Study of Beelzebub's Tales

3.50.Α

Ακούγοντας τι του είπε ο Αχούν, ο Χασίν σταμάτησε μπροστά του και, κοιτώντας τον πονηρά, είπε:

3.50.Α

— Μη μου θυμώνεις, γερο-Αχούν. Ο λόγος που είμαι χαρούμενος δεν είναι ο εγωισμός μου, αλλά η ευτυχής σύμπτωση που τυχαίνει να με ευχαριστεί. Άκουσες, δεν είναι έτσι; Ο καλός μου ο παππούς όχι μόνο αποφάσισε να κάνει μια στάση, αλλά υποσχέθηκε και στον πλοίαρχο να μιλήσουνε…

20.193.Α

Όλο αυτό το διάστημα παρατηρούσα τα ήθη και τα έθιμα των όντων αυτής της δεύτερης ομάδας και μελετούσα τις λεπτομέρειες της θρησκείας τους· κι ακριβώς μέσω της θρησκείας τους αποφάσισα, ένα μήνα αργότερα, να πραγματοποιήσω το σχέδιό μου.

20.196.Α

Σ’ αυτή την παρατήρηση ο Βεελζεβούλ απάντησε.

— Βεβαίως και το θυμάμαι, καλέ μου Αχούν. Είναι δυνατόν να ξεχάσει ποτέ κανείς τέτοιες κωμικές εντυπώσεις;

20.198.Α

Πρόσεξες, αγαπημένε μου Χασίν, με τι φαρμακερή χαρά και πόση ικανοποίηση ο φίλος μας μου θύμισε, μετά από τόσους αιώνες, την κωμική θέση που βρισκόμουνα τότε;»

21.201.Α

Περάσαμε από μέρη πραγματικά ασυνήθιστα, ασυνήθιστα ακόμη και για τη γενική μορφολογία εκείνου του παράξενου πλανήτη, του οποίου άλλωστε ορισμένες τοποθεσίες χρωστούν τη σημερινή τους όψη στις δύο «Τρανσαπαλνιανές διαταραχές» που προηγήθηκαν εκείνης της περιόδου και δεν έχουν σχεδόν προηγούμενο σε όλο το Σύμπαν.

Από την πρώτη κιόλας μέρα έπρεπε να περάσουμε μέσα από ένα στενό φαράγγι, όπου υπήρχαν διάφορες «προεξοχές στερεού εδάφους», με μοναδικά σχήματα, που αποκάλυπταν ποικιλόμορφα σύνολα «ενδοπλανητικών ορυκτών».

22.221.Α

Τη φορά αυτή διαβήκαμε τόπους ακόμα πιο περίεργους, όπου η φύση εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη αποκαλυπτόταν ακόμα πιο παράδοξη, και συναντήσαμε μονόμυαλα και δίμυαλα όντα που στη Γη τα χαρακτηρίζουν «άγρια», με μορφές ποικίλες, τα οποία έρχονταν εκείνη την εποχή από μακρυνούς τόπους της ηπείρου Ασχάρκ για να κυνηγήσουν, όπως λένε εκεί κάτω.

22.231.Α

Το θυμάστε, Σεβασμιότατε… Όταν ζούσαμε στον πλανήτη «Ζιρνακούρ», η Μεγαλοσύνη Του, ο Αρχάγγελος Βιλουάρ, δεν ήταν ακόμη παρά ένας κοινός άγγελος και μας επισκεπτόταν συχνά.

22.231-2.Α

Έτσι, καθώς συζητούσαμε, μόλις η Μεγαλοσύνη Του άκουσε να προφέρω το όνομα του ηλιακού συστήματος όπου είχαμε εξοριστεί, μου είπε ότι στην τελευταία μέγιστη και αγιότατη υποδοχή Κοσμικών Αποτελεσμάτων που επέστρεφαν οριστικά, κάποιο Άτομο, ο Άγιος Λάμα, είχε το προνόμιο να καταθέσει προσωπικά στα πόδια του ΑΙΩΝΙΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ, μπροστά σε όλα τα Ιερά Άτομα, μια αίτηση που αφορούσε την αφύσικη αύξηση ορισμένων υψωμάτων ενός πλανήτη, ο οποίος μάλλον ανήκει σ’ εκείνο ακριβώς το ηλιακό σύστημα. Και ο ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ ΑΙΩΝΙΟΣ μας, εισακούοντας το αίτημά του, διέταξε αμέσως να σταλεί ο Αρχάγγελος Λουίσιος σ’ εκείνο το ηλιακό σύστημα, που το ήξερε ήδη καλά, για να αποσαφηνίσει επιτόπου τα αίτια εκείνων των ανυψώσεων και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα.

Γι’ αυτό, η Αυτού Συγκαταβατικότητα ο Αρχάγγελος Λουίσιος τακτοποιεί τώρα βιαστικά τις τρέχουσες υποθέσεις του για να κατέβει εκεί κάτω.

22.232.Α

— Ωραία, ωραία, καλέ μου Αχούν, απάντησε ο Βεελζεβούλ. Και πρόσθεσε:

— Ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου, και δόξα να ’χει ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας: αυτό που μόλις είπες θα συμβάλει το δίχως άλλο στο να εξαφανίσει από την παρουσία μου την ανησυχία που μου γεννήθηκε όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά την αφύσικη ανύψωση των θιβετιανών βουνών — ανησυχία μήπως δούμε να χάνεται για πάντα από το Σύμπαν η πολύτιμη ανάμνηση του Σοφού των Σοφών, του άπειρα σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα.

30.35.Β

— Τι σε κάνει, φίλε μου, να με ακούς με τόσο ενδιαφέρον σαν τον Χασίν; Μήπως δεν ήσουνα παντού, στον πλανήτη Γη, μαζί μου; Μήπως δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ένιωσες κι εσύ ο ίδιος όλα όσα διηγούμαι αυτή τη στιγμή;

30.35.Β

Αντί να ακούς τις ιστορίες μου με το στόμα ανοιχτό, πες κι εσύ κάτι στο καλό μας το παιδί. Τι τα θέλεις, πρέπει να του διηγηθούμε όσο γίνεται περισσότερα για εκείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα, αφού του ξύπνησαν τόσο πολύ το ενδιαφέρον.

30.35.Β

Σίγουρα θα τράβηξαν κάποτε την προσοχή σου με κάποια παραξενιά τους· μίλησε μας λοιπόν γι’ αυτήν.

30.35.Β

Ακούγοντας ο Αχούν αυτά τα λόγια, συλλογίστηκε λίγο και απάντησε:

30.35.Β

— Μετά από τις δικές σας, τις τόσο ψυχολογικά εκλεπτυσμένες ιστορίες, τι θα μπορούσα εγώ να προσθέσω για κείνους τους «ακατανόητους»;

30.35.Β

Και έπειτα, με ασυνήθιστη σοβαρότητα και διατηρώντας το ύφος του Βεελζεβούλ, μέχρι και τις ιδιαίτερες εκφράσεις του, συνέχισε:

30.35.Β

— Μα και βέβαια… Πώς να το πω; Εκείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα με έκαναν πολλές φορές να χάσω την ισορροπία της ουσίας Μου, και οι «αστείες παλαβομάρες» τους ενεργούσαν σχεδόν πάντα σαν σοκ στα διάφορα πνευματοποιημένα μέρη μου και προκαλούσαν εκεί την οντική παρόρμηση της έκπληξης.

30.35.Β

Και είπε τότε απευθυνόμενος στον Χασίν:

30.35.Β

— Εντάξει, μικρές μας Χασίν!

30.36.Β

Όμως εγώ δε θα σου παρουσιάσω με λεπτομέρειες, όπως ο Σεβασμιότατος, κάποια παραξενιά του ψυχισμού εκείνων των «τρίμυαλων όντων» του Σύμπαντός μας. Όχι… Θα περιοριστώ να θυμίσω στο Σεβασμιότατο κάποιο γεγονός που η αιτία του δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πέμπτης μας παραμονής στην επιφάνεια εκείνου του πλανήτη, και το οποίο, όταν ξαναπήγαμε εκεί για έκτη και τελευταία φορά, είχε γίνει η κυριότερη αιτία για να εκφυλιστεί στον καθένα από τους ευνοουμένους σου, από τη στιγμή του ερχομού του στον κόσμο ως το σχηματισμό του σε υπεύθυνο ον, η ικανότητα της φυσιολογικής «οντικής σκέψης» και να μεταβληθεί σχεδόν σε «Καλτουσάρα».

30.36.Β

Μετά, γυρίζοντας προς τον ίδιο το Βεελζεβούλ, με δειλό βλέμμα και διστακτικό τόνο, συνέχισε:

30.36.Β

— Μη με κατακρίνετε, Σεβασμιότατε, αν παίρνω το θάρρος να εκφράσω μπροστά στην παρουσία σας τη γνώμη που αναδύθηκε μέσα μου, και η οποία βασίζεται ίσως σε δεδομένα που, αλίμονο, είναι πολύ μπαγιάτικα για να επιτρέψουν οντικά συμπεράσματα.

30.36.Β

Αποκαλύπτοντας στον καλό μας Χασίν τους διάφορους λόγους για τους οποίους ο ψυχισμός των σημερινών τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη που τον ενδιαφέρει, μετασχηματίστηκε, όπως ευαρεστηθήκατε πριν λίγο να το εκφράσετε, σε απλό «μύλο που αλέθει κουραφέξαλα», δεν μνημονεύσατε ποτέ έναν παράγοντα που συνετέλεσε σ’ αυτό, τους τελευταίους αιώνες τους, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον.

30.36.Β

Αναφέρομαι στον παράγοντα, στην εμφάνιση του οποίου, όπως πολύ καλά θυμάμαι, παρευρεθήκατε κι εσείς ο ίδιος, όταν μέναμε στη Βαβυλώνα, και ο οποίος αργότερα έγινε ιδιαίτερα ολέθριος για τα σημερινά όντα εκεί κάτω· εννοώ τον παράγοντα που τον λένε εκεί «Τέχνη».

30.36.Β

Αν συγκατατεθείτε, με τη σοφία που διαθέτετε, να πραγματευθείτε διεξοδικά αυτό το θέμα, ο καλός μας ο Χασίν θα εύρισκε ίσως εκεί το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, υλικό, που θα του επέτρεπε να αποσαφηνίσει καλύτερα όλες τις παράδοξες ανωμαλίες του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που εμφανίστηκαν κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν στον πλανήτη Γη που τον ενδιαφέρει.»

30.36-7.Β

Λέγοντας αυτά, ο Αχούν σκούπισε με την άκρη της ουράς του τις σταγόνες του ιδρώτα που γυάλιζαν στο κούτελο του και σώπασε· ύστερα πήρε τη συνηθισμένη του προσεκτική στάση.

30.37.Β

Ο Βεελζεβούλ τον κοίταξε με βλέμμα τρυφερό και του είπε:

30.37.Β

— σ’ ευχαριστώ, καλέ μου φίλε, που μου το θύμισες. Είναι αλήθεια πως δεν ανάφερα τον ολέθριο αυτόν παράγοντα που μόνα τους δημιούργησαν, και ο οποίος έγινε αιτία για να ατροφήσουν οριστικά κι εκείνα ακόμα τα δεδομένα της οντικής τους σκέψης που κατά τύχη παρέμειναν ανέπαφα μέσα τους.

30.37.Β

Πάντως, καλέ μου γέροντα, παρόλο που είναι αλήθεια ότι δε μίλησα ποτέ γι’ αυτόν, αυτό δε σημαίνει πως δεν τον σκέφτηκα. Το ταξίδι μας θέλει πολύν καιρό για να τελειώσει, και κατά πάσα πιθανότητα, την κατάλληλη στιγμή, καθώς θα συνέχιζα τις αφηγήσεις μου στον αγαπημένο μας Χασίν, θα θυμόμουνα αυτό που μου υπενθύμισες.

30.88.Β

— Σεβασμιότατε, όλες οι εξηγήσεις σας για τη γήινη τέχνη, καθώς και για τα τρίμυαλα όντα που την εκπροσωπούν, όπως θα λέγαμε — και κυρίως για τους «ηθοποιούς» ή τους σύγχρονους «αρτίστες» — μου έδωσαν την ιδέα να χρησιμοποιήσω τις εντυπώσεις που προσλήφθηκαν και παγιώθηκαν στη συνολική μου παρουσία κατά την τελευταία παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, για να δώσω στο Χασίν μας μια καλή και πρακτική συμβουλή.

30.88-9.Β

Λέγοντας αυτά ο Αχούν, ετοιμαζόταν να στρέψει το βλέμμα του στο πρόσωπο του Βεελζεβούλ με το συνηθισμένο ερωτηματικό του ύφος, όταν αντιλήφθηκε ότι στα χείλη του διαγραφόταν το γνωστό χαμόγελο, το πάντοτε θλιμμένο, αλλά καλοκάγαθο και καταδεκτικό· τότε, λοιπόν, χωρίς να περιμένει την άδεια που ζήτησε, απευθύνθηκε αυτή τη φορά στο Χασίν και, κάπως σαστισμένος, συνέχισε λέγοντας:

30.89.Β

— Ποιος ξέρει, μικρέ μας Χασίν, ίσως τύχει κι εσύ κάποια μέρα να πας στον πλανήτη Γη και να ζήσεις με κείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν…

30.89.Β

Και συνεχίζοντας, πάντα με το ύφος και τον τόνο του Βεελζεβούλ, πρόσθεσε:

30.89.Β

Γι’ αυτό το λόγο, θέλω να σε ενημερώσω για τα αποτελέσματα των διάφορων εντυπώσεων που συνειδητοποίησα αθέλητα, και τα οποία αφορούν τους διάφορους παγιωμένους σήμερα τύπους των εκπροσώπων της τέχνης, καθώς και τις ιδιαιτερότητες των εκδηλώσεων τους.

30.89.Β

Θα πρέπει να ξέρεις ότι τα τρίμυαλα όντα του σύγχρονου πολιτισμού, επειδή φαίνεται δεν τους φτάνει που περιβάλλουν τη σύγχρονη τέχνη με ψεύτικο φωτοστέφανο, συμπεριφέρονται και ως ίσοι προς ίσους στους δήθεν «μύστες» της, προπάντων τις τελευταίες δεκαετίες, και τους μιμούνται σε όλες τις εξωτερικές τους εκδηλώσεις, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους ενθαρρύνουν και να τους επαινούν, με κάθε ευκαιρία, για πράγματα ανάξια λόγου.

Και μέσα στους σημερινούς εκπροσώπους της τέχνης, που είναι στην πράξη, όσον αφορά τη γνήσια ουσία τους, σχεδόν μηδαμινότητες, σχηματίζεται από μόνη της, χωρίς καμιά οντική συνειδητοποίηση, η λαθεμένη πεποίθηση ότι δε μοιάζουν καθόλου με όλους αυτούς που τους περιβάλλουν, αλλά ότι είναι «όντα ανωτέρας τάξεως», όπως αυτοτιτλοφορούνται, με αποτέλεσμα η κρυστάλλωση των συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ να πραγματοποιείται στην παρουσία τους εντονότερα απ’ ό,τι στην παρουσία των άλλων τρίμυαλων όντων εκεί κάτω.

30.89-90.Β

Και οι αφύσικες περιβαλλοντικές συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης εκείνων των δυστυχισμένων είναι εδραιωμένες τόσο καλά, που αναγκαστικά κρυσταλλώνονται στη συνολική τους Παρουσία, για να γίνουν αναπόσπαστο μέρος του ψυχισμού τους οι συνέπειες των ιδιοτήτων τους οργάνου Κουνταμπάφερ, τις οποίες οι ίδιοι ονομάζουν σήμερα «καυχησιολογία», «ψωροπερηφάνεια», «φιλαυτία», «κενοδοξία» «έπαρση», «ναρκισσισμό», «φθόνο», «μίσος», «επιθετικότητα» και λοιπά.

30.90.Β

Οι συνέπειες αυτές κρυσταλλώνονται με ιδιαίτερη ένταση και δύναμη σ’ εκείνους τους «εκπροσώπους της τέχνης» που κάνουν τους «θιασάρχες» στα σημερινά θέατρα. Και αυτό επειδή, καθώς πρέπει πάντα να ερμηνεύσουν το ρόλο κάποιου ομοίου τους με πολύ ανώτερο είναι από το δικό τους, και καθώς οι ίδιοι είναι, όπως σου είπα ήδη, κυριολεκτικά μηδαμινότητες, αποκτούν σιγά-σιγά, με τον ήδη αυτοματοποιημένο νου τους, μια τελείως ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό τους.

30.90.Β

Έτσι, λοιπόν, με την απόλυτα μηχανική «συνείδηση» τους, και τα συνεχώς «ανάμεικτα» συναισθήματα τους, αισθάνονται απείρως ανώτεροι απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

30.90.Β

Πρέπει να σου ομολογήσω εδώ, καλέ μου Χασίν, ότι αν και στις πρώτες μου επισκέψεις στην επιφάνεια του πλανήτη σου, καθώς και στην αρχή της τελευταίας μου παραμονής εκεί κάτω, γνωρίστηκα και έκανα παρέα με πολλά από εκείνα τα τρίμυαλα όντα που σ’ ενδιαφέρουν, δεν ένιωσα σχεδόν ποτέ στη συνολική μου παρουσία την ειλικρινή παρόρμηση της οντικής συμπόνιας για την άπειρα οδυνηρή μοίρα που επιφυλάσσεται σ’ εκείνα τα όντα, από περιστάσεις που, θα ’λεγε κανείς, δεν εξαρτώνται από αυτά.

30.90.Β

Προς το τέλος όμως της έκτης μας παραμονής, όταν σε ορισμένα από αυτά σχηματίστηκε το είδος εκείνο της εσωτερικής παρουσίας που σήμερα έχουν οι εκπρόσωποι όλων σχεδόν των κλάδων της τέχνης τους, και όταν αυτοί οι νεοσύστατοι «τύποι», που συμμετέχουν στη διαδικασία της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης σε ίση βάση με τα άλλα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, έτυχε να πέσουν στο πεδίο της οπτικής μου αντίληψης, με την ήδη υπερβολικά αφύσικη «εσωτερική οντική τους αυτοεκτίμηση», μου χρησίμεψαν τότε σαν σοκ που γέννησε μέσα μου την παρόρμηση του οίκτου όχι μόνο γι’ αυτούς τους ίδιους, αλλά και για όλους τους δύστυχους ευνοουμένους σου.

30.90.Β

Προσπάθησε τώρα να σκεφτείς, απ’ όλα γενικά τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, όχι τους όποιους κι όποιους εκπροσώπους της σύγχρονης τέχνης τους, αλλά εκείνους που αξιώθηκαν να αποκτήσουν τον τίτλο του «καλλιτέχνη» ή του «ηθοποιού».

30.90-1.Β

Παρόλο που, ως προς την αληθινή ουσία τους, είναι σαν τα λεγόμενα «μηδενικά» — κούφιοι δηλαδή πέρα ως πέρα, τυλιγμένοι με ορισμένη εξωτερική μορφή — με το να επαναλαμβάνουν παντού και πάντα τους αγαπημένους τους χαρακτηρισμούς, όπως «προικισμένος», «ταλέντο», «χαρισματικός» και πολλές άλλες εκφράσεις το ίδιο κενές σαν τους εαυτούς τους, καταλήγουν να πιστέψουν ότι είναι οι μόνοι που έχουν «θεία προέλευση», ότι είναι οι μόνοι «ημίθεοι».

30.91.Β

Άκουσε τώρα και προσπάθησε να μετουσιώσεις στα αντίστοιχα μέρη της συνηθισμένης σου παρουσίας για να τη χρησιμοποιήσεις αργότερα, την πρακτικότερη από όλες τις συμβουλές που θα σου δώσω:

30.91.Β

Αν τύχει, για κάποιο λόγο, να ζήσεις πλάι στους ευνοουμένους σου του πλανήτη Γη, κυρίως στο άμεσο μέλλον — λέω «άμεσο», γιατί η παρουσία των ευνοουμένων σου τρίμυαλων όντων, καθώς και όλες οι ήδη καθιερωμένες εξωτερικές συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, εκφυλίζονται ταχύτατα — και θελήσεις, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει σε κάθε συνειδητό τρίμυαλο ον, να αρχίσεις κάποια δουλειά που θα αποσκοπούσε στο καλό των όντων που περιβάλλοντος σου, και της οποίας η πραγματοποίηση θα εξαρτιόταν κατά ένα μέρος από τα ίδια, όποια κι αν είναι η σύγχρονη κοινότητα όπου θα βρεθείς, καθώς και οι «κύκλοι» που θα συναναστραφείς για την προώθηση της δουλειάς σου, αν τύχει να συναντήσεις κάποτε μερικούς από τους «καλλιτέχνες» εκείνους, μην παραλείψεις ποτέ να φερθείς πολύ προσεκτικά, και να πάρεις όσα μέτρα χρειάζονται για να έχεις καλές σχέσεις μαζί τους.

30.91.Β

Για να αντιληφθείς το λόγο για τον οποίο πρέπει να είσαι τόσο προσεκτικός μαζί τους, και για να μπορέσεις να φανταστείς καλύτερα τους γήινους εκείνους τύπους και να τους καταλάβεις από κάθε πλευρά, θα πρέπει να σου εξηγήσω οπωσδήποτε δύο γεγονότα που έγιναν πια ολοφάνερα εκεί κάτω.

30.91-2.Β

Το πρώτο είναι ότι, εξαιτίας των πάντα αφύσικα καθιερωμένων συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης, καθώς και της ολέθριας «χιμαιρικά παραφουσκωμένης» ιδέας που έχουν για τη σύγχρονη τέχνη τους, οι «εκπρόσωποι της τέχνης», σύμφωνα με την προκατασκευασμένη ιδέα που έχουν γι’ αυτούς τα άλλα “Δίμυαλα όντα εκεί κάτω, περιβάλλονται με ένα φανταστικό φωτοστέφανο, και αποκτούν έτσι αυτόματα τέτοιο κύρος, που, σε κάθε περίπτωση, οι υπόλοιποι ευνοούμενοί σου ασπάζονται τη γνώμη τους και τη θεωρούν αναμφισβήτητη αλήθεια.

30.92.Β

Το δεύτερο γεγονός είναι ότι οι σύγχρονοι εκείνοι τύποι αποκτούν, κατά το σχηματισμό τους, μια τέτοια εσωτερική παρουσία που είναι ικανοί να γίνουν, χωρίς την παραμικρή συνειδητότητα από μέρους τους, εξίσου εύκολα σκλάβοι κάποιου, ή ακόμη και οι χειρότεροι εχθροί του, απλώς και μόνο χάρη στην αλλαγή των εξωτερικών συνθηκών.

30.92.Β

Γι’ αυτό το λόγο, σε συμβουλεύω να είσαι υπερβολικά προσεκτικός μαζί τους, και να μην τους κάνεις εχθρούς σου, για να μη δημιουργήσεις έτσι εμπόδια στην πραγματοποίηση των σχεδίων σου.

30.92.Β

Λοιπόν, καλέ μας Χασίν, το «ζουμί» της συμβουλής μου — στην περίπτωση που θα έπρεπε να ζήσεις πραγματικά με τα όντα του πλανήτη Γη, και να συναντήσεις εκείνους τους εκπροσώπους της σημερινής τέχνης — είναι, πάνω απ’ όλα, να μη τους λες ποτέ την αλήθεια κατά πρόσωπο.

30.92.Β

Η μοίρα σου να σε φυλάει!

30.92.Β

Κάθε αλήθεια τους κάνει έξω φρενών, και η εχθρότητα τους προς τους άλλους πηγάζει σχεδόν πάντα ακριβώς από εκεί.

Σε τέτοιους γήινους τύπους δεν πρέπει να λες κατά πρόσωπο παρά μόνον ό,τι μπορεί να «γαργαλίσει» τις σίγουρα κρυσταλλωμένες μέσα τους συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που ήδη σου απαρίθμησα, δηλαδή το «φθόνο», την «έπαρση», τη «φιλαυτία», την «κενοδοξία», το «ψέμα», και λοιπά.

30.92.Β

Και όπως διαπίστωσα κατά την παραμονή μου εκεί κάτω, οι τρόποι του γαργαλίσματος που ενεργούν στα σίγουρα πάνω στον ψυχισμό εκείνων των δυστυχισμένων είναι οι εξής:

30.92.Β

Αν κάποιος από τους εκπροσώπους της τέχνης έχει πρόσωπο κροκοδείλου, πες του ότι είναι ίδια η εικόνα ενός παραδεισένιου πουλιού.

30.92.Β

Αν κάποιος άλλος είναι ανόητος σαν το φελό, πες του ότι έχει το μυαλό του Πυθαγόρα.

30.92.Β

Κι αν σε κάποια υπόθεση φέρεται «πέρα για πέρα ηλίθια», πες του ότι ούτε ο παμπόνηρος Εωσφόρος δε θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.

30.92-3.Β

Αν η εμφάνιση του δείχνει καθαρά ότι πάσχει από μερικές από τις αρρώστειες τους, που προκαλούν στα σίγουρα το σάπισμα τους από μέρα σε μέρα, δώσε στο πρόσωπο σου την έκφραση της πιο έντονης έκπληξης και ρώτησε τον:

30.93.Β

«Για πέστε μου σας παρακαλώ, αγαπητέ μου, ποιο είναι το μυστικό σας γι’ αυτή την παντοτινά νεανική όψη, το «ροδαλό χρώμα σας» — και λοιπά… Θα πρέπει να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα… μη λες ποτέ την αλήθεια.

30.93.Β

Παρόλο που καλά θα ήταν να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον τρόπο προς όλα τα όντα εκείνου του πλανήτη, κάτι τέτοιο είναι απόλυτα αναγκαίο με τους εκπροσώπους όλων των κλάδων της σύγχρονης τέχνης».

30.93.Β

Μόλις τελείωσε ο Αχούν, με επίπλαστο ύφος προξενήτρας που παρευρίσκεται στους γάμους των πελατών της, ή Παριζιάνας μοδίστρας που κάθεται στη βεράντα ενός, όπως λένε, «πολύ σικ καφενείου», άρχισε να τακτοποιεί τις μπουκλίτσες της ουράς του.

30.93.Β

Τότε ο Χασίν, κοιτάζοντας τον με το συνηθισμένο του χαμόγελο, το γεμάτο ευγνωμοσύνη, είπε:

30.93.Β

— Σε υπέρ-ευχαριστώ, ακριβέ μου Αχούν, για τη συμβουλή σου, καθώς και για όλες τις διευκρινίσεις που μου έδωσες για ορισμένες λεπτομέρειες της παραξενιάς του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων εκείνου του πλανήτη του Μεγάλου μας Σύμπαντος, του τόσο ταλαιπωρημένου από κάθε άποψη.

30.99.Β

Η φωσφορίζουσα αντανάκλαση των οπλών οφειλόταν στο ότι το μηχανοστάσιο εξέπεμπε προς εκείνο το μέρος του πλοίου τα ιερά μέρη του Πανταχού Παρόντος Οκιντανόχ, αφού τα είχε συμπυκνώσει στις απαιτούμενες αναλογίες.

31.124.Β

Θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερο, να σου τη διηγηθεί ο ίδιος.

31.125.Β

Αφού είπε αυτά, ο Βεελζεβούλ γύρισε προς τον Αχούν και του είπε:

31.125.Β

— Διηγήσου μας λοιπόν, καλέ μου φίλε, πώς έγιναν τα πράγματα, καθώς και τι σε ανάγκασε να «σκουχιατσινάς» και να «τσιρικουαχτζίβεις» τόσες μέρες, ή, όπως θα έλεγαν και τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, τι σε έκανε να «γκρινιάζεις» και να «εκνευρίζεσαι» σαν τη φιλενάδα σου εκεί κάτω τη «Δόνια Γκίλντα».

31.125.Β

Τότε ο Αχούν, μιμούμενος πάλι το ύφος του Βεελζεβούλ, και μάλιστα τη φορά αυτή ως και τα σκαμπανεβάσματα της φωνής του, άρχισε την ιστορία του:

31.125.Β

— Η συμφορά μου ήταν αποτέλεσμα των ακόλουθων συνθηκών:

31.125.Β

Προς το τέλος της έκτης μας επίσκεψης στον πλανήτη Γη, έπρεπε να περιφέρουμε για λίγο την ύπαρξή μας στην πρωτεύουσα των Γερμανών, των όντων που επινόησαν, όπως ευαρεστήθηκε να πει η Σεβασμιότητά Του, την «καταραμένη» λέξη «Δόκτωρ».

31.125.Β

Στο ξενοδοχείο που διαλέξαμε να μείνουμε, κατοικούσε, στο διπλανό μας δωμάτιο, ένα ζευγάρι πολύ συμπαθητικών όντων, τα οποία είχαν πρόσφατα τελέσει το μυστήριο της ένωσης του ενεργητικού με το παθητικό, για να υπηρετήσουν, συνεχίζοντας το είδος τους, τη μέγιστη συμπαντική Τρωγωαυτοεγωκρατική διαδικασία, ή, όπως θα έλεγαν οι ίδιοι, μόλις είχαν «παντρευτεί», και περνούσαν ακόμα το μήνα του μέλιτος.

31.125.Β

Γνώρισα το ζευγάρι αυτό, κατά τύχη, σε ένα φιλικό σπίτι, κι έπειτα με καλούσαν συχνά στο δωμάτιό τους, «για ένα φλυτζάνι τσάι», όπως συνηθίζουν να λένε εκεί κάτω· πολλές φορές μάλιστα, πήγαινα να τους δω ακόμα και χωρίς να είμαι καλεσμένος, για να περνούν γρηγορότερα οι πληκτικές γερμανικές βραδιές.

31.125.Β

Η κυρία ήταν, όπως λένε, σε ενδιαφέρουσα κατάσταση και, όπως επίσης λένε, περίμενε το «πρώτο της παιδί».

31.125.Β

Όπως κι εγώ, είχαν έρθει για απροσδιόριστο διάστημα στην πρωτεύουσα εκείνης της κοινότητας, λόγω της εργασίας του ενεργητικού μισού του νεανικού ζευγαριού, και βρέθηκαν στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ εμάς.

31.125-6.Β

Ο νεαρός σύζυγος ασκούσε ένα επάγγελμα από τα πιο ιδιόρρυθμα, που το αγνοούνε τα όντα των άλλων κοινοτήτων του απαράμιλλου εκείνου πλανήτη· ήταν πασίγνωστος, στη χώρα του, σαν ένας από τους καλύτερους ειδικούς στην τέχνη να στολίζει το πρόσωπο των πελατών του με «ουλές», που άρεσαν τόσο πολύ στους φοιτητές των γερμανικών πανεπιστημίων.

31.126.Β

Μια μέρα, άκουσα να χτυπούν με νευρικά χτυπήματα τον τοίχο του δωματίου μου.

31.126.Β

Έτρεξα αμέσως, και είδα ότι ο «σύζυγος» δεν ήταν εκεί, γιατί τον είχαν καλέσει κάπου εκείνη την ημέρα· η γυναίκα βρέθηκε μόνη της και, λίγο πριν λιποθυμήσει, ενστικτωδώς χτύπησε στον τοίχο μου.

31.126.Β

Όταν μπήκα μέσα, αισθανόταν ήδη λίγο καλύτερα, αλλά με παρακάλεσε να φωνάξω ένα γιατρό.

31.126.Β

Φυσικά, βγήκα στο δρόμο τρέχοντας. Αλλά εκεί αναρωτήθηκα: «Μα πού να πάω τώρα;»

31.126.Β

Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι κοντά στο ξενοδοχείο μας ζούσε ένα ον που όλος ο κόσμος το φώναζε «δόκτορα»· στην είσοδο του σπιτιού του μάλιστα υπήρχε μια μεταλλική πλάκα, η οποία έγραφε το επώνυμο του και μπροστά τον τίτλο «Δόκτωρ». Έτρεξα αμέσως στο σπίτι του δόκτορα.

31.126.Β

Έτρωγε όμως τη στιγμή εκείνη, και η υπηρέτρια με παρακάλεσε να περιμένω λίγα λεπτά στο σαλόνι, εξηγώντας μου πως ο δόκτωρ και οι καλεσμένοι του θα σηκώνονταν σε λίγο από το τραπέζι.

31.126.Β

Κάθησα λοιπόν στο σαλόνι να τον περιμένω, αλλά δεν θα ’λεγε κανείς ότι περίμενα με ηρεμία.

31.126.Β

Καθόμουν «σε αναμμένα κάρβουνα», σύμφωνα με την έκφραση των εκεί κάτω όντων, διότι ανησυχούσα πολύ για την κατάσταση της γειτόνισσας μου.

31.126.Β

Ωστόσο ο «αξιότιμος δόκτωρ» αργούσε ακόμα. Είχαν περάσει είκοσι περίπου λεπτά. Μην μπορώντας πια να συγκρατηθώ, χτύπησα το κουδούνι.

31.126.Β

Όταν μπήκε η υπηρέτρια, την παρακάλεσα να το ξαναθυμίσει στο γιατρό, και να του πει ότι βιαζόμουν πολύ και ότι δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.

31.126.Β

Έφυγε.

31.126.Β

Πέρασαν άλλα πέντε λεπτά.

31.126.Β

Τελικά, εμφανίστηκε ο γιατρός.

31.126.Β

Βιαστικά, του εξήγησα τι τον ήθελα, αλλά, προς μεγάλη μου έκπληξη, ξέσπασε σ’ ένα ασυγκράτητο γέλιο.

31.127.Β

Σκέφτηκα: «Μάλλον θα παραήπιε ο γιατρός, στο γεύμα με τους φίλους του, γερμανική μπύρα».

31.127.Β

Και μόνο αφού ηρέμησε λίγο απ’ το υστερικό του γέλιο, κατάφερε να μου πει ότι, προς μεγάλη του λύπη, δεν ήταν «δόκτωρ της Ιατρικής» αλλά «δόκτωρ της Φιλοσοφίας».

31.127.Β

Τη στιγμή εκείνη, βρέθηκα στην ίδια κατάσταση, λες και άκουγα για δεύτερη φορά την απόφαση της Αιωνιότητάς μας να καταδικάζει σε εξορία την Αυτού Σεβασμιότητα και τους δικούς Του, και κατά συνέπεια κι εμένα.

31.127.Β

Λοιπόν, καλέ μας Χασίν… έφυγα από το σαλόνι του δόκτορα και να ’μαι πάλι στο δρόμο, στην ίδια κατάσταση.

31.127.Β

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνούσε κατά τύχη ένα «ταξί».

31.127.Β

Πήδηξα μέσα και αναρωτήθηκα: «Πού πάμε τώρα;»

31.127.Β

Θυμήθηκα τότε ότι στο καφενείο όπου πήγαινα καμιά φορά, συναντούσα σχεδόν πάντα κάποιο ον που όλος ο κόσμος το φώναζε «δόκτωρ».

31.127.Β

Ζήτησα από τον οδηγό να με πάει γρήγορα σ’ εκείνο το καφενείο.

31.127.Β

Εκεί, ένα γνωστό μου «γκαρσόνι» μου είπε ότι ο δόκτωρ μόλις είχε φύγει με μερικούς φίλους και ότι έτυχε ν’ ακούσει το όνομα του εστιατορίου που πηγαίνανε για φαγητό, και μου έδωσε τη διεύθυνση.

31.127.Β

Αν και το εστιατόριο ήταν σε μεγάλη απόσταση, μη γνωρίζοντας άλλο γιατρό, είπα στον οδηγό να με πάει εκεί.

31.127.Β

Ύστερα από ένα ατέλειωτο ημίωρο, φτάσαμε στο μαγαζί και βρήκα αμέσως το δόκτορα μου.

31.127.Β

Δυστυχώς όμως, κι αυτή τη φορά, δεν ήταν γιατρός! αλλά «δόκτωρ του Δικαίου».

31.127.Β

Είχα «μπλέξει άσχημα», όπως λένε.

31.127.Β

Τελικά μου ήρθε η ιδέα να απευθυνθώ στον «μαιτρ» του εστιατορίου και να του εξηγήσω τι ζητούσα λεπτομερώς.

31.127.Β

Εκείνος ο «μαιτρ» ήταν ένα ον πολύ εξυπηρετικό. Όχι μόνο μου εξήγησε τι χρειαζόταν να κάνω, αλλά με συνόδεψε μάλιστα σ’ ένα γιατρό — έναν «δόκτορα της μαιευτικής» τη φορά αυτή.

31.127-8.Β

Είχαμε την τύχη να τον βρούμε σπίτι του, και ευγενέστατα δέχτηκε να με ακολουθήσει αμέσως. Ενώ όμως βρισκόμασταν στο δρόμο, η καημένη η γειτόνισσα μου είχε ήδη φέρει στον κόσμο το «πρώτο» της παιδί, ένα αγοράκι· το είχε φασκιώσει κουτσά-στραβά, χωρίς τη βοήθεια κανενός, και είχε πέσει σε βαθύ λήθαργο μετά από τους φοβερούς πόνους που είχε αντέξει ολομόναχη.

31.128.Β

Να λοιπόν γιατί απεχθάνομαι, από εκείνη την ημέρα, με όλη μου την παρουσία, τη λέξη «δόκτωρ»· και θα συμβούλευα κάθε ον του πλανήτη Γη να μη τη χρησιμοποιεί παρά μόνο όταν είναι πραγματικά θυμωμένος.

31.128.Β

Για να καταλάβεις καλύτερα την αξία των σημερινών γιατρών του πλανήτη σου, θα πρέπει ακόμη να σου πω ένα απόφθεγμα, που αναφέρεται σε λόγου τους, του σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα:

31.128.Β

Λέει:

«Για τις αμαρτίες μας ο Θεός μας έστειλε δύο είδη γιατρών: το ένα για να μας βοηθάει να πεθάνουμε, και το άλλο για να μας εμποδίζει να ζούμε».

43.220.Γ

Σε συμβούλεψε, εκτός των άλλων, ότι αν τυχόν ζήσεις για οποιονδήποτε λόγο στον πλανήτη Γη και τύχει να ανακατευτείς με τα παράδοξα εκείνα τρίμυαλα όντα, να είσαι πάντα πολύ προσεκτικός με τους σύγχρονους τύπους που «εκπροσωπούν την τέχνη», για να μη τους προσβάλλεις ποτέ και τους κάνεις «θανάσιμους εχθρούς» σου.

43.220.Γ

Ο καλός μας ο Αχούν, έχοντας κατά νου τις διάφορες αδυναμίες τους, όπως τη «φιλαυτία», την «υπερηφάνεια», την «κενοδοξία», και άλλες, σου υπόδειξε ποιες από αυτές τις ειδικές ιδιότητες θα σε βόλευε σε κάθε περίπτωση να «γαργαλάς».

43.220.Γ

Σου εξήγησε μάλιστα με λεπτομέρειες πώς να τους μιλάς και τι να τους λες ώστε να σε βλέπουν με καλό μάτι, να μη λένε ποτέ για σένα παρά καλά λόγια, και να σε επαινούν παντού και πάντα.

43.221.Γ

Παρόλο όμως που η συμβουλή του είναι πολύ σοφή, και μάλιστα απαραίτητη για όποιον θέλει να ζήσει ανάμεσά τους, προσωπικά δεν τη βρίσκω πρακτική για σένα· και δεν είναι πρακτική, επειδή καταρχήν όλα τα όντα της Γης δεν είναι και «εκπρόσωποι της τέχνης», κι έτσι η συμβουλή αυτή δε θα μπορούσε βέβαια να εφαρμοστεί σε όλα ανεξαιρέτως, και από την άλλη δε θα σου ήταν καθόλου εύκολο να αναρωτιέσαι και να θυμάσαι ποια από τις αναρίθμητες αδυναμίες τους θα πρέπει να γαργαλήσεις, σε κάθε περίπτωση.

43.221.Γ

Θα σου μάθω λοιπόν ένα μεγάλο «μυστικό» του ψυχισμού τους, επιμένοντας σε μια συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, που αν ξέρεις να τη χρησιμοποιήσεις, θα μπορείς να προκαλέσεις στον καθένα τους την εκδήλωση για την οποία σου μίλησε ο Αχούν.

45.284.Γ

Αυτό το Κελέ-ε-οφού έλεγε:

45.284.Γ

«Σεβασμιότατε, έμαθα πως αξιώθηκες να λάβεις από τον ΠΑΤΕΡΑ μας τον ΚΟΙΝΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ την πλήρη άφεση των σφαλμάτων της νεότητας σου και ότι θα εγκαταλείψεις την πατρίδα μου για πάντα. Γι’ αυτό το λόγο, εγώ ο γέρος, θέλω πολύ να σε συναντήσω, θα ήθελα να σου δώσω την ευχή μου για τελευταία φορά, και με την ευκαιρία αυτή, να ευχαριστήσω στο πρόσωπο σου όλα τα όντα της φυλής σου για την καλοδιάθετη στάση που έδειξαν στη μακρόχρονη σχέση τους με τα όντα της πατρίδας μου».

45.284.Γ

Το Κελέ-ε-οφού τελείωνε έτσι:

45.285.Γ

«Θα παρουσιαζόμουν εγώ ο ίδιος στο σπίτι σου, αλλά οι διαστάσεις του πλανητικού μου σώματος δεν μου το επιτρέπουν με κανέναν τρόπο, θα πρέπει λοιπόν να σε παρακαλέσω να μην αρνηθείς να έρθεις στο “Φαλ-φε-φουφ”² μου».

45.285.Γ

Πρέπει να σου πω ότι τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Άρη γνώριζαν από την αρχή την αληθινή μας φύση, και το λόγο που μας ανάγκαζε να κατοικούμε στον πλανήτη τους.

45.287.Γ

Ορισμένοι δικοί μας έμειναν στο σκάφος Ευκαιρία, ενώ άλλοι εγκαταστάθηκαν στα σπίτια που μας διέθεσαν τα αξιαγάπητα όντα του πλανήτη Κρόνου. Όσο για μένα, πήγα με τον Αχούν στο Ριρχ, μια μεγάλη συνάθροιση τρίμυαλων όντων, όπου ζούσε ο φίλος μου Γκορναχούρ Χαρχάρχ.

47.311.Γ

Κι όταν ο Βεελζεβούλ, του οποίου η αλλαγμένη όψη ταίριαζε πια με τις αρετές του κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, ο γέρος υπηρέτης του ο Αχούν, που του ήταν αφοσιωμένος σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ύπαρξής του, πρόσπεσε να προσκυνήσει μπροστά του, και, με φωνή ειλικρινά παρακλητική, του είπε:

47.311.Γ

«Ιερό Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας!

«Ελέησέ με και συγχώρεσέ με, εμένα το δύστυχο συνηθισμένο τρίκεντρο ον, για όλες τις παλιότερες, θεληματικές και αθέλητες, ασεβείς εκδηλώσεις μου απέναντι στην ιερή ουσία σου.

47.311.Γ

«Ελέησέ με και συγχώρεσέ με, συγχώρεσε αυτό το τρίκεντρο ον που υπάρχει τόσο πολύν καιρό, αλλά που για κακή του τύχη — μόνο και μόνο επειδή, κατά την προπαρασκευαστική του ηλικία, κανείς από τους συγγενείς του δεν βοήθησε να σχηματιστούν μέσα του οι ψυχικοί παράγοντες που παρέχουν την ικανότητα της εντατικής εκπλήρωσης των αναγκαίων σε κάθε τρίμυαλο ον οντικών Πάρτκντολγκ-καθηκόντων — δεν είχε τη διορατικότητα να νιώθει κάπου-κάπου, ούτε καν από ένστικτο, την παν-οντική και ακράδαντη πραγματικότητα την κρυμμένη κάτω από περιβλήματα τα οποία καλύπτουν, σύμφωνα με τον κοσμικό Τρωγωαυτοεγωκράτη και τις συνθήκες του περιβάλλοντος, μια πραγματικότητα ιερή για καθετί που αναπνέει, και η οποία ονομάζεται “αντικειμενικός Νους”».

47.311.Γ

Λέγοντας αυτά, ο Αχούν έμεινε εκστατικός και κοκάλωσε σε μια βουβή αναμονή.

47.311-2.Γ

Ο Βεελζεβούλ, μένοντας σιωπηλός, τον κοίταξε με βλέμμα φανερά γεμάτο αγάπη και συγχώρεση, αλλά μέσα στο οποίο διαφαινόταν και μια θλίψη της ουσίας και μια υποταγή στο αναπόφευκτο.

47.312.Γ

— Τι λες, παιδί μου; Μπορεί να συμβαίνει και στη δική σου παρουσία το ίδιο πράγμα όπως και σ’ εκείνη του γερο-Αχούν μας;

47.312.Γ

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Χασίν απάντησε ντροπαλά και με τόνο διστακτικό, κάτι που δεν το συνήθιζε και πολύ:

47.312.Γ

— Ναι…, κάτι τέτοιο, ιερό Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας. Με τη μόνη διαφορά πως η παρόρμηση της αγάπης φουντώνει τη στιγμή αυτή μέσα μου δυνατότερη, και προς τον Αχούν μας, και προς τα όντα του πλανήτη Γη.

47.312.Γ

Η παρόρμηση της αγάπης φουντώνει μέσα μου δυνατότερη, επειδή όλοι αυτοί έχουν συμβάλει πολύ, νομίζω, στο να γίνω άξιος μάρτυρας του δοξασμού εκείνου που ήταν η αιτία της αιτίας της έλευσής μου, και ο οποίος, ενώ ήταν μέχρι σήμερα πολύ απλά ο «πολυαγαπημένος μου παππούς», γίνεται τώρα και για μένα ένα από τα ιερά Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας, μπροστά στο οποίο τα πάντα υποκλίνονται, και μπροστά στο οποίο έχω την ευτυχία να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

47.312.Γ

Ο καλός μας Δάσκαλος θα έλεγε σε παρόμοια περίπτωση:

«Μη χύνεις άσκοπα δάκρυα, σαν το φτωχό κροκόδειλο που δεν κατάφερε να αρπάξει το αριστερό μπούτι του ψαρά».