Study of Beelzebub's Tales

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19
Ο Βεελζεβούλ μιλάει για τη δεύτερη κάθοδό του στον πλανήτη Γη

Περίληψη

Ο Βεελζεβούλ αφηγείται στον Χασίν τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη δεύτερη κάθοδό του στον πλανήτη Γη, που έγινε 11 αιώνες τους μετά την πρώτη του κάθοδο, μετά τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή που υπέστη αυτός ο πλανήτης, κατά την διάρκεια της οποίας καταποντίστηκε η ήπειρος της Ατλαντίδας.

Κατέβηκε για δεύτερη φορά στην Γη μετά από παράκληση του Άγγελου — σήμερα πια Αρχάγγελου — Λουίσιου, μέλους της Ανώτατης Επιτροπής Ιερών Ατόμων, ο οποίος τον επισκέφτηκε στο σπίτι του στον πλανήτη Αρη και ο οποίος αφού του εξήγησε τα γεγονότα που προκάλεσαν την δεύτερη μεγάλη καταστροφή, του ζήτησε τη βοήθειά του για ν’ αντιμετωπιστεί ένα νέο ανεπιθύμητο φαινόμενο που προκλήθηκε σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Όπως του εξήγησε η αιτία που προκάλεσε αυτό το ανεπιθύμητο φαινόμενο, ήταν αυτήν τη φορά ένα θρησκευτικό έθιμο που υπάρχει σ΄όλες τις «Χαβατβιερνονίες» ή θρησκείες των τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη και το οποίο αποκαλείται «προσφορά θυσιών» και ότι η καταστροφή όντων με ποικίλες μορφές έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, που εμποδίζει την απαιτούμενη θρεπτική ανταλλαγή ανάμεσα στον πλανήτη «Σελήνη» και την ατμόσφαιρά του, πράγμα που τους κάνει να φοβούνται ότι η ατμόσφαιρά του σχηματίζεται με λανθασμένο τρόπο και ότι αργότερα θα παρεκκλίνει από την αρμονική κίνηση ολόκληρου του συστήματος Ορς, αποτελώντας ίσως μία νέα απειλή τεράστιας κοσμικής έκτασης.

Ο Βεελζεβούλ κατέβηκε με το σκάφος «Ευκαιρία» αυτήν τη φορά στην «Κολχίδιο» θάλασσα ή Κασπία, βορειοδυτικά της ηπείρου Ασχάρκ (Ασίας) και από εκεί πήγε στην πόλη Κουρκουλάι, που ήταν την εποχή εκείνη η πρωτεύουσα αυτής της ηπείρου.

Εκεί σ’ ένα από τα «Κααλτανέ» ή καφενεία της πόλης, συνάντησε τον Αμπντίλ, ο οποίος ασκούσε το επάγγελμα του Αρχιερέα, με τον οποίον έγιναν σύντομα φίλοι και σκέφτηκε να τον χρησιμοποιήσει για να επιτύχει τον σκοπό του, δηλαδή να εξαλείψει από την ήπειρο αυτή το έθιμο της προσφοράς θυσιών. Έτσι, άρχισε να του αποκαλύπτει τις αντικειμενικές αλήθειες που αφορούσαν αυτό το ζήτημα, καθώς, όπως διαπίστωσε, στον αρχιερέα Αμπντίλ δεν είχε ακόμη ατροφήσει η λειτουργία που ονομάζεται «ηθική συνείδηση». Τα λόγια του προξένησαν στον Αμπντίλ τόσο έντονη εντύπωση, που από τότε άρχισε, αντί να κάνει το συνηθισμένο κήρυγμα στο ναό που λειτουργούσε, να μιλάει για τις θυσίες και το κήρυγμά του είχε μεγάλη απήχηση σ’ όλο το ποίμνιό του. Αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσει την αντίδραση των άλλων αρχιερέων, οι οποίοι φοβόντουσαν ότι αν σταματούσε το έθιμο των θυσιών θα έχαναν τα εισοδήματά τους. Βάλθηκαν λοιπόν να τον καταστρέψουν και στο τέλος έβαλαν δικούς τους ανθρώπους να τον σκοτώσουν και αυτοί, αφού τον σκότωσαν, έκοψαν το πλανητικό του σώμα κομματάκια.

Τι θλιβερό τέλος του Αμπντίλ δεν εμπόδισε τα κηρύγματά του για τις θυσίες να ασκήσουν επίδραση σ’ όλο και περισσότερα όντα και τελικά ο αριθμός των φόνων για θυσίες μειώθηκε αισθητά.

Μετά απ’ όλα αυτά ο Βεελζεβούλ επέστρεψε στον πλανήτη Άρη, παίρνοντας μαζί του και το πλανητικό σώμα του Αμπντίλ, το οποίο με την βοήθεια Αρειανών φίλων του το έθαψαν στον πλανήτη Άρη με όλους τους εθιμοτυπικούς κανόνες που συνηθίζονται σ’ εκείνο τον πλανήτη και έπειτα ύψωσαν εκεί ένα μνημείο που του άξιζε

Στον πλανήτη Αρη εκείνη την περίοδο τον επισκέφτηκαν κάποια όντα από τον πλανήτη Καρατάς, ανάμεσα στα οποία ήταν και η μέλλουσα σύζυγος του Βεελζεβούλ.

Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος

19.156.Α

Ο Βεελζεβούλ άρχισε λέγοντας:

— Κατέβηκα για δεύτερη φορά στον πλανήτη των ευνοουμένων σου, τη Γη, έντεκα μόνο από τους αιώνες τους μετά την πρώτη μου κάθοδο.

19.156.Α

Λίγο αφού αναχώρησα την πρώτη φορά, ο πλανήτης τους έπεσε θύμα ενός δεύτερου κοσμοχαλασμού, τοπικού χαρακτήρα τη φορά αυτή, ο οποίος δεν απείλησε καμιά μεγάλη καταστροφή σε κοσμική κλίμακα.

19.156.Α

Κατά τη διάρκεια όμως αυτού του κοσμοχαλασμού, η ήπειρος της Ατλαντίδος, που ήταν όταν την επισκέφτηκα η μεγαλύτερη ήπειρος και ο κυριότερος τόπος ύπαρξης των ευνοουμένων σου, καταποντίστηκε μαζί με άλλες μεγάλες και μικρές στεριές μέσα στα βάθη του πλανήτη, παρασύροντας τα τρίμυαλα όντα που την κατοικούσαν, καθώς και όλα σχεδόν όσα είχανε αποκτήσει και πραγματοποιήσει κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων.

19.156.Α

Στη θέση τους αναδύθηκαν άλλες στεριές, οι οποίες σχημάτισαν άλλες ηπείρους και άλλα νησιά, τα περισσότερα από τα οποία υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

19.156.Α

Πάνω σ’ εκείνη ακριβώς την ήπειρο Ατλαντίδα βρισκόταν η πόλη Σάμλιος, όπου ζούσε, όπως θα θυμάσαι, ο νεαρός συμπατριώτης μας που ήταν η αιτία της πρώτης προσωπικής μου καθόδου στη Γη.

19.156.Α

Από τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή, χάρη σε διάφορες συμπτώσεις, επέζησαν πολλά τρίκεντρα όντα, τα οποία υπήρξαν οι πρόγονοι του γένους που σήμερα έχει τόσο πολλαπλασιαστεί.

Την εποχή της δεύτερης καθόδου μου είχαν ήδη πολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που κατοικούσαν σε όλες σχεδόν τις νέες στεριές.

19.157.Α

Από τις ιστορίες μου θα καταλάβεις σταδιακά τις αιτίες αυτού του υπερβολικού τους πολλαπλασιασμού καθώς και τη νομοτέλειά τους.

19.157.Α

Τώρα, παιδί μου, δεν θα ήταν κακό να σημειώσεις ότι τα όντα της φυλής μας, που υπήρχαν στον πλανήτη την στιγμή της καταστροφής, διέφυγαν όλα αυτό το «Αποκαλυπτικό τέλος».

19.157.Α

Και το διέφυγαν για τους ακόλουθους λόγους:

19.157.Α

Σου είπα κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μας, ότι τα περισσότερα από τα όντα της φυλής μας που είχαν διαλέξει για τόπο διαμονής τους τον πλανήτη σου, βρίσκονταν, την εποχή της πρώτης μου καθόδου, στην ήπειρο της Ατλαντίδος.

19.157.Α

Έτυχε όμως, ένα χρόνο πριν την καταστροφή, η «Πυθία της φυλής» μας, όπως την ονομάζαμε, να δώσει ένα χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι δικοί μας έπρεπε να εγκαταλείψουν την ήπειρο Ατλαντίδα και να μεταναστεύσουν σε μια μικρή γειτονική ήπειρο, και να εξακολουθήσουν να ζουν εκεί, σ’ ένα μέρος που εκείνη τους υπέδειξε.

19.157.Α

Αυτή η μικρή ήπειρος ονομαζόταν τότε «Γκραμποντζέ», και το μέρος που τους καθόρισε η Πυθία γλίτωσε πραγματικά από τις φοβερές διαταραχές που έγιναν σε όλα τα άλλα μέρη της συνολικής παρουσίας εκείνου του άτυχου πλανήτη.

19.157.Α

Εκείνη η μικρή ήπειρος, η «Γκραμποντζέ, που υπάρχει ακόμα και σήμερα και ονομάζεται Αφρική, μετά από τις διαταραχές μεγάλωσε περισσότερο, καθώς και άλλες στεριές αναδύθηκαν από τα νερά του πλανήτη και ενώθηκαν μαζί της.

19.157.Α

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, με την προειδοποίησή της, η «Πυθία μας» κατόρθωσε να σώσει από ένα σχεδόν αναπόφευκτο «Αποκαλυπτικό τέλος» τα όντα της φυλής μας, όσα ήταν υποχρεωμένα να υπάρχουν εκείνα τα χρόνια πάνω σ’ εκείνο τον πλανήτη· και το κατόρθωσε χάρη σε μία ιδιαίτερη οντική ιδιότητα, την οποία άλλωστε μπορούν να αποκτήσουν όλα τα όντα — με μοναδικό όρο ότι θα εκτελούν θεληματικά τα «οντικά τους Πάρτκντολγκ-καθήκοντα», για τα οποία θα σου μιλήσω λίγο αργότερα.

19.157.Α

Αυτή τη φορά οι λόγοι της καθόδου μου στην επιφάνεια του πλανήτη σου συνδέθηκαν με τα ακόλουθα γεγονότα:

19.157-8.Α

Μια μέρα, στον πλανήτη Άρη, ελάβαμε από το Κέντρο ένα Αιθερόγραμμα που μας ανάγγελλε την επικείμενη εμφάνιση ορισμένων μεγάλων Ιερών Ατόμων. Και πράγματι, μισό Αρειανό χρόνο αργότερα, είδαμε να εμφανίζονται πολλοί Αρχάγγελοι, Άγγελοι, Χερουβείμ και Σεραφείμ, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μέλη της Ανώτατης Επιτροπής που είχε έρθει και πριν στον πλανήτη Άρη, αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη καταστροφή.

19.158.Α

Ανάμεσα σ’ αυτά τα Ανώτατα Ιερά Άτομα βρισκόταν για άλλη μια φορά η Συγκαταβατικότητά Του, ο Άγγελος — σήμερα πια Αρχάγγελος — Λουίσιος, για τον οποίο σου είπα πριν λίγο, αν το θυμάσαι, ότι ήταν, κατά τη διάρκεια της πρώτης καταστροφής που υπέστη ο πλανήτης Γη, ένας από τους κυριότερους διακανονιστές που ήταν επιφορτισμένοι να μετριάσουν τις συνέπειες που μπορούσε να προκαλέσει εκείνο το γενικό κοσμικό ατύχημα.

19.158.Α

Λοιπόν, παιδί μου, την επόμενη κιόλας ημέρα της δεύτερης εμφάνισης των Ιερών Ατόμων, η Συγκαταβατικότητά Του, με τη συνοδεία ενός Σεραφείμ, που ήταν ο δεύτερος βοηθός του, καταδέχτηκε να έρθει στο σπίτι μου.

19.158.Α

Αφού μου έδωσε την ευλογία του, η Συγκαταβατικότητά Του δέχτηκε να απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις μου σχετικά με το Μεγάλο Κέντρο, και έπειτα με πληροφόρησε ότι μετά τη σύγκρουση του κομήτη Κοντούρ με τον πλανήτη Γη, κατέβαινε συχνά σ’ εκείνο το ηλιακό σύστημα μαζί με άλλα υπεύθυνα Κοσμικά Άτομα που κανόνιζαν τις υποθέσεις της «Αρμονικής Ύπαρξης του Κόσμου», για να παρατηρούν τα αποτελέσματα των μέτρων που είχαν πάρει και να αποτρέψουν τις συνέπειες αυτής της κοσμικής παρεξήγησης.

19.158.Α

«Και κατεβαίναμε», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του, «επειδή, αν και πήραμε όλα τα αναγκαία μέτρα και τους πείσαμε όλους ότι η τάξη είχε πια πλήρως αποκατασταθεί, μέσα μας δεν ήμασταν απόλυτα βέβαιοι, ότι το μέλλον δεν θα μας επιφύλασσε κάποια έκπληξη.

19.158.Α

«Οι προβλέψεις μας άλλωστε αποδείχτηκαν σωστές εν μέρει, αλλά — ας είναι ευλογημένη η τύχη — η νέα καταστροφή δεν είχε πραγματική βαρύτητα, ούτε και κοσμική έκταση, αφού έβλαψε μόνο τον πλανήτη Γη.

19.158.Α

«Η δεύτερη ατυχία του πλανήτη Γη», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του, «οφείλετο στο εξής:

19.158-9.Α

«Όταν, κατά την πρώτη καταστροφή, αποσπάστηκαν δύο μεγάλα τμήματα εκείνου του πλανήτη, το “κέντρο βάρους” ολόκληρης της παρουσίας του δεν είχε το χρόνο να μετατεθεί σ’ ένα νέο κατάλληλο σημείο. Γι’ αυτό, εκείνος ο πλανήτης υπήρχε μέχρι τη δεύτερη καταστροφή με το “κέντρο βάρους” του άσχημα τοποθετημένο, πράγμα που, σε όλη αυτή την περίοδο, δεν επέτρεπε στην κίνηση του να γίνεται με ομοιόμορφο και αρμονικό τρόπο, και προκάλεσε συχνούς κλυδωνισμούς και μεγάλες μετατοπίσεις, τόσο στα βάθη του όσο και στην επιφάνεια του.

«Κι όταν το “κέντρο βάρους” μεταφέρθηκε τελικά στο κέντρο ακριβώς του πλανήτη, προκλήθηκε η δεύτερη καταστροφή.

19.159.Α

«Όμως από τώρα και στο εξής», πρόσθεσε η Συγκαταβατικότητά Του με μια ελαφρά δόση ικανοποίησης, «από την άποψη της συνολικής κοσμικής αρμονίας η ύπαρξη του πλανήτη θα κυλάει πια απόλυτα φυσιολογικά.

«Η δεύτερη καταστροφή που αναστάτωσε τον πλανήτη Γη μας καθησύχασε οριστικά και μας έπεισε ότι δεν θα μπορούσε πια αυτός ο πλανήτης να προκαλέσει καμιά καταστροφή μεγάλης έκτασης.

19.159.Α

«Τώρα αυτός ο πλανήτης όχι μόνο ξαναμπήκε σε ομαλή τροχιά μέσα στη συνολική κοσμική ισορροπία, αλλά και τα δύο πρώην τμήματα του, που σήμερα ονομάζονται “Σελήνη” και “Ανούλιος”, έχουν πια αποκτήσει φυσιολογική τροχιά και έγιναν μικρά ανεξάρτητα “κοφενσάρ”, δηλαδή συμπληρωματικοί πλανήτες του ηλιακού συστήματος Ορς».

19.159.Α

Μετά από μερικές στιγμές περισυλλογής, η Συγκαταβατικότητά Του μου είπε ακόμη:

19.159.Α

«Παρουσιάστηκα στην Υψηλή Σεβασμιότητά σας για να σας διαβεβαιώσω για τη μελλοντική ευημερία του μεγάλου τμήματος που σήμερα υπάρχει με το όνομα Σελήνη.

19.159-60.Α

«Σ’ αυτόν πλέον τον ανεξάρτητο πλανήτη», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του «έχει πια αρχίσει η διαδικασία του σχηματισμού της ατμόσφαιρας, η οποία του είναι απαραίτητη όπως και σε κάθε πλανήτη που συμβάλλει στην πραγματοποίηση του Μέγιστου γενικού κοσμικού Τρωγωαυτοεγωκράτη.

«Τώρα όμως, Σεβασμιότατε, η διαδικασία του κανονικού σχηματισμού της ατμόσφαιρας σ’ εκείνο το μικρό πλανήτη που εμφανίστηκε απροσδόκητα, εμποδίζεται από μία ανεπιθύμητη συγκυρία, της οποίας αιτία είναι τα τρίμυαλα όντα που εμφανίστηκαν και κατοικούν στον πλανήτη Γη.

19.160.Α

«Αυτός είναι ο λόγος, Σεβασμιότατε, που αποφάσισα να απευθυνθώ σ’ εσάς και να σας ζητήσω να αναλάβετε, στο όνομα του ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ, το καθήκον να μας απαλλάξετε από την ανάγκη να καταφύγουμε, για μια ακόμα φορά, στην έσχατη λύση κάποιας ιερής διαδικασίας που δεν αρμόζει σε τρίκεντρα όντα, οποιαδήποτε κι αν είναι η καταγωγή τους, και να βρείτε ένα απλούστερο μέσο απομάκρυνσης αυτού του ανεπιθύμητου φαινομένου, χρησιμοποιώντας τον οντικό νου που υπάρχει στην παρουσία τους».

19.160.Α

Η Συγκαταβατικότητά Του μου εξήγησε τότε λεπτομερώς, πώς, μετά τη δεύτερη καταστροφή που υπέστη ο πλανήτης Γη, τα δίποδα τρίμυαλα όντα τα οποία κατά τύχη έμειναν σώα και αβλαβή, πολλαπλασιάστηκαν πάλι. Η διαδικασία της ύπαρξής τους συγκεντρωνόταν τώρα σε μια μεγάλη ήπειρο που είχε σχηματιστεί πρόσφατα και ονομαζόταν «Ασχάρκ», όπου είχαν συγκροτηθεί τρεις μεγάλες ανεξάρτητες ομάδες, η πρώτη σε μια περιοχή που λεγόταν «Τικλιαμουίς», η δεύτερη σ’ ένα μέρος που λεγόταν «Μαραλπλεϊσίς» και η τρίτη στη περιοχή που μέχρι σήμερα υπάρχει με το όνομα «Περλανία».

«Όμως», συνέχισε η Συγκαταβατικότητά Του, «στον ψυχισμό των όντων που ανήκαν σ’ αυτές τις τρεις ανεξάρτητες ομάδες σχηματίστηκαν ορισμένες ιδιόρρυθμες “Χαβατβιερνονίες”, δηλαδή ένα σύνολο ψυχικών τάσεων, η ολοκληρωμένη διαδικασία των οποίων αποτελεί αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “θρησκεία”.

19.160-1.Α

«Παρόλο που οι “Χαβατβιερνονίες” ή “θρησκείες” τους δεν έχουν τίποτε το κοινό, εντούτοις, ένα θρησκευτικό έθιμο, που αποκαλείται “προσφορά θυσιών”, έχει διαδοθεί παντού ανάμεσα στα όντα και των τριών ομάδων.

«Αυτό το έθιμο βασίστηκε σε μια ιδέα που μόνο ο ιδιότυπος νους τους θα μπορούσε να συλλάβει. Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδέα η καταστροφή της ύπαρξης όντων με διαφορετική μορφή, στην οποία επιδίδονταν για να τιμήσουν τους Θεούς και τα είδωλά τους, ήταν υπερβολικά ευχάριστη σ’ εκείνους τους φανταστικούς Θεούς και στα είδωλα· που με τη σειρά τους τους το ανταπέδιδαν, μη παραλείποντας να τους βοηθούν παντού και πάντοτε, ευνοώντας την πραγματοποίηση όλων των παράλογων και αφύσικων δραστηριοτήτων τους.

19.161.Α

«Σήμερα, αυτό το ολέθριο έθιμο είναι πολύ διαδεδομένο εκεί κάτω, και η καταστροφή όντων με ποικίλες μορφές έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, ώστε ήδη παράγονται εκεί υπερβολικά μεγάλες ποσότητες από τις “ιερές Ασκοκίν” που απαιτεί ο πλανήτης Γη για τη συντήρηση των πρώην τμημάτων του. Όπως γνωρίζετε, Σεβασμιότατε, οι “ιερές Ασκοκίν” είναι οι δονήσεις που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του “Ρασκουάρνο” στα όντα πάσης εξωτερικής μορφής τα οποία ζουν σ’ εκείνο τον πλανήτη, ο οποίος πρέπει να σχηματίσει αυτές τις ιερές ουσίες.

19.161.Α

«Κι αυτή η περίσσεια των “ιερών Ασκοκίν” άρχισε κιόλας να παρεμποδίζει σοβαρά την απαιτούμενη θρεπτική ανταλλαγή ανάμεσα στον πλανήτη “Σελήνη” και την ατμόσφαιρα του, πράγμα που μας κάνει να φοβόμαστε ότι η ατμόσφαιρα του σχηματίζεται πια με λανθασμένο τρόπο και ότι αργότερα θα παρεκκλίνει από την αρμονική κίνηση ολόκληρου του συστήματος Ορς, αποτελώντας ίσως μια νέα απειλή τεράστιας κοσμικής έκτασης.

19.161.Α

«Γι’ αυτό το λόγο, Σεβασμιότατε, ήρθα να σας παρακαλέσω, καθώς συνηθίζετε να επισκέπτεστε συχνά τους διάφορους πλανήτες αυτού του ηλιακού συστήματος, να ευαρεστηθείτε να αναλάβετε το καθήκον να κατεβείτε ειδικά στον πλανήτη Γη, για να ενσταλάξετε στη συνειδητότητα εκείνων των παράξενων τρίμυαλων όντων την πεποίθηση ότι, με τέτοιες αντιλήψεις, παραλογίζονται».

19.161.Α

Η Συγκαταβατικότητά Του μου είπε ακόμη μερικά λόγια, και έπειτα άρχισε να ανυψώνεται αργά-αργά στην ατμόσφαιρα. Φτάνοντας σ’ ένα ορισμένο ύψος, πρόσθεσε με δυνατή φωνή: «Ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, Σεβασμιότατε, θα υποχρεώσετε αφάνταστα το ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝ».

19.161-2.Α

Μετά την αναχώρηση των Αγίων Ατόμων, αποφάσισα να φέρω εις πέρας πάση δυνάμει αυτό το καθήκον και να αξιωθώ, και μόνο με τη συγκεκριμένη αυτή βοήθεια που θα πρόσφερα στον ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΟΡΕΑ ΒΑΡΟΥΣ, να γίνω ένα σωματίδιο, ήδη όμως ανεξάρτητο, όλων όσων υπάρχουν στο Μεγάλο μας Σύμπαν.

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, προσηλωμένος σ’ αυτή την απόφαση, πέταξα για δεύτερη φορά, την επόμενη κιόλας μέρα, προς τον πλανήτη Γη, χρησιμοποιώντας το ίδιο σκάφος, την Ευκαιρία.

19.162.Α

Το σκάφος μας κατέβηκε αυτή τη φορά σε μια θάλασσα που είχε σχηματιστεί αμέσως μετά τις διαταραχές που έγιναν κατά τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή την οποία υπέστη ο πλανήτης Γη· αυτή η θάλασσα, εκείνη την περίοδο, είχε το όνομα «Κολχίδιος».

19.162.Α

Βρισκόταν στα βορειοδυτικά της μεγάλης ηπείρου Ασχάρκ, που εκείνα τα χρόνια ήταν ο κύριος τόπος ύπαρξης των τρίμυαλων όντων εκεί κάτω.

Οι άλλες ακτές αυτής της θάλασσας σχηματίζονταν από στεριές που είχαν εμφανιστεί πρόσφατα και που ήταν ενωμένες με την ήπειρο Ασχάρκ. Όλες μαζί αυτές οι σειρές λέγονταν «Φριανκτζαναράλια», αλλά αργότερα πήραν το όνομα «Κολχίδσισσι».

Πρέπει άλλωστε να σημειωθεί ότι αυτή η θάλασσα, καθώς και οι ακτές της, υπάρχουν ακόμα και σήμερα· εννοείται, βέβαια, ότι έχουν άλλα ονόματα. Η ήπειρος Ασχάρκ, για παράδειγμα, ονομάζεται σήμερα «Ασία»· Η Κολχίδιος θάλασσα, «Κασπία θάλασσα»· και όλα τα Φριανκτζαναράλια υπάρχουν σήμερα με το όνομα «Καύκασος».

19.162.Α

Το Ευκαιρία κατέβηκε στην Κολχίδιο θάλασσα, ή «Κασπία», επειδή αυτή η θάλασσα ήταν κατάλληλη για τον ελλιμενισμό του σκάφους μας· επιπλέον, παρουσίαζε μεγάλα πλεονεκτήματα για τη συνέχιση του ταξιδιού μου, καθώς στα ανατολικά της βρίσκονται οι εκβολές ενός μεγάλου ποταμού, ο οποίος διέσχιζε όλη σχεδόν τη χώρα της «Τικλιαμουίς», και στις όχθες του βρισκόταν η πρωτεύουσα της χώρας, μια πόλη που την έλεγαν «Κουρκαλάι».

19.162.Α

Επειδή η χώρα της «Τικλιαμουίς» ήταν τότε το μεγαλύτερο κέντρο ύπαρξης των ευνοουμένων σου, αποφάσισα να πάω πρώτα εκεί.

19.162.Α

Σημείωσε, καθώς το έφερε ο λόγος, ότι εκείνος ο μεγάλος ποταμός, που είχε το όνομα «Ωξοσέρια», υπάρχει ακόμα και σήμερα, αλλά δεν εκβάλλει πια στην Κασπία θάλασσα· ένας μικρός σεισμός του πλανήτη τον έστρεψε προς βορρά, και τον ανάγκασε να χύνεται σ’ ένα από τα βαθύπεδα της ηπείρου Ασχάρκ, όπου προοδευτικά σχημάτισε τη μικρή θάλασσα που υπάρχει με το όνομα «Αράλη».

Η παλιά κοίτη αυτού του μεγάλου ποταμού, που στις μέρες μας τον λένε «Αμού Νταριά», είναι ακόμα ορατή στον προσεκτικό παρατηρητή.

19.163.Α

Τον καιρό της δεύτερης προσωπικής μου καθόδου, η χώρα της Τικλιαμουίς εθεωρείτο η πιο πλούσια και η πιο εύφορη απ’ όλες τις στεριές τις κατάλληλες για τη συνηθισμένη οντική ύπαρξη σ’ εκείνο τον πλανήτη — και ήταν πράγματι.

19.163.Α

Έπειτα όμως από μια τρίτη μεγάλη καταστροφή, της οποίας θύμα υπήρξε πάλι ο ίδιος κακότυχος πλανήτης, εκείνη η ανθίζουσα χώρα σκεπάστηκε, μαζί με άλλες λίγο-πολύ εύφορες στεριές, από «Κασμανουνόμ», ή, όπως λένε, από «άμμο».

Μετά από εκείνη την τρίτη ατυχία, η χώρα της Τικλιαμουίς ονομάστηκε για μεγάλες περιόδους «Έρημος της πείνας»· ακόμη και σήμερα, κάθε περιοχή αυτής της χώρας έχει κι ένα διαφορετικό όνομα και η περιοχή που κάποτε αποτελούσε το κέντρο της ονομάζεται «Καρακούμ», που θα πει «μαύρη άμμος».

19.163.Α

Εκείνα τα χρόνια, σ’ εκείνη την ήπειρο κατοικούσε και δεύτερη ομάδα τρίμυαλων όντων, τελείως ανεξάρτητη· και το τμήμα της ηπείρου Ασχάρκ όπου κατοικούσαν λεγόταν χώρα της «Μαραλπλεϊσίς».

Αργότερα, τούτη η δεύτερη ομάδα, αφού με τη σειρά της διάλεξε ένα κεντρικό τόπο ύπαρξης, τον ονόμασε πόλη «Γκομπ», κι ολόκληρη η χώρα ονομάστηκε «Γκομπλανία».

19.163.Α

Κι εκείνη η περιοχή επίσης σκεπάστηκε από «Κασμανουνόμ»· και το άλλοτε ανθηρό κέντρο της ονομάζεται σήμερα απλώς «Έρημος Γκόμπι».

19.163.Α

Η τρίτη, τώρα, τελείως ανεξάρτητη ομάδα τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη, καθόρισε ως τόπο ύπαρξης της το νοτιοανατολικό μέρος της ηπείρου Ασχάρκ, στην αντίθετη πλευρά της Τικλιαμουίς, προς την άλλη μεριά των αφύσικων προεξοχών αυτής της ηπείρου που είχαν σχηματιστεί κατά τη δεύτερη καταστροφή.

19.163.Α

Όπως ήδη σου είπα, ο τόπος ύπαρξης της τρίτης ομάδας ονομαζόταν τότε «Περλανία».

19.163.Α

Αυτή η περιοχή άλλαξε όνομα πολλές φορές· τώρα, όλη η περιοχή εκείνης της ξηράς ονομάζεται «Ινδουστάν» ή «Ινδία».

19.163-4.Α

Πρέπει να τονίσω εδώ, παιδί μου, ότι εκείνη την περίοδο, όταν δηλαδή κατέβηκα για δεύτερη φορά στην επιφάνεια του πλανήτη σου, σε όλα τα τρίμυαλα όντα που ανήκαν σε μια από τις τρεις εκείνες ανεξάρτητες ομάδες είχε αντικατασταθεί η οντική παρόρμηση που πρέπει να έχει κάθε τρίμυαλο ον και που λέγεται «επιτακτική τάση προς τελειοποίηση», με την επίσης επιτακτική τάση που τους είχε ήδη κρυσταλλωθεί, να θέλουν όλα τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη να αποκαλούν τη χώρα τους «κέντρο πολιτισμού» ολόκληρου του πλανήτη.

19.164.Α

Κι αυτή η παράξενη «επιτακτική τάση», κοινή σε όλα τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου, είχε γίνει λόγος ύπαρξης και σκοπός τους. Αυτή η ίδια επίσης προκαλούσε ασταμάτητα ανάμεσά τους, εκείνη την εποχή, πεισματικές συγκρούσεις, υλικές και ψυχικές.

19.164.Α

Λοιπόν, παιδί μου…

19.164.Α

Από την Κολχίδιο θάλασσα — τη σημερινή Κασπία — επιβιβαστήκαμε σε «Σελτσανάχ», ένα είδος σχεδίας, και ανεβήκαμε τον ποταμό Ωξοσέρια, ή όπως ονομάζεται σήμερα, τον Αμού Νταριά. Μετά από ταξίδι δεκαπέντε ημερών φτάσαμε επιτέλους στην πρωτεύουσα των όντων της πρώτης ασιατικής ομάδας.

19.164.Α

Αποφάσισα να εγκατασταθούμε, και όταν πια βολευτήκαμε άρχισα να επισκέπτομαι τα «Κααλτανέ» της πόλης Κουρκαλάι, δηλαδή τα μαγαζιά εκείνα που αργότερα απόκτησαν στην ήπειρο Ασχάρκ το όνομα «Τσαϊχανέ», «Ασχανέ», «Καραβάν-Σεράι», κ.λπ., και τα οποία τα σημερινά όντα εκεί κάτω, κυρίως στην ήπειρο που λέγεται Ευρώπη, τα ονομάζουν «Καφενεία», «Εστιατόρια», «Λέσχες», «Χορευτικά Κέντρα», «Τόπους Συνάντησης», κ.λπ.

19.164.Α

Πήγα πρώτα σε τέτοια μαγαζιά, επειδή στον πλανήτη Γη, εκείνα τα χρόνια όπως και τώρα, δεν μπορούσες πουθενά αλλού να μελετήσεις καλύτερα τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες του ψυχισμού των όντων μιας χώρας. Κι εκεί ακριβώς ήταν που έπρεπε να διευκρινίσω την αληθινή εσωτερική στάση τους απέναντι στο έθιμο να προσφέρουν θυσίες, και να επεξεργαστώ ευκολότερα το καλύτερο σχέδιο δράσης που θα μου επέτρεπε να φθάσω στο σκοπό για χάρη του οποίου επιχείρησα τη δεύτερη προσωπική μου επίσκεψη εκεί κάτω.

19.164.Α

Ανάμεσα στα όντα που συναντούσα στα «Κααλτανέ» υπήρχε και ένα που το έβλεπα πολύ συχνότερα από τα άλλα.

Αυτό το τρίμυαλο ον, που τυχαία συναντούσα συχνά, ασκούσε το επάγγελμα του «αρχιερέα» και λεγόταν Αμπντίλ.

19.164-5.Α

Επειδή, παιδί μου, οι προσωπικές μου δραστηριότητες κατά τη δεύτερη κάθοδο μου συνδέονταν με εξωτερικές περιστάσεις, στις οποίες ήταν ανακατεμένος ο αρχιερέας Αμπντίλ, κι επειδή μπήκα σε πολλούς μπελάδες εξαιτίας του, θα σου μιλήσω γι’ αυτόν με πολλές λεπτομέρειες. Οι αφηγήσεις μου θα σου δώσουν επιπλέον να καταλάβεις σε τι αποτελέσματα έφτασα, προκειμένου να ξεριζώσω από τον παράδοξο ψυχισμό των ευνοουμένων σου την ανάγκη να καταστρέφουν την ύπαρξη όντων με άλλες μορφές για να «ικανοποιούν» και να «κατευνάζουν» τους Θεούς τους και τα σεβαστά τους είδωλα.

19.165.Α

Παρόλο που εκείνο το γήινο ον, το οποίο αργότερα μου έγινε τόσο αγαπητό όσο και οι δικοί μου, δεν υπήρξε ιερέας των ανώτατων κλιμακίων, είχε βαθιά γνώση του δόγματος που επικρατούσε τότε στην Τικλιαμουίς και γνώριζε θαυμάσια τον ψυχισμό των πιστών αυτής της θρησκείας — κυρίως βέβαια, της «ενορίας» της οποίας ήταν «πνευματικός».

19.165.Α

Μόλις γνωριστήκαμε καλά, ανακάλυψα ότι στο είναι του αρχιερέα Αμπντίλ δεν είχε ακόμα ατροφήσει τελείως η λειτουργία που ονομάζεται «ηθική συνείδηση», την οποία θα ’πρεπε να έχει κάθε τρίμυαλο ον· κι αυτό χάρη σε πολυάριθμες εξωτερικές περιστάσεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν η κληρονομικότητα και οι συνθήκες της προετοιμασίας του μέχρι να γίνει υπεύθυνο ον. Επίσης, μόλις ο νους του αναγνώρισε ορισμένες αλήθειες που του εξήγησα, η παρουσία του άρχισε να εκδηλώνεται απέναντι στο περιβάλλον του όπως σχεδόν ταιριάζει σε όλα τα ομαλά τρίμυαλα όντα του Σύμπαντος· με άλλα λόγια, έγινε, όπως λένε, «ευαίσθητος» και «συμπονετικός» προς τα όντα που τον περιτριγύριζαν.

19.165.Α

Πριν σου μιλήσω άλλο για τον αρχιερέα Αμπντίλ, πρέπει να σου πω ότι εκείνη την περίοδο το τρομερό έθιμο της προσφοράς θυσιών έδινε κι έπαιρνε στην ήπειρο Ασχάρκ, και ότι η καταστροφή των διαφόρων αδύναμων «δίμυαλων» και «μονόμυαλων» όντων ξεπερνούσε εκεί κάτω κάθε μέτρο.

19.165-6.Α

Εκείνα τα χρόνια, κάθε φορά που επικαλούνταν έναν από τους φανταστικούς θεούς ή τους φανταστικούς «αγίους» τους, έκαναν πάντα τάμα, σε περίπτωση επιτυχίας, να καταστρέφουν, προς τιμή των θεών και των αγίων τους, την ύπαρξη ενός οποιουδήποτε όντος ή ακόμη και πολλών κάθε φορά. Αν παρ’ ελπίδα η τύχη τα ευνοούσε, εκπλήρωναν το τάμα τους με τη μεγαλύτερη ευλάβεια.

Κι αν η τύχη τους εναντιωνόταν, πολλαπλασίαζαν τις σφαγές τους, ελπίζοντας να αποκτήσουν τελικά την εύνοια των φανταστικών τους προστατών.

19.166.Α

Γι’ αυτό το λόγο, οι ευνοούμενοί σου είχαν κιόλας διαχωρίσει τα κάθε μορφής όντα σε «καθαρά» και «ακάθαρτα». Έλεγαν «ακάθαρτα» τα όντα των οποίων η καταστροφή δεν ευχαριστούσε, δήθεν, καθόλου τους «Θεούς» τους, και «καθαρά» εκείνα των οποίων η καταστροφή ήταν, φαίνεται, πολύ, μα πάρα πολύ ευχάριστη στα διάφορα «φανταστικά είδωλα» που προσκυνούσαν.

19.166.Α

Οι θυσίες δεν προσφέρονταν μόνο μέσα στις ιδιωτικές κατοικίες, κι όχι μόνο από ιδιώτες, αλλά και από ολόκληρες ομάδες, και μερικές φορές μάλιστα από ολόκληρο το λαό. Είχανε μάλιστα προβλέψει και ειδικές τοποθεσίες για τις σφαγές αυτού του είδους, που βρίσκονταν κατά προτίμηση κοντά σε κάποιο κτίριο αφιερωμένο σε κάτι ή σε κάποιον, συνήθως στη μνήμη κάποιου αγίου, ενός από εκείνους τους «αγίους», εννοείται, που είχαν «αγιοποιήσει» από μόνοι τους.

19.166.Α

Υπήρχαν τότε στη χώρα της Τικλιαμουίς πολλές τέτοιες δημόσιες τοποθεσίες, όπου προέβαιναν στη μαζική καταστροφή όντων που είχαν διάφορες εξωτερικές μορφές. Η πιο ονομαστή από όλες βρισκόταν σ’ ένα μικρό βουνό, απ’ όπου έλεγαν ότι ένας πασίγνωστος θαυματοποιός, ο Αλιμάν, είχε «αναληφθεί σε κάποιο συγκεκριμένο ουρανό», όσο ακόμα βρισκόταν στη ζωή.

19.166.Α

Σ’ εκείνο το μέρος, όπως και σ’ άλλα όμοια του, καταστρεφόταν, σε κάποιες προκαθορισμένες ημερομηνίες του χρόνου, μια ανυπολόγιστη ποσότητα από τα όντα που ονομάζονται «βόδια», «πρόβατα», «περιστέρια», κ.λπ., ακόμα και ανθρώπινα όντα.

Στην τελευταία περίπτωση, οι δυνατότεροι πρόσφεραν συνήθως ως θυσία τους πιο αδύναμους· για παράδειγμα, ένας πατέρας πρόσφερε το γυιό του, ένας σύζυγος τη γυναίκα του, ένας πρωτότοκος τον μικρότερο αδελφό του, κ.λπ.· τις περισσότερες όμως φορές τα θύματα ήταν «σκλάβοι», οι οποίοι, τα παλιά χρόνια όπως και σήμερα, προέρχονταν από αυτούς που ονομάζονται «αιχμάλωτοι», με άλλα λόγια από τα όντα μιας κοινότητας νικημένης, η οποία είχε χάσει τη σπουδαιότητα της κάτω από τη δράση του νόμου που λέγεται «Σολιουνένσιους», δηλαδή κατά τη διάρκεια εκείνων των περιόδων που η τάση να καταστρέφουν οι μεν τους δε εκδηλωνόταν ανάμεσά τους με εντονότατο τρόπο.

19.167.Α

Αυτό το έθιμο, να γίνονται αρεστοί στους Θεούς, καταστρέφοντας την ύπαρξη άλλων όντων, συνηθίζεται ακόμη και σήμερα στον πλανήτη σου, χωρίς όμως να φτάνει στην έκταση την οποία είχανε δώσει σ’ αυτές τις βδελυγμίες οι ευνοούμενοί σου στην ήπειρο Ασχάρκ.

19.167.Α

Λοιπόν, παιδί μου, από τις πρώτες κιόλας μέρες της άφιξης μου στην πόλη Κουρκαλάι, μιλούσα πολύ συχνά με το φίλο μου, τον αρχιερέα Αμπντίλ, για πολλά και διάφορα θέματα, προσέχοντας πάντοτε να μην αγγίζω μαζί του τα ζητήματα που θα μπορούσαν να προδώσουν την πραγματική μου φύση.

19.167.Α

Και όπως όλα σχεδόν τα τρίμυαλα όντα που συνάντησα σε κάθε μου κάθοδο, με πέρασε κι αυτός για ένα ον του πλανήτη του, και παράλληλα με θεωρούσε μεγάλο σοφό και άριστο γνώστη του ψυχισμού των ομοίων του.

19.167.Α

Από τις πρώτες συναντήσεις μας, η θέρμη και η ευαισθησία που έδειχνε μιλώντας μου για τους ομοίους του με άγγιξαν βαθύτατα. Κι όταν ο νους μου αναγνώρισε οριστικά ότι η λειτουργία της «ηθικής συνείδησης» που του είχε μεταδοθεί κληρονομικά, και η οποία είναι θεμελιώδης για τα τρίκεντρα όντα, δεν είχε ακόμη τελείως ατροφήσει μέσα του, εμφανίστηκε σιγά-σιγά στην παρουσία μου, και τελικά κρυσταλλώθηκε προς αυτόν, μια «επιτακτική τάση που πραγματικά λειτουργούσε», σα να επρόκειτο για ένα όμοιο μου ον, ένα συγγενή μου.

19.167.Α

Από εκείνη τη στιγμή, χάρη σε έναν κοσμικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο «κάθε αίτιο προκαλεί αποτελέσματα που του αντιστοιχούν», ο αρχιερέας Αμπντίλ ένιωσε για μένα το «Σιλνεγκορντπάνα», ή, όπως θα ’λεγαν οι ευνοούμενοί σου, ένα συναίσθημα όπου «εμπιστεύεσαι τον άλλον όπως τον εαυτό σου».

19.167.Α

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, από τη στιγμή που ο Νους μου τα διαπίστωσε και τα ξεκαθάρισε όλα αυτά, μου ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσω τον πρώτο γήινο φίλο μου, για να εκπληρώσω το καθήκον για χάρη του οποίου είχα κατέβη προσωπικά εκεί κάτω για δεύτερη φορά.

Άρχισα λοιπόν να στρέφω σκόπιμα όλες τις συζητήσεις μας στο ζήτημα της προσφοράς θυσιών.

19.167-8.Α

Παρόλο που πέρασαν πάρα πολλά χρονιά, παιδί μου, από τότε που συζητούσα με το γήινο φίλο μου, μπορώ να θυμηθώ τι λέγαμε και να σου τα επαναλάβω λέξη προς λέξη.

Η συνομιλία που θα σου επαναλάβω είναι η τελευταία που είχα μαζί του· αποτέλεσε την αρχή των γεγονότων που θα οδηγούσαν αργότερα την πλανητική ύπαρξη του γήινου φίλου μου σε ένα τέλος γεμάτο βάσανα, που εντούτοις του πρόσφερε τη δυνατότητα μιας αιώνιας συμπαντικής ύπαρξης.

19.168.Α

Η τελευταία κουβέντα μας έγινε στο σπίτι του.

19.168.Α

Του εξήγησα ανοιχτά, αυτή τη φορά, την απόλυτη χαζομάρα και τον παραλογισμό της προσφοράς θυσιών.

19.168.Α

Του είπα αυτά τα λόγια:

«Εντάξει. Έχεις μια θρησκεία, μια πίστη σε κάτι. Είναι καλό να πιστεύεις σε κάτι, ακόμη κι όταν δεν ξέρεις ακριβώς σε ποιον ή σε τι, ακόμη κι όταν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για την αξία και τις δυνατότητες αυτού στο οποίο πιστεύεις. Η πίστη, είτε συνειδητή είτε τελείως ασυνείδητη, είναι, για κάθε ον, κάτι απαραίτητο και επιθυμητό.

19.168.Α

«Και είναι κάτι επιθυμητό, επειδή μέσω της Πίστης, και μόνο μέσω της Πίστης, εμφανίζεται η ένταση της οντικής αυτοσυνείδησης που είναι απαραίτητη στον καθένα, καθώς και η αξιολόγηση της δικής σου οντότητας σαν μέρος Όλων Όσων Υπάρχουν στο Σύμπαν.

19.168.Α

«Τι σχέση όμως μπορεί να έχει η ύπαρξη ενός άλλου όντος με την Πίστη;

«Τι ήρθε να κάνει εδώ αυτή η ύπαρξη που καταστρέφεις, και που μάλιστα την καταστρέφεις στο όνομα του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ της;

«Για το ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, αυτή η “ζωή”, που Αυτός δημιούργησε όπως Αυτός δημιούργησε και τη δική σου, έχει την ίδια αξία με τη δική σου.

19.168.Α

«Εκμεταλλεύεσαι τη σωματική σου δύναμη και την πονηριά σου — δηλαδή, δεδομένα που σου ταιριάζουν και με τα οποία σε προίκισε ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ με σκοπό την τελειοποίηση του νου σου — για να επωφεληθείς από τη σωματική αδυναμία ενός άλλου όντος και να καταστρέψεις την ύπαρξη του.

19.168.Α

«Μα δεν καταλαβαίνεις, δυστυχισμένε, ποια αντικειμενικά κακή πράξη κάνεις με τον τρόπο αυτό;

19.168-9.Α

«Πρώτον, καταστρέφοντας την ύπαρξη άλλων όντων, ελαττώνεις για τον εαυτό σου όλους τους παράγοντες, που τα αποτελέσματά τους είναι τα μόνα τα οποία μπορούν, στο σύνολό τους, να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα επέτρεπαν στους ομοίους σου να τελειοποιηθούν.

«Δεύτερον, μειώνεις ή καταστρέφεις τελείως με αυτή σου την πράξη ακόμη και την ελπίδα που ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ εναπόθεσε στις δυνατότητες που σου δόθηκαν ως τρίμυαλο ον, και στη βοήθεια των οποίων υπολογίζει για το μέλλον.

19.169.Α

«Ο εμφανέστατος παραλογισμός αυτής της απεχθέστατης οντικής πράξης φωτίζεται κι από το ότι φαντάζεσαι ότι, καταστρέφοντας την ύπαρξη ενός άλλου όντος, θα γίνεις αρεστός σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ ο οποίος εδημιούργησε αυτό το ον — και το δημιούργησε, σίγουρα, σκόπιμα.

«Πώς είναι δυνατό να μην αναλογίστηκες ποτέ ότι αν ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ εδημιούργησε αυτή τη “ζωή”, τότε το έκαμε σίγουρα για ένα συγκεκριμένο σκοπό;

19.169.Α

«Σκέψου», του είπα επίσης, «για σκέψου λίγο, όχι όπως σκέφτεσαι συνήθως κατά τη διάρκεια της ύπαρξης σου, σαν “γάιδαρος από το Χορασάν”, σκέψου τίμια, ειλικρινά, όπως αρμόζει σε ένα ον “κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού”, όπως αποκαλείς τον εαυτό σου.

«Είναι δυνατόν αφού σας δημιούργησε, εσένα και τα άλλα όντα Του των οποίων καταστρέφεις την ύπαρξη, ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ να χάραξε στο μέτωπο ορισμένων πλασμάτων Του ότι τούτα θα ’πρεπε να καταστρέφονται προς τιμήν Του και προς δόξαν Του;

«Οποιοσδήποτε τα σκεφτεί αυτά σοβαρά και ειλικρινά, ακόμα κι ένας ηλίθιος από “το νησί της Αλβιόνας”, θα καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί ποτέ να γίνει.

19.169.Α

«Αυτή η ιδέα είναι απλώς μια επινόηση των ανθρώπων που λένε πως είναι φτιαγμένοι “κατ’ εικόνα του Θεού”, και δεν προέρχεται από Αυτόν που δημιούργησε, εκτός από τους ανθρώπους, όλες τις άλλες μορφές όντων, τις οποίες καταστρέφουν, δήθεν για να Τον ευχαριστήσουν και για να Τον ικανοποιήσουν.

Γι’ Αυτόν, η ζωή των ανθρώπων δεν παρουσιάζει καμιά διαφορά σε σχέση με τη ζωή όντων κάθε άλλης μορφής.

«Και οι άνθρωποι είναι “ζωή” και τα όντα με άλλες εξωτερικές μορφές είναι “ζωή”.

19.169-70.Α

«Μέσα στη Σοφία Του, προνόησε ώστε η Φύση να προσαρμόζει την ποικιλία των εξωτερικών γνωρισμάτων κάθε όντος στις συνθήκες του περιβάλλοντος όπου προορίζεται να κυλήσει η διαδικασία της ύπαρξής του.

19.170.Α

«Εσύ, για παράδειγμα, θα ήσουν άραγε σε θέση, με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά όργανα που διαθέτεις, να πας να βουτήξεις στο νερό και να ζήσεις εκεί σαν το ψάρι;

19.170.Α

«Σίγουρα όχι, επειδή δεν έχεις ούτε “βράγχια” ούτε “πτερύγια”, ούτε “ουρά” όπως το ψάρι: δεν είσαι “ζωή” προορισμένη να υπάρχει σ’ ένα περιβάλλον σαν το “νερό”.

19.170.Α

«Αν σου ερχόταν να πέσεις στο νερό, θα βούλιαζες, θα πνιγόσουν και θα χρησίμευες για ορεκτικό στα ψάρια, που είναι βέβαια πολύ δυνατότερα από σένα στο περιβάλλον τους.

19.170.Α

«Το ίδιο ισχύει και για τα ψάρια.

«Θα μπορούσε άραγε ένα ψάρι να καθήσει σε τούτο το πλούσιο τραπέζι και να πιει μαζί μας το “πράσινο τσάι” που απολαμβάνουμε τώρα;

«Σίγουρα όχι! Δεν έχει τα κατάλληλα όργανα για μια τέτοια εκδήλωση.

19.170.Α

«Δημιουργήθηκε για το νερό και όλα τα εσωτερικά κι εξωτερικά όργανα του είναι κατάλληλα για κείνο το στοιχείο, το μόνο που του ταιριάζει, όπου μπορεί να εκδηλώνεται άνετα για να εκπληρώνει τον προορισμό που του καθόρισε Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.

19.170.Α

«Παρομοίως και τα δικά σου εσωτερικά κι εξωτερικά όργανα δημιουργήθηκαν από τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, αντίστοιχα. Σου δόθηκαν πόδια για να περπατάς· σου δόθηκαν χέρια για να προετοιμάζεις και να παίρνεις την απαραίτητη τροφή σου· σου δόθηκε μια μύτη, και τα συνδεδεμένα με αυτήν όργανα, για να απορροφάς και να μετατρέπεις μέσα σου τις κοσμικές ουσίες με τις οποίες επενδύονται, στα όμοιά σου τρίμυαλα όντα, τα δύο ανώτερα οντικά σώματα, σ’ ένα ακριβώς από τα οποία έχει εναποτεθεί η ελπίδα του ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΝΤΟΣ ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, που περιμένει από αυτό τη βοήθεια που Του χρειάζεται για να πραγματοποιήσει, όπως ο Ίδιος πρόβλεψε, το καλό όλων όσων υπάρχουν.

19.170-1.Α

«Με λίγα λόγια, η Φύση έλαβε από τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ την απαιτούμενη αρχή για να επενδύει και να προσαρμόζει όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όργανα των όντων που έχουν ένα σύστημα μυαλών όμοιο με το δικό σου, ανάλογα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο προορίζεται να κυλήσει η διαδικασία της ύπαρξής τους.

19.171.Α

«Καλό παράδειγμα, για να γίνει σαφέστερο το πράγμα, είναι ο γάιδαρός σου αυτός που είναι δεμένος στο στάβλο σου.

«Ως προς το γάιδαρό σου, καταχράσαι τις δυνατότητες που σου έδωσε ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ· αυτός ο γάιδαρος βρίσκεται σήμερα με το στανιό στο στάβλο σου, μόνο και μόνο επειδή δημιουργήθηκε δίμυαλος· και δημιουργήθηκε δίμυαλος επειδή αυτή η οργάνωση της συνολικής του παρουσίας είναι απαραίτητη για την κοσμική ύπαρξη στην επιφάνεια των πλανητών.

«Είναι λοιπόν απόλυτα δικαιολογημένο η παρουσία του γαϊδάρου σου να στερείται κάθε δυνατότητας «λογικής σκέψης»· είναι απόλυτα δικαιολογημένο να είναι, όπως τον χαρακτηρίζεις, ένα ον “αναίσθητο” ή “χαζό”.

19.171.Α

«Όσο για σένα, εσύ δημιουργήθηκες μεν για να εξυπηρετήσεις τον ίδιο αυτό σκοπό της κοσμικής ύπαρξης στην επιφάνεια των πλανητών, αλλά πέρα απ’ αυτό δημιουργήθηκες και σαν “πεδίο ελπίδας” για τις προσδοκίες του ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ· με άλλα λόγια, δημιουργήθηκες με τη δυνατότητα να επενδύσεις στην παρουσία σου, το κατ’ εξοχήν “ιερό Μεγαλείο”, για την έλευση του οποίου έχει δημιουργηθεί ολόκληρο το Σύμπαν. Αλλά παρόλες τις δυνατότητες που σου δόθηκαν — δυνατότητες τρίμυαλου όντος που είναι ικανό ακόμη και για “λογική σκέψη” — εντούτοις δεν χρησιμοποιείς τούτες τις ιερές ιδιότητες για το σκοπό που σου δόθηκαν, αλλά τις εκδηλώνεις με τη μορφή της “πονηριάς” απέναντι στα άλλα πλάσματα — και σε τούτη την περίπτωση, για παράδειγμα, απέναντι στον γάιδαρο που σου ανήκει.

19.171.Α

«Αν εξαιρέσουμε τη δυνατότητα που σου δόθηκε, να επενδύσεις συνειδητά στην παρουσία σου αυτό το “ιερό Μεγαλείο”, ο γάιδαρός σου, για το σύνολο της κοσμικής διαδικασίας και συνεπώς και για τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, έχει την ίδια αξία με σένα, επειδή και οι δυο σας είστε προορισμένοι να εξυπηρετήσετε κάποιο καθορισμένο σκοπό, και το σύνολο των καθορισμένων σκοπών αποτελεί το λόγο ύπαρξης αυτών όλων όσων υπάρχουν.

19.171-2.Α

«Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο γάιδαρό σου και σε σένα βρίσκεται στη μορφή και στην ποιότητα της λειτουργίας της εσωτερικής και εξωτερικής οργάνωσης των συνολικών παρουσιών σας.

«Για παράδειγμα, εσύ έχεις μόνο δύο πόδια, ενώ ο γάιδαρός σου έχει τέσσερα, το καθένα από τα οποία είναι πολύ δυνατότερο από ένα δικό σου.

«Θα μπορούσες, πες μου, να κουβαλήσεις με τα αδύνατα πόδια σου όσα ο γάιδαρός σου;

«Ασφαλώς όχι! Τα πόδια σου σου δόθηκαν για να μεταφέρεις μόνο τον εαυτό σου, καθώς και τα ελάχιστα πράγματα που η Φύση πρόβλεψε ότι είναι απαραίτητα για την ομαλή ύπαρξη ενός τρίμυαλου όντος.

19.172.Α

Και αυτή την άνιση κατανομή της δύναμης και της αντοχής, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται άδικη εκ μέρους του ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ μας, τη θέλησε η Μεγάλη Φύση μόνο και μόνο γιατί το πλεόνασμα των κοσμικών ουσιών που πρόβλεψαν να σου δώσουν Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ και η Φύση, για να χρησιμοποιήσεις με σκοπό τη δική σου τελειοποίηση, δεν δόθηκε στο γάιδαρό σου· στο γάιδαρό σου, αυτό το πλεόνασμα των κοσμικών ουσιών μετατρέπεται από τη Μεγάλη Φύση σε δύναμη και αντοχή ορισμένων οργάνων του — μόνο για την τωρινή του ύπαρξη — χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιεί ο ίδιος· έτσι, μπορεί να εκδηλώνει τη δύναμή του ασύγκριτα καλύτερα από σένα.

19.172.Α

«Και οι διάφορες αυτές εκδηλώσεις της δύναμης των όντων διαφορετικών μορφών αποτελούν στο σύνολό τους τις μόνες εξωτερικές συνθήκες με τις οποίες οι όμοιοί σου, τα τρίμυαλα όντα, μπορούν να τελειοποιούν συνειδητά το “σπόρο του Νου” που τοποθετήθηκε στην παρουσία τους μέχρι την επιθυμητή βαθμίδα του Αντικειμενικού Νου.

19.172.Α

«Σου το επαναλαμβάνω, για τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, τα όντα όλων των μυαλικών συστημάτων που υπάρχουν, πάνω στη Γη, μέσα στη Γη, μέσα στο νερό και στον αέρα, είναι όλα ανεξαιρέτως, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, εξίσου απαραίτητα για την αρμονία της παγκόσμιας ύπαρξης.

19.172-3.Α

«Και επειδή αυτό ακριβώς το σύνολο των όντων κάθε είδους είναι εκείνο που συγκροτεί τη μορφή που παίρνει η διαδικασία της συμπαντικής ύπαρξης που απαιτείται από το ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΜΑΣ, η ουσία κάθε όντος Του είναι εξίσου πολύτιμη και προσφιλής.

«Για τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, τα όντα δεν είναι τίποτα περισσότερο από σωματίδια ύπαρξης της μίας και μοναδικής Ουσίας την οποία πνευματοποιεί.

19.173.Α

«Αλλά τι βλέπουμε σήμερα γύρω μας;

«Η μία από τις μορφές των όντων που δημιούργησε, και στην παρουσία των οποίων εναπόθεσε όλες τις ελπίδες Του για το μελλοντικό καλό όλων όσων υπάρχουν, εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα που διαθέτει, και βάλθηκε να καταδυναστεύει τις άλλες μορφές και να καταστρέφει δεξιά κι αριστερά την ύπαρξή τους — και το κάνει, όπως ισχυρίζεται, “στο Όνομά Του”.

19.173.Α

Αυτή η τερατώδης και αντιθεϊκή πράξη γίνεται εδώ-πέρα σε κάθε πλατεία και σε κάθε σπίτι, και παρόλα αυτά ούτε που περνάει από το μυαλό κάποιου από αυτούς τους δυστυχισμένους ότι ετούτα τα όντα, την ύπαρξη των οποίων σήμερα καταστρέφουν, είναι, για Εκείνον που τα δημιούργησε, εξίσου πολύτιμα μ’ αυτούς κι ότι όλες αυτές οι διαφορετικές μορφές όντων δημιουργήθηκαν σίγουρα για κάποιο σκοπό»

19.173.Α

Αφού μίλησα έτσι στο φίλο μου τον αρχιερέα Αμπντίλ, πρόσθεσα και τα εξής:

«Και το χειρότερο είναι πως κάθε άνθρωπος που καταστρέφει την ύπαρξη των άλλων όντων προς τιμήν των αξιοσέβαστων ειδώλων του, το κάνει με όλη την καρδιά του, απόλυτα πεπεισμένο ότι εκτελεί μια “καλή πράξη”.

19.173.Α

«Αν ο καθένας τους αναλογιζόταν συνειδητά το γεγονός ότι καταστρέφοντας την ύπαρξη ενός άλλου όντος, αντίθετα, κάνει μια κακή πράξη απέναντι στον αληθινό Θεό, καθώς κι απέναντι σε κάθε αληθινό Άγιο, κι επιπλέον προξενεί στην Ουσία Τους τη θλίψη και την οδύνη, μόνο με την ιδέα ότι υπάρχουν στο Μεγάλο Σύμπαν τέτοια τέρατα “κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού”, ικανά να εκδηλώνονται με τρόπο τόσο ανάρμοστο και τόσο αδίστακτο προς τα άλλα πλάσματα του ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ, αν ο καθένας τους, επαναλαμβάνω, το αναλογιζόταν, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όλοι θα παραδέχονταν, με όλη τους την καρδιά, ότι δε θα ’πρεπε πια να καταστρέφουν την ύπαρξη όντων με άλλες μορφές για να τα προσφέρουν ως θυσία.

19.173-4.Α

«Και ίσως τότε θα τηρούσαν στη Γη τη δέκατη όγδοη εντολή του ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, που λέει:

«“Αγάπα καθετί που αναπνέει”.

19.174.Α

«Το να προσφέρεις θυσία στο Θεό την ύπαρξη των άλλων πλασμάτων, μοιάζει με την πράξη ενός κλέφτη που, μπαίνοντας “με το έτσι θέλω” στο σπίτι σου, καταστρέφει χωρίς λόγο και αιτία όλα τα αγαθά που βρίσκει εκεί, αυτά που σου πήρε χρόνια να συγκεντρώσεις και τα οποία σου κόστισαν τόσο κόπο και τόσα βάσανα.

19.174.Α

«Για σκέψου, αλλά σκέψου, το επαναλαμβάνω, ειλικρινά· κοίταξε τι σου λέω και απάντησε μου· θα σου άρεσε κάτι τέτοιο; θα προσπαθούσες να ευχαριστήσεις ποτέ το διαρρήκτη που μπήκε στο σπίτι σου;

«Όχι! Σίγουρα όχι! Χίλιες φορές όχι!

«Αντίθετα θα επαναστατούσες με όλο σου το Είναι, θα ήθελες να τον τιμωρήσεις αυτόν τον αδιάντροπο, και με κάθε ίνα του ψυχισμού σου θα προσπαθούσες να βρεις έναν τρόπο για να τον εκδικηθείς.

19.174.Α

«Ίσως τώρα να μου πεις: ναι, αλλά εγώ είμαι απλώς ένας άνθρωπος…

«Ναι πραγματικά, δεν είσαι παρά ένας άνθρωπος. Είναι ευχάριστο που ο ΘΕΟΣ είναι ΘΕΟΣ και όχι κακόβουλος και εκδικητικός όπως ο άνθρωπος.

«Είναι βέβαιο ότι Αυτός δεν θα σε τιμωρήσει και δεν θα ζητήσει να σε εκδικηθεί όπως εσύ θα έκανες με το διαρρήκτη που κατάστρεψε τα αγαθά που μάζευες τόσα χρόνια.

19.174.Α

«Αυτό εννοείται· ο ΘΕΟΣ συγχωρεί τα πάντα — αυτό έχει γίνει ακόμα και νόμος στο Σύμπαν.

19.174.Α

«Κανένα όμως από τα πλάσματα Του — το ίδιο και ο άνθρωπος — δεν πρέπει να καταχράται της Πολυεύσπλαχνης και στα Πάντα Διεισδύουσα Καλοσύνης Του, και μέσα στα καθήκοντα όλων μας είναι όχι μόνο να προσέχουμε αυτά που Εκείνος δημιούργησε, αλλά και να τα συντηρούμε.

19.174-5.Α

«Αντίθετα, σε τούτη τη Γη οι άνθρωποι φτάνουν ως το σημείο να διαχωρίζουν τα όντα με άλλες μορφές σε “καθαρά” και “ακάθαρτα”.

«Για πες μου, πώς μπόρεσαν να φτάσουν ως ένα τέτοιο διαχωρισμό;

«Γιατί, για παράδειγμα, είναι “καθαρό” το πρόβατο και “ακάθαρτο” το λιοντάρι;

«Μήπως και τα δύο δεν είναι όντα;

«Να άλλη μία ανθρώπινη επινόηση… Και για ποιο λόγο το σκαρφίστηκαν αυτό; Για ποιο λόγο έκαναν αυτή τη διάκριση; Απλούστατα επειδή το πρόβατο είναι αδύναμο ον, που επιπλέον είναι και χαζό, και μαζί του μπορούν να τα βάλουν πολύ εύκολα.

19.175.Α

«Όσο για το λιοντάρι, οι άνθρωποι βέβαια το λένε “ακάθαρτο”, γιατί μαζί του δεν τολμούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

«Το λιοντάρι είναι εξυπνότερο και προπαντός πολύ δυνατότερο από αυτούς.

«Όχι μόνο δεν τους αφήνει να το καταστρέψουν, αλλά δεν τους αφήνει ούτε να το πλησιάσουν. Κι αν κανένας θα τολμούσε μια ωραία πρωία να το πλησιάσει, τότε ο “κύριος Λέων” θα του έδινε αμέσως μια τέτοια “καρπαζιά” που η ζωή εκείνου του αδιάντροπου θα πεταγότανε στα πέρατα της Γης, εκεί όπου ούτε οι “κάτοικοι της νήσου Αλβιόνας” δεν έχουνε πάει ποτέ τους.

19.175.Α

«Επαναλαμβάνω… Το λιοντάρι, είναι “ακάθαρτο”, απλώς επειδή οι άνθρωποι το φοβούνται.

«Είναι εκατό φορές δυνατότερο από αυτούς, είναι εκατό φορές ανώτερό τους. Το πρόβατο, πάλι, είναι “καθαρό”, μόνο επειδή είναι πολύ πιο αδύναμο και, επαναλαμβάνω, πιο χαζό από αυτούς.

19.175.Α

«Κάθε ον κατέχει μια συγκεκριμένη θέση ανάμεσα στα άλλα όντα, σύμφωνη με τη φύση του και με τη βαθμίδα του Νου που αποκτήθηκε από τους προγόνους του και του μεταδόθηκε κληρονομικά.

19.175.Α

«Ένα καλό παράδειγμα για να ξεκαθαρίσω αυτά που είπα είναι η διαφορά ανάμεσα στις κρυσταλλωμένες παρουσίες του ψυχισμού του σκύλου και της γάτας σου.

«Αν χαϊδέψεις έστω και λίγο το σκύλο σου, θα τον γυμνάσεις να κάνει ό,τι σου αρέσει, θα γίνει υπάκουος και χαδιάρης μέχρι σημείου να ταπεινώνεται μπροστά σου.

«Θα σε ακολουθεί παντού και θα κάνει για σένα κάθε είδους “κόλπα”, με μοναδικό σκοπό να σε ικανοποιεί όλο και περισσότερο.

«Μπορεί να του φέρεσαι στοργικά, μπορεί να τον δέρνεις, μπορεί να τον προσβάλλεις, ποτέ δε θα θυμώσει, θα γίνεται για σένα χαλί να τον πατήσεις.

19.175-6.Α

«Αλλά, για δοκίμασε να κάνεις τα ίδια με τη γάτα σου!

«Νομίζεις ότι θα απαντήσει όπως ο σκύλος στις προσβολές σου και ότι θα εκτελεί για το χατήρι σου τα ίδια ταπεινωτικά “κόλπα”; Όχι βέβαια!

«Παρόλο που η γάτα δεν έχει αρκετή σωματική δύναμη για να σε πληρώσει “επιτόπου”, δεν θα ξεχάσει ποτέ πώς της φέρθηκες, και κάποια μέρα θα εκδικηθεί.

19.176.Α

«Αναφέρονται περιπτώσεις με γάτες που πήδηξαν στο λαιμό ενός ανθρώπου όταν αυτός κοιμόταν. Το πιστεύω αυτό, γιατί γνωρίζω τα ελατήρια που ωθούν μια γάτα να κάνει τέτοια πράξη.

«Όχι, η γάτα έχει την αίσθηση του εαυτού της, γνωρίζει την αξία της· είναι υπερήφανη, απλώς και μόνο επειδή είναι γάτα και επειδή η φύση της κατέχει τη βαθμίδα του νου που της ανήκει λόγω των ικανοτήτων των προγόνων της.

«Σε καμία περίπτωση, κανένα ον, ούτε και ο άνθρωπος, δεν πρέπει να της κρατάει κακία γι’ αυτό.

«Τι φταίει εκείνη που είναι γάτα; Τι το κακό υπάρχει που η παρουσία της κατέχει, λόγω των προτερημάτων των προγόνων της, αυτή τη βαθμίδα της “συνειδητότητας του εαυτού”;

«Δεν πρέπει να μισούμε τη γάτα γι’ αυτό, ούτε να τη δέρνουμε, ούτε να την προσβάλλουμε· το αντίθετο, πρέπει να της αποδίδουμε αυτά που της ανήκουν, εφόσον βρίσκεται σε μια υψηλή βαθμίδα στην κλίμακα της εξέλιξης της “συνειδητότητας του εαυτού”.

19.176.Α

«Δεν είναι άσχετο το ότι ένας αρχαίος προφήτης του πλανήτη «Ντεσαγκροανσκράντ», ο διάσημος “Αρχουνίλο”, ο σημερινός βοηθός του Μεγάλου Ανακριτή ολόκληρου του Σύμπαντος για θέματα Αντικειμενικής Ηθικής, είπε κάποτε;

«Αν ένα ον είναι ανώτερο από εσένα λόγω του Νου του, υποκλίσου μπροστά του και προσπάθησε να το μιμηθείς σε όλα· αν, αντίθετα, είναι κατώτερο σου, να είσαι δίκαιος απέναντι του, επειδή κάποτε βρισκόσουν κι εσύ στη θέση του στο μέτρο της κλίμακας του Νου του ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ».

19.176.Α

Λοιπόν, καλό μου παιδί, τα λόγια μου προξένησαν στο γήινο φίλο μου τόσο έντονη εντύπωση, που για δύο μέρες δεν έκανε τίποτε άλλο από το να σκέφτεται και να σκέφτεται.

Και το αποτέλεσμα τελικά ήταν ότι ο αρχιερέας Αμπντίλ ένιωσε για το έθιμο των «θυσιών» το συναίσθημα που αρμόζει, σχεδόν όπως θα έπρεπε εξαρχής.

19.177.Α

Μερικές μέρες αργότερα έτυχε να έχουν εκείνη τη γιορτή που τη λέγανε «Ζαντίκ» — μία από τις δύο μεγάλες θρησκευτικές γιορτές της Τικλιαμουίς — και μόλις τελείωσε η τελετή στο ