Study of Beelzebub's Tales

1.9.Α

Τα ίδια σχεδόν θα μπορούσε να πει κανείς και για τη δική μου γλώσσα, την ελληνική, που μιλούσα όταν ήμουν παιδί και για την οποία μπορώ να πω πως διατηρώ τη «γεύση της αυτόματης συνειρμικής της δύναμης». Τολμώ ακόμα να πω, πως μπορώ να εκφράσω σ’ αυτήν οτιδήποτε θελήσω, αλλά μου είναι αδύνατον να τη χρησιμοποιήσω για να γράψω, για τον κάπως κωμικό λόγο ότι κάποιος θα πρέπει να αντιγράψει τα γραφτά μου και να τα μεταφράσει στις άλλες γλώσσες. Και ποιος μπορεί να το κάνει;

1.11.Α

Αυτό το είδος των ανθρώπων γύρω μας, που έγιναν, θα ’λεγε κανείς, «αδηφάγοι σκώροι» και καταστρέφουν τα αγαθά που προετοίμασαν και άφησαν οι πρόγονοί μας και ο χρόνος για μας, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα και ίσως να μην άκουσαν ποτέ τίποτα σχετικά με το κραυγαλέα φανερό γεγονός ότι κάθε πλάσμα, όπως και ο άνθρωπος, κατά τη διάρκεια της προπαρασκευαστικής του ηλικίας, αποκτά στην λειτουργία του νου του μια ειδική και συγκεκριμένη ιδιότητα, την αυτόματη πραγματοποίηση και εκδήλωση της οποίας οι αρχαίοι Κορκολάνοι ονόμαζαν «νόμο των συνειρμών», και ότι η διαδικασία της νόησης κάθε πλάσματος, και ιδιαίτερα του ανθρώπου, ρέει αποκλειστικά σύμφωνα μ’ αυτόν τον νόμο.

1.12.Α

Έτσι λοιπόν, στο μυαλό των ανθρώπων, ανάλογα με τη φυλή και τις συνθήκες της ύπαρξής τους, και ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή που ζουν, συγκροτείται για το ίδιο ακριβώς πράγμα, για την ίδια ιδέα, ή για την ίδια έννοια, κάποια χαρακτηριστική μορφή τελείως ανεξάρτητη, που προκαλεί στο ον, καθώς ξεδιπλώνονται οι συνειρμοί, μια ορισμένη αίσθηση, η οποία ανακαλεί μία συγκεκριμένη παράσταση· κι αυτή η παράσταση εκφράζεται με μια ορισμένη λέξη, που της χρησιμεύει μόνο σαν εξωτερική υποκειμενική έκφραση.

1.12-3.Α

Με άλλα λόγια, αν στην παρουσία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και σχηματίστηκε σε μια περιοχή, σταθεροποιήθηκε από τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων τοπικών επιρροών και εντυπώσεων κάποια «μορφή», και η μορφή αυτή προκαλεί μέσα του, συνειρμικά, την αίσθηση ενός συγκεκριμένου «εσωτερικού περιεχομένου», και συνεπώς μιας καθορισμένης παράστασης ή ιδέας, για την έκφραση της οποίας χρησιμοποιεί κάποια λέξη που εν τέλει συνήθισε και, όπως είπα, είναι γι’ αυτόν υποκειμενική, τότε εκείνος που ακούει τη λέξη, στου οποίου την ύπαρξη, λόγω διαφορετικών συνθηκών της γέννησης και της ανάπτυξής του σχηματίστηκε σχετικά με την εν λόγω λέξη μία μορφή διαφορετικού «εσωτερικού περιεχομένου», θα την αντιλαμβάνεται πάντα και, οπωσδήποτε, θα δίνει σ’ αυτή την ίδια λέξη ένα τελείως διαφορετικό νόημα.

1.16-7.Α

Μετά από αυτό που μόλις διάβασες, ελπίζω να άρχισε να δημιουργείται στο νου σου ο αντίστοιχος νοητικός συνειρμός που θα πρέπει τελικά να σε οδηγήσει, πράγμα που συμβαίνει μερικές φορές στους σύγχρονους ανθρώπους, σ’ αυτό που συνήθως ονομάζουν, «καταλαβαίνω», θα καταλάβεις τότε γιατί εγώ — καθώς γνωρίζω τόσο καλά την ανθρώπινη αυτή τάση και αισθάνθηκα πολλές φορές συμπόνια γι’ αυτήν, μία από τις αναπόφευκτες εκδηλώσεις της οποίας είναι, αν έχει πληρώσει κανείς χρήματα για κάτι, να αισθάνεται υποχρεωμένος να το χρησιμοποιήσει όλο — συγκινήθηκα τόσο πολύ με την ιδέα που εμφανίστηκε στη σκέψη μου: να φροντίσω με κάθε τρόπο ώστε εσύ, που είσαι, όπως λένε, «αδελφός μου στο πνεύμα και στα γούστα», στην περίπτωση που αποδειχτεί πως είσαι ήδη συνηθισμένος να διαβάζεις βιβλία κάθε είδους μεν, αλλά μόνο από εκείνα που είναι γραμμένα αποκλειστικά σ’ αυτήν που ονόμασα προηγουμένως «γλώσσα των διανοούμενων», αν έχεις ήδη πληρώσει χρήματα για τις συγγραφές μου και μάθεις εκ των υστέρων ότι δεν είναι γραμμένα στη συνηθισμένη βολική γλώσσα που διαβάζεται εύκολα, να μην είσαι υποχρεωμένος να διαβάσεις τα έργα μου ως το τέλος, πάση θυσία, σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης τάσης που ανέφερα, όπως την έπαθε ο φουκαράς ο Υπερκαυκασιανός μας Κούρδος, που αισθάνθηκε υποχρεωμένος να συνεχίσει να τρώει κάτι που του άρεσε, λόγω εμφάνισης και μόνο — τις ένδοξες δηλαδή εκείνες κόκκινες πιπεριές που «δε σηκώνουνε αστεία».

1.17-8.Α

Τα στοιχεία που δημιούργησαν αυτή τη βεβαιότητα για την έλλειψη συνείδησης εκ μέρους των βιβλιοπωλών, σχηματίστηκαν μέσα μου κάποτε που έκανα το επάγγελμα του «Ινδού Φακίρη», όταν, για να ξεδιαλύνω ένα κάποιο «υπερφιλοσοφικό» ζήτημα, εκτός των άλλων που χρειαζόμουν, έπρεπε να εξοικειωθώ και με τη συνειρμική διαδικασία με την οποία εκδηλώνεται ο κατασκευασμένος μηχανικά ψυχισμός των σύγχρονων βιβλιοπωλών και των πωλητών τους, τη στιγμή που βάζουνε στο χέρι του πελάτη ένα βιβλίο που θέλουν να ξεφορτωθούν.

1.20.Α

Στο σύνολο του κάθε ανθρώπου, οποιαδήποτε κι αν είναι η κληρονομικότητα και η παιδεία του, σχηματίζονται δύο ανεξάρτητες συνειδητότητες, που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους, ούτε στη λειτουργία τους, ούτε στις εκδηλώσεις τους.

Η πρώτη σχηματίζεται από την πρόσληψη όλων των τυχαίων μηχανικών εντυπώσεων, καθώς και από τις εντυπώσεις που άλλοι δημιουργούν ηθελημένα, στις οποίες πρέπει να συμπεριλάβουμε και όλες σχεδόν τις λέξεις, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «ήχοι» χωρίς περιεχόμενο· η δεύτερη σχηματίζεται είτε από τα «από πριν παγιωμένα υλικά αποτελέσματα» τα οποία μεταβιβάστηκαν στον άνθρωπο κληρονομικά και έχουν συγχωνευθεί στα αντίστοιχα τμήματα της συνολικής του παρουσίας, ή από συνειρμικές αντιπαραθέσεις που ο ίδιος δημιουργεί σκόπιμα χρησιμοποιώντας αυτά τα ίδια τα «υλοποιημένα δεδομένα».

1.29.Α

Κι αφού τα δύο αυτά μέλη της πιο μεγάλης συνάθροισης δίποδων πλασμάτων άδειασαν τον απαιτούμενο αριθμό ποτηριών από εκείνη τη «ρώσικη ευλογία», άρχισαν να συζητούν το θέμα της «δημόσιας παιδείας», με το οποίο από παλιά συνήθιζαν ν’ αρχίζουν όλες τις συζητήσεις· έτσι, ξαφνικά, θυμήθηκε συνειρμικά την παραγγελία του αγαπημένου του γιου και αποφάσισε να πάει αμέσως με το φίλο του να αγοράσει το βιβλίο.

1.30.Α

Όσο για μένα, που δυστυχώς είμαι καταδικασμένος να νιώθω τις χαρές της «Κόλασης» ενόσω ακόμα είμαι ζωντανός, μόλις τα έμαθα όλα αυτά έγινε μέσα μου κάτι πολύ περίεργο, το οποίο δεν έχω ξαναδοκιμάσει ποτέ, ούτε πριν ούτε αργότερα. Ήταν, όπως λένε και οι σύγχρονοι «Χίβιντζες», σαν να άρχισαν να «συναγωνίζονται» μέσα μου κάθε είδους συνειρμοί και συναισθήματα.

1.33-4.Α

Τις τελευταίες αυτές βδομάδες, ενώ ήμουν ακόμα στο κρεβάτι, με το σώμα μου πολύ εξαντλημένο, σκιαγραφώντας στη σκέψη μου την περίληψη των όσων πρόκειται να γράψω και μελετώντας τη μορφή και την αλληλουχία της έκθεσής τους, αποφάσισα να έχω για κύριο ήρωα της πρώτης σειράς… ξέρετε ποιον;… τον Μέγα Βεελζεβούλ αυτοπροσώπως. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι η εκλογή μου θα μπορούσε από την πρώτη κιόλας στιγμή να προκαλέσει στη σκέψη των περισσότερων αναγνωστών τέτοιες συνειρμικές ιδέες, που θα δημιουργούσαν μέσα τους κάθε λογής αυτόματες αντιφατικές παρορμήσεις, από τη δράση του συνόλου των στοιχείων που αναπόφευκτα σχηματίζονται στον ψυχισμό των ανθρώπων λόγω των ανώμαλα καθιερωμένων συνθηκών της εξωτερικής τους ζωής, στοιχεία που κρυσταλλώνονται μέσα τους εξαιτίας της περίφημης «θρησκευτικής ηθικής» που υπάρχει ριζωμένη στη ζωή τους και κατά συνέπεια θα πρέπει αναπόφευκτα να δημιουργείται μέσα τους μια ανεξήγητη εχθρότητα προς εμένα προσωπικά.

1.34.Α

Στην περίπτωση που αποφασίσεις, παρά την προειδοποίησή μου, να το ρισκάρεις και να συνεχίσεις την εξοικείωσή σου με τα γραπτά μου, και προσπαθήσεις να τα αφομοιώσεις, επιδιώκοντας πάντοτε να είσαι αμερόληπτος και να καταλάβεις το βάθος της ουσίας των ζητημάτων τα οποία αποφάσισα να διαφωτίσω — αν μάλιστα λάβω υπόψη μου και την παραξενιά που είναι έμφυτη στον ανθρώπινο ψυχισμό, σύμφωνα με την οποία το καλό δεν μπορεί να το αντιληφθεί κανείς χωρίς να αντιδράσει, παρά μόνο αν δημιουργηθεί μία «αμοιβαία» επαφή ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης — θέλω από τώρα να σου εξομολογηθώ, στα σοβαρά, τους συνειρμούς που είχα, βάσει των οποίων παγιώθηκαν στην αντίστοιχη σφαίρα της συνειδητότητάς μου τα στοιχεία που ώθησαν το σύνολο της ατομικότητάς μου να διαλέξει ως βασικό ήρωα των έργων μου ένα Άτομο όπως ο κ. ΒΕΕΛΖΕΒΟΥΛ, με όλα όσα Εκείνος αντιπροσωπεύει για σένα.

2.43.Α

Τότε ήταν που έτυχε, επειδή δεν είχε ακόμα τελειοποιηθεί ο νους του λόγω της νεαρής του ηλικίας, επειδή η σκέψη του δεν είχε ωριμάσει κι έτσι ήταν ακόμα ορμητικός και οι συνειρμοί του κυλούσαν άστατα — λόγω δηλαδή μιας σκέψης που βασιζόταν σε περιορισμένες προσλαμβάνουσες, όπως είναι φυσικό στα όντα που δεν είναι ακόμα εντελώς υπεύθυνα — να δει μια φορά ο Βεελζεβούλ κάτι που του φαινόταν «παράλογο» στη διακυβέρνηση του Κόσμου, και βρίσκοντας υποστήριξη από τους συντρόφους του, οι οποίοι ήταν όντα ασχημάτιστα σαν τον ίδιο, ανακατεύτηκε σε θέματα που δεν τον αφορούσαν.

7.67.Α

Άλλοτε, για παράδειγμα, ποτέ δε θα μπορούσαν να μου έρθουν συνειρμικά τέτοιες σκέψεις, ότι δηλαδή αυτό το σκάφος, με το οποίο τώρα πετάμε, δεν ήταν πάντα το ίδιο όπως είναι αυτή τη στιγμή.

18.133.Α

Καθώς, παιδί μου, μια μέρα συζητούσαμε έτσι απλά, κατά τη διάρκεια «συνειρμικών οντικών μας σκέψεων» ασχοληθήκαμε με το θέμα των παράξενων αποτελεσμάτων τα οποία προκαλούσαν οι εκδηλώσεις των ιδιαιτεροτήτων του Πανταχού Παρόντος Οκιντανόχ. Ο σεβάσμιος Χαραχραχρουχρί του πλανήτη Κρόνου μου είπε τότε ότι ένας από τους υπηκόους του, κάποιος σοφός που λεγόταν Χαρχάρχ, για να μελετήσει ορισμένες ιδιότητες αυτής της κοσμικής ουσίας οι οποίες παρέμεναν αδιευκρίνιστες ως τότε, είχε πρόσφατα εφεύρει μια πολύ ενδιαφέρουσα συσκευή, το κυριότερο μέρος της οποίας το ονόμαζε «Χραχαρτσάχα».

18.144.Α

Στην αρχή, η «συλλογιστική πρωτοβουλία» μου γινόταν με τον συνηθισμένο τρόπο, σύμφωνα μ’ αυτό που ονομάζεται «κέντρο βάρους των συνειρμικών συναισθημάτων». Αλλά αργότερα, αυτή η συλλογιστική πρωτοβουλία έγινε, σιγά-σιγά και σχεδόν ανεπαίσθητα, λειτουργία της ενιαίας ουσίας μου, η οποία αποτέλεσε τότε την μοναδική πηγή που περιλάμβανε όλους τους συλλογισμούς για όλα όσα μου συνέβαιναν, και ήταν η μόνη που αντιλαμβανόταν οτιδήποτε παραγόταν έξω από τα όριά της.

21.200-1.Α

Η κουβέντα των όντων που κάθονταν κοντά μου, μέσα στο Τσαϊχανέ της μικρής πόλης της Αργκουενίας, προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον μου, διότι κι εγώ ο ίδιος σκόπευα να πάω στην Περλανία, όπου ήταν εγκατεστημένη η τρίτη ομάδα της ηπείρου Ασχάρκ.

Τα λεγόμενά τους μου προκάλεσαν αμέσως το συνειρμό: «Δεν θα ήταν καλύτερα να πάω απευθείας από εδώ στην Περλανία με το καραβάνι αυτών των όντων, αντί να επιστρέψω στη Θάλασσα της Αφθονίας, και να φθάσω ύστερα σ’ εκείνη τη χώρα με το σκάφος μου Ευκαιρία;»

23.258.Α

Ερευνώντας όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές οντικές παρορμήσεις και εκδηλώσεις που οδήγησαν τον Μπελκουλτάσι να ιδρύσει αυτή την αληθινά μεγάλη εταιρία συνηθισμένων τρίμυαλων όντων, την οποία θεωρούσαν στον καιρό τους «άξια προς μίμηση» σε ολόκληρο το Σύμπαν, ανακάλυψα ότι εκείνο το μελλοντικό Άγιο Άτομο, ο Μπελκουλτάσι, ενώ βρισκόταν κάποια μέρα σε διαλογισμό, όπως συνηθίζουν όλα τα φυσιολογικά όντα, κι ενώ οι σκέψεις του συνειρμικά συγκεντρώνονταν στον εαυτό του, δηλαδή στο λόγο και στο σκοπό της ύπαρξής του, ένιωσε και αναγνώρισε ξαφνικά ότι η διαδικασία λειτουργίας του συνόλου του δεν είχε εξελιχθεί μέχρι την στιγμή εκείνη όπως θα έπρεπε να είχε, σύμφωνα με την υγιή λογική.

23.258.Α

Αποφάσισε πριν απ’ όλα να αγωνιστεί για ν’ αποκτήσει χωρίς αναβολή τη «θέληση» που θα του έδινε τη δύναμη και τη δυνατότητα να είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό του, που θα του επέτρεπε δηλαδή να υπερνικήσει τις παρορμήσεις που είχε πια συνηθίσει η λειτουργία της συνολικής του παρουσίας, λόγω μιας πλημμυρίδας πολλαπλών ετερογενών συνειρμών που προκαλούνταν από τυχαίους ερεθισμούς όλων των ειδών, τόσο εξωτερικούς όσο και παραγόμενους βαθιά μέσα του, παρορμήσεις όπως η «φιλαυτία», η «περηφάνεια», η «κενοδοξία», και άλλες.

23.271.Α

«Καθένα από τα μέρη της αλληγορικής αυτής μορφής προκαλεί στα τρία ανεξάρτητα συνειρμικά μέρη της συνολικής μας παρουσίας, δηλαδή στο σώμα, στη σκέψη και στο συναίσθημα, έναν ερεθισμό που καθορίζει τους κατάλληλους συνειρμούς για τις ξεχωριστές εκείνες γνώσεις που είναι και οι μόνες οι οποίες μπορούν, στο σύνολό τους, να μας απαλλάξουν σταδιακά από τους ανεπιθύμητους παράγοντες που βρίσκονται στον καθένα μας — παράγοντες οι οποίοι, μεταδόθηκαν κληρονομικά, ή που αποκτήσαμε εμείς μόνοι μας, και οι οποίοι, προκαλώντας σιγά-σιγά μέσα μας ολέθριες παρορμήσεις, γίνονται η αιτία να μην είμαστε αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε.

23.272-3.Α

— Ενώ σου περιέγραφα αυτά που είδα σ’ εκείνο το σημείο της στεριάς του πλανήτη σου, που σώζεται μέχρι σήμερα, κι όπου υπάρχουν ακόμα ορισμένοι απευθείας απόγονοι των μελών της πραγματικά μεγάλης σοφής εταιρίας των Αχαλντανών, άρχισε σιγά-σιγά να ξαναζεί μέσα μου — σαν αποτέλεσμα των εκδηλώσεων του οντικού μου νου, και με την επίδραση διαφόρων αναμνήσεων που είναι συνδεδεμένες με κάθε είδους εντυπώσεις παγιωμένες στην παρουσία μου, που προξενήθηκαν από τις οπτικές προσλήψεις του τοπίου εκείνης της περιοχής — όλη η σειρά των συνειρμικών σκέψεων που συνδέονταν με τις σκηνές οι οποίες προκάλεσαν ένα από τα οντικά συναισθήματα που ένιωσα κατά την τελευταία παραμονή μου εκεί κάτω, στη διάρκεια μιας επίσκεψής μου στη σημερινή Αίγυπτο, μια μέρα που, βυθισμένος στους στοχασμούς μου, καθόμουνα στη βάση ενός από εκείνα τα αρχαία οικοδομήματα που κατά τύχη έμειναν ανέπαφα, και σήμερα ονομάζονται «Πυραμίδες».

24.294.Α

«Σε κάθε άνθρωπο», είπε, «και φυσικά και σε μένα, όπως και σε οποιονδήποτε άλλον, είναι ευκολότατο να αποδείξεις ό,τι θέλεις· αρκεί να γνωρίζεις ποια ερεθίσματα και ποιους συνειρμούς θα πρέπει να προκαλέσεις μέσα στους διάφορους μυελούς του, για να αποδείξεις τη μια ή την άλλη αλήθεια.

«Μπορεί μάλιστα να αποδείξει κανείς ευκολότατα σ’ έναν άνθρωπο ότι ο Κόσμος ολόκληρος, μαζί εννοείται με όλους τους ανθρώπους, δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, πως ο Κόσμος δεν έχει περισσότερη οντότητα και γνησιότητα από τους κάλους των ποδιών μας, ή και μόνο από τον κάλο στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού. Ότι, εκτός από αυτόν τον κάλο, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, ότι όλα τα άλλα είναι φαντασιώσεις, και πάλι, μόνον όσων είναι “ψυχοπαθείς με περικεφαλαία”».

26.312.Α

«Τότε μόνο, αφού κατάφερα τελικά να απελευθερωθώ τελείως από την επίδραση όλων των σωματικών και πνευματικών συνειρμών που συνδέονται με εντυπώσεις της συνηθισμένης ζωής, άρχισα να διαλογίζομαι το πώς να ΕΙΜΑΙ.

27.326.Α

Όλες αυτές οι αληθινές πληροφορίες μεταδίδονταν χάρη στη σοφότατη πρόνοια του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς, που υποχρέωνε τον καθένα από αυτούς που προσπαθούσαν να γίνουν «Αδελφοί-με-πλήρη-δικαιώματα» της αδελφότητας των Ιστβορί, να αποκτήσει, εκτός από πολλά άλλα συγκεκριμένα «προτερήματα», και την «ικανότητα» να κάνει αντιληπτή τη θεία παρόρμηση της συνείδησης σε κάθε ένα από τα τρία συνειρμικά, πνευματοποιημένα μέρη άλλων εκατό τρίκεντρων όντων που ζούσαν εκεί κάτω.

27.335-6.Α

Αυτό συμβαίνει γιατί, μόλις δεχτούν έναν ηθικό κλονισμό, οι συνειρμοί που σχηματίζονται με αφορμή προγενέστερα βιωμένες εντυπώσεις και οι οποίοι κυρίως αποτελούνται, όπως ήδη σου είπα, από «σαχλαμάρες» κάθε είδους, μεταβάλλονται μόλις δεχτούν έναν ηθικό κλονισμό, ηρεμούν, και ορισμένες φορές παύουν τελείως για ορισμένο χρόνο.

29.3.Β

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τη συνειρμική ροή των ιστοριών μου για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη που τόσο αρέσουν, είμαι τώρα υποχρεωμένος, παιδί μου, να σου μιλήσω για δύο ισχυρές κοινότητες εκεί κάτω, την «Ελληνική» και τη «Ρωμαϊκή», οι οποίες σάρωσαν από την επιφάνεια εκείνου του κακότυχου πλανήτη κι αυτήν ακόμα την ανάμνηση των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν χάρη στον Άγιο Μόχθο του Εραστή της Ουσίας Ασιάτα Σεϊμάς.

29.25-6.Β

Η κύρια ιδιαιτερότητα μιας ύπαρξης υποταγμένης στο Ιτοκλανότζ είναι ότι, κάτω από την επιρροή των επτά εξωτερικών δεδομένων που απαρίθμησα, μέσα στην παρουσία των όντων που υπάρχουν σύμφωνα μ’ αυτή την αρχή, κρυσταλλώνονται στις «οντικές εντοπίσεις» τους, ή, όπως λένε οι ευνοούμενοί σου, στα «μυαλά» τους — τα οποία συγκροτούν τα κεντρικά σημεία εκδήλωσης όλων των ανεξάρτητων μερών της συνολικής τους παρουσίας — τα λεγόμενα «Μπομπινοκαντηλομάρς», «κάτι πράγματα», δηλαδή, που παρέχουν σ’ αυτές τις «εντοπίσεις», ή «μυαλά», μια συγκεκριμένη ποσότητα ενδεχομένων συνειρμών ή «βιωμάτων».

29.31.Β

Η παρουσία κάθε όντος που υπάρχει αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα προς το Ιτοκλανότζ περιέχει «κάτι» που μοιάζει με το «ρυθμιστή» των μηχανικών ρολογιών και ονομάζεται «Ιρανσαμκίπ», λέξη που σημαίνει: «να μην παραδίνεσαι στους συνειρμούς που είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός μόνο μυαλού σου».

29.32.Β

Αργότερα θα σου εξηγήσω γιατί εξαντλείται πρόωρα και τελικά πεθαίνει το μυαλό που υποβλήθηκε κατά την περίοδο της ύπαρξής του σε κατάχρηση συνειρμών, και πώς εξαντλεί στη συνέχεια τα υπόλοιπα Μπομπινοκαντηλομάρς, χωρίς τούτα να φταίνε καθόλου, όταν αναφερθώ στα όντα που υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα προς την αρχή Ιτοκλανότζ — μια και οι εκδηλώσεις τους εξαρτώνται μόνο από μία ή δύο από τις τρεις πνευματοποιημένες πηγές τους, και όχι από τον αρμονικό συνδυασμό και των τριών μαζί.

29.32.Β

Σίγουρα θα καταλάβεις γιατί, ακόμα και τώρα τελευταία, σε ορισμένους ευνοούμενους σου — που καλά-καλά δεν ξέρουμε πώς γνώρισαν και αφομοίωσαν σωστά στο νου τους ορισμένες λεπτομέρειες του νόμου των συνειρμών που πραγματοποιούνται στα ξέχωρα μυαλά των όντων, καθώς και του νόμου της αμοιβαίας δράσης αυτών των ανεξάρτητων συνειρμών, και οι οποίοι ευνοούμενοί σου υπάρχουν λίγο-πολύ με τον απαιτούμενο τρόπο — θα καταλάβεις, λέω, γιατί τα Μπομπινοκαντηλομάρς, που συγκροτούνται στα ξέχωρα οντικά μυαλά τους, δεν εξαντλούνται σ’ αυτούς, όπως στους ομοίους τους, πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ύπαρξης από τα άλλα όντα εκείνου του πλανήτη.

29.33.Β

Τα μέλη της αδελφότητας αυτής είχαν ανακαλύψει, κατά ένα μέρος μονάχοι τους, το «νόμο των συνειρμών» των οντικών μυαλών, ένα νόμο τον οποίο είχαν άλλωστε μάθει χάρη σε πληροφορίες που τους μεταδόθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια, με τη μεσολάβηση αληθινών μυημένων.

30.61.Β

Οι σοφοί λοιπόν, στην εποχή της Βαβυλώνας, που ανήκαν στην ομάδα των μυστηρίων, κατέγραφαν διάφορες χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και γνώσεις που είχαν αποκτήσει, μέσω της λεγόμενης «ροής των συνειρμικών κινήσεων» όσων συμμετείχαν στα μυστήρια.

30.61-2.Β

Ωστόσο, όπως και όλα τα άλλα τρίμυαλα όντα του Μεγάλου μας σύμπαντος, έχουν τρία ξέχωρα και ανεξάρτητα πνευματοποιημένα μέρη, και το κάθε μέρος τους διαθέτει, για το σύνολο της λειτουργίας του, ένα κεντρικό σημείο συγκέντρωσης, με άλλα λόγια μια δική του εντόπιση, στην οποία μόνα τους έδωσαν το όνομα «μυαλό». Έτσι, κάθε εντύπωση, είτε προέρχεται από έξω είτε από μέσα, γίνεται ανεξάρτητα αντιληπτή, ανάλογα με τη Φύση της, από το καθένα μυαλό τους, και στη συνέχεια οι εντυπώσεις αυτές συνδυάζονται — όπως συμβαίνει στην παρουσία όλων των όντων, ανεξάρτητα από το σύστημα των μυαλών τους — με τις προγενέστερες εντυπώσεις, για να σχηματίσουν ένα σύνολο δεδομένων, τα οποία, κάτω από την επίδραση τυχαίων σοκ, θα προκαλέσουν σε κάθε ξεχωριστό μυαλό ανεξάρτητους συνειρμούς.

30.63.Β

Αν, για παράδειγμα, κάποιος που συμμετείχε στο μυστήριο, προξενώντας σ’ ένα από τα μυαλά του, σύμφωνα με τους νομοτελειακούς συνειρμούς, μια κάποια νέα εντύπωση που αντιστοιχούσε στο ρόλο του, έπρεπε να αντιδράσει με μια συγκεκριμένη κίνηση ή εκδήλωση, εκτελούσε αυτή την κίνηση ή επιδιδόταν σ’ αυτή την εκδήλωση όχι όπως θα έπρεπε να το κάνει σύμφωνα με το Νόμο του Επτά, αλλά «αλλιώς», και μέσα σ’ αυτό το «αλλιώς» οι σοφοί τούτης της ομάδας βάζανε με ορισμένο τρόπο, όσα ήθελαν να μεταβιβάσουν στις επερχόμενες γενιές.

30.63-4.Β

Πάνω στον «καθρέφτη της πραγματικότητας», ή «σκηνή», πρώτα ανέβαιναν πάντα δύο από τους συμμετέχοντες· συνήθως, ο ένας απ’ αυτούς έμενε στην αρχή όρθιος και ακίνητος για λίγη ώρα, σαν να έστηνε αυτί στην ίδια του την «Νταρτχελκλουστνιανή» κατάσταση, ή, όπως λένε ακόμα καμιά φορά, στη συνολική κατάσταση του δικού του «συνειρμικού ψυχικού συναισθήματος».

30.64.Β

Όταν ξεκαθάριζε στο Νου του η «Νταρτχελκλουστνιανή» ψυχική του κατάσταση και τάση, αντιλαμβανόταν συνάμα απόλυτα, ότι, με τις συνθήκες της εξωτερικής δημόσιας ζωής, ποτέ δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως την τάση του· εξάλλου, έχοντας ήδη τελειοποιηθεί ως προς το Νου, και αναγνωρίζοντας, την εξάρτηση του από την αυτόματη λειτουργία των άλλων μερών της συνολικής του παρουσίας, καταλάβαινε σαφώς ότι από την ικανοποίηση αυτής της παρόρμησης εξαρτιόταν η εκπλήρωση ενός οντικού χρέους σημαντικότατου για το περιβάλλον του.

Με τέτοιες σκέψεις, αποφάσιζε τότε να ικανοποιήσει την επιτακτική του τάση όσο καλύτερα μπορούσε και να προξενήσει τουλάχιστον σε τούτον τον «Τροντοχαχούνα» μια «ηθική βλάβη», που θα του προκαλούσε συνειρμούς ιδιαίτερα δυσάρεστης φύσης.

30.66.Β

Έπειτα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της λέσχης, επέλεγαν από τις οντικές παρορμήσεις που παρουσίαζαν, εκείνες που αντιστοιχούσαν καλύτερα στο σκοπό τους, και οι οποίες θα έπρεπε, σύμφωνα με το νόμο της ροής των συνειρμών διαφορετικής προέλευσης, να βιώνονται και να εκδηλώνονται μέσα σε συγκεκριμένες πράξεις — και μόνο τότε καταχωρούσαν τούτα τα επιλεγμένα στοιχεία στις λεπτομέρειες κάποιου μυστηρίου.

30.66-7.Β

Όσο για την οντική ιδιότητα που ονομάζεται «Ιχριλτατζκάκρα», θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι η μόνη που δίνει στα όντα τη δυνατότητα να συγκρατηθούν στα όρια όλων των παρορμήσεων και των τάσεων οι οποίες προξενούν, την ίδια στιγμή, στη συνολική τους παρουσία τους συνειρμούς που προκύπτουν από το μυαλό εκείνο που συνειδητά διάλεξαν σαν αφετηρία για να αναπτυχθεί μια οποιαδήποτε από τις σειρές εντυπώσεων που έχουν ήδη νιώσει μέσα τους· και μόνο χάρη σ’ αυτή την ικανότητα μπορεί ένα ον να αντιλαμβάνεται όλες τις λεπτομέρειες του ψυχισμού ενός «τύπου» που μελέτησε καλά και να εκδηλώνεται στη συνέχεια κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν και να τον υποδύεται τέλεια, όπως θα λέγαμε.

30.67.Β

Πρέπει να ξέρεις ότι στην παρουσία όλων γενικά των τρίμυαλων όντων — στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα εκεί κάτω σύγχρονα τρίμυαλα όντα — κάθε καινούργια εντύπωση τείνει να συγκεντρωθεί στα τρία ξεχωριστά μυαλά τους, με τη σειρά «της συγγένειας», όπως λέγεται, για να συμμετέχει εν συνεχεία — μαζί με τις εντυπώσεις που έχουν ήδη παγιωθεί από πριν — στους συνειρμούς τους οποίους προκαλεί στα τρία αυτά μυαλά κάθε νέα πρόσληψη, σύμφωνα με τις «κεντροβαρικές παρορμήσεις» που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στη συνολική τους παρουσία.

30.68.Β

Για να ξαναγυρίσουμε στις επιδείξεις των μυστηριακών σοφών της Βαβυλώνας, πρέπει να προσθέσω ότι, στη διάρκεια μιας παράστασης, ο αριθμός όσων συμμετείχαν αυξανόταν συνέχεια με όλο και περισσότερες συμμετοχές, για να προσαρμόζεται στα διάφορα συνειρμικά επεισόδια τα οποία προκαλούσαν θεληματικά.

30.69.Β

Με τη προνοητικότητα της Μεγάλης Φύσης, τα «Χλωντιστοματικούλ» χρησιμεύουν αποτελεσματικά, στην παρουσία των όντων, ως παράγοντες που ευνοούν το ξεκίνημα της διαδικασίας των συνειρμών στις στιγμές που απουσιάζουν οι εσωτερικές παρορμήσεις, και δεν φτάνει στα μυαλά τους κανένας ερεθισμός που προέρχεται από έξω.

30.69.Β

Η δεύτερη ιδιαιτερότητα της λειτουργίας του οργάνου αντίληψης της ακοής είναι ότι οι δονήσεις που προέρχονται από τη διαδοχή των ήχων μιας οποιαδήποτε μελωδίας βάζουν γενικά σε κίνηση συνειρμούς σε όποιο από τα τρία μυαλά παρατείνεται με τη μεγαλύτερη ένταση, κατά τη δεδομένη στιγμή, «η αδράνεια αυτού που μόλις βιώθηκε», και στο οποίο, κατά συνέπεια, οι παρορμήσεις που γεννιούνται για εσωτερική βίωση διαδέχονται η Μία την άλλη με αυτοματοποιημένη ακολουθία.

30.70-1.Β

Κι αυτό γιατί οι ήχοι των μελωδιών τους, που συνδυάζονταν σε μια συγκεκριμένη αλληλοδιαδοχή, καθώς εισχωρούσαν στη συνηθισμένη μου παρουσία υφίσταντο το «Ντζαρτκλόμ», δηλαδή «χωρίζονταν στα τρία», όπως λένε, και επηρέαζαν με όμοιο τρόπο τα τρία διαφορετικής προέλευσης «Χλωντιστοματικούλ» μου· έπειτα, οι συνειρμοί που έρρεαν ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση στα τρία ανεξάρτητα μυαλά μου και αναδύονταν από σειρές όμοιων μεν εντυπώσεων αλλά διαφορετικής φύσης, προξενούσαν στην παρουσία μου τρεις παρορμήσεις τελείως διαφορετικής φύσης.

30.82.Β

Και τώρα, παιδί μου, εύκολα θα καταλάβεις, ύστερα από όλα όσα σου διηγήθηκα, ότι τα σημερινά θέατρα, εκτός από τις πολλές δυσάρεστες συνέπειες τους, τις οποίες θα σου εκθέσω με λεπτομέρεια στη συνέχεια, δεν μπορούν πια να προσφέρουν τίποτε που να αντιστοιχεί στους υψηλούς στόχους που είχαν θέσει οι Βαβυλώνιοι σοφοί όταν δημιούργησαν για πρώτη φορά αυτή τη μορφή συνειδητής αναπαράστασης των προσλήψεων, προβλέποντας τις συνειρμικές αντιδράσεις που θα προκαλούσαν στα άλλα όμοια τους όντα.

30.83.Β

Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο σχηματισμός της απαραίτητης ενέργειας στην παρουσία των όντων, όταν βρίσκονται στην «κατάσταση του ξύπνου τους», εξαρτάται από την ποιότητα των συνειρμών που πραγματώνονται στη συνολική τους παρουσία κατά τη διάρκεια της πλήρους παθητικότητας τους, ή, όπως λένε οι ευνοοούμενοί σου, «κατά τη διάρκεια του ύπνου»· και το αντίστροφο· η ενέργεια η απαραίτητη για την «παραγωγικότητα» του ύπνου δημιουργείται με τη σειρά της κατά τη διάρκεια της συνειρμικής διαδικασίας που πραγματώνεται μέσα τους κατά την «κατάσταση του ξύπνου», και εξαρτάται, τη φορά αυτή, από την ποιότητα ή την ένταση της δραστηριότητας τους.

30.83.Β

Όμως, παιδί μου, καθώς άρχισαν τα τελευταία χρόνια να ζουν υπερβολικά αφύσικα, ο αυτόματος ρυθμός που καθιερώθηκε άλλοτε, που ευνοούσε κατά κάποιον τρόπο μέσα τους την παραγωγή των απαιτούμενων συνειρμών, βρέθηκε κι αυτός τροποποιημένος, έτσι που τώρα κοιμούνται άσχημα, και η κατάσταση του ξύπνου τους είναι ακόμη χειρότερη από πριν.

30.83-4.Β

Όταν εξαφανίστηκε τελείως από την παρουσία των περισσοτέρων τους η ανάγκη να πραγματοποιούν μέσα τους τα «οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα», και στη διαδικασία του ξύπνου τους, οι συνειρμοί, που όλοι προέρχονται αναπόφευκτα από ένα σοκ, δεν παγιώνονται πια παρά μόνο με βάση κάποιες «ήδη αυτοματοποιημένες αλληλουχίες παλαιότερων αποτυπωμάτων» που απαρτίζονταν από «εντυπώσεις που ένιωσαν από πολύ παλιά» και επαναλαμβάνονταν αναρίθμητες φορές, τότε εξαφανίστηκε με τη σειρά της και η ενστικτώδης ανάγκη, η έμφυτη στα τρίμυαλα όντα, να δέχονται νέες παρορμήσεις, είτε από τα εσωτερικά οντικά τους μέρη τα χωριστά πνευματοποιημένα, είτε από προσλήψεις εξωτερικής προέλευσης, κατάλληλες να σχηματίζουν τους συνειδητούς οντικούς συνειρμούς από τους οποίους ακριβώς εξαρτάται η ένταση του μετασχηματισμού κάθε είδους «οντικής ενέργειας» στην παρουσία των όντων.

30.84-5.Β

Όταν πηγαίνουν στα θέατρα τους και, καθισμένοι ήσυχα-ήσυχα, ατενίζουν όλα τα παράλογα, αλλά και πολύμορφα «καμώματα» και τις εκδηλώσεις των σημερινών καλλιτεχνών τους — παρόλο που βρίσκονται στη συνηθισμένη κατάσταση του ξύπνου — κάθε συνειρμός, τόσο «νοητικός» όσο και «συναισθηματικός», εξακολουθεί να πραγματοποιείται στην παρουσία τους όπως ακριβώς θα γινόταν και κατά τη διάρκεια της πλήρους παθητικότητας τους, ή του ύπνου.

33.154-5.Β

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ιστοριών μου για τα όντα που σου αρέσουν, δεν πέρασε ούτε μια φορά από τους οντικούς συνειρμούς μου η ανάμνηση του γεγονότος, το οποίο συνέβηκε μια μέρα πριν εγκαταλείψω για πάντα την επιφάνεια του πλανήτη σου, και το οποίο αποδεικνύει ότι ορισμένα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν από όντα παλαιότερων εποχών έχουν, αντίθετα, φτάσει μέχρι τους σημερινούς ευνοουμένους σου.

34.160.Β

Επειδή οι δονήσεις της ακτινοβολίας του δεν ήταν και πολύ «Οτκαλουπαριανές» σε σχέση με τις δικές μου — δηλαδή μου φαινόταν «συμπαθητικός», σύμφωνα με την έκφραση των ευνοουμένων σου — και καθώς είχα κι εγώ σκεφτεί να συνάψω σχέσεις με κάποιον που θα μου επέτρεπαν να ηρεμώ πού και πού από την «ενεργητική σκέψη», με συνομιλίες όπου θα άφηνα ελεύθερους τους συνειρμούς μου, δέχτηκα αμέσως την πρότασή του, κι από εκείνη τη μέρα, περνούσα μαζί του το χρόνο των πρωινών μου περιπάτων.

34.194.Β

Αυτή η φανταστική ιστορία, που προφανώς επινοήθηκε από κάποιον υποψήφιο για «Χασναμουσιανή ατομικότητα», έγινε «υποχρεωτικό μάθημα» σε όλα τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα· όπου μοχθούν για να τη χώσουν, μαζί με άλλες παρόμοιες χαζομάρες, μέσα στις ανεξάρτητες συγκεντρώσεις που προορίζονται για τη λειτουργία των πνευματοποιημένων προσλήψεων και εκδηλώσεων, ή, όπως θα έλεγαν εκεί κάτω, μέσα στα «μυαλά» των υπεύθυνων όντων του μέλλοντος. Και όταν αυτά τα κακόμοιρα όντα γίνουν πράγματι «υπεύθυνα όντα», εκείνες οι απίθανες πληροφορίες που έμαθαν να τις «παπαγαλίζουν» με το ζόρι τους χρησιμεύουν σαν βάση για οντικούς συνειρμούς και για «λογική παραθετική σκέψη».

34.195.Β

Κι αν επιμείνεις να πάρεις μια απάντηση, το ίδιο εκείνο ον, το οποίο πριν λίγο «ήξερε» και βεβαίωνε με όλη του την παρουσία ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν είκοσι-τέσσερις δυναστείες, θα φανερώσει, στην καλύτερη περίπτωση — υπό τον όρο βέβαια ότι θα το βοηθήσεις να είναι ειλικρινές και να εκφράσει φωναχτά τους συνειρμούς που ξεδιπλώνονται μέσα του — την εξής περίπου σειρά λογικών σκέψεων:

34.204.Β

Όμως, παιδί μου, λόγω αυτής της παράξενης ιδιότητας των τρίμυαλων όντων του πλανήτη σου, η οποία εμφανίστηκε και παγιώθηκε στον ψυχισμό τους λίγο μετά τον «Τικλιαμουισιανό πολιτισμό», με ένταση που αυξανόταν λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους είχαν καθιερώσει — ψυχική ιδιότητα η οποία, από την αρχή, έγινε έμφυτη στη συνολική παρουσία των όντων που συγκρότησαν αυτή τη μελλοντικά μεγάλη κοινότητα — βρίσκονταν όλα, κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων αιώνων, κάτω από την επιρροή των όντων της μιας ή της άλλης ασιατικής κοινότητας· με αποτέλεσμα όλη η «εξωτερική διάταξη» της συνηθισμένης τους ύπαρξης και ολόκληρη η «συνειρμική ψυχική μορφή» της να εξαρτώνται απ’ αυτές τις επιρροές.

37.240.Β

Τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω χάνουν τελικά ως και την ανάγκη να συλλαμβάνουν στο σύνολό τους αυτά που βλέπουν και ακούν για πρώτη φορά. Γι’ αυτά, όλα είναι απλώς παρορμήσεις που εξαπολύουν συνειρμούς βασισμένους σε αντίστοιχες πληροφορίες, που εμφυτεύτηκαν προηγουμένως στην παρουσία τους.

40.39.Γ

Και τώρα θα σε ενημερώσω για μια μικρή διαπίστωση που έκανα κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου παραμονής κοντά τους: τα σύγχρονα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου, παρόλο που κατασκευάζουν όλα τα όργανά τους παραγωγής ήχων σε επτά τόνους με βάση την κινέζικη υποδιαίρεση, και παρόλο που καθημερινά προσλαμβάνουν τα αποτελέσματα αυτών των οργάνων, δεν εμπνέονται ούτε κατ’ ελάχιστο απ’ αυτά — όπως αντικειμενικά θα έπρεπε να συμβαίνει — αλλά αντίθετα, διατηρούν θεληματικά μέσα τους, κάτω από τη δράση αυτού του τρόπου κουρντίσματος, χωρίς καμιά τύψη, ακόμη και με ικανοποίηση, τη ροή των συνειρμών που εμφανίζονται στη συνολική τους παρουσία, μέσα σε όλα τα πνευματοποιημένα μέρη τους, κάτω από την επίδραση των δεδομένων που κρυσταλλώθηκαν μέσα τους από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του καταραμένου οργάνου Κουνταμπάφερ.

Μετά από την πρακτική επίδειξη στο πιάνο, θα καταφέρεις, είμαι σίγουρος, όχι μόνο να αντιληφθείς κατά προσέγγιση αυτό που εννοούμε όταν λέμε «ροή κεντροβαρικών δονήσεων που προκύπτουν οι μεν από τις δε και συγχωνεύονται αρμονικά», αλλά και να διαπιστώσεις ακόμα μια φορά, με έκπληξη, πόσο έχει εξασθενίσει, στη συνολική παρουσία των ευνοουμένων σου, η ουσία της δράσης των οντικών δεδομένων τα οποία πρέπει γενικά να κρυσταλλώνονται στην παρουσία όλων των τρίμυαλων όντων, και που το σύνολό τους καλείται «εκλέπτυνση του ενστίκτου».

40.41.Γ

Αυτό μου ξανάρχεται τούτη τη στιγμή στη μνήμη, συνειρμικά, μαζί με μια παρόρμηση οίκτου, επειδή συνάντησα πολλές φορές, κατά την περίοδο της τελευταίας παραμονής μου κοντά τους, πολλά τέτοια τρίμυαλα όντα, στα οποία τους είχε γίνει απαραίτητο, λόγω της κατάστασης της «ψυχικής τελειοποίησης» τους, να προσλάβουν και να αφομοιώσουν αληθινές πληροφορίες για το νόμο των δονήσεων· και συγχρόνως καταλάβαινα ότι προφανώς δεν είχαν καμιά πηγή απ’ όπου θα αντλούσαν τέτοιου είδους πληροφορίες.

41.55.Γ

Στις μέρες μας, όποιο και αν είναι το αγαθό συναίσθημα που αισθάνεται ένα ον προς ένα άλλο, αν, για οποιονδήποτε λόγο, το πρώτο απευθύνει προς το δεύτερο, λόγια τα οποία θεωρούνται άπρεπα και έξω απ’ τους «καλούς τρόπους», πάει και τέλειωσε· σε όλες τις χωριστά πνευματοποιημένες εντοπίσεις εκείνου εκεί θα κρυσταλλωθούν οπωσδήποτε δεδομένα που συνειρμικά θα προκαλέσουν στην παρουσία του την πεποίθηση ότι αυτό το ον, το οποίο ήθελε στην πραγματικότητα το καλό του, υπάρχει μόνο και μόνο για να του κάνει παντού και πάντα τις χειρότερες «αισχρότητες», όπως λένε.

42.111.Γ

Από το Σικάγο ξαναγύρισα στη Νέα Υόρκη, και επειδή πραγματοποίησα πολύ γρήγορα και με ικανοποιητικό τρόπο όλα τα σχέδια που είχα καταστρώσει φτάνοντας στην ήπειρο αυτή, και καθώς, επιπλέον, οι συνθήκες της καθημερινής ύπαρξης μέσα στις οποίες βρέθηκα ταίριαζαν απόλυτα με την ανάγκη της πλήρους ανάπαυσης η οποία μου γινόταν περιοδικά απαραίτητη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου καθόδου στον πλανήτη σου, αποφάσισα να παρατείνω τη διαμονή μου σ’ αυτή την πόλη και να υπάρχω εκεί, αφήνοντας τις σχέσεις μου με τα άλλα όντα εκεί κάτω να συντελούνται σύμφωνα μόνο προς τους οντικούς συνειρμούς οι οποίοι κυλούσαν αναπόφευκτα μέσα μου.

42.114-5.Γ

Στην παρούσα περίπτωση, αν έστω και λίγα από αυτά τα κακόμοιρα είχαν τούτο το ένστικτο που αρμόζει στα τρίμυαλα όντα, τότε θα μπορούσαν, μόνο με τους τυχαίους συνειρμούς και τους συνηθισμένους οντικούς τρόπους αντιμετώπισης, να συνειδητοποιήσουν, πρώτα τα ίδια, κι έπειτα να ανακοινώσουν στα άλλα, ότι από τη στιγμή που διακόπτεται ο αρχικός σύνδεσμος ανάμεσα στα προϊόντα που προορίζονται για την «πρώτη οντική τροφή» από τη Μεγάλη Φύση, τα αποκομμένα προϊόντα, δηλαδή τα παγωμένα, τα συντηρημένα ή τα συμπυκνωμένα μέσα σε «ερμητικά σφραγισμένα» δοχεία, πρέπει αναγκαστικά, όπως και κάθε πράγμα μέσα το Σύμπαν, να μεταβάλλονται και να σαπίζουν απλώς και μόνο με τη δράση του χρόνου, σύμφωνα με την ίδια αρχή και με την ίδια σειρά με την οποία σχηματίστηκαν.

42.193.Γ

Με λίγα λόγια, σε παρόμοιες στιγμές, ένα ον τόσο νεαρό σαν την Ελισάβετ, που θα βρεθεί ξαφνικά μέσα σ’ ένα περιβάλλον που αποτελείται από ένα πλήθος ασυνήθιστων εντυπώσεων, αφού έζησε τόσο πολύ μέσα στην αποπνιχτική πόλη, πρέπει να νιώθει μια φυσιολογική οντική χαρά, η οποία προκαλεί μέσα του την εμφάνιση ενός ολόκληρου κόσμου συνειρμών.

42.193.Γ

Δεν είναι δύσκολο να συλλάβουμε ότι η απροσδόκητη εμφάνιση εκείνου του τετραπόδου ζώου που λέγεται «ταύρος», ξαναθυμίζοντας της αυτόν που είχε γνωρίσει στα κτήματα του πατέρα της — και που όλα τα παιδιά αγαπούσαν, σε σημείο να του φέρνουν κρυφά ψωμί — ξεσήκωσε μέσα στην ευαίσθητη και ασχημάτιστη κοπελίτσα τους αντίστοιχους συνειρμούς, που την έκαναν να αισθανθεί μια ειλικρινή χαρά· και καθώς δεν είχε ακόμη μολυνθεί από τις αφύσικες συνθήκες ύπαρξης που καθιερώθηκαν εκεί κάτω, θέλησε να τη μοιραστεί με την καρδιακή της φίλη, η οποία βρισκόταν λίγο μακρύτερα, και τη φώναξε, για να τραβήξει την προσοχή της στον όμορφο «ταύρο».

42.195-6.Γ

Η σειρά αυτή των συνειρμών, καθώς και οι ενεργητικοί στοχασμοί που ακολούθησαν, είχαν για σημείο εκκίνησης μια διαπίστωση που έκανα τυχαία, δηλαδή ότι αυτό που αποτελούσε το «σύνολο της υποκειμενικής εμφάνισης» του καθενός τους, όπως τα ρούχα, οι χειρονομίες, οι τρόποι, και γενικά όλες οι συνήθειες που αποκτούν κατά την πορεία της ομαδικής τους ύπαρξης, δεν είναι παρά απλώς και μόνο μίμηση όλων των εκδηλώσεων, που στις ανεξάρτητες κοινότητες των άλλων ηπείρων θεωρούνται από τα ελεύθερα όντα που ζούνε σ’ αυτές — ελεύθερα, δηλαδή έμπειρα, και κατά συνέπεια χωρίς να έχουν αυταπάτες για το τι μπορεί να προσφέρει η διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης — σαν εκδηλώσεις ανάξιες των ομοίων τους.

43.209.Γ

Για παράδειγμα, όταν, «χορτάτοι και ικανοποιημένοι», οι σπουδαίοι εκείνοι κάτοχοι εξουσίας ξαπλώνουν στα αναπόφευκτα ντιβάνια τους, η συνειρμική σκέψη τους, που τρέχει ασταμάτητα, δέχεται σοκ μόνο από τα ανακλαστικά του στομαχιού και των γεννητικών οργάνων τους, και περιφέρεται ελεύθερα προς όλες τις κατευθύνσεις, «κατά το κέφι της», με τόση αφέλεια σαν να «σουλατσάρει βραδιάτικα στο boulevard des Capucines του Παρισιού.

43.213.Γ

Βέβαια, τα έργα που αναλαμβάνονται από κάθε τέτοια εταιρία θα μπορούσαν να δώσουν ευεργετικά αποτελέσματα για όλα τα όντα του πλανήτη τους, ανεξάρτητα από την τάξη στην οποία ανήκουν, αλλά μόλις εμφανιστούν μικροδυσκολίες στις υποθέσεις της εταιρίας, ή, όταν ξεσπάσει κάποια κρίση, όπως λένε, αυτά τα έργα γρήγορα τα βαριούνται τα γήινα όντα που κατέχουν την εξουσία, και, μόλις γίνει μνεία γι’ αυτά, ή μόλις τα θυμηθούν οι ίδιοι συνειρμικά, μια γκριμάτσα υπέρτατου μαρτυρίου εμφανίζεται στα πρόσωπά τους.

43.226.Γ

Κατά την υπεύθυνη ύπαρξή τους, τα όντα που ανήκουν στην τάξη των διανοουμένων δεν εκδηλώνονται, ή, καλύτερα, δεν ενεργούν αυτόματα παρά μόνο όταν δέχονται τυχαία ή σκόπιμα σοκ από έξω, τα μόνα που τους δίνουν τη δυνατότητα μιας εμπειρίας και μιας επαρκούς ζωντάνιας, ξετυλίγοντας μια σειρά συνειρμών οι οποίοι συνδέονται με προηγούμενες τυχαίες εντυπώσεις που προσλήφθηκαν αυτόματα, συνειρμών που είναι τελείως ανεξάρτητοι από τη δική τους θέληση ή επιθυμία.

Τα εξωτερικά αυτά σοκ τους δίνονται γενικά, κατά πρώτο, από έμψυχα ή άψυχα πράγματα που πέφτουν τυχαία στο πεδίο των οργάνων της οπτικής τους αντίληψης· κατά δεύτερο, από τα κάθε είδους όντα που συναντούν· κατά τρίτο, από τους ήχους ή τις λέξεις που φθάνουν ως αυτά· κατά τέταρτο, από τις οσμές που αντιλαμβάνονται· ή ακόμη από τις ασυνήθιστες αισθήσεις που νιώθουν κατά καιρούς όσο λειτουργεί ο «οργανισμός» τους, δηλαδή το πλανητικό τους σώμα — και ούτω καθεξής.

43.227.Γ

Το πρώτο από αυτά τα ονόματα, το «γραφειοκράτες», δόθηκε στα όντα της «διανόησης», στα οποία οι σειρές των ήδη παγιωμένων αυτόματων συνειρμών που προκαλούν μέσα τους συγκεκριμένες εμπειρίες, είναι περιορισμένες σε αριθμό. Κατά συνέπεια, τα σοκ τα οποία λαμβάνουν απ’ έξω αυτοί οι γραφειοκράτες, όσο διαφορετικά κι αν είναι, γεννούν συνειρμούς που προκαλούν τις ίδιες πάντα εμπειρίες, συνειρμούς οι οποίοι αποκτούν, χάρη στη συχνή επανάληψη, έναν ειδικό χαρακτήρα, και εκδηλώνονται με τρόπο τελείως ανεξάρτητο, χωρίς τη συμμετοχή κανενός οντικού μέρους, χωριστά πνευματοποιημένου, της γενικής τους παρουσίας.

43.249.Γ

Για να το πετύχουν αυτό, προσπαθούσαν να μην έχουν καμιά ενεργητική εμπειρία κατά την έμμηνη περίοδό τους, και για να μην παρεμποδίζει την αυτοσυγκέντρωσή τους η ροή των συνειρμών, τα πάντα ήταν τακτοποιημένα με τρόπο που να προσανατολίζονται συνέχεια οι σκέψεις τους προς το καλό των υπαρκτών ή μελλοντικών παιδιών τους.

44.276.Γ

Όταν η ιδέα αυτή πήρε σιγά-σιγά μια κακόβουλη μορφή, έγινε για τον ψυχισμό των ευνοουμένων σου ένας «καθοριστικός παράγοντας», που επέτρεπε να κρυσταλλώνονται, στη συνολική τους παρουσία, δεδομένα για την απίθανη ιδέα ότι υπάρχουν, δήθεν, έξω από αυτούς, αντικειμενικές πηγές του «Καλού» και του «Κακού», οι οποίες επιδρούν στην ουσία τους. Από τότε κρυσταλλώνονταν στον ψυχισμό τους, στην αρχή αυθόρμητα, κι έπειτα με τη βοήθεια της παράξενης συνειδητότητάς τους, δευτερεύοντα δεδομένα, που προξενούσαν, με αυτόματους οντικούς συνειρμούς, την πεποίθηση ότι η αιτία κάθε εκδήλωσής τους, καλής ή κακής, δεν έπρεπε να αποδίδεται στους ίδιους προσωπικά, ούτε στον εγκληματικό εγωισμό της ουσίας τους, αλλά στην άλφα ή βήτα εξωτερική επίδραση που δεν εξαρτιόταν καθόλου από αυτούς.

45.285-6.Γ

«Γι’ αυτό πήρα το θάρρος να απευθυνθώ σε σένα, όπως σε έναν παλιό φίλο, ζητώντας σου όταν συναντήσεις αυτά τα Άτομα να μην ξεχάσεις εμένα το γέρο, και να θυμηθείς να ρωτήσεις τη γνώμη τους σχετικά με ένα γεγονός, το οποίο, αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν έπαψε να προκαλεί αγχώδεις συνειρμούς σε όλα τα πνευματοποιημένα μου μέρη, κι αφού πάρεις τη γνώμη τους, να μου την ανακοινώσεις αδίστακτα, με την πρώτη ευκαιρία».

45.288.Γ

Συνεχίζοντας την κουβέντα μας πάνω σε διάφορα θέματα, καταλήξαμε, σύμφωνα με τη ροή των συνειρμών της οντικής μας σκέψης, να μιλάμε για τα τρίμυαλα όντα που ζουν στον πλανήτη Γη.

45.292-3.Γ

Κι ενώ ο Γκορναχούρ Ραούρχ συνέχιζε τις εξηγήσεις του, θυμήθηκα συνειρμικά την παράκληση του μεγάλου Τουφ-νεφ-τεφ του πλανήτη Άρη· συνειδητοποίησα τότε με όλο μου το είναι, και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, όλες τις ολέθριες συνέπειες μιας εκδήλωσης των τρίμυαλων όντων του πλανήτη σου.

46.296.Γ

Πρέπει να ομολογήσω, καλέ μου παππού, ότι η κυριότερη αιτία αυτής της κατάστασης της συνολικής μου παρουσίας ήταν η οντική εικόνα, που ξεπήδησε συνειρμικά στη σκέψη μου, της όλης κατάστασης και του πεπρωμένου των δύστυχων ανώτερων οντικών σωμάτων, τα οποία, εξαιτίας μιας σειράς συμπτώσεων, εμφανίζονται στη συνολική παρουσία των τρίμυαλων γήινων όντων και παραμένουν εκεί μισοσχηματισμένα.

46.297.Γ

Η ουσία σου υπάκουσε στη θεϊκή αυτή εντολή, όταν, την ίδια στιγμή που αισθανόσουν ευδαιμονία, έκλαιγες με όλη σου την παρουσία, αφού θυμήθηκες ξαφνικά και συνειρμικά ότι κάποιοι άλλοι την αποστερούνται.

46.298.Γ

Όταν, στην αρχή του ταξιδιού μας, πρόσεξα ότι ενδιαφερόσουν πολύ για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, αποφάσισα, με την πρόφαση ότι ικανοποιώ το ενδιαφέρον σου, να μιλήσω γι’ αυτά με τέτοιον τρόπο, ώστε οι «Εγωπλαστικούρες» οι απαραίτητες για τους μελλοντικούς οντικούς σου συνειρμούς να κρυσταλλώνονται μέσα σου χωρίς την παρέμβαση της παραμικρής αμφιβολίας.

46.302-3.Γ

Γι’ αυτό και χειρίστηκα τις αφηγήσεις μου, για τα τρίμυαλα όντα που κατοικούν στον πλανήτη Γη, με τρόπο ώστε να κρυσταλλώνονται μέσα στις εντοπίσεις σου πάρα πολλά δεδομένα για τους μελλοντικούς σου οντικούς συνειρμούς, γύρω από το σύνολο ή τους διάφορους κλάδους της αντικειμενικής γνώσης, και παράλληλα ώστε η διαδικασία της «Ζερνοφουκαλνιανής τριβής» να πραγματώνεται έντονα στη συνολική σου παρουσία, για να καταλήξει στο αποτέλεσμα που διαπίστωσα από τον τρόπο με τον οποίο απάντησες όταν σε ρώτησα «γιατί κλαις».

47.312.Γ

«Πρώτα θέλω να εκφράσω δυνατά, με λέξεις του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα, μια σκέψη που μου ήρθε συνειρμικά, σχετικά με τα εντελώς ασυνήθιστα λόγια του Αχούν, και με την τόσο ασυνήθιστη γι’ αυτόν στάση.

48.316-7.Γ

Ξαναδιάβασα λοιπόν σήμερα το πρωί πολύ προσεκτικά τον «πρόλογο» που έγραψα πριν έξι χρόνια, με τίτλο «Η Αφύπνιση της Σκέψης», για να μπορέσω να αντλήσω από εκεί ιδέες οι οποίες θα μου επιτρέψουν να πραγματοποιήσω κάποιας μορφής «λογική σύντηξη» της αρχής του βιβλίου με τον επίλογο που σκοπεύω να γράψω.

Διαβάζοντας το πρώτο κεφάλαιο, που έγραψα μόλις πριν έξι χρόνια, είχα την αίσθηση ότι γράφτηκε εδώ και πολύ, μα πάρα πολύν καιρό — αίσθηση η οποία ίσως εμφανίζεται σήμερα στη συνολική μου παρουσία επειδή, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, έπρεπε να σκέφτομαι έντονα και, θα μπορούσε ακόμη να πει κανείς, να «βιώνω» τόσο υλικό, που αν ήθελα να το καταγράψω, θα χρειάζονταν οκτώ μεγάλοι τόμοι. Άλλωστε δεν είναι άσχετο ότι στον κλάδο της αληθινής επιστήμης που πραγματεύεται τους «νόμους των συνειρμών της ανθρώπινης σκέψης» και μας ήρθε από τα πανάρχαια χρόνια, κλάδο που τον γνωρίζουν μόνο ελάχιστοι από τους συγχρόνους μας, έχει αποδειχτεί ότι «η αίσθηση της ροής του χρόνου είναι ευθέως ανάλογη προς την ποιότητα και την ποσότητα των σκέψεων που ρέουν».

Διάβαζα λοιπόν το πρώτο κεφάλαιο, που από κάθε άποψη το είχα βαθιά συλλογιστεί και που το είχα «βιώσει» κάτω από την αποκλειστική σχεδόν δράση μιας θεληματικής αυτοταπείνωσης, και το οποίο είχα γράψει σε μια εποχή που η λειτουργία της συνολικής μου παρουσίας — λειτουργία που προκαλεί στον άνθρωπο αυτό το οποίο ονομάζεται «δύναμη να εκδηλώνεσαι με τη δική σου πρωτοβουλία» — ήταν τελείως δυσαρμονισμένη, τότε δηλαδή που ήμουν ακόμα πολύ άρρωστος ύστερα από ένα πρόσφατο ατύχημα, στο τέρμα μιας τρελής κούρσας όταν το αυτοκίνητο μου συντρίφτηκε με όλη του την φόρα πάνω σε ένα δέντρο, σιωπηλό μάρτυρα του άταχτου περάσματος των αιώνων, στον ιστορικό δρόμο ανάμεσα στην πρωτεύουσα του κόσμου, το Παρίσι, και στην πόλη Φοντενμπλό — μιας «κούρσας» η οποία θα έπρεπε, σύμφωνα με κάθε υγιή ανθρώπινη κατανόηση, να τερματίσει τη ζωή μου — διαβάζοντας, λοιπόν, ξεπρόβαλε μέσα μου μια ακλόνητη απόφαση.

48.318.Γ

Έτσι, αφού ξαναδιάβασα με προσοχή το εισαγωγικό κεφάλαιο της πρώτης σειράς, που γράφτηκε κάτω από τις συνθήκες που περιέγραψα, κι αφού ξαναθυμήθηκα συνειρμικά τα κείμενα των πολυάριθμων κεφαλαίων που ακολουθούν, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να προκαλέσουν στη συνείδηση του αναγνώστη ασυνήθιστες εντυπώσεις, «προξενώντας πάντοτε ουσιαστικά αποτελέσματα», αποφάσισα — «εγώ», ή καλύτερα εκείνο το «κάτι» που κυριαρχεί στη συνολική μου παρουσία και αντιπροσωπεύει σήμερα το σύνολο των αποτελεσμάτων που προέρχονται από δεδομένα τα οποία κρυσταλλώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής μου, δεδομένα που γενικά προκαλούν, στον άνθρωπο που έβαλε σκοπό του να αποκτήσει κατά την υπεύθυνη ύπαρξη του μια «αμερόληπτη ενεργητική σκέψη», την ικανότητα της εμβάθυνσης και της κατανόησης του ψυχισμού, των πιο ετερόκλητων ανθρώπινων ψυχισμών — αποφάσισα, λοιπόν, επηρεασμένος από την παρόρμηση που λέγεται «αγάπη του πλησίον», η οποία την ίδια στιγμή αναδύθηκε μέσα μου, να περιοριστώ, κλείνοντας αυτή τη σειρά, στην αναδημοσίευση του κειμένου της πρώτης από τις δημόσιες διαλέξεις μου που διαβάστηκαν όταν υπήρχε ακόμη το ίδρυμα που είχα ιδρύσει με το όνομα «Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου».

48.335-6.Γ

«Διακρίνοντας μια ομοιότητα ανάμεσα στο πρόσωπο του ταξιτζή κι εκείνου του μεθύστακα που ρίξατε κάτω πέρισυ όταν επιστρέφατε, ελαφρά πιωμένος κι εσείς ο ίδιος, από ένα χαρούμενο πάρτυ γενεθλίων — προσέξτε πώς συνδέονται στους συνειρμούς σας το ατύχημα στη γωνιά του δρόμου και η τούρτα που φάγατε εκείνη ακριβώς τη μέρα.

48.340.Γ

Έλκεται ή απωθείται, όχι μόνον από όλα τα έμψυχα, τα οποία εμπεριέχουν την ικανότητα να εξαπολύουν μέσα του διάφορες σειρές συνειρμών, αλλά και από πράγματα τελείως αδρανή ή άψυχα.

48.342.Γ

Σαν επακόλουθο αυτής της αυτόματης πια συνήθειας, και της εξαφάνισης κάθε ικανότητας να συγκεντρώνεται και να διατηρεί μέσα του μια ενεργητική προσοχή, ο συνηθισμένος άνθρωπος, κάθε φορά που ξεστομίζει ή ακούει μια λέξη, υπογραμμίζει, χωρίς να το θέλει, μία μόνο όψη της έννοιας που αυτή η λέξη εκφράζει, περιορίζοντας έτσι πάντοτε τη συνολική της σημασία σε ένα μόνο χαρακτηριστικό. Με άλλα λόγια, η λέξη δε σημαίνει πια γι’ αυτόν, όλα τα υπονοούμενα της δεδομένης ιδέας, αλλά απλούστατα την πρώτη τυχαία σημασία που του περνάει από το μυαλό, στη δίνη του αυτόματου ξετυλίγματος των συνειρμών του. Και συνεπώς κάθε φορά που, στη διάρκεια μιας συζήτησης, ο άνθρωπος ακούει ή εκφράζει την ίδια λέξη, της δίνει μια διαφορετική έννοια, που είναι μερικές φορές τελείως αντίθετη με την έννοια της δεδομένης λέξης.

48.345.Γ

Όλη η εσωτερική ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια «αυτοματοποιημένη επαφή» μεταξύ δύο ή τριών σειρών από συνειρμούς, που αποτελούνται από εντυπώσεις οι οποίες έχουν προγενέστερα προσληφθεί και παγιωθεί στην καθεμιά από τις τρεις διαφορετικής φύσεως εντοπίσεις, ή μυαλά του, κάτω από την δράση μιας οποιασδήποτε παρόρμησης που τυχαία ξεπηδάει μέσα του.

Όταν αυτοί οι συνειρμοί ξαναεμφανίζονται, όταν δηλαδή γίνεται μια επανάληψη αντίστοιχων εντυπώσεων, διαπιστώνει κανείς ότι κάτω από την επίδραση κάποιου συμπτωματικού σοκ, εξωτερικού ή εσωτερικού, προκαλούν μέσα σε μια άλλη εντόπιση την επανάληψη εντυπώσεων της ίδιας φύσης.

48.346.Γ

Αυτό μας εξηγεί, όπως και ο ίδιος ο συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί πάντα να παρατηρήσει, την ασυναρτησία των διαφόρων συνειρμών, που δεν έχουν μεταξύ τους τίποτε το κοινό, και εκτυλίσσονται ταυτόχρονα κατά την παθητική του κατάσταση.