Study of Beelzebub's Tales

1.34.Α

Όμως, ξέρεις κάτι, αναγνώστη;

1.34.Α

Στην περίπτωση που αποφασίσεις, παρά την προειδοποίησή μου, να το ρισκάρεις και να συνεχίσεις την εξοικείωσή σου με τα γραπτά μου, και προσπαθήσεις να τα αφομοιώσεις, επιδιώκοντας πάντοτε να είσαι αμερόληπτος και να καταλάβεις το βάθος της ουσίας των ζητημάτων τα οποία αποφάσισα να διαφωτίσω — αν μάλιστα λάβω υπόψη μου και την παραξενιά που είναι έμφυτη στον ανθρώπινο ψυχισμό, σύμφωνα με την οποία το καλό δεν μπορεί να το αντιληφθεί κανείς χωρίς να αντιδράσει, παρά μόνο αν δημιουργηθεί μία «αμοιβαία» επαφή ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης — θέλω από τώρα να σου εξομολογηθώ, στα σοβαρά, τους συνειρμούς που είχα, βάσει των οποίων παγιώθηκαν στην αντίστοιχη σφαίρα της συνειδητότητάς μου τα στοιχεία που ώθησαν το σύνολο της ατομικότητάς μου να διαλέξει ως βασικό ήρωα των έργων μου ένα Άτομο όπως ο κ. ΒΕΕΛΖΕΒΟΥΛ, με όλα όσα Εκείνος αντιπροσωπεύει για σένα.

1.34.Α

Αυτό έχει και την πονηριά του.

Η πονηριά συνίσταται απλούστατα στη λογική υπόθεση ότι αν του δώσω τόση σημασία, σίγουρα θα θελήσει — πράγμα για το οποίο δεν έχω πια λόγο να αμφιβάλλω — να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του, βοηθώντας με με κάθε μέσο που διαθέτει σε όσα σκοπεύω να γράψω.

1.34.Α

Παρόλο που ο κ. Βεελζεβούλ είναι φτιαγμένος, όπως λένε, από «άλλη πάστα», πάντως εφόσον κι Αυτός επίσης μπορεί και σκέφτεται, και το πιο σημαντικό — όπως από παλιά γνωρίζω, χάρη στην πραγματεία του διάσημου Καθολικού μοναχού, του αδελφού Φουλόν — επειδή η ουρά του είναι σγουρή, άρα συμπεραίνω, σύμφωνα με την «τετράγωνη λογική» της χειρομαντείας, η οποία σχηματίστηκε στη συνείδησή μου από το διάβασμα βιβλίων, ότι, μια και το σγουρό, σύμφωνα με την εμπειρία μου, ποτέ δεν είναι φυσικό, αλλά μπορεί κανείς να το αποκτήσει μόνο κατόπιν επεξεργασίας, πρέπει και ο κ. Βεελζεβούλ να έχει αρκετή δόση ματαιοδοξίας… Πώς θα μπορούσε λοιπόν να μη βοηθήσει κάποιον που θα διαφημίσει το όνομά Του;

1.35.Α

Αυτό που λέει συχνά ο Ναστραντίν Χότζας, ο διάσημος και ασύγκριτος διδάσκαλός μας, έχει το νόημά του:

1.35.Α

«Αν δε λαδώσεις, όχι μόνο πουθενά δεν μπορείς να ζήσεις υποφερτά, αλλά ούτε και να αναπνεύσεις».

1.35.Α

Και κάποιος άλλος σοφός της Γης αυτής, ο Τιλ Οϊλενσπίγκελ, που κι αυτός οικοδόμησε τη σοφία του πάνω στη μεγάλη βλακεία των ανθρώπων, είχε εκφράσει την ίδια ιδέα με τα λόγια:

1.35.Α

«Αν δε λαδώσεις τις ρόδες, το κάρο δε φεύγει».

1.35.Α

Γνωρίζοντας αυτές και άλλες ακόμα παροιμίες της λαϊκής σοφίας, που σχηματίστηκαν με τους αιώνες της συλλογικής ζωής των ανθρώπων, αποφάσισα να «λαδώσω» ακριβώς τον κ. Βεελζεβούλ, που, όπως όλοι καταλαβαίνουν, διαθέτει άφθονα μέσα και πολλές γνώσεις.

2.42.Α

ΗΤΑΝ το έτος 223 μετά τη δημιουργία του Κόσμου, σύμφωνα με τον αντικειμενικό υπολογισμό του χρόνου, ή, όπως θα έλεγαν εδώ στη «Γη», το έτος 1921 από τη γέννηση του Χριστού.

2.42.Α

Το σκάφος Καρνάκ, προορισμένο για «υπερδιαστημικές» επικοινωνίες, πετούσε στο Σύμπαν.

2.42.Α

Πήγαινε από τα διαστήματα «Ασουπαρατσάτα», τα διαστήματα δηλαδή του «Γαλαξία», συγκεκριμένα από τον πλανήτη Καρατάς προς το ηλιακό σύστημα «Παντετζνόχ», του οποίου ο ήλιος λέγεται και «Πολικός Αστέρας».

2.42.Α

Στο υπερδιαστημικό σκάφος βρισκόταν ο Βεελζεβούλ με τους συγγενείς του και τους στενούς του ακολούθους.

2.42.Α

Πήγαινε στον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ για μια ειδική σύσκεψη, στην οποία του ζήτησαν να πάρει μέρος φίλοι του παλιοί. Μόνο η ανάμνηση της παλιάς τους φιλίας μπόρεσε να τον πείσει να δεχτεί την πρόσκληση, διότι ήταν ήδη ηλικιωμένος και ένα τόσο μακρινό ταξίδι, με όλες του τις ταλαιπωρίες, οπωσδήποτε δεν ήταν κάτι εύκολο για κάποιον που είχε τα χρόνια του.

2.42.Α

Λίγο πριν ξεκινήσει γι’ αυτό το ταξίδι, ο Βεελζεβούλ είχε επιστρέψει στο σπίτι του, στον πλανήτη Καρατάς, που ήταν ο τόπος της έλευσής του, αφού πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος, λόγω περιστάσεων που ήταν ανεξάρτητες από την ουσία του, και κάτω από συνθήκες αντίθετες προς τη φύση του.

2.42-3.Α

Αυτή η πολύχρονη ύπαρξη που δεν του ταίριαζε, με προσλήψεις ασυνήθιστες για τη φύση του και εμπειρίες ανάρμοστες για την ουσία του, του είχε αφήσει τα σημάδια της. Βέβαια αν και ο χρόνος αναπόφευκτα τον είχε γεράσει, οι ασυνήθιστες συνθήκες ύπαρξης έδωσαν στο Βεελζεβούλ, τον ίδιο εκείνο Βεελζεβούλ που κάποτε είχε μια τόσο εξαιρετικά δυνατή, περήφανη και αξιοθαύμαστη νιότη, γερατειά το ίδιο εξαιρετικά.

2.43.Α

Τον παλιό καλό καιρό, όταν ο Βεελζεβούλ ζούσε ακόμα στον πλανήτη Καρατάς, τον πήραν λόγω της ασυνήθιστα εφευρετικής του ιδιοφυΐας, να υπηρετήσει στον «Απόλυτο Ήλιο», που είναι ο βασικός τόπος διαμονής του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ μας, και εκεί ο Βεελζεβούλ, μαζί με άλλους σαν αυτόν, είχε γίνει ακόλουθος της ΑΥΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ.

2.43.Α

Τότε ήταν που έτυχε, επειδή δεν είχε ακόμα τελειοποιηθεί ο νους του λόγω της νεαρής του ηλικίας, επειδή η σκέψη του δεν είχε ωριμάσει κι έτσι ήταν ακόμα ορμητικός και οι συνειρμοί του κυλούσαν άστατα — λόγω δηλαδή μιας σκέψης που βασιζόταν σε περιορισμένες προσλαμβάνουσες, όπως είναι φυσικό στα όντα που δεν είναι ακόμα εντελώς υπεύθυνα — να δει μια φορά ο Βεελζεβούλ κάτι που του φαινόταν «παράλογο» στη διακυβέρνηση του Κόσμου, και βρίσκοντας υποστήριξη από τους συντρόφους του, οι οποίοι ήταν όντα ασχημάτιστα σαν τον ίδιο, ανακατεύτηκε σε θέματα που δεν τον αφορούσαν.

2.43.Α

Η δύναμη και η ορμητικότητα της φύσης του Βεελζεβούλ ήταν τόσο μεγάλες που, επεμβαίνοντας με τους συντρόφους του, σύντομα παρέσυρε τη σκέψη όλων, έτσι που παραλίγο να εκδηλωθεί επανάσταση στην κεντρική αυτοκρατορία του Μεγαλόκοσμου.

2.43.Α

Μόλις το πληροφορήθηκε η ΑΥΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, παρόλη την Άπειρη Αγάπη ΤΟΥ και την Πανευσπλαχνία ΤΟΥ, ήταν υποχρεωμένος να εξορίσει το Βεελζεβούλ με τους φίλους του σ’ έναν από τους πιο απομακρυσμένους τόπους του Σύμπαντος, στο ηλιακό σύστημα «Ορς» που οι κάτοικοι του το ονομάζουν απλώς «Ηλιακό Σύστημα»· εκεί τους όρισε σαν τόπο για την ύπαρξή τους τον πλανήτη Άρη, με το δικαίωμα να κατοικούν και σε άλλους πλανήτες, αλλά μόνο σ’ εκείνο το ηλιακό σύστημα.

2.43-4.Α

Ανάμεσα στους εξόριστους, εκτός από τους συντρόφους του Βεελζεβούλ, υπήρχαν και αρκετοί που απλώς του συμπαραστάθηκαν από συμπάθεια, καθώς και οι ακόλουθοι και οι υπηρέτες του Βεελζεβούλ και των συντρόφων του. Είχανε φτάσει όλοι σ’ εκείνους τους μακρινούς τόπους με τα παιδιά και με τα νοικοκυριά τους, κι έτσι σε λίγο στον πλανήτη Άρη σχηματίστηκε μια ολόκληρη αποικία από τρίκεντρα όντα που προέρχονταν από διάφορους πλανήτες του κεντρικού τμήματος του Μεγάλου μας Σύμπαντος.

2.44.Α

Αυτός ο ξένος πληθυσμός προσαρμόστηκε σιγά-σιγά στη νέα του κατοικία· πολλοί απ’ αυτούς, για να συντομεύσουν τα πολλά χρόνια της εξορίας, βρήκαν κάποια απασχόληση, είτε στον Άρη είτε στους γειτονικούς πλανήτες, που ήταν σχεδόν παραμελημένοι, εξαιτίας της μεγάλης απόστασής τους από το Κέντρο και της φτώχειας όλων των σχηματισμών τους.

2.44.Α

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλοί μετανάστεψαν σταδιακά από τον Άρη στους άλλους πλανήτες, είτε με δική τους πρωτοβουλία, είτε λόγω αναγκών γενικής φύσεως· ο ίδιος ο Βεελζεβούλ όμως, μαζί με τους στενούς του ακολούθους, έμεινε στον πλανήτη Άρη και οργάνωσε την ύπαρξη του με τρόπο λίγο-πολύ υποφερτό.

2.44.Α

Μία από τις κύριες ασχολίες του ήταν να εγκαταστήσει στον πλανήτη Άρη ένα «αστεροσκοπείο» για να μελετά τα απομακρυσμένα σημεία του Σύμπαντος, αλλά και τις συνθήκες ύπαρξης των όντων στους γειτονικούς πλανήτες.

Αργότερα, πρέπει να πούμε εδώ, το αστεροσκοπείο του έγινε πασίγνωστο και η φήμη του απλώθηκε μάλιστα σε όλο το Σύμπαν.

2.44.Α

Παρόλο που το ηλιακό σύστημα «Ορς» ήταν παραμελημένο, επειδή ήταν μακριά από το κέντρο, αλλά και για άλλους λόγους, ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ μας έστελνε κατά καιρούς τους Αγγελιοφόρους ΤΟΥ στους πλανήτες αυτού του συστήματος, με σκοπό να ρυθμίσουν κάπως την ύπαρξη των τρίκεντρων όντων εκεί και να τη συντονίσουν με την Παγκόσμια Αρμονία.

2.44.Α

Έτσι λοιπόν στάλθηκε κάποτε από την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ μας σ’ ένα πλανήτη εκείνου του ηλιακού συστήματος, στη «Γη» συγκεκριμένα, ένας τέτοιος αγγελιοφόρος, κάποιος Ασιάτα Σεϊμάς. Καθώς ο Βεελζεβούλ είχε τότε εκπληρώσει μια δουλειά που ήταν απαραίτητη στην αποστολή του Ασιάτα Σεϊμάς, αυτός, όταν επέστρεψε και πάλι στον «Απόλυτο Ήλιο», ικέτευσε την ΑΥΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ να συγχωρέσει το Βεελζεβούλ που κάποτε ήταν νέος και ορμητικός, και τώρα πια είχε γεράσει.

2.45.Α

Λαμβάνοντας υπόψη την παράκληση του Ασιάτα Σεϊμάς, καθώς και τη σεμνή και συνειδητή ύπαρξη του ίδιου του Βεελζεβούλ, ο ΠΛΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας τον συγχώρεσε και του έδωσε την άδεια να επιστρέψει στον τόπο της έλευσής του.

2.45.Α

Έτσι λοιπόν ο Βεελζεβούλ, έπειτα από μακρόχρονη απουσία, βρισκόταν και πάλι στο κέντρο του Σύμπαντος.

2.45.Α

Η επιρροή του και το κύρος του όχι μόνο δεν μειώθηκαν κατά την εξορία του, αλλά αντίθετα, αυξήθηκαν πολύ, καθώς όλοι στο περιβάλλον του ξεκάθαρα αναγνώριζαν πως, λόγω της παρατεταμένης ύπαρξης σ’ εκείνες τις ασυνήθιστες περιστάσεις, η γνώση και η εμπειρία του έγιναν βαθύτερες και πιο εκτεταμένες.

2.45.Α

Έτσι λοιπόν, όταν συνέβηκαν γεγονότα μεγάλης σημασίας σ’ έναν από τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος «Παντετζνόχ», οι παλιοί φίλοι του Βεελζεβούλ αποφάσισαν να τον ενοχλήσουν και να τον προσκαλέσουν στη σύσκεψή τους.

2.45.Α

Με αποτέλεσμα ο Βεελζεβούλ να κάνει τώρα το μακρινό ταξίδι από τον πλανήτη Καρατάς μέχρι τον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ με το σκάφος Καρνάκ.

2.45.Α

∅

2.45.Α

Την περίοδο στην οποία αναφέρεται η ιστορία μας, οι επιβάτες ήταν απασχολημένοι είτε με την εκπλήρωση των καθηκόντων τους, είτε απλώς με την πραγματοποίηση αυτού που λέγεται «ενεργητική οντική σκέψη».

2.45.Α

Ανάμεσα σε όλους ξεχώριζε ένα μικρό αγόρι που βρισκόταν πάντοτε κοντά στο Βεελζεβούλ.

2.45.Α

Ήταν ο Χασίν, ο γιος του αγαπημένου γιου του Βεελζεβούλ, του Τουλούφ.

2.45.Α

Ο Βεελζεβούλ συνάντησε για πρώτη φορά τον εγγονό του τον Χασίν, όταν γύρισε από την εξορία· εκτιμώντας την καλή του καρδιά και επειδή ένιωσε κάτι που λέγεται «οικογενειακή έλξη», τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή.

2.45.Α

Και καθώς έφτασε πια ο καιρός που έπρεπε να αναπτυχθεί ο νους του μικρού Χασίν, ο Βεελζεβούλ, που είχε τότε πολύ χρόνο ελεύθερο, ανέλαβε ο ίδιος την εκπαίδευση του εγγονού του, κι έτσι τον έπαιρνε παντού μαζί του.

2.45.Α

∅

2.45.Α

Ο Χασίν, με τη σειρά του, αγαπούσε τον παππού του τόσο, που δεν έκανε βήμα χωρίς αυτόν και αμέσως αφομοίωνε όλα όσα του έλεγε και του μάθαινε.

2.45-6.Α

Όταν αρχίζει αυτή η διήγηση, ο Βεελζεβούλ με τον Χασίν και τον πιστό γέρο του υπηρέτη τον Αχούν, που τον συνόδευε παντού, ήταν καθισμένοι στο υψηλότερο «Κασνίκ», δηλαδή στην πάνω γέφυρα του σκάφους Καρνάκ, κάτω από ένα «Καλνοκρανόνις», που έμοιαζε κάπως μ’ αυτό που θα ονομάζαμε μεγάλη «γυάλινη καμπάνα», και συνομιλούσαν παρατηρώντας το ατέλειωτο διάστημα.

2.46.Α

Ο Βεελζεβούλ μιλούσε για το ηλιακό σύστημα όπου είχε ζήσει τόσα πολλά χρόνια.

Περιέγραφε εκείνη τη στιγμή τις ιδιαιτερότητες και τη φύση του πλανήτη που ονομάζεται Αφροδίτη.

2.46.Α

Καθώς συζητούσαν, ήρθαν να αναγγείλουν στο Βεελζεβούλ πως ο κυβερνήτης του σκάφους ήθελε να του μιλήσει. Ο Βεελζεβούλ δέχτηκε να τον δει.

3.47.Α

— Σεβασμιότατε, επιτρέψτε μου να ζητήσω την έγκυρη γνώμη σας. Ένα αναπόφευκτο εμπόδιο βρίσκεται στην τροχιά μας, και δυσχεραίνει την ομαλή μας πτώση από τη συντομότερη οδό.

3.47.Α

Αν ακολουθήσουμε την προγραμματισμένη μας πορεία, τότε το σκάφος μας σε δύο «Κιλπρένο»¹ θα διασχίσει το ηλιακό σύστημα «Βουανίκ».

3.48.Α

Αφού τελείωσε ο καπετάνιος, ο Βεελζεβούλ σκέφτηκε λίγο και είπε τα εξής:

3.48.Α

— Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σας συμβουλέψω, αγαπητέ μου κυβερνήτη… Α, ναι… Το βρήκα… Στο ηλιακό σύστημα που έζησα πολύν καιρό, υπάρχει ένας πλανήτης που τον λένε Γη. Σ’ εκείνον τον πλανήτη «Γη» εμφανίστηκαν και εξακολουθούν ακόμα να εμφανίζονται πολύ αλλόκοτα τρίκεντρα όντα. Και ανάμεσα στα όντα μιας ηπείρου του πλανήτη, που ονομάζεται «Ασία», υπήρξε ένα πολύ σοφό τρίκεντρο όν, που εκεί το έλεγαν «Ναστραντίν Χότζα».

3.48.Α

Αυτός ο γήινος σοφός, ο Ναστραντίν Χότζας, συνέχισε ο Βεελζεβούλ, είχε την κατάλληλη σοφή παροιμία για κάθε περίπτωση, σοβαρή ή ασήμαντη, που αφορούσε τη ζωή εκείνων των πλασμάτων.

3.48.Α

Και καθώς όλα τα αποφθέγματά του ξεχείλιζαν από την αίσθηση της αλήθειας για όσα συνέβαιναν εκεί, τα χρησιμοποιούσα πάντοτε σαν οδηγό για την άνετη διαβίωσή μου ανάμεσα στα όντα εκείνου του πλανήτη.

3.48.Α

Στην προκειμένη περίπτωση, αγαπητέ μου κυβερνήτη, σκοπεύω πάλι να επωφεληθώ από κάποια σοφή ρήση του. Σε μια κατάσταση σαν αυτή που μας έτυχε τώρα, θα έλεγε πιθανότατα:

3.48.Α

«Δεν μπορείς να πηδήσεις πάνω απ’ τα γόνατα σου και είναι παράλογο να προσπαθείς να φιλήσεις τον αγκώνα σου».

3.48.Α

Τώρα λοιπόν σας λέω το ίδιο, και προσθέτω: δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα· όταν πρόκειται να συμβεί κάτι το οποίο προκαλείται από δυνάμεις που είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες απ’ τις δικές μας, πρέπει να υποτασσόμαστε.

3.51.Α

Μόλις το άκουσε αυτό, το παιδί έτρεξε αμέσως και κάθισε μπροστά στα πόδια του Βεελζεβούλ και, αφού σκέφτηκε λιγάκι, είπε:

3.51.Α

— Ναι, απάντησε ο Βεελζεβούλ, σχεδόν σε όλους τους πλανήτες εκείνου του ηλιακού συστήματος κατοικούν τρίμυαλα όντα, και σε όλα τους σχεδόν μπορούν να επενδυθούν ανώτερα οντικά σώματα.

3.55.Α

Τον παρακάλεσε να του πει καταρχήν ποιος ήταν, πόσον καιρό ήταν καπετάνιος, αν του άρεσε η δουλειά του, και μετά να εξηγήσει ορισμένες λεπτομέρειες των σύγχρονων κοσμικών σκαφών.

6.66.Α

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Κυβερνήτης απάντησε ως εξής:

6.66.Α

— Παρόλο που αυτός ο κύλινδρος-βαρέλι δεν είναι αιώνιος, μπορεί ωστόσο ν’ αντέξει για πολύν καιρό.

7.67.Α

— Τι έχεις, καλό μου παιδί; Τι σε απασχολεί τόσο πολύ;

7.68.Α

Έπειτα ο Χασίν, σκύβοντας το κεφάλι, έμεινε σιωπηλός.

Ο Βεελζεβούλ, κοιτάζοντας τον στοργικά, του απάντησε:

7.68.Α

— Σε συμβουλεύω, αγαπημένε μου Χασίν, να μη θέτεις ακόμη τέτοια ερωτήματα στον εαυτό σου. Κάνε υπομονή. Μόνον όταν φτάσει ο καιρός κατάλληλος για να αποκτήσεις επίγνωση τέτοιων ουσιαστικών ερωτημάτων και στοχαστείς ενεργητικά, θα καταλάβεις τι είναι αυτό που πρέπει να ανταποδώσεις.

7.68.Α

Στην ηλικία σου δεν είσαι ακόμα υποχρεωμένος να ξεπληρώσεις την ύπαρξή σου.

7.69.Α

Στο επαναλαμβάνω, αγαπητό μου παιδί, στο μεταξύ προσπάθησε να μη σκέφτεσαι ερωτήματα που είναι πρόωρα για την ηλικία σου.

7.69.Α

Κάθε πράγμα στον καιρό του!

8.70.Α

Ο Χασίν κάθησε αμέσως στα πόδια του Βεελζεβούλ και είπε όλο γαλιφιά:

8.70.Α

— Πες μου ό,τι θέλεις καλέ μου παππού. Όποια ιστορία και να μου πεις θα την ακούσω με χαρά, αφού θα μου τη διηγηθείς εσύ.

8.70.Α

— Όχι, αποκρίθηκε ο Βεελζεβούλ, θέλω εσύ να με ρωτήσεις τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει περισσότερο. Πολύ θα χαρώ να μιλήσουμε τώρα γι’ αυτά που εσύ θα ήθελες να μάθεις.

8.70.Α

— Αγαπημένε, καλέ μου παππού… πες μου τότε για κείνους τους… πώς μου τους είπες… δε θυμάμαι… α! ναι, για κείνους τους «γλίτσηδες».

8.70.Α

— Τι; Ποιους γλίτσηδες; Ρώτησε ο Βεελζεβούλ, που δεν κατάλαβε την ερώτηση του παιδιού.

8.70.Α

— Μα δε θυμάσαι, παππού, όταν μου μιλούσες για τα τρίκεντρα όντα που αναπαράγονται στους διάφορους πλανήτες του ηλιακού συστήματος όπου έμεινες τόσον καιρό, μου είπες, εκτός των άλλων, ότι σ’ ένα πλανήτη — που δε θυμάμαι το όνομα του — υπάρχουν κάτι τρίκεντρα όντα που γενικά μοιάζουν κάπως με μας, μόνο που έχουν πιο γλιστερό δέρμα από το δικό μας.

8.70.Α

— Χα χα χα!… γέλασε ο Βεελζεβούλ, σίγουρα θα εννοείς τα όντα που κατοικούν στον πλανήτη «Γη» και αυτοαποκαλούνται «άνθρωποι».

8.70.Α

— Ναι, παππού, ναι, έχεις δίκιο. Πες μου ό,τι ξέρεις γι’ αυτά τα «όντα-ανθρώπους», θα ήθελα να τα γνωρίσω καλύτερα. Αφού σκέφτηκε, ο Βεελζεβούλ είπε:

8.70-1.Α

— Θα μπορούσα να σου μιλάω πολλές ώρες γι’ αυτό το θέμα, γιατί έχω πάει πολλές φορές στον πλανήτη τους· υπήρξα κοντά τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα και απέκτησα πολλούς φίλους ανάμεσα σ’ εκείνα τα τρίμυαλα όντα.

8.71.Α

∅

8.71.Α

Θα μπορούσα στην αρχή, αν θέλεις, να σου διηγηθώ τα γεγονότα γενικού κοσμικού χαρακτήρα, των οποίων υπήρξε θύμα ο πλανήτης αυτός, τα οποία προκάλεσαν πολυάριθμες και σοβαρές σκοτούρες στην ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ μας.

9.72.Α

— Αφού φτάσαμε στον πλανήτη Άρη, όπου είχαμε εντολή να κατοικήσουμε, οργανώσαμε σιγά-σιγά την εγκατάστασή μας.

9.72.Α

Ήμασταν ακόμα απορροφημένοι από την εξωτερική οργάνωση της ύπαρξής μας, για να την κάνουμε κάπως υποφερτή σ’ εκείνο το ολότελα ξένο για μας περιβάλλον, όταν ξαφνικά, μια μέρα που είχαμε να κάνουμε ένα σωρό δουλειές, ο πλανήτης Άρης τραντάχτηκε ολόκληρος. Κι έπειτα απλώθηκε μια τόσο «αποπνιχτική βρώμα», που στην αρχή μας φάνηκε πως ολόκληρο το Σύμπαν είχε διαποτιστεί με κάτι, όπως θα λέγαμε, «απερίγραπτο».

10.78.Α

— Σύμφωνα με τον αντικειμενικό υπολογισμό του χρόνου, ένα έτος κύλησε από την πραγματοποίηση στη Γη της «Ιλνοσοπαρνιανής» διαδικασίας.

10.78.Α

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διευθετήθηκαν λίγο-λίγο οι διαδικασίες της εξέλιξης και της ενέλιξης όλων όσων αποκτούσαν ζωή πάνω σ’ εκείνο τον πλανήτη.

10.78.Α

Και, φυσικά, άρχισαν σιγά-σιγά να κρυσταλώνονται στα τρίμυαλα όντα τα κατάλληλα δεδομένα για την απόκτηση ενός αντικειμενικού Νου.

10.78.Α

Με λίγα λόγια, παιδί μου, τα πάντα κι εκεί είχαν αρχίσει να πραγματοποιούνται με τη συνηθισμένη και κανονική τάξη.

10.78.Α

Κι αν η Ανώτατη Επιτροπή δεν είχε ξαναγυρίσει εκεί την επόμενη χρονιά — πάντοτε κάτω από την ύψιστη διεύθυνση του Αρχαγγέλου Σακάκι — ίσως να μη συνέβαινε καμία από τις μετέπειτα παρεξηγήσεις που σχετίζονται με τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω.

10.78.Α

Η Ανώτατη Επιτροπή κατέβηκε στη Γη για δεύτερη φορά, επειδή, παρόλα τα μέτρα που είχαν ληφθεί, τα περισσότερα από τα ιερά της μέλη δεν είχαν πεισθεί απόλυτα ότι είχαν απομακρύνει κάθε μελλοντική πιθανότητα ανεπιθύμητων εκπλήξεων.

10.78-9.Α

Πριν ακόμη επαληθεύσει επιτόπου τα αποτελέσματα των προηγούμενων εργασιών της, η Ανώτατη Επιτροπή, για να καθησυχάσει, αποφάσισε να λάβει ένα ακόμη ειδικό μέτρο το οποίο είχε τρομαχτικές συνέπειες για τα τρίμυαλα όντα εκείνου του κακότυχου πλανήτη, κι εξαιτίας του οποίου υποφέρει από τότε ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν σαν από κακοφορμισμένο τραύμα.

10.79.Α

Σου υπενθυμίζω ότι εκείνα τα χρόνια, το λεγόμενο «μηχανικό ένστικτο» είχε κιόλας σιγά-σιγά δημιουργηθεί μέσα τους, όπως σε όλα τα τρίμυαλα όντα.

11.86.Α

Είθε να σου πέσουν τα κέρατα, να σου ασπρίσουν τα μαλλιά πριν την ώρα τους, ό,τι τρως να γίνεται καρφιά μέσα στο στομάχι σου, η γλώσσα της μελλοντικής συζύγου σου να γίνει τρεις φορές μεγαλύτερη, ή ακόμη, είθε το αγαπημένο σου γλυκό μόλις το βάζεις στο στόμα σου να γίνεται τσιμέντο, και ούτω καθεξής.

11.86.Α

Καταλαβαίνεις τώρα, νομίζω, σε τι κίνδυνο έχεις εκτεθεί αποκαλώντας εκείνους τους απόμακρους τρίμυαλους κατεργάρηδες «γλίτσηδες»!

11.86.Α

Μ’ αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ κοίταξε τον χαϊδεμένο του χαμογελώντας.

12.87.Α

— Αυτή η ιστορία του αναθέματος μου θυμίζει μιαν άλλη, που κατά τη γνώμη μου θα φωτίσει απόλυτα την ιδιοτροπία του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που σ’ ενδιαφέρουν· εξάλλου, η φύση της είναι τέτοια που θα σε καθησυχάσει λιγάκι, δίνοντάς σου την ελπίδα μιας «καλής ανταμοιβής», αν κάποτε εκείνα τα ανεπανάληπτα γήινα όντα μάθαιναν πώς τα χαρακτήρισες και σου έριχναν το περίφημο «ανάθεμά» τους.

13.92.Α

Στην ερώτηση του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

13.92.Α

— Τούτη η ιδιαιτερότητα του ψυχισμού τους, παιδί μου, δεν εμφανίστηκε παρά τις τελευταίες περιόδους. Κι αυτό επειδή το ουσιαστικό μέρος, που συγκροτείται μέσα τους όπως και μέσα σε όλα τα τρίμυαλα όντα, άφησε λίγο-λίγο τα άλλα μέρη της συνολικής τους παρουσίας να αντιλαμβάνονται όλες τις νέες εντυπώσεις χωρίς να εκπληρώνουν κανένα «οντικό Πάρτκντολγκ-καθήκον», δηλαδή να τις αντιλαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο όπως το κάνουν οι ξεχωριστές και ανεξάρτητες εντοπίσεις τους, που ονομάζονται «οντικά κέντρα». Ή, για να μιλήσουμε όπως εκείνα, πιστεύουν όλα όσα τους λένε, αντί να πιστεύουν μόνο σε ό,τι μπόρεσαν μόνα τους να γνωρίσουν μετά από συνετούς συλλογισμούς, δηλαδή σε κάτι για το οποίο μπόρεσαν να πειστούν από τα αποτελέσματα μιας «αντιπαραθετικής σύγκρισης» όλων των δεδομένων που έχουν ήδη εναποτεθεί μέσα τους, και στα οποία βασίζεται ο σχηματισμός διάφορων εννοιών σε καθεμιά από τις διαφορετικής φύσης εντοπίσεις τους.

13.94.Α

«Έ! και τι δε βλέπουμε στον κόσμο! Ακόμα και ένας ψύλλος μπορεί καμιά φορά να καταπιεί έναν ελέφαντα!»

13.94.Α

Ο Βεελζεβούλ ήθελε να πει κάτι ακόμη, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπήκε ένας καμαρωτός του σκάφους και του παρέδωσε ένα «Αιθερόγραμμα» που ήταν γι’ αυτόν.

13.94.Α

Αφού ο Βεελζεβούλ άκουσε το περιεχόμενο του «Αιθερογράμματος» και ο καμαρωτός βγήκε, ο Χασίν γύρισε προς τον παππού του και του είπε:

13.94.Α

— Αγαπημένε μου παππού, πες μου κάτι ακόμα για τα τρίκεντρα όντα που κατοικούν στον ενδιαφέροντα πλανήτη που λέγεται «Γη».

13.94.Α

Ο Βεελζεβούλ κοίταξε πάλι τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, κούνησε με περίεργο τρόπο το κεφάλι του, και συνέχισε.

14.96.Α

Κάποτε θα σου μιλήσω ειδικά γι’ αυτή την παράξενη ψυχική ιδιαιτερότητα…».

14.96.Α

Ο Βεελζεβούλ σώπασε, συλλογίστηκε λίγο περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως, κι έπειτα απευθύνθηκε πάλι στον εγγονό του, λέγοντας:

14.97.Α

Επισκέφτηκα προσωπικά έξι φορές την επιφάνεια του πλανήτη Γη, και καθεμιά από τις επισκέψεις μου προκλήθηκε από διαφορετικές περιστάσεις.

15.98.Α

ΚΑΤΕΒΗΚΑ για πρώτη φορά στον πλανήτη «Γη», είπε ο Βεελζεβούλ, επειδή ένα νεαρό ον της φυλής μας ανακατεύτηκε αστόχαστα στις δουλειές ενός τρίμυαλου όντος από εκεί κάτω, και βρέθηκε μπλεγμένο σε μια ανόητη ιστορία.

