Study of Beelzebub's Tales

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34
Ο Βεελζεβούλ στη Ρωσία

Περίληψη

Ο Βεελζεβούλ αφηγείται στον Χασίν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την τελευταία προσωπική παραμονή του στην επιφάνεια του πλανήτη Γη. Σύμφωνα με την αφήγηση ένα πρωί καθώς έκανε τον περίπατό του προς τις «Πυραμίδες» στην Αίγυπτο, γνώρισε κάποιον Ρώσο, ο οποίος ήταν επικεφαλής σε μία εταιρία στην Ρωσία, που ονομάζεται «Επιτροπή Προστασίας της Εγκράτειας του λαού» και η οποία είχε ως στόχο να βοηθήσει του Ρώσους ν’ απαλλαγούν από το πάθος τους για το αλκοόλ.

Μετά από τις εκτεταμένες συζητήσεις τους σχετικά με τα ολέθρια ανθρώπινα «βίτσια» ο Ρώσος πείστηκε ότι ο Βεελζεβούλ, γνώριζε πολλά για τον ψυχισμό των ανθρώπων και για το πώς να δημιουργεί συνθήκες για την καταπολέμηση των ανθρώπινων αδυναμιών και τον κάλεσε να πάει στην Ρωσία για να τον βοηθήσει την επιτροπή να εξαλείψει τον αλκοολισμό από την πατρίδα του. Ο Βελζεβούλ δέχτηκε και μετά από δύο εβδομάδες επισκέφτηκε την Αγία Πετρούπολη, που ήταν την εποχή εκείνη η μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας.

Για να καταλάβει ο Χασίν καλύτερα τον ιδιαίτερα εμφανή δυαδισμό της ατομικότητας των όντων εκείνης της μεγάλης κοινότητας, του μεταφέρει λέξη προς λέξη την άποψη που του μετέδωσε γι’ αυτά τα όντα ο Ναστραντίν Χότζας κατά την συνάντησή τους στην «Περσία», κοντά σε μια πόλη με το όνομα Ισπαχάν, όπου πήγε όταν διερευνούσε τις Αγιότατες Δραστηριότητες του Ασιάτα Σεϊμάς. Εκεί ο Ναστραντίν Χότζας με τη γνωστή του «διακριτική καυστικότητα», έδωσε στον Βεελζεβούλ τον ορισμό ολόκληρης της παρουσίας ως και της ουσίας των όντων της σύγχρονης κοινότητας της Περσίας: του εξήγησε ότι παρομοίαζε τα όντα της κοινότητας της Περσίας με τα πτηνά «κοράκια», ενώ τα όντα της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας, με τα πτηνά «γαλοπούλες».

Όπως εξηγεί στον Χασίν κατά την παραμονή του στην Αγία Πετρούπολη συναναστρεφόταν όντα διαφόρων, όπως λένε, «τάξεων» και «θέσεων», για να μελετήσει τις χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες των ηθών και εθίμων τους, και να ξεδιαλύνω τα αίτια της «οργανικής ανάγκης» τους για το οινόπνευμα, καθώς και τις πασιφανείς συνέπειες από την επίδραση του στη συνολική τους παρουσία. Όπως διαπίστωσε τα περισσότερα από αυτά τα όντα είχαν κιόλας μέσα τους το σπόρο εκείνης της «ιδιαίτερης λειτουργίας της συνολικής τους παρουσίας», η οποία, εδώ και πολύ καιρό, εμφανίστηκε στα όντα του πλανήτη Γη σαν αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου συνδυασμού δύο ανεξάρτητων εξωτερικών αιτίων. Το πρώτο από αυτά τα αίτια είναι ένας γενικός νόμος του σύμπαντος που υπάρχει με το όνομα «Σολιουνένσιους»· και το δεύτερο είναι μια έντονη επιδείνωση, σε κάποιον συγκεκριμένο τόπο της επιφάνειας του πλανήτη Γη, των συνθηκών της συνηθισμένης τους ύπαρξης και αυτήν την φορά στην Ρωσία αυτό ονομάστηκε «Μπολσεβικισμός».

Αναφέρει στον Χασίν ότι πριν ακόμα φτάσει σ’ αυτή την πόλη, είχε ήδη αποφασίσει να οργανώσει σε κάποιον από τους μεγάλους τόπους συνάθροισής τους κάτι σαν «εργαστήριο χημείας», όπου σκόπευα να κάνει, με μεθόδους που προκαταβολικά είχα προβλέψει, ειδικά πειράματα για ορισμένες πολύ βαθιά κρυμμένες όψεις του παράδοξου ψυχισμού τους. Αλλά καθώς προσπάθησε να βγάλει την σχετική άδεια από την αρμόδια υπηρεσία, διαπίστωσε ότι οι υπάλληλοι της, ενώ παραδέχονταν ότι η έκδοση μιας τέτοιας άδειας ήταν μέσα στις αρμοδιότητές τους, δεν ήξεραν πώς έπρεπε να ενεργήσουν και αφού τον ταλαιπώρησαν αρκετά τελικά δεν κατάφερε να βγάλει την άδεια.

Αναφέρει επίσης στον Χασίν εκείνος ο σημαντικός Ρώσος έδινε πολύ μεγάλη βαρύτητα στις σκέψεις και στις παρατηρήσεις του Βεελζεβούλ γι’ αυτά που ήθελε να πετύχει η «Επιτροπή εγκράτειας του λαού», καθώς και για τα προγράμματά της, και ενθουσιαζόταν ειλικρινά από την ακρίβεια των παρατηρήσεων του και στην αρχή ανακοίνωνε στις γενικές συνελεύσεις, όλες του τις υποδείξεις και η Επιτροπή πάντοτε τις υιοθετούσε και τις υλοποιούσε. Αλλά όταν ορισμένοι από τους συνέδρους έμαθαν κατά τύχη ότι οι ιδέες πολλών πραγματικά ωφέλιμων μέτρων προέρχονταν από έναν ξένο γιατρό, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν καν Ευρωπαίος, ξανάρχισαν όλες οι γνωστές «ραδιουργίες» και «διαμαρτυρίες» με περισσότερη ένταση. Επειδή δεν μπορούσε να υλοποιήσει τα σχέδιά του ο Β. αποφάσισε να φύγει από την Ρωσία και να αναζητήσει συνθήκες που θα ταίριαζαν καλύτερα στον σκοπό του σε κάποια άλλη Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Μερικές μέρες πριν την αναχώρηση του, η Επιτροπή προετοιμαζόταν να εγκαινιάσει το κτίριο που προοριζόταν για την πάλη ενάντια στον αλκοολισμό, και στο οποίο τα όντα εκεί κάτω έδωσαν, μ’ αυτή την ευκαιρία, το όνομα του αυτοκράτορά τους. Το βάφτισαν: «Εθνικό Οικοδόμημα του Αυτοκράτορα Νικολάου του Β’».

Δυο μέρες αργότερα έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου και, καθώς την προηγούμενη ο Βεελζεβούλ είχε πάρει επίσημη πρόκληση, πήγε σ’ αυτή την τελετή. Την ημέρα της τελετής, κι ενώ η τελετή συνεχιζόταν ακόμη, ο πρώτος Ρώσος φίλος του, έτρεξε ξαφνικά προς το μέρος του και του ανακοίνωσε ότι θα είχε την «ευτυχία» να παρουσιαστεί στον Τσάρο, γεγονός που θεωρείτο πολύ σημαντικό σ’ αυτήν την χώρα. Αφού έγιναν οι αναγκαίες προετοιμασίες, την ημέρα της «υπέρτατης παρουσίασης», έφτασε στο μέρος που κατοικούσε ο αρχηγός εκείνης της μεγάλης κοινότητας. Όπως διηγείται στον Χασίν μέσα σ’ εκείνη τη σάλα, η καθεμιά από τις κινήσεις του, το κάθε βήμα του, ως και το παραμικρό ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων του ήταν προμελετημένα, και «υπαγορευμένα» σύμφωνα με τις υποδείξεις του στρατηγού που ανέλαβε την προετοιμασία αυτής της παρουσίασης και ότι, παρόλο που αυτός ο τρόπος ενέργειας είναι παράλογος, αν αναλογιστούμε ότι η τελειοποίηση ενός όντος εξαρτάται από την ποσότητα και την ποιότητα των εσωτερικών του εμπειριών, η αντικειμενική δικαιοσύνη τον υποχρεώνει να αναγνωρίσει ότι εκείνο το βράδυ τα όντα του πλανήτη Γη τον υποχρέωσαν, φυσικά ασυνείδητα, να δοκιμάσει και να νιώσει περισσότερα ίσως πράγματα απ’ όσα ένιωσε και δοκίμασε όλους εκείνους τους αιώνες της διαμονής του ανάμεσά τους.

Προτρέπει τον Χασίν ν’αφομοιώσει όλα τα γεγονότα που του συνέβησαν στην συνέχεια και τα οποία ήταν αποτέλεσμα εκείνης της «περίφημης παρουσίασής του στην Αυτού Μεγαλειότητά του τον Τσάρο» για να μπορέσει να σχηματίσει μία σαφή εικόνα και να καταλάβει ότι αυτό που ονομάζεται στην Ρωσία «ατομική σπουδαιότητα» εκτιμάται και στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στα εφήμερα εξωτερικά «Βετρο-ουρετζνελ» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η συνήθειά τους να κρίνουν τις αρετές των άλλων από την εφήμερη εξωτερική τους εμφάνιση, ριζώνοντας σιγά-σιγά μέσα τους δεν έπαψε να αναπτύσσει και να ενισχύει την αυταπάτη τους ότι η απόκτηση της «οντικής ατομικότητας» περιορίζεται σ’ αυτήν ακριβώς την αυταπάτη, και όλοι τους υποκειμενικά, δεν πασχίζουν παρά μόνο γι΄αυτήν. Γι΄αυτό λοιπόν σήμερα, από την στιγμή που θα έρθουν στον κόσμο, χάνουν όλοι, σιγά-σιγά την «γεύση», ακόμη και την «επιθυμία» αυτού που ονομάζεται «αντικειμενικό οντικό Είναι». Λίγο μετά από εκείνη την αλησμόνητη «υπέρτατη παρουσίαση» Ο Β. έφυγε από την Αγια Πετρούπολη και επισκέφτηκε διάφορες πόλεις στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους, αλλά ξαναγύρισε στην Κοινότητα της Ρωσίας πολλές φορές για άλλες δουλειές και μάλιστα ήταν εκεί κατά την περίοδο όπου πραγματοποιήθηκε η μεγάλη τους «διαδικασία αλληλοεξόντωσης και αφανισμού όλων όσων αποκτήθηκαν παλιότερα», διαδικασία που την ονόμασαν «Μπολσεβικισμό».

Εξηγεί στον Χασίν ότι αυτή η παράλογη διαδικασία εμφανίζεται εκεί κάτω με την επενέργεια δύο ανεξάρτητων παραγόντων: ο πρώτος είναι ο κοσμικός νόμος «Σολιουνένσιους» και ο δεύτερος οι αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους καθιέρωσαν και ότι ο βασικότερος παράγοντας είναι ο διαχωρισμός τους σε κάστες. Του εξηγεί επίσης ότι μετά την δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή που υπέστη ο πλανήτης Γη, η δράση του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους ασκήθηκε στην παρουσία των τρίμυαλων όντων τουλάχιστων 48 φορές και κυρίως στην Αίγυπτο, όπου ήταν και ο ίδιος ο Β. μάρτυρας πολλών τέτοιων φρικιαστικών διαδικασιών αλληλοεξόντωσης που συνέβησαν μεταξύ των όντων κατά την εποχή της δυναστείας των Φαραώ.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Χασίν αναφέρει ότι τα ευεργετικά «ήθη και τα έθιμα» που παγιώθηκαν στην Ρωσία στην διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης απλά και μόνο με το πέρασμα του χρόνου στο τέλος εξαφανίζονται ή τροποποιούνται με τέτοιο τρόπο, που γίνονται από μόνα τους βλαβερά και πάλι εξαιτίας των αφύσικων συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους καθιέρωσαν που έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση στον ψυχισμό τους μιας ιδιότητας που έγινε η κύρια αιτία της κακοδαιμονίας τους η οποία ονομαζεται «ενδοτικότητα»

Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος

34.160.Β

ΤΑ γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την τελευταία προσωπική παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη και τα οποία σχετίζονται με την αφύσικη μορφή της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης των ευνοουμένων σου, καθώς και όλα εκείνα τα ασήμαντα επεισόδια που μου αποκάλυψαν τις χαρακτηριστικές λεπτομέρειες του παράξενου ψυχισμού τους, άρχισαν ως εξής:

34.160.Β

Ένα πρωί, καθώς έκανα τον περίπατο μου προς τις «Πυραμίδες», ένας κάπως ηλικιωμένος άγνωστος, τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν θύμιζαν καθόλου ντόπιο, με πλησίασε και, αφού με χαιρέτησε σύμφωνα με τις συνήθειες εκεί κάτω, μου είπε τα ακόλουθα λόγια:

34.160.Β

«Κύριε Δόκτωρ! Θα μου κάνατε ίσως τη χάρη να δεχθείτε να σας συνοδεύω κατά τους πρωινούς περιπάτους σας; Παρατήρησα ότι περπατάτε πάντοτε μόνος σε τούτα τα μέρη. Κι εμένα μ’ αρέσει πολύ να περνώ από εδώ τα πρωινά και, καθώς είμαι, όπως κι εσείς, ολομόναχος στην Αίγυπτο, πήρα το θάρρος να σας προτείνω τη συντροφιά μου».

34.160.Β

Επειδή οι δονήσεις της ακτινοβολίας του δεν ήταν και πολύ «Οτκαλουπαριανές» σε σχέση με τις δικές μου — δηλαδή μου φαινόταν «συμπαθητικός», σύμφωνα με την έκφραση των ευνοουμένων σου — και καθώς είχα κι εγώ σκεφτεί να συνάψω σχέσεις με κάποιον που θα μου επέτρεπαν να ηρεμώ πού και πού από την «ενεργητική σκέψη», με συνομιλίες όπου θα άφηνα ελεύθερους τους συνειρμούς μου, δέχτηκα αμέσως την πρότασή του, κι από εκείνη τη μέρα, περνούσα μαζί του το χρόνο των πρωινών μου περιπάτων.

34.160-1.Β

Αφού τον γνώρισα καλύτερα, έμαθα ότι αυτός ο ξένος ανήκε στη μεγάλη κοινότητα που ονομαζόταν «Ρωσία» και ότι ήταν, ανάμεσα στους συμπατριώτες του, ένας σημαντικός «κάτοχος εξουσίας».

34.161.Β

Κατά τη διάρκεια των περιπάτων μας, οι συζητήσεις μας στρέφονταν κατά προτίμηση, δεν ξέρω γιατί, γύρω από την έλλειψη θέλησης των τρίμυαλων όντων και γύρω από εκείνες τις ανάξιες αδυναμίες τους που τις ονομάζουν «βίτσια», αδυναμίες στις οποίες εθίζονται πολύ γρήγορα, ιδίως στις μέρες μας, και οι οποίες τελικά αποτελούν τη μόνιμη βάση που πάνω της στηρίζουν την ύπαρξή τους, καθώς και την ποιότητα των οντικών τους εκδηλώσεων.

34.161.Β

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μας, γύρισε ξαφνικά προς το μέρος μου και μου είπε:

34.161.Β

«Αγαπητέ μου κύριε Δόκτωρ, θα γνωρίζετε ασφαλώς ότι, στην πατρίδα μου, το πάθος για το αλκοόλ έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τα τελευταία χρόνια και έχει διαδοθεί σε όλους τους ανθρώπους όλων των τάξεων. Κι αυτό το πάθος, όπως γνωρίζετε, οδηγεί αργά ή γρήγορα σε μορφές αμοιβαίων σχέσεων που καταλήγουν συνήθως, όπως το δείχνει η ιστορία, στην καταστροφή πανάρχαιων εθίμων και κατακτήσεων της κοινωνίας.

34.161.Β

«Γι’ αυτό, λοιπόν, πολλοί από τους διορατικότερους συμπατριώτες μου, όταν πια κατάλαβαν τη σοβαρότητα της κατάστασης που δημιουργήθηκε στη χώρα, συγκεντρώθηκαν πρόσφατα για να βρουν πώς θα μπορούσαν να αποτρέψουν κάθε καταστροφική συνέπεια. Για να ευδοκιμήσει όμως το έργο τους, αποφάσισαν αμέσως να ιδρύσουν μια εταιρία που ονομάζεται “Επιτροπή Προστασίας της εγκράτειας του λαού”, και να με διορίσουν επικεφαλής αυτού του εγχειρήματος.

34.161.Β

«Σήμερα, οι δραστηριότητες της “Επιτροπής” μας, που είναι επιφορτισμένη να παίρνει μέτρα ενάντια σ’ αυτή την εθνική συμφορά, βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

34.161.Β

«Έχουμε ήδη κάνει πολλά, και μας μένουν ακόμη πολλά να κάνουμε».

34.161.Β

Έπειτα συλλογίστηκε μια στιγμή, και συνέχισε:

34.161.Β

«Αν όμως τώρα, αγαπητέ μου κύριε Δόκτωρ, μου ζητούσατε την προσωπική μου άποψη πάνω στα αποτελέσματα που μπορεί κανείς να περιμένει από την επιτροπή μας, αν μιλούσα ειλικρινά, παρόλο που είμαι ο επικεφαλής της, θα δυσκολευόμουν να σας πω κάτι θετικό.

34.162.Β

«Σε ό,τι αφορά τη γενική επιτυχία της Επιτροπής μας, εγώ, από μέρους μου, δεν ελπίζω πια παρά μόνο στην τύχη».

34.162.Β

«Κατά τη γνώμη μου, όλο το κακό προέρχεται από το γεγονός ότι αυτή η επιχείρηση βρίσκεται υπό τον έλεγχο πολλών ομάδων, από τις οποίες εξαρτάται η πραγματοποίηση των σκοπών της· και καθώς, μπροστά σε κάθε πρόβλημα, καθεμιά από αυτές τις ομάδες ακολουθεί τα δικά της σχέδια, η λύση κάθε συγκεκριμένου ζητήματος που αναφέρεται στο βασικό σκοπό της επιτροπής γίνεται πάντα αφορμή για διαφωνίες. Και λόγω αυτών, αντί τα άτομα να βελτιώνουν τις συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να επιτευχθούν αποτελεσματικά οι στόχοι πάνω στους οποίους στηρίζεται αυτή η προσπάθεια, που είναι τόσο απαραίτητη για την αγαπημένη μου πατρίδα, τα μέλη της Επιτροπής αφήνουν μέρα με τη μέρα να πληθαίνουν ανάμεσά τους κάθε είδους παρεξηγήσεις, προσωπικά θέματα, συκοφαντίες, ραδιουργίες, δολιότητες, και άλλα τέτοια.

34.162.Β

«Εγώ προσωπικά, τώρα τελευταία, το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα τόσο πολύ, και συμβουλεύτηκα ανθρώπους που έχουν λίγο-πολύ κάποια “πείρα από τη ζωή”, για να μπορέσω να βρω μια διέξοδο από αυτή την τόσο αξιοθρήνητη κατάσταση, ώστε παρά λίγο να αρρωστήσω· και αναγκάστηκα, με την επιμονή των συγγενών μου, να κάνω τούτο το ταξίδι στην Αίγυπτο με μοναδικό σκοπό να ξεκουραστώ. Αλίμονο όμως, ούτε στην Αίγυπτο, δεν μπορώ να τα καταφέρω, επειδή οι ζοφερές σκέψεις μου δε με αφήνουν να ησυχάσω.

34.162.Β

«Λοιπόν, αγαπητέ κύριε Δόκτωρ, τώρα που γνωρίζετε κάπως το βάθος της κατάστασης από την οποία προέρχεται η σημερινή ηθική μου δυσαρμονία, θα σας εξομολογηθώ με ειλικρίνεια τις σκέψεις και τις εσωτερικές ελπίδες που ξεπήδησαν μέσα μου από τότε που σας γνώρισα.

34.162-3.Β

«Η αλήθεια είναι», συνέχισε, «ότι κατά τις συχνές και εκτεταμένες συζητήσεις μας για τα ολέθρια ανθρώπινα “βίτσια” και για τις δυνατότητες που υπάρχουν για να απαλλαγούν οι άνθρωποι απ’ αυτά, έχω πειστεί απόλυτα ότι είστε ικανότατος στο να διακρίνετε ως και ελάχιστες λεπτομέρειες του ψυχισμού τους, καθώς επίσης και να δημιουργείτε συνθήκες για την καταπολέμηση αυτών των αδυναμιών. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι είστε ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να είναι η πηγή κάθε πρωτοβουλίας για την οργάνωση των δραστηριοτήτων της Επιτροπής που ιδρύσαμε ενάντια στον αλκοολισμό, και να διευθύνει την πρακτική εφαρμογή της μέσα στη ζωή.

34.163.Β

«Χθες το πρωί, μου ήρθε μια ιδέα την οποία σκεφτόμουν όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα, και τελικά αποφάσισα να σας ρωτήσω το εξής:

34.163.Β

«Θέλετε να έρθετε στη χώρα μου τη Ρωσία, και, βλέποντας επιτόπου όλα όσα γίνονται εκεί, να δεχόσασταν να μας βοηθήσετε να οργανώσουμε την Επιτροπή μας με τρόπο που να φέρει στην πατρίδα μου τα οφέλη για τα οποία αρχικά ιδρύθηκε;»

34.163.Β

Και πρόσθεσε:

«Η αγάπη σας για την ανθρωπότητα μου δίνει το θάρρος να σας απευθύνω αυτή την παράκληση, με τη βεβαιότητα ότι δε θα αρνηθείτε στη συμμετοχή σας σ’ αυτό το έργο, από το οποίο ίσως εξαρτάται η σωτηρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων».

34.163.Β

Όταν εκείνος ο συμπαθητικός Ρώσος σταμάτησε να μιλάει, συλλογίστηκα για λίγο, και του απάντησα ότι κατά πάσα πιθανότητα θα δεχόμουν την πρόταση του να πάω στη Ρωσία, γιατί κι αυτή η χώρα θα μπορούσε να είναι κατάλληλη για το βασικό μου σκοπό.

34.163.Β

Κι έπειτα του είπα:

«Σήμερα έχω ένα μόνο σκοπό· κι αυτός είναι να διαφωτίσω σε βάθος, σε όλες τους τις λεπτομέρειες, τις εκδηλώσεις του ανθρώπινου ψυχισμού, τόσο στα μεμονωμένα άτομα όσο και στις κοινότητες. Για να μελετήσω λοιπόν την κατάσταση και τις εκδηλώσεις του ψυχισμού τους στις μεγάλες κοινότητες, η Ρωσία θα είναι ιδιαίτερα κατάλληλη· κι επειδή η αρρώστια του “πάθους για το αλκοόλ” μεταδόθηκε στην πατρίδα σας σε όλο σχεδόν τον πληθυσμό, όπως κατάλαβα από τη συζήτησή μας, θα μπορώ να κάνω τακτικά πειράματα πάνω σε διάφορους τύπους, είτε ξεχωριστά, είτε μαζικά».

34.163.Β

Μετά το τέλος της συνομιλίας μου μ’ εκείνο το σημαντικό ον από τη Ρωσία, έσπευσα να κάνω τις προετοιμασίες μου. Μετά από μερικές ημέρες έφυγα από την Αίγυπτο μαζί του, και δυο εβδομάδες αργότερα φτάσαμε στην πόλη που ήταν ο κυριότερος τόπος ύπαρξης των όντων εκείνης της μεγάλης κοινότητας, που ονομαζόταν εκείνη την εποχή Αγία Πετρούπολη.

34.163-4.Β

Μόλις έφτασε εκεί ο νέος μου φίλος, αφοσιώθηκε στις υποθέσεις του, που είχαν συσσωρευτεί κατά τη μακρόχρονη απουσία του.

34.164.Β

Τότε ήταν που είχε ολοκληρωθεί, μεταξύ άλλων, και το χτίσιμο ενός μεγάλου οικοδομήματος, το οποίο θα χρησιμοποιούσε η Επιτροπή για τους αγώνες της ενάντια στον αλκοολισμό, και ο φίλος μου αμέσως ασχολήθηκε με την οργάνωση και την προετοιμασία όλων των σχετικών με τα «εγκαίνια» του οικοδομήματος και το ξεκίνημα των σχετικών δραστηριοτήτων.

34.164.Β

Τότε κι εγώ άρχισα, όπως συνήθως, να τριγυρίζω παντού και να συναναστρέφομαι όντα που ανήκαν σε διάφορους «κύκλους», όπως λένε εκεί κάτω, για να μάθω τις χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες των ηθών και εθίμων τους.

34.164.Β

Τότε ήταν που διαπίστωσα για πρώτη φορά, στην παρουσία των όντων τα οποία ανήκουν σ’ αυτή τη σύγχρονη κοινότητα, τον εμφανέστατα διπλό χαρακτήρα της «εγω-ατομικότητάς» τους.

34.164.Β

Μετά από αυτή τη διαπίστωση, άρχισα ειδικές έρευνες γι’ αυτό το θέμα, και ανακάλυψα ότι η διαμόρφωση στη συνολική τους παρουσία, εκείνης της διπλής ατομικότητας οφειλόταν πάνω απ’ όλα σε μια ασυμφωνία μεταξύ του «ρυθμού που χαρακτήριζε τον τόπο της έλευσης και της ύπαρξής τους στον κόσμο» και της «μορφής της οντικής τους σκέψης».

34.164.Β

Κατά τη γνώμη μου, παιδί μου, θα καταλάβεις καλύτερα τον ιδιαίτερα εμφανή δυαδισμό της ατομικότητας των όντων εκείνης της μεγάλης κοινότητας, όταν σου μεταφέρω λέξη προς λέξη την άποψη που μου μετέδωσε γι’ αυτά τα όντα ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας.

34.164.Β

Πρέπει να σου πω ότι, κατά το δεύτερο μισό της τελευταίας παραμονής μου ανάμεσα στους ευνοουμένους σου, μου έτυχε πολλές φορές να συναντήσω εκείνον τον ανεπανάληπτο γήινο σοφό, τον Ναστραντίν Χότζα, και να έχω μαζί του «ανταλλαγές απόψεων» για διάφορα «θέματα τρεχούσης φύσεως», όπως λένε εκεί κάτω.

34.164-5.Β

Την ημέρα που καθόρισε μ’ ένα σοφό απόφθεγμα την πραγματική ουσία των όντων εκείνης της μεγάλης κοινότητας, η συνάντησή μας είχε γίνει σ’ έναν τόπο της επιφάνειας του πλανήτη σου που λέγεται «Περσία», κοντά σε μια πόλη με το όνομα Ισπαχάν, όπου πήγα όταν διερευνούσα τις Αγιότατες Δραστηριότητες του Ασιάτα Σεϊμάς, για να συγκεντρώσω πληροφορίες για το πώς πρωτοεμφανίστηκε εκείνη η ολέθρια μορφή της «αβροφροσύνης» τους που ακόμα και σήμερα τη συναντάς παντού εκεί κάτω.

34.165.Β

Πριν φτάσω στο Ισπαχάν, έμαθα ότι ο σεβάσμιος Χότζας είχε φύγει για την πόλη Ταλαγιαλτνικούμ για να επισκεφτεί το γαμπρό της μεγαλύτερης κόρης του νονού του.

34.165.Β

Μόλις έφτασα στη δεύτερη αυτή πόλη, έψαξα και τον βρήκα. Και όσο καιρό έμεινα εκεί, πήγαινα συχνά στο σπίτι του· εκεί καθόμασταν στην ταράτσα, όπως συνηθίζουν σ’ εκείνα τα μέρη, και συζητούσαμε για κάθε είδους «λεπτά φιλοσοφικά ζητήματα».

34.165.Β

Ένα πρωινό, πηγαίνοντας στο σπίτι του — νομίζω πως ήταν η δεύτερη ή η τρίτη μέρα μετά την άφιξή μου εκεί πέρα — ξαφνιάστηκα από την ασυνήθιστη κίνηση στους δρόμους· παντού σκούπιζαν, καθάριζαν και κρεμούσαν αυτά που ονομάζουν «χαλιά», «σάλια», «σημαίες», κ.λπ…

34.165.Β

Σκέφτηκα: «θα είναι ίσως οι προετοιμασίες της μιας από τις δύο περίφημες ετήσιες γιορτές αυτής της κοινότητας.

34.165.Β

Μόλις βρέθηκα στην ταράτσα, αφού αντάλλαξα με τον αγαπητό και σοφότατο Ναστραντίν Χότζα τους συνηθισμένους χαιρετισμούς, έδειξα με το δάχτυλο μου εκείνα που συνέβαιναν στο δρόμο και τον ρώτησα τι εσήμαιναν.

34.165.Β

Στο πρόσωπο του ζωγραφίστηκε ο συνηθισμένος καλοσυνάτος και, όπως πάντα, γοητευτικότατος μορφασμός, χρωματισμένος, όμως με κάποια περιφρόνηση. Ετοιμάστηκε να πει κάτι, όταν την ίδια στιγμή αντήχησαν στο δρόμο οι κραυγές των τελάληδων και ο καλπασμός πλήθους αλόγων.

34.165.Β

Χωρίς να πει λέξη, ο σοφός Χότζας, σηκώθηκε με κόπο, και, πιάνοντας με από το χέρι, με οδήγησε στην άκρη της ταράτσας· εκεί, κλείνοντας πονηρά το αριστερό του μάτι, έστρεψε την προσοχή μου στη μεγάλη «έφιππη πομπή» που περνούσε ολοταχώς και που την αποτελούσαν κυρίως, όπως έμαθα αργότερα, κάτι όντα που ονομάζονται «Κοζάκοι», τα οποία ανήκουν στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας.

34.165-6.Β

Στη μέση της μεγάλης «έφιππης πομπής» προχωρούσε ένα «ρώσικο φαητόν» ή «ρωσικός φαέθων», όπως λέγεται επίσης, ζεμένο με τέσσερα άλογα, που το οδηγούσε ένας «φαητονάς» ή αμαξάς, του οποίου ο υπερβολικός όγκος του έδινε έναν «επιβλητικό» αέρα. Αυτός ο επιβλητικός αέρας, πολύ ρώσικος κι αυτός, προερχόταν από διάφορες βάτες που βρίσκονταν κάτω από τα ρούχα του, σε ορισμένα κατάλληλα μέρη. Μέσα στην άμαξα κάθονταν δύο όντα: το ένα είχε τον χαρακτηριστικό αέρα ενός ντόπιου, ενώ το άλλο τον αέρα ενός χαρακτηριστικού «Ρώσου στρατηγού».

34.166.Β

Όταν η έφιππη πομπή εξαφανίστηκε, ο Χότζας είπε πρώτα το αγαπημένο του ρητό: «Είναι καλό αν σου βγήκε σε καλό. Μην το κάνεις αν δε συμφέρει!» και, πετώντας το συνηθισμένο του επιφώνημα, κάτι σαν το «Ζρρτ!!», ξαναγύρισε στη θέση του και με κάλεσε να κάνω το ίδιο· έπειτα σκαλίζοντας τα αναμμένα ξυλοκάρβουνα του «Καλιάν» του άφησε ένα βαθύ στεναγμό και απήγγειλε το παρακάτω ελαφρώς χλευαστικό λογύδριο, το οποίο όπως πάντα, δεν ήταν εύκολα κατανοητό:

34.166.Β

«Τώρα δα πέρασε, συνοδευόμενος από πολλές “γαλοπούλες ράτσας”, ένας ντόπιος “κόρακας”, “σπουδαίος” βέβαια, κι από υψηλά κλιμάκια, αλλά ήδη μαδημένος και αρκετά σταφιδιασμένος.

34.166.Β

«Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, τα “κοράκια των ανωτάτων κλιμακίων” αυτής της χώρας δεν κάνουν ούτε βήμα χωρίς τέτοιες “γαλοπούλες ράτσας”· ελπίζοντας προφανώς ότι τα αξιοθρήνητα απομεινάρια των φτερών τους, παραμένοντας συνέχεια στο πεδίο των ισχυρών ακτινοβολιών που εκπέμπονται από τέτοιες γαλοπούλες μπορεί να δυναμώσουν λίγο, κι έτσι να πάψουν να μαδούν».

34.166.Β

Δεν κατάλαβα τίποτα συγκεκριμένο από αυτά που μου είπε, αλλά επειδή ήξερα πια τη συνήθεια του να εκφράζεται πρώτα με αλληγορικό τρόπο, δεν ξαφνιάστηκα και απέφυγα να τον ρωτήσω, περιμένοντας υπομονετικά τις σοφές εξηγήσεις που θα ακολουθούσαν.

34.166.Β

Πραγματικά, μετά το κατεβατό του, όταν σταμάτησε τελείως να γλουγλουκίζει, το νερό μέσα στο «Καλιάν» του, μου έδωσε, με τη γνωστή του «διακριτική καυστικότητα», τον ορισμό ολόκληρης της παρουσίας ως και της ουσίας των όντων της σύγχρονης κοινότητας της Περσίας: μου εξήγησε ότι παρομοίαζε τα όντα της κοινότητας της Περσίας με τα πτηνά «κοράκια», ενώ τα όντα της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας, τα οποία αποτελούσαν τη συνοδεία που κάλπαζε κατά μήκος του δρόμου, με τα πτηνά «γαλοπούλες».

34.167.Β

Έπειτα ανέπτυξε τις σκέψεις του σ’ έναν μακρύ μονόλογο:

«Αν κάναμε μια αμερόληπτη ανάλυση και συνοψίζαμε στατιστικά τις αντιλήψεις και τις επίπλαστες ιδέες που έχουν αποκτήσει οι άνθρωποι του σημερινού πολιτισμού, συγκρίνοντας τους λαούς της Ευρώπης με τους λαούς των άλλων ηπείρων, και θεμελιώναμε μία αναλογία ανάμεσα σ’ αυτούς τους λαούς και στα πτηνά, τότε οι άνθρωποι που εμφανίζονται και υπάρχουν στην ήπειρο της Ευρώπης, και αντιπροσωπεύουν το “Τζίμους” του σημερινού πολιτισμού, θα έπρεπε να ονομάζονται “παγώνια”, πτηνά δηλαδή που έχουν την πιο όμορφη και πιο μεγαλοπρεπή εμφάνιση, ενώ οι κάτοικοι των άλλων ηπείρων θα έπρεπε να ονομάζονται “κοράκια”, πτηνά δηλαδή από τα πιο βρωμερά και τα πιο άχρηστα.

34.167.Β

«Εκείνους όμως τους συγχρόνους μας που αποκτούν τη βάση και τις απαραίτητες συνθήκες για την εμφάνισή τους στην ήπειρο της Ευρώπης και που διαμορφώνονται πάνω σ’ αυτήν, αλλά οι οποίοι αργότερα ζουν, και συνεπώς “παραγεμίζονται” σε άλλες ηπείρους, και εκείνους, αντιστρόφως, που βλέπουν το φως της ημέρας σε μια άλλη ήπειρο και “παραγεμίζονται” μέσα στις συνθήκες που επικρατούν στην ήπειρο της Ευρώπης, θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους παρομοιάσουμε με το πτηνό “γαλοπούλα”.

34.167.Β

«Περισσότερο από κάθε άλλο πουλί, η “γαλοπούλα” αντιπροσωπεύει “κάτι” το οποίο δεν είναι ούτε κρέας, ούτε ψάρι, αλλά είναι απλώς, όπως λένε, “μισό κι ένα τέταρτο συν τρία τέταρτα”».

34.167.Β

«Οι καλύτεροι εκπρόσωποι της “γαλοπούλας” είναι οι σημερινοί κάτοικοι της Ρωσίας· και εκείνος ο “κόρακας” — ένας από τους σημαντικότερους “κόρακες” της Χώρας — που πέρασε σαν σίφουνας από μπροστά μας, συνοδευόταν από πτηνά του είδους αυτού.

34.167.Β

«Πράγματι, οι Ρώσοι αντιστοιχούν με τρόπο ιδανικό σ’ αυτό το ιδιόμορφο πουλί, τη “γαλοπούλα”, και θα σας το αποδείξω.

34.167-8.Β

«Επειδή είδαν το φως της ημέρας και διαμορφώθηκαν στην ήπειρο της Ασίας, και κυρίως επειδή έχουν καθαρή κληρονομικότητα, τόσο οργανική όσο και ψυχική, σφυρηλατημένη στη διάρκεια πολλών αιώνων και στις συνθήκες ύπαρξης που επικρατούσαν σ’ εκείνη την ήπειρο, έχουν από κάθε άποψη ασιατική ιδιοσυγκρασία, και συνεπώς θα έπρεπε κι αυτοί να είναι “κοράκια”. Αλλά καθώς, τα τελευταία χρόνια, κοπιάζουν πολύ για να γίνουν Ευρωπαίοι, και για το σκοπό αυτό, “παραγεμίζονται” όσο το δυνατόν καλύτερα, παύουν σιγά-σιγά να είναι “κοράκια”· και αφού, σύμφωνα με ορισμένα δεδομένα που προφανώς ανταποκρίνονται σε κάποιους νόμους, δεν μπορούν σίγουρα να μετατραπούν σε αληθινά “παγώνια”, έχοντας πια αφήσει πίσω τους τη μορφή του “κόρακα” και χωρίς να φτάσουν ακόμη στο “παγώνι”, γίνονται, όπως σας είπα, τέλειες “γαλοπούλες”.

34.168.Β

«Ασφαλώς, η γαλοπούλα είναι πτηνό χρησιμότατο για το σπίτι, γιατί το κρέας της — αν βέβαια σφάζεται το πουλί καθωσπρέπει, με τον τρόπο που είχαν μάθει να το σφάζουν οι αρχαίοι λαοί, χάρη σε μια παμπάλαιη πρακτική — είναι το καλύτερο και το γευστικότερο απ’ όλα τα άλλα πουλιά· αντίθετα, ζωντανή, η γαλοπούλα είναι παράξενο πουλί με πολύ ιδιόρρυθμο ψυχισμό, που είναι τελείως αδύνατο να τον κατανοήσει κανείς, ούτε κατά προσέγγιση, ιδιαίτερα άνθρωποι σαν κι εμάς με μισοπαθητικό νου.

34.168.Β

«Ένα από τα πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ψυχισμού της γαλοπούλας είναι ότι αυτό το παράξενο πουλί θεωρεί απαραίτητο, ποιος ξέρει γιατί, να κορδώνεται πάντα· και πολλές φορές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, φουσκώνει με περηφάνια.

34.168.Β

«Κορδώνεται και καμαρώνει και όταν κανείς δεν την κοιτάει, υπό την επίδραση και μόνο της φαντασίας της και των χιμαιρικών της ιδεών.»

34.168.Β

Όταν τελείωσε ο Ναστραντίν Χότζας, σηκώθηκε αργά και βαριά, και λέγοντας πάλι την αγαπημένη του φράση: «Είναι καλό αν σου βγήκε σε καλό», προσθέτοντας αυτή τη φορά: «Μην κάθεσαι πολύ εκεί που δεν πρέπει», μ’ έπιασε από το μπράτσο και κατεβήκαμε μαζί από την ταράτσα.

34.168.Β

Εδώ, αγαπημένο μου παιδί, αναγνωρίζοντας τη λεπτότητα της ψυχολογικής ανάλυσης του σοφότατου Ναστραντίν Χότζα, και για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι αν οι Ρώσοι έγιναν «υποδειγματικές γαλοπούλες», το φταίξιμο το έχουν, και πάλι, μόνο τα όντα της κοινότητας της Γερμανίας.

34.168.Β

Και το λάθος των όντων της Γερμανίας είναι ότι, όταν ανακάλυψαν τις περίφημες βαφές ανιλίνης, αμέλησαν μία από τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες αυτών των βαφών.

34.168.Β

Είναι αλήθεια ότι με τις βαφές ανιλίνης, κάθε φυσικό χρώμα μπορεί να μετατραπεί σε κάποιο άλλο, με μοναδική εξαίρεση το γνήσιο φυσικό μαύρο χρώμα.

34.169.Β

Κι αυτή η απρονοησία των όντων της Γερμανίας προκάλεσε στους καημένους τους Ρώσους, εκείνη τη σκανδαλώδη συμφορά.

Πραγματικά, αντίθετα από κάθε προσδοκία, τα φτερά των «κοράκων», που από τη Φύση είναι βαμμένα με γνήσιο φυσικό μαύρο, δεν βάφονται με κανένα άλλο χρώμα, ούτε καν με τις ανιλίνες που έχουν ανακαλύψει. Κι έτσι τα καημένα τα «ρώσικα κοράκια» δεν μπορούν με κανένα τρόπο να μετατραπούν σε «παγώνια». Το χειρότερο όμως είναι ότι τώρα που έπαψαν να είναι «κοράκια» και δεν έγιναν ακόμη «παγώνια», γίνονται, θέλοντας και μη, «γαλοπούλες», εκφράζοντας ιδεωδώς αυτό που ο αγαπημένος μας Δάσκαλος διατύπωσε με τα λόγια: «μισό κι ένα τέταρτο συν τρία τέταρτα».

34.169.Β

Έτσι, χάρη στον ορισμό που μου έδωσε ο σεβάσμιος Ναστραντίν Χότζας προσωπικά, κατάλαβα τόσο καθαρά για πρώτη φορά, γιατί όλα τα όντα εκείνης της μεγάλης κοινότητας εκεί κάτω έχουν, όταν φτάσουν στην υπεύθυνη ηλικία, μία τόσο ξεκάθαρα διπλή ατομικότητα.

34.169.Β

Αρκετά όμως είπαμε γι’ αυτά. Άκουσε τώρα τα γεγονότα στα οποία έτυχε να πάρω μέρος από την ημέρα κιόλας που έφτασα στην κυριότερη πόλη της Ρωσίας, η οποία ονομαζόταν τότε Αγία Πετρούπολη.

34.169.Β

Όπως σου είπα, όσο ο φίλος μου, ο σπουδαίος εκείνος Ρώσος, τακτοποιούσε τις υποθέσεις του, που είχαν παραλύσει κατά την απουσία του, εγώ τριγυρνούσα σχεδόν παντού και συναναστρεφόμουν όντα διαφόρων, όπως λένε, «τάξεων» και «θέσεων», για να μελετήσω τις χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες των ηθών και εθίμων τους, και να ξεδιαλύνω τα αίτια της «οργανικής ανάγκης» τους για το οινόπνευμα, καθώς και τις πασιφανείς συνέπειες από την επίδραση του στη συνολική τους παρουσία.

34.169-70.Β

Πρέπει να τονίσω εδώ ότι από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μου με διάφορα τρίμυαλα όντα που ανήκαν σε διάφορες «τάξεις» και «θέσεις», διαπίστωσα επανειλημμένα, γεγονός το οποίο μου έγινε απόλυτα σαφές μετά από προσεκτικότερες παρατηρήσεις, ότι τα περισσότερα από αυτά τα όντα είχαν κιόλας μέσα τους το σπόρο εκείνης της «ιδιαίτερης λειτουργίας της συνολικής τους παρουσίας», η οποία, εδώ και πολύ καιρό, εμφανίστηκε στους ευνοουμένους σου σαν αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου συνδυασμού δύο ανεξάρτητων εξωτερικών αιτίων.

34.170.Β

Το πρώτο από αυτά τα αίτια είναι ένας γενικός νόμος του σύμπαντος που υπάρχει με το όνομα «Σολιουνένσιους»· και το δεύτερο είναι μια έντονη επιδείνωση, σε κάποιον συγκεκριμένο τόπο της επιφάνειας του πλανήτη σου, των συνθηκών της συνηθισμένης τους ύπαρξης.

34.170.Β

Αναφέρομαι στο σπόρο μιας «ιδιαίτερης λειτουργίας της συνολικής τους παρουσίας», η οποία εδώ και πολλά χρόνια παγιώθηκε στην παρουσία όλων των όντων εκείνης της κοινότητας, με μια μορφή σαν κι αυτή που γνώριζαν οι ευνοούμενοί σου κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων περιόδων, και η οποία γίνεται γι’ αυτά «παράγοντας διέγερσης» συγκεκριμένων ειδικών εκδηλώσεων — που και πάλι είναι έμφυτες μόνο στα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη — το σύνολο των οποίων πήρε τούτη τη φορά από τα όντα εκείνης της μεγάλης κοινότητας το όνομα «Μπολσεβικισμός».

34.170.Β

Λίγο αργότερα θα σου μιλήσω γι’ αυτή την «ιδιαίτερη λειτουργία της συνολικής τους παρουσίας».

34.170.Β

Έθιξα αυτό το ζήτημα μόνο και μόνο για να σου δώσω μια ιδέα για τις ήδη εξαιρετικά αφύσικες συνθήκες της οντικής ύπαρξης υπό τις οποίες εκδηλώθηκαν οι δραστηριότητες μου τα χρόνια που έμεινα κοντά στα όντα εκείνης της μεγάλης κοινότητας, στην παλιά πρωτεύουσά τους, την Αγία Πετρούπολη.

34.170.Β

Πριν ακόμα φτάσω σ’ αυτή την πόλη, είχα ήδη αποφασίσει — αφού μάλιστα επεξεργάστηκα ένα ολόκληρο σχέδιο και προετοίμασα ορισμένες απαραίτητες λεπτομέρειες — να οργανώσω σε κάποιον από τους μεγάλους τόπους συνάθροισής τους κάτι σαν «εργαστήριο χημείας», όπου σκόπευα να κάνω, με μεθόδους που προκαταβολικά είχα προβλέψει, ειδικά πειράματα για ορισμένες πολύ βαθιά κρυμμένες όψεις του παράδοξου ψυχισμού τους.

34.170.Β

Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, όταν διαπίστωσα, αφού εγκαταστάθηκα σ’ εκείνη την πόλη, ότι ο μισός σχεδόν χρόνος μου ήταν ελεύθερος, αποφάσισα να επωφεληθώ από το γεγονός ότι ήμουν μισοαπασχολημένος και να εργαστώ για να πραγματοποιήσω το σχέδιο μου.

34.170-1.Β

Από τις πρώτες πληροφορίες μου, έμαθα ότι για να ανοίξω ένα εργαστήριο, χρειαζόταν πρώτα απ’ όλα μια άδεια από τα όντα «κατόχους εξουσίας», κι αμέσως άρχισα τις αρχικές ενέργειες για να την αποκτήσω.

34.171.Β

Από τις πρώτες κιόλας ενέργειες κατάλαβα ότι λόγω ορισμένων νόμων που από παλιά είχαν καθιερωθεί στη διαδικασία της ύπαρξης εκείνης της κοινότητας, η άδεια για να ανοίξω ιδιωτικό εργαστήριο εξαρτιόταν από μια συγκεκριμένη «υπηρεσία» κάποιου υπουργείου τους.

34.171.Β

Επισκέφτηκα λοιπόν εκείνη την υπηρεσία και είδα ότι οι υπάλληλοι της, ενώ παραδέχονταν ότι η έκδοση μιας τέτοιας άδειας ήταν μέσα στις αρμοδιότητές τους, δεν ήξεραν πώς έπρεπε να ενεργήσουν.

34.171.Β

Και δεν το ήξεραν, όπως κατάλαβα αργότερα, γιατί απλούστατα κανένας δεν είχε ποτέ απευθυνθεί σ’ αυτούς για να πάρει μια τέτοια άδεια, κι έτσι ο αυτόματα δομημένος ψυχισμός εκείνων των κακόμοιρων όντων δεν μπόρεσε να αποκτήσει τη «μηχανική συνήθεια» που αντιστοιχεί σε μια τέτοια εκδήλωση.

34.171.Β

Πρέπει τώρα να προσθέσω ότι, εδώ και μερικούς αιώνες, όλες σχεδόν οι εκδηλώσεις που απαιτεί η εκπλήρωση του οντικού τους καθήκοντος πραγματοποιούνται, σε όλα τα όντα εκεί κάτω, μόνο χάρη στη λειτουργεία δεδομένων που σχηματίστηκαν μέσα τους από τη συχνή επανάληψη του ίδιου συνέχεια πράγματος.

34.171.Β

Στα όντα που κατέχουν την εξουσία σ’ εκείνη την κοινότητα, η κρυστάλλωση αυτών των παράξενων και αυτόματων «οντικών δεδομένων» γινόταν εκείνα τα χρόνια εντονότερα από οπουδήποτε αλλού, μέχρι σημείου να φαίνεται ότι μερικές φορές τους έλειπαν τελείως τα δεδομένα που προκαλούν την άμεση εμφάνιση των βασικών παρορμήσεων που προσιδιάζουν σε όλα γενικώς τα όντα.

34.171.Β

Το γεγονός βέβαια ότι κανένας, όπως σου είπα, δεν είχε ποτέ απευθυνθεί στους υπαλλήλους αυτής της υπηρεσίας για να τους ζητήσει μια άδεια, δε σήμαινε ότι ποτέ κανένας από τους κατοίκους της πρωτεύουσας δεν χρειάστηκε ένα «εργαστήριο χημείας» — αντίθετα, ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα πολλά εργαστήρια χημείας σ’ αυτή την πόλη όσο εκείνα τα χρόνια, και χωρίς αμφιβολία οι ιδιοκτήτες τους κάποτε προμηθεύτηκαν, κατά κάποιον τρόπο, την απαιτούμενη άδεια.

34.171-2.Β

Και ήταν αδύνατο να μην είχαν άδεια. Γιατί, γι’ αυτόν το σκοπό υπήρχε στην πρωτεύουσά τους, όπως εξάλλου και σε όλες τις μεγάλες και μικρές κοινότητες, ένα «εκτελεστικό σώμα», πάνω στο οποίο στηρίζεται γενικά η «βασική ελπίδα των κατόχων εξουσίας για απόλυτη ευδαιμονία», σώμα που εκείνοι ονομάζουν «χωροφυλακή» ή «αστυνομία», και μία από τις κυριότερες υποχρεώσεις του οποίου είναι να προσέχει μήπως κανείς ανοίξει μια επιχείρηση χωρίς να έχει πάρει τη σχετική άδεια. Πώς λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε ότι εκείνα τα όντα με το «αετίσιο μάτι», που εκπροσωπούν τη «βασική ελπίδα των κατόχων εξουσίας για απόλυτη ευδαιμονία», θα άφηναν να τους ξεφύγει το παραμικρό και θα επέτρεπαν σε κάποιο εργαστήριο να λειτουργήσει χωρίς τη νόμιμη άδεια των ανωτέρων τους;

34.172.Β

Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτή τη φαινομενική αντίφαση ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.

34.172.Β

Πρέπει να σου πω ότι η στάση των όντων εκείνης της κοινότητας απέναντι στους νόμους και στους κανόνες που είχαν παγιωθεί κατά το παρελθόν για να εξασφαλίζουν «φυσιολογικές», κατά την αντίληψή τους, αμοιβαίες σχέσεις και, γενικά, για να υπηρετούν τη συνηθισμένη τους ύπαρξη, άρχισε να γίνεται τέτοια, ώστε τελικά τα μόνα όντα που μπορούσαν να αποκτήσουν τα οφέλη στα οποία είχαν αντικειμενικό δικαίωμα ήταν εκείνα που ήξεραν πώς να ενεργούν πάντα ανάποδα, δηλαδή πώς να ενεργούν ενάντια στους κανόνες και στους νόμους που ίσχυαν εκεί.

34.172.Β

Ιδιωτικά εργαστήρια σαν κι αυτό που ήθελα να εγκαταστήσω, μπορούσε να έχει κανείς όχι μόνο ένα, αλλά χιλιάδες· φτάνει να γνώριζε τα αφύσικα «σούρτα φερτά» που χρειάζονταν για την εξασφάλιση της άδειας ενός τέτοιου εργαστηρίου και να ενεργούσε καταλλήλως.

34.172.Β

Επειδή όμως εγώ ήμουν ακόμα νιόφερτος εκεί πέρα, δεν είχα προλάβει να διαφωτίσω όλες τις λεπτομέρειες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, που είχε γίνει, όπως σου είπα, ιδιαίτερα αφύσικη σ’ εκείνη την κοινότητα.

34.172.Β

Γι’ αυτό, με τις πρώτες κιόλας ενέργειες που έκανα για να πάρω την απαραίτητη άδεια, άρχισαν κι εκείνοι οι ατέλειωτοι εκνευρισμοί και τα «παράλογα τρεναρίσματά» τους, καθιερωμένα κι αυτά από παλιά στη διαδικασία της οντικής τους ύπαρξης· Και αποτέλεσμα, μηδέν.

34.172-3.Β

Τα πράγματα άρχισαν κάπως έτσι:

Όταν πήγα σ’ εκείνη την «υπηρεσία», και απευθύνθηκα στους υπαλλήλους, κοιτάχτηκαν αυτοί σαστισμένοι και άρχισαν να ψιθυρίζουν· ορισμένοι άρχισαν να ψαχουλεύουν κάτι χοντρά βιβλία, ελπίζοντας ίσως ότι θα βρουν εκεί κάποιον κανονισμό σχετικό μ’ αυτές τις άδειες. Τελικά ο προϊστάμενός τους με πλησίασε και, μ’ ένα περισπούδαστο ύφος, με παρακάλεσε να του φέρω από μια άλλη υπηρεσία κάποιο πιστοποιητικό για τα «κοινωνικά μου φρονήματα».

34.173.Β

Έτσι άρχισαν τα σούρτα φερτά από τη μια υπηρεσία στην άλλη, από υπουργείο σε υπουργείο, από τον ένα ειδικό αξιωματούχο στον άλλο, και τελειωμό δεν είχαν.

34.173.Β

Έφτασα στο σημείο να πηγαινοέρχομαι σαν μπαλάκι από τον «αστυνομικό διοικητή» στον «ιερέα της ενορίας» και από τον Άνα στον Καϊάφα· παρά λίγο να με στείλουν και στην επίσημη μαμμή της πόλης…

34.173.Β

Μεταξύ άλλων, κάποια από τις «ειδικές υπηρεσίες» ζητούσε, ποιος ξέρει γιατί, πάνω σ’ ένα πιστοποιητικό μιας άλλης υπηρεσίας, τη σφραγίδα κάποια τρίτης.

34.173.Β

Σε κάποια υπηρεσία έπρεπε να υπογράψω ένα χαρτί· σε μιαν άλλη να απαντήσω σε ερωτήσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τη χημεία· σε μια τρίτη μου εξήγησαν και μου συνέστησαν πού θα απευθυνθώ για να εξοπλίσω το εργαστήριο μου, και ποια μέτρα έπρεπε να πάρω για να μη δηλητηριαστώ· και… και… και.

34.173.Β

Με είχε δεχτεί και ένας υπάλληλος που, όπως έμαθα αργότερα, ήταν επιφορτισμένος με το καθήκον να αποτρέπει εκείνους που ήθελαν να εγκαταστήσουν «εργαστήριο χημείας» από του να πραγματοποιήσουν έναν τόσο «βδελυρό σκοπό».

34.173.Β

Το πιο αστείο ήταν ότι, για την απόκτηση αυτής της άδειας, έπρεπε κανείς να παίρνει σβάρνα όλους τους υπαλλήλους που δεν είχαν ιδέα τι ήταν, μέσες-άκρες, ένα εργαστήριο.

34.173.Β

Δεν ξέρω τι κατάληξη θα είχαν όλα αυτά αν, αφού μου είχε βγει η πίστη ανάποδα επί δύο περίπου μήνες, δεν μούντζωνα τελικά όλους αυτούς με τα χαζά «χρονοντούλαπά» τους.

34.173.Β

Και παραιτήθηκα για ένα λόγο αρκετά διασκεδαστικό.

34.173.Β

Σύμφωνα με τους κανόνες εκείνου του πήγαιν’ έλα, έπρεπε να προμηθευτώ από κάποιο γιατρό, ένα επίσημο χαρτί που θα βεβαίωνε ότι η λειτουργία του εργαστηρίου δεν θα είχε για την υγεία μου επικίνδυνες επιπτώσεις.

34.174.Β

Πήγα λοιπόν σ’ έναν αναγνωρισμένο γιατρό. Όταν όμως ετοιμάστηκε να με εξετάσει, επέμενε να γδυθώ, για να με χτυπήσει σε διάφορα μέρη του σώματος μου με το σφυράκι του, και, όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν το δέχτηκα. Και δεν το δέχτηκα, επειδή, αν γδυνόμουν, θα ήμουν αναγκασμένος να φανερώσω την ουρά μου, την οποία έκρυβα πάντοτε επιμελώς, εκεί στον πλανήτη σου, μέσα στις δίπλες των ρούχων μου.

34.174.Β

Καταλαβαίνεις καλά ότι αν κάποιο από αυτά τα όντα αντιλαμβανόταν την ουρά μου, όλα θα μάθαιναν ότι δεν ήμουν ον του πλανήτη τους, και θα μου ήταν αδύνατο να παραμείνω ανάμεσά τους και να εξακολουθήσω τα πειράματα που με ενδιέφεραν για την παραξενιά του ψυχισμού τους.

34.174.Β

Έφυγα λοιπόν από το γιατρό χωρίς το απαιτούμενο χαρτί, και, έτσι από εκείνη την ημέρα, παράτησα κάθε απόπειρα να πάρω άδεια και να φτιάξω δικό μου εργαστήριο.

34.174.Β

Κυκλοφορώντας σχεδόν παντού, τόσο για το βασικό σκοπό μου όσο και για τα τρεχάματα της άδειας που ήθελα, συναντούσα συχνά τον πρώτο μου φίλο, εκείνο το σημαντικό πρόσωπο, ο οποίος, αν και ήταν πολύ απασχολημένος με τις δικές του υποθέσεις, έβρισκε παρόλα αυτά χρόνο να με επισκέπτεται ή να με δέχεται στο σπίτι του.

34.174.Β

Όταν συναντιόμασταν, μιλούσαμε σχεδόν πάντα για τον αλκοολισμό στην πατρίδα του, και τους τρόπους αντιμετώπισης αυτής της συμφοράς.

34.174.Β

Η καθεμιά από τις ανταλλαγές απόψεών μας μου έδινε όλο και περισσότερες γνώσεις, καθώς οι αμερόληπτες παρατηρήσεις μου και οι έρευνες μου για όλες τις πτυχές του ψυχισμού των όντων εκεί κάτω κρυστάλλωναν ασταμάτητα μέσα μου νεότερα δεδομένα.

34.174.Β

Εκείνος ο σημαντικός Ρώσος έδινε πολύ μεγάλη βαρύτητα στις σκέψεις και στις παρατηρήσεις μου γι’ αυτά που ήθελε να πετύχει η «Επιτροπή εγκράτειας του λαού», καθώς και για τα προγράμματά της, και ενθουσιαζόταν ειλικρινά από την ακρίβεια των παρατηρήσεων μου.

34.174.Β

Στην αρχή όλες μου τις υποδείξεις, τις οποίες ανακοίνωνε στις γενικές συνελεύσεις, η Επιτροπή πάντοτε τις υιοθετούσε και τις υλοποιούσε.

34.174-5.Β

Αλλά όταν ορισμένοι από τους συνέδρους έμαθαν κατά τύχη ότι οι ιδέες πολλών πραγματικά ωφέλιμων μέτρων προέρχονταν από έναν ξένο γιατρό, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν καν Ευρωπαίος, ξανάρχισαν όλες οι γνωστές «ραδιουργίες» και «διαμαρτυρίες» με περισσότερη ένταση.

34.175.Β

Υπεύθυνοι για όλες τις παρεξηγήσεις οι οποίες επέφεραν το αξιοθρήνητο τέλος ενός τόσο σημαντικού θεσμού, όπως ήταν η επιτροπή αυτή, η οποία δημιουργήθηκε για το καλό όλων των τρίμυαλων όντων εκείνης της κοινότητας με τα εκατομμύρια άτομα, ήταν, όπως παντού και πάντα, τα σοφά όντα «νέας φουρνιάς».

34.175.Β

Είναι γεγονός ότι ανάμεσα στον αριθμό των ιδρυτικών μελών του νέου ιδρύματος βρίσκονταν, κατά παράκληση ορισμένων «κληρονομικών κατόχων εξουσίας», πολλοί «σοφοί γιατροί».

34.175.Β

Αυτοί οι «γιατροί» βρέθηκαν στη διοίκηση της Επιτροπής, επειδή, στην παρουσία των όντων που κληρονομικά κατείχαν την εξουσία εκείνα τα χρόνια, είχε αμετάκλητα παγιωθεί, για να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ουσίας τους, εκείνος ο «μεγάλος εσωτερικός αφέντης», ο τόσο κακοήθης για τα τρίμυαλα όντα της Γης, που ήδη έγινε, γι’ αυτά τα κακόμοιρα, ο σκοπός και ο λόγος της ύπαρξής τους: ο αυτο-καθησυχαστής. Έτσι, για να απαλλαγούν κι από την παραμικρότερη οντική προσπάθεια, επέμεναν ότι οι σοφοί γιατροί έπρεπε οπωσδήποτε να συμμετέχουν σ’ εκείνο το μεγάλο ίδρυμα, με τη μεγάλη κοινωνική προσφορά.

34.175.Β

Τον τελευταίο καιρό εκεί πέρα, οι σοφοί νέας φουρνιάς είναι τις περισσότερες φορές όντα απ’ αυτό το επάγγελμα.

34.175.Β

Και πρέπει ακόμα να σου πω ότι, όταν οι σοφοί νέας φουρνιάς γίνουν «κάτοχοι εξουσίας» και αποκτήσουν, κατά τύχη, σημαντικές και υπεύθυνες θέσεις στη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης, τότε γίνονται πηγές κάθε είδους παρεξηγήσεων, συχνότερα ακόμα κι από τους κληρονομικούς κατόχους εξουσίας.

34.175.Β

Είναι πηγές παρεξηγήσεων, επειδή στην παρουσία τους συνδυάζονται μεταξύ τους, με ορισμένο τρόπο, τα χαρακτηριστικά που έγιναν έμφυτα σε τρεις διαφορετικούς σύγχρονους τύπους των ευνοουμένων σου: στα όντα «κατόχους εξουσίας», στους «σοφούς νέας φουρνιάς» και στους «επαγγελματίες γιατρούς».

34.175-6.Β

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, με την πρωτοβουλία και την επιμονή πολλών όντων, κληρονομικών κατόχων εξουσίας, εκείνης της κοινότητας — τα οποία, ενώ φαινομενικά συνέχιζαν να κατέχουν την εξουσία, δεν ήταν πια, εσωτερικά, παρά «αδειανά σακιά», ή «ξεφούσκωτα μπαλόνια» — κάλεσαν, για να πραγματοποιήσουν το τόσο σοβαρό έργο της «σωτηρίας» πολλών εκατομμυρίων ομοίων τους, εκείνες τις «γνήσιες γεμιστές γαλοπούλες», ή, όπως θα έλεγαν εκεί, εκείνους τους «ξιπασμένους».

34.176.Β

Όσο οι ξιπασμένοι αυτοί, οι οποίοι είχαν φτάσει κατά τύχη στην εξουσία, περιορίζονταν να ασχολούνται με τις μεταξύ τους ταπεινές ραδιουργίες που τις έχουν στο αίμα τους, μικρό ήταν ακόμα το κακό για το κοινό έργο· όταν όμως, μετά από κάθε είδους «πονηρά τεχνάσματα», οι ραδιουργίες τους επεκτάθηκαν σε όλα τα μέλη της Επιτροπής, και χωρίστηκαν, όπως πάντα, σε πολλές «φατρίες» — συνήθεια πολύ διαδεδομένη εκεί κάτω, που εμποδίζει την πραγματοποίηση κάθε ωφέλιμου έργου — το φιλανθρωπικό ίδρυμα της Επιτροπής άρχισε «να τρίζει σε όλους τους αρμούς», όπως λένε εκεί κάτω.

34.176.Β

Την εποχή που έφτασα με τον πρώτο Ρώσο φίλο μου στην πρωτεύουσα της κοινότητας του, εκείνες οι ταπεινές ραδιουργίες μεταξύ των διαφόρων «φατριών», καθώς και μεταξύ των μελών αυτού του πραγματικά απαραίτητου κρατικού οργανισμού βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους.

34.176.Β

Όταν ξιπασμένοι, που συμπτωματικά βρέθηκαν στην εξουσία, έμαθαν ότι οι περισσότερες από τις συμβουλές και τις υποδείξεις που προορίζονταν να βελτιώσουν τον οργανισμό τους προέρχονταν από μένα, έναν επαγγελματία σαν κι αυτούς, ο οποίος όμως δεν ανήκε σ’ αυτό που λένε συνάφι τους, κατάλαβαν ότι τα τεχνάσματα και οι ραδιουργίες τους δεν θα είχαν καμιά σημασία για μένα, και τις κατηύθυναν εναντίον εκείνου που μόνοι τους είχαν εκλέξει στην κεφαλή της Επιτροπής τους.

34.176.Β

Αξίζει εδώ να προσέξουμε ότι ενώ τα δεδομένα που είναι αναγκαία για διάφορες απαραίτητες οντικές παρορμήσεις κρυσταλλώνονταν ανεπαίσθητα στην παρουσία αυτών των σύγχρονων επαγγελματιών, αντίθετα, για τον άλφα ή βήτα λόγο, τα δεδομένα που καθορίζουν την παρόρμηση που λέγεται «συναδελφική αλληλεγγύη» κρυσταλλώνονταν και λειτουργούσαν μέσα τους και με το παραπάνω.

34.176-7.Β

Έτσι, παιδί μου, όσο αγνοούσα την επιτακτική ανάγκη που είχαν τα όντα-κάτοχοι εξουσίας της κοινότητας να ασχολούνται με ραδιουργίες και τεχνάσματα, ή, όπως λένε μερικές φορές τα ίδια, να «θάβουν» οι μεν τους δε, συνέχιζα να ελπίζω, και περίμενα υπομονετικά την εποχή που οι ευνοϊκές συνθήκες θα μου έδιναν τελικά τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω το βασικό μου σχέδιο, να αφιερωθώ δηλαδή στις «πειραματικές μου έρευνες» για τον ψυχισμό των γήινων όντων, λαμβανομένων μαζικά. Αλλά όταν πια μου έγινε ολοφάνερο ότι δεν γινότανε τίποτε, με τις συνθήκες αμοιβαίων σχέσεων που επικρατούσαν σ’ εκείνη την κοινότητα, και πείστηκα ότι μου ήταν αδύνατο να ανοίξω ένα χημικό εργαστήριο με τίμιο τρόπο, πειθαρχώντας δηλαδή αυστηρά στους καθορισμένους κανόνες, αποφάσισα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, να φύγω και να αναζητήσω συνθήκες που θα ταίριαζαν καλύτερα στο σκοπό μου, σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή κοινότητα.

34.177.Β

Όταν ο πρώτος μου φίλος, εκείνος ο «υψηλά ιστάμενος» Ρώσος, έμαθε την απόφαση μου, λυπήθηκε πάρα πολύ, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι Ρώσοι οι οποίοι επιθυμούσαν πραγματικά το καλό της πατρίδας τους και είχαν με το πέρασμα του χρόνου πειστεί ότι οι γνώσεις και η πείρα μου θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμες στο βασικό σκοπό τους.

34.177.Β

Μερικές μέρες πριν την αναχώρηση μου, η Επιτροπή προετοιμαζόταν να εγκαινιάσει το κτίριο που προοριζόταν, όπως σου είπα, για την πάλη ενάντια στον αλκοολισμό, και στο οποίο τα όντα εκεί κάτω έδωσαν, μ’ αυτή την ευκαιρία, το όνομα του αυτοκράτορά τους. Το βάφτισαν: «Εθνικό Οικοδόμημα του Αυτοκράτορα Νικολάου του Β’».

34.177.Β

Αλλά την παραμονή της αναχώρησης μου, ο σημαντικός Ρώσος φίλος μου ήρθε και με βρήκε ξαφνικά, και, αφού μου είπε πόσο λυπόταν που με έβλεπε να φεύγω, με παρακάλεσε επίμονα να μείνω λίγες μέρες ακόμη, για να του επιτρέψω, μετά τον αγιασμό και τα εγκαίνια του κτιρίου, να ταξιδέψει μαζί μου, πράγμα που θα τον ξαλάφρωνε λίγο από όλες εκείνες τις πρόσφατες ραδιουργίες και τις φασαρίες.

34.177.Β

Καθώς δεν είχα κανένα λόγο να βιαστώ, δέχτηκα, και ανέβαλα την αναχώρηση μου επ’ αόριστον.

34.177.Β

Δυο μέρες αργότερα έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου και, καθώς την προηγούμενη είχα πάρει κάτι που ονομάζεται «επίσημη πρόκληση», πήγα κι εγώ σ’ αυτή την τελετή.

34.177-8.Β

Σ’ εκείνη την πανεθνική τελετή της κοινότητας των εκατό και πλέον εκατομμυρίων όντων και στην οποία παρευρισκόταν «η Αυτού Μεγαλειότης ο Αυτοκράτωρ, προσωπικά», όπως λένε, άρχισε ως προς εμένα, το λεγόμενο «Ουρετζτακνιλκαρούλ» που πηγάζει από το σύνολο των ανωμαλιών του περιβάλλοντος, το οποίο σχηματίζεται αυτόματα στο ψυχισμό του καθενός από τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη και τα κρατάει, θα λέγαμε, μέσα σ’ ένα «μαγικό φαύλο κύκλο».

34.178.Β

Τα γεγονότα που ακολούθησαν έγιναν ως εξής:

34.178.Β

Την ημέρα της τελετής, κι ενώ η τελετή συνεχιζόταν ακόμη, ο πρώτος Ρώσος φίλος μου έτρεξε ξαφνικά προς το μέρος μου, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα όντα που επιδεικνύονταν μέσα στις αστραφτερές στολές και τα παράσημά τους, και με χαρούμενη φωνή, μου ανακοίνωσε ότι θα είχα την «ευτυχία» να παρουσιαστώ στη Μεγαλειότητα Του. Έπειτα ξανάφυγε γρήγορα.

34.178.Β

Αργότερα έμαθα ότι κατά τη διάρκεια της τελετής μίλησε στον αυτοκράτορα για μένα και ότι αποφασίστηκε να με παρουσιάσουν στην Αυτού Μεγαλειότητα.

34.178.Β

Η παρουσίαση στον «Αυτοκράτορα», στον «Τσάρο», ή στο «Βασιλιά», θεωρείται σε όλες τις ηπείρους εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη η μεγαλύτερη ευτυχία. Γι’ αυτό και ο φίλος μου χαιρότανε και αγαλλίαζε για λογαριασμό μου, που του παραχωρήθηκε αυτή η χάρη.

34.178.Β

Λογάριαζε ασφαλώς ότι η παρουσίαση αυτή θα μου προξενούσε «πολύ μεγάλη ευχαρίστηση», και θα ησύχαζε ταυτόχρονα τη συνείδηση του, επειδή θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για την άκαρπη παραμονή μου σ’ εκείνη την πρωτεύουσα.

34.178.Β

Μετά από αυτό το γεγονός, πέρασαν δυο μέρες.

34.178.Β

Το πρωί της τρίτης μέρας, κοιτάζοντας κατά τύχη έξω από το παράθυρο του διαμερίσματος μου, εντυπωσιάστηκα από την ασυνήθιστη κίνηση που βασίλευε στο δρόμο: παντού καθάριζαν, παντού σκούπιζαν, ενώ πολλοί «αστυνομικοί» και «χωροφύλακες» ανεβοκατέβαιναν το δρόμο.

34.178.Β

Όταν ρώτησα γιατί γινόταν όλη εκείνη η φασαρία, ο καλός μας Αχούν μου εξήγησε ότι εκείνη την ημέρα περίμεναν, στη γειτονιά μας, την επίσκεψη ενός πολύ σπουδαίου στρατηγού.

34.178-9.Β

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ενώ καθόμουν σπίτι μου συζητώντας με κάποιον που είχα γνωρίσει πρόσφατα, μου ’ρθε τρεχάτος ο θυρωρός του κτιρίου, τελείως σαστισμένος και ταραγμένος, και αναφώνησε τραυλίζοντας: «Η Εκ… κ… ξο… ξοχ… χ… χ… χότης Του!» Αλλά πριν προλάβει να τελειώσει, μπήκε μέσα η ίδια η Εξοχότης Του. Μόλις τον είδε να εμφανίζεται ο ταλαίπωρος θυρωρός, κέρωσε, και όταν συνήλθε έφυγε άρον-άρον από το δωμάτιο, «πισώκωλα», όπως λένε.

34.179.Β

Η Ευγενής Εξοχότης Του, με φιλικό χαμόγελο, χρωματισμένο ωστόσο μ’ αυτό που λένε «ανωτερότητα», χαρακτηριστική των όντων κατόχων εξουσίας εκείνης της κοινότητας, με πλησίασε, μπανίζοντας τα αρχαία αντικείμενα που είχα στο δωμάτιο μου, και, σφίγγοντας μου το χέρι μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, κάθισε στην αγαπημένη μου πολυθρόνα.

34.179.Β

Έπειτα, συνεχίζοντας να εξετάζει τα αρχαία αντικείμενα, είπε:

34.179.Β

«Σε μια-δυο μέρες θα παρουσιαστείτε στο Μεγάλο μας “Μονάρχη”, και καθώς εγώ είμαι επιφορτισμένος μ’ αυτές τις υποθέσεις, ήρθα να σας εξηγήσω πώς ακριβώς οφείλετε να φερθείτε σε μία τόσο μεγάλη και τόσο σημαντική στιγμή της ζωής σας».

34.179.Β

Λέγοντας αυτά, σηκώθηκε ξαφνικά, και πλησιάζοντας ένα πανάρχαιο κινέζικο αγαλματίδιο, που στεκόταν σε μια γωνιά του δωματίου, αναφώνησε με αυθόρμητο θαυμασμό που πλημμύριζε ολόκληρη την παρουσία του: «Γοητευτικότατο!… Που το βρήκατε αυτό το αριστούργημα της αρχαίας σοφίας;…»

34.179.Β

Και χωρίς να πάψει να κοιτάζει το αγαλματίδιο και να εγκαταλείπεται στον θαυμασμό του ή, ακριβέστερα, να ταυτίζεται μ’ αυτόν με όλο του το είναι, συνέχισε:

34.179.Β

Και μένα μ’ ενδιαφέρουν πολύ όλες οι αρχαίες τέχνες, αλλά προτιμώ την κινέζικη τέχνη· τρία από τα πέντε δωμάτια που στεγάζουν τις συλλογές μου είναι γεμάτα, αποκλειστικά με έργα τέχνης από την Αρχαία Κίνα».

34.179.Β

Συνεχίζοντας να μιλάει με την ίδια θέρμη για το πάθος του με τα έργα των αρχαίων Κινέζων καλλιτεχνών, ξανακάθησε χωρίς «τσιριμόνιες» στην πολυθρόνα μου κι άρχισε να φλυαρεί γενικά για τις αρχαιότητες, μιλώντας για την αξία τους και για τα μέρη όπου μπορεί κανείς να τις βρει.

34.179.Β

Ξαφνικά στη μέση της κουβέντας του, έβγαλε βιαστικά το ρολόι από την τσέπη του, έριξε μια μηχανική ματιά, σηκώθηκε μ’ ένα πήδημα, και είπε:

34.179-80.Β

«Κρίμα! Πόσο λυπάμαι! Αλλά είμαι υποχρεωμένος να διακόψω αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συνομιλία, διότι πρέπει να επιστρέψω γρήγορα σπίτι μου, όπου ίσως με περιμένουν κιόλας ο καλύτερος παιδικός μου φίλος και η χαριτωμένη σύζυγος του.

34.180.Β

«Ήλθε από την επαρχία και είναι περαστικός από εδώ, φεύγει για το εξωτερικό· έχω να τον δω από τότε που υπηρετούσαμε μαζί στο ίδιο σύνταγμα. Αργότερα, διοριστήκαμε σε διαφορετικά πόστα, εγώ στην Αυλή, κι αυτός σε μια δημόσια υπηρεσία».

34.180.Β

Έπειτα πρόσθεσε:

«Όσον αφορά τις οδηγίες που έπρεπε να σας δώσω και για τις οποίες ήλθα, θα σας στείλω σήμερα κιόλας τον υπασπιστή μου· θα σας τα εξηγήσει όλα, ίσως καλύτερα κι απ’ ό,τι εγώ ο ίδιος».

34.180.Β

Μετά, μ’ έναν αέρα εξεζητημένης σπουδαιότητας, με άφησε.

34.180.Β

Και πραγματικά, το ίδιο βράδυ, όπως μου υποσχέθηκε η Ευγενής Εξοχότης Του, ένας από τους υπασπιστές του, που ήταν ακόμη, όπως λένε εκεί κάτω, «νεαρός», δηλαδή ένα ον το οποίο μόλις είχε φτάσει σε υπεύθυνη ηλικία, ήρθε στο σπίτι μας. Αυτός ο υπασπιστής είχε τα έκδηλα χαρακτηριστικά ενός τύπου γήινου τρίμυαλου όντος, το οποίο το συναντά κανείς συχνά τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους ευνοουμένους σου, και το οποίο χαρακτηρίζεται θαυμάσια με τις λέξεις: «χαϊδεμένος του μπαμπά… και της μαμάς».

34.180.Β

Όταν αυτό το μαμόθρεφτο ήρθε και άρχισε να μου μιλάει, εκδηλώθηκε απέναντι μου τελείως αυτόματα, σύμφωνα με τα δεδομένα που παγιώθηκαν στη συνολική του παρουσία από τους κανόνες της «καλής συμπεριφοράς» που του εντυπώθηκαν. Αλλά λίγο αργότερα, όταν στην παράδοξη οντική του κρίση έγινε ολοφάνερο ότι δεν ανήκα στην κάστα του, ούτε σε κάποια κάστα ανώτερη από τη δική του, κι ότι έμοιαζα μ’ ένα από εκείνα τα όντα τα οποία, σύμφωνα με την αφύσικη αντίληψη των ομοίων του, βρίσκονται λίγο ψηλότερα από κάποιους που ονομάζουν «αγρίους», άλλαξε αμέσως τη συμπεριφορά του και άρχισε να εκδηλώνεται απέναντι μου, αυτόματα και πάλι, αλλά σύμφωνα με τα δεδομένα των «διαταγών» και του «σήκω πάνω, κάτσε κάτω», δεδομένα που κι αυτά είχαν παγιωθεί στη συνολική παρουσία των όντων εκείνης της κοινότητας που ανήκαν στην ίδια κάστα, και ανέλαβε να μου δείξει το πώς έπρεπε να μπω, το πώς να βγω και να κινούμαι, ποια λόγια να πω και πότε να τα πω.

34.180-1.Β

Αν και επί δύο ολόκληρες ώρες μου έδειχνε πώς όφειλα να φερθώ, μου ανήγγειλε ότι θα ξαναρχόταν το επόμενο πρωί, και με διάταξε να εξασκηθώ για να μην κάνω λάθη που θα με οδηγούσαν «εκεί όπου οι Μάκαρες δεν οδήγησαν ποτέ τα βόδια τους».

34.181.Β

Την ημέρα της «υπέρτατης παρουσίασης», όπως λένε, έφτασα στο μέρος που κατοικούσε ο αρχηγός εκείνης της μεγάλης κοινότητας.

Στο σταθμό με περίμενε η Υψηλή Εξοχότης Του αυτοπροσώπως, περιτριγυρισμένος από πέντ’ έξι υπασπιστές. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε — χωρίς βέβαια τη συμμετοχή της «προσωπικής υποκειμενικής πρωτοβουλίας» του, αλλά μόνο υπό την επιρροή της αυτόματης συνήθειας που αποκτιέται από την επανάληψη ενός και μόνο πράγματος — να υποτάσσει όλα τα πνευματοποιημένα μέρη μου και όλες τις εκδηλώσεις της συνολικής μου παρουσίας, παίρνοντας με, όπως λένε, υπό την κηδεμονία του «εγώ» του.

34.181.Β

Από εκείνη τη στιγμή, έπρεπε, σε ό,τι αφορούσε τις εξωτερικές μου εκδηλώσεις, «να χορεύω στο ρυθμό της φλογέρας του», όπως θα έλεγε κι ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας.

34.181.Β

Μόλις φύγαμε από το σταθμό και καθίσαμε στην άμαξα, άρχισε να μου εξηγεί και να μου δείχνει αυτά που έπρεπε να κάνω και να πω, κι αυτά που δεν έπρεπε ούτε να τα κάνω, ούτε να τα πω.

34.181.Β

Και όσο για τον τρόπο με τον οποίο με δίδαξε και οδήγησε την παρουσία μου, λίγο αργότερα, μέσα στη σάλα όπου θα γινόταν η περίφημη παρουσίαση… γι’ αυτό, δεν είναι δυνατό να μιλήσει κανείς ούτε στη γλώσσα της Σεχραζάντ, ούτε να το περιγράψει με την πένα ενός «Κυρίου Κάνινσον».

34.181.Β

Μέσα σ’ εκείνη τη σάλα, η καθεμιά από τις κινήσεις μου, το κάθε βήμα μου, ως και το παραμικρό ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων μου ήταν προμελετημένα, και «υπαγορευμένα» από εκείνον τον σπουδαίο στρατηγό.

34.181.Β

Κι όμως, παρόλο που αυτός ο τρόπος ενέργειας είναι παράλογος, αν αναλογιστούμε ότι η τελειοποίηση ενός όντος εξαρτάται από την ποσότητα και την ποιότητα των εσωτερικών του εμπειριών, η αντικειμενική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να αναγνωρίσω ότι οι ευνοούμενοί σου με υποχρέωσαν εκείνο το βράδυ, φυσικά ασυνείδητα, να δοκιμάσω και να νιώσω περισσότερα ίσως πράγματα απ’ όσα ένιωσα και δοκίμασα όλους εκείνους τους αιώνες της διαμονής μου ανάμεσά τους.

34.181-2.Β

Όπως και να ’χει το πράγμα, όταν αποδέχτηκα αυτή την περίφημη παρουσίαση, όπου σκόπευα να παρατηρήσω και να διερευνήσω τον τόσο ιδιόρρυθμο και τόσο «διεστραμμένο» ψυχισμό των ευνοουμένων σου, και μετά τις «μεγάλες δοκιμασίες» που υπόμεινα όλη εκείνη την ημέρα, ανάπνευσα ελεύθερα μόνο μια φορά όταν, μέσα στο βαγόνι οι βασανιστές μου, και κυρίως ο σπουδαίος στρατηγός, με άφησαν επιτέλους μόνο μου. Κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, ήμουν τόσο απορροφημένος από την εκπλήρωση των αναρίθμητων ανόητων χειρισμών που απαιτούνταν από μένα, και οι οποίες με κούραζαν λόγω του προκεχωρημένου της ηλικίας μου, ώστε δεν πρόσεξα καν το πρόσωπο του δύστυχου «αυτοκράτορά» τους, ούτε τη συμπεριφορά του μέσα σε όλη εκείνη την κωμωδία.

34.182.Β

Και τώρα, παιδί μου, αν προσπαθήσεις να αφομοιώσεις καλά όσα θα σου πω για τα γεγονότα που μου συνέβηκαν στη συνέχεια, και τα οποία ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περίφημης παρουσίασης μου στην Αυτού Μεγαλειότητα τον Τσάρο», θα μπορέσεις ίσως να σχηματίσει σαφή εικόνα και να καταλάβεις πώς, εκεί στους ευνοουμένους σου — και κυρίως στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας εκείνης της εποχής — αυτό που ονομάζεται «ατομική σπουδαιότητα» εκτιμάται και στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στα εφήμερα εξωτερικά «Βετρο-ουρετζνέλ», όπως ακριβώς έγινε και για μένα σ’ εκείνη την περίπτωση.

34.182.Β

Η συνήθειά τους να κρίνουν τις αρετές των όντων ανάλογα με την εφήμερη εξωτερική τους εμφάνιση, ριζώνοντας σιγά-σιγά μέσα τους, δεν έπαψε να αναπτύσσει και να ενισχύει την αυταπάτη τους ότι η απόκτηση της «οντικής-ατομικότητας» περιορίζεται σ’ αυτήν ακριβώς την αυταπάτη, και όλοι τους, υποκειμενικά, δεν πασχίζουν παρά μόνο γι’ αυτήν.

34.182.Β

Γι’ αυτό λοιπόν σήμερα, από τη στιγμή που θα έρθουν στον κόσμο, χάνουν όλοι, σιγά-σιγά, τη «γεύση», ακόμα και την «επιθυμία» αυτού που ονομάζεται «αντικειμενικό οντικό Είναι».

34.182-3.Β

Οι εκδηλώσεις των «Βετρο-ουρετζνέλ» άρχισαν να γίνονται αισθητές σε σχέση με το άτομο μου από το πρωί της επόμενης μέρας, υπό την έννοια ότι όλα τα δεδομένα «οντικής γνώμης» σχετικά με την προσωπικότητα μου, που προηγουμένως είχαν στέρεα παγιωθεί στην παρουσία όλων των όντων τα οποία με γνώριζαν εκεί πέρα, άλλαξαν απότομα, μόνο και μόνο από το γεγονός της αντικειμενικά ολέθριας «επίσημης παρουσίασης μου» στον ανώτατό τους «κάτοχο εξουσίας».

34.183.Β

Για την ατομικότητά τους, η ιδέα που είχαν σχηματίσει για την προσωπική μου σπουδαιότητα, καθώς και για τα προτερήματα και τις αρετές μου, άλλαξε απότομα: έγινα για όλους ένα ον «σημαντικό», και «έξυπνο», και «εξαιρετικό», και «ενδιαφέρον»… έγινα δηλαδή ο κάτοχος κάθε είδους φανταστικών οντικών ιδιοτήτων δικής τους επινόησης.

34.183.Β

Για να καταλάβεις αυτά που είπα, θα σου δώσω μερικά πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα:

34.183.Β

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού απ’ όπου αγόραζα τις προμήθειες για την κουζίνα μου πριν πάω στη δουλειά μου, θέλησε οπωσδήποτε, την επόμενη μέρα μετά την «αυτοκρατορική ακρόαση», όπως τη λένε εκεί κάτω, να φέρει ο ίδιος τα ψώνια στο σπίτι. Όλοι οι αστυνομικοί της γειτονιάς όπου έμενα προσωρινά, και οι οποίοι από καιρό με ήξεραν σαν κάποιον ξένο γιατρό, μόλις με έβλεπαν από μακριά, έφερναν το χέρι στο γείσο, όπως ακριβώς θα χαιρετούσαν τον πιο σπουδαίο στρατηγό τους.

34.183.Β

Το ίδιο βράδυ, ο επικεφαλής της πρώτης δημόσιας υπηρεσίας στην οποία απευθύνθηκα μου έφερε ο ίδιος στο σπίτι μου την ταλαίπωρη εκείνη άδεια, που επέτρεπε τη λειτουργία ενός χημικού εργαστηρίου, η αναμονή της οποίας με ταλαιπώρησε για τρεις μήνες και μ’ έκανε να χτυπήσω τις πόρτες όλων των επίσημων και ημι-επίσημων υπηρεσιών. Ενώ την άλλη μέρα, μου ήρθαν τέσσερις ακόμα άδειες που προέρχονταν από διάφορες υπηρεσίες άλλων υπουργείων, των οποίων οι αρμοδιότητες δεν περιλάμβαναν καν την έκδοση τέτοιων αδειών, αλλά όπου είχα κάποτε απευθυνθεί κατά τα απελπισμένα διαβήματα μου.

34.183.Β

Οι νοικοκυραίοι, οι μικρέμποροι, τα παιδιά, και γενικά όλοι όσοι κατοικούσαν στο δρόμο μου, έγιναν τόσο φιλικοί μαζί μου, που λες και σκόπευα να αφήσω στον καθένα τους μια τεράστια «αμερικάνικη κληρονομιά»· και… και… και.

34.183.Β

Μετά από αυτό το «Κενοκρανιακό» γεγονός, έμαθα μεταξύ άλλων ότι κι ο δύστυχος ο Τσάρος προετοιμάζεται πάντα γι’ αυτές τις επίσημες συναντήσεις με ξένα όντα.

34.183-4.Β

Και τέτοιες επίσημες συναντήσεις έχει πολλές, σχεδόν κάθε μέρα, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα· άλλοτε μια «στρατιωτική παρέλαση», άλλοτε μια «ακρόαση» με τον πρέσβυ κάποιου άλλου αυτοκράτορα· το πρωί, μια «αντιπροσωπεία»· το μεσημέρι, μια «παρουσίαση» σαν τη δικιά μου· αργότερα, την «υποδοχή» διαφόρων «εκπροσώπων του λαού», όπως τους αποκαλούν — και με όλους πρέπει να μιλάει, ή ακόμη και να βγάζει ολόκληρο λόγο.

34.184.Β

Επειδή όμως η παραμικρή λέξη του καθενός από τους γήινους αυτοκράτορες μπορεί να έχει, και μάλιστα συχνά έχει, σοβαρότατες συνέπειες όχι μόνο για όλα τα όντα της κοινότητας της οποίας είναι αυτοκράτορας, αλλά ακόμη και για τα όντα άλλων κοινοτήτων, η κάθε λέξη που λένε πρέπει να εξεταστεί απ’ όλες τις πλευρές.

34.184.Β

Γι’ αυτό το λόγο, γύρω από τους αυτοκράτορες ή τους βασιλιάδες — οι οποίοι γίνονται τέτοιοι κληρονομικά) δικαιώματι, ή μετά από εκλογές — βρίσκονται πολλοί ειδικοί, επιλεγμένοι από τα συνηθισμένα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, που είναι επιφορτισμένοι να τους «ψιθυρίζουν» αυτά που πρέπει να κάνουν κι αυτά που πρέπει να λένε, και σε ποια ακριβώς στιγμή· επίσης, αυτές οι οδηγίες πρέπει να δίνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν ότι ο αυτοκράτορας ή ο βασιλιάς τους δεν εκδηλώνεται με δική του πρωτοβουλία αλλά σύμφωνα με αυτήν κάποιου άλλου.

34.184.Β

Για να τα θυμούνται όλα αυτά, οι αυτοκράτορες πρέπει κι αυτοί, βέβαια, να εξασκούνται.

34.184.Β

Και φαντάζεσαι ασφαλώς τι σημαίνει εξάσκηση, έπειτα απ’ όλα αυτά που σου είπα. Το κατάλαβα κι εγώ ο ίδιος με όλο μου το είναι, όταν προετοιμαζόμουν για κείνη την περίφημη παρουσίαση.

34.184.Β

Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής μου στον πλανήτη τους χρειάστηκε μόνο μια φορά να κάνω παρόμοια προετοιμασία. Αν μία τέτοια προετοιμασία είναι αναγκαία κάθε μέρα, και για κάθε περίπτωση ξέχωρα… η μοίρα να φυλάει όποιον είναι να τραβήξει τέτοια δοκιμασία!

34.184.Β

Εγώ προσωπικά, σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση ενός γήινου αυτοκράτορα ή βασιλιά, και δεν θα το ευχόμουν ούτε στο μεγαλύτερο εχθρό μου, ούτε και στους εχθρούς των πλησίον μου.

34.184-5.Β

Λίγο μετά από εκείνη την αλησμόνητη «υπέρτατη παρουσίαση», έφυγα από την Αγία Πετρούπολη, και από τότε τόπος της ύπαρξής μου ήταν οι διάφορες πόλεις που βρίσκονται στην ήπειρο της «Ευρώπης», ή σε άλλες ηπείρους. Αργότερα ξαναγύρισα πολλές φορές, για άλλες δουλειές, στην κοινότητα της Ρωσίας, όπου πραγματοποιήθηκε, εκείνη ακριβώς την περίοδο, η μεγάλη τους «διαδικασία αλληλοεξόντωσης και αφανισμού όλων όσων αποκτήθηκαν παλιότερα», διαδικασία την οποία αυτή τη φορά την ονόμασαν, όπως σου είπα, «Μπολσεβικισμό».

34.185.Β

Θυμάσαι; Σου υποσχέθηκα να σου μιλήσω για τις βασικές και πραγματικές αιτίες που προκάλεσαν την εμφάνιση αυτή της αρχι-παράδοξης διαδικασίας.

34.185.Β

Όπως λοιπόν σου είπα, τούτο το λυπηρό φαινόμενο εμφανίζεται εκεί κάτω με την επενέργεια δύο ανεξάρτητων παραγόντων: ο πρώτος είναι ο κοσμικός νόμος «Σολιουνένσιους»· κι ο δεύτερος, οι αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους καθιέρωσαν.

34.185.Β

Για να καταλάβεις καλύτερα τι ακριβώς είναι αυτοί οι δύο παράγοντες, θα σου αναλύσω τον καθένα χωριστά, αρχίζοντας από τον κοσμικό νόμο «Σολιουνένσιους».

34.185.Β

Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να μάθεις ότι όλα τα τρίμυαλα όντα, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο πλανήτης όπου βλέπουν το φως της ημέρας και ανεξάρτητα από την εξωτερική τους επένδυση, περιμένουν πάντοτε με μεγάλη ανυπομονησία και χαρά τις επενέργειες αυτού του νόμου, όπως περίπου οι ευνοούμενοί σου περιμένουν τις μεγάλες τους γιορτές που λέγονται «Πάσχα», Μπαϊράμ», «Ζαντίκ», «Ραμαντάν», «Καϊλανά», και τόσες άλλες.

34.185.Β

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ευνοούμενοί σου περιμένουν τις γιορτές τους με ανυπομονησία, επειδή εκείνες τις «άγιες μέρες» μπορούνε να το «ρίχνουνε στο γλέντι» και να «μεθοκοπάνε»· ενώ στους άλλους πλανήτες, τα όντα περιμένουν με ανυπομονησία την επενέργεια του Σολιουνένσιους επειδή, χάρη σ’ αυτήν, η ανάγκη για γρήγορη εξέλιξη, με την έννοια σταδιακής απόκτησης αντικειμενικού Νου, αυξάνει από μόνη της.

34.185-6.Β

Τα αίτια που γεννούν την ίδια την επενέργεια αυτού του κοσμικού νόμου, διαφέρουν ανάλογα με τον πλανήτη, αλλά εξαρτώνται πάντοτε από κάτι που λέγεται «Συμπαντική Αρμονική Κίνηση»· αναφορικά τώρα με τον πλανήτη σου τη Γη, το λεγόμενο «κέντρο βάρους των αιτίων» συγκροτείται από την «περιοδική ένταση» του ήλιου του συστήματος του, η οποία με τη σειρά της προκαλείται από την επενέργεια που ασκεί πάνω σ’ αυτόν τον ήλιο το πλησιέστερο ηλιακό σύστημα, το οποίο υπάρχει με το όνομα «Μπαλεαούτο».

34.186.Β

Σε τούτο το τελευταίο σύστημα, το «κέντρο βάρους των αιτίων» καθορίζεται από την παρουσία, ανάμεσα στις συγκεντρώσεις του, ενός μεγάλου κομήτη, του «Σόλνι». Λόγω ορισμένων συνδυασμών της «Συμπαντικής Αρμονικής Κίνησης», αυτός ο κομήτης πλησιάζει μερικές φορές, κατά την πτώση του, πολύ κοντά στον ήλιο του τον Μπαλεαούτο, ο οποίος για να διατηρηθεί στην τροχιά της δικής του πτώσης πρέπει να αυξήσει πολύ την «ένταση» του. Αυτή η ένταση επιφέρει ένταση στους ήλιους που ανήκουν στα γειτονικά ηλιακά συστήματα, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το σύστημα Ορς· κι όταν, με τη σειρά της, αυξηθεί η ένταση του ήλιου Ορς, αυτός, για να μην αλλάξει την τροχιά της δικής του πτώσης προκαλεί, με τη σειρά του, εντάσεις σε όλες τις συγκεντρώσεις του συστήματος του, ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται και ο πλανήτης Γη.

34.186.Β

Η «ένταση» σε όλους τους πλανήτες γίνεται αισθητή από τη συνολική παρουσία όλων των όντων που τίκτονται και πολλαπλασιάζονται πάνω σ’ αυτούς, προξενώντας πάντα μέσα τους, εκτός από όλες τις επιθυμίες ή τις συνειδητές προθέσεις, μια αίσθηση που ονομάζεται «Ιερό Ιαμπολιουνότσαρ», την οποία οι ευνοούμενοί σου θα έλεγαν «θρησκευτικό αίσθημα». Κι αυτό ακριβώς είναι το οντικό συναίσθημα το οποίο, όπως σου είπα, εμφανίζεται πότε-πότε μέσα στις επιθυμίες και τις τάσεις τους για τελειοποίηση του εαυτού, με την έννοια μιας γρήγορης απόκτησης Αντικειμενικού Νου.

34.186.Β

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι όταν γεννιέται αυτή η ιερή αίσθηση στη συνολική παρουσία των ευνοουμένων σου — ή κάθε άλλη παρόμοια αίσθηση που επίσης προκαλείται από μια κοσμική πραγματοποίηση — την εκλαμβάνουν για κάποιο σύμπτωμα μιας από τις τόσες πολλές αρρώστιες τους· και στη συγκεκριμένη περίπτωση, λόγου χάρη, αυτήν την αίσθηση την ονομάζουν «νευρικότητα».

34.186-7.Β

Αξίζει ακόμα να προσέξουμε ότι, παλιότερα, αυτή η παρόρμηση, που είναι έμφυτη στην παρουσία όλων των τρίμυαλων όντων του Μεγάλου μας Σύμπαντος, εμφανιζόταν και εξελισσόταν σχεδόν φυσιολογικά στα περισσότερα όντα του πλανήτη Γη, κι αυτό συνέβαινε από τον καιρό που το όργανο Κουνταμπάφερ αφαιρέθηκε από την παρουσία τους μέχρι και τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή.

34.187.Β

Αργότερα, όμως, ανάμεσα στα κακά που προκάλεσαν οι συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης, τις οποίες μόνα τους καθιέρωσαν, κυρίως από τότε που άρχισε να κυριαρχεί στην παρουσία κάθε γήινου τρίμυαλου όντος εκείνος ο «εσωτερικός κακοποιός Θεός» που ονομάζεται «αυτο-καθησυχαστής», αντί των αναγκών και των τάσεων για μια γρήγορη τελειοποίηση του εαυτού, εμφανίστηκε μέσα τους, με την επενέργεια του Σολιουνένσιους, κάτι που τα ίδια προσδιορίζουν με τις λέξεις «ανάγκη ελευθερίας», και που είναι η κυριότερη αιτία για την εμφάνιση εκείνων των οδυνηρών διαδικασιών, η πιο πρόσφατη από τις οποίες ονομάζεται «Μπολσεβικισμός».

34.187.Β

Το πώς φαντάζονται αυτή την «περίφημη ελευθερία» τους θα σου το εξηγήσω λίγο πιο ύστερα· προς το παρόν θα σου πω μόνον ότι η αίσθηση που εμφανίζεται από την ενέργεια του Σολιουνένσιους επαυξάνει μέσα τους την ανάγκη για κάποια αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, οι οποίες ήταν μέχρι τότε λίγο πολύ σταθερές.

34.187.Β

Μετά τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή που έγινε σ’ εκείνον τον ταλαίπωρο πλανήτη, μετά δηλαδή την «καταστροφή της Ατλαντίδος», η δράση του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους ασκήθηκε τουλάχιστον σαράντα φορές στη συνολική παρουσία των ευνοουμένων σου, και κάθε φορά, αυτή η παράδοξη «ανάγκη ελευθερίας», που είχε ήδη παγιωθεί στα περισσότερα από αυτά, προκαλούσε σχεδόν πάντα το ίδιο πράγμα που προκαλείται τα τελευταία χρόνια στο σύνολο των ομάδων που κατοικούν στο μέρος της επιφάνειας του πλανήτη σου που λέγεται «Ρωσία».

34.187.Β

Είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε εδώ, ότι αυτές οι τρομερές διαδικασίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν μεταξύ των τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη, αν τα δεδομένα που έμειναν ανέπαφα στο υποσυνείδητό τους για να προξενούν την οντική παρόρμηση της Αντικειμενικής ηθικής συνείδησης — δεδομένα που πρώτος πρόσεξε ο Αγιότατος Ασιάτα Σεϊμάς, και πάνω στα οποία στηρίχτηκε για να εκπληρώσει την αποστολή του — συμμετείχαν στη λειτουργία της συνειδητότητας που συνηθίζουν να έχουν κατά την κατάσταση του ξύπνου τους.

34.187-8.Β

Λόγω και μόνο του γεγονότος ότι τα δεδομένα για την ιερή παρόρμηση της «οντικής συνείδησης» δεν συμμετέχουν στη λειτουργία τη συνειδητότητάς τους, η επενέργεια του νόμου Σολιουνένσιους, όπως και άλλων αναπόφευκτων κοσμικών νόμων, παίρνει αφύσικες και, για τα όντα αυτά, ιδιαίτερα αξιοθρήνητες μορφές.

34.188.Β

Ο δεύτερος τώρα παράγοντας για την εμφάνιση αυτής της διαδικασίας προέρχεται, όπως σου είπα, από ένα σύνολο αιτίων, που προκύπτουν από τις αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, και η βασικότερη αιτία είναι και πάλι, κατά τη γνώμη μου, εκείνος ο περιβόητος διαχωρισμός τους σε «κάστες» ο οποίος χαρακτηρίζει τις αμοιβαίες σχέσεις τους, και ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει εκεί κάτω, εκτός από την περίοδο κατά την οποία είχαν ριζώσει μέσα τους τα αποτελέσματα των Αγιότατων Εργασιών του Ασιάτα Σεϊμάς.

34.188.Β

Η μόνη διαφορά είναι ότι, στους προηγούμενους αιώνες, ο διαχωρισμός σε διάφορες κάστες γινόταν σύμφωνα με τη συνείδηση και την πρωτοβουλία ορισμένων μεμονωμένων ατόμων, ενώ σήμερα γίνεται τελείως μηχανικά, χωρίς καμιά συμμετοχή της θέλησης ή της συνείδησης οποιουδήποτε ατόμου.

34.188.Β

Τώρα, παιδί μου, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σου εξηγήσω για λίγο, με ποιον τρόπο και με ποια αλληλουχία βρέθηκαν οι ευνοούμενοί σου, αυτόματα, χωρισμένοι στις περιβόητες τάξεις τους, και πώς, στη συνέχεια, άρχισαν να υποδιαιρούνται μόνοι τους σε «κάστες».

34.188.Β

Όταν, λόγω διαφόρων συμπτωματικών περιστάσεων, κάποια μεγάλη ομάδα ευνοουμένων σου μαζευτεί κάπου για να οργανώσει από κοινού την ύπαρξη της, ορισμένοι από αυτούς — στους οποίους, για τον άλφα ή βήτα λόγο, κρυσταλλώθηκαν πια για τα καλά οι συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, που όλες μαζί παρέχουν στο σύνολο της παρουσίας τους την παρόρμηση που ονομάζεται «πονηριά», και οι οποίοι, παράλληλα, διαθέτουν εκείνη τη στιγμή μπόλικα «μέσα εκφοβισμού», ή διάφορα «όπλα» — ξεχωρίζουν σε λίγο τους εαυτούς τους από τα υπόλοιπα όντα, μπαίνουν επικεφαλής τους, και οργανώνουν τον πυρήνα της λεγόμενης «άρχουσας τάξης».

34.188-9.Β

Κι αφού σε όλα τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, κυρίως δε σ’ αυτά των τελευταίων χρόνων, η ιερή οντική παρόρμηση που λέγεται «Αντικειμενική ηθική συνείδηση» δε συμμετέχει στη λειτουργία της καθημερινής συνειδητότητάς τους — πράγμα που τους αφαιρεί και την παραμικρότερη επιθυμία να κάνουν την ελάχιστη συνειδητή οντική προσπάθεια — τα όντα τα οποία ξεχωρίστηκαν για να αποτελέσουν έτσι την άρχουσα τάξη, επωφελούνται από τα «μέσα εκφοβισμού» που είπαμε, κι αναγκάζουν τα υπόλοιπα όντα της ομάδας να κάνουν για λογαριασμό τους ακόμα και τις προσπάθειες εκείνες που κάθε ον πρέπει απαραιτήτως να πραγματοποιεί στη συνηθισμένη οντική ύπαρξη.

34.189.Β

Και καθώς, για τον ίδιο λόγο, τα άλλα όντα αυτής της ομάδας δεν θέλουν να πραγματοποιήσουν αυτές τις οντικές προσπάθειες — και μάλιστα για λογαριασμό κάποιου άλλου — και καθώς εκείνα τα «μέσα εκφοβισμού» τους τρομάζουν, καταφεύγουν σε κάθε λογής πονηριές για να «φορτώνουν ο ένας απάνω στον άλλον», όπως λένε, τις οντικές προσπάθειες που απαιτούν αναπόφευκτα τα όντα της άρχουσας τάξης.

34.189.Β

Συνήθως το αποτέλεσμα είναι ότι τα όντα όλων των ομάδων ξεδιαλέγονται, και σιγά-σιγά χωρίζονται σε διαφορετικές κατηγορίες, σύμφωνα με το βαθμό της επιδεξιότητάς τους στις πανουργίες. Και ο διαχωρισμός των όντων σε κατηγορίες τέτοιου είδους καταλήγει, στις επόμενες γενιές, στην υποδιαίρεσή τους στις περίφημες κάστες.

34.189.Β

Το γεγονός ότι αλληλοκατατάσσονται σε κάθε είδους κάστες, κρυσταλλώνει στην παρουσία του καθενός τους, για τα όντα που ανήκουν στις άλλες κάστες, το οντικό δεδομένο που λέγεται «μίσος», το οποίο δεν υπάρχει πουθενά αλλού και σε κανένα ον μέσα σ’ ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν, και το οποίο με τη σειρά του γεννάει αναπόφευκτα, στη συνολική τους παρουσία, τις «επαίσχυντες» για τρίμυαλα όντα παρορμήσεις, που λέγονται «φθόνος», «ζήλεια», «μοιχεία»… και πολλές άλλες παρόμοιες.

34.189-90.Β

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, εκείνες οι τρομερές διαδικασίες αλληλοεξόντωσής τους και καταστροφής όλων όσων απέκτησαν οφείλονται κατά μεγάλο μέρος στο ότι κατά τις περιόδους που η επενέργεια του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους γίνεται αισθητή στη συνολική τους παρουσία, προκαλώντας μέσα τους ανάγκη «ελευθερίας», η ένταση της επενέργειας των δεδομένων που παράγουν αδιάκοπα την παρόρμηση της «δειλίας» μπροστά στους κατόχους εξουσίας — δεδομένων έμφυτων πια στη συνολική τους παρουσία — αρχίζει να ελαττώνεται αυτόματα μέσα τους, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η ένταση της επενέργειας των παράξενων οντικών δεδομένων που προκαλούν το «μίσος» απέναντι στα όντα που ανήκουν σε άλλες κάστες.

34.190.Β

Γι’ αυτό είπα ότι ο διαχωρισμός τους σε κάστες, που προξενεί, μεταξύ άλλων αποτελεσμάτων, τα παράξενα αυτά οντικά δεδομένα, των οποίων η επενέργεια γίνεται αισθητή όλο και περισσότερο, και τα οποία παράγονται, όπως θα πείστηκες κι εσύ ύστερα απ’ όσα σου είπα, από τις συνθήκες τις αφύσικης οντικής τους ύπαρξης, είναι ο δεύτερος παράγοντας της εμφάνισης αυτών των τρομερών διαδικασιών.

34.190.Β

Οι τρομερές εκείνες διαδικασίες εμφανίζονται συνήθως και κυλούν με την ακόλουθη σειρά:

34.190.Β

Τα πράγματα αρχίζουν πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Διάφορα όντα μιας απ’ αυτές τις ομάδες, στα οποία κρυσταλλώθηκαν κατά τύχη πιο στέρεα απ’ ό,τι σε άλλα όντα τα δεδομένα που γεννούν την παράξενη εκείνη παρόρμηση απέναντι σε όντα άλλων τάξεων — και κυρίως απέναντι σ’ αυτά που ανήκουν στην άρχουσα τάξη — βλέποντας και νιώθοντας την πραγματικότητα περισσότερο από άλλα όντα, με την επενέργεια του Σολιουνένσιους, αρχίζουν να «ωρύονται», όπως λένε εκεί κάτω, κι αυτοί οι «φωνακλάδες ρήτορες» γίνονται για το περιβάλλον τους αυτό που λένε σήμερα «ηγέτες».

34.190.Β

Στη συνέχεια, υπό τη διπλή επήρεια αυτών των «κραυγών» και της επενέργειας του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους που αναμιγνύονται αφύσικα στις παρουσίες τους, όσα όντα τους ακούνε αρχίζουν να φωνάζουν με τη σειρά τους. Όταν πια οι φωνές των συνηθισμένων όντων αρχίσουν να αντηχούν ιδιαιτέρως κακοφωνικά στα «θηλυπρεπή νεύρα του αριστερού ημίσεως» κάποιων κατόχων εξουσίας της κοινότητας, και διατάζουν αυτοί τον αρμόδιο γι’ αυτή τη δουλειά να πασαλείψει με κάτι που το λένε «σκωτσέζικη κρέμα» τους αφαλούς μερικών από τους πιο θορυβώδεις φωνακλάδες, τότε πια αρχίζουν όλες εκείνες οι υπερβολές τους που φτάνουν σταδιακά μέχρι παροξυσμού — αλλά, για κακή τους τύχη, δεν τα οδηγούν τελικά πουθενά.

34.190-1.Β

Αν αυτές οι διαδικασίες βελτίωναν έστω κι ελάχιστα την ύπαρξη των όντων των επόμενων γενεών, δε θα φαίνονταν ίσως τόσο τρομερές στα μάτια ενός αμερόληπτου παρατηρητή.

Όμως, για κακή τύχη όλων των τρίμυαλων όντων του Μεγάλου μας Σύμπαντος, μόλις σταματήσει η «ευεργετική επενέργεια» εκείνου του νομοτελειακού κοσμικού φαινομένου και πάψουν οι τρομερές διαδικασίες, ξαναρχίζει η «παλιά ιστορία»· η συνηθισμένη οντική τους ύπαρξη γίνεται «πικρότερη» από πριν, ενώ αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο η «υγιής επίγνωση της σημασίας και του σκοπού της ύπαρξής τους».

34.191.Β

Και αποδυναμώνεται γιατί, κατά τη γνώμη μου, μετά από τέτοιες διαδικασίες, οι επικεφαλής της παλιάς άρχουσας τάξης αντικαθίστανται συνήθως από όντα που προέρχονται από διάφορες άλλες τάξεις. Όμως κανένας από τους εκπροσώπους αυτών των τάξεων των παλιότερων και των σημερινών γενεών, δεν συγκεντρώνει στο πρόσωπο του κάποια εμπειρία των οντικών εκδηλώσεων, συνειδητών ή ασυνείδητων, η οποία θα του έδινε την ικανότητα να διευθύνει τις διαδικασίες της εξωτερικής ύπαρξης, και ίσως και της εσωτερικής, των όντων του περιβάλλοντος του, τα οποία, παρόλο που είναι «όμοια» του, δεν έφτασαν ακόμη στην ίδια νοητική βαθμίδα.

34.191.Β

Είναι δίκαιο να παραδεχτούμε ότι, παρόλο που στα τρίμυαλα όντα της παλιάς άρχουσας τάξης τα δεδομένα που βρίσκονταν στο «υποσυνείδητό» τους, για να επιφέρουν την πραγματική Αντικειμενική ηθική συνείδηση, δεν συμμετείχαν ούτε κι αυτά στη λειτουργία που αντιστοιχούσε στην «κατάσταση του ξύπνου» τους, τα περισσότερα από αυτά τα όντα, είχαν τουλάχιστον συνηθίσει να κυβερνούν, συνήθεια που αποκτήθηκε κληρονομικά και τελειοποιήθηκε από γενιά σε γενιά.

34.191-2.Β

Αντίθετα, στην παρουσία των όντων που ανέρχονται για πρώτη φορά στην εξουσία, όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος πραγματικής οντικής συνείδησης, όπως άλλωστε δεν υπήρχε και στα όντα της παλιάς άρχουσας τάξης, αλλά επιπλέον αρχίζουν να εκδηλώνονται μέσα τους, με ιδιαίτερα θυελλώδη τρόπο, διάφορες «χάρες» οι οποίες προκαλούν τρομερά και απίθανα αποτελέσματα· αυτές οι «χάρες» κρυσταλλώνονται στην παρουσία των γήινων τρίμυαλων όντων, προπάντων στις μέρες μας, σαν συνέπειες ορισμένων ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, όπως είναι η «αλαζονεία», η «υπερηφάνεια», η «κενοδοξία», η «φιλαυτία» και άλλες, οι οποίες, επειδή δεν έφτασαν σχεδόν ποτέ στον απαιτούμενο βαθμό ικανοποίησης, λειτουργούν μέσα τους με πολλή φρεσκάδα.

34.192.Β

Στα γήινα όντα που απροσδόκητα έγιναν κάτοχοι εξουσίας, χωρίς να έχουν το παραμικρό κληρονομικό δεδομένο που να αντιστοιχεί έστω και στην αυτόματη ικανότητα να κυβερνούν, ταιριάζει θαυμάσια ένα απόφθεγμα του αγαπημένου μας Δασκάλου, που λέει:

34.192.Β

«Δεν συνάντησα ακόμα το βλάκα που, συνηθισμένος να περπατάει με τις παλιές του παντόφλες, αισθάνεται άνετα με καινούργια μοντέρνα παπούτσια».

34.192.Β

Και πραγματικά, παιδί μου, κάθε φορά που η επενέργεια του Σολιουνένσιους διακόπτεται στον πλανήτη Γη και οι ευνοούμενοί σου ξαναρχίζουν την «σχετικά φυσιολογική» ύπαρξή τους που εδραιώθηκε κουτσά-στραβά, οι «κάτοχοι εξουσίας της τελευταίας φουρνιάς» κάνουν εκείνα τα «χαζά χοροπηδήματα», τα οποία κάθε χρόνο προκαλούν σ’ εκείνον τον πλανήτη μια αύξηση της γεννητικότητας σ’ αυτά που λέγονται «σαλιγγάρια», «γυμνοσάλιαγγες», «ψείρες», «κατσαρίδες» και σε πολλά άλλα παράσιτα που καταστρέφουν τα αγαθά της Φύσης.

34.192.Β

Κι επειδή σου έκανα λόγο για τον Μπολσεβικισμό, θα σου αναφέρω επ’ αυτού, για να σου δώσω και πάλι ένα παράδειγμα ομοιομορφίας της οντικής σκέψης των ευνοουμένων σου, ένα από τα αφελή συμπεράσματά τους, που δεν του λείπει το χιούμορ.

34.192.Β

Αυτή η ανοησία, που προέρχεται από μια παραθετική κρίση υπερβολικά φτωχική, είναι η ακόλουθη: παρόλο που εδώ και δύο αιώνες όλα ανεξαιρέτως τα γεγονότα, που ανήκουν στη σφαίρα των αμοιβαίων σχέσεων των όντων, συμβαίνουν αποκλειστικά από μόνα τους, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή της συνειδητότητας ή της πρωτοβουλίας ενός οποιουδήποτε σύγχρονου όντος, αποδίδουν πάντοτε χωρίς δισταγμό, και μάλιστα με επιμονή, όλα τα καλά ή τα κακά αποτελέσματα αυτών των γεγονότων, στον ένα ή στον άλλο από τους ομοίους τους.

34.192.Β

Μια τέτοια ανωμαλία, που παγιώθηκε στο σύνολο των πνευματοποιημένων μερών τους, οφείλεται στους ακόλουθους λόγους:

34.192-3.Β

Πρωτ’ απ’ όλα, τα οντικά δεδομένα που μπορούν όλα μαζί να δημιουργήσουν στην παρουσία των όντων την ικανότητα που λέγεται «προαίσθηση του μέλλοντος» έχουν ολότελα εξαφανιστεί από μέσα τους, κι αυτό τους αφαιρεί κάθε δυνατότητα πρόβλεψης των μελλοντικών γεγονότων σε οποιοδήποτε βαθμό· επίσης με τους «περιορισμένους τους ορίζοντες» και την «ελλιπή τους μνήμη», όχι μόνο δεν ξέρουν τίποτα από αυτά που συνέβησαν πολύ πρωτύτερα στον πλανήτης τους, αλλά δεν θυμούνται ούτε κι αυτά που έγιναν σχεδόν την προηγούμενη μέρα· τέλος, αγνοούν όλους τους κοσμικούς νόμους, εξαιτίας των οποίων συμβαίνουν γύρω τους αυτά τα θλιβερά γεγονότα. Έτσι, οι σημερινοί ευνοούμενοί σου είναι βέβαιοι, με ολόκληρη την παρουσία τους, ότι η τρομερή διαδικασία στην οποία δίνουν το όνομα «Μπολσεβικισμός» είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στον πλανήτη τους, και ότι πριν απ’ αυτό το «μικρό θαύμα του πολιτισμού» τους δεν υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο· είναι μάλιστα βέβαιοι ότι αυτή η διαδικασία οφείλεται στην προοδευτική εξέλιξη του νου των ομοίων τους.

34.193.Β

Το συγκριτικό συμπέρασμα που βγαίνει από την πορεία τέτοιων διαδικασιών, οι οποίες τόσο συχνά επαναλαμβάνονταν στον πλανήτη τους, θα μας χρησιμέψει σαν παράδειγμα για να ξεκαθαρίσουμε και να χαρακτηρίσουμε την κουταμάρα και την πρωτάκουστη στενότητα των οντικών τους συλλογισμών.

34.193.Β

Σύμφωνα με τον κοινό νου κάθε τρίμυαλου όντος, τέτοιες διαδικασίες δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνονται. Από τότε που ενδιαφέρομαι για τον παράξενο ψυχισμό των ευνοουμένων σου και καταγίνομαι να τους παρατηρώ από κάθε άποψη, ήμουν εγώ ο ίδιος παρών σε περισσότερες από σαράντα πανομοιότυπες διαδικασίες — τις οποίες θα ονόμαζα «διαδικασίες του να καταστρέφουν οτιδήποτε βρεθεί στο οπτικό τους πεδίο».

34.193.Β

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι οι μισές περίπου από αυτές τις τρομερές διαδικασίες προκλήθηκαν κοντά στον τόπο όπου σήμερα συγκεντρώνεται αυτό που ονομάζουν «καλλιεργημένη τους ύπαρξη», σ’ εκείνο το κομμάτι της επιφάνειας του πλανήτη σου που λέγεται Αίγυπτος.

34.193-4.Β

Αυτές οι τρομερές διαδικασίες γίνονταν τόσο συχνά στην Αίγυπτο, επειδή, για μακρόχρονες περιόδους, εκείνο το μέρος της επιφάνειας του πλανήτη σου βρισκόταν, σε σχέση με την «παγκόσμια γενική αρμονική κίνηση», στη θέση του «κέντρου βάρους των ακτινοβολιών». Γι’ αυτό λοιπόν η δράση του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους γινόταν συχνότερα αισθητή στην παρουσία των τρίμυαλων όντων που την κατοικούσαν, προκαλώντας κάθε φορά την ίδια ανωμαλία μέσα τους.

34.194.Β

Παραλληλίζοντας τα αυθεντικά δεδομένα τα σχετικά με τα γεγονότα που συνέβηκαν στην Αίγυπτο, και τα δεδομένα που παγιώθηκαν για το θέμα αυτό στη νοητική λειτουργία και στην αντίληψη όλων σχεδόν των υπεύθυνων όντων του περίφημου σύγχρονου «πολιτισμού» τους — και τα οποία δήθεν ανακάλυψαν χάρη στον «τελειοποιημένο πια νου» τους — θα έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα των δεδομένων από τα οποία σχηματίζεται η «λογική σκέψη» τους κατά την υπεύθυνη ύπαρξή τους. Επιπλέον, αυτό θα μου επιτρέψει να επισημάνω για άλλη μία φορά τον «εγκληματικό χαρακτήρα», με την αντικειμενική σημασία της λέξης, της συνήθειας που οριστικά καθιέρωσαν στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης, και την οποία στολίζουν με τα ηχηρά ονόματα της «εκπαίδευσης» και της «μόρφωσης» της νέας γενιάς.

34.194.Β

Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στις πολλές εφήμερες και απίστευτες πληροφορίες, που το σύνολο τους συγκροτεί αυτόν τον παράξενο νου ο οποίος προσιδιάζει μόνο σ’ αυτά, εντάσσεται και η ιστορία της Αιγύπτου.

34.194.Β

Αυτή η φανταστική ιστορία, που προφανώς επινοήθηκε από κάποιον υποψήφιο για «Χασναμουσιανή ατομικότητα», έγινε «υποχρεωτικό μάθημα» σε όλα τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα· όπου μοχθούν για να τη χώσουν, μαζί με άλλες παρόμοιες χαζομάρες, μέσα στις ανεξάρτητες συγκεντρώσεις που προορίζονται για τη λειτουργία των πνευματοποιημένων προσλήψεων και εκδηλώσεων, ή, όπως θα έλεγαν εκεί κάτω, μέσα στα «μυαλά» των υπεύθυνων όντων του μέλλοντος. Και όταν αυτά τα κακόμοιρα όντα γίνουν πράγματι «υπεύθυνα όντα», εκείνες οι απίθανες πληροφορίες που έμαθαν να τις «παπαγαλίζουν» με το ζόρι τους χρησιμεύουν σαν βάση για οντικούς συνειρμούς και για «λογική παραθετική σκέψη».

34.194-5.Β

Γι’ αυτό, παιδί μου, πάνω σ’ εκείνο το δύστυχο πλανήτη, κάθε σύγχρονο ον που έφτασε σε υπεύθυνη ηλικία, αντί να γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα που συνέβηκαν κάποτε στον πλανήτη του, και τα οποία θα έπρεπε να γνωρίζει ως φυσιολογικό τρίμυαλο ον, έχει για όλα τα θέματα γνώσεις ανάλογες με αυτές που έχει και για την Αίγυπτο, τις οποίες συνειδητοποιεί «ανεπιγνώστως» με όλο του το είναι καθώς αναμασάει με τον οντικό του νου.

34.195.Β

Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, ότι, χάρη στο σύστημα της «εκπαίδευσης» και της «μόρφωσης» τους, κάθε ον που αυτοαποκαλείται υπεύθυνο, σ’ εκείνο τον παράξενο πλανήτη, γνωρίζει την ιστορία των όντων που κάποτε υπήρχαν στην Αίγυπτο.

34.195.Β

Αλλά πόσο καλά τη γνωρίζει, όταν αφομοίωσε αυτές τις πληροφορίες με τη μέθοδο που οι ίδιοι ονομάζουν «παπαγαλισμό», και ποιο σύνολο οντικών παραστάσεων «προκύπτει» από τα τρία πνευματοποιημένα οντικά του μέρη, αυτό θα το δεις με τα ίδια σου τα μάτια και θα το καταλάβεις ξεκάθαρα με το παράδειγμα που θα σου φέρω.

34.195.Β

«Ξέρουν» σχεδόν όλα τους ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν είκοσι τέσσερις δυναστείες. Αλλά αν ρωτήσεις οποιοδήποτε από δαύτα: «και γιατί είχαν τόσες πολλές δυναστείες;» θα διαπιστώσεις ότι ποτέ δεν το σκέφτηκε.

34.195.Β

Κι αν επιμείνεις να πάρεις μια απάντηση, το ίδιο εκείνο ον, το οποίο πριν λίγο «ήξερε» και βεβαίωνε με όλη του την παρουσία ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν είκοσι-τέσσερις δυναστείες, θα φανερώσει, στην καλύτερη περίπτωση — υπό τον όρο βέβαια ότι θα το βοηθήσεις να είναι ειλικρινές και να εκφράσει φωναχτά τους συνειρμούς που ξεδιπλώνονται μέσα του — την εξής περίπου σειρά λογικών σκέψεων:

34.195.Β

«Εκείνοι οι Αιγύπτιοι είχαν είκοσι τέσσερις δυναστείες…

34.195.Β

«και…

«αυτό αποδεικνύει ότι στην Αίγυπτο υπήρχε μία μοναρχική πολιτειακή οργάνωση και ότι το αξίωμα του “βασιλιά” μεταβιβαζόταν κληρονομικά από πατέρα σε γιο. Οι βασιλιάδες όμως της ίδιας γενιάς, κατά την επικρατούσα συνήθεια, είχαν το ίδιο όνομα, και όλοι οι βασιλιάδες με το ίδιο όνομα αποτελούν μια δυναστεία· συνεπώς, όσα ήταν τα ονόματα των βασιλιάδων, τόσες θα ήταν και οι δυναστείες»… Απόλυτα κατανοητό και ολοφάνερο, όπως το «μπάλωμα» της «βράκας» του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα.

34.195.Β

Κι αν κάποιο από τα όντα του σύγχρονου «πολιτισμού» θέλει να μάθει οπωσδήποτε τους λόγους των συχνών αλλαγών των βασιλικών οικογενειών στην αρχαία Αίγυπτο και συνεχίσει να «χτυπιέται» για να εξηγήσει στο νου του το θέμα αυτό για άλλη μια φορά, στην καλύτερη περίπτωση, οι οντικές του σκέψεις θα ξεδιπλωθούν με την ακόλουθη περίπου σειρά· και θα μας πει:

34.196.Β

«Προφανώς, τα παλιά τα χρόνια στην Αίγυπτο, συχνά ο “βασιλιάς”, ή, όπως τον έλεγαν εκεί, ο “Φαραώ”, κουραζόταν να βασιλεύει, και ήθελε τότε να παραχωρήσει την εξουσία σε κάποιον άλλον. Και πιθανότατα παραχωρούσε την εξουσία του με τον ακόλουθο τρόπο και υπό τις ακόλουθες περιστάσεις:

34.196.Β

«Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Φαραώ που λέγεται “Παπαδόπουλος” ζει και βασιλεύει ειρηνικά σε όλους τους Αιγυπτίους προς μεγάλη του ικανοποίηση.

34.196.Β

«Όμως, ο βασιλιάς ή Φαραώ Παπαδόπουλος νιώθει μια μέρα πολύ κουρασμένος για να βασιλεύει, και μια νύχτα μένει ξάγρυπνος και συλλογίζεται τη “μοίρα του βασιλιά”, και τότε διαπιστώνει για πρώτη φορά και αναγνωρίζει με όλο του το είναι ότι, θέλοντας και μη, έχει πια κουραστεί να βασιλεύει, ότι αυτή η απασχόληση είναι γενικά μια “κωμωδία” όλο και περισσότερο κοπιαστική, και ότι, από προσωπική άποψη, δεν μπορεί να πει ότι του είναι πολύ ωφέλιμη ούτε και απόλυτα ασφαλής.

34.196.Β

«Ο Φαραώ Παπαδόπουλος, διαποτισμένος από αυτή την εντύπωση, και επωφελούμενος από την πείρα που απόκτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, αποφασίζει να βρει τον τρόπο για να “πείσει” κάποιον άλλον, έτσι ώστε αυτός ο άλλος να τον απαλλάξει από την ανεπιθύμητη κούραση του.

34.196.Β

«Προς το σκοπό αυτό, προσκαλεί ίσως κάποιον Παπαδάκη, μέχρι τότε άγνωστο, και του μιλάει, ευγενέστατα, κάπως έτσι:

34.196.Β

«“Αξιοσέβαστε και ευγενέστατε Παπαδάκη, σου εκμυστηρεύομαι με κάθε ειλικρίνεια, μια και είσαι ο μοναδικός μου φίλος και υπήκοος άξιος εμπιστοσύνης, ότι το βασίλειο στο οποίο βασιλεύω το βαρέθηκα ήδη πάρα πολύ· κι αυτό ίσως να συμβαίνει επειδή είμαι υπερβολικά κουρασμένος.

34.196.Β

«“Όσο για τον πολυαγαπημένο μου γιο και κληρονόμο, στον οποίο θα μπορούσα να παραδώσω την εξουσία, πρέπει μεταξύ μας να σου πω ότι, αν και φαίνεται δυνατός και υγιής, στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

34.196-7.Β

«“Εσύ, ένας πατέρας του οποίου η αγάπη για τα παιδιά του είναι πασίγνωστη, είμαι σίγουρος ότι θα με καταλάβεις αν σου πω ότι υπεραγαπώ τον πρωτότοκο γιο μου και δεν θα ήθελα να τον δω να βασιλεύει και να κουράζεται όπως εγώ· γι’ αυτό λοιπόν αποφάσισα να σου προτείνω, σ’ εσένα που είσαι ένας τίμιος υπήκοος κι ένας στενός φίλος, να μας απαλλάξεις, εμένα και το γιο μου, από το καθήκον της βασιλείας, και να αναλάβεις εσύ, αυτή την ύψιστη υποχρέωση”.

34.197.Β

«Και καθώς εκείνος ο άγνωστος ακόμα Παπαδάκης είναι “καλόβολο παιδί”, κι από την άλλη μεριά δεν του λείπει του κατεργαράκου η “ματαιοδοξία”, με δακρυσμένα μάτια, και σηκώνοντας τους ώμους — δε βαριέσαι έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε — το δέχεται, αρχίζοντας έτσι τη βασιλεία του από την επόμενη κιόλας μέρα.

34.197.Β

«Το επώνυμο όμως της οικογένειας του Παπαδάκη είναι διαφορετικό, κι έτσι από την επόμενη μέρα, ο αριθμός των αιγυπτιακών δυναστειών αυξάνεται κατά μία μονάδα.

34.197.Β

«Τότε, λοιπόν, πολλοί Φαραώ ένιωθαν κουρασμένοι και, από αγάπη για τους γιους τους, δεν ήθελαν να τους αφήσουν να πάθουν τα ίδια· έτσι όλοι απαρνιόντουσαν τη βασιλεία τους κατά τον ίδιο τρόπο — γι’ αυτό και υπήρχαν τόσες πολλές δυναστείες εκεί πέρα».

34.197.Β

Στην πραγματικότητα, όμως, η αλλαγή των δυναστειών στην Αίγυπτο δεν γινόταν τόσο εύκολα, και στα ενδιάμεσα δύο δυναστειών γίνονταν τέτοιες ταραχές, που ο «Μπολσεβικισμός» μοιάζει μπροστά τους παιδικό παιχνίδι.

34.197.Β

Τον καιρό που φούντωνε ο Μπολσεβικισμός, ήμουν συχνά αυτόπτης μάρτυρας της «ειλικρινούς αγανάκτησης» ορισμένων προσώπων, που, για τελείως ανεξάρτητους από τον εαυτό τους λόγους, δεν πήραν μέρος σ’ εκείνη τη διαδικασία, και συνεπώς μπορούσαν απ’ έξω να παρατηρούν μισοσυνειδητά, και με όλη τους την παρουσία να αγανακτούν με τις ενέργειες όντων, ομοίων τους, τα οποία ονομάζονταν και ονομάζονται και σήμερα «Μπολσεβίκοι».

34.197.Β

Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ανώφελο να σου πω, μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι τούτο το οντικό συναίσθημά τους, που χαρακτηρίζεται θαυμάσια με την έκφραση: «αγανακτώ ειλικρινά τζάμπα και βερεσέ», είναι άλλη μία από τις ατυχείς ιδιαιτερότητες του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που σου αρέσουν — και κυρίως των σημερινών.

34.197-8.Β

Αυτή η ψυχική ανωμαλία διαταράσσει, σιγά-σιγά, στη συνολική τους παρουσία πολλές ήδη απορρυθμισμένες λειτουργίες του πλανητικού τους σώματος, και ίσως και του σώματος Κεστζάν — αν βέβαια το δεύτερο οντικό τους σώμα έχει ήδη επενδυθεί και έχει φτάσει στην απαιτούμενη «ατομικότητα».

34.198.Β

Και η ανωμαλία του ψυχισμού τους, που τα κάνει «να αγανακτούν ειλικρινά τζάμπα και βερεσέ», ή, όπως λένε τα ίδια «να ταράσσονται ειλικρινώς εις μάτην», προέρχεται με τη σειρά της από το γεγονός ότι ο «οντικός ορίζοντας», καθώς και η «ενστικτώδης αίσθηση της πραγματικότητας στις αληθινές της διαστάσεις», ιδιαιτερότητες έμφυτες σε όλα τα τρίμυαλα όντα, χάθηκαν εδώ και πολύ καιρό από το σύνολο της παρουσίας τους.

34.198.Β

Επειδή απουσιάζουν από τον ψυχισμό τους αυτές οι δύο ιδιαιτερότητες, δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να υποπτευτούν ότι τα όμοιά τους όντα δεν μπορεί ποτέ να είναι η αιτία εκείνων των τρομερών διαδικασιών, και ότι τέτοιες διαδικασίες προκαλούνται στον κακόμοιρο τον πλανήτη τους από δύο αναπόφευκτα και σημαντικά αίτια.

Το πρώτο από τούτα τα δύο αίτια είναι πάλι ο κοσμικός νόμος Σολιουνένσιους, που δεν εξαρτάται καθόλου από αυτά· και το δεύτερο, το οποίο εξαρτάται εν μέρει από αυτά, είναι ότι το σύνολο των αποτελεσμάτων των συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης, που καθιερώθηκε ανώμαλα από τα ίδια, εμποδίζει τα δεδομένα τα οποία εξακολουθούν να κρυσταλλώνονται στη συνολική τους παρουσία, για να προξενήσουν εκεί την ιερή παρόρμηση της Αντικειμενικής ηθικής συνείδησης, να συμμετέχουν στη λειτουργία της «κατάστασης του ξύπνου τους» — αφήνοντας έτσι τη δράση του πρώτου αιτίου να προσλάβει αυτή την τρομερή μορφή.

34.198.Β

Όπως είπα, δεν μπορούν να φανταστούν και να καταλάβουν, ούτε κατά προσέγγιση, ότι τα μεμονωμένα άτομα δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι η αιτία εκείνων των τρομερών πλανητικών διαδικασιών, ότι εντελώς συμπτωματικά κατέχουν ορισμένα πόστα, και ότι, λόγω των καθιερωμένων πια συνθηκών της αμοιβαίας τους ύπαρξης, το ίδιο το γεγονός ότι κατέχουν κάποια πόστα τα αναγκάζει να εκδηλώνονται με τον άλφα ή βήτα ρόλο. Και τα αποτελέσματα αυτών των ρόλων παίρνουν τη μια ή την άλλη μορφή, σύμφωνα με μια αυστηρή συμμορφία η οποία δεν εξαρτάται καθόλου από τα ίδια.

34.198-9.Β

Την εποχή που η τελευταία από αυτές τις διαδικασίες, ο ρώσικος Μπολσεβικισμός, βρισκότανε στο αποκορύφωμα του, τα όντα των άλλων κοινοτήτων αγανάκτησαν ειλικρινά, μαθαίνοντας ότι όντα που τυχαία έγιναν, όπως θα ’λεγε κανείς, «ενεργά» στη θλιβερή εκείνη διαδικασία, έδωσαν σε άλλα κοινά όντα τη διαταγή να τουφεκίζουν οποιονδήποτε βρισκότανε στην μπούκα του κανονιού τους.

34.199.Β

Για να γίνουν σαφέστερες οι εξηγήσεις μου, πρέπει να σου πω ότι αυτή η διαδικασία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα πάνω σ’ ένα σχετικά μεγάλο μέρος της επιφάνειας εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη, και ότι ωστόσο, τώρα τελευταία, το πλήθος των ευνοουμένων σου εκεί αυξήθηκε σημαντικά. Αν όμως συγκρίνουμε το σύνολο των τρίμυαλων όντων που καταστράφηκαν στις προηγούμενες διαδικασίες με αυτό της σημερινής διαδικασίας, τούτη η τελευταία θα μοιάζει πραγματικά με «παιδικό παιχνίδι».

34.199.Β

Για να το καταλάβεις καλύτερα και να μπορέσεις να συγκρίνεις τις προηγούμενες διαδικασίες με το σημερινό Μπολσεβικισμό, θα σου σκιαγραφήσω δύο σκηνές της αρχαίας αιγυπτιακής, ας πούμε, ιστορίας, μια και σου μιλούσα γι’ αυτήν.

34.199.Β

Στο ενδιάμεσο δύο δυναστειών Φαραώ ή Αιγυπτίων Βασιλέων εκτυλισσόταν στην Αίγυπτο μία διαδικασία ανάλογη με το σύγχρονο Μπολσεβικισμό. Η κεντρική επιτροπή των επαναστατών ανήγγελλε μεταξύ άλλων στο λαό της χώρας ότι σύντομα θα βάδιζαν προς τις εκλογές των αρχηγών των μεγάλων και των μικρών κέντρων τους, ή, όπως λένε εκεί κάτω, των πόλεων και των χωριών τους, και ότι αυτές οι εκλογές θα γίνονταν σύμφωνα με την εξής αρχή:

34.199.Β

Αρχηγοί των πόλεων και των χωριών θα εκλέγονταν εκείνοι που θα συγκέντρωναν μέσα στα ιερά τους δοχεία περισσότερα «Κροάν» από τους άλλους. «Κροάν» έλεγαν τότε στην Αίγυπτο τις θυσιαστήριες προσφορές.

34.199-200.Β

Είναι γνωστό ότι, σύμφωνα με τη θρησκεία των όντων εκείνης της χώρας, συνήθιζαν, κατά τις θρησκευτικές τους τελετές, που γίνονταν μέσα σε ειδικούς χώρους, να τοποθετούν μπροστά σε κάθε συνηθισμένο ον που συμμετείχε στις τελετές ειδικά πήλινα δοχεία, στα οποία κάθε ον έπρεπε να βάλει, μετά την απαγγελία ορισμένων προσευχών, τα λαχανικά ή τα φρούτα που απαιτούνταν για εκείνη την ημέρα. Τούτα τα πράγματα, τα «άξια» να προσφερθούν ως θυσία, ονομάζονταν τότε «Κροάν».

Φαίνεται ότι αυτή η «κομπίνα» επινοήθηκε σαν πηγή εσόδων από τους θεοκράτες της εποχής εκείνης, για να καλοπερνούν οι λεγόμενοι «τσανακογλύφτες» τους.

34.200.Β

Το εν λόγω διάταγμα όριζε ότι, στη συγκεκριμένη εκείνη περίπτωση, τα Κροάν έπρεπε να είναι οι οφθαλμοί των «καθαρμάτων» — όνομα που τα συνηθισμένα όντα έδιναν τότε σε όλα τα όντα της άρχουσας τάξης, όταν εκείνα είχαν γυρισμένη την πλάτη — χωρίς να εξαιρεθούν τα όντα που ανήκαν στο «παθητικό φύλο», τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.

34.200.Β

Επιπλέον καθοριζόταν ότι όποιος θα είχε τα περισσότερα Κροάν μέσα στο ιερό δοχείο του ως την ημέρα των εκλογών, εκείνος θα ονομαζόταν Αρχηγός ολόκληρης της Αιγύπτου· και ότι οι αρχηγοί των πόλεων και των χωριών θα επιλέγονταν ανάλογα με τον αριθμό των Κροάν που θα περιείχαν τα ιερά τους δοχεία.

34.200.Β

Μπορείς να φανταστείς, παιδί μου, τι έγινε τότε σ’ ολόκληρη την Αίγυπτο εκείνες τις ημέρες, για να μπορέσουν να συγκεντρώσουν στα ιερά δοχεία τους το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ματιών από όντα που ανήκαν στην άρχουσα τάξη εκείνης της εποχής.

34.200.Β

Κάποια άλλη φορά, πάλι στην Αίγυπτο, ήμουν μάρτυρας μιας άλλης τρομακτικότερης σκηνής.

34.200.Β

Για να τη φανταστείς καλύτερα, πρέπει πρώτα να μάθεις ότι στην Αίγυπτο βρισκόταν τότε, σε κάθε μεγάλο κέντρο ή «πόλη» τους, μία τεράστια πλατεία όπου γίνονταν κάθε είδους τελετές, κρατικές, θρησκευτικές και στρατιωτικές. Σ’ αυτές τις τελετές μαζευόταν εκεί ένα τεράστιο πλήθος όντων που προέρχονταν απ’ όλη τη χώρα.

34.200.Β

Αυτά τα όντα, τα περισσότερα από τα οποία ανήκαν στις πιο αδύναμες τάξεις, παρεμπόδιζαν τις τελετές. Έτσι κάποιος Φαραώ έδωσε τη διαταγή να βάλουν σκοινιά γύρω-γύρω στις πλατείες, ώστε τα όντα που ανήκαν στις «κατώτερες τάξεις» να μη διακόπτουν την πορεία της τελετής. Όταν όμως τέντωσαν τα σκοινιά, διαπίστωσαν ότι δεν θα άντεχαν στην πίεση του πλήθους, και ότι ίσως κάθε τόσο να κόβονταν. Ο Φαραώ διέταξε τότε να φτιάξουν μεταλλικά σκοινιά· έπειτα, εκείνοι που εκεί κάτω λέγονταν «ιερείς» τα ευλόγησαν και τα ονόμασαν «ιερά καλώδια».

34.200-1.Β

Τα ιερά αυτά καλώδια που τεντώνονταν γύρω στις πλατείες όταν γίνονταν δημόσιες τελετές, ιδιαίτερα στις μεγαλύτερες πόλεις της Αιγύπτου, είχαν ένα κολοσσιαίο μήκος που μπορούσε να φτάσει ως ένα «Σεντροτίνο», ή, όπως θα ’λεγαν τα όντα του πλανήτη σου, ως δεκαπέντε χιλιόμετρα μήκος.

34.201.Β

Ε λοιπόν, ήμουν αυτόπτης μάρτυρας του τρόπου με τον οποίο ένα άγριο πλήθος από συνηθισμένα αιγυπτιακά όντα πέρασαν σ’ ένα από τα ιερά τους καλώδια — λες και ήταν «ασιατικό σασλίκ» — τα σώματα των όντων που ανήκαν ως τότε στην άρχουσα τάξη, αδιακρίτως ηλικίας ή φύλου.

34.201.Β

Την ίδια νύχτα, έβαλαν σαράντα ζευγάρια βουβάλια να σύρουν το πρωτότυπο αυτό «σουβλάκι» ως το Νείλο, όπου και το πέταξαν.

34.201.Β

Παρακολούθησα πολλές παρόμοιες τιμωρίες, είτε κατά τις προσωπικές μου παραμονές στην επιφάνεια του πλανήτη σου, είτε από τον πλανήτη Άρη μέσα από το μεγάλο μου Τεσκουάνο.

34.201.Β

Και οι σημερινοί ευνοούμενοί σου, με την αφέλειά τους που πάει σύννεφο, αγανακτούν ειλικρινά επειδή οι σημερινοί Μπολσεβίκοι τους τουφέκισαν τέλος πάντων και κάποιον που βρέθηκε στην μπούκα του κανονιού τους.

34.201.Β

Αν συγκρίνουμε τις πράξεις που έκαναν τα παλιότερα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω υπό την επιρροή της ίδιας «ψυχικής κατάστασης», με τις πράξεις των σύγχρονων Μπολσεβίκων, τους σύγχρονους Μπολσεβίκους θα πρέπει να τους δοξάζουμε και να τους ευχαριστούμε, γιατί, παρά τις διάφορες συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που αναπόφευκτα κρυσταλλώθηκαν στις παρουσίες τους — όπως γίνεται γενικά σε όλα τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκεί κάτω — εκδηλώθηκαν, μέσα σ’ εκείνη τη βράση, όταν δεν ήταν παρά μαριονέτες υποταγμένες στην επίδραση του κοσμικού νόμου Σολιουνένσιους, με τέτοιο τρόπο, που μπορεί τουλάχιστον κανείς να αναγνωρίσει τα πτώματα αυτών που τουφέκισαν, ότι δηλαδή ήταν κάποιοι, που βρέθηκαν τέλος πάντων τυχαία στην μπούκα του κανονιού τους, με όνομα, πατρώνυμο και επώνυμο και όχι όποιοι κι όποιοι.»

34.201.Β

Σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας του, ο Βεελζεβούλ αναστέναξε βαθιά και, καρφώνοντας το βλέμμα του κάπου, συγκεντρώθηκε στις σκέψεις του.

34.201.Β

Ο Χασίν και ο Αχούν, έκπληκτοι αλλά και θλιμμένοι, έμειναν να τον κοιτούν αμίλητοι και γεμάτοι προσδοκία.

34.201-2.Β

Έπειτα από λίγο, ο Χασίν έκανε μια ακατανόητη γκριμάτσα και, με φωνή γεμάτη ανήσυχη τρυφερότητα, είπε στο Βεελζεβούλ, που ήταν ακόμα βυθισμένος στις σκέψεις του.

34.202.Β

— Παππού, αγαπημένε μου παππού, σε παρακαλώ, φανέρωσε μου μεγαλοφώνως όλες τις γνώσεις που έχεις στην ακέραιη παρουσία σου, που μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή, και τις οποίες απέκτησες κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ύπαρξης σου, επειδή αυτές θα μπορούσαν να μου χρησιμέψουν σαν βάση για να βρω μια λύση στο ερώτημα που μόλις γεννήθηκε στην ουσία μου, και το οποίο δεν μπορώ ούτε καν να προσεγγίσω, αφού δεν έχω το παραμικρό δεδομένο λογικής αντιπαράθεσης σε κανένα από τα πνευματοποιημένα μέρη της συνολικής μου παρουσίας.

34.202.Β

Το ερώτημα που μόλις τώρα γεννήθηκε στην ουσία μου, και στο οποίο ολόκληρη η παρουσία μου γυρεύει μια απάντηση, είναι το εξής: Αν, για λόγους που δεν εξαρτώνται από τα ίδια, εκείνα τα δύστυχα όντα που κατοικούν στον πλανήτη Γη δεν έχουν τη δυνατότητα, όταν φτάσουν σε υπεύθυνη ηλικία, να αποκτήσουν και να έχουν θείο Αντικειμενικό Νου, τότε για ποιο λόγο, εφόσον εμφανίστηκαν εδώ και τόσα χρόνια και το είδος τους διαιωνίζεται εδώ και τόσους και τόσους αιώνες, δεν είδαν να σχηματίζονται λίγο-λίγο απλώς και μόνο με το πέρασμα του χρόνου στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης και παρά τις αφύσικες συνθήκες της, τα έθιμα και οι «αυτόματες ενστικτώδεις συνήθειες» που είναι ταιριαστό να έχει κάθε ον, και χάρη στις οποίες η συνηθισμένη τους ύπαρξη, τόσο από «εγωιστικά προσωπική» άποψη όσο και από «συλλογική» άποψη, θα κυλούσε με λίγο-πολύ υποφερτό τρόπο, με την έννοια μιας αντικειμενικής πραγματικότητας;»

34.202.Β

Όταν τελείωσε, ο καημένος ο Χασίν, έριξε ένα ερωτηματικό βλέμμα στην Αιτία της Αιτίας του ερχομού του στον κόσμο.

34.202.Β

Στην ερώτηση του αγαπημένου του εγγονού, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

34.202-3.Β

— Μα βέβαια καλό μου παιδί… Κατά τη μακραίωνη ύπαρξή τους, καθιερώθηκαν σιγά-σιγά σ’ αυτούς πολλές συνήθειες και, αυτό που λένε, «ήθη και έθιμα», καμιά φορά υπέροχα και χρησιμότητα στη συνηθισμένη τους ύπαρξη, όπως συμβαίνει σε όλους τους πλανήτες όπου εμφανίζονται όντα που το ένα μέρος της ύπαρξής τους περνάει επίσης σε συνηθισμένες διαδικασίες· το κακό όμως είναι ότι αυτά τα ευεργετικά αποκτήματα, τα οποία παγιώνονται στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης απλώς και μόνο με το πέρασμα του χρόνου και βελτιώνονται καθώς μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, στο τέλος εξαφανίζονται ή τροποποιούνται με τέτοιο τρόπο, που γίνονται από μόνα τους «βλαβερά», και τελικά αυξάνουν τον αριθμό των ολέθριων εκείνων παραγόντων που όλοι μαζί «διαλύουν», κάθε χρόνο και περισσότερο, όχι μόνο τον ψυχισμό τους, αλλά και την ίδια την ουσία τους.

34.203.Β

34.203.Β

Αν τουλάχιστον όλες οι καλές τους συνήθειες, που παγιώθηκαν με τον καιρό στη διαδικασία της ύπαρξής τους, και αυτά τα ήδη αυτοματοποιημένα «ήθη και έθιμα» μπορούσαν να διατηρηθούν ανέπαφα και να περάσουν κληρονομικά στις επόμενες γενιές, αυτό ίσως θα αρκούσε να κάνει την ύπαρξή τους, την τόσο «μελαγχολική», με την αντικειμενική σημασία της λέξης, λίγο πιο υποφερτή στα μάτια ενός αμερόληπτου παρατηρητή.

34.203.Β

Τα αίτια της τροποποίησης ή της καταστροφής οντικών ευεργετημάτων σαν κι αυτές τις συνήθειες κι αυτά τα «πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα», που αποκτήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου για να γίνει πιο υποφερτή η ύπαρξή τους, βρίσκονται και πάλι στις αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους καθιέρωσαν.

34.203.Β

Γιατί το κυριότερο αποτέλεσμα τέτοιων αφύσικων συνθηκών είναι μια πολύ χαρακτηριστική ιδιότητα, που εμφανίστηκε πρόσφατα στον ψυχισμό τους, και η οποία έγινε η βασική αιτία της κακοδαιμονίας τους· αυτή η ιδιότητα λέγεται «ενδοτικότητα».

34.203.Β

Λόγω αυτής της παράδοξης και πρόσφατα παγιωμένης ιδιότητας του ψυχισμού τους, αλλοιώθηκε σιγά-σιγά ολόκληρη η λειτουργία της συνολικής τους παρουσίας· έτσι το καθένα από αυτά τα όντα, και κυρίως όσα από αυτά είδαν το φως της ημέρας και έγιναν υπεύθυνα κατά τους τελευταίους αιώνες, έφτασε σιγά-σιγά στο σημείο να αποτελεί έναν συγκεκριμένο κοσμικό σχηματισμό που δεν έχει τη δυνατότητα να εκδηλώνεται παρά μόνο αν βρίσκεται υπό τη συνεχή επιρροή ενός παρόμοιου σχηματισμού.

34.203.Β

Πράγματι, παιδί μου, όλα τα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν, είτε τα πάρουμε ξεχωριστά είτε σε ολόκληρες ομάδες, μικρές ή μεγάλες, είναι οπωσδήποτε υποχρεωμένα, ή να «επηρεάζουν» τα άλλα ή να «επηρεάζονται» από τα άλλα.

34.203-4.Β

Για να σχηματίσεις σαφέστερη εικόνα και να κατανοήσεις σε βάθος με ποιον τρόπο τα έθιμα και οι χρήσιμες συνήθειες της συνηθισμένης τους ύπαρξης, που αποκτήθηκαν αυτόματα με το πέρασμα των αιώνων, εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ίχνη ή εκφυλίζονται λόγω εκείνης της ιδιότητας του παράξενου ψυχισμού τους, ας πάρουμε πάλι για παράδειγμα τα γήινα τρίμυαλα όντα που τα άλλα όντα του πλανήτη σου τα ονομάζουν «Ρώσους», και τα οποία αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της κοινότητας που λέγεται «Ρωσία».

34.204.Β

Η ύπαρξη των όντων που αποτέλεσαν τη βάση εκείνης της μεγάλης σημερινής κοινότητας εκεί κάτω, καθώς και η ύπαρξη των απογόνων τους, κύλησε για πολλούς αιώνες πλάι σε όντα που ανήκαν σε ορισμένες ασιατικές κοινότητες, τα οποία τυχαία διατήρησαν για σχετικά μεγάλες χρονικές περιόδους στον τρόπο της καθημερινής τους ζωής, όπως συμβαίνει σχεδόν παντού σε παρόμοιες περιπτώσεις, πάρα πολά χρήσιμα ήθη και έθιμα, τα οποία ακολούθως προσαρτήθηκαν και παγιώθηκαν από μόνα τους μέσα στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης. Έτσι οι Ρώσοι, οι οποίοι συναντιόνταν συχνά με τα όντα αυτών των «αρχαίων» κοινοτήτων — «αρχαίων» κατά την άποψη των ευνοουμένων σου — και διατηρούσαν μάλιστα μερικές φορές μαζί τους φιλικές σχέσεις, άρχισαν σιγά-σιγά να εφαρμόζουν πολλά από-τούτα τα χρήσιμα ήθη και έθιμα και να τα εισάγουν στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης.

34.204.Β

Όμως, παιδί μου, λόγω αυτής της παράξενης ιδιότητας των τρίμυαλων όντων του πλανήτη σου, η οποία εμφανίστηκε και παγιώθηκε στον ψυχισμό τους λίγο μετά τον «Τικλιαμουισιανό πολιτισμό», με ένταση που αυξανόταν λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους είχαν καθιερώσει — ψυχική ιδιότητα η οποία, από την αρχή, έγινε έμφυτη στη συνολική παρουσία των όντων που συγκρότησαν αυτή τη μελλοντικά μεγάλη κοινότητα — βρίσκονταν όλα, κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων αιώνων, κάτω από την επιρροή των όντων της μιας ή της άλλης ασιατικής κοινότητας· με αποτέλεσμα όλη η «εξωτερική διάταξη» της συνηθισμένης τους ύπαρξης και ολόκληρη η «συνειρμική ψυχική μορφή» της να εξαρτώνται απ’ αυτές τις επιρροές.

34.204-5.Β

Όμως, έπειτα από μια αλλαγή των περιστάσεων, και πάλι λόγω της διαδικασίας της «περιοδικής αμοιβαίας καταστροφής», χαρακτηριστικής εκείνου μόνο του πλανήτη, όσα όντα του πλανήτη Γη κατοικούσαν στο μέρος της ηπείρου Ασίας, το οποίο λεγόταν και λέγεται ακόμη «Ρωσία», στερήθηκαν αυτές τις επιρροές· και καθώς είχαν από καιρό πάψει να πραγματοποιούν στη συνολική τους παρουσία τα «οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα» — προκαλώντας έτσι τη βαθμιαία ενίσχυση της πιο ολέθριας ιδιότητας του ψυχισμού τους, της λεγόμενης «ενδοτικότητας» — αναγκάστηκαν, αφού δεν μπορούσαν μόνα τους να «διάγουν ανεξάρτητον ύπαρξιν», να υποταχθούν σε μια νέα επιρροή, στην επιρροή όντων διάφορων ευρωπαϊκών κοινοτήτων, και κυρίως της κοινότητας που εκεί κάτω υπάρχει με το όνομα «Γαλλία».

34.205.Β

Από τότε, τα όντα της κοινότητας της «Γαλλίας» ασκούσαν αυτόματα την επιρροή τους στον ψυχισμό των όντων της κοινότητας της «Ρωσίας», και τα όντα της Ρωσίας πάσχιζαν κυριολεκτικά να μιμηθούν στο καθετί τα όντα της Γαλλίας· έτσι, σιγά-σιγά, ξέχασαν όλες τις χρήσιμες συνήθειες που είχαν στη διαδικασία της ύπαρξής τους, και όσα ήθη και έθιμά τους είχανε γίνει έμφυτα και τα οποία τα είχαν δανειστεί μηχανικά ή μισοσυνειδητά από τα όντα αρχαίων ασιατικών κοινοτήτων, για να αποκτήσουν νέα — «γαλλικά».

34.205.Β

Ανάμεσα στα αυτόματα ήθη και έθιμα που τους είχαν μεταδώσει τα όντα παλιότερων ασιατικών κοινοτήτων, υπήρχαν χιλιάδες, που ήταν πράγματι υπέροχα.

34.205.Β

Από αυτές τις χιλιάδες υπέροχα και χρήσιμα ήθη και έθιμα, ας πάρουμε για παράδειγμα δύο: τη συνήθεια να «μασούν» το λεγόμενο «Κέβα», μετά την κατανάλωση της «πρώτης οντικής τροφής»· και τη συνήθεια να πλέονται πού και πού σε κτίρια που τα λένε «χαμάμ».

34.205.Β

Το Κέβα είναι μια μαστίχα που βγαίνει από διάφορες ρίζες, την οποία μασούν μετά το φαγητό, και η οποία, όσο και να μασηθεί, δε λιώνει ποτέ, αλλά γίνεται όλο και ελαστικότερη.

34.205.Β

Αυτή η μαστίχα φτιάχτηκε από κάποιο σοφότατο ον, που ανήκε σε μια από τις παλιές ασιατικές κοινότητες.

34.205.Β

Το Κέβα είναι χρήσιμο, γιατί προκαλεί την έκκριση «σάλιου» και άλλων ουσιών, που παρασκευάζονται από το πλανητικό τους σώμα για τον καλύτερο και ευκολότερο μετασχηματισμό της πρώτης τους οντικής τροφής, ή, όπως θα έλεγαν, για την καλύτερη και ευκολότερη «χώνεψη» και «αφομοίωση» της τροφής τους.

34.206.Β

Εξάλλου το Κέβα δυναμώνει τα δόντια και καθαρίζει τη στοματική κοιλότητα από τα υπολείμματα της πρώτης τροφής· αυτή η τελευταία χρησιμότητα είναι αληθινά απαραίτητη στους ευνοουμένους σου, γιατί εφόσον τα τροφικά υπολείμματα δεν αποσυντίθενται όταν κανείς μασάει το Κέβα, δεν αναδίδουν τη δυσάρεστη οσμή, χαρακτηριστική των σημερινών τρίμυαλων όντων.

34.206.Β

Η δεύτερη συνήθειά τους, να πλένονται δηλαδή κάπου-κάπου μέσα στους ειδικούς χώρους που λέγονται «χαμάμ», επινοήθηκε, κι αυτή επίσης, από κάποιο ασιατικό ον τα πανάρχαια χρόνια. Για να καταλάβεις καλά πόσο αναγκαία είναι η δεύτερη συνήθειά τους για τη διαδικασία της ύπαρξης των γήινων όντων, πρέπει πριν απ’ όλα να σου εξηγήσω τούτο:

34.206.Β

Η λειτουργία του πλανητικού σώματος των όντων κάθε είδους εξωτερικής επένδυσης είναι προσαρμοσμένη από τη Φύση, έτσι που η θρέψη από τη δεύτερη οντική τροφή, την οποία οι ευνοούμενοί σου λένε «αναπνοή», να γίνεται όχι μόνο με τα «όργανα της αναπνοής», αλλά και μέσα από τους «πόρους» του δέρματός τους.

34.206.Β

Και όχι μόνο η δεύτερη οντική τροφή περνάει ολόφρεσκια μέσα τους από τους «πόρους» του δέρματός τους, αλλά και ορισμένοι πόροι αποβάλλουν τα συστατικά αυτής της δεύτερης τροφής, που προκύπτει από το μετασχηματισμό της, και που δεν είναι πια αναγκαία στο πλανητικό σώμα.

34.206.Β

Αυτά τα άχρηστα συστατικά πρέπει κανονικά να αποβάλλονται από τους πόρους του δέρματος, εξατμιζόμενα βαθμιαίως, χάρη στους παράγοντες που καθορίζονται από τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στο περιβάλλον όπου υπάρχει το δεδομένο ον, όπως για παράδειγμα οι ατμοσφαιρικές κινήσεις, οι συμπτωματικές επαφές, και ούτω καθεξής.

34.206.Β

Όταν όμως οι ευνοούμενοί σου ανακάλυψαν τη συνήθεια να σκεπάζονται με «ρούχα», αυτά τα ρούχα εμπόδιζαν τη φυσιολογική αποβολή, ή εξάτμιση, των συστατικών της δεύτερης οντικής τροφής που είναι άχρηστα στο πλανητικό τους σώμα, και αυτές οι άχρηστες ουσίες, μη έχοντας τη δυνατότητα να εξατμιστούν στην ατμόσφαιρα, σχημάτιζαν δια συμπυκνώσεως, καθώς συγκεντρώνονταν σε ορισμένους πόρους του δέρματος, κάποιο «γλοιώδες κατάλοιπο».

34.207.Β

Από τότε αυτό το «κατάλοιπο» ευνόησε στο δύστυχο πλανήτη σου, μαζί με πολλούς άλλους παράγοντες, το σχηματισμό εκείνων των αναρίθμητων και ποικιλόμορφων ασθενειών, το σύνολο των οποίων αποτελεί την κυριότερη αιτία για τη βαθμιαία ελάττωση της διάρκειας της ύπαρξης εκείνων των δυστυχισμένων.

34.207.Β

Λοιπόν, παιδί μου, από τα «πανάρχαια χρόνια», όπως λένε οι σημερινοί ευνοούμενοί σου, ένα σοφό ον από την Ασία, πολύ μυαλωμένο, που λεγόταν «Αμαμμπακλούτρ», διαπίστωσε ξεκάθαρα, κατά τη διάρκεια συνειδητών παρατηρήσεων στα γεγονότα του περιβάλλοντος του, ότι η συσσώρευση εκείνου του «γλοιώδους πράγματος», μέσα στους πόρους του δέρματος, επιδρούσε καταστροφικά στη συνολική λειτουργία ολόκληρου του πλανητικού σώματος. Άρχισε τότε να μελετά αυτό το κακό και να αναζητεί τρόπους για να το αποτρέψει.

34.207.Β

Το αποτέλεσμα των ερευνών και των μακροχρόνιων συλλογισμών του Αμαμμπακλούτρ, καθώς και πολλών άλλων σοφών που ήταν μαθητές και βοηθοί του, ήταν ότι αποφάσισαν να βρουν έναν τρόπο τεχνητής αποβολής, από τους πόρους του δέρματος, των υπολειμμάτων της δεύτερης οντικής τροφής, μια και δεν μπορούσαν να πείσουν τα όμοιά τους όντα να πάψουν να φορούν ρούχα, εμφυτεύοντας μέσα στον ψυχισμό των όντων γύρω τους οντικές συνήθειες που θα τους γίνονταν με τον καιρό απαραίτητες, και θα ενσωματώνονταν έτσι στα ήθη και έθιμά τους.

34.207.Β

Έτσι οι αρχαίοι ασιάτες σοφοί, κάτω από τη διεύθυνση του μεγάλου Αμαμμπακλούτρ, δοκίμασαν πειραματικά, κι έπειτα έθεσαν σε πρακτική εφαρμογή τα πρώτα «χαμάμ», τα οποία υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκεί κάτω.

34.207.Β

Κατά τη διάρκεια των επιστημονικών τους πειραμάτων, ανακάλυψαν ανάμεσα σε άλλα ότι με ένα συνηθισμένο πλύσιμο, ακόμη και με ζεστό νερό, είναι αδύνατο να αποβληθούν τα γλοιώδη κατάλοιπα από τους πόρους του δέρματος, επειδή αυτές οι εκκρίσεις του πλανητικού σώματος δε βρίσκονται στην επιφάνεια, αλλά βαθιά μέσα στο δέρμα.

34.207.Β

Νέα πειράματα τους έδειξαν ότι οι πόροι του δέρματος μπορούσαν να καθαριστούν μόνο με ένα αργό ζέσταμα, χάρη στο οποίο τα γλοιώδη κατάλοιπα αποκτούν την ιδιότητα να διαλύονται βαθμιαία, για να αποβληθούν τελικά από τους πόρους του δέρματος.

34.208.Β

Γι’ αυτό το σκοπό, σκέφτηκαν τότε να κατασκευάσουν ειδικούς χώρους, στους οποίους έδωσαν το όνομα «χαμάμ», και διάδωσαν τόσο αποτελεσματικά τη σημασία και την αξία τους ανάμεσα στα όντα εκείνης της ηπείρου, ώστε εμφύτευσαν μέσα στον ψυχισμό τους την ανάγκη να χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους, με τον τρόπο που τους υπέδειξαν, κατά τη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης.

34.208.Β

Όταν η ανάγκη να πηγαίνουν περιοδικά στα χαμάμ έγινε πια έμφυτη στην παρουσία των όντων της ηπείρου της Ασίας, μεταδόθηκε και στα όντα της κοινότητας της Ρωσίας.

34.208.Β

Για τα γλοιώδη κατάλοιπα που συσσωρεύονται σε ορισμένους πόρους του δέρματος των ευνοουμένων σου, πρέπει ακόμη να σου πω δυο λόγια:

34.208.Β

Δεδομένου ότι αυτή η ουσία, εκείνο δηλαδή το «γλοιώδες κάτι», όπως άλλωστε και καθετί που υπάρχει στο Μεγάλο μας Σύμπαν, δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ στην ίδια κατάσταση, υφίσταται αναπόφευκτα, μέσα στους πόρους, τις διαδικασίες της εξέλιξης και της ενέλιξης που απαιτούνται από τη Μεγάλη Φύση. Κι αφού, κατά τις διαδικασίες αυτές, όλες οι «εφήμερες» ή «παροδικές» κοσμικές εμφανίσεις αποβάλλουν αυτά που ονομάζονται ενεργά στοιχεία δεύτερης τάξης, τα οποία κρυσταλλώνονται πρόσκαιρα από την «αδράνεια των δονήσεων», και τούτα τα ενεργά στοιχεία δεύτερης τάξης έχουν, όπως ξέρουν όλοι, την ιδιότητα να γίνονται αντιληπτά πολύ «κακοφωνικά» από τα όργανα όσφρησης των όντων — όσοι ευνοούμενοί σου δεν πηγαίνουν στα χαμάμ αναδίδουν πάντοτε ένα «Ραστροπουνίλο» ή, όπως λένε, μια μυρωδιά που και τα ίδια θεωρούν «όχι και πολύ ευχάριστη».

34.208.Β

Και πραγματικά, παιδί μου, σε ορισμένες ηπείρους, και ιδιαίτερα στην ήπειρο της Ευρώπης, όπου αγνοούν τη συνήθεια να πηγαίνουν στα χαμάμ, μου ήταν πολύ δύσκολο, μια και είμαι ον με πολύ ευαίσθητη όσφρηση, να ζω ανάμεσα σ’ εκείνα τα τρίμυαλα όντα, εξαιτίας του «Ραστροπουνίλο» τους, ή, όπως λένε, της «χαρακτηριστικής μυρωδιάς» τους.

34.208-9.Β

Η δυσάρεστη μυρωδιά που ανάδιδαν οι πόροι όσων δεν υποβλήθηκαν ποτέ σ’ έναν ειδικό καθαρισμό ήταν τόσο δυνατή, που μπορούσα μ’ αυτή και μόνο την ένδειξη να καταλάβω χωρίς δυσκολία σε ποια κοινότητα ανήκε κάποιο ον και μάλιστα μπορούσα να διακρίνω από τη μυρωδιά του το ένα ον από το άλλο.

34.209.Β

Η ποικιλία των χαρακτηριστικών μυρωδιών τους εξαρτάται από τη διάρκεια της αποσύνθεσης των «γλοιωδών εκκρίσεων» στους πόρους του δέρματός τους.

34.209.Β

Ευτυχώς γι’ αυτά, οι δυσάρεστες εκείνες οσμές δεν τα επηρεάζουν και πολύ βασανιστικά. Και δεν τα επηρεάζουν, γιατί η όσφρησή τους είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη και γιατί υπάρχοντας συνέχεια ανάμεσα σε τέτοιες μυρωδιές, τις συνηθίζουν σιγά-σιγά.

34.209.Β

Λοιπόν, παιδί μου, οι παλιοί Ρώσοι δέχτηκαν από τα ασιατικά όντα τη συνήθεια να πλένονται κάθε τόσο σε ειδικά «χαμάμ», αλλά, μόλις βρέθηκαν κάτω από την επιρροή των ευρωπαϊκών όντων, και κυρίως, όπως σου είπα, των όντων της κοινότητας της Γαλλίας, διαπίστωσαν ότι οι Γάλλοι δεν είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν στα χαμάμ, και έτσι έπαψαν κι αυτά να πηγαίνουν, γι’ αυτό κι εκείνο το εξαίρετο έθιμο που καθιερώθηκε εδώ και πολλούς αιώνες εξαφανίστηκε τελικά.

34.209.Β

Άλλοτε, σχεδόν κάθε ρωσική οικογένεια είχε το ιδιωτικό της χαμάμ, αλλά κατά την τελευταία παραμονή μου στην πρωτεύουσά τους, που τότε λεγόταν Αγία Πετρούπολη, στην οποία υπήρχαν εκείνα τα χρόνια περισσότερα από δύο εκατομμύρια από αυτά τα ρώσικα όντα, βρίσκονταν μόνο εφτά-οχτώ χαμάμ, και τα χρησιμοποιούσαν μόνο «θυρωροί» και «εργάτες», όντα δηλαδή που προέρχονταν από μακρινά χωριά, όπου η συνήθεια να πηγαίνουν στο χαμάμ, ή, όπως λένε, στα «λουτρά», δεν είχε ακόμη σβήσει τελείως.

34.209.Β

Όσο για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρωτεύουσας, την οποία αποτελούσαν κυρίως όντα που ανήκαν στη λεγόμενη «άρχουσα τάξη», έπαψε τελεσίδικα τα τελευταία χρόνια να πηγαίνει στα χαμάμ, κι αν κάποιος «μυστήριος» παρασυρόταν ως εκεί από συνήθεια, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τα κανονίσει έτσι που κανείς από την τάξη του να μην αντιλαμβανότανε τίποτα.

34.209.Β

«Ο Διάτανος να με φυλάει!» σκεφτόταν τούτος ο παράτολμος, «μπορεί να με κουτσομπολέψουν τόσο πολύ που να καταστραφεί η καριέρα μου για πάντα».

34.209-10.Β

Τα όντα της άρχουσας τάξης θεωρούσαν την επίσκεψη στο χαμάμ κάτι πολύ «πρόστυχο» και «χαζό». Και σίγουρα ήταν πρόστυχο και χαζό μόνο και μόνο επειδή «τα πιο έξυπνα», κατά την άποψή τους, όντα εκείνης της εποχής στον πλανήτη τους — οι Γάλλοι — δεν πήγαιναν ποτέ τους σε χαμάμ.

34.210.Β

Τα δυστυχισμένα δεν ξέρουν, ασφαλώς, ότι εδώ και μερικές δεκαετίες, πάντα χάρη στις αφύσικα καθιερωμένες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, οι Γάλλοι, κυρίως της διανοουμενίστικης τάξης, όχι μόνο δεν πηγαίνουν στα χαμάμ, αλλά αποφεύγουν να πλένονται και το πρωί, για να μη χαλάσουν την περίτεχνη μοντέρνα εμφάνισή τους, που τόσο προσεκτικά προετοιμάζουν.

34.210.Β

Όσο για τη δεύτερη συνήθεια που πήραμε σαν παράδειγμα, και η οποία είχε γίνει τους τελευταίους δύο αιώνες οργανική ανάγκη κάθε όντος της κοινότητας της Ρωσίας — δηλαδή τη συνήθεια να «μασούν το Κέβα» μετά την κατανάλωση της πρώτης οντικής τροφής — ούτε κι αυτή υπάρχει στον τόπο των σημερινών Ρώσων.

34.210.Β

Αντίθετα, είδα με τα μάτια μου τη συνήθεια «του μασήματος του Κέβα» να μεταφυτεύεται, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν την αξία της, στα όντα που κατοικούν στην ήπειρο της Αμερικής, όπου η χρήση του Κέβα — ή, όπως το λένε της «τσίχλας» — είναι τόσο διαδεδομένη που προκάλεσε τη γέννηση και οργάνωση ενός σημαντικού κλάδου της βιομηχανίας και του εμπορίου. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το βασικό συστατικό της αμερικάνικης τσίχλας εισάγεται από τη Ρωσία, από την περιοχή που λέγεται «Καύκασος». Τα όντα τα οποία κατοικούν σ’ αυτή την περιοχή ούτε που ξέρουν γιατί οι «τρελοί» Αμερικάνοι εισάγουν κάτι ρίζες οι οποίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα και σε κανέναν.

34.210.Β

Φυσικά, ούτε που τους περνάει η ιδέα ότι αφού οι Αμερικανοί, εισάγοντας τις «άχρηστες» αυτές ρίζες, είναι «τρελοί», με την υποκειμενική σημασία της λέξης, τότε αντίθετα, με την αντικειμενική σημασία της, είναι σίγουρα «ληστές που κλέβουν μέρα μεσημέρι» τα όντα της Ρωσίας.

34.210-1.Β

Έτσι, παιδί μου, πολλά άλλα εξαίρετα ήθη και έθιμα που αφομοιώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων από τα ρώσικα όντα, και ενσωματώθηκαν στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης, εξαλείφθηκαν βαθμιαία με τον ίδιο τρόπο, τους δύο τελευταίους αιώνες, από τότε που οι Ρώσοι άρχισαν να βρίσκονται κάτω από την επιρροή των ευρωπαϊκών όντων. Στη θέση τους, νέα ήθη και έθιμα καθιερώθηκαν εκεί, συνήθειες όπως το «χειροφίλημα των κυριών», οι «φιλοφρονήσεις προς τις νεαρές κοπέλες», το «κοίταγμα μιας κυρίας μόνο με το αριστερό μάτι αν παρευρίσκεται ο σύζυγος της», και ούτω καθεξής.

34.211.Β

Πρέπει εδώ να υπογραμμίσω, με διάθεση ιδιαίτερης θλίψης ότι παρόμοια γεγονότα εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα στη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των όντων όλων των κοινοτήτων εκεί κάτω, σε όλες τις ηπείρους.

34.211.Β

Ελπίζω ότι τώρα, παιδί μου, μπορείς λίγο-πολύ να απαντήσεις μόνος σου στο ερώτημα που αναδύθηκε στο είναι σου, και να αντιληφθείς ξεκάθαρα γιατί, αν και το είδος τους υπάρχει εδώ και τόσα χρόνια, οι δυστυχισμένοι ευνοούμενοί σου δεν είδαν να σχηματίζονται μέσα τους αυτές οι αυτόματες οντικές συνήθειες και αυτά τα ενστικτώδη έθιμα, χάρη στα οποία η ύπαρξή τους θα κυλούσε με κάπως υποφερτό τρόπο, ακόμη και με την απουσία μιας αντικειμενικής συνειδητότητας.

34.211.Β

Το επαναλαμβάνω, λόγω της ιδιότητας που πρόσφατα παγιώθηκε στο σύνολο του ψυχισμού τους, τους είναι φυσικό, σαν να ήταν κάτι σύμφωνο προς τους νόμους, είτε να επηρεάζουν τα άλλα όντα, ή να βρίσκονται κάτω από την επιρροή τους.

34.211.Β

Και στις δύο περιπτώσεις, τα αποτελέσματα της δράσης αυτής της περίεργης ιδιότητας λαμβάνονται χωρίς καμία συμμετοχή της συνειδητότητάς τους, και χωρίς τη δικιά τους επιθυμία.

34.211.Β

Από όλα όσα σου είπα για το πώς οι σημερινοί Ρώσοι ακολουθούν πάντα το παράδειγμα των άλλων, και πώς τους μιμούνται συνέχεια σε καθετί, θα μπορέσεις να καταλάβεις πολύ καθαρά μέχρι ποιο σημείο αποδιοργανώθηκε η λειτουργία των δεδομένων που ευνοούν μια λογική συγκριτική σκέψη στην παρουσία των γήινων τρίμυαλων όντων.

34.211.Β

Γενικά, το να ακολουθείς το παράδειγμα των άλλων, ή να είσαι υπόδειγμα για τους άλλους, θεωρείται και αναγνωρίζεται, παντού στο Σύμπαν, σαν ορθότατο και απόλυτα απαραίτητο. Κι αν τα τρίμυαλα όντα της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας ακολουθούν το παράδειγμα των όντων της Γαλλίας, αυτό είναι κάτι πολύ συνετό. Γιατί να μην ακολουθήσεις ένα παράδειγμα όταν αυτό είναι σωστό;

34.211-2.Β

Αλλά λόγω εκείνης της παράξενης ιδιότητας του ψυχισμού τους, καθώς και πολλών άλλων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του παράξενου χαρακτήρα τους, τα οποία οριστικά παγιώθηκαν μέσα τους, από τότε που η συνήθεια να πραγματοποιούν μερικές φορές τα οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα εξαφανίστηκε τελείως από την παρουσία τους, εκείνα τα δυστυχισμένα κατάντησαν όπως λένε «αξιολύπητο κερί για μοντέλα», κι έτσι άρχισαν να ακολουθούν όλα τα κακά παραδείγματα, και έφτασαν να απορρίπτουν όσα σωστά έθιμα είχαν στον τόπο τους, μόνο και μόνο επειδή αυτά δεν υπήρχαν πουθενά αλλού.

34.212.Β

Και ούτε μπορούν να καταλάβουν, λόγου χάρη, ότι οι συνθήκες της συνηθισμένης ύπαρξης των Γάλλων μπορεί να θεμελιώθηκαν με αφύσικο τρόπο, και ότι δεν είχαν ως τώρα το χρόνο να αναγνωρίσουν την ανάγκη να πλένονται πού και πού στα χαμάμ και να μασούν το Κέβα μετά την κατανάλωση της πρώτης οντικής τροφής.

34.212.Β

Αλλά το να απορρίπτουν τα σωστά έθιμα που απόκτησαν, μόνο και μόνο επειδή δεν τα συνηθίζουν τα όντα της Γαλλίας, το παράδειγμα των οποίων ακολουθούν, ε, αυτό πια είναι σκέτη «γαλλοπουλίαση».

34.212.Β

Αν και η παράδοξη αυτή ιδιότητα που ονόμασα «γαλλοπουλίαση» είναι πια έμφυτη σε όλα σχεδόν τα τρίμυαλα όντα τα οποία κατοικούν στον πλανήτη σου, η εκδήλωση της και τα αποτελέσματα της είναι περισσότερο ευδιάκριτα στα όντα που πολλαπλασιάζονται στην ήπειρο της Ευρώπης.

34.212.Β

Αυτό το διαπίστωσα και το κατάλαβα αργότερα, όταν έφυγα από την Αγία Πετρούπολη για να επισκεφτώ διάφορες άλλες χώρες εκείνης της ηπείρου, στην οποία αυτή τη φορά έμεινα για μεγάλο διάστημα, αντίθετα με ότι έκανα στα προηγούμενα ταξίδια μου, και είχα το χρόνο να παρατηρήσω και να μελετήσω διεξοδικά την πολυπλοκότητα του ψυχισμού των όντων, είτε σε ομάδες είτε μεμονωμένα, σε όλες τις δυνατές περιστάσεις.

34.212.Β

Πράγματι, η μορφή της εξωτερικής ύπαρξης σε όλες τις κοινότητες της ηπείρου Ευρώπης δε διαφέρει καθόλου από αυτήν των όντων της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας.

34.212-3.Β

Οι μορφές όμως της ύπαρξης των διάφορων ομάδων εκείνης της ηπείρου δεν διαφέρουν μεταξύ τους παρά μόνο στο κατά πόσο, χάρη στη συμπτωματικά μεγαλύτερη ή μικρότερη διάρκεια της ύπαρξης μιας δεδομένης κοινότητας, της δόθηκε ο χρόνος να αποκτήσει αυτόματα ορισμένες ενστικτώδεις συνήθειες και ορισμένα καλά έθιμα, τα οποία ταιριάζουν τότε μόνο στα όντα αυτής της κοινότητας.

34.213.Β

Πρέπει επίσης να πούμε ότι η διάρκεια της ύπαρξης μιας κοινότητας παίζει εκεί κάτω πραγματικά σπουδαίο ρόλο, γιατί επιτρέπει στα όντα της να αποκτήσουν τέτοια ήθη και έθιμα.

34.213.Β

Αλλά, δυστυχώς για όλα τα τρίμυαλα όντα του Μεγάλους μας Σύμπαντος, οποιαδήποτε κι αν είναι η νοητική τους βαθμίδα, η ύπαρξη εκεί κάθε ομάδας, λίγο-πολύ οργανωμένης, είναι γενικά σύντομη, λόγω και πάλι των γνωστών αμοιβαίων περιοδικών καταστροφών που αποτελούν τη βασική ιδιαιτερότητά τους.

34.213.Β

Μόλις θεμελιωθούν, στη συνολική ύπαρξη κάποιας ομάδας τους, μερικές καλές οντικές συνήθειες, εξαπολύεται ξαφνικά αυτή η τρομερή διαδικασία, εκμηδενίζοντας τις καλές συνήθειες και τα καλά έθιμα που αποκτήθηκαν αυτόματα κατά τη διάρκεια των αιώνων· ή πάλι τα όντα αυτής της ομάδας «ενδίδουν» στην επιρροή των όντων μιας άλλης ομάδας, που δεν έχει τίποτα κοινό με την ομάδα που τα επηρέαζε πρωτύτερα.

Έτσι όλα αυτά τα ήθη και έθιμα αντικαθίστανται σε λίγο από «καινούργια», τα περισσότερα από τα οποία είναι φτιαγμένα «άρπα-κόλλα» και δεν κρατάνε συνήθως πάνω από μια, όπως λένε, «ημέρα».