15.98.Α

Κάποια μέρα, πολλά όντα της φυλής μας, τα οποία κι αυτά κατοικούσαν στον πλανήτη Άρη, παρουσιάστηκαν μπροστά μου για να μου απευθύνουν μια παράκληση.

15.98.Α

Μου είπαν ότι κάποιος νεαρός συγγενής τους, που είχε μεταναστεύσει στον πλανήτη Γη τριακόσια πενήντα περίπου αρειανά χρόνια νωρίτερα, είχε πρόσφατα προκαλέσει ένα επεισόδιο πολύ δυσάρεστο για όλους τους συγγενείς του.

15.99.Α

Αυτή την πρώτη φορά προσγειώθηκε στις ακτές της ηπείρου η οποία έμελλε, μετά τη δεύτερη καταστροφή, να εξαφανιστεί οριστικά από την επιφάνεια του πλανήτη.

Αυτή η ήπειρος λεγόταν «Ατλαντίδα»· και ήταν ο κυριότερος τόπος ύπαρξης των τρίμυαλων όντων εκεί κάτω, καθώς και των περισσότερων μελών της φυλής μας.

15.99.Α

Όταν αποβιβαστήκαμε, πήγα σε μια πόλη που λεγόταν «Σάμλιος», όπου διέμενε εκείνο το κακότυχο νεαρό ον της φυλής μας που προκάλεσε την κάθοδο μου.

15.99.Α

Η Σάμλιος ήταν εκείνα τα χρόνια μια σπουδαιότατη πόλη· ήταν εξάλλου η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης κοινότητας του πλανήτη Γη.

15.99.Α

Εδώ κατοικούσε και ο αρχηγός εκείνης της μεγάλης κοινότητας, ο οποίος ονομαζόταν «αυτοκράτορας Άπολης».

Και ακριβώς με αυτόν τον αυτοκράτορα Άπολη είχε τις διαφορές του ο νεαρός και άπειρος συμπατριώτης μας.

15.107.Α

Κι όταν ο αυτοκράτορας Άπολης ξαναθέσπισε τις παλιότερες μορφές σχέσεων με τους υπηκόους του, εκείνοι ξανάρχισαν να γεμίζουν το θησαυροφυλάκιο του με «χρήματα» και να εκτελούν τις διαταγές του, κι έτσι οι υποθέσεις της κοινότητας του ξαναβρήκαν το συνηθισμένο ρυθμό τους.

15.107.Α

Κι όσο για τον κακότυχο και αφελή συμπατριώτη μας, ο οποίος ήταν η αιτία για όλα αυτά τα γεγονότα, υπέφερε τόσο πολύ, που δεν ήθελε πια να παραμείνει άλλο σ’ εκείνο τον πλανήτη που του προξένησε τόσα μαρτύρια· έτσι ξαναγύρισε μαζί μας στον πλανήτη Άρη.

15.107.Α

Στη συνέχεια, πάντως, αναδείχτηκε ένας εξαιρετικός κυβερνήτης για όλα τα όντα της φυλής μας.

16.108.Α

— Για να μπορέσεις να σχηματίσεις μια ακριβέστερη ιδέα της ιδιομορφίας του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που κατοικούν στον πλανήτη Γη για τον οποίο τόσο ενδιαφέρεσαι, και για να καταλάβεις, γενικά, καθετί που αναφέρεται σ’ εκείνον τον ιδιότυπο πλανήτη, πρέπει οπωσδήποτε, κατά τη γνώμη μου, να έχεις μια ακριβή εικόνα του πώς εκεί υπολογίζουν το Χρόνο, και να μάθεις πώς η «οντική αίσθηση» αυτού που λέγεται «διαδικασία-ροής-του-Χρόνου» τροποποιήθηκε βαθμιαία στην παρουσία τους, μέχρι να καταλήξει να είναι αυτή που σήμερα είναι.

16.108.Α

Με ανάλογο τρόπο κι εμείς καθορίζουμε με τη λέξη «έτος», στον πλανήτη Καρατάς, τη χρονική περίοδο που περιλαμβάνεται ανάμεσα στις στιγμές που οι ήλιοι «Σάμος» και «Σέλος» βρίσκονται κοντύτερα ο ένας στον άλλο.

16.110.Α

Τον Χρόνο, καθεαυτόν, κανένα ον δεν μπορεί να τον κατανοήσει με το νου, ούτε και να τον νιώσει με οποιαδήποτε εξωτερική ή εσωτερική οντική λειτουργία. Ούτε πάλι μπορεί να γίνει αισθητός με το ένστικτο που κατέχει κάθε λίγο-πολύ ανεξάρτητος κοσμικός σχηματισμός — όποιος κι αν είναι ο βαθμός αυτού του ενστίκτου.

16.110.Α

Δεν είναι δυνατόν να εκτιμήσουμε τον Χρόνο παρά μόνο όταν συγκρίνουμε μεταξύ τους διάφορα κοσμικά φαινόμενα τα οποία συμβαίνουν στον ίδιο τόπο και στις ίδιες συνθήκες όπου διαπιστώνεται και εξετάζεται ο Χρόνος.

16.110.Α

Πρέπει να σημειώσω ότι κάθε φαινόμενο στο Μεγάλο Σύμπαν, χωρίς εξαίρεση, οπουδήποτε κι αν εμφανίζεται και αν συμβαίνει, δεν είναι παρά τα διαδοχικά νομοτελειακά «Κλάσματα» κάποιου ολοκληρωτικού φαινομένου το οποίο αντλεί την προέλευση του από τον Αγιότατο Απόλυτο Ήλιο.

16.110.Α

Κατά συνέπεια, όλα τα κοσμικά φαινόμενα, όπου κι αν παράγονται, έχουν «αντικειμενική» σημασία.

16.110.Α

Και αυτά τα διαδοχικά νομοτελειακά «Κλάσματα» πραγματοποιούνται, από κάθε άποψη, ακόμα και κατά την ενέλιξη και την εξέλιξή τους, σύμφωνα με το θεμελιώδη κοσμικό νόμο του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ.

16.110.Α

Μόνος, ο Χρόνος δεν έχει αντικειμενική σημασία, γιατί δεν είναι αποτέλεσμα υποδιαίρεσης κανενός καθορισμένου κοσμικού φαινομένου. Καθώς δεν απορρέει από τίποτα, αλλά πάντοτε ταυτίζεται με τα πάντα, ενώ παραμένει αυτάρκης και ανεξάρτητος, μόνο αυτός, μέσα σ’ ολόκληρο το Σύμπαν, μπορεί να αποκαλείται και να εκθειάζεται ως «το Μοναδικό Ιδανικά Υποκειμενικό Φαινόμενο».

16.118.Α

Με αυτά τα λόγια ο Βεελζεβούλ σώπασε, κι όταν απευθύνθηκε πάλι στον εγγονό του, είπε μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό:

16.118.Α

— Αχ! Αχ!… καλό μου παιδί… Όταν θα μάθεις περισσότερα για τα τρίκεντρα όντα εκείνου του άτυχου πλανήτη Γη, θα τα καταλάβεις όλα μόνος σου, και θα σχηματίσεις τη δική σου γνώμη για το κάθε πράγμα.

16.118.Α

Από μόνος σου θα κατανοήσεις τέλεια ότι, παρόλο που τα πρωταρχικά αίτια των γήινων συμφορών ήταν μια κάποια Άνωθεν «απρονοησία» από τη μεριά μερικών Ιερών Ατόμων, εντούτοις η αιτία του χάους που βασιλεύει σήμερα σ’ εκείνο τον πλανήτη, πρέπει να αναζητηθεί στις αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που λίγο-λίγο αυτά τα ίδια δημιούργησαν και συνεχίζουν να διατηρούν μέχρι τις μέρες μας.

17.121.Α

— Εσύ, παιδί μου, έχεις κανονική παρουσία τρίμυαλου όντος και μία «Οσκιάνο» — ή, όπως λένε εκεί κάτω στη Γη, μία «παιδεία» — σκόπιμα εμφυτευμένη στην ουσία σου και θεμελιωμένη σε μία ηθική που στηρίζεται μόνο στις εντολές και στις υποδείξεις του ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ και των Αγιότατων Ατόμων που βρίσκονται κοντά του… Παρόλα αυτά, αν κατά τύχη βρισκόσουν ανάμεσά τους, δε θα μπορούσες να συγκρατήσεις το «οντικό Παρχιτρογκούλ» σου, δηλαδή τη διαδικασία η οποία στη Γη ονομάζεται «ασυγκράτητο εσωτερικό ξεκαρδιστικό γέλιο» — και το ξεκαρδιστικό σου γέλιο θα ήταν ασταμάτητο μπροστά στην έκπληξή τους αν ξαφνικά αντιλαμβανόντουσαν και κατανοούσαν ότι από τον ήλιο, όχι μόνο δεν έρχεται στον πλανήτη τους καθόλου «φως», «θερμότητα» κ.λπ., αλλά ότι ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος τους, που υποθέτουν πως είναι «πηγή φωτός και θερμότητας», είναι ξεπαγιασμένος ο ίδιος, σχεδόν όσο και ο ψωριάρης σκύλος του σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα.

17.121.Α

Στην πραγματικότητα, η επιφάνεια εκείνης της «πηγής θερμότητας», όπως και οι επιφάνειες όλων των συνηθισμένων Ήλιων του Μεγάλου μας Σύμπαντος, είναι ίσως καλύτερα σκεπασμένη με πάγους απ’ ότι η επιφάνεια την οποία ονομάζουν «Βόρειο Πόλο».

17.121.Α

Αυτή η «διάπυρη» εστία θα προτιμούσε σίγουρα να δανειστεί και η ίδια λίγη «θερμότητα» από κάποια άλλη πηγή κοσμικής ουσίας παρά να στέλνει ένα μέρος από τη δική της σ’ έναν οποιονδήποτε πλανήτη, και ιδιαίτερα σ’ αυτόν που, έχοντας σπάσει την μια πλευρά του, κατάντησε το σακάτικο τέρας το οποίο σήμερα αποτελεί για κείνο το καημένο σύστημα Ορς «οδυνηρή καταισχύνη».

17.121-2.Α

Ξέρεις όμως, παιδί μου, ρώτησε ο Βεελζεβούλ το Χασίν, πώς και γιατί παράγονται γενικά στις ατμόσφαιρες ορισμένων πλανητών, κατά τη διάρκεια Τρωγωαυτοεγωκρατικών διαδικασιών, τα φαινόμενα «Κστατσαβάχτ», «Κλντατσαχτί», «Ταϊνολαίρ», «Πεϊσακίρ» και άλλα, τα οποία οι ευνοούμενοί σου ονομάζουν «φως της ημέρας», «σκοτάδι», «κρύο», «ζέστη», κ.λπ.;

Αν δεν το έχεις καταλάβει καλά, θα σου το ξεκαθαρίσω λιγάκι.

17.122.Α

Αυτή η Μέγιστη κοσμική Τρωγωαυτοεγωκρατική διαδικασία πραγματώθηκε από το ΑΙΩΝΙΟ μας ΠΑΝ-ΟΝ, αφού ήδη υπήρχε ο Μέγιστος και Αγιότατος Απόλυτος Ήλιος μας, που ήταν και είναι ακόμα και σήμερα, ο κύριος τόπος ύπαρξης του ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ μας.

17.122.Α

Το σύστημα αυτό, το οποίο στηρίζει όλα όσα εμφανίζονται και υπάρχουν, πραγματώθηκε από τον ΑΙΩΝΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ μας για να διενεργείται η «ανταλλαγή των ουσιών» ή η «αμοιβαία θρέψη» όλων όσων υπάρχουν στο Σύμπαν, έτσι ώστε ν’ αναχαιτίζεται, στον Απόλυτο Ήλιο, η δράση του αμείλικτου Ηρωπάς.

17.122.Α

Η Μέγιστη αυτή κοσμική Τρωγωαυτοεγωκρατική διαδικασία επιτελείται πάντοτε και στα πάντα, σύμφωνα με τους δύο θεμελιώδεις κοσμικούς νόμους, ο πρώτος από τους οποίους ονομάζεται «θεμελιώδες Ιερό Επταπαραπαρσινόχ Πρώτης Τάξης» και ο δεύτερος «θεμελιώδες Ιερό Τριαμαζικάμνω Πρώτης Τάξης».

17.122.Α

Κάτω από τη δράση των δύο αυτών ιερών κοσμικών νόμων αναδύονται αρχικά από την ουσία που λέγεται «Αιθεροκρίλνο», κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, διάφορες «κρυσταλλώσεις». Και από αυτές τις κρυσταλλώσεις συγκροτούνται με τη σειρά τους, πάλι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, διάφοροι μεγάλοι ή μικροί κοσμικοί σχηματισμοί, λίγο-πολύ ανεξάρτητοι.

17.122-3.Α

Στο εσωτερικό, λοιπόν, και στην επιφάνεια αυτών των σχηματισμών, πραγματώνονται οι διαδικασίες που λέγονται «ενέλιξη» και «εξέλιξη», πάντοτε σύμφωνα με τους δύο ιερούς θεμελιώδεις νόμους· και όλα τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών μέσα στις ατμόσφαιρες — από κει και πέρα, με τη μεσολάβηση των ίδιων των ατμοσφαιρών — συγχωνεύονται για να εξασφαλίσουν εκείνη τη «θρεπτική ανταλλαγή».

17.123.Α

Το «Αιθεροκρίλνο» είναι η πρωταρχική ουσία με την οποία είναι γεμάτο το Μεγάλο μας Σύμπαν, η οποία χρησιμεύει ως βάση για το καθετί που υπάρχει.

17.125.Α

Το Πανταχού Παρόν Ενεργό Στοιχείο Οκιντανόχ υφίσταται κι αυτό τούτη την ιερή διαδικασία του «Αϊεϊοϊουοά», ή των «Τύψεων».

17.131.Α

Πρέπει όμως να ξέρεις ότι δεν παρακολούθησα αυτά τα πειράματα στον πλανήτη Γη, αλλά στον πλανήτη Κρόνο. Και δεν ήταν οι ευνοούμενοί σου αυτοί που τα έκαναν· έγιναν από ένα τρίμυαλο ον που ήταν αληθινός μου φίλος καθ’ όλη τη διάρκεια της εξορίας μου σ’ εκείνο το ηλιακό σύστημα, και για τον οποίο σου υποσχέθηκα να μιλήσω εκτενέστερα.

18.132.Α

— Η πρώτη μου συνάντηση με το τρίμυαλο ον που τελικά έγινε «φίλος της ουσίας» μου, και το οποίο επισκεπτόμουν για να παρακολουθώ τα πειράματά του με το «Πανταχού Παρόν Οκιντανόχ», έγινε ως εξής:

18.132.Α

Είναι γνωστό ότι, από τις αρχές κιόλας της εξορίας μου σ’ εκείνο το ηλιακό σύστημα, ορισμένοι φίλοι της ουσίας μου, οι οποίοι δεν συμμετείχαν στα γεγονότα που ήταν η αιτία της ατίμωσής μου, προκάλεσαν για χάρη μου στην παρουσία ορισμένων επιφανών τρίκεντρων όντων εκείνου του ηλιακού συστήματος, χρησιμοποιώντας την κοσμική διαδικασία που λέγεται «Ασκαλνουατσάρ», την ιερή παρόρμηση που υπάρχει στο σύμπαν με το όνομα «Βζνουσλιτζβάλ» — παρόρμηση την οποία η Αντικειμενική Επιστήμη ονομάζει «να εμπιστεύεσαι τον όμοιο σου όπως τον ίδιο σου τον εαυτό».

18.132.Α

Έτσι, παιδί μου, όταν έφτασα στο ηλιακό σύστημα Ορς, επισκέφτηκα τους διάφορους πλανήτες του· και στην πρώτη μας κάθοδο στην επιφάνεια του πλανήτη «Κρόνου», διαπίστωσα ότι ο «Χαραχραχρουχρί» όλων των τρίκεντρων όντων που εμφανίζονται και υπάρχουν σ’ εκείνο τον πλανήτη, είχε κι αυτός δεχτεί για μένα την ιερή επίδραση του Βζνουσλιτζβάλ.

18.132.Α

«Χαραχραχρουχρί» αποκαλούν στον πλανήτη Κρόνο τον ένα και μοναδικό αρχηγό όλων των υπόλοιπων όντων.

18.134.Α

Αργότερα, χάρη σ’ αυτό το Τεσκουάνο, το αστεροσκοπείο μου έγινε μία από τις τελειότερες εγκαταστάσεις του είδους της σε ολόκληρο το Σύμπαν. Με τη βοήθειά του μπορούσα να βλέπω και να παρατηρώ με ευχέρεια, από το σπίτι μου στον Άρη, τις διαδικασίες ύπαρξης που κυλούσαν στις επιφάνειες των άλλων πλανητών εκείνου του ηλιακού συστήματος, ή τουλάχιστο σ’ εκείνα τα τμήματά τους τα οποία η «συνολική αρμονική κίνηση των συστημάτων» έκανε αντιληπτά στην «οντική όραση» τη στιγμή των παρατηρήσεων μου.

18.145-6.Α

— Μια και σου αφηγούμαι τις αναμνήσεις μου από εκείνη την τόσο μακρινή περίοδο της ύπαρξής μου, μου έρχεται η επιθυμία να σου κάνω μια ειλικρινή εξομολόγηση, γιατί εσύ είσαι ένας από τους άμεσους διαδόχους μου και αντιπροσωπεύεις αναγκαστικά το σύνολο όλων των πράξεών μου κατά τη διάρκεια της οντικής μου ύπαρξης. Θέλω να σου ομολογήσω με κάθε ειλικρίνεια ότι μολονότι η ουσία μου, με την υποστήριξη των τμημάτων της παρουσίας μου που υπάγονται μόνο σ’ αυτήν, αποφάσιζε να συμμετάσχει στα επιστημονικά πειράματα που θα γίνονταν μέσα στο θάλαμο της νέας εφεύρεσης του Γκορναχούρ Χαρχάρχ που προοριζόταν για επιδείξεις, και παρόλο που μπήκα σ’ εκείνη τη συσκευή χωρίς κανένα εξαναγκασμό, εντούτοις, αυτή η ίδια η ουσία μου επέτρεψε να εμφανιστεί και να αναπτυχθεί στο είναι μου, παράλληλα προς τις αλλόκοτες αισθήσεις που σου περιέγραψα, μια εγωιστική και εγκληματική αμφιβολία ως προς την ασφάλεια της ίδιας μου της ύπαρξης.

18.146.Α

Πάντως, παιδί μου, για να μη στενοχωρηθείς και πολύ με τούτη την ομολογία, δε θα παραλείψω να προσθέσω ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο, και βέβαια ήταν και η τελευταία στη διάρκεια ολόκληρης της οντικής μου ύπαρξης.

18.146.Α

Ίσως όμως θα ήταν προτιμότερο ν’ αφήσουμε, για την ώρα, κατά μέρος αυτά τα ζητήματα, αφού αφορούν αποκλειστικά και μόνο την οικογένειά μας.

18.154.Α

Αυτό ήμουν αναγκασμένος να το κάνω εξαιτίας νεανικών μου αμαρτιών. Και τούτο διότι, όταν μου δόθηκε χάρη από το ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝ και μου επιτράπηκε να επιστρέψω στην πατρίδα μου, ορισμένα Ιερά Άτομα αποφάσισαν να μου επιβάλουν, πάντα για χρήσιμους σκοπούς, την υποχρέωση να πραγματώσω στην ουσία μου αυτή την ιερή διαδικασία, ώστε να μην πραγματοποιήσω πια τις ίδιες εκδηλώσεις όπως στα νιάτα μου, και να μην ξαναεμφανιστεί κάτι παρόμοιο στο Νου των περισσότερων Ατόμων που κατοικούν στο κέντρο του Μεγάλου Σύμπαντος.

18.154-5.Α

Μήπως αγνοείς τι σημαίνει «Ιερή Αλιαμιζουρνακαλού της Ουσίας»; Αυτό θα σου το εξηγήσω αργότερα με κάθε λεπτομέρεια. Στο μεταξύ, θα επικαλεστώ για άλλη μια φορά τον καλό μας Ναστραντίν Χότζα, ο οποίος ορίζει αυτή τη διαδικασία ως εξής: «Να δώσεις το λόγο της τιμής σου ότι δε θα χώνεις τη μύτη σου στις κρατικές υποθέσεις».

18.155.Α

Με λίγα λόγια, όταν παρουσιάστηκα μπροστά στο Στηλοβάτη Όλων των Τεταρτημορίων, αυτός ευαρεστήθηκε να με ρωτήσει, ανάμεσα στα άλλα, αν είχα πάρει μαζί μου όλες τις αξιόλογες οντικές εφευρέσεις που είχα συλλέξει από τους διάφορους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, το οποίο ήταν ο τόπος της εξορίας μου.

Του απάντησα ότι είχα πάρει σχεδόν τα πάντα, με την εξαίρεση μόνο των δυσκολομετακίνητων συσκευών, που ο φίλος μου ο Γκορναχούρ Χαρχάρχ είχε κατασκευάσει για χάρη μου στον πλανήτη Άρη.

18.155.Α

Μου υποσχέθηκε ότι αμέσως θα έδινε διαταγές ώστε, κατά το επόμενο ταξίδι του, το υπερδιαστημικό σκάφος Πανταχουπαρόν να φορτώσει οτιδήποτε τους υπόδειχνα.

19.156.Α

Ο Βεελζεβούλ άρχισε λέγοντας:

— Κατέβηκα για δεύτερη φορά στον πλανήτη των ευνοουμένων σου, τη Γη, έντεκα μόνο από τους αιώνες τους μετά την πρώτη μου κάθοδο.

19.156.Α

Λίγο αφού αναχώρησα την πρώτη φορά, ο πλανήτης τους έπεσε θύμα ενός δεύτερου κοσμοχαλασμού, τοπικού χαρακτήρα τη φορά αυτή, ο οποίος δεν απείλησε καμιά μεγάλη καταστροφή σε κοσμική κλίμακα.

19.156.Α

Κατά τη διάρκεια όμως αυτού του κοσμοχαλασμού, η ήπειρος της Ατλαντίδος, που ήταν όταν την επισκέφτηκα η μεγαλύτερη ήπειρος και ο κυριότερος τόπος ύπαρξης των ευνοουμένων σου, καταποντίστηκε μαζί με άλλες μεγάλες και μικρές στεριές μέσα στα βάθη του πλανήτη, παρασύροντας τα τρίμυαλα όντα που την κατοικούσαν, καθώς και όλα σχεδόν όσα είχανε αποκτήσει και πραγματοποιήσει κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων.

19.156.Α

Στη θέση τους αναδύθηκαν άλλες στεριές, οι οποίες σχημάτισαν άλλες ηπείρους και άλλα νησιά, τα περισσότερα από τα οποία υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

19.156.Α

Πάνω σ’ εκείνη ακριβώς την ήπειρο Ατλαντίδα βρισκόταν η πόλη Σάμλιος, όπου ζούσε, όπως θα θυμάσαι, ο νεαρός συμπατριώτης μας που ήταν η αιτία της πρώτης προσωπικής μου καθόδου στη Γη.

19.156.Α

Από τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή, χάρη σε διάφορες συμπτώσεις, επέζησαν πολλά τρίκεντρα όντα, τα οποία υπήρξαν οι πρόγονοι του γένους που σήμερα έχει τόσο πολλαπλασιαστεί.

Την εποχή της δεύτερης καθόδου μου είχαν ήδη πολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που κατοικούσαν σε όλες σχεδόν τις νέες στεριές.

19.157.Α

Από τις ιστορίες μου θα καταλάβεις σταδιακά τις αιτίες αυτού του υπερβολικού τους πολλαπλασιασμού καθώς και τη νομοτέλειά τους.

19.157.Α

Τώρα, παιδί μου, δεν θα ήταν κακό να σημειώσεις ότι τα όντα της φυλής μας, που υπήρχαν στον πλανήτη την στιγμή της καταστροφής, διέφυγαν όλα αυτό το «Αποκαλυπτικό τέλος».

19.157.Α

Και το διέφυγαν για τους ακόλουθους λόγους:

19.157.Α

Σου είπα κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μας, ότι τα περισσότερα από τα όντα της φυλής μας που είχαν διαλέξει για τόπο διαμονής τους τον πλανήτη σου, βρίσκονταν, την εποχή της πρώτης μου καθόδου, στην ήπειρο της Ατλαντίδος.

19.157.Α

Έτυχε όμως, ένα χρόνο πριν την καταστροφή, η «Πυθία της φυλής» μας, όπως την ονομάζαμε, να δώσει ένα χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι δικοί μας έπρεπε να εγκαταλείψουν την ήπειρο Ατλαντίδα και να μεταναστεύσουν σε μια μικρή γειτονική ήπειρο, και να εξακολουθήσουν να ζουν εκεί, σ’ ένα μέρος που εκείνη τους υπέδειξε.

19.157.Α

Αυτή η μικρή ήπειρος ονομαζόταν τότε «Γκραμποντζέ», και το μέρος που τους καθόρισε η Πυθία γλίτωσε πραγματικά από τις φοβερές διαταραχές που έγιναν σε όλα τα άλλα μέρη της συνολικής παρουσίας εκείνου του άτυχου πλανήτη.

19.157.Α

Εκείνη η μικρή ήπειρος, η «Γκραμποντζέ, που υπάρχει ακόμα και σήμερα και ονομάζεται Αφρική, μετά από τις διαταραχές μεγάλωσε περισσότερο, καθώς και άλλες στεριές αναδύθηκαν από τα νερά του πλανήτη και ενώθηκαν μαζί της.

19.157.Α

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, με την προειδοποίησή της, η «Πυθία μας» κατόρθωσε να σώσει από ένα σχεδόν αναπόφευκτο «Αποκαλυπτικό τέλος» τα όντα της φυλής μας, όσα ήταν υποχρεωμένα να υπάρχουν εκείνα τα χρόνια πάνω σ’ εκείνο τον πλανήτη· και το κατόρθωσε χάρη σε μία ιδιαίτερη οντική ιδιότητα, την οποία άλλωστε μπορούν να αποκτήσουν όλα τα όντα — με μοναδικό όρο ότι θα εκτελούν θεληματικά τα «οντικά τους Πάρτκντολγκ-καθήκοντα», για τα οποία θα σου μιλήσω λίγο αργότερα.

19.157.Α

Αυτή τη φορά οι λόγοι της καθόδου μου στην επιφάνεια του πλανήτη σου συνδέθηκαν με τα ακόλουθα γεγονότα:

19.157-8.Α

Μια μέρα, στον πλανήτη Άρη, ελάβαμε από το Κέντρο ένα Αιθερόγραμμα που μας ανάγγελλε την επικείμενη εμφάνιση ορισμένων μεγάλων Ιερών Ατόμων. Και πράγματι, μισό Αρειανό χρόνο αργότερα, είδαμε να εμφανίζονται πολλοί Αρχάγγελοι, Άγγελοι, Χερουβείμ και Σεραφείμ, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μέλη της Ανώτατης Επιτροπής που είχε έρθει και πριν στον πλανήτη Άρη, αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη καταστροφή.

19.159-60.Α

«Σ’ αυτόν πλέον τον ανεξάρτητο πλανήτη», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του «έχει πια αρχίσει η διαδικασία του σχηματισμού της ατμόσφαιρας, η οποία του είναι απαραίτητη όπως και σε κάθε πλανήτη που συμβάλλει στην πραγματοποίηση του Μέγιστου γενικού κοσμικού Τρωγωαυτοεγωκράτη.

«Τώρα όμως, Σεβασμιότατε, η διαδικασία του κανονικού σχηματισμού της ατμόσφαιρας σ’ εκείνο το μικρό πλανήτη που εμφανίστηκε απροσδόκητα, εμποδίζεται από μία ανεπιθύμητη συγκυρία, της οποίας αιτία είναι τα τρίμυαλα όντα που εμφανίστηκαν και κατοικούν στον πλανήτη Γη.

19.160.Α

«Αυτός είναι ο λόγος, Σεβασμιότατε, που αποφάσισα να απευθυνθώ σ’ εσάς και να σας ζητήσω να αναλάβετε, στο όνομα του ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ, το καθήκον να μας απαλλάξετε από την ανάγκη να καταφύγουμε, για μια ακόμα φορά, στην έσχατη λύση κάποιας ιερής διαδικασίας που δεν αρμόζει σε τρίκεντρα όντα, οποιαδήποτε κι αν είναι η καταγωγή τους, και να βρείτε ένα απλούστερο μέσο απομάκρυνσης αυτού του ανεπιθύμητου φαινομένου, χρησιμοποιώντας τον οντικό νου που υπάρχει στην παρουσία τους».

19.160.Α

Η Συγκαταβατικότητά Του μου εξήγησε τότε λεπτομερώς, πώς, μετά τη δεύτερη καταστροφή που υπέστη ο πλανήτης Γη, τα δίποδα τρίμυαλα όντα τα οποία κατά τύχη έμειναν σώα και αβλαβή, πολλαπλασιάστηκαν πάλι. Η διαδικασία της ύπαρξής τους συγκεντρωνόταν τώρα σε μια μεγάλη ήπειρο που είχε σχηματιστεί πρόσφατα και ονομαζόταν «Ασχάρκ», όπου είχαν συγκροτηθεί τρεις μεγάλες ανεξάρτητες ομάδες, η πρώτη σε μια περιοχή που λεγόταν «Τικλιαμουίς», η δεύτερη σ’ ένα μέρος που λεγόταν «Μαραλπλεϊσίς» και η τρίτη στη περιοχή που μέχρι σήμερα υπάρχει με το όνομα «Περλανία».

«Όμως», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του, «στον ψυχισμό των όντων που ανήκαν σ’ αυτές τις τρεις ανεξάρτητες ομάδες σχηματίστηκαν ορισμένες ιδιόρρυθμες “Χαβατβιερνονίες”, δηλαδή ένα σύνολο ψυχικών τάσεων, η ολοκληρωμένη διαδικασία των οποίων αποτελεί αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “θρησκεία”.

19.160-1.Α

«Παρόλο που οι “Χαβατβιερνονίες” ή “θρησκείες” τους δεν έχουν τίποτε το κοινό, εντούτοις, ένα θρησκευτικό έθιμο, που αποκαλείται “προσφορά θυσιών”, έχει διαδοθεί παντού ανάμεσα στα όντα και των τριών ομάδων.

«Αυτό το έθιμο βασίστηκε σε μια ιδέα που μόνο ο ιδιότυπος νους τους θα μπορούσε να συλλάβει. Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδέα η καταστροφή της ύπαρξης όντων με διαφορετική μορφή, στην οποία επιδίδονταν για να τιμήσουν τους Θεούς και τα είδωλά τους, ήταν υπερβολικά ευχάριστη σ’ εκείνους τους φανταστικούς Θεούς και στα είδωλα· που με τη σειρά τους τους το ανταπέδιδαν, μη παραλείποντας να τους βοηθούν παντού και πάντοτε, ευνοώντας την πραγματοποίηση όλων των παράλογων και αφύσικων δραστηριοτήτων τους.

19.161.Α

«Σήμερα, αυτό το ολέθριο έθιμο είναι πολύ διαδεδομένο εκεί κάτω, και η καταστροφή όντων με ποικίλες μορφές έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε ήδη παράγονται εκεί υπερβολικά μεγάλες ποσότητες από τις “ιερές Ασκοκίν” που απαιτεί ο πλανήτης Γη για τη συντήρηση των πρώην τμημάτων του. Όπως γνωρίζετε, Σεβασμιότατε, οι “ιερές Ασκοκίν” είναι οι δονήσεις που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του “Ρασκουάρνο” στα όντα πάσης εξωτερικής μορφής τα οποία ζουν σ’ εκείνο τον πλανήτη, ο οποίος πρέπει να σχηματίσει αυτές τις ιερές ουσίες.

19.161.Α

«Κι αυτή η περίσσεια των “ιερών Ασκοκίν” άρχισε κιόλας να παρεμποδίζει σοβαρά την απαιτούμενη θρεπτική ανταλλαγή ανάμεσα στον πλανήτη “Σελήνη” και την ατμόσφαιρα του, πράγμα που μας κάνει να φοβόμαστε ότι η ατμόσφαιρα του σχηματίζεται πια με λανθασμένο τρόπο και ότι αργότερα θα παρεκκλίνει από την αρμονική κίνηση ολόκληρου του συστήματος Ορς, αποτελώντας ίσως μια νέα απειλή τεράστιας κοσμικής έκτασης.

19.161.Α

«Γι’ αυτό το λόγο, Σεβασμιότατε, ήρθα να σας παρακαλέσω, καθώς συνηθίζετε να επισκέπτεστε συχνά τους διάφορους πλανήτες αυτού του ηλιακού συστήματος, να ευαρεστηθείτε να αναλάβετε το καθήκον να κατεβείτε ειδικά στον πλανήτη Γη, για να ενσταλάξετε στη συνειδητότητα εκείνων των παράξενων τρίμυαλων όντων την πεποίθηση ότι, με τέτοιες αντιλήψεις, παραλογίζονται».

19.161.Α

Η Συγκαταβατικότητά Του μου είπε ακόμη μερικά λόγια, και έπειτα άρχισε να ανυψώνεται αργά-αργά στην ατμόσφαιρα. Φτάνοντας σ’ ένα ορισμένο ύψος, πρόσθεσε με δυνατή φωνή: «Ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, Σεβασμιότατε, θα υποχρεώσετε αφάνταστα το ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝ».

19.161-2.Α

Μετά την αναχώρηση των Αγίων Ατόμων, αποφάσισα να φέρω εις πέρας πάση δυνάμει αυτό το καθήκον και να αξιωθώ, και μόνο με τη συγκεκριμένη αυτή βοήθεια που θα πρόσφερα στον ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΟΡΕΑ ΒΑΡΟΥΣ, να γίνω ένα σωματίδιο, ήδη όμως ανεξάρτητο, όλων όσων υπάρχουν στο Μεγάλο μας Σύμπαν.

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, προσηλωμένος σ’ αυτή την απόφαση, πέταξα για δεύτερη φορά, την επόμενη κιόλας μέρα, προς τον πλανήτη Γη, χρησιμοποιώντας το ίδιο σκάφος, την Ευκαιρία.

19.181.Α

Αυτό το Αιθερόγραμμα μου έδωσε την απροσδόκητη ιδέα να μην απαλλαγώ επιτόπου από το πλανητικό σώμα του φίλου μου, αλλά να το πάρω μαζί μου στον Άρη και να το θάψω εκεί.

19.181.Α

Αποφάσισα να ενεργήσω μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή φοβόμουν ότι οι εχθροί του, από το μίσος τους, θα αναζητούσαν το πλανητικό του σώμα και ότι, μαθαίνοντας τυχαία το μέρος όπου είχε παραδοθεί στην παρουσία του πλανήτη — ή όπως λένε οι ευνοούμενοί σου, το μέρος που ήταν θαμένο — δε θα παρέλειπαν να το αρπάξουν για να το υποβάλουν σε ανομολόγητες πράξεις.

19.181.Α

Επιβιβάστηκα στο σκάφος Ευκαιρία, και από την Κολχίδιο θάλασσα ανεβήκαμε γρήγορα στον πλανήτη Άρη, όπου οι δικοί μας, με τη βοήθεια μερικών καλόψυχων Αρειανών που έμαθαν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Γη, έσπευσαν να απονείμουν στο πλανητικό σώμα το οποίο είχα φέρει τις τιμές που του έπρεπαν.

Το έθαψαν με όλους τους εθιμοτυπικούς κανόνες που συνηθίζονται σ’ εκείνον τον πλανήτη, και έπειτα ύψωσαν εκεί ένα μνημείο που του άξιζε.

19.181.Α

Αυτός ήταν ο πρώτος και, αναμφίβολα, ο τελευταίος «τάφος» ενός όντος της Γης στον πλανήτη Άρη, που είναι τόσο κοντινός και, ταυτόχρονα, τελείως απρόσιτος σε όλα τα γήινα όντα.

19.181.Α

Αργότερα έμαθα ότι αυτή η ιστορία υπέπεσε στην αντίληψη του Μέγιστου Αρχι-Αρχάγγελου Σετρενοτζινάρκο, του Στυλοβάτη-Όλων-των-Τεταρτημορίων για το τμήμα του Σύμπαντος στο οποίο ανήκει το ηλιακό σύστημα Ορς, και ότι εξέφρασε την ικανοποίηση του, δίνοντας, σ’ αυτόν που ήταν υπεύθυνος, εντολές για το θέμα της ψυχής του γήινου φίλου μου.

19.181.Α

Στον Άρη με περίμεναν πράγματι πολλά όντα της φυλής μας, που μόλις είχαν φτάσει από τον πλανήτη Καρατάς.

Ανάμεσά τους, παιδί μου, βρισκόταν άλλωστε και η γιαγιά σου, η οποία, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Αρχι-τζιρλικνέρ του πλανήτη Καρατάς, προοριζόταν να γίνει το παθητικό μισό μου για τη συνέχιση του είδους μας.

20.182.Α

ΜΕΤΑ από μια σύντομη παύση, ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε:

20.182.Α

— Αυτή τη φορά δεν έμεινα και πολύ στον πλανήτη Άρη· παρέμεινα σπίτι μου μόνο όσο χρειαζόταν για να δεχτώ τους νεοφερμένους, να τους μιλήσω, και για να δώσω ορισμένες εντολές γενικού χαρακτήρα.

20.182.Α

Αφού απαλλάχτηκα από αυτές τις υποχρεώσεις, ξανακατέβηκα στον πλανήτη σου με σκοπό να αποτελειώσω το σχέδιο μου, που ήταν να ξεριζώσω από εκείνα τα αλλόκοτα τρίκεντρα όντα τη φοβερή συνήθεια να καταστρέφουν την ύπαρξη όντων με διαφορετικά συστήματα μυαλών σαν αυτό να ήτανε θείο έργο.

20.182.Α

Στην τρίτη μου κάθοδο στον πλανήτη Γη, το σκάφος μας Ευκαιρία δεν κατέβηκε στην Κολχίδιο θάλασσα — τη σημερινή Κασπία — αλλά στη «Θάλασσα της Αφθονίας», όπως την ονόμαζαν εκείνη την εποχή.

Πήρα αυτή την απόφαση, διότι τούτη τη φορά ήθελα να πάω στην πρωτεύουσα των όντων που αποτελούσαν τη δεύτερη ομάδα της ηπείρου Ασχάρκ — στην πόλη «Γκομπ», που βρισκόταν στις νοτιοανατολικές ακτές εκείνης της θάλασσας.

20.182.Α

Εκείνα τα χρόνια η «Γκομπ» ήταν μια μεγαλούπολη, φημισμένη σε όλο τον πλανήτη για τα βαρύτιμα «υφάσματα» και «κοσμήματα» που κατασκεύαζε.

Απλωνόταν στις δύο όχθες των εκβολών ενός μεγάλου ποταμού, του· «Κέρια-Τσι», που πήγαζε από τα βουνά στα ανατολικά της χώρας, και χυνόταν στη «Θάλασσα της Αφθονίας».

Στα δυτικά αυτής της θάλασσας χυνόταν ένας άλλος μεγάλος ποταμός που ονομαζόταν «Νάρια-Τσι».

Τα όντα που ανήκαν στη δεύτερη ομάδα της ηπείρου Ασχάρκ ζούσαν κυρίως στις κοιλάδες αυτών των δύο μεγάλων ποταμών.

20.183.Α

Αν θέλεις, καλό μου παιδί, θα σου διηγηθώ την ιστορία αυτών των όντων, είπε ο Βεελζεβούλ στο Χασίν.

20.183.Α

— Ναι, παππού, ναι!… Θα την ακούσω με πολύ ενδιαφέρον και θα σε ευγνωμονώ.

20.183.Α

Τότε ο Βεελζεβούλ άρχισε:

— Εδώ και πάρα πολύ καιρό — πριν από την περίοδο στην οποία αναφέρεται η αφήγηση μου, και πολύ πριν τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή που υπέστη ο δυστυχισμένος εκείνος πλανήτης, την εποχή που η ήπειρος της Ατλαντίδος ήταν ακόμη στις μεγάλες της δόξες — ένα συνηθισμένο τρίκεντρο ον αυτής της ηπείρου «ανακάλυψε», όπως μου έδειξαν αργότερα οι έρευνές μου, ότι το κοπανισμένο κέρατο ενός όντος ορισμένης εξωτερικής μορφής, που ονομαζόταν «πιρμαράλ», ήταν πολύ δραστικό φάρμακο για κάθε είδους «ασθένεια». Στη συνέχεια, διάφοροι «ιδιότροποι» διάδωσαν παντού επάνω στον πλανήτη σου αυτή την «ανακάλυψη». Ταυτόχρονα κρυσταλλωνόταν σιγά-σιγά, στο νου των συνηθισμένων όντων, ένας παράγοντας πρωτοβουλίας εντελώς απατηλός, ο οποίος αργότερα συνετέλεσε στη συγκρότηση — μέσα στη συνολική παρουσία όλων των ευνοουμένων σου και κυρίως των σημερινών — του «νου» που διαθέτουν σήμερα όταν είναι «ξυπνητοί», και καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό τις συχνές αλλαγές των πεποιθήσεών τους.

20.183.Α

Κάτω από την επίδραση αυτού του παράγοντα που είχε κρυσταλλωθεί στην παρουσία τους, τα τρίμυαλα όντα εκείνης της εποχής απέκτησαν τη συνήθεια να «χορηγούν» αυτά τα κοπανισμένα κέρατα σε όλους τους «αρρώστους», όπως τους λένε οι ευνοούμενοί σου.

20.183.Α

Είναι αξιοσημείωτο ότι εκεί κάτω υπάρχουν ακόμη «πιρμαράλ»· αλλά τα σημερινά όντα τα κατατάσσουν απλώς στην κατηγορία των όντων που ονομάζουν «ελάφια» — χωρίς να τους δίνουν κάποιο ιδιαίτερο όνομα.

20.183.Α

Λοιπόν, παιδί μου, τα όντα της Ατλαντίδος, αφού εξόντωσαν πολλά από αυτά τα «πιρμαράλ», ή «ελάφια», για να τους πάρουν τα κέρατα, κατάφεραν σύντομα να τα αφανίσουν τελείως.

Τότε ορισμένα όντα της Ατλαντίδος που το επάγγελμά τους ήτανε «κυνηγοί», έφυγαν για να τα αναζητήσουν σε άλλες ηπείρους και σε άλλα νησιά.

20.184.Α

Αυτό το κυνήγι παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες. Χρειάζονταν πολυάριθμοι διώκτες για να παγιδέψουν τα πιρμαράλ· έτσι, λοιπόν, εκείνους τους επαγγελματίες τους βοηθούσε όλη η οικογένειά τους.

Και μια ωραία πρωία, πολλές τέτοιες οικογένειες, αφού συνενώθηκαν, πήγαν να κυνηγήσουν πιρμαράλ στη μακρινή ήπειρο «Ιρανάν», η οποία, μετά τη δεύτερη καταστροφή που την είχε τόσο αναστατώσει, ονομάστηκε «ήπειρος Ασχάρκ», και σήμερα οι ευνοούμενοί σου την ονομάζουν «Ασία».

20.184.Α

Για να καταλάβεις καλύτερα τις ιστορίες που θα ακολουθήσουν, πρέπει να μάθεις ότι κατά τη διάρκεια της δεύτερης γήινης καταστροφής, μετά από διάφορες διαταραχές, ορισμένα τμήματα της ηπείρου Ιρανάν καταποντίστηκαν μέσα στα έγκατα του πλανήτη, ενώ στη θέση τους αναδύθηκαν άλλες στεριές που προξένησαν σημαντικές διαφοροποιήσεις, και έτσι η επιφάνεια της έγινε ίση σχεδόν με εκείνη της ηπείρου Ατλαντίδος πριν την εξαφάνισή της.

20.184.Α

Τότε λοιπόν, παιδί μου, η ομάδα των κυνηγών, ακολουθώντας με τις οικογένειές τους τα κοπάδια των πιρμαράλ, έφθασε στις ακτές της υδάτινης έκτασης που αργότερα ονομάστηκε «Θάλασσα της Αφθονίας».

Κι αυτή η θάλασσα, με τις εύφορες και μαγευτικές της ακτές τους άρεσε τόσο πολύ ώστε δεν θέλησαν να ξαναγυρίσουν πίσω στην Ατλαντίδα, κι από τότε εγκαταστάθηκαν σ’ εκείνους τους τόπους.

20.185.Α

Την εποχή που οι κυνηγοί των πιρμαράλ αποφάσισαν να εγκατασταθούν στις ακτές της Θάλασσας της Αφθονίας, εκεί βρισκόταν ήδη ένα πολύ σημαντικό ον από την ήπειρο της Ατλαντίδος, το οποίο, με την ιδιότητα του «Αστροσοβόρ», ανήκε σε μια «σοφή εταιρία», όμοια της οποίας δεν έχουμε ξαναδεί και ίσως να μη δούμε ποτέ πια πάνω στη Γη.

20.185.Α

Αυτή η σοφή εταιρία ονομαζόταν «Αχαλντάν».

20.185.Α

Η αιτία που είχε οδηγήσει αυτόν τον «Αχαλντανό» στις ακτές της Θάλασσας της Αφθονίας, ήταν η ακόλουθη:

20.185.Α

Λίγο πριν τη δεύτερη καταστροφή, οι αληθινοί σοφοί της Ατλαντίδος, οι ιδρυτές εκείνης της πραγματικά μεγάλης Αχαλντανικής εταιρίας, υπολόγισαν ότι κάτι πολύ σοβαρό θα συνέβαινε σε λίγο πάνω στον πλανήτη τους· άρχισαν λοιπόν να παρατηρούν προσεκτικά όλα τα φυσικά φαινόμενα του περιβάλλοντος· αλλά παρόλες τις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι ακριβώς θα γινόταν.

Λίγο αργότερα, έστειλαν ορισμένα μέλη τους στις άλλες ηπείρους και στα άλλα νησιά, με την ελπίδα ότι, με το σύνολο των παρατηρήσεών τους, θα ξεκαθάριζαν ποιος ήταν ο επικείμενος κίνδυνος.

20.185-6.Α

Ήταν απαραίτητο να μελετήσουν όχι μόνο τις φυσικές διεργασίες του πλανήτη Γη, αλλά και όλα τα «ουράνια φαινόμενα», όπως τα έλεγαν.

Ένας από αυτούς, εκείνο το σημαντικό ον για το οποίο μίλησα, έχοντας διαλέξει την ήπειρο Ιρανάν για να κάνει τις παρατηρήσεις του, είχε μεταναστεύσει εκεί με τους υπηρέτες του και εγκαταστάθηκε στις ακτές της υδάτινης έκτασης που αργότερα ονομάστηκε Θάλασσα της Αφθονίας.

20.186.Α

Τούτο λοιπόν το σοφό μέλος της εταιρίας Αχαλντάν, όταν μια μέρα συνάντησε στις ακτές εκείνης της θάλασσας μερικούς από τους κυνηγούς μας, έμαθε ότι κι εκείνοι προέρχονταν από την ήπειρο της Ατλαντίδος. Και όπως ήταν φυσικό, χάρηκε πολύ, και σύντομα έγιναν φίλοι.

20.190.Α

Σύμφωνα με το πρωτότυπο δόγμα του σοφού αυτοκράτορα Κονιουτσιόν, ο «Κύριος Θεός» είχε σκόπιμα τοποθετήσει στις ψυχές μας τα όργανα και τα μέλη που έχουμε σήμερα, τόσο για να μας προφυλάξει από τα έξω όσο και για να μας επιτρέψει να Τον υπηρετήσουμε αποτελεσματικά — και όχι μόνον Αυτόν, αλλά και τις ψυχές τις οποίες είχε ήδη πάρει στο νησί Του.

20.192.Α

Ο σοφός αυτοκράτορας Κονιουτσιόν, που συνέλαβε τούτο το ευφυές δόγμα, είχε πια υποστεί το «ιερό Ρασκουάρνο»· μ’ άλλα λόγια, ήταν «νεκρός από πολύ καιρό».

Αλλά η επινόηση του είχε τόσο καλά ριζώσει εκεί πέρα, εξαιτίας του αλλόκοτου ψυχισμού των ευνοουμένων σου, ώστε ούτε ένα ον σ’ ολόκληρη τη χώρα Μαραλπλεϊσίς δεν αμφέβαλλε για την ορθότητα της πρωτότυπης αλήθειας της.

20.192.Α

Από την πρώτη μέρα που έφτασα στην πόλη Γκομπ άρχισα κι εκεί να επισκέπτομαι τα ντόπια «Κααλτανέ», που τα ’λεγαν αυτή τη φορά «Τσαϊχανέ».

20.196.Α

— Επιτρέψτε μου, Σεβασμιότατε, είπε διακόπτοντας ο πιστός γερο-Αχούν, που άκουγε με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον την ιστορία του Βεελζεβούλ.

Θυμάστε, Σεβασμιότατε; Πόσες φορές δεν είχαμε προσκυνήσει, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, στους δρόμους της πόλης Γκομπ, όταν ακούγαμε κραυγές από όντα με διαφορετικές μορφές;»

20.196.Α

Σ’ αυτή την παρατήρηση ο Βεελζεβούλ απάντησε.

— Βεβαίως και το θυμάμαι, καλέ μου Αχούν. Είναι δυνατόν να ξεχάσει ποτέ κανείς τέτοιες κωμικές εντυπώσεις;

20.196.Α

Είναι γεγονός, συνέχισε, γυρίζοντας προς το Χασίν, ότι τα όντα του πλανήτη Γη είναι απίστευτα περήφανα κι ευερέθιστα. Αν κάποιος δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους και αρνείται να φερθεί όπως αυτά, ή κατακρίνει τις εκδηλώσεις τους, τότε γίνονται έξω φρενών.

20.198.Α

— Είναι περιττό να προσθέσω ότι σ’ εκείνο το δεύτερο πολιτιστικό κέντρο της ηπείρου Ασχάρκ, η συνήθεια των θυσιών σταμάτησε τελείως. Αν κατ’ εξαίρεση, γινόταν κάτι τέτοιο, τα ίδια όντα εκείνης της ομάδας τιμωρούσαν χωρίς οίκτο τους ενόχους.

20.198.Α

Με την πεποίθηση ότι είχα κατορθώσει να ξεριζώσω για πολύ καιρό, από τα όντα της δεύτερης ομάδας της ηπείρου Ασχάρκ, τη συνήθεια να προσφέρουν θυσίες, αποφάσισα να φύγω. Σκεφτόμουν όμως ότι έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφθώ κι άλλα μεγάλα κέντρα κατοικημένα από όντα της Μαραλπλεϊσίς, γι’ αυτό κι αποφάσισα να ανέβω την κοιλάδα του ποταμού «Νάρια-Τσι».

20.198-9.Α

Λίγο μετά από την απόφασή μου, πλεύσαμε, ο Αχούν κι εγώ, προς τις εκβολές αυτού του ποταμού. Σε κάθε στάση μας βεβαιωνόμασταν ότι τα όντα της πόλης Γκομπ είχανε κιόλας μεταδώσει όλες τις νέες συνήθειες και τις απόψεις τους σχετικά με την «προσφορά θυσιών», ότι αυτές καταστρέφουν την ύπαρξη όντων με διαφορετικές μορφές.

20.199.Α

Φτάσαμε τελικά σε μια μικρή πόλη που ονομαζόταν «Αργκουενία», την οποία εκείνο τον καιρό τη θεωρούσαν το πιο απομακρυσμένο μέρος της Μαραλπλεϊσίς.

Σ’ αυτή την πόλη κατοικούσαν πολλά όντα από τη δεύτερη ασιατική ομάδα, των οποίων η κύρια απασχόληση ήταν να παίρνουν από τη φύση την πέτρα που ονομάζεται «τυρκουάζ».

20.199.Α

Μέσα στη μικρή πόλη Αργκουενία, άρχισα, όπως πάντα, να συχνάζω στα διάφορα Τσαϊχανέ, συνεχίζοντας εκεί, όπως κι αλλού, τις αναγκαίες προσπάθειες για την εκπλήρωση του σκοπού μου.

21.200.Α

ΚΑΙ ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

21.200.Α

— Μια μέρα, μέσα σ’ ένα Τσαϊχανέ της μικρής πόλης της Αργκουενίας, άκουσα κάτι όντα που κάθονταν κοντά μου να λένε ότι θα πήγαιναν με καραβάνι στην «Περλανία».

21.200-1.Α

Η κουβέντα των όντων που κάθονταν κοντά μου, μέσα στο Τσαϊχανέ της μικρής πόλης της Αργκουενίας, προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον μου, διότι κι εγώ ο ίδιος σκόπευα να πάω στην Περλανία, όπου ήταν εγκατεστημένη η τρίτη ομάδα της ηπείρου Ασχάρκ.

Τα λεγόμενά τους μου προκάλεσαν αμέσως το συνειρμό: «Δεν θα ήταν καλύτερα να πάω απευθείας από εδώ στην Περλανία με το καραβάνι αυτών των όντων, αντί να επιστρέψω στη Θάλασσα της Αφθονίας, και να φθάσω ύστερα σ’ εκείνη τη χώρα με το σκάφος μου Ευκαιρία;»

21.201.Α

Ασφαλώς το ταξίδι αυτό — το οποίο, για να πούμε την αλήθεια, παρουσίαζε σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες για τα όντα της Γης εκείνης της εποχής — θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο· αλλά σκεφτόμουν ότι και μια επιστροφή στη Θάλασσα της Αφθονίας, με τις απρόοπτες περιπέτειές της, ίσως να μην ήταν πολύ συντομότερη.

Ο συνειρμός αυτός εμφανίστηκε στη σκέψη μου επειδή, πριν πολλά χρόνια, είχα ακούσει να μιλούν για το πόσο παράδοξα ήταν τα τοπία απ’ όπου έπρεπε να περάσει το καραβάνι εκείνο, κι αυτό είχε κρυσταλλώσει μέσα μου μια ορισμένη «οντική πνευματική περιέργεια»· την ίδια που, έχοντας ενεργοποηθεί από το σοκ όσων είχα ακούσει, αμέσως επέβαλε στη συνολική μου παρουσία την ανάγκη να αποκτήσω προσωπική εμπειρία, με τα δικά μου όργανα αντίληψης.

21.202.Α

Μετά από κάθε λογής δυσκολία, ένα βροχερό πρωινό, ανεβαίνοντας ένα ύψωμα, διακρίναμε ξαφνικά στον ορίζοντα το περίγραμμα μιας μεγάλης υδάτινης έκτασης που έβρεχε εκείνο το τμήμα της ηπείρου Ασχάρκ, το οποίο ονομαζόταν τότε «Περλανία».

21.202.Α

Τέσσερις μέρες αργότερα φτάσαμε στον κυριότερο τόπο ύπαρξης της τρίτης ασιατικής ομάδας — την πόλη που ονομαζόταν τότε «Καϊαμόν».

Την πόλη αυτή την κάναμε, ο Αχούν κι εγώ, τόπο μόνιμης διαμονής μας· περάσαμε τις πρώτες μέρες περιδιαβάζοντας τους δρόμους της και παρατηρώντας τις ειδικές εκδηλώσεις της διαδικασίας της συνηθισμένης ύπαρξης των όντων της τρίτης αυτής ομάδας.

21.202-3.Α

— Η ιστορία της τρίτης ασιατικής ομάδας άρχισε λίγο μετά την περίοδο που οι οικογένειες των κυνηγών των πιρμαράλ της ηπείρου Ατλαντίδος έφθασαν στις ακτές της Θάλασσας της Αφθονίας, για να ιδρύσουν εκεί τη δεύτερη ομάδα των ασιατικών όντων.

Όμως, σ’ εκείνα τα «αμνημόνευτα» χρόνια — για τους σημερινούς ευνοουμένους σου, εννοείται — λίγο δηλαδή πριν τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή που υπέστη εκείνος ο κακότυχος πλανήτης, μέσα στην παρουσία των τρίκεντρων όντων της ηπείρου Ατλαντίδος είχαν αρχίσει να κρυσταλλώνονται ορισμένες από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ· κι αυτές δημιούργησαν μέσα τους, ανάμεσα σ’ άλλες περίεργες για τρίμυαλα όντα ανάγκες, και την ανάγκη να φορούν διάφορα μπιχλιμπίδια σαν στολίδια, ή να φτιάχνουν τα ξακουστά «φυλαχτά» δικής τους επινόησης.

21.204.Α

Έτσι, πριν από τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή που υπέστη ο πλανήτης Γη, υπήρχαν κιόλας σ’ εκείνο το μέρος της ηπείρου Ασχάρκ πολλά όντα που είχαν φτάσει από την ήπειρο Ατλαντίδα. Όταν αυτή η τελευταία καταποντίστηκε, ορισμένα όντα που είχαν γλιτώσει από την καταστροφή, ιδίως όσα είχαν στην Περλανία γνωστούς και συγγενείς, πήγαν σιγά-σιγά να τους συναντήσουν.

21.204.Α

Έχοντας πάντα τη συνηθισμένη τους «γονιμότητα», πολλαπλασιάστηκαν γρήγορα· αρχικά κατοικούσαν σε δύο ξεχωριστούς τόπους της Περλανίας, πλάι στις εκβολές δύο μεγάλων ποταμών που πήγαζαν από τα βάθη της ηπείρου Ασχάρκ και χύνονταν τελικά σε μια μεγάλη υδάτινη έκταση κοντά στις περιοχές όπου αφθονούσαν τα μαργαριτοφόρα όντα.

Ωστόσο καθώς ο αριθμός τους αυξανόταν υπερβολικά, προχώρησαν προς το εσωτερικό της χώρας, ενώ οι κοιλάδες αυτών των δύο ποταμών έμειναν για πάντα οι αγαπημένοι τους τόποι.

21.204-5.Α

Λοιπόν, παιδί μου, όταν έφτασα για πρώτη φορά στην Περλανία, αποφάσισα, ακόμα κι εκεί, να φτάσω στο στόχο μου μέσω των «Χαβατβιερνονιών» που υπήρχαν εκεί κάτω, δηλαδή μέσω των «θρησκειών» τους.

Έτυχε όμως τα όντα της τρίτης ομάδας της ηπείρου Ασχάρκ να έχουν πολλές και πρωτότυπες «Χαβατβιερνονίες», ή θρησκείες, θεμελιωμένες η καθεμία πάνω σε ανεξάρτητες «θρησκευτικές διδασκαλίες», χωρίς τίποτα το κοινό μεταξύ τους.

21.206.Α

— Καλέ μου παππού, ορίστε που για άλλη μια φορά χρησιμοποίησες την έκφραση «Χασναμούς». Μέχρι τώρα έχω καταλάβει, από τον τόνο της φωνής σου κι από τη συνήχηση της ίδιας της λέξης, ότι μ’ αυτήν την έκφραση χαρακτηρίζεις τρίμυαλα όντα που τα κατατάσσεις ξέχωρα, επειδή φαίνεται ότι τους αξίζει «αντικειμενική περιφρόνηση».

Έχεις την καλοσύνη, όπως πάντα, να μου εξηγήσεις σε παρακαλώ, ποια είναι η αληθινή σημασία και ποια η βαρύτητα αυτής της λέξης;»

21.206.Α

Σ’ αυτήν τη ερώτηση ο Βεελζεβούλ, απάντησε με το χαμόγελο που τον χαρακτήριζε:

21.206-7.Α

— Θα σου εξηγήσω όλα όσα αφορούν τον «τύπο» των τρίμυαλων όντων για τα οποία χρησιμοποιώ αυτήν την έκφραση, όταν έρθει η ώρα· στο μεταξύ μάθε ότι αυτή η λέξη χαρακτηρίζει κάθε συνολική παρουσία, ήδη προσδιορισμένη, ενός τρίμυαλου όντος — είτε αυτή αποτελείται μόνο από το πλανητικό σώμα είτε της έχουν ήδη προστεθεί τα ανώτερα οντικά σώματα — στην οποία, για κάποιο λόγο, δεν έχει κρυσταλλωθεί κανένα δεδομένο για τη θεία παρόρμηση της «Αντικειμενικής Ηθικής Συνείδησης».

21.207.Α

Και, περιορίζοντας έτσι τις εξηγήσεις του για τη λέξη «Χασναμούς», ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

21.207.Α

— Έτσι, παιδί μου, κατά τη διάρκεια των συστηματικών ερευνών τις οποίες αφιέρωσα σ’ αυτή τη θρησκευτική διδασκαλία, ανακάλυψα επίσης ότι εκείνο το Ιερό Άτομο, όταν είχε πια οριστικά επενδυθεί με την παρουσία ενός τρίμυαλου όντος από εκεί, αφού σκέφτηκε σοβαρά με ποιον τρόπο θα εκπλήρωνε το έργο που του είχε ανατεθεί Άνωθεν, αποφάσισε να το ολοκληρώσει φωτίζοντας το νου τους.

21.211-2.Α

Πρώτ’ απ’ όλα θα σου πω ότι μπόρεσα να διαφωτίσω αυτή την παρεξήγηση πολλά χρόνια μετά την εποχή για την οποία μιλάμε.

Αυτό έγινε μόνο κατά τη διάρκεια της έκτης καθόδου μου εκεί κάτω, όταν σχετικά με κάποιο ζήτημα που αφορούσε τον Άγιο Ασιάτα Σεϊμάς, για τον οποίο θα σου μιλήσω σε λίγο, χρειάστηκε να ερευνήσω ένα συγκεκριμένο γεγονός από τις δραστηριότητες εκείνου του αληθινού Άνωθεν Απεσταλμένου, του Άγιου Βούδα. Η αιτία αυτής της δυσάρεστης παρεξήγησης θα πρέπει δυστυχώς ν’ αναζητηθεί σε ορισμένα λόγια που πραγματικά είπε ο Άγιος Βούδας σε μια ομιλία Του.

21.216.Α

Πριν συνεχίσω, είναι απαραίτητο να σημειώσω ότι, όπως μου έδειξαν καθαρά οι προσωπικές μου έρευνες, εκείνα τα υποτιθέμενα λόγια του Άγιου Βούδα, σύμφωνα με τα οποία τα όντα έχουν ήδη μέσα τους, από τη στιγμή του ερχομού τους στον κόσμο, ένα μόριο του Ανώτατου Μεγαλείου, δε θα μπορούσε ποτέ να τα είχε πει Εκείνος.

21.216-7.Α

Ακριβώς όπως στην πόλη Γκομπ, άρχισα και στην Περλανία συμπληρώνοντας το θρησκευτικό τους δόγμα και διαδίδοντας την επινόησή μου με κάθε τρόπο.

21.217.Α

Διέσπειρα την ιδέα ότι εκείνο το Αγιότατο Πράνα, για το οποίο είχε μιλήσει ο Θείος μας Διδάσκαλος ο Άγιος Βούδας, δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε μας, στους ανθρώπους, αλλά βρίσκεται και σε όλα τα όντα που εμφανίζονται και υπάρχουν στον πλανήτη μας τη Γη.

Ένα μόριο του Ανώτατου Παν-Περιλαμβάνοντος Μεγαλείου, δηλαδή του Αγιότατου Πράνα, είναι τοποθετημένο, από τη στιγμή της εμφάνισής τους, σε καθεμία από τις μορφές των όντων όλων των διαστάσεων τα οποία ζουν από την επιφάνεια του πλανήτη ως τα βάθη του, τόσο στο νερό όσο και στην ατμόσφαιρα.

21.217.Α

Εδώ, παιδί μου, πρέπει να πω με λύπη μου ότι πολλές φορές ήμουν υποχρεωμένος να ισχυριστώ ότι τούτα τα λόγια τα είχε ξεστομίσει ο ίδιος ο Άγιος Βούδας.

21.217.Α

Τα λίγα όντα της χώρας, με τα οποία διατηρούσα τότε «φιλικές» σχέσεις και τα οποία προσπάθησα πρώτα να προσηλυτίσω στην ιδέα μου, πίστεψαν αμέσως, χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση, και με βοήθησαν κιόλας — εννοείται ασυνείδητα — να τη διαδώσω.

Και τούτη τη φορά, οι φίλοι μου αποδείκνυαν με ζήλο και πάθος στους ομοίους τους ότι έτσι ήταν και ότι δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

Στην Περλανία, η δεύτερη επινόησή μου έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα με απίστευτη ταχύτητα.

21.217.Α

Χάρη σ’ αυτήν, οι ευνοούμενοί σου τροποποίησαν σε τέτοιο σημείο τις σχέσεις της ουσίας τους με τις άλλες μορφές των όντων, ώστε όχι μόνο έπαψαν να καταστρέφουν την ύπαρξή τους με τις περίφημες «θυσίες» τους, αλλά άρχισαν ειλικρινά να τα θεωρούν όντα παρόμοια με τον εαυτό τους.

21.220.Α

Και όταν ετοιμαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα, μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα να επιστρέψουμε στη Θάλασσα της Αφθονίας όχι από το δρόμο που πήραμε για να φτάσουμε στην Περλανία, αλλά από έναν άλλο δρόμο τελείως ασυνήθιστο εκείνα τα χρόνια.

21.220.Α

Η περιοχή από την οποία αποφάσισα να περάσω ονομάστηκε αργότερα «Θιβέτ».

22.221.Α

ΤΟ δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να πάμε στο Θιβέτ δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου τα τρίμυαλα όντα του καιρού εκείνου· γι’ αυτό, δεν μπορούσαμε να υπολογίζουμε ότι θα ταξιδεύαμε με κάποιο καραβάνι· έτσι αναγκάστηκα να οργανώσω ένα δικό μου και να εξασφαλίσω όλα τα αναγκαία εφόδια για το σκοπό αυτό.

22.221.Α

Προμηθεύτηκα αρκετές δεκάδες τετράποδα όντα που λέγονται «άλογα», «μουλάρια», «γάιδαροι», «κατσίκες τσαμανιάν» κ.λπ., και μίσθωσα πολλούς από τους δίποδους ευνοουμένους σου να τα φροντίζουν και να κάνουν στη διαδρομή τις μισοσυνειδητές δουλειές που απαιτεί ένα τέτοιο ταξίδι.

22.221.Α

Μόλις εφοδιάστηκα με όλα τα απαραίτητα, αναχώρησα συνοδευόμενος από τον Αχούν.

22.221.Α

Τη φορά αυτή διαβήκαμε τόπους ακόμα πιο περίεργους, όπου η φύση εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη αποκαλυπτόταν ακόμα πιο παράδοξη, και συναντήσαμε μονόμυαλα και δίμυαλα όντα που στη Γη τα χαρακτηρίζουν «άγρια», με μορφές ποικίλες, τα οποία έρχονταν εκείνη την εποχή από μακρυνούς τόπους της ηπείρου Ασχάρκ για να κυνηγήσουν, όπως λένε εκεί κάτω.

22.223.Α

Βαδίζαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες για περισσότερο από ένα γήινο μήνα· τέλος πέσαμε τυχαία πάνω σε μια μικρή αποικία τρίμυαλων όντων που, όπως μάθαμε, είχαν πρόσφατα μεταναστεύσει από τη χώρα της Περλανίας.

Αυτή η αποικία ονομαζόταν «Σινκρατόρτζα», κι αργότερα, όταν όλη η περιοχή κατοικήθηκε και η «Σινκρατόρτζα» έγινε το κυριότερο κέντρο της, το ίδιο αυτό όνομα δόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα.

Στη συνέχεια εκείνη η χώρα άλλαξε πολλά ονόματα· και σήμερα τη λένε «Θιβέτ».

22.224.Α

Όταν συναντήσαμε εκείνα τα όντα, έπεφτε πια η νύχτα και τους ζητήσαμε «άσυλο», όπως λένε.

Μας πρόσφεραν τη φιλοξενία τους ως την επομένη, και η προοπτική μιας ήσυχης νύχτας μας έδωσε μεγάλη χαρά, γιατί καθώς είχαμε αγωνιστεί ασταμάτητα ενάντια στα «άγρια» όντα, ήμασταν πολύ ταλαιπωρημένοι και ήταν απαραίτητο, ιδιαίτερα για τους δίποδους υπηρέτες μας, να περάσουμε μία τουλάχιστο ειρηνική νύχτα.

22.229.Α

Αχ! Αχ!… Αχ! παιδάκι μου, στέναξε ο Βεελζεβούλ, μπορείς να φανταστείς ότι από κείνα τα μέρη δεν φύγαμε με ακριβώς ευχάριστα συναισθήματα και χαρούμενες σκέψεις…

22.229.Α

Συνεχίζοντας την πορεία μας προς την κατεύθυνση της Θάλασσας της Αφθονίας διαβήκαμε κι άλλα υψώματα στεριάς με πολυποίκιλα σχήματα, που είχαν δημιουργηθεί από συνδυασμούς ενδοπλανητικών ορυκτών που κάποτε ξεπήδησαν από τεράστια βάθη στην επιφάνεια του πλανήτη.

22.229.Α

Πρέπει να σου αναφέρω εδώ μια ιδιαίτερα παράδοξη διαπίστωση που έκανα τότε στο τμήμα του πλανήτη σου που ονομάζεται σήμερα «Θιβέτ».

Την πρώτη φορά που πέρασα, τα υψώματα του Θιβέτ υψώνονταν πραγματικά με τρόπο ασυνήθιστο πάνω από την επιφάνεια της Γης, χωρίς όμως να ξεχωρίζουν ιδιαίτερα από τα άλλα υψώματα της ηπείρου Ασχάρκ — ή Ασίας — της οποίας το Θιβέτ είναι μέρος, ούτε κι από εκείνα των άλλων «ηπείρων».

Κατά τη διάρκεια όμως της έκτης και τελευταίας επίσκεψης που έκανα εγώ ο ίδιος στον πλανήτη Γη, χρειάστηκε να ξαναπεράσω από τους αξιομνημόνευτους αυτούς τόπους, και διαπίστωσα ότι στο διάστημα μερικών δεκάδων από τους αιώνες τους, όλη εκείνη η περιοχή είχε ανυψωθεί σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανένα παρόμοιο ύψωμα σε οποιαδήποτε ήπειρο.

22.229-30.Α

Για παράδειγμα, η κυριότερη γραμμή των κορυφών της περιοχής που διασχίζαμε τότε, γραμμή που τα όντα εκεί κάτω ονομάζουν «οροσειρά», έχει, από τον καιρό εκείνο, τόσο υπερβεί την επιφάνεια του πλανήτη, ώστε ορισμένες κορυφές της είναι σήμερα ψηλότερες από κάθε άλλη αφύσικη προεξοχή της Γης, ενός «πλανήτη που βασανίζεται μακρόχρονα και μάταια». Και θα τολμούσα μάλιστα να πω, ότι αν κανείς ανέβαινε εκεί πάνω, θα μπορούσε ίσως, μα την πίστη μου, να «διακρίνει καθαρά», με τη βοήθεια ενός Τεσκουάνο, την άλλη πλευρά εκείνου του παράδοξου πλανήτη.

22.230.Α

Όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά το παράξενο φαινόμενο που συνέβαινε στον τόσο απίθανα πρωτότυπο πλανήτη σου, σκέφτηκα αμέσως ότι αυτό το γεγονός περιείχε πιθανότατα το σπέρμα μιας κοσμικής συμφοράς μεγάλης κλίμακας. Αργότερα έκανα μια στατιστική μελέτη του αφύσικου αυτού φαινομένου, και ο αρχικός μου φόβος δεν έπαψε να μεγαλώνει.

Ο φόβος μου προερχόταν προπαντός από το ότι μια παράγραφος της στατιστικής μου μελέτης έδειχνε ότι κάθε «δέκα χρόνια» γινόταν και μια νέα άνοδος των κορυφογραμμών.

Η παράγραφος που αφορούσε τις Θιβετιανές κορυφές εξέθετε πότε και πώς είχαν συμβεί οι γήινοι «πλανητικοί σπασμοί», που οφείλονται στο δυσανάλογο ύψος εκείνων των υψωμάτων, και που οι ευνοούμενοί σου ονομάζουν «σεισμούς».

22.232.Α

Με αυτά τα λόγια, και παίρνοντας τη συνηθισμένη έκφραση στο πρόσωπό του, ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε:

22.232.Α

— Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από την περιοχή αυτή που σήμερα ονομάζεται «Θιβέτ», μέσα σε κάθε είδους δυσκολία, για να φτάσουμε τελικά στην πηγή του ποταμού που ονομάζεται «Κέρια-Τσι»· ύστερα από μερικές μέρες, ξανακατεβήκαμε προς τη Θάλασσα της Αφθονίας, όπου ξαναβρήκαμε το σκάφος μας Ευκαιρία.

22.232.Α

Μετά την τρίτη μου κάθοδο στον πλανήτη Γη, έκανα καιρό να ξαναγυρίσω εκεί, εγώ «προσωπικά»· όμως, πότε-πότε, παρατηρούσα προσεκτικά τους ευνοουμένους σου με το μεγάλο μου Τεσκουάνο.

22.232.Α

Και ο λόγος που πέρασε τόσος καιρός χωρίς να ξανακατέβω εκεί, είναι ο εξής:

Μετά την επιστροφή μας στον πλανήτη Άρη, ενδιαφέρθηκα αμέσως για τις εργασίες που πραγματοποιούσαν οι Αρειανοί εκείνη την περίοδο στην επιφάνεια του πλανήτη τους.

22.232-3.Α

Για να καταλάβεις τι είδους εργασίες ήταν αυτές που προκάλεσαν το ενδιαφέρον μου, πρέπει να ξέρεις ότι ο πλανήτης Άρης είναι, για το σύστημα Ορς, του οποίου αποτελεί μέρος, ένας «Μντνελχαουτιανός κρίκος» για τον μετασχηματισμό των κοσμικών ουσιών· εμφανίζει κατά συνέπεια, αυτό που ονομάζεται «Κεσκεστασαντιανή στερεή επιφάνεια», που σημαίνει ότι το μισό της επιφάνειας αυτής αποτελείται από στερεή παρουσία και το άλλο μισό από «Σαλιακουριαπινές» μάζες, ή, όπως θα έλεγαν οι ευνοούμενοί σου, το μισό του είναι ξηρά, κάτι σαν τεράστια ήπειρος, και το υπόλοιπο καλύπτεται από νερά.

22.233.Α

Καθώς όμως, τα όντα του πλανήτη Άρη χρησιμοποιούν για την πρώτη οντική τροφή τους μόνο «πρόσφορα», ή «ψωμί», όπως το λένε οι ευνοούμενοί σου, σπέρνουν πάντοτε στο στέρεο μέρος του πλανήτη τους «σιτάρι».

Το σιτάρι αντλούσε τότε την αναγκαία για το «εξελικτικό Ντζαρτκλόμ» υγρασία αποκλειστικά και μόνο από αυτό που ονομάζεται «δροσιά»· έτσι ένας σπόρος σιταριού δεν έδινε παρά το ένα έβδομο της ολικής διαδικασίας του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ, δηλαδή η συγκομιδή δεν ήταν, όπως λένε, παρά μιας «εβδόμης».

22.233.Α

Επειδή όμως αυτή η απόδοση ήταν ανεπαρκής για τις ανάγκες τους, κι ένας μεγαλύτερος «πολλαπλασιασμός» του σιταριού απαιτούσε να γίνει χρήση των πλανητικών Σαλιακουριαπών, τα τρίκεντρα όντα εκεί κάτω είχαν αρχίσει κιόλας να συζητούν, από τότε που πρωτοπήγαμε εκεί, πώς θα έφερναν την απαιτούμενη ποσότητα Σαλιακουριαπών από την άλλη μεριά του πλανήτη τους σε αυτήν που κυλούσε η οντική τους ύπαρξη.

22.233.Α

Μετά από μερικά χρόνια, όταν πια είχαν αποφασίσει οριστικά γι’ αυτό το ζήτημα και έκαναν τις αναγκαίες προετοιμασίες, στρώθηκαν στη δουλειά. Αυτά έγιναν τότε που βρισκόμουν στον πλανήτη Γη, και, τη στιγμή της επιστροφής μου, έσκαβαν κιόλας ειδικά κανάλια για να διοχετεύσουν τις Σαλιακουριάπες.

22.233.Α

Αυτό το εγχείρημα παιδί μου ήταν από τα πολυπλοκότερα, και, για να πετύχει, τα όντα του πλανήτη Άρη κατασκεύαζαν αδιάκοπα κάθε λογής μηχανήματα και συσκευές.

Αρκετά από τα μηχανήματα και τις συσκευές τους ήταν πρωτότυπα και αξιόλογα· και καθώς κάθε νέα εφεύρεση με ενδιέφερε, παρακολουθούσα αυτές τις εργασίες με πάθος.

22.233.Α

Επωφελήθηκα από την ευγένεια των καλών μου Αρειανών, και περνούσα σχεδόν όλο τον καιρό μου στα εργοτάξιά τους· έτσι την περίοδο εκείνη κατέβαινα πολύ σπάνια στους άλλους πλανήτες εκείνου του ηλιακού συστήματος.

22.233-4.Α

Καμιά φορά μόνο, για να ξεκουραστώ, πεταγόμουν στον πλανήτη Κρόνο για να δω τον Γκορναχούρ Χαρχάρχ, που είχε εν τω μεταξύ γίνει αληθινός φίλος της ουσίας μου. Του χρωστάω, όπως σου είπα, το μεγάλο μου Τεσκουάνο — αυτό το θαύμα, που αυξάνει την ορατότητα των μακρινών συμπυκνώσεων μέχρι 7.000.285 φορές.

23.235.Α

Ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε:

23.235.Α

— Κατέβηκα για τέταρτη φορά στον πλανήτη Γη, γιατί μου το ζήτησε ο φίλος της ουσίας μου ο Γκορναχούρ Χαρχάρχ.

23.235.Α

Πρέπει να σου πω ότι, αφού γίναμε φίλοι με τον Γκορναχούρ Χαρχάρχ, συνήθιζα, στη διάρκεια «υποκειμενικών ανταλλαγών απόψεων», να του ανακοινώνω τις εντυπώσεις μου για τον παράδοξο ψυχισμό των τρίκεντρων όντων του πλανήτη σου.

Και οι συζητήσεις μας για τους ευνοουμένους σου ξύπνησαν και το δικό του ενδιαφέρον σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόνος του με παρακάλεσε μια μέρα, πολύ σοβαρά, να τον ενημερώνω τακτικά — σε γενικές τουλάχιστο γραμμές — για τις παρατηρήσεις μου πάνω σ’ αυτούς. Από τότε, του έστελνα, όπως και του θείου σου Τουιλάν, ένα αντίγραφο όλων των σημειώσεών μου για τις ιδιαιτερότητες του ψυχισμού τους.

23.235-6.Α

Θα πρέπει επίσης να τονίσω ότι αν το αστεροσκοπείο μου έγινε ονομαστό, και πραγματικά ήταν το αρτιότερο από όλες τις παρόμοιες κατασκευές σε όλο το Σύμπαν, αυτό πάνω απ’ όλα οφείλεται στην επιστημονική κατάρτιση του φίλου της ουσίας μου.

23.237.Α

Σ’ αυτό το σημείο της αφήγησής του, έφεραν στο Βεελζεβούλ ένα «Λεϊτουτσάνμπρος», ένα είδος μεταλλικής πλάκας πάνω στην οποία εγγράφεται το κείμενο των Αιθερογραμμάτων· ο παραλήπτης δεν έχει παρά να το προσαρμόσει στο ακουστικό του όργανο, και ακούει το μήνυμα που θέλουν να του μεταβιβάσουν.

23.237.Α

Όταν ο Βεελζεβούλ άκουσε το περιεχόμενο του «Λεϊτουτσάνμπρος» με τον τρόπο αυτό, γύρισε στον εγγονό του και του είπε:

23.237.Α

— Βλέπεις, παιδί μου, τι συμπτώσεις υπάρχουν στο Σύμπαν μας!

Τούτο το Αιθερόγραμμα αφορά ακριβώς τους ευνοουμένους σου και τους «πιθήκους», για τους οποίους τώρα δα σου έκανα λόγο.

Μου το έστειλαν από τον πλανήτη Άρη, και μου ανακοινώνουν μεταξύ άλλων, ότι τα τρίκεντρα όντα του πλανήτη Γη αναστατώθηκαν πάλι μ’ αυτό που ονομάζουν «ζήτημα των πιθήκων».

23.246-7.Α

Σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας του ο Βεελζεβούλ σώπασε. Ύστερα από μια μεγάλη παύση, στα χείλη του διαγράφηκε ένα χαμόγελο που είχε προφανώς διπλή σημασία· και κοιτάζοντας τον αγαπημένο του Χασίν, ξανάρχισε χαμογελώντας πάντα:

23.247.Α

— Το κείμενο του Αιθερογράμματος που μόλις έλαβα λέει ακόμη ότι για να ξεκαθαρίσουν τέλος πάντως ποιος κατάγεται από ποιον — ο άνθρωπος από τον πίθηκο, ή ο πίθηκος από τον άνθρωπο — εκείνοι οι μυστήριοι, οι ευνοούμενοί σου, αποφάσισαν να επιδοθούν σε «επιστημονικά πειράματα», και μάλιστα αρκετοί από αυτούς πήγαν για το λόγο αυτό στην ήπειρο της Αφρικής, όπου αφθονούν οι πίθηκοι, για να μαζέψουν όσους χρειάζονται για τις «επιστημονικές έρευνές» τους.

23.247.Α

Σύμφωνα με το Αιθερόγραμμα, τα όντα του πλανήτη Γη που σ’ ενδιαφέρουν, παραδόθηκαν για άλλη μια φορά σε μία από τις συνηθισμένες τους «εκκεντρικότητες».

23.248.Α

Όταν που λες, παιδί μου, έφυγα από εκείνο το σύστημα, του χάρισα το περίφημο αστεροσκοπείο μου με όλα όσα περιείχε· κι αυτός, από τη μεριά του, μου υποσχέθηκε να με ενημερώνει κάθε χρόνο, κατά πώς υπολογίζουν βέβαια το χρόνο στον πλανήτη Άρη, για όλα τα σημαντικά γεγονότα που θα συνέβαιναν στους πλανήτες του συστήματος εκείνου.

Τώρα με πληροφορεί τακτικότατα για τα γεγονότα που συμβαίνουν σε όλους τους πλανήτες, όπου εξακολουθεί να παραμένει· και ξέροντας το μεγάλο μου ενδιαφέρον για τα τρίκεντρα όντα που ζουν στον πλανήτη Γη, κάνει όπως βλέπω τώρα ό,τι μπορεί για να μου στέλνει πληροφορίες σχετικά με όλες τις εκδηλώσεις τους, ώστε να είμαι ενήμερος όλης της διαδικασίας της συνηθισμένης τους ύπαρξης, παρόλο που τη στιγμή αυτή βρίσκομαι σε τεράστια απόσταση, απρόσιτη ακόμα και για την απίστευτα πανάλαφρη σκέψη τους.

23.248-9.Α

Ο κυβερνήτης αυτός συγκεντρώνει ο ίδιος τις διάφορες πληροφορίες που μου στέλνει για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, είτε παρατηρώντας τα με το μεγάλο Τεσκουάνο που του άφησα, είτε από αναφορές που του στέλνουν τα τρία όντα της φυλής μας, τα οποία προτίμησαν να μείνουν για πάντα στον πλανήτη Γη, κι έχουν σήμερα στην ιδιοκτησία τους, στην ήπειρο της Ευρώπης, μεγάλες ανεξάρτητες επιχειρήσεις — πράγμα απαραίτητο για κάθε ον που υπάρχει εκεί, κάτω από τις σημερινές συνθήκες.

23.249.Α

Ο ένας έχει σε μια μεγάλη πόλη ένα «γραφείο επικήδειων τελετών»· ο δεύτερος διευθύνει ένα γραφείο «γαμήλιων συνοικεσίων και διαζυγίων» σε μια άλλη μεγάλη πόλη· και ο τρίτος είναι ιδιοκτήτης πολλών πρακτορείων και γραφείων που ίδρυσε σε διάφορα κέντρα, για να κάνει αυτό που λένε «χρηματομεσιτείες».

23.249.Α

Κατεβήκαμε λοιπόν στην Ερυθρά θάλασσα, αφήσαμε το σκάφος Ευκαιρία και αποβιβαστήκαμε με τα «Ιπποντρενεκάχ» μας στην ακτή· από κει πήγαμε με καμήλες στην πόλη που έμεναν οι δικοί μας, η οποία τότε ήταν η πρωτεύουσα της κατοπινής Αιγύπτου.

Η πρωτεύουσα αυτή ονομαζόταν «Θήβαι».

23.249-50.Α

Την πρώτη μέρα που έφτασα στην πόλη των Θηβών, ένα από τα όντα της φυλής μας που κατοικούσε εκεί, καθώς συζητούσαμε μου είπε μεταξύ άλλων ότι τα γήινα όντα της χώρας εκείνης είχαν επινοήσει ένα νέο σύστημα για να παρατηρούν από τον πλανήτη τους τις άλλες κοσμικές συγκεντρώσεις, ότι είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν τα αναγκαία οικοδομήματα για την υλοποίηση του, και ότι οι δυνατότητες και οι ασύγκριτες ευκολίες που πρόσφερε το νέο αυτό σύστημα ήταν, κατά κοινή ομολογία, χωρίς προηγούμενο στη Γη.

23.250.Α

Την επόμενη μέρα της άφιξης μου στην πόλη των Θηβών, μαζί βέβαια με τον Αχούν, πήρα για οδηγό ένα ον της φυλής μας που είχε πολλές φιλίες εκεί γύρω — ανάμεσα στις οποίες ήταν και ο πρωτομάστορας εκείνου του οικοδομήματος — και κατέβηκα μ’ ένα «Τσουρτετέβ», όπως το λένε, τον μεγάλο ποταμό που σήμερα λέγεται Νείλος.

23.250.Α

Κοντά στο σημείο όπου ο ποταμός αυτός χύνεται σε μια μεγάλη «Σαλιακουριαπινή έκταση» βρήκαμε σχεδόν τελειωμένα τα αρχιτεκτονήματα, τα περισσότερα από τα οποία μ’ ενδιέφεραν.

23.250.Α

Η περιοχή όπου χτιζόταν εκείνο το «νέο αστεροσκοπείο», όπως το έλεγαν, καθώς και πολλά άλλα κτίρια που είχαν κατασκευάσει για την άνετη διαβίωσή τους, ονομαζόταν τότε «Αβαζλίν»· μερικά χρόνια αργότερα την ονόμασαν «Καϊρονανά»· και σήμερα την ονομάζουν απλώς «βαθύπεδο της πόλης του Καΐρου».

23.250.Α

Τα αρχιτεκτονήματα αυτά είχαν αρχίσει να χτίζονται, πολύ πριν την τέταρτη πτήση μου προς τη Γη, από έναν «Φαραώ» — όνομα που έδιναν στους βασιλιάδες τους τα όντα εκεί κάτω — και τώρα, κατά την πρώτη μου επίσκεψη σ’ εκείνη την περιοχή, τα αποπεράτωνε ο εγγονός του, ένας άλλος «Φαραώ».

23.265.Α

Οι φιλικές σχέσεις των δικών μας με πολλά μέλη της αρχαίας εταιρίας των Αχαλντανών χρονολογούνταν από την εποχή που γνωρίστηκαν στην ήπειρο Ατλαντίδα, σχεδόν από την ίδρυση της εταιρίας αυτής.

Σου είπα ήδη, αν θυμάσαι, ότι όταν κατέβηκα για πρώτη φορά σ’ εκείνον τον πλανήτη και όταν τα όντα της φυλής μας συγκεντρώθηκαν στη πόλη Σάμλιος για να βρουν, με τη βοήθεια μου, μια διέξοδο από τη δύσκολη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί την εποχή εκείνη, οι γενικές συνελεύσεις των δικών μας γίνονταν σ’ ένα παράρτημα του κεντρικού «κτιρίου» της εταιρίας των Αχαλντανών. Έτσι σφυρηλατήθηκαν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στα όντα της φυλής μας και σε ορισμένα μέλη εκείνης της εταιρίας.

23.265.Α

Εκεί, στη μελλοντική Αίγυπτο, όπου και οι μεν και οι δε μετανάστευσαν με τον τρόπο που είπαμε, οι σχέσεις των δικών μας με τα παλαιά μέλη που κατά τύχη επέζησαν, ή με τους απογόνους τους, όχι μόνο δεν διακόπηκαν, αλλά συνεχίστηκαν μέχρι τη στιγμή που οι δικοί μας εγκατέλειψαν τον πλανήτη σου.

23.272.Α

Στο σημείο αυτό της ιστορίας του, ο Βεελζεβούλ έκανε μια μικρή παύση, σα να συλλογιζόταν κάτι, και ξανάρχισε:

23.272-3.Α

— Ενώ σου περιέγραφα αυτά που είδα σ’ εκείνο το σημείο της στεριάς του πλανήτη σου, που σώζεται μέχρι σήμερα, κι όπου υπάρχουν ακόμα ορισμένοι απευθείας απόγονοι των μελών της πραγματικά μεγάλης σοφής εταιρίας των Αχαλντανών, άρχισε σιγά-σιγά να ξαναζεί μέσα μου — σαν αποτέλεσμα των εκδηλώσεων του οντικού μου νου, και με την επίδραση διαφόρων αναμνήσεων που είναι συνδεδεμένες με κάθε είδους εντυπώσεις παγιωμένες στην παρουσία μου, που προξενήθηκαν από τις οπτικές προσλήψεις του τοπίου εκείνης της περιοχής — όλη η σειρά των συνειρμικών σκέψεων που συνδέονταν με τις σκηνές οι οποίες προκάλεσαν ένα από τα οντικά συναισθήματα που ένιωσα κατά την τελευταία παραμονή μου εκεί κάτω, στη διάρκεια μιας επίσκεψής μου στη σημερινή Αίγυπτο, μια μέρα που, βυθισμένος στους στοχασμούς μου, καθόμουνα στη βάση ενός από εκείνα τα αρχαία οικοδομήματα που κατά τύχη έμειναν ανέπαφα, και σήμερα ονομάζονται «Πυραμίδες».

23.275.Α

Είχαμε αποφασίσει να αρχίσουμε τα πειράματα με τους πιθήκους τον επόμενο χρόνο, όταν πια θα είχαν εγκλιματιστεί και προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες ύπαρξής τους, και δεν θα τους πήγαινα τόσο γρήγορα στον πλανήτη Κρόνο, αν δεν είχα υποσχεθεί στον Γκορναχούρ Χαρχάρχ, κατά την τελευταία μας συνάντηση, να παραστώ σε μια οικογενειακή εορτή που θα γινόταν σύντομα εκεί.

24.276.Α

Ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε την αφήγησή του:

24.276.Α

Μετά την τέταρτη παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, κύλησαν πολλά χρόνια.

24.276.Α

Όλο αυτό το διάστημα, με τη βοήθεια του Τεσκουάνο μου, καταγινόμουνα φυσικά κάθε τόσο με την προσεκτική παρατήρηση της οντικής ύπαρξης των ευνοουμένων σου.

24.276.Α

Ο αριθμός τους είχε αυξηθεί αισθητά: κατοικούσαν πια σχεδόν σε όλα τα μεγάλα και μικρά τμήματα της στεριάς του πλανήτη σου· κι όσο για την κυριότερη ιδιορρυθμία τους, εξακολουθούσε βέβαια να εκδηλώνεται, δηλαδή συνέχιζαν να επιδίδονται από καιρό σε καιρό στη διαδικασία της αμοιβαίας καταστροφής των υπάρξεών τους.

24.276.Α

Μεγάλες αλλαγές συντελέστηκαν τα χρόνια που κύλησαν ανάμεσα στην τέταρτη και στην πέμπτη μου επίσκεψη στην επιφάνεια του πλανήτη σου — ιδιαίτερα στις περιοχές όπου η ύπαρξη των ευνοουμένων σου ήταν πυκνότερη. Όλα τα «κέντρα πολιτισμού» τους στην ήπειρο Ασχάρκ, για παράδειγμα, όσα επισκέφθηκα εγώ ο ίδιος στις προηγούμενες καθόδους μου στη Γη, δηλαδή οι χώρες Τικλιαμουίς και Μαραλπλεϊσίς, κατά την πέμπτη μου επίσκεψη είχαν πια εξαφανιστεί.

24.276.Α

Η αιτία της καταστροφής των «κέντρων πολιτισμού» τους και των αλλαγών που γενικά συντελέστηκαν στην επιφάνεια εκείνου του άτυχου πλανήτη ήταν μια νέα συμφορά, η τρίτη που τους βρήκε.

24.279.Α

Αιτία για την προσωπική μου κάθοδο ήταν, αυτή τη φορά, ορισμένα γεγονότα που σκοπεύω να σου διηγηθώ.

24.279.Α

Σκόπιμα ξεχώρισα από τους ευνοουμένους σου έναν αριθμό από μεμονωμένα όντα και συνεχίσαμε για πολλά από τα χρόνια τους — πότε εγώ προσωπικά και πότε αυτός στον οποίο είχα τότε αναθέσει αυτή τη φροντίδα — να τα παρατηρούμε προσεκτικά, προσπαθώντας, όσο ήταν δυνατό, να μην αφήνουμε τίποτα να μας ξεφύγει, και να εξετάζουμε απ’ όλες τις πλευρές τις ιδιαιτερότητες των εκδηλώσεών τους μέσα στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης.

24.281.Α

Το σκάφος μας Ευκαιρία κατέβηκε αυτή τη φορά στην τοποθεσία που ονομάζεται «Περσικός κόλπος», γιατί είχαμε υπολογίσει, κοιτώντας με το Τεσκουάνο πριν από την πτήση, ότι το ευνοϊκότερο μέρος, τόσο για το πρόγραμμα του ταξιδιού μας, να φτάσουμε στην πόλη της Βαβυλώνας, όσο και για αγκυροβόλιο του σκάφους μας, ήταν ακριβώς αυτή η Σαλιακουριαπινή έκταση της επιφάνειας του πλανήτη σου που υπάρχει και σήμερα εκεί κάτω με τ’ όνομα «Περσικός κόλπος».

24.287-8.Α

— Καλέ μου παππού, πώς γίνεται, δεν καταλαβαίνω, η παραγωγή των απαιτούμενων δονήσεων, με σκοπό την πραγματοποίηση αυτής της μέγιστης κοσμικής διαδικασίας, να εξαρτάται από μια καθορισμένη περιοχή της επιφάνειας του πλανήτη.

24.288.Α

Στην ερώτηση αυτή του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

24.288.Α

— Καθώς σκοπεύω να ασχοληθούμε διεξοδικά με το ειδικό πρόβλημα της τρομακτικής διαδικασίας της αμοιβαίας καταστροφής τους, αυτό που ονομάζουν «πόλεμο», σε μια από τις μελλοντικές μας συνομιλίες σχετικά με τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, θα αφήσουμε για τώρα αναπάντητη την ερώτηση σου μέχρι τη συγκεκριμένη συζήτηση, γιατί νομίζω ότι τότε θα καταλάβεις καλύτερα.»

24.288.Α

Λέγοντας αυτά, ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε να εξιστορεί τα βαβυλωνιακά γεγονότα.

24.288.Α

— Όταν ο ιδιόρρυθμος Πέρσης μονάρχης άρχισε με τις ορδές του να νικά τα όντα των άλλων κοινοτήτων και να αρπάζει με τη βία όσους «σοφούς» έβρισκε ανάμεσά τους, αυτοί οι τελευταίοι οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα, η οποία είχε οριστεί ως τόπος συγκέντρωσης και ύπαρξής τους, για να μπορέσει ο δυνάστης αυτός, που κυριαρχούσε τότε πάνω στη μισή Ασία, να τους «ανακρίνει» αργότερα με όλη του την άνεση, ελπίζοντας να μάθει από κάποιον από αυτούς το μυστικό της μετατροπής των ταπεινών μετάλλων στο μέταλλο που ονομάζεται «χρυσάφι».

24.288.Α

Οργάνωσε μάλιστα ειδικά γι’ αυτό το σκοπό μια, αυτό που λένε, «εκστρατεία», και μπήκε στη χώρα της Αιγύπτου.

24.290.Α

Μόλις είπε αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ συλλογίστηκε για λίγο και ξανάρχισε:

24.290.Α

— θέλω τώρα να σου εξηγήσω την έκφραση «Πύργος της Βαβέλ», που μόλις μεταχειρίστηκα, έκφραση που χρησιμοποιούν συχνά στον πλανήτη σου τα σημερινά τρίμυαλα όντα.

24.300.Α

— Και ποιες εκδηλώσεις τους θεωρούσαν καλές, και ποιες κακές;

24.300.Α

Ο Βεελζεβούλ κοίταξε τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο βλέμμα και, κουνώντας το κεφάλι του, είπε:

25.307.Α

Αυτός ο Λεγομινισμός, εμένα προσωπικά, με βοήθησε πολύ να ξεκαθαρίσω ορισμένες αλλόκοτες όψεις του ψυχισμού εκείνων των παράξενων όντων που ως τότε δε μπορούσα ακόμη να καταλάβω, παρόλο που τα παρατηρούσα προσεκτικά για δεκάδες αιώνες.

25.307.Α

— Αγαπημένε μου παππού, ρώτησε ο Χασίν, πες μου σε παρακαλώ, τι σημαίνει η λέξη «Λεγομινισμός;».

25.307.Α

— Με τη λέξη «Λεγομινισμός», απάντησε ο Βεελζεβούλ, χαρακτηρίζουν ένα από τα μέσα που μεταχειρίζονται εκεί τα τρίμυαλα όντα που αξιώθηκαν να είναι και να ονομάζονται μύστες, για να μεταδίδουν από γενιά σε γενιά πληροφορίες σχετικές με οποιοδήποτε γεγονός των αρχαιότατων χρόνων.

26.310.Α

«Στο όνομα της Αιτίας της έλευσής μου, θα προσπαθώ πάντοτε να είμαι δίκαιος απέναντι σε κάθε πνευματοποιημένη αρχή του ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ, ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΗ, και απέναντι σε κάθε αρχή των εκδηλώσεών Του που θα πνευματοποιηθούν στο μέλλον. Αμήν.

26.317.Α

Έτσι, κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου παραμονής στην επιφάνεια του πλανήτη σου, σκοπός των κυριότερων ενεργειών μου ήταν να ερευνήσω με κάθε λεπτομέρεια και να διαφωτίσω όλες τις μετέπειτα Αγιότατες Δραστηριότητες εκείνου του Εραστή της Ουσίας, του Μεγάλου, και σήμερα Ανώτατου και Αγιότατου Γενικού Κοσμικού Ατόμου, του Ασιάτα Σεϊμάς.

26.317.Α

Όσο για εκείνη τη «μαρμάρινη πλάκα» που κατά τύχη έμεινε ανέπαφη από τον καιρό των Αγιότατων Δραστηριοτήτων του Μεγάλου Ασιάτα Σεϊμάς, και η οποία είναι ακόμα και σήμερα το κυριότερο ιερό κειμήλιο της αδελφότητας των μυημένων όντων εκεί κάτω που ονομάζεται «Αδελφότητα Ολμπογκμέκ», κατά τη διάρκεια της τελευταίας παραμονής μου εκεί κάτω είχα την ευκαιρία να την δω και να διαβάσω το κείμενο που είναι χαραγμένο επάνω της.

27.322.Α

— Οι έρευνες και οι αναζητήσεις μου μου έδειξαν επίσης ότι ο Αγιότατος Ασιάτα Σεϊμάς, αφού στοχάστηκε στο όρος Βεζινυάμα, κι αφού σχημάτισε νοητικά το τελικό σχέδιο των Αγιότατων κατοπινών Δραστηριοτήτων του, δεν ξαναγύρισε πια στη Βαβυλώνα, αλλά πήγε κατευθείαν στην πόλη Ντζουλφαπάλ, την πρωτεύουσα μιας χώρας που βρισκόταν στο κέντρο της ηπείρου Ασίας και ονομαζόταν τότε Κουρλαντέχ.

29.5.Β

Ήμουν πολύ απασχολημένος, εκείνη την εποχή, με τις έρευνες μου σχετικά με τη δραστηριότητα του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς· καθώς όμως επιθυμούσα να ανασυγκροτήσω το ιστορικό της έλευσης αυτών των δύο ανεξάρτητων ομάδων των ευνοουμένων σου — από την άποψη του λεγόμενου «υποκειμενικού τους Είναι» — ανάθεσα αυτό το καθήκον σ’ ένα μέλος της φυλής μας που, όπως σου είπα, είναι σήμερα ιδιοκτήτης, σε μια μεγάλη πόλη της ηπείρου της Ευρώπης, ενός «γραφείου κηδειών».

30.35.Β

— Τι σε κάνει, φίλε μου, να με ακούς με τόσο ενδιαφέρον σαν τον Χασίν; Μήπως δεν ήσουνα παντού, στον πλανήτη Γη, μαζί μου; Μήπως δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ένιωσες κι εσύ ο ίδιος όλα όσα διηγούμαι αυτή τη στιγμή;

30.37.Β

— σ’ ευχαριστώ, καλέ μου φίλε, που μου το θύμισες. Είναι αλήθεια πως δεν ανάφερα τον ολέθριο αυτόν παράγοντα που μόνα τους δημιούργησαν, και ο οποίος έγινε αιτία για να ατροφήσουν οριστικά κι εκείνα ακόμα τα δεδομένα της οντικής τους σκέψης που κατά τύχη παρέμειναν ανέπαφα μέσα τους.

30.37.Β

Πάντως, καλέ μου γέροντα, παρόλο που είναι αλήθεια ότι δε μίλησα ποτέ γι’ αυτόν, αυτό δε σημαίνει πως δεν τον σκέφτηκα. Το ταξίδι μας θέλει πολύν καιρό για να τελειώσει, και κατά πάσα πιθανότητα, την κατάλληλη στιγμή, καθώς θα συνέχιζα τις αφηγήσεις μου στον αγαπημένο μας Χασίν, θα θυμόμουνα αυτό που μου υπενθύμισες.

30.37.Β

Εν πάση περιπτώσει, ίσως θα έπρεπε μ’ αυτή την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη σημερινή γήινη «τέχνη», διότι, όπως είπες, κατά την πέμπτη προσωπική παραμονή μας εκεί κάτω, ήμουνα όντως μάρτυρας των γεγονότων από τα οποία προέκυψε το σύγχρονο αυτό κακό, γεγονότα που οφείλονταν για άλλη μια φορά στα σοφά όντα τα οποία κατάγονταν από ολόκληρη σχεδόν την επιφάνεια εκείνου του άμοιρου πλανήτη, που είχαν μαζευτεί στην πόλη της Βαβυλώνας».

30.37.Β

Έπειτα ο Βεελζεβούλ, μιλώντας πια στο Χασίν, συνέχισε:

30.37.Β

— Η συγκεκριμένη αντίληψη που επικρατεί σήμερα εκεί κάτω, γι’ αυτό που αποκαλούν «τέχνη», αποτελεί για τους δύστυχους ευνοουμένους σου ένα από τα πολλά δεδομένα που η αυτόματη δράση τους, ανεπαίσθητα αλλά σταθερά, τους μετατρέπει σιγά-σιγά — αυτούς, όντα που έχουν ωστόσο στην παρουσία τους όλες τις δυνατότητες να γίνουν μόρια ενός τμήματος της θεότητας — απλούστατα σε κάτι που λέγεται «ζωντανό κρέας».

30.41.Β

Τότε που με δέχτηκαν, τα δύο θέματα είχαν ήδη γίνει αντικείμενο πολλών αναφορών και συζητήσεων στις γενικές τους συνελεύσεις· μάλιστα εκείνη ακριβώς την ημέρα αναζητούσαν κυρίως έναν τρόπο, για να προκαλέσουν τη συμμετοχή στο βασικό έργο της λέσχης, των μυημένων όντων που ανήκαν στα «ρεύματα» που τότε ονομάζονταν «Οναντζικικό», «Σαμανιστικό», «Βουδιστικό», και άλλα.

30.41-2.Β

Την τρίτη μέρα μετά την εγγραφή μου ακούστηκε για πρώτη φορά, μπροστά στα μέλη εκείνης της λέσχης, η λέξη που, φτάνοντας κατά τύχη στ’ αυτιά των σημερινών όντων εκεί κάτω, έμελλε να αποτελέσει έναν από τους κύριους παράγοντες που συνετέλεσαν ώστε να ατροφήσουν οριστικά όσα δεδομένα φυσιολογικής οντικής λογικής σκέψης είχαν απομείνει ανέπαφα μέσα τους — η λέξη δηλαδή «τέχνη», η οποία χρησιμοποιήθηκε εκείνη την ημέρα με μία τελείως διαφορετική σημασία και που ο ορισμός της αναφερόταν σε μία τελείως διαφορετική ιδέα.

30.72.Β

Θα σε κάνω τώρα κοινωνό των εντυπώσεων που τότε απέκρυπτα από τους ξένους, που παγιώθηκαν στη συνολική μου παρουσία κατά την τελευταία μου προσωπική παραμονή στην επιφάνεια του πλανήτη σου, εντυπώσεις που ήταν αποτέλεσμα των συνειδητών μου προσλήψεων για τη σημερινή τους «τέχνη». Το «Εγώ» μου, στο οποίο η οντική παρόρμηση του οίκτου λειτουργεί έντονα, αισθάνεται την ανάγκη να επιμείνει στο γεγονός ότι, από τα αποσπάσματα όλης της γνώσης που είχε αποκτηθεί από τα όντα του βαβυλωνιακού πολιτισμού — πλούσια αποσπάσματα ενός θετικού περιεχομένου για το καλό της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης — τίποτε δεν έφτασε στα όντα του σύγχρονου πολιτισμού, εκτός ίσως από κάποιες «κούφιες λέξεις» χωρίς καμιά σημασία.

30.88.Β

— Σεβασμιότατε, όλες οι εξηγήσεις σας για τη γήινη τέχνη, καθώς και για τα τρίμυαλα όντα που την εκπροσωπούν, όπως θα λέγαμε — και κυρίως για τους «ηθοποιούς» ή τους σύγχρονους «αρτίστες» — μου έδωσαν την ιδέα να χρησιμοποιήσω τις εντυπώσεις που προσλήφθηκαν και παγιώθηκαν στη συνολική μου παρουσία κατά την τελευταία παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, για να δώσω στο Χασίν μας μια καλή και πρακτική συμβουλή.

30.88-9.Β

Λέγοντας αυτά ο Αχούν, ετοιμαζόταν να στρέψει το βλέμμα του στο πρόσωπο του Βεελζεβούλ με το συνηθισμένο ερωτηματικό του ύφος, όταν αντιλήφθηκε ότι στα χείλη του διαγραφόταν το γνωστό χαμόγελο, το πάντοτε θλιμμένο, αλλά καλοκάγαθο και καταδεκτικό· τότε, λοιπόν, χωρίς να περιμένει την άδεια που ζήτησε, απευθύνθηκε αυτή τη φορά στο Χασίν και, κάπως σαστισμένος, συνέχισε λέγοντας:

30.93.Β

— Εξήγησε μου σε παρακαλώ, καλέ μου παππού. Είναι ποτέ δυνατόν τα σχέδια και οι προσπάθειες των Βαβυλώνιων σοφών να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα, κι έτσι τίποτε, μα απολύτως τίποτε, να μην έφτασε μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκείνου του παράξενου πλανήτη από τα αποσπάσματα της γνώσης που είχαν τότε αποκτήσει πάνω στη Γη;

30.93.Β

Στην ερώτηση του εγγονού του ο Βεελζεβούλ απάντησε:

30.93.Β

— Ναι, παιδί μου, προς μεγάλη θλίψη όλων όσων υπάρχουν στο Σύμπαν, σχεδόν τίποτε δεν επιβίωσε από τα αποτελέσματα της εργασίας τους, και τίποτε δεν έγινε πατρογονική κληρονομιά των σημερινών ευνοουμένων σου.

30.93-4.Β

Οι πληροφορίες που προσαρτήθηκαν με τον τρόπο που σου περιέγραψα, μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά μόνο για μερικούς αιώνες.

Λίγο μετά την περίοδο του «βαβυλωνιακού μεγαλείου», και πάλι λόγω της κυριότερης ιδιαιτερότητα τους, δηλαδή της «περιοδικής-διαδικασίας-της-αμοιβαίας-καταστροφής», τα εκεί κάτω συνηθισμένα όντα κατέληξαν σιγά-σιγά να ξεχάσουν όλο σχεδόν τον Λεγομινισμό που περιέχει τα κλειδιά των νομοτελειακών ανακριβειών του Νόμου του Επτά, όπως αυτοί μπήκαν σε όλους τους κλάδους των ανθρώπινων «Αφαλκάλνα» και σε όλες τις ανθρώπινες «Σολτζινόχες»· και δεν έφτανε αυτό, αλλά με τον καιρό χάθηκε γι’ αυτά, όπως ήδη σου είπα, η σημασία η ίδια του συμπαντικού νόμου του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ, τον οποίο ονόμαζαν τότε στην Βαβυλώνα «Νόμο του Επτά».

30.99.Β

Αυτό σήμαινε ότι το σκάφος Καρνάκ πλησίαζε στον προορισμό του, δηλαδή στον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ. Αμέσως εκδηλώθηκε μια σύντομη δραστηριότητα στους επιβάτες που ετοιμάζονταν να κατέβουν από το σκάφος.

30.99.Β

Ο Βεελζεβούλ, ο Χασίν και ο Αχούν διέκοψαν τη συνομιλία τους και άρχισαν βιαστικά να ετοιμάζονται.

30.99.Β

Η φωσφορίζουσα αντανάκλαση των οπλών οφειλόταν στο ότι το μηχανοστάσιο εξέπεμπε προς εκείνο το μέρος του πλοίου τα ιερά μέρη του Πανταχού Παρόντος Οκιντανόχ, αφού τα είχε συμπυκνώσει στις απαιτούμενες αναλογίες.

31.100.Β

Έπειτα από δύο «Ορνάκρ», όταν το κοσμικό διαπλανητικό σκάφος Καρνάκ βγήκε από τις ατμοσφαιρικές ζώνες του πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ και ξανάπεσε προς την κατεύθυνση του ηλιακού συστήματος Παντετζνόχ για να πάει στον πλανήτη Καρατάς, ο Χασίν ξανακάθησε στη συνηθισμένη του θέση και απευθύνθηκε στο Βεελζεβούλ λέγοντας:

31.100.Β

— Καλέ μου παππού… εσύ που είσαι πάντα τόσο καλός μαζί μου, πες μου κάτι ακόμα για τα τρίκεντρα όντα που κατοικούν στον πλανήτη που λέγεται “Γη”.»

31.100.Β

Και ο Βεελζεβούλ άρχισε να μιλάει για την έκτη και τελευταία του επίσκεψη στον πλανήτη Γη.

31.100.Β

Και να τι είπε:

— Πήγα για έκτη φορά σ’ εκείνο τον πλανήτη, λίγο πριν μου δοθεί η χάρη και μου επιτραπεί να εγκαταλείψω εκείνο το ηλιακό σύστημα — το τόσο απόμακρο και σχεδόν έξω από την εμβέλεια των άμεσων εκπορεύσεων του Παναγιότατου Απόλυτου Ήλιου — δηλαδή λίγο πριν επιστρέψω εδώ στο κέντρο του Σύμπαντος, στον τόπο όπου γεννήθηκα, στους κόλπους του ίδιου του ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ.

31.100.Β

Τη φορά αυτή, τα γεγονότα ήρθαν έτσι που χρειάστηκε να ζήσω ανάμεσα στα ιδιόρρυθμα εκείνα όντα για αρκετό διάστημα — στην πραγματικότητα, κάτι λιγότερο από ένα έτος δικό μας, ή, σύμφωνα με το δικό τους μέτρημα του χρόνου, πάνω από τριακόσια έτη.

31.103.Β

Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να κατέβουμε στην ήπειρο της Ασίας, κοντά σε μια χώρα που λέγεται «Αφγανιστάν», διότι, πριν από την πτήση μας, είχαμε διαπιστώσει με τη βοήθεια του Τεσκουάνο μας ότι η «τελευταία» από τις διαδικασίες της αμοιβαίας καταστροφής τους πραγματοποιόταν σ’ εκείνη ακριβώς τη χώρα.

31.103.Β

Κατεβήκαμε σε κάποιο μέρος κοντά στο Αφγανιστάν και αποφασίσαμε να στείλουμε το σκάφος μας Ευκαιρία να αγκυροβολήσει σε μια απομονωμένη τοποθεσία, μακριά από τους τόπους που λίγο πιο πριν είχαν κατοικηθεί από τους ευνοουμένους σου.

31.103.Β

Θα πρέπει να σου πω ότι, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν πια καθόλου εύκολο να βρούμε το κατάλληλο μέρος για αγκυροβόλιο του σκάφους μας, επειδή οι ευνοούμενοί σου κατασκεύαζαν πια μόνοι τους πολλά μαραφέτια προορισμένα για «ναυτικές μεταφορές», μαραφέτια που ονομάζουν «πλοία», και τα πλοία τους πηγαινοέρχονταν αδιάκοπα προς όλες τις κατευθύνσεις, κατά προτίμηση γύρω από τις ηπείρους.

31.103.Β

Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε το σκάφος μας Ευκαιρία αόρατο στα όργανα της οπτικής τους αντίληψης, αλλά τότε θα έπρεπε να αφανίσουμε και την ίδια του την παρουσία, για να μπορεί να παραμένει ακίνητο στο νερό χωρίς να κινδυνεύει συνέχεια να εμβολιστεί από τα πλοία τους.

31.103.Β

Γι’ αυτό το λόγο, αποφασίσαμε να στείλουμε το σκάφος μας να αράξει στο «Βόρειο Πόλο», όπου τα δικά τους πλοία δε μπορούσαν ακόμα να πάνε.

31.104.Β

Ενώ κατεβαίναμε στην επιφάνεια του πλανήτη σου, η διαδικασία αμοιβαίας καταστροφής στο Αφγανιστάν τελείωσε.

Εξακολούθησα ωστόσο να ζω κοντά σ’ αυτή τη χώρα, γιατί σ’ εκείνο ακριβώς το μέρος της ηπείρου Ασίας πραγματοποιούνταν τότε συχνότερα οι διαδικασίες αυτές.

31.104.Β

Χρειάστηκε μάλιστα τη φορά αυτή να καταφύγω για τα πειράματα μου στους τρεις κλάδους της γενικής επιστήμης που ονομάζονται «Σαονολτουρίκο», «Γκαζομετρονολτουρίκο», «Σακουκινολτουρίκο», δηλαδή στους κλάδους που ισοδυναμούν με τις ειδικότητες που οι ευνοούμενοί σου ονομάζουν «Ιατρική», «Φυσιολογία» και «Υπνωτισμό».

31.104-5.Β

Χάρη στις πειραματικές μου έρευνες, πείστηκα κατηγορηματικά, από την αρχή μάλιστα της έκτης και τελευταίας μου παραμονής εκεί κάτω, ότι οι αιτίες της παραξενιάς του ψυχισμού τους δε βρίσκονταν, για τους περισσότερους, στη συνειδητότητα μέσα στην οποία έχουν αυτοματοποιηθεί να υπάρχουν στη διάρκεια αυτού που ονομάζουν «κατάσταση του ξύπνου» τους, αλλά στη συνειδητότητα που η αφύσικη οντική τους ύπαρξη απώθησε σιγά-σιγά στα βάθη της συνολικής τους παρουσίας, η οποία θα έπρεπε να είναι η πραγματική τους συνειδητότητα, αλλά παραμένει σε αρχέγονη κατάσταση μέσα τους — και την οποία ονομάζουν «υποσυνείδητο».

31.105.Β

Στη διάρκεια των ταξιδιών μου δεν έμεινα πουθενά για πολύ, αν εξαιρέσουμε ορισμένες ανεξάρτητες χώρες της ηπείρου Ασίας που ονομάζονται «Κίνα», «Ινδία», «Θιβέτ», και βέβαια εκείνη τη «μισο-ασιατική, μισο-ευρωπαϊκή» κοινότητα που έγινε πρόσφατα η πιο μεγάλη απ’ όλες και που τη λένε «Ρωσία».

31.105.Β

Στην αρχή αφιέρωνα όλο το χρόνο που μου άφηναν ελεύθερο οι παρατηρήσεις και οι έρευνες μου στον κύριο σκοπό που ανέλαβα· στη μελέτη δηλαδή των εκεί κάτω «γλωσσών», με σκοπό να διευρύνω τις δυνατότητες μου και να δημιουργήσω παντού κατάλληλες σχέσεις με τα όντα όλων των «τύπων», τα οποία ανήκαν σε διαφορετικές «εθνικότητες».

31.124.Β

Θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερο, να σου τη διηγηθεί ο ίδιος.

31.125.Β

Αφού είπε αυτά, ο Βεελζεβούλ γύρισε προς τον Αχούν και του είπε:

31.125.Β

— Διηγήσου μας λοιπόν, καλέ μου φίλε, πώς έγιναν τα πράγματα, καθώς και τι σε ανάγκασε να «σκουχιατσινάς» και να «τσιρικουαχτζίβεις» τόσες μέρες, ή, όπως θα έλεγαν και τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, τι σε έκανε να «γκρινιάζεις» και να «εκνευρίζεσαι» σαν τη φιλενάδα σου εκεί κάτω τη «Δόνια Γκίλντα».

31.125.Β

Τότε ο Αχούν, μιμούμενος πάλι το ύφος του Βεελζεβούλ, και μάλιστα τη φορά αυτή ως και τα σκαμπανεβάσματα της φωνής του, άρχισε την ιστορία του:

31.128.Β

Λέει:

«Για τις αμαρτίες μας ο Θεός μας έστειλε δύο είδη γιατρών: το ένα για να μας βοηθάει να πεθάνουμε, και το άλλο για να μας εμποδίζει να ζούμε».

32.129.Β

Αποφάσισα να γίνω ένας τέτοιος επαγγελματίας γιατρός, πρωτ’ απ’ όλα επειδή, τους τελευταίους αιώνες, αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να πλησιάσουν όλες τις «τάξεις» ή «κάστες» για τις οποίες σου μίλησα, κι έπειτα, καθώς εμπνέουν εμπιστοσύνη και πολύ σεβασμό, τα κοινά όντα τους αντιμετωπίζουν με τέτοια ειλικρίνεια που τους επιτρέπει να εισχωρήσουν μέσα στον «εσωτερικό κόσμο» τους, όπως λέγεται εκεί κάτω.

32.129.Β

Ένας ακόμα λόγος που διάλεξα αυτό το επάγγελμα ήταν επειδή μου πρόσφερε τις δυνατότητες, όχι μόνο να πραγματοποιήσω το σκοπό μου, αλλά και να προσφέρω πραγματική ιατρική βοήθεια σε ορισμένα από εκείνα τα δύστυχα όντα.

33.148.Β

Και ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε την ιστορία του:

33.148.Β

— Έτσι λοιπόν, ενώ περιέφερα την ύπαρξη μου ανάμεσα στους ευνοουμένους σου με την ιδιότητα του επαγγελματία υπνωτιστή, εξακολούθησα τα πειράματα μου για τον ψυχισμό τους χρησιμοποιώντας κυρίως εκείνη την ιδιαίτερη κατάσταση που τα σημερινά όντα εκεί κάτω την ονομάζουν «κατάσταση ύπνωσης».

33.148.Β

Για να τους φέρνω σ’ αυτή την κατάσταση, κατέφευγα αρχικά στα ίδια μέσα με τα οποία τα όντα της περιόδου του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού έφερναν το ένα το άλλο στην κατάσταση αυτή, ενεργώντας δηλαδή πάνω τους μέσω του δικού μου «Χανμπλεντζόιν».

33.148.Β

Αργότερα όμως, καθώς η οντική παρόρμηση που ονομάζεται «αγάπη των ομοίων μας» άρχισε να αναδύεται συχνότερα στην παρουσία μου, χρειάστηκε να προκαλώ αυτή τη διαδικασία σε πάρα πολλά τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, όχι πια μόνο για τον προσωπικό μου σκοπό, αλλά αυτή τη φορά και για το δικό τους καλό· και καθώς αυτή η μέθοδος αποδείχτηκε τότε πολύ βλαβερή για την οντική μου ύπαρξη, σκέφτηκα μια άλλη μέθοδο η οποία μου επέτρεπε να πετυχαίνω τα ίδια αποτελέσματα, χωρίς να ξοδεύω το «Χανμπλεντζόιν» μου.

33.151.Β

Στην αρχή έμενα στις πόλεις της περιοχής του Τουρκεστάν που αργότερα ονομάστηκε «Κινέζικο Τουρκεστάν», σε αντίθεση με το μέρος που λέγεται «Ρωσικό Τουρκεστάν» μετά την κατάκτηση του από τα όντα της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας.

33.151.Β

Στις πόλεις του Κινέζικου Τουρκεστάν ήταν πολύ αισθητή η έλλειψη γιατρών του είδους μου, γιατί τότε, στα τρίμυαλα όντα που κατοικούσαν σ’ εκείνη τη χώρα της επιφάνειας του πλανήτη σου εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα έντονα δύο από τις πιο καταστροφικές «οργανικές συνήθειες» που είχαν πια γίνει έμφυτες στην παρουσία των όντων εκείνου του δύστυχου πλανήτη.

33.152.Β

Θα μπορούσα βέβαια να επιστρέψω στο σπίτι μου, στον πλανήτη Άρη, γι’ αυτό το σκοπό, αλλά ορθώθηκε τότε μπροστά μου το ατομικό μου «Ντιμτσονίρο», δηλαδή το οντικό μου καθήκον απέναντι στο «λόγο της ουσίας» που είχα δώσει στον εαυτό μου.

33.152.Β

Βλέπεις, από τις πρώτες μέρες της έκτης μου καθόδου, είχα δώσει στον εαυτό μου το «λόγο της ουσίας» μου να περιφέρω την ύπαρξη μου ανάμεσα στους ευνοουμένους σου μέχρι να ξεκαθαριστούν οριστικά στο νου μου όλες οι αιτίες του βαθμιαίου σχηματισμού, μέσα στη συνολική τους παρουσία, του τόσο ιδιόρρυθμου οντικού ψυχισμού τους.

33.152.Β

Και επειδή δεν είχα ακόμα φτάσει στο σκοπό που ορκίστηκα να πετύχω, δεν είχα δηλαδή προκάνει ακόμα να μάθω όλες τις αναγκαίες λεπτομέρειες για να ξεκαθαρίσω αυτό το θέμα, θεώρησα ότι η επιστροφή μου στον Άρη θα ήταν πρόωρη.

33.152-3.Β

Το να μείνω όμως στο Τουρκεστάν και να οργανώσω την ύπαρξη μου έτσι που να μπορέσω να προσφέρω στο πλανητικό μου σώμα την αναγκαία ανάπαυση, ήταν αδύνατο, γιατί σε όλα σχεδόν τα όντα που κατοικούσαν σ’ εκείνο το μέρος της επιφάνειας του πλανήτη σου — από το Ρωσικό ως το Κινέζικο Τουρκεστάν — είχαν ήδη κρυσταλλωθεί, είτε από τις προσωπικές τους προσλήψεις, είτε από περιγραφές, τα αναγκαία δεδομένα για να αναγνωρίζουν την εξωτερική μου εμφάνιση· καθένα λοιπόν από τα συνηθισμένα όντα εκείνων των περιοχών ένιωθε την ανάγκη να μου μιλήσει για τον εαυτό του ή για τους συγγενείς του, σχετικά με το θέμα του ενός ή του άλλου από εκείνα τα «ολέθρια βίτσια» και τις μεθόδους απαλλαγής από αυτά — μεθόδους στις οποίες είχα γίνει συμπτωματικά αυθεντία εκτός συναγωνισμού.

33.153.Β

Λόγω του σχεδίου που συνέλαβα τότε, και πραγματοποίησα στη συνέχεια, για να ξεφύγω απ’ αυτή την κατάσταση, το Τουρκεστάν — ο τόπος εκείνος όπου παγιώθηκαν τότε μέσα στην παρουσία μου δεδομένα που θα μου θυμίζουν για πάντα αξέχαστες στιγμές — έπαψε να είναι ο μόνιμος τόπος της ύπαρξής μου πάνω στον πλανήτη σου κατά την περίοδο της τελευταίας μου παραμονής. Και από τότε οι πόλεις της «περίφημης» Ευρώπης τους, με τα καφενεία όπου σου σερβίρουν ένα «μαύρο υγρό» αμφιβόλου προελεύσεως, αντικατέστησαν για πάντα στη ζωή μου τις ανατολίτικες πόλεις με τα «Τσαϊχανέ» και τα εξαίσια αρωματικά τους τσάγια.

33.153.Β

Αποφάσισα να πάω πρώτα στη χώρα της ηπείρου Αφρικής που λέγεται Αίγυπτος.

33.153.Β

Διάλεξα την Αίγυπτο, επειδή την περίοδο εκείνη αποτελούσε πράγματι ιδανικό τόπο για ανάπαυση. Γι’ αυτό και πολλά «ευκατάστατα», όπως λένε, τρίμυαλα όντα απ’ όλες τις άλλες ηπείρους πήγαιναν εκεί.

33.153.Β

Όταν έφτασα, εγκαταστάθηκα σε μια πόλη που ονομάζεται «Κάιρο», όπου γρήγορα οργάνωσα την εξωτερική μορφή της συνηθισμένης μου ύπαρξης με τέτοιο τρόπο που να μου επέτρεπε να προσφέρω την απαιτούμενη ανάπαυση στο πλανητικό μου σώμα μετά από ένα τόσο έντονο και αδιάκοπο μόχθο.

33.154.Β

Είχαν καταστραφεί από τα όντα εκεί πέρα κατά τη διάρκεια των «πολέμων» και των «επαναστάσεών» τους, ή είχαν σκεπαστεί από την άμμο.

33.154.Β

Εδώ λοιπόν βρίσκεται, το βλέπω τώρα, το λάθος που έκανα.

33.154-5.Β

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ιστοριών μου για τα όντα που σου αρέσουν, δεν πέρασε ούτε μια φορά από τους οντικούς συνειρμούς μου η ανάμνηση του γεγονότος, το οποίο συνέβηκε μια μέρα πριν εγκαταλείψω για πάντα την επιφάνεια του πλανήτη σου, και το οποίο αποδεικνύει ότι ορισμένα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν από όντα παλαιότερων εποχών έχουν, αντίθετα, φτάσει μέχρι τους σημερινούς ευνοουμένους σου.

33.155.Β

Οι εκπορεύσεις χαράς που προκλήθηκαν τότε μέσα μου από τη χάρη που μου είχε απονείμει ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ, ΑΠΕΙΡΟΔΙΚΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ και από το χατήρι που μου είχε κάνει να μ’ αφήσει να επιστρέψω στον τόπο όπου πρωτοεμφανίστηκα, με εμπόδισαν ίσως να αντιληφθώ αυτή την εντύπωση με αρκετή δύναμη, έτσι ώστε να κρυσταλλωθούν πλήρως τα δεδομένα, μέσα στα αντίστοιχα μέρη του ενιαίου Όλου μου, τα οποία γεννούν στα όντα, κατά τη διάρκεια των οντικών συνειρμών που προκαλούνται από τις εκδηλώσεις της ίδιας πηγής, την επανάληψη αυτού το οποίο αισθάνθηκαν.

33.156.Β

Αυτά τα πλανητικά σώματα που διατηρήθηκαν ανέπαφα ονομάστηκαν από τα σημερινά όντα «μούμιες».

33.158-9.Β

Αυτές οι «Πυραμίδες» και η «Σφίγγα» ήταν τα μοναδικά και αξιοθρήνητα απομεινάρια, που κατά τύχη παρέμειναν ανέπαφα, από τα μεγαλοπρεπή αρχιτεκτονήματα τα οποία είχαν χτιστεί από τους απογόνους των ικανότατων Αχαλντανών κι από τους επιδέξιους προγόνους των όντων της σημερινής Αιγύπτου, οικοδομήματα των οποίων το χτίσιμο παρακολούθησα με τα ίδια μου τα μάτια κατά την τέταρτη παραμονή μου στον πλανήτη σου.

33.159.Β

Δεν μπόρεσα καθόλου να αναπαυθώ στην Αίγυπτο, γιατί οι περιστάσεις με ανάγκασαν σε λίγο να εγκαταλείψω τη χώρα.

Αυτές οι περιστάσεις ήταν άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι πόλεις του αγαπημένου μου Τουρκεστάν, με τα άνετα «Τσαϊχανέ» τους, παραχώρησαν τη θέση τους, όπως σου είπα, στις πόλεις του περίφημου κέντρου του σύγχρονου πολιτισμού, την ήπειρο της Ευρώπης, με τα εξίσου περίφημα «καφέ-ρεστωράν» τους, όπου σου προσφέρουν, αντί για αρωματικό φρέσκο τσάι, ένα μαύρο υγρό, που ένας Θεός ξέρει από τι το βγάζουν.

34.160.Β

«Κύριε Δόκτωρ! Θα μου κάνατε ίσως τη χάρη να δεχθείτε να σας συνοδεύω κατά τους πρωινούς περιπάτους σας; Παρατήρησα ότι περπατάτε πάντοτε μόνος σε τούτα τα μέρη. Κι εμένα μ’ αρέσει πολύ να περνώ από εδώ τα πρωινά και, καθώς είμαι, όπως κι εσείς, ολομόναχος στην Αίγυπτο, πήρα το θάρρος να σας προτείνω τη συντροφιά μου».

34.160.Β

Επειδή οι δονήσεις της ακτινοβολίας του δεν ήταν και πολύ «Οτκαλουπαριανές» σε σχέση με τις δικές μου — δηλαδή μου φαινόταν «συμπαθητικός», σύμφωνα με την έκφραση των ευνοουμένων σου — και καθώς είχα κι εγώ σκεφτεί να συνάψω σχέσεις με κάποιον που θα μου επέτρεπαν να ηρεμώ πού και πού από την «ενεργητική σκέψη», με συνομιλίες όπου θα άφηνα ελεύθερους τους συνειρμούς μου, δέχτηκα αμέσως την πρότασή του, κι από εκείνη τη μέρα, περνούσα μαζί του το χρόνο των πρωινών μου περιπάτων.

34.164.Β

Τότε ήταν που διαπίστωσα για πρώτη φορά, στην παρουσία των όντων τα οποία ανήκουν σ’ αυτή τη σύγχρονη κοινότητα, τον εμφανέστατα διπλό χαρακτήρα της «εγω-ατομικότητάς» τους.

34.177.Β

Καθώς δεν είχα κανένα λόγο να βιαστώ, δέχτηκα, και ανέβαλα την αναχώρηση μου επ’ αόριστον.

34.177.Β

Δυο μέρες αργότερα έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου και, καθώς την προηγούμενη είχα πάρει κάτι που ονομάζεται «επίσημη πρόκληση», πήγα κι εγώ σ’ αυτή την τελετή.

34.181.Β

Από εκείνη τη στιγμή, έπρεπε, σε ό,τι αφορούσε τις εξωτερικές μου εκδηλώσεις, «να χορεύω στο ρυθμό της φλογέρας του», όπως θα έλεγε κι ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας.

34.181.Β

Μόλις φύγαμε από το σταθμό και καθίσαμε στην άμαξα, άρχισε να μου εξηγεί και να μου δείχνει αυτά που έπρεπε να κάνω και να πω, κι αυτά που δεν έπρεπε ούτε να τα κάνω, ούτε να τα πω.

34.181.Β

Και όσο για τον τρόπο με τον οποίο με δίδαξε και οδήγησε την παρουσία μου, λίγο αργότερα, μέσα στη σάλα όπου θα γινόταν η περίφημη παρουσίαση… γι’ αυτό, δεν είναι δυνατό να μιλήσει κανείς ούτε στη γλώσσα της Σεχραζάντ, ούτε να το περιγράψει με την πένα ενός «Κυρίου Κάνινσον».

34.201.Β

Την ίδια νύχτα, έβαλαν σαράντα ζευγάρια βουβάλια να σύρουν το πρωτότυπο αυτό «σουβλάκι» ως το Νείλο, όπου και το πέταξαν.

34.201.Β

Παρακολούθησα πολλές παρόμοιες τιμωρίες, είτε κατά τις προσωπικές μου παραμονές στην επιφάνεια του πλανήτη σου, είτε από τον πλανήτη Άρη μέσα από το μεγάλο μου Τεσκουάνο.

34.201.Β

Σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας του, ο Βεελζεβούλ αναστέναξε βαθιά και, καρφώνοντας το βλέμμα του κάπου, συγκεντρώθηκε στις σκέψεις του.

34.202.Β

— Παππού, αγαπημένε μου παππού, σε παρακαλώ, φανέρωσε μου μεγαλοφώνως όλες τις γνώσεις που έχεις στην ακέραιη παρουσία σου, που μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή, και τις οποίες απέκτησες κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ύπαρξης σου, επειδή αυτές θα μπορούσαν να μου χρησιμέψουν σαν βάση για να βρω μια λύση στο ερώτημα που μόλις γεννήθηκε στην ουσία μου, και το οποίο δεν μπορώ ούτε καν να προσεγγίσω, αφού δεν έχω το παραμικρό δεδομένο λογικής αντιπαράθεσης σε κανένα από τα πνευματοποιημένα μέρη της συνολικής μου παρουσίας.

34.202-3.Β

— Μα βέβαια καλό μου παιδί… Κατά τη μακραίωνη ύπαρξή τους, καθιερώθηκαν σιγά-σιγά σ’ αυτούς πολλές συνήθειες και, αυτό που λένε, «ήθη και έθιμα», καμιά φορά υπέροχα και χρησιμότητα στη συνηθισμένη τους ύπαρξη, όπως συμβαίνει σε όλους τους πλανήτες όπου εμφανίζονται όντα που το ένα μέρος της ύπαρξής τους περνάει επίσης σε συνηθισμένες διαδικασίες· το κακό όμως είναι ότι αυτά τα ευεργετικά αποκτήματα, τα οποία παγιώνονται στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης απλώς και μόνο με το πέρασμα του χρόνου και βελτιώνονται καθώς μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, στο τέλος εξαφανίζονται ή τροποποιούνται με τέτοιο τρόπο, που γίνονται από μόνα τους «βλαβερά», και τελικά αυξάνουν τον αριθμό των ολέθριων εκείνων παραγόντων που όλοι μαζί «διαλύουν», κάθε χρόνο και περισσότερο, όχι μόνο τον ψυχισμό τους, αλλά και την ίδια την ουσία τους.

35.214.Β

Μόλις ο Βεελζεβούλ συναίνεσε, ο κυβερνήτης μπήκε, στράφηκε προς αυτόν, τον χαιρέτησε με σεβασμό και του είπε:

35.214.Β

— Σεβασμιότατε, στην αρχή του ταξιδιού μας, ευαρεστηθήκατε να μου πείτε ότι ίσως αποφασίζατε, κατά την επιστροφή μας, να πλησιάσουμε στον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, για να δείτε εκεί την οικογένεια του γιου σας του Τουιλάν. Αν αυτή είναι πραγματικά η πρόθεσή σας, θα ήταν καλύτερα να μου δώσετε τώρα την εντολή, επειδή σε λίγο θα διασχίσουμε το ηλιακό σύστημα Χαλμιάν, και αν, περνώντας το, δεν αλλάξουμε αμέσως την κατεύθυνση του σκάφους μας, θα αυξήσουμε κατά πολύ τη διάρκεια της πτώσης μας.

35.214.Β

— Συμφωνώ, αγαπητέ μου κυβερνήτη, αποκρίθηκε ο Βεελζεβούλ, δεν θα ήταν άσχημα να περάσουμε από αυτόν τον Άγιο Πλανήτη. Ποιος ξέρει; Ίσως να μην έχω ξανά μια τέτοια ευκαιρία να πάω εκεί και να ξαναδώ την οικογένεια του αγαπημένου μου γιου, του Τουιλάν.

35.214.Β

Ο κυβερνήτης, αφού χαιρέτησε, έκανε να αποσυρθεί, όταν ο Βεελζεβούλ φάνηκε να θυμήθηκε κάτι:

35.214.Β

— Περιμένετε, αγαπητέ μου κυβερνήτη, έχω να σας απευθύνω ακόμα μία παράκληση.

Κι όταν ο κυβερνήτης, πλησιάζοντας, κάθισε στη θέση που του έδειξε, ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

35.214-5.Β

— Θα σας ζητήσω, μετά την επίσκεψή μας στον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, να συγκατατεθείτε να αλλάξετε την πορεία του σκάφους μας Καρνάκ, έτσι που να μπορέσουμε να μπούμε σε τροχιά προς την επιφάνεια του πλανήτη Δεσκαλδίνω.

35.215.Β

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο πλανήτης είναι σήμερα ο μόνιμος τόπος ύπαρξης του μεγάλου Σαρουνουρισάν, του πρώτου μου διδάσκαλου, ο οποίος ήταν η βασικότερη αιτία της πνευματοποίησης όλων των μερών τούτης της συνολικής παρουσίας που είναι σήμερα δική μου.

35.215.Β

Και θα ήθελα, πριν επιστρέψουμε στον τόπο της έλευσης μου, να επωφεληθώ από την περίσταση, όπως το έχω ξανακάνει άλλη μία φορά, και να προσπέσω στα πόδια εκείνου που πρωτοδημιούργησε την αληθινή μου ουσία, για ένα λόγο παραπάνω αφού, αυτή τη στιγμή, επιστρέφω από το τελευταίο μου ίσως συμβούλιο, και νομίζω εγώ προσωπικά, όπως άλλωστε και τα περισσότερα πρόσωπα που βρίσκονται κοντά μου, ότι η λειτουργία του καθενός από τα πνευματοποιημένα μέρη της σημερινής συνολικής μου παρουσίας είναι απόλυτα ικανοποιητική· και αυτό προκαλεί μέσα μου την εμφάνιση μιας άσβεστης οντικής παρόρμησης για μια βαθύτατη ευγνωμοσύνη προς τον μεγάλο Σαρουνουρισάν.

35.215.Β

Το ξέρω καλά, αγαπητέ μου κυβερνήτη, ότι το έργο που σας αναθέτω δεν είναι εύκολο, επειδή έτυχε στο παρελθόν να γίνω μάρτυρας των δυσκολιών του εγχειρήματος, όταν εζήτησα να επισκεφτώ για πρώτη φορά τον πλανήτη Δεσκαλδίνω ύστερα από τη χάρη που μου δόθηκε, κατά την επιστροφή μου προς τον πλανήτη Καρατάς, τον τόπο όπου γεννήθηκα· ο κυβερνήτης τότε του διαστημικού σκάφους Πανταχουπαρόν, ο οποίος συμφώνησε να το κάνει, προσπάθησε να στρέψει την πτώση του σκάφους προς την κατεύθυνση της ατμόσφαιρας εκείνου του πλανήτη.

Ξεπέρασε τότε με μεγάλο κόπο όλες τις δυσκολίες, και κατάφερε να κάνει αυτό που του ζήτησα, δίνοντας μου έτσι τη δυνατότητα, πριν επιστρέψω στην πατρίδα μου, να πάω στον πλανήτη Δεσκαλδίνω, όπου είχα την ευτυχία να χαιρετήσω το δημιουργό της σημερινής οντικής μου ουσίας, τον μεγάλο Σαρουνουρισάν, και να λάβω εκεί ό,τι πολυτιμότερο και προσφιλέστερο για μένα — την «ευλογία του δημιουργού».

35.215.Β

Στην παράκληση του Βεελζεβούλ, ο κυβερνήτης του σκάφους Καρνάκ απάντησε:

35.216.Β

Όταν ο κυβερνήτης έφυγε από εκεί όπου ο Βεελζεβούλ συζητούσε με τους δικούς του, ο εγγονός του ο Χασίν έτρεξε κοντά του, κάθισε όπως συνήθως στα πόδια του και, με χαδιάρικο τόνο, του ζήτησε να συνεχίσει την ιστορία για όσα του συνέβηκαν μετά την επίσκεψη του στην πρωτεύουσα της μεγάλης κοινότητας των όντων του πλανήτη Γη, την πρωτεύουσα που λεγόταν τότε Αγία Πετρούπολη.

36.217.Β

Λέγοντας αυτά, ο Βεελζεβούλ χάιδεψε το σγουρομάλλα κεφάλι του Χασίν, κι έπειτα, μ’ ένα καλόκαρδο χαμόγελο, γεμάτο όμως πονηριά, συνέχισε:

37.220.Β

— Μετά τη Γερμανία, η ύπαρξη μου στην ευρωπαϊκή ήπειρο συνεχίστηκε για ένα χρονικό διάστημα στην κοινότητα των όντων που ονομάζεται «Ιταλία», και μετά την Ιταλία στην κοινότητα που έγινε τελικά για τα όντα της Ρωσίας η «ζωογόνος πηγή» εκείνου του «βίτσιου» που παγιώθηκε τους τελευταίους αιώνες στην αφύσικη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των γήινων τρίμυαλων όντων, το οποίο λέγεται «ενδοτικότητα» — με άλλα λόγια, εγκαταστάθηκα μεταξύ των όντων της κοινότητας της «Γαλλίας».

37.221.Β

Όπως σου είπα, είχα επισκεφτεί αρκετές φορές την κοινότητα της Γαλλίας, αλλά στα ταξίδια μου δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις ιδιαιτερότητες του ψυχισμού εκείνων των όντων, ούτε στη γνώμη που είχαν γι’ αυτά σε όλες σχεδόν τις άλλες κοινότητες εκεί κάτω.

37.221.Β

Τούτη τη φορά εγκαταστάθηκα σε μία από τις επαρχιακές τους πόλεις· η παρουσία μου βέβαια περίμενε ενστικτωδώς να δεχθεί εντυπώσεις που θα προκαλούνταν από τις «ακόλαστες» και «διεφθαρμένες» εκδηλώσεις των όντων του τόπου· δεν άργησα όμως να διαπιστώσω, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι δεν επρόκειτο να δεχθώ τίποτα τέτοιο.

37.221.Β

Αργότερα, όταν άρχισα να τα συναναστρέφομαι και να συνδέομαι φιλικά με κάποια από αυτά και με τις οικογένειές τους, τότε, όχι μόνο διαλύθηκαν σιγά-σιγά μέσα μου όλα τα δεδομένα της «μηχανικής γνώμης» μου, αλλά με τη σειρά τους κρυσταλλώθηκαν στην παρουσία μου «οντικά δεδομένα» που προκαλούσαν την επιτακτική ανάγκη να μάθω για ποιους ακριβώς λόγους μπόρεσε να κρυσταλλωθεί, στη συνολική παρουσία των όντων των άλλων κοινοτήτων, μια γνώμη τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα.

37.222.Β

Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα ήταν ότι όλο το προσωπικό του ξενοδοχείου ήταν ξένοι, και οι περισσότεροι μιλούσαν αγγλικά, ενώ λίγο καιρό πριν, όπως έμαθα, όλοι οι υπάλληλοι του ίδιου ξενοδοχείου μιλούσαν μόνο ρώσικα.

37.222.Β

Την επομένη της άφιξης μου σ’ εκείνη τη σύγχρονη Σάμλιος, άρχισα να αναζητώ ένα ον που ανήκε στην κοινότητα της Περσίας, το οποίο μου το είχε συστήσει ένας καλός μου φίλος, Πέρσης κι αυτός, που έμενε στην πρωτεύουσα εκείνης της κοινότητας.

37.222.Β

Ο καινούργιος Πέρσης φίλος μου μου πρότεινε το ίδιο βράδυ να κάνουμε μια βόλτα στο «Μπουλβάρ ντε Καπουσίν», όπως το λένε, και να καθίσουμε για λίγο στο πασίγνωστο «Γκραν Καφέ» τους.

37.222.Β

Φτάνοντας στο «Γκραν Καφέ», καθήσαμε σ’ ένα από τα πολλά τραπέζια, που έπιαναν, όπως συνήθως στο Παρίσι, το μισό πεζοδρόμιο.

37.227.Β

— Να που καθώς σου διηγούμαι τη βραδιά που πέρασα ανάμεσα στα εκεί κάτω σημερινά τρίμυαλα όντα, σ’ ένα εστιατόριο της Μονμάρτρης, η «Σαρπιτιμνιανή οντική αίσθηση» που δοκίμαζα τότε, ανασταίνεται ακούσια μέσα μου· και οι αναμνήσεις που έχω αυτή τη στιγμή, από όλη εκείνη την εμπειρία, συνδυάζονται με τόση ένταση και επιμονή μέσα στα τρία πνευματοποιημένα μέρη της συνολικής μου παρουσίας, που με αναγκάζουν να παραμερίσω το θέμα μας, για να μοιραστώ μαζί σου τους θλιμμένους και δυσάρεστους συλλογισμούς στους οποίους με οδήγησε η μοναξιά μου στο απαίσιο περιβάλλον της Μονμάρτρης, μετά την αναχώρηση του νεαρού Πέρση ξεναγού μου.

37.227-8.Β

Γεγονός είναι ότι για δεύτερη φορά όσο υπάρχω, πραγματοποιήθηκε τότε στο είναι μου η διαδικασία της «Σαρπιτιμνιανής οντικής αίσθησης», που είχε άλλοτε δημιουργήσει στη συνολική μου παρουσία ένα συναίσθημα εξέγερσης απέναντι στα θλιβερά αντικειμενικά αποτελέσματα που συμβαίνουν διαρκώς και ίσως εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, ή και σε ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν, μόνο και μόνο από την «απρονοησία» των Υψηλότατων και Αγιότατων Κοσμικών Ατόμων μας.

37.230-1.Β

«Οι μόνες διαφορές ήταν στα ρούχα τους και στο όνομα των εθνικοτήτων τους. Τον καιρό της Βαβυλώνας λέγονταν Ασσυριανοί, Περσιανοί, Σικιτιανοί, Αραβιανοί και άλλα ονόματα που έληγαν όλα σε “ιανοί”.

37.231.Β

«Ναι… και μετά από τόσους αιώνες, να ’μαι ξανά σ’ αυτό το σημερινό πολιτισμικό κέντρο τους, στην πόλη του Παρισιού.

37.231.Β

«Και όλα είναι ίδια… κραυγές, θόρυβος, γέλια, βρισιές, όπως στη Βαβυλώνα, στην Κουρκαλάι, καθώς και στη Σάμλιος, το πρώτο πολιτισμικό κέντρο τους.

37.231.Β

«Ίσως άλλοτε κάποιος πασίγνωστος λαός να γλίτωσε· σήμερα όμως, χίλιες γενιές μετά, θα φυτοζωεί κάπου σε απόλυτη μηδαμινότητα, όχι μακριά από εκεί όπου άλλοτε κατοικούσε.

37.231.Β

«Οι αιώνες διαδέχθηκαν άλλους αιώνες…

38.247.Β

— Θα σου δώσω τώρα ορισμένες εξηγήσεις για όλα εκείνα που καταλήγουν να γίνουν «παρωπίδες» στον ψυχισμό εκείνων των κακόμοιρων τρίμυαλων όντων και προκαλούν τη βαθμιαία διάλυση του — δηλαδή για τις παράδοξες «Χαβατβιερνονίες», που ανέκαθεν υπήρχαν εκεί κάτω, το σύνολο των δράσεων και των αποτελεσμάτων των οποίων, στη συνολική τους παρουσία, ορίζεται από τα ίδια εκείνα όντα με τον όρο «θρησκευτικότητα».

38.251.Β

Γι’ αυτό και τους τελευταίους αιώνες, οι ευνοούμενοί σου είδαν να εμφανίζονται, μέσα στη συνολική διαδικασία της πλανητικής τους ύπαρξης, πολλές εκατοντάδες από αυτά τα ανεξάρτητα θρησκευτικά δόγματα, και καθένα τους βασιζόταν πάνω στα χνάρια του συνόλου των υποδείξεων και των συμβουλών που τους δόθηκαν από Αγιότατα Άτομα που σκόπιμα πραγματοποιήθηκαν Άνωθεν.

38.254.Β

— Εκεί κάτω ονομάζουν «Πατέρες της Εκκλησίας» τα όντα που έγιναν εξ επαγγέλματος αξιωματούχοι ενός «θρησκευτικού δόγματος».

38.254.Β

Μετά από τη λακωνική του απάντηση, ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

38.254.Β

— Μ’ αυτή την ευκαιρία, πρέπει να ξέρεις ότι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού διατηρήθηκε ανέπαφη μέσα σε μια μικρή ομάδα γήινων όντων, και, περνώντας από γενιά σε γενιά, έφτασε μέχρι τις μέρες μας με την πρωταρχική μορφή της.

38.280.Β

— Τώρα σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωφέλιμο για το νου σου, αν σου διηγόμουν άλλο ένα γεγονός σχετικό με το μυστήριο του ιερού Αλμτζνοσίνου, που αφορά το ένα από τα ιερά Άτομα, η σύλληψη των οποίων πραγματώθηκε ανάμεσα στους ευνοουμένους σου, εκείνο που, μετά το σχηματισμό του, ονομάστηκε Ιησούς Χριστός.

38.280.Β

Το σημαντικό γεγονός, που αφορά αυτό το ιερό και πραγματωμένο ανάμεσά τους Άτομο, είναι εκείνο το οποίο οι ευνοούμενοί σου, ανάλογα με την κατανόησή τους, το ορίζουν με τις λέξεις: «Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Ιησού Χριστού».

38.280.Β

Η γνώση αυτού του συμβάντος θα σε διαφωτίσει για την βαρύτητα και την ουσιώδη σημασία του ιερού μυστηρίου του Αλμτζνοσίνου· και θα σου δώσει ένα εντυπωσιακό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι πρώτοι κιόλας απόγονοι της σύγχρονης γενιάς εκείνων των ιερών Ατόμων διαστρέβλωσαν τελείως το νόημα των συμβουλών και των υποδείξεων που τους άφησαν τα αληθινά ιερά Άτομα που σκόπιμα πραγματώθηκαν Άνωθεν ανάμεσά τους, και των οποίων τα αποσπάσματα μαζεύουν από δω κι από κει για να τα ενώσουν σ’ ένα ενιαίο σύνολο. Και σαν αποτέλεσμα της αλλόκοτης ιδιότητας του ψυχισμού τους που ονομάζεται «σοφιστεία», οι αλλοιώσεις που τους επέφεραν είναι τέτοιες που, απ’ όλες τις λεγόμενες θρησκευτικές διδασκαλίες, δεν απόμειναν στα όντα των απογόνων τους παρά πληροφορίες κατάλληλες να χρησιμέψουν μόνο σαν θέματα «παιδικών παραμυθιών».

38.287.Β

Παρουσιάζεται, δηλαδή, σαν Αυτός να ήταν τόσο αφελής, τόσο ανίκανος να προβλέψει και να προαισθανθεί οτιδήποτε, με λίγα λόγια, τόσο ατελής, που ενώ έζησε τόσα χρόνια με τον Ιούδα, αποδείχτηκε ανίκανος να νιώσει και να κατανοήσει ότι ο πιο στενός μαθητής του ήταν ένας τόσο ύπουλος προδότης ο οποίος θα τον πουλούσε για τριάντα παλιοαργύρια.»

38.287.Β

Σ’ αυτό το σημείο της αφήγησης του, ο Βεελζεβούλ, μαζί με όλους τους άλλους επιβάτες του διαστρικού κοσμικού σκάφους Καρνάκ, ένιωσαν ξαφνικά μια όξινη και κάπως πικρή γεύση να διαπερνά τα όργανα της γεύσης τους.

38.287.Β

Αυτή η γεύση προκλήθηκε από ένα ειδικό «μαγνητικό ρεύμα» το οποίο προερχόταν από το θάλαμο πλοήγησης του σκάφους, για να ανακοινώσει σε όλους τους επιβάτες ότι το σκάφος πλησίαζε στον προορισμό του, δηλαδή στον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου.

38.287.Β

Ο Βεελζεβούλ, τότε, διέκοψε την ιστορία του. Έπειτα, κοιτώντας στοργικά τον εγγονό του, πρόσθεσε:

38.287.Β

— Πρέπει τώρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, να σταματήσουμε εδώ την κουβέντα μας γι’ αυτό το ιερό Άτομο, τον Ιησού Χριστό. Πάντως, παιδί μου, όταν θα φτάσουμε στο σπίτι, στον αγαπημένο μας Καρατάς, θύμισε μου, μια μέρα που θα έχουμε καιρό, να σου διηγηθώ το τέλος αυτής της ιστορίας.

39.288.Β

Όταν λοιπόν το σκάφος ξαναπέκτησε τον συνηθισμένο του ρυθμό πτώσης, ο Χασίν, ο εγγονός του Βεελζεβούλ, κάθισε στα πόδια του και του είπε:

39.288.Β

— Παππού, πολυαγαπημένε μου παππού! Εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, γιατί, όπως μου είπε ο θείος Τουιλάν, το ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝ εμφανίζεται τόσο συχνά στον πλανήτη που μόλις αφήσαμε;»

39.288.Β

Στην ερώτηση του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ, αφού συλλογίστηκε λίγο περισσότερο και με μεγαλύτερη συγκέντρωση απ’ ό,τι συνήθως, απάντησε αργά-αργά:

39.289.Β

Και ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ εμφανίζεται εκεί τόσο συχνά, μόνο και μόνο επειδή αυτός ο άγιος πλανήτης είναι ο τόπος ύπαρξης των πιο δυστυχισμένων από τα «ανώτερα οντικά σώματα» που πραγμάτωσαν την επένδυσή τους σε διάφορους πλανήτες του Μεγάλου μας Σύμπαντος.

39.289.Β

Τα «ανώτερα οντικά σώματα» που αξιώθηκαν πλέον να κατοικούν σ’ αυτόν τον άγιο πλανήτη υποφέρουν όπως ίσως δεν υποφέρει τίποτε και κανείς σε ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν.

39.289.Β

Γι’ αυτό, μετά την Τσουτμπογκλιτανική περίοδο, έγινε αισθητή η ανάγκη μιας λειτουργίας σαν αυτή που πραγματοποιεί τώρα ο Άγιος Πλανήτης του Καθαρτηρίου, σε παγκόσμια κλίμακα.

39.289.Β

Κι από τότε, ολόκληρη η επιφάνεια αυτού του άγιου πλανήτη οργανώθηκε κατάλληλα και προσαρμόστηκε στα ανώτερα οντικά σώματα, έτσι ώστε να γίνει ο τόπος της αναπόφευκτης πια ύπαρξής τους.»

39.289.Β

Όταν είπε αυτά ο Βεελζεβούλ, συλλογίστηκε λίγο και ύστερα ξανάρχισε μ’ ένα αμυδρό χαμόγελο:

39.289-90.Β

— Ο Άγιος Πλανήτης του Καθαρτηρίου δεν είναι μόνο το σημείο συγκέντρωσης των αποτελεσμάτων της λειτουργίας όλων όσων υπάρχουν, είναι επίσης ο καλύτερος, ο πλουσιότερος και ο ωραιότερος απ’ όλους τους πλανήτες του Σύμπαντός μας.

39.291.Β

Κι αφού για αρκετό διάστημα έμεινε σιωπηλός, ο Βεελζεβούλ, κουνώντας το κεφάλι, γύρισε προς τον εγγονό του και του είπε:

39.291.Β

— Σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ φρόνιμο από μέρους μου να απαντήσω τώρα στην ερώτηση σου — «γιατί η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ μας ευφραίνει τόσο συχνά τον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου με την εμφάνιση ΤΗΣ» — έτσι που να σου δώσω ταυτόχρονα και τις εξηγήσεις τις οποίες σου έχω κιόλας αρκετές φορές υποσχεθεί γύρω από το ζήτημα των θεμελιωδών κοσμικών νόμων, που σύμφωνα με τις αρχές τους υπάρχει και διατηρείται ο τωρινός μας κόσμος.

Εξάλλου, αν συνδυάσεις αυτά τα δύο ζητήματα, θα έχεις αρκετά δεδομένα, για να σχηματίσεις μια ιδέα και να καταλάβεις τέλεια τον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, αποκτώντας ταυτόχρονα καινούργιες αντιλήψεις για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη που σ’ ενδιαφέρουν.

39.331.Β

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Χασίν απάντησε:

39.332.Β

Εκεί θα σου εξηγήσω με λεπτομέρειες πού και πώς γίνεται το ιερό μυστήριο Σερουαζάρ για την συνέχιση του είδους, σε ποια περίπτωση και με ποιον τρόπο πραγματοποιείται και ποια αποτελέσματα επιφέρει η συγχώνευση των δύο διαφορετικών «οντικών Εξιοεχάρυ», τα οποία επιτελούν το μετασχηματισμό τους, το πρώτο ως καταφατική αρχή, μέσα από τα «όντα-συσκευές» που είναι τα «Ακταβάς» στον πλανήτη μας Καρατάς και τα όντα αρσενικού φύλου στον πλανήτη Γη, και το δεύτερο ως αρνητική αρχή, μέσα από τα «όντα συσκευές» που είναι τα «Πασσαβάς» στον πλανήτη μας Καρατάς και τα όντα θηλυκού φύλου στον πλανήτη Γη.

40.3.Γ

Μόλις ο Βεελζεβούλ άκουσε το «Λεϊτουτσάνμπρος» που του δώσανε, ο εγγονός του ο Χασίν γύρισε και του είπε:

40.4.Γ

— Εντάξει, καλό μου παιδί, θα προσπαθήσω να σε απαλλάξω από μια τόσο φυσική απορία. Μου φαίνεται ότι σου είπα κιόλας ότι ύστερα από εκείνη τη διαταραχή, τα περισσότερα τρίμυαλα όντα της Γης κατέχουν μόνο έναν «αυτόματο νου», πράγμα που οφείλεται στις συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης που καθιερώθηκαν αφύσικα. Ωστόσο συμβαίνει κάποτε ορισμένα από αυτά να ξεφεύγουν κατά τύχη από την κοινή τους μοίρα, και αντί για τον συνηθισμένο «αυτόματο νου» συγκροτείται μέσα τους ο αληθινός «αντικειμενικός οντικός νους» που προσιδιάζει σε όλα τα τρίμυαλα όντα του Μεγαλόκοσμού μας.

40.20.Γ

Και όταν λίγο αργότερα κατέβηκα στον πλανήτη Γη, προμηθεύτηκα μία από εκείνες τις συσκευές και την κουβάλησα στον πλανήτη Άρη, με την πρόθεση, μόλις οι περιστάσεις το επέτρεπαν, να τη στείλω στο Γκορναχούρ Χαρχάρχ, που βρισκόταν στον πλανήτη Κρόνο.

40.20.Γ

Όμως, καθώς το σκάφος μας Ευκαιρία για πολύ καιρό δεν έτυχε να ταξιδέψει στον πλανήτη Κρόνο, κράτησα τη συσκευή Αλλά-ατταπάνν στον Άρη· εκεί βρισκόταν συχνά στο πεδίο της αυτόματης αντίληψης των οπτικών οργάνων μου, και όταν αναπαυόμουνα από τις ενεργητικές σκέψεις, την παρατηρούσα με προσοχή, τόσο που τελικά εξοικειώθηκα με όλες τις κατασκευαστικές και λειτουργικές της λεπτομέρειες.

40.24.Γ

— Το μαμούθ, απάντησε ο Βεελζεβούλ, ήταν ένα δίμυαλο ον· υπήρχε κάποτε στον πλανήτη σου, και, σε σχέση με τα άλλα όντα οποιουδήποτε μυαλικού συστήματος, η εξωτερική του εμφάνιση ήταν τεραστίων διαστάσεων.

40.50.Γ

Στο σημείο αυτό της αφήγησης του, ο Βεελζεβούλ βυθίστηκε πάλι σε βαθείς συλλογισμούς, και κατόπιν το βλέμμα του καρφώθηκε στη ρίζα της μύτης του εγγονού του.

40.50.Γ

Αφού έμεινε πολλή ώρα σιωπηλός, του είπε:

40.50.Γ

— Αχ, καλό μου παιδί…

Θέλοντας και μη, πρέπει τώρα να σου αφηγηθώ τα πειράματα που σχετίζονται με τους νόμους των δονήσεων, όπως τα είδα με τα μάτια μου στον πλανήτη Γη.

Και θα σου τα περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια για τους ακόλουθους δύο λόγους:

40.50.Γ

Πρώτα γιατί σου μίλησα ήδη αρκετά γι’ αυτόν τον πρώτο ιερό θεμελιώδη νόμο Επταπαραπαρσινόχ, και θα με ενοχλούσε αρκετά αν για οποιονδήποτε λόγο δεν κατόρθωνες να συλλάβεις καθαρά όλες τις ιδιαιτερότητες του.

40.50.Γ

Κι έπειτα επειδή το γήινο ον που πραγματοποίησε αυτά τα πειράματα, χάρη στη γνώση που είχε αποκτήσει για τις κοσμικές δονήσεις, ήταν το μοναδικό, μέσα στους τόσους αιώνες που πέρασα στη Γη, το οποίο αναγνώρισε την αληθινή μου φύση.

41.51.Γ

Θα σου διηγηθώ λοιπόν τη συνάντησή μας με κάθε λεπτομέρεια.

Τον αντάμωσα τρία χρόνια πριν την οριστική αναχώρηση μου από εκείνο το ηλιακό σύστημα.

41.51.Γ

Μια μέρα, ταξιδεύοντας στην ήπειρο της Ασίας, σε μια περιοχή που λέγεται «Μπουχάρα», γνώρισα κατά τύχη ένα τρίμυαλο ον με το οποίο γίναμε φίλοι. Αυτό το ον ανήκε στην κοινότητα που ήταν εγκατεστημένη σ’ εκείνο το μέρος της επιφάνειας του πλανήτη σου· ήταν μέλος μιας αδελφότητας δερβίσηδων και ονομαζόταν Χατζή-Ζεφίρ-Μπόγκα-Εντίν.

41.76.Γ

Αλλά ήταν αδύνατο να το κάνω εκείνη τη στιγμή, μπροστά στο δερβίση Χατζή-Μπόγκα-Εντίν, ο οποίος ήταν ακόμα ένα συνηθισμένο τρίμυαλο ον από κει κάτω· απαγορευόταν βλέπεις, Άνωθεν, από καιρό στα όντα της φυλής μας, με όρκο πανάρχαιο, να μεταδίδουμε την παραμικρότερη αληθινή γνώση σε τέτοια όντα, και μάλιστα χωρίς καμιά εξαίρεση.

41.76.Γ

Η απαγόρευση αυτή μου φαίνεται πως έγινε με πρωτοβουλία του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς.

41.76.Γ

Και η απαγόρευση ίσχυε, κυρίως, γιατί στα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου είναι απαραίτητη μόνον η «γνώση του είναι».

41.76-7.Γ

Κάθε πληροφορία, ακόμα κι αν είναι αληθινή, δίνει στα όντα «διανοητικές γνώσεις» μόνο· κι αυτές οι «διανοητικές γνώσεις» τους χρησιμεύουν μόνο, όπως ήδη σου είπα, για να περιορίζουν τις δυνατότητές τους να αποκτήσουν τη «γνώση του είναι».

41.77.Γ

Επειδή λοιπόν το μοναδικό μέσο που απόμεινε στους δύστυχους ευνοούμενους σου, για να απελευθερωθούν οριστικά από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, είναι αυτή ακριβώς η «γνώση του είναι», επιβλήθηκε στα όντα της φυλής μας αυτή η απαγόρευση, που αφορούσε τα όντα της Γης, και μάλιστα με όρκο.

41.77.Γ

Να γιατί, παιδί μου, δεν αποφάσισα να εξηγήσω αμέσως στον άξιο γήινο σοφό, το Χατζή-Ασβάτζ-Τρουβ, την αληθινή αιτία της αποτυχίας του, μπροστά στο δερβίση Χατζή-Μπόγκα-Εντίν.

41.77.Γ

Καθώς όμως οι δύο δερβίσηδες περίμεναν ακόμα την απάντηση μου, έπρεπε κάτι να τους πώ· έτσι, απευθύνθηκα στο Χατζή-Ασβάτζ-Τρουβ και του είπα απλά τα εξής:

41.77.Γ

«Αξιοσέβαστε Χατζή-Ασβάτζ-Τρουβ! Αν συμφωνείς να μη σου απαντήσω τώρα αμέσως, ορκίζομαι στο σκοπό του ερχομού μου, να σου δώσω λίγο αργότερα μια εξήγηση που θα σε ικανοποιήσει απόλυτα, θα πεισθείς τότε ότι η αγαπημένη σου «επιστήμη» όχι μόνον είναι η πιο αληθινή απ’ όλες τις επιστήμες, αλλά και ότι είσαι ο μεγαλύτερος σοφός της Γης, μετά τον Άγιο Τσουν-Κιλ-Τες και τον Άγιο Τσουν-Τρο-Πελ».

41.90.Γ

Αυτό σήμαινε ότι το σκάφος Καρνάκ πλησίαζε σ’ έναν πλανήτη, στον οποίο θα έκανε μια στάση που δεν είχε προβλευτεί αρχικά.

41.90.Γ

Και ο πλανήτης αυτός ήταν ο πλανήτης Δεσκαλδίνω.

41.90.Γ

Ο Βεελζεβούλ διέκοψε την αφήγηση του και γύρισε στο «Κεσάχ», την «καμπίνα» του, όπως έκαναν ο Αχούν κι ο Χασίν, για να ετοιμαστούν να αποβιβαστούν στον πλανήτη Δεσκαλδίνω.

42.91.Γ

ΔΥΟ «Ντιανόσκ» αργότερα, όταν το σκάφος Καρνάκ ξανάρχισε την πτώση του και οι πιστοί οπαδοί του σεβαστού Ναστραντίν Χότζα κάθισαν στις συνηθισμένες θέσεις τους, ο Χασίν γύρισε πάλι προς τον Βεελζεβούλ και του είπε:

42.91.Γ

— Επισκέφτηκα εκείνο το κομμάτι της επιφάνειας του πλανήτη σου, που σήμερα λέγεται «Βόρειος Αμερική», ακριβώς πριν αναχωρήσω από εκείνο το ηλιακό σύστημα.

42.91.Γ

— Πήγα εκεί, όταν έφυγα από την πόλη του Παρισιού, της ευρωπαϊκής ηπείρου, η οποία ήταν και ο κυριότερος τόπος της ύπαρξής μου τον τελευταίο καιρό.

42.91.Γ

Από την ήπειρο της Ευρώπης, απέπλευσα με ένα άνετο «ατμόπλοιο», όπως κάνουν σήμερα όλοι οι «κάτοχοι δολαρίων», και έφτασα στην πρωτεύουσα της Βορείου Αμερικής, στην πόλη της Νέας Υόρκης, ή, όπως την αποκαλούν μερικές φορές, «πόλη χωνευτήρι όλων των λαών της Γης».

42.91-2.Γ

Από την αποβάθρα, πήγα κατευθείαν σ’ ένα ξενοδοχείο που λέγεται «Ματζέστικ», το οποίο μου είχαν συστήσει οι φίλοι μου στο Παρίσι, και το οποίο, για κάποιον περίεργο λόγο, ονομαζόταν, ανεπίσημα, το «εβραίικο ξενοδοχείο».

42.92.Γ

Εγκαταστάθηκα στο «Ματζέστικ», στο «εβραίικο ξενοδοχείο», και την ίδια μέρα άρχισα να ψάχνω για κάποιον «Μίστερ», τον οποίο επίσης μου είχαν συστήσει άλλοι φίλοι μου από το Παρίσι.

42.102.Γ

Καθώς λοιπόν συναντούσα τόσες δυσκολίες, αποφάσισα να μελετήσω την παράδοξη «αγγλική γλώσσα» τους.

42.107.Γ

Στο σημείο αυτό της αφήγησης του, ο Βεελζεβούλ σταμάτησε, άρχισε να συλλογίζεται, κι έπειτα, μετά από αρκετή ώρα, αναστέναξε βαθιά και ξανάρχισε:

42.107.Γ

— Την επομένη, αντί να φύγω με το πρωινό τρένο, όπως σκόπευα όταν πήρα το τηλεγράφημμα, ξεκίνησα το ταξίδι μου το βράδυ.

42.107.Γ

Ο λόγος που καθυστέρησα την αναχώρηση μου από το Σικάγο θα είναι για σ’ ένα ένα θαυμάσιο παράδειγμα για το κακό που μπορεί να προκαλέσει μια εφεύρεση των Αμερικάνων, εφεύρεση πολύ διαδεδομένη πάνω στον πλανήτη σου, η οποία είναι μία από τις κυριότερες αιτίες αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «μαράζωμα του ψυχισμού» όλων των τρίμυαλων όντων των άλλων ηπείρων. Γι’ αυτό και θα σου την περιγράψω με περισσότερες λεπτομέρειες.

42.113.Γ

Εκείνη τη στιγμή, έδωσαν στο Βεελζεβούλ ένα «Λεϊτουτσάνμπρος». Αφού άκουσε το περιεχόμενο του, γύρισε πάλι προς το Χασίν και του είπε:

42.116.Γ

Και πραγματικά, προσπάθησαν, κυρίως κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, να δίνουν σε όλα «ωραία εμφάνιση», αλλά, εννοείται, μόνο στα εξωτερικά αντικείμενα που τυχαίνει εκείνη την περίοδο να είναι «της μόδας».

42.116.Γ

Την εποχή για την οποία μιλάμε, δεν τα ένοιαζε αν τα εξωτερικά αντικείμενα δεν είχαν την παραμικρή ουσία — φτάνει να είχαν, όπως έλεγαν, «εντυπωσιακό εξωτερικό».

42.135.Γ

Αυτό το έγγραφο περιείχε, ανάμεσα στα άλλα, και ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικά με τη δράση του παρασκευάσματος του αδελφού Ασιμάν. Έλεγε ότι αφού αυτό εισαγόταν στην παρουσία των όντων, εκτός από τις θρεπτικές ιδιότητες του, είχε μία τελείως ιδιαίτερη επίδραση πάνω στα «κινητικά νεύρα» του στομαχιού: όχι μόνο απέβαλλε κάθε ανάγκη για τροφή, αλλά αφαιρούσε και κάθε επιθυμία εισαγωγής και του ελάχιστου ακόμα φαγώσιμου προϊόντος· κι αν για κακή του τύχη κάποιο ον έτρωγε κάτι δια της βίας, τότε παρέμενε για πολύν καιρό υπό την επιρροή μιας συγκεκριμένης δυσάρεστης κατάστασης, την οποία προκαλούσε η βίαιη εισαγωγή αυτής της τροφής.

42.138.Γ

Τα αποτελέσματα της ακαθαρσίας των σημερινών τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη που κατοικούν στις ηπείρους της Ευρώπης και της Αμερικής προκύπτουν καθαρότατα από τις στατιστικές μου.

42.138.Γ

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, αυτά που εκεί κάτω τα λένε «αφροδίσια νοσήματα». Έχουν τόσο διαδοθεί σ’ εκείνες τις δύο ηπείρους, που είναι πολύ δύσκολο να βρεις σήμερα έστω κι ένα ον το οποίο να μην είχε κάποτε προσβληθεί από κάποια μορφή αυτών των νοσημάτων.

42.138.Γ

Δε θα έβλαπτε αν μάθαινες, ανάμεσα στα άλλα, τα ενδιαφέροντα δεδομένα που εμφανίζονται μέσα στις στατιστικές μου, και δείχνουν πόσο αυτές οι αρρώστιες είναι περισσότερο διαδεδομένες ανάμεσα στα όντα της Αμερικής και της Ευρώπης παρά ανάμεσα σ’ αυτά της ηπείρου Ασίας.

42.138.Γ

Πολλά από τα «αφροδίσια νοσήματα» απουσιάζουν ολότελα στα όντα των παλιών ασιατικών κοινοτήτων, ενώ στα ευρωπαϊκά και στα αμερικάνικα όντα, εξαπλώνονται σχεδόν σαν επιδημίες.

42.140.Γ

Το δεύτερο έθιμο, το «Αμπντέστ», στο οποίο άλλωστε οι διάφορες ασιατικές ομάδες δίνουν όλες διαφορετικά ονόματα, δεν είναι τίποτε άλλο από το υποχρεωτικό πλύσιμο των γεννητικών οργάνων μετά από κάθε επίσκεψη στο μέρος που λέγεται «αποχωρητήριο».

42.140.Γ

Κυρίως χάρη στο δεύτερό τους έθιμο, οι περισσότεροι ευνοούμενοί σου που κατοικούν στην ήπειρο της Ασίας προστατεύονται από τα αφροδίσια νοσήματα και από τις «σεξουαλικές ανωμαλίες» κάθε είδους.»

42.141.Γ

Μόλις είπε αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ άρχισε να συλλογίζεται. Έπειτα από μια μακρόχρονη σιωπή, ξανάρχισε:

42.141.Γ

— Όσα λέμε αυτή τη στιγμή, μου ξανάφεραν στη μνήμη μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχα όταν έμενα στη Γαλλία μ’ ένα νεαρό τρίμυαλο ον ιδιαίτερα συμπαθητικό.

Για να σε βοηθήσω να καταλάβεις καλύτερα αυτά που σου είπα, θα σου παραθέσω ολόκληρη εκείνη τη συνομιλία, επειδή, όχι μόνο θα σου δώσει την εξήγηση για το έθιμο του «Αμπντέστ» ή των «πλύσεων», αλλά θα σου εξηγήσει και πολλά άλλα θέματα σχετικά με τον παράξενο ψυχισμό των ευνοουμένων σου.

42.183.Γ

Σήμερα, μπορούν να ζωντανέψουν και να εκδηλωθούν, μόνο αν πατηθούν κατά τύχη τα «κουμπιά» τους, που αντιστοιχούν σε εντυπώσεις τις οποίες αντιλήφτηκαν μηχανικά κατά την προπαρασκευαστική τους ηλικία.

42.183.Γ

Αν δεν πατηθούν τούτα τα «κουμπιά», το καθένα από αυτά τα όντα δεν είναι τίποτε περισσότερο, όπως πάλι λέει ο σοφότατος Ναστραντίν Χότζας, από ένα «συνονθύλευμα από κομμάτια κρέας».

42.202.Γ

Γι’ αυτό, απόγονε μου και κληρονόμε μου, εσύ που ήδη έλαβες και θα λάβεις ως κληρονομιά όλα όσα απόκτησα κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ύπαρξης μου — ασφαλώς μέχρι εκεί που εσύ ο ίδιος θα το αξίζεις με τη συνειδητή σου οντική ύπαρξη, την έντιμα ταγμένη στην υπηρεσία του ΑΙΩΝΙΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΥΛΟΒΑΤΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ — σου δίνω την εντολή, αν τύχει να πας στον πλανήτη Γη, να επισκεφθείς οπωσδήποτε την πόλη της Νέας Υόρκης, ή, αν αυτή η πόλη δεν θα υπάρχει πια, την τοποθεσία της, να σταθείς εκεί, και να προφέρεις με δυνατή φωνή, και με όλο σου το είναι, αυτά τα λόγια:

42.202.Γ

«Σ’ αυτόν τον τόπο, ο αγαπημένος μου παππούς, ο δίκαιος δάσκαλός μου, ο Βεελζεβούλ, πέρασε ευχάριστα μερικές στιγμές της ύπαρξής του».

42.202.Γ

Σε επιφορτίζω ακόμη — σαν κληρονόμο τον οποίο βαρύνει το έργο να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ο προκάτοχος του είχε αναλάβει, και τις οποίες για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν μπόρεσε να εκπληρώσει πλήρως — να αφιερώσεις ιδιαίτερη προσοχή σ’ ένα θέμα που με ενδιέφερε πολύ και το οποίο δεν κατάφερα να ξεκαθαρίσω, επειδή τότε ήταν πρόωρο να το κάνω· με άλλα λόγια, να διερευνήσεις ποια ολέθρια μορφή θα έχει πάρει για τους απογόνους τους, αν φυσικά θα έχουν τότε απογόνους, μια «αρρώστια» πολύ διαδεδομένη σήμερα, την οποία κάποιος «μίστερ Αυνάνης» την ονόμασε «φιλολογική φαγούρα».

42.204.Γ

Έτσι, ο Βεελζεβούλ, ο Χασίν και ο Αχούν σταμάτησαν την κουβέντα τους και έσπευσαν στο «Ντζαμντζαμπάλ».

43.205.Γ

Όταν ο Βεελζεβούλ, ο Χασίν και ο Αχούν γύρισαν από το «Ντζαμντζαμπάλ» και ξαναπήραν τις συνηθισμένες τους θέσεις, ο Χασίν στράφηκε πάλι προς τον παππού του και είπε:

43.205.Γ

— Καλέ μου παππού. Από τις λεπτομερείς εξηγήσεις σου για τα διάφορα συμβάντα στη διαδικασία ύπαρξης των τρίμυαλων όντων της Γης, απόκτησα μια ξεκάθαρη εικόνα και κατανόησα αρκετά τον παράξενο ψυχισμό τους. Ωστόσο ένα ερώτημα γεννιέται ακόμα μέσα μου σχετικά με μία από τις ιδιαιτερότητές τους, που δεν μπορώ να την εξηγήσω και μου φαίνεται παράλογη, ακόμη κι αν λάβουμε υπόψη μας την ανεπανάληπτη ιδιομορφία αυτού του ψυχισμού. Οι σκέψεις μου επιστρέφουν αδιάκοπα στο ίδιο ενοχλητικό ερώτημα, και δε σταμάτησαν ούτε κατά την τέλεση του ιερού μυστηρίου Ντζαμντζαμπάλ.

43.206.Γ

— Αχ!… καλό μου παιδί…

43.206.Γ

Η ιδιαιτερότητά τους, καθώς και όλα τα αποτελέσματα που προέρχονται από αυτήν, είναι η κυριότερη αιτία των ανωμαλιών τους, και κυρίως όλης της «λογικής τους σύγχυσης».

43.206.Γ

Και βέβαια την αναλογίστηκαν… Και βέβαια την είδαν…

43.206-7.Γ

Ορισμένα μάλιστα από εκείνα τα τρίμυαλα όντα τη σκέπτονται ακόμα συχνά, και καταλαβαίνουν απόλυτα, παρά τον αυτοματισμό του νου τους, ότι η τάση της περιοδικής αμοιβαίας καταστροφής είναι αφάνταστα φριχτή και ακατονόμαστα σιχαμερή.

43.207.Γ

Δυστυχώς, όμως, οι συλλογισμοί τους δεν κατέληξαν ποτέ σε τίποτε.

43.207.Γ

Πραγματικά, αν κάποια σπάνια όντα σκέφτονται πού και πού στα σοβαρά αυτό το ζήτημα και κάνουν γύρω από αυτό ορισμένους φρόνιμους συλλογισμούς, ποτέ δεν τους διαδίδουν ευρύτερα, και ούτε εισχωρούν στη συνειδητότητα των άλλων όντων, κι αυτό επειδή τους λείπει μια κοινή πλανητική οργάνωση που να ακολουθεί μία και μοναδική κατεύθυνση.

Εξάλλου, οι δυνατότητες που έχουν τα γήινα όντα για να «συλλογίζονται ειλικρινά» για παρόμοια ζητήματα είναι αληθινά άθλιες.

Πρέπει να ξέρεις πως από την αρχή της υπεύθυνης ύπαρξής τους, εξαιτίας των συνθηκών της οντικής ύπαρξης που καθιερώθηκαν ανώμαλα εκεί κάτω, ο «ξυπνητός ψυχισμός» τους γίνεται τέτοιος που δεν μπορούν να σκεφτούν ειλικρινά για τα πράγματα, ούτε να τα δουν όπως είναι στην πραγματικότητα, εκτός κι αν είναι σε τέτοιο σημείο γεμάτο το στομάχι τους από την πρώτη οντική τροφή, ώστε να μην μπορούν πια να σαλέψουν τα «κινητικά νεύρα» τους, ή αν έχουν «χορτάσει του σκασμού», όπως λένε, κι αν, παράλληλα, έχουν ικανοποιήσει, μόνο για τη δεδομένη στιγμή βέβαια, όλες τις ανάξιες για τρίμυαλα όντα ανάγκες που είναι πια έμφυτες στην παρουσία τους και τους έγιναν κυρίαρχοι παράγοντες.

43.222.Γ

Να θυμάσαι πάντα ότι εξαιτίας της έπαρσης που προκύπτει από αυτήν ειδικά την ιδιότητά τους, οποιοδήποτε από αυτά, όσο ασήμαντο κι αν είναι στην ουσία του το ίδιο, κοιτάζει «αφ’ υψηλού», με περιφρόνηση, τη διαγωγή και τις απόψεις των άλλων, κυρίως αν είναι αντίθετες προς τις υποκειμενικά καθιερωμένες απόψεις του· στην περίπτωση αυτή, όπως σου είπα, αισθάνεται προσβλημένο και δοκιμάζει μέσα του μια ειλικρινή αγανάκτηση.

43.222-3.Γ

Θα πρέπει να σημειωθεί σχετικά, ότι, λόγω αυτής της ιδιότητάς τους, οι ευνοούμενοί σου δεν παύουν να αγανακτούν με τα ελαττώματα των άλλων γύρω τους, και καθιστούν έτσι την ίδια τους την ύπαρξη, που και χωρίς αυτό είναι ήδη αρκετά θλιβερή και αφύσικη, αντικειμενικά αφόρητη.

43.233.Γ

«Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει για το κάθε πράγμα στη Γη· οι γάιδαροι είναι παντού ίδιοι, απλώς τους ονομάζουν διαφορετικά.

43.233.Γ

«Για παράδειγμα, η ράτσα των γαϊδουριών που στον Καύκασο λέγονται “γάιδαροι του Καραμπάχ” ξαναβρίσκεται στην Τουρκία με την ονομασία “γάιδαροι του Χορασάν”».

43.233.Γ

Τα σοφά αυτά λόγια εντυπώθηκαν στον εγκέφαλο μου, και στη διάρκεια της ύπαρξής μου στον πλανήτη σου μου ξανάρχονταν στη μνήμη κάθε φορά που έπρεπε να κάνω κάποια σύγκριση…

43.240.Γ

«Σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης, οι “πόλεμοι” και οι “εμφύλιοι πόλεμοι” ανταποκρίνονται πάντα, στη Γη, σε μια περιοδική αναγκαιότητα, χωρίς καμιά παρέμβαση της θέλησης των ανθρώπων· κι αυτό γιατί η φύση απαιτεί, σε ορισμένες περιόδους, μια μεγάλη ποσότητα θανάτων.

«Είμαστε λοιπόν όλοι αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε, με μεγάλη μας λύπη, αλλά και αναπόφευκτη εσωτερική καρτερικότητα, ότι καμιά απόφαση του ανθρώπινου νου δεν μπορεί να εμποδίσει το αίμα να χύνεται ανάμεσα στα έθνη, αλλά και στους κόλπους των εθνών των ίδιων. Γι’ αυτό αποφασίσαμε ομόφωνα να εκκαθαρίσουμε τις τρέχουσες υποθέσεις μας, καθώς και ολόκληρο το έργο της εταιρίας μας, και να διασκορπιστούμε παρά τη θέλησή μας για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας και να ξανασηκώσουμε το “φορτίο της καθημερινής ζωής”».

43.254-5.Γ

Εγώ ο ίδιος παρατήρησα ότι στις πόλεις Πετρούπολη και Τιφλίδα, οι οποίες βρίσκονται στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας — όπου χάθηκαν κατά τον παγκόσμιο πόλεμο περισσότερα όντα από οποιαδήποτε άλλη κοινότητα — τα τετράποδα που ονομάζονται «λύκοι», τετράποδα τα οποία απεχθάνονται τους ανθρώπους και δεν τα συναντούσε ποτέ κανείς μέσα σε κατοικημένες περιοχές, έτρεχαν ήδη μέσα στους δρόμους.

43.256.Γ

Η σιωπή παρατάθηκε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τελικά ο Βεελζεβούλ έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό, σαν να έβγαινε από τα βάθη του είναι του, και, γυρίζοντας προς τον εγγονό του, του είπε τα εξής λόγια:

43.256.Γ

— Ναι, καλέ μου Χασίν.

43.256.Γ

Υπάρχει, βέβαια, εδώ κάτι, που δεν είναι δίκαιο.

43.256-7.Γ

Αν όμως δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε για τα όντα αυτού του πλανήτη ούτε εκείνος που διαθέτει σήμερα το Νου του «ιερού Πόντκουλαντ», και είναι ένας από τους πρώτους βοηθούς της Αιωνιότητάς μας στη διοίκηση του κόσμου, ο Αγιότατος Ασιάτα Σεϊμάς — αν αυτός λοιπόν δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε, τι μπορούμε να ελπίζουμε εμείς, που ο νους μας δεν ξεπερνά ούτε καν αυτόν που έχουν τα συνηθισμένα όντα;

43.257.Γ

Θυμάσαι που έλεγε ο Αγιότατος Ασιάτα Σεϊμάς στη μελέτη του με τίτλο «Η Φρίκη της κατάστασης»:

43.257.Γ

«Αν είναι ακόμη δυνατόν να σωθούν τα όντα της Γης, μόνον ο Χρόνος θα μπορέσει να το κάνει».

43.257.Γ

Κι εμείς πάλι, δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε τα ίδια λόγια και για τούτη τη φοβερή ιδιαιτερότητα για την οποία μιλήσαμε, δηλαδή την περιοδική διαδικασία της αμοιβαίας καταστροφής τους.

43.257.Γ

Το μόνο που μπορούμε να πούμε τώρα είναι ότι αν αυτή η ιδιαιτερότητα των γήινων όντων πρέπει να εξαφανιστεί από εκείνο τον κακότυχο πλανήτη, αυτό θα γίνει μόνο με την βοήθεια του χρόνου, ίσως με την καθοδήγηση ενός όντος με ύψιστης βαθμίδας Νου, ή χάρη σε ορισμένα εξαιρετικά κοσμικά γεγονότα.

43.257.Γ

Με αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ συνέχισε να κοιτάζει το Χασίν με το ίδιο παράξενο βλέμμα.

44.258.Γ

Χαμογελώντας και συνεχίζοντας να κοιτάζει με αγάπη τον εγγονό του, ο Βεελζεβούλ του είπε:

44.258.Γ

Σου είπα επίσης ότι αυτή η ολέθρια ιδέα τους, η οποία κυριαρχεί ανάμεσα στα γήινα τρίμυαλα όντα, προκάλεσε πρόσφατα ένα σημαντικό γεγονός στον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, ή, κατά την έκφραση των ευνοουμένων σου, ένα «μεγάλο σκάνδαλο», και ότι η ακούσια αιτία αυτού του σκανδάλου ήταν ένα ον που ανήκε στο «Χερναστζίνσα» σου, ή, όπως λένε στη Γη, στο «γενεαλογικό δέντρο» σου.

44.258.Γ

Για να αντιληφθείς καλύτερα αυτά που σκοπεύω να σου παραθέσω, θα πρέπει πρώτα να αναφερθώ σε μακρινά γεγονότα, τα οποία δεν έχουν, εκ πρώτης όψεως, τίποτε το κοινό μ’ αυτή την ιδέα.

44.258-9.Γ

Όπως ήδη σου είπα, όταν κατέβηκα για πέμπτη φορά στην επιφάνεια του πλανήτη σου, η παραμονή μου ήταν πολύ σύντομη, και ξαναγύρισα σχεδόν αμέσως σπίτι μου, στον πλανήτη Άρη.

44.259.Γ

Ξαναγύρισα εκεί, επειδή οι φίλοι μου μου γνωστοποίησαν από το Κέντρο, ότι ένα από τα πιο κοντινά Χερουβείμ της τα ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΥΣΑΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ μας θα εμφανιζόταν σε λίγο πάνω στον Άρη, μεταφέροντας μια εντολή που με αφορούσε προσωπικά.

44.259.Γ

Λίγο μετά την επιστροφή μου, το Χερουβείμ έκανε πραγματικά την εμφάνιση του στον πλανήτη Άρη. Η εντολή που του δόθηκε Άνωθεν να μου μεταφέρει ήταν ότι, λόγω των συνειδητών προσπαθειών μου να φτάσω σε αποτελέσματα γενικού κοσμικού ενδιαφέροντος — προσπάθειες οι οποίες είχαν καταλήξει στην κατάργηση του εθίμου των «θυσιών» στα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν — και λόγω της προσευχής που απηύθυνε προσωπικά η Υποτακτικότητα Του, ο Άγγελος Λουίσιος, στον ΑΙΩΝΙΟ ΚΟΙΝΟ μας ΠΑΤΕΡΑ, η τιμωρία που μου είχε επιβληθεί για το προσωπικό μου λάθος θα ελαττωνόταν, με την έννοια ότι θα έπαυε πια να επεκτείνεται και στους απογόνους μου.

44.259.Γ

Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή κι έπειτα, μπορούσαν πια τα παιδιά μου, δηλαδή ο πατέρας σου και ο θείος σου ο Τουιλάν, να επιστρέψουν στο Κέντρο όποτε επιθυμούσαν, για να εκπληρώσουν τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους στους κόλπους των αναρίθμητων πραγματοποιήσεων του ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ μας ΠΑΤΕΡΑ.

44.259.Γ

Ύστερα από αυτό το σπουδαίο για την οικογένειά μας γεγονός, τα παιδιά μου δεν άργησαν, πραγματικά, να εγκαταλείψουν τον πλανήτη Άρη, για να επιστρέψουν στο Κέντρο, όπου τους ανατέθηκαν, μόλις έφτασαν, κατάλληλα υπεύθυνα καθήκοντα, λόγω της βαθιάς τους γνώσης των νόμων της αντικειμενικής επιστήμης, σε ορισμένους τομείς, και της ικανότητάς τους να υλοποιούν την πρακτική τους εφαρμογή.

44.260.Γ

Για να καταλάβεις το λόγο, θα πρέπει να ξέρεις ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που εξορίστηκαν μαζί μου βρισκόταν, από την αρχή, ο Αρχι-τζιρλικνέρ του πλανήτη μας Καρατάς, ο νεαρός αλλά ήδη σοφότατος Πουλουντζίστιους, ο οποίος μετά την ανώτατη χάρη που μας δόθηκε, αξιώθηκε να γίνει — και είναι ακόμα και σήμερα — παραστάτης του Μεγάλου Παρατηρητή των κινήσεων όλων των συγκεντρώσεων του Μεγαλόκοσμου, της Αυτού Εγω-Διατήρησης του Αρχισεραφείμ Κσελτράνα.

44.260.Γ

Μόλις άρχισα λοιπόν να οργανώνω το αστεροσκοπείο μου στον πλανήτη Άρη, ο σοφός Πουλουντζίστιους μου πρότεινε να τον κάνω επόπτη και επιμελητή του νέου μου συγκροτήματος.

44.260.Γ

∅

44.260.Γ

Αργότερα, όταν τα αποτελέσματα της ενεργητικής μου αρχής εμφανίστηκαν και σχηματίστηκαν ως την επιθυμητή ηλικία, ζήτησα από εκείνον τον μεγάλο σοφό, τον Πουλουντζίστιους, να αναλάβει επίσης την ευθύνη του «Οσκιανοτσνέρ», ή του «εκπαιδευτή» των παιδιών μου, όπως θα έλεγαν οι ευνοούμενοί σου· την αποδέχτηκε με προθυμία, επειδή, καθώς βρέθηκε εκεί κάτω σε ασυνήθιστες συνθήκες, και δεν μπορούσε να αξιοποιήσει τις απέραντες γνώσεις του με ικανοποιητικό τρόπο, η πρόταση μου του άνοιγε ένα ευρύ πεδίο δραστηριότητας.

44.260.Γ

Από εκείνη τη στιγμή, εκτός βέβαια από το χρόνο που απαιτούσαν οι περιορισμένες αρχικά υποχρεώσεις του, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη δημιουργία των εσωτερικών και εξωτερικών συνθηκών, χάρη στις οποίες οι γιοι μου θα λάβαιναν εντυπώσεις που θα τους επέτρεπαν να κρυσταλλώνουν μέσα τους τα αναγκαία οντικά δεδομένα για μια υπεύθυνη ύπαρξη, άξια για τρίμυαλα όντα.

44.266-7.Γ

Πριν απ’ όλα, παιδί μου, πρέπει να ομολογήσω ειλικρινά, σε σένα, που θα είσαι ο άμεσος αντικαταστάτης μου, ότι παρόλο που οι ενάρετοι κάτοικοι του άγιου πλανήτη κατέληξαν, με κάθε είδους πολύπλοκα μέσα, στο συμπέρασμα ότι η κυριότερη και μοναδική αιτία των ανωμαλιών του ψυχισμού των ευνοουμένων σου ήταν ανέκαθεν αυτή η ολέθρια ιδέα, εγώ τουλάχιστον, δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω κατηγορηματικά.

44.267.Γ

Πάντως, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η απίθανη αυτή ιδέα έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην προοδευτική «διάλυση» του ψυχισμού εκείνων των δυστυχισμένων.

44.269.Γ

Είχα την ευκαιρία, στη διάρκεια της έκτης μου παραμονής εκεί κάτω, να δω με τα ίδια μου τα μάτια ένα πιστό αντίγραφο αυτού του Μπουλμαρσάν, γραμμένο σε χαυλιόδοντες του ζώου «Τσιρνιάνο», και μελέτησα συστηματικά το κείμενο του.

44.269.Γ

Θα σου είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ διδακτικό να μάθεις πώς το αντίγραφο του Μπουλμαρσάν που χαράχτηκε από το χέρι του Μακάρυ Κρονμπέρνκσιον, αντίγραφο το οποίο αποκρυπτογράφησα κατά την έκτη μου παραμονή στον πλανήτη σου, μπόρεσε να διατηρηθεί ως τη σύγχρονη εποχή· έτσι, λοιπόν, θα σου μιλήσω γι’ αυτό με συντομία.

44.274.Γ

«Η πρώτη γεννιέται αδιάκοπα από αιτίες που εμφανίζονται στους κόλπους της ίδιας της Αρχικής Πηγής κάτω από την πίεση νέων εκφάνσεων, κι έπειτα εκχέεται έξω από την Αρχική Πηγή, λόγω αδράνειας.

44.274.Γ

«Η δεύτερη παγκόσμια δύναμη είναι αυτό στο οποίο μετατρέπεται η πρώτη δύναμη, όταν, έχοντας χάσει την ορμή της αδράνειας, τείνει να συγχωνευτεί και πάλι με την αρχή της έλευσής της, κάτω από τη δράση του θεμελιώδους νόμου, σύμφωνα με τον οποίο “τα αποτελέσματα κάποιας αιτίας πρέπει πάντα να ενοποιούνται και πάλι μ’ αυτή την αιτία”.

44.274.Γ

«Στη διαδικασία της συνολικής αλληλοϋποστήριξης, αυτές οι δύο δυνάμεις είναι τελείως ανεξάρτητες και διατηρούν, παντού και πάντα, σε όλες τους τις εκδηλώσεις, τις συγκεκριμένες ιδιότητες και ιδιαιτερότητές τους.

44.275.Γ

«Η πρώτη από τις δύο θεμελιώδεις δυνάμεις, αυτή που αναγκαστικά εκδηλώνεται πάντοτε έξω από την πηγή της έλευσής της, πρέπει να ενελίσσεται συνέχεια· αντίθετα, η δεύτερη, προσπαθώντας να συγχωνευτεί με την αιτία της έλευσής της, πρέπει παντού και πάντα να εξελίσσεται.

44.275.Γ

«Δεδομένου ότι η πρώτη από τις τρεις αυτές δυνάμεις προέρχεται από ζωογονητικές δράσεις που παράγονται μέσα στους κόλπους της Αιτίας όλων όσων υπάρχουν, κι έτσι δέχεται στην παρουσία της το σπέρμα της δυνατότητας που αυτή έχει να εκδηλώνει τη ζωογονητικότητα, μπορεί να θεωρείται σαν κάτι “Καλό”, δηλαδή σαν παράγοντας πραγματοποίησης αποτελεσμάτων που τείνουν να επιστρέψουν στην πηγή, αποτελέσματα που, σε σχέση με την πρώτη δύναμη, μπορούν και πρέπει να θεωρούνται σαν κάτι “Κακό”.

44.275.Γ

«Επιπλέον, η πρώτη δύναμη, η οποία εκδηλώνεται κάτω από τη δράση αναπόφευκτων και επιτακτικών αιτίων που εμφανίζονται μέσα στην ίδια την Αρχική Πηγή, μπορεί, από την άποψη αυτή, να θεωρείται σαν παθητική.

«Η δεύτερη, η δύναμη της επιστροφής, επειδή πρέπει συνέχεια να αντιστέκεται για να έχει τη δυνατότητα να ενοποιηθεί και πάλι με την πηγή της, ή να διατηρείται τουλάχιστον αντίθετη προς το αντίστροφο ρεύμα της παθητικής πρώτης δύναμης η οποία δέχτηκε την ώθηση αδράνειας της Πρώτης Αρχής, πρέπει να θεωρείται σαν ενεργητική.

44.275.Γ

«Όσο για την τρίτη παγκόσμια δύναμη, δεν είναι άλλη από το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης που φέρνει παντού και πάντα αντιμέτωπες τις δυο αυτές θεμελιώδεις δυνάμεις, την κατερχόμενη και την ανερχόμενη.

44.275.Γ

«Παρόλο που η τρίτη ανεξάρτητη δύναμη δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των δύο πρώτων θεμελιωδών δυνάμεων, είναι ωστόσο η πνευματοποιητική και συμβιβαστική αρχή κάθε κοσμικού σχηματισμού.

44.275-6.Γ

«Είναι η πνευματοποιητική και συμβιβαστική αρχή κάθε κοσμικού σχηματισμού, επειδή εμφανίζεται και πρέπει να υπάρχει εκεί σαν παρουσία για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει ο σχηματισμός αυτός, που είναι αποτέλεσμα διάφορων αμοιβαίων ιδιαίτερων αντιπαραθέσεων που επέρχονται ανάμεσα στις δύο θεμελιώδεις δυνάμεις οι οποίες ρέουν σε δύο τελείως αντίθετες κατευθύνσεις».

44.278.Γ

Αργότερα όμως, όταν, για ορισμένους λόγους, εκφράστηκε Άνωθεν η επιθυμία να ελαττωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ο αριθμός των όντων της φυλής μας που ζούσαν στον πλανήτη Γη, τα περισσότερα μετανάστευσαν σε άλλους πλανήτες του ίδιου συστήματος, και μόνο ελάχιστα παρέμειναν ανάμεσα στους ευνοούμενους σου. Τότε άρχισε η κωμική ιστορία, στην οποία τα πραγματικά ονόματα ορισμένων όντων της φυλής μας είναι μπλεγμένα ως σήμερα.

45.281.Γ

ΑΦΟΥ ενημερώθηκε από το κείμενο του Λεϊτουτσάνμπρος και το άφησε σ’ ένα «Σινούρου», ένα είδος ραφιού, που βρισκόταν δίπλα του, ο Βεελζεβούλ αναστέναξε πάλι βαθιά και ξανάπιασε την ιστορία του:

45.281.Γ

— Αν πάντως οι αφύσικες συνθήκες ύπαρξης των τρίμυαλων όντων εκείνου του πλανήτη είχαν άσχημες συνέπειες μόνο γι’ αυτά τα ίδια — ως τρίμυαλα όντα — και για τη δυνατότητά τους να τελειοποιούν πλήρως τα «ανώτερα οντικά σώματα» που θα είχαν τη μέγιστη ατυχία να εμφανιστούν μέσα τους ή που θα μπορούσαν να εμφανιστούν εκεί στο μέλλον, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν παρά το μικρότερο κακό για τον κοινό μας Μεγαλόκοσμο.

45.282.Γ

Μόλις πληροφορήθηκα αυτή την πράξη της ανώτατης επιείκιας προς εμένα, αποφάσισα εννοείται να επιστρέψω το ταχύτερο δυνατό στον τόπο της έλευσης μου, τον τόσο αγαπητό στην ουσία μου.

45.282.Γ

Για να προετοιμαστώ όμως καλά για ένα τόσο μακρινό ταξίδι, ήταν πριν απ’ όλα απαραίτητο να ανεβώ ως τον πλανήτη Άρη.

45.282.Γ

Μερικές μέρες αργότερα, έφυγα για πάντα από τον πλανήτη σου και επέστρεψα στον Άρη· με το σκάφος μας Ευκαιρία όπως πάντα.

45.282.Γ

Μόλις φτάσαμε, λάβαμε μια εντολή Άνωθεν που μας παρακινούσε, εμένα όπως και όσα όντα της φυλής μας επιθυμούσαν να επιστρέψουν στον τόπο της έλευσής τους, να πάμε με το σκάφος Ευκαιρία στον πλανήτη Κρόνο, όπου το μεγάλο διαστρικό σκάφος Πανταχουπαρόν ερχόταν για να μας πάει στον προορισμό μας.

45.282-3.Γ

Χρειαζόταν ωστόσο να παραμείνω για κάμποσο χρόνο στον Άρη, για να διεκπεραιώσω όλες τις προσωπικές μου υποθέσεις και να δώσω διάφορες εντολές που αφορούσαν τα όντα της φυλής μας. Έμαθα τότε ότι ο «Τουφ-νεφ-τεφ» ήθελε να με δει.

45.283.Γ

«Τουφ-νεφ-τεφ» λέγεται στον Άρη ο αρχηγός όλων των τρίμυαλων όντων του πλανήτη, δηλαδή κάτι αντίστοιχο με το ον που, στην ίδια θέση, θα ονομαζόταν στον πλανήτη σου «αυτοκράτορας».

45.284.Γ

Την παράκληση του αξιότιμου Τουφ-νεφ-τεφ μου την έφερε ο Αχούν, με κάτι που ονομάζεται σ’ εκείνον τον πλανήτη «Κελέ-ε-οφού».¹

45.284.Γ

Αυτό το Κελέ-ε-οφού έλεγε:

45.284.Γ

«Σεβασμιότατε, έμαθα πως αξιώθηκες να λάβεις από τον ΠΑΤΕΡΑ μας τον ΚΟΙΝΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ την πλήρη άφεση των σφαλμάτων της νεότητας σου και ότι θα εγκαταλείψεις την πατρίδα μου για πάντα. Γι’ αυτό το λόγο, εγώ ο γέρος, θέλω πολύ να σε συναντήσω, θα ήθελα να σου δώσω την ευχή μου για τελευταία φορά, και με την ευκαιρία αυτή, να ευχαριστήσω στο πρόσωπο σου όλα τα όντα της φυλής σου για την καλοδιάθετη στάση που έδειξαν στη μακρόχρονη σχέση τους με τα όντα της πατρίδας μου».

45.284.Γ

Το Κελέ-ε-οφού τελείωνε έτσι:

45.285.Γ

«Θα παρουσιαζόμουν εγώ ο ίδιος στο σπίτι σου, αλλά οι διαστάσεις του πλανητικού μου σώματος δεν μου το επιτρέπουν με κανέναν τρόπο, θα πρέπει λοιπόν να σε παρακαλέσω να μην αρνηθείς να έρθεις στο “Φαλ-φε-φουφ”² μου».

45.285.Γ

Πρέπει να σου πω ότι τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Άρη γνώριζαν από την αρχή την αληθινή μας φύση, και το λόγο που μας ανάγκαζε να κατοικούμε στον πλανήτη τους.

45.285.Γ

Τα τρίμυαλα όμως όντα της Γης, δεν έμαθαν ποτέ τίποτε, και ούτε καν υποπτεύθηκαν ποιοι είμαστε, ούτε γιατί υπήρχαμε στον πλανήτη τους.

45.285.Γ

Λοιπόν, παιδί μου, μόλις έλαβα την πρόσκληση του αξιότιμου Τουφ-νεφ-τεφ, αποφάσισα να πάω αμέσως. Όταν έφτασα εκεί συμμορφώθηκα αμέσως με την εθιμοτυπία και άρχισα τις ανταλλαγές φιλοφρονήσεων που συνηθίζονταν εκεί πέρα· μετά από λίγο, εκείνο το πραγματικά μέγιστο ον, με όλη τη σημασία της λέξης, μου απηύθυνε μια παράκληση κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Η παράκληση αυτή ήταν και η αφετηρία της κρυστάλλωσης των δεδομένων που θα προξενούσαν αργότερα μέσα μου την ακλόνητη πεποίθηση ότι τα αποτελέσματα τα οποία προέρχονται από την αφύσικη ύπαρξη των τρίμυαλων όντων του πλανήτη σου είχαν ήδη αρχίσει να έχουν βλαβερές επιδράσεις στη συνηθισμένη ύπαρξη των τρίμυαλων όντων που εμφανίζονται και υπάρχουν στον πλανήτη Άρη, σε ό,τι αφορούσε τη δυνατότητά τους να αυτοτελειοποιηθούν, όπως αρμόζει σε τρίμυαλα όντα.

45.285.Γ

Θα προσπαθήσω να σου μεταδώσω σχεδόν κατά λέξη, στη γλώσσα μας, την παράκληση του μεγάλου Τουφ-νεφ-τεφ:

45.285.Γ

∅

45.285.Γ

«Σεβασμιότατε,

45.285.Γ

«Με την ύψιστη χάρη που σου παραχωρήθηκε Άνωθεν, ξαναπόκτησες το δικαίωμα να πραγματοποιείς ελεύθερα όλες τις επιθυμίες σου, που δίκαια σου αξίζουν. Και με την πανάγαθη αυτή χάρη, ξαναπόκτησες τη δυνατότητα να είσαι ό,τι θα μπορούσες να είσαι εδώ και πολύν καιρό, χάρη στα προγενέστερα επιτεύγματα του Νου σου. Και ως εκ τούτου, Σεβασμιότατε, θα συναντήσεις, αρχίζοντας από σήμερα, διάφορα Άτομα αντίστοιχα προς το Είναι σου, ήδη φτασμένα στις υψηλότερες βαθμίδες του Νου.

45.285-6.Γ

«Γι’ αυτό πήρα το θάρρος να απευθυνθώ σε σένα, όπως σε έναν παλιό φίλο, ζητώντας σου όταν συναντήσεις αυτά τα Άτομα να μην ξεχάσεις εμένα το γέρο, και να θυμηθείς να ρωτήσεις τη γνώμη τους σχετικά με ένα γεγονός, το οποίο, αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν έπαψε να προκαλεί αγχώδεις συνειρμούς σε όλα τα πνευματοποιημένα μου μέρη, κι αφού πάρεις τη γνώμη τους, να μου την ανακοινώσεις αδίστακτα, με την πρώτη ευκαιρία».

45.286.Γ

Και συνέχισε:

45.286.Γ

«Να τι συμβαίνει: κατά τη διάρκεια των τελευταίων “Φτοφού”, διαπίστωσα ξεκάθαρα ότι, με κάθε “Φτοφού”, στα όντα του πλανήτη μας όλο και αναπτύσσονταν το “Νουρφουφταφάφ”³ τους και, ταυτόχρονα, ότι ελαττωνόταν προοδευτικά η ένταση της ικανότητας τους για ενεργητική σκέψη.

45.286.Γ

∅

45.286.Γ

«Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά αυτό το τόσο λυπηρό γεγονός, για τα όντα του πλανήτη μας, άρχισα να σκέφτομαι έντονα πώς θα έβρισκα την αιτία του, και πώς θα μπορούσα να δώσω στα όντα που με εμπιστεύτηκαν, τις οδηγίες οι οποίες θα τους επέτρεπαν να παλαίψουν για να ξεριζώσουν αυτόν τον ανεπιθύμητο παράγοντα που εμφανίστηκε πρόσφατα στη συνολική τους παρουσία· παρόλο όμως που εδώ και καιρό συχνότατα μελετώ αυτό το ζήτημα, το οποίο με βασανίζει αδιάκοπα, δεν μπόρεσα ως σήμερα να διευκρινίσω από πού περίπου προέρχεται το κακό και ποια μέτρα πρέπει να πάρω για να το καταστρέψω».

45.286.Γ

Έτσι τελείωνε η παράκληση του αξιότιμου Τουφ-νεφ-τεφ του πλανήτη Άρη. Εννοείται, παιδί μου, ότι υποσχέθηκα αμέσως στον παλιό μου φίλο να του ανακοινώσω εξάπαντος τις απαντήσεις που θα έπαιρνα από τα αρμόδια Άτομα.

45.286.Γ

Μερικές αρειανές μέρες μετά από αυτή τη συζήτηση, αφήσαμε για πάντα το φιλόξενο εκείνο πλανήτη και τραβήξαμε για τον Κρόνο.

45.286.Γ

Μόλις φτάσαμε, ο αρχηγός των μελών της φυλής μας τα οποία κατοικούσαν εκεί ήρθε να μας βρει και μας ανακοίνωσε το περιεχόμενο ενός Αιθερογράμματος που είχε λάβει πριν λίγο και έλεγε ότι το μεγάλο διαστρικό σκάφος «Πανταχουπαρόν» δεν θα πλησίαζε τον πλανήτη Κρόνο παρά στην αρχή του «Χρε-χρι-χρα».

45.294.Γ

Αυτό το τεχνητό φαινόμενο ανάγγειλε στους επιβάτες ότι ήρθε η ώρα να συγκεντρωθούν στο «Τζαμιτσουνάτρα», ένα είδος μοναστικής «τραπεζαρίας» όπου έπαιρναν όλοι μαζί τη δεύτερη οντική τροφή τους.

46.295.Γ

Μετά τη διαδικασία απορρόφησης της δεύτερης οντικής τροφής, ο Βεελζεβούλ, βγαίνοντας από το «Τζαμιτσουνάτρα», δεν ξαναγύρισε αμέσως εκεί όπου συνήθιζε να κουβεντιάζει με τους δικούς του, αλλά μπήκε πρώτα στο «Κεσάχ» του, για να δροσίσει με κάποιο υγρό την ξεραμένη ουρά του, κάτι που έπρεπε να το κάνει πού και πού, λόγω της μεγάλης του ηλικίας.

46.295.Γ

Επιστρέφοντας από το Κεσάχ του, και μπαίνοντας αθόρυβα στο μέρος του σκάφους Καρνάκ όπου συνήθως περνούσε την ώρα του με τους δικούς του, αντίκρισε μια συγκινητική σκηνή:

46.295.Γ

Ο πολυαγαπημένος του εγγονός, ο Χασίν, στεκόταν όρθιος σε μια γωνιά, με γυρισμένη την πλάτη, και έκλαιγε με το πρόσωπο κρυμμένο μέσα στα χέρια του.

Πολύ συγκινημένος, ο Βεελζεβούλ πλησίασε το Χασίν, και, με ανήσυχη φωνή, τον ρώτησε:

46.296.Γ

— Βλέπω τώρα ότι κατά τα τελευταία «Ντιανόσκ» συλλογίστηκες πραγματικά πολύ ενεργητικά, ή, «δεν κοιμήθηκες εσωτερικά», όπως θα έλεγαν ορισμένοι από τους σημερινούς ευνοουμένους σου. Ας καθίσουμε στις συνηθισμένες μας θέσεις κι ας μιλήσουμε λίγο γι’ αυτό το θέμα που ήδη σου υποσχέθηκα να πραγματευτώ και το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα κατάσταση.»

46.297.Γ

Όταν κάθισαν και ήρθε και ο Αχούν με τη σειρά του, ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

46.298.Γ

Η πρώτη ήταν να μη σου παρουσιάσω ποτέ τίποτε σαν να ήταν η προσωπική μου γνώμη, έτσι ώστε τα απαραίτητα δεδομένα για τη δική σου πεποίθηση να μην κρυσταλλώνονται μέσα σου με προκατασκευαμένη μορφή, σύμφωνα με τη γνώμη κάποιου άλλου.

46.298-9.Γ

Και η δεύτερη ήταν να διαλέξω σκόπιμα τη σειρά με την οποία σου διηγήθηκα όλα τα γεγονότα του πλανήτη Γη που σχετίζονται με την εμφάνιση και τη βαθμιαία εξέλιξη, κατά τη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των ευνοουμένων σου, διαφόρων εσωτερικών και εξωτερικών ανωμαλιών, που το σύνολό τους καθορίζει τη σημερινή θλιβερή τους κατάσταση, τη σχεδόν αθεράπευτη, κι όλα αυτά με τρόπο ώστε, βασισμένος μόνο σε ορισμένα γεγονότα που θα σου μετέδιδα, να μπορέσεις να βγάλεις τα δικά σου υποκειμενικά συμπεράσματα, σχετικά με όλες τις αιτίες αυτών των γεγονότων.

47.306.Γ

Αυτό σήμαινε ότι, σ’ εκείνη τη σφαίρα του Σύμπαντός τους, πλησίαζε μια από τις μεγάλες κοσμικές «Εγκολιονοπτίες», που ετοιμαζόταν να πλευρίσει το διαστημικό σκάφος Καρνάκ.

47.307.Γ

Όταν η πομπή από την Εγκολιονοπτία έφτασε κοντά στα όντα της ίδιας φύσης με το Βεελζεβούλ, που συνάχτηκαν για να την περιμένουν, σταμάτησε· οι δυο ομάδες των διαφορετικής φύσεως τρίμυαλων όντων έψαλαν τότε έναν ύμνο στην ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ μας, ύμνο που ψάλλεται πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις σε ολόκληρο το Σύμπαν από τα όντα, ανεξάρτητα από τη φύση τους και τη μορφή της εξωτερικής τους επένδυσης.

47.308.Γ

«Κατά διαταγή του Στυλοβάτη-Όλων-των-Τεταρτημορίων, του Αρχιχερουβείμ Πεστβογνέρ, παρουσιαζόμαστε ενώπιόν σας, Σεβασμιότατε, έχοντας το προσωπικό άγιο σκήπτρο του, για να σας αποδώσουμε και πάλι — σύμφωνα με τη Χάρη που λάβατε Άνωθεν λόγω ορισμένων αρετών σας — τα κέρατα που χάσατε όταν εξοριστήκατε».

47.308.Γ

Μ’ αυτά τα λόγια, ο σεβάσμιος Αρχάγγελος στράφηκε προς την κασετίνα που κρατούσαν τα Χερουβείμ, και πολύ προσεκτικά έβγαλε ευλαβικά το ιερό σκήπτρο.

47.308.Γ

Αμέσως όλοι οι παρόντες γονάτισαν, ενώ οι Άγγελοι και τα Χερουβείμ έψαλαν τα ανάλογα ιερά τροπάρια.

47.308.Γ

Έπειτα ο Αρχάγγελος, κρατώντας στο χέρι το ιερό σκήπτρο, ξαναγύρισε προς το Βεελζεβούλ και απευθύνθηκε στα όντα της φύσης του Βεελζεβούλ με τα παρακάτω λόγια:

47.308.Γ

«Όντα δημιουργημένα από το ΑΙΩΝΙΟ μας ΠΑΝ-ΟΝ, λόγω της άπειρης Χάρης του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ μας, το ον Βεελζεβούλ, το οποίο αμάρτησε άλλοτε, συγχωρέθηκε σήμερα και γίνεται και πάλι αποδεκτό από τους ομοίους του!

47.308.Γ

«Αφού το σθένος και η βαθμίδα του νου στα όντα της δικής σας φύσης προσδιορίζονται και φανερώνονται από τα κέρατα που έχετε, πρέπει τώρα, με τη συγκατάθεση του Στυλοβάτη-Όλων-των-Τεταρτημορίων και με τη βοήθειά σας, να αποκαταστήσουμε τα χαμένα κέρατα του Βεελζεβούλ.

47.308.Γ

«Όντα δημιουργημένα από τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΟΙΝΟ μας ΠΑΤΕΡΑ, η βοήθειά σας θα είναι η εξής: ότι το καθένα σας θα αποδεχτεί να απαρνηθεί θεληματικά, για χάρη του Βεελζεβούλ που αξιώθηκε τη Χάρη του, ένα ελάχιστο κομματάκι από το υλικό των κεράτων σας.

47.308.Γ

«Όσα λοιπόν από σας συμφωνούν και το επιθυμούν, ας πλησιάσουν το ιερό σκήπτρο κι ας αγγίξουν τη λαβή του. Από τη διάρκεια αυτής της επαφής, θα εξαρτηθεί πόσα από τα ενεργά στοιχεία που βρίσκονται στα δικά σας κέρατα θα χρησιμεύσουν για το σχηματισμό κεράτων τα οποία θα αντιστοιχούν με τα προσόντα αυτού του ευλογημένου όντος που έχει την ίδια με σας φύση».

47.308-9.Γ

Μετά από τα λόγια αυτά, ο σεβάσμιος Αρχάγγελος στάθηκε πάνω από τον γονατισμένο Βεελζεβούλ, και, κρατώντας τη σφαίρα του ιερού σκήπτρου, έστρεψε τη λαβή προς τους παρευρισκομένους, για να μπορέσουν να πλησιάσουν και να το αγγίξουν όσοι επιθυμούσαν.

47.309.Γ

Αμέσως επικράτησε μεγάλη αναταραχή στην ομάδα των όντων της ίδιας με τον Βεελζεβούλ φύσης, γιατί όλα προσπαθούσαν να προχωρήσουν και να αγγίξουν πρώτα, για όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο, το ιερό σκήπτρο.

47.309.Γ

Η τάξη όμως αποκαταστάθηκε σύντομα: το καθένα ερχόταν με τη σειρά του και κρατούσε τη λαβή όση ώρα άφηνε ο κυβερνήτης του σκάφους, ο οποίος ανάλαβε την ευθύνη να διευθύνει την τελετή αυτή.

47.309.Γ

Κατά τη διάρκεια της τελετουργίας, τα κέρατα άρχισαν να φυτρώνουν στο κεφάλι του Βεελζεβούλ.

47.309.Γ

Στην αρχή, πριν ακόμα καλοσχηματιστούν, όσοι συμμετείχαν φέρονταν με ήρεμη και συγκρατημένη σοβαρότητα. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκαν οι πρώτες τους διακλαδώσεις, το ενδιαφέρον πολλαπλασιάστηκε και η περιέργεια κορυφώθηκε. Και αυτό γιατί ήταν όλοι πολύ ανυπόμονοι να δουν τον αριθμό των διακλαδώσεων που θα εμφανίζονταν στα κέρατα του Βεελζεβούλ, επειδή ο αριθμός αυτός προσδιόριζε, σύμφωνα με τον ιερό Μετρητή του Αντικειμενικού Νου, τη βαθμίδα του Νου που είχε φτάσει ο Βεελζεβούλ.

47.309.Γ

Μια πρώτη διακλάδωση σχηματίστηκε, ύστερα μια δεύτερη, μια τρίτη, και η εμφάνιση της καθεμιάς από αυτές προκαλούσε σε όλους όσους παρευρίσκονταν μια βαθιά ικανοποίηση, που τους έκανε να σκιρτούν από χαρά.

47.309.Γ

Όταν όμως σχηματίστηκε η τέταρτη διακλάδωση, η ένταση όλων αποκορυφώθηκε, γιατί ο σχηματισμός της διακλάδωσης αυτής σήμαινε ότι ο Νους του Βεελζεβούλ είχε ήδη τελειοποιηθεί ως το «ιερό Τερνουνάλντα», δηλαδή δεν έμεναν πια στο Βεελζεβούλ παρά δύο βαθμίδες για να φτάσει το ιερό Ανκλάντ.

47.309.Γ

Η ιερή αυτή τελετουργία πλησίαζε προς το τέλος της, και οι παριστάμενοι δεν είχαν προλάβει να συνέλθουν από το έντονο συναίσθημα της χαράς τους, όταν στα κέρατα του Βεελζεβούλ εμφανίστηκε, αναπάντεχα από μόνη της, μια πέμπτη διακλάδωση με χαρακτηριστικό σχήμα, που όλοι τους γνώριζαν.

47.309-10.Γ

Όλα ανεξαιρέτως τα όντα που βρισκόταν εκεί, μαζί και ο ίδιος ο σεβάσμιος Αρχάγγελος, έπεσαν να προσκυνήσουν τον Βεελζεβούλ, ο οποίος είχε πια σηκωθεί, κι έστεκε όρθιος, μεταμορφωμένος, ξεχειλίζοντας από το μεγαλείο που του έδιναν τα μεγαλόπρεπα κερατά του.

47.310.Γ

Και τον προσκύνησαν όλοι, γιατί η πέμπτη διακλάδωση των κεράτων του σήμαινε ότι διέθετε ήδη το Νου του «ιερού Πόντκουλαντ», δηλαδή την τελευταία νοητική βαθμίδα πριν από το ιερό Ανκλάντ.

47.310.Γ

Ο Νους του ιερού Ανκλάντ, η υψηλότερη βαθμίδα που μπορεί γενικά να φτάσει ένα ον, είναι ο τρίτος μετά τον Απόλυτο Νου της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ μας.

47.310.Γ

Και ο Νους όμως του ιερού Πόντκουλαντ, μέχρι τον οποίο είχε τελειοποιηθεί ο Βεελζεβούλ, είναι επίσης σπανιότατος μέσα στο Σύμπαν. Γι’ αυτό και ο ίδιος ο σεβάσμιος Αρχάγγελος έπεσε να τον προσκυνήσει, επειδή αυτός είχε ακόμα το Νου ενός «ιερού Ντέγκιννταντ», του χρειάζονταν δηλαδή τρεις βαθμίδες ακόμα για να φτάσει το ιερό Ανκλάντ.

47.310.Γ

Όταν ξανασηκώθηκαν όλοι, ο σεβάσμιος Αρχάγγελος απευθύνθηκε αυτή τη φορά σε όλα τα παρόντα με διάφορες φύσεις όντα, και είπε:

47.310.Γ

«Όντα δημιουργημένα από τον ίδιο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ!

«Αξιωθήκαμε να είμαστε οι πρώτοι που αντικρίσαμε αυτή την πραγματοποίηση του ιερού Πόντκουλαντ, κάτι που είναι το όνειρο όλων μας, καθώς και κάθε όντος του Μεγαλόκοσμού μας.

47.310.Γ

«Ας αγαλλιάσουμε κι ας ψάλουμε τη χαρά μας για ένα τόσο μεγάλο προνόμιο, επειδή αυτή ενεργεί σαν ζωογόνος παρόρμηση στη δύναμη που έχουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην ίδια μας την αρνητική αρχή, τη μόνη δύναμη που μας οδηγεί στο ιερό Πόντκουλαντ, στο οποίο έφτασε ένας από τους γιους του ΚΟΙΝΟΥ μας ΠΑΤΕΡΑ, που αν και στην αρχή αμάρτησε λόγω της νεαρής ηλικίας του, έμελλε αργότερα να αξιωθεί στην ουσία του να γίνει, χάρη στις συνειδητές του προσπάθειες και τις θεληματικές του ταλαιπωρίες, ένα από τα σπανιότατα ιερά Πόντκουλαντ ολόκληρου του Μεγάλου μας Σύμπαντος».

47.310.Γ

Μετά από την παραίνεση του Αρχάγγελου, όλα τα όντα τα οποία βρίσκονταν στο διαστημικό σκάφος Καρνάκ έψαλαν τον ιερό ύμνο που ψάλλεται πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις, γνωστό με το όνομα «Αγαλλίαση».

47.310-1.Γ

Και όταν ο ιερός ύμνος τελείωσε, όλοι οι Άγγελοι και τα Χερουβείμ, με το σεβάσμιο Αρχάγγελο μπροστά, γύρισαν στην κοσμική Εγκολιονοπτία, η οποία απομακρύνθηκε αμέσως από το σκάφος Καρνάκ και χάθηκε σιγά-σιγά στο διάστημα. Οι επιβάτες του σκάφους σκόρπισαν τότε, και το Καρνάκ ξανάρχισε την πτώση του προς τον προορισμό του.

47.311.Γ

Ύστερα από αυτή τη σημαντικότατη συμπαντική τελετή, ο Βεελζεβούλ, ο εγγονός του και ο γερο-υπηρέτης του ο Αχούν, βαθιά συγκινημένοι, όπως και όλοι οι άλλοι επιβάτες, από το απροσδόκητο εκείνο γεγονός, ξαναγύρισαν στο μέρος του σκάφους όπου έγιναν όλες οι συζητήσεις τους για τα όντα-ανθρώπους που εμφανίζονται και υπάρχουν στη Γη.

47.311.Γ

Κι όταν ο Βεελζεβούλ, του οποίου η αλλαγμένη όψη ταίριαζε πια με τις αρετές του κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, ο γέρος υπηρέτης του ο Αχούν, που του ήταν αφοσιωμένος σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ύπαρξής του, πρόσπεσε να προσκυνήσει μπροστά του, και, με φωνή ειλικρινά παρακλητική, του είπε:

47.311.Γ

«Ιερό Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας!

«Ελέησέ με και συγχώρεσέ με, εμένα το δύστυχο συνηθισμένο τρίκεντρο ον, για όλες τις παλιότερες, θεληματικές και αθέλητες, ασεβείς εκδηλώσεις μου απέναντι στην ιερή ουσία σου.

47.311.Γ

«Ελέησέ με και συγχώρεσέ με, συγχώρεσε αυτό το τρίκεντρο ον που υπάρχει τόσο πολύν καιρό, αλλά που για κακή του τύχη — μόνο και μόνο επειδή, κατά την προπαρασκευαστική του ηλικία, κανείς από τους συγγενείς του δεν βοήθησε να σχηματιστούν μέσα του οι ψυχικοί παράγοντες που παρέχουν την ικανότητα της εντατικής εκπλήρωσης των αναγκαίων σε κάθε τρίμυαλο ον οντικών Πάρτκντολγκ-καθηκόντων — δεν είχε τη διορατικότητα να νιώθει κάπου-κάπου, ούτε καν από ένστικτο, την παν-οντική και ακράδαντη πραγματικότητα την κρυμμένη κάτω από περιβλήματα τα οποία καλύπτουν, σύμφωνα με τον κοσμικό Τρωγωαυτοεγωκράτη και τις συνθήκες του περιβάλλοντος, μια πραγματικότητα ιερή για καθετί που αναπνέει, και η οποία ονομάζεται “αντικειμενικός Νους”».

47.311.Γ

Λέγοντας αυτά, ο Αχούν έμεινε εκστατικός και κοκάλωσε σε μια βουβή αναμονή.

47.311-2.Γ

Ο Βεελζεβούλ, μένοντας σιωπηλός, τον κοίταξε με βλέμμα φανερά γεμάτο αγάπη και συγχώρεση, αλλά μέσα στο οποίο διαφαινόταν και μια θλίψη της ουσίας και μια υποταγή στο αναπόφευκτο.

47.312.Γ

Όσο κρατούσε η σκηνή, ο Χασίν καθόταν παράμερα, στη στάση που είναι παντού γνωστή με το όνομα «στάση-του-πασίγνωστου-στο-Σύμπαν-ερημίτη-Χαρνατουλκπαραράνα-του-πλανήτη-Κιρμανκσάνα».

47.312.Γ

Κι όταν, ύστερα από λίγο, ο Βεελζεβούλ, ρίχνοντας μια ματιά γύρω του, πρόσεξε τη στάση του εγγονού του, γύρισε προς αυτόν και του είπε:

47.312.Γ

— Τι λες, παιδί μου; Μπορεί να συμβαίνει και στη δική σου παρουσία το ίδιο πράγμα όπως και σ’ εκείνη του γερο-Αχούν μας;

47.312.Γ

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Χασίν απάντησε ντροπαλά και με τόνο διστακτικό, κάτι που δεν το συνήθιζε και πολύ:

47.312.Γ

— Ναι…, κάτι τέτοιο, ιερό Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας. Με τη μόνη διαφορά πως η παρόρμηση της αγάπης φουντώνει τη στιγμή αυτή μέσα μου δυνατότερη, και προς τον Αχούν μας, και προς τα όντα του πλανήτη Γη.

47.312.Γ

Η παρόρμηση της αγάπης φουντώνει μέσα μου δυνατότερη, επειδή όλοι αυτοί έχουν συμβάλει πολύ, νομίζω, στο να γίνω άξιος μάρτυρας του δοξασμού εκείνου που ήταν η αιτία της αιτίας της έλευσής μου, και ο οποίος, ενώ ήταν μέχρι σήμερα πολύ απλά ο «πολυαγαπημένος μου παππούς», γίνεται τώρα και για μένα ένα από τα ιερά Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας, μπροστά στο οποίο τα πάντα υποκλίνονται, και μπροστά στο οποίο έχω την ευτυχία να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

47.312.Γ

— Ε, ε, ε!… αναφώνησε ο Βεελζεβούλ, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έπαιρναν την έκφραση που συνήθιζε όσον καιρό έμενε στη Γη. Έπειτα τους είπε:

47.313.Γ

Όταν γύρισαν στις θέσεις τους και ξανακάθισαν — όχι με την άνεση που είχαν άλλες φορές — ο Βεελζεβούλ στράφηκε προς το Χασίν και του είπε:

— Πριν απ’ όλα, παιδί μου, σου δίνω το λόγο μου — εκτός και αν μας εμποδίσει κάποιο γεγονός εξωτερικής προέλευσης, άσχετο από την ουσία μας — να σου εξηγήσω, όταν φτάσουμε στο σπίτι, όλα όσα υποσχέθηκα ότι θα πούμε για τους ευνοουμένους σου, αλλά τα οποία άφησα, για τον άλφα ή βήτα λόγο, σε εκκρεμότητα.

47.313.Γ

— Ιερό Πόντκουλαντ και βασική αιτία της έλευσής μου!

47.313.Γ

Ύστερα από την τελετή που έγινε πριν λίγο, κι από τη στιγμή που η ιερή σου ουσία περιβλήθηκε μια όψη που της προσιδιάζει, κι όταν έτσι όλη η σημασία της, την οποία μόνο ελάχιστα τρίμυαλα όντα μπορούν να προσλάβουν και να κατανοήσουν, έγινε ολοφάνερη και χειροπιαστή, σε μένα καθώς και σε κάθε άλλη κοσμική ενότητα έξω από σένα, η κάθε λέξη σου, η κάθε συμβουλή σου, απόκτησε για μένα τη δύναμη του νόμου.

47.314.Γ

Για να μπορέσουν να κρυσταλλωθούν οριστικά οι πεποιθήσεις που σχηματίστηκαν μέσα μου από τις εξηγήσεις σου σχετικά με τις ανωμαλίες που προκαλούνται στον πλανήτη Γη, θα ήθελα να μάθω την ειλικρινή προσωπική σου γνώμη σε τούτο το ερώτημα:

Τι θα απαντούσες αν ο ίδιος ο ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΩΝ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας σε καλούσε και σε ρωτούσε:

47.314.Γ

«Βεελζεβούλ!

47.314.Γ

Ξαφνικά κι ο ίδιος ο Βεελζεβούλ πετάχτηκε όρθιος, και, τεντώνοντας το δεξί του χέρι εμπρός, και το αριστερό πίσω, κάρφωσε το βλέμμα του κάπου μακριά, σα να ήθελε να διαπεράσει τα ίδια τα βάθη του διαστήματος.

47.314.Γ

Ταυτόχρονα «κάτι αχνοκίτρινο» άρχισε να εμφανίζεται σιγά-σιγά γύρω από το Βεελζεβούλ και να τον τυλίγει, κάτι που ήταν αδύνατο να το καταλάβουν και να διακρίνουν την προέλευσή του. Άραγε αυτό το «κάτι» προερχόταν από τον ίδιο το Βεελζεβούλ, ή έφτανε από μακρινές πηγές του διαστήματος;

47.314-5.Γ

Μέσα στους κόλπους αυτού του κοσμικού σχηματισμού που ήταν ακατανόητος για κάθε τρίμυαλο ον, ο Βεελζεβούλ, με πολύ δυνατή φωνή που δεν τη συνήθιζε καθόλου, πρόφερε με διαπεραστική φωνή τα λόγια:

47.315.Γ

«Ω ΕΣΥ, ΠΑΝ του ΠΑΝΤΟΣ του ΟΛΟΥ μου!

47.315.Γ

«Το μοναδικό μέσο σωτηρίας των όντων του πλανήτη Γη θα ήταν να εμφυτευθεί σήμερα στην παρουσία τους ένα νέο όργανο, ανάλογο με το Κουνταμπάφερ, αλλά προικισμένο αυτή τη φορά με ιδιότητες τέτοιες, ώστε το καθένα από εκείνα τα δύστυχα, κατά τη διαδικασία της ύπαρξής του, να νιώθει και να συνειδητοποιεί αδιάκοπα το αναπόφευκτο του δικού του θανάτου, καθώς και του θανάτου κάθε πράγματος στο οποίο πέφτει το βλέμμα του ή η προσοχή του.

47.315.Γ

«Μόνο αυτή η αίσθηση κι αυτή η γνώση μπορούν να εκμηδενίσουν σήμερα τον εγωισμό, που κρυσταλλώθηκε οριστικά μέσα τους και απορροφά ολόκληρη την ουσία τους, και να καταστρέψουν ταυτόχρονα την τάση τους να μισούν τους άλλους, η οποία προέρχεται από τον εγωισμό τους, τάση που καθορίζει τις αμοιβαίες εκείνες σχέσεις, η ύπαρξη των οποίων είναι η κυριότερη αιτία όλων των ανωμαλιών τους, των ανάξιων για τρίμυαλα όντα, και των ολέθριων τόσο για τα ίδια όσο και για ολόκληρο το Σύμπαν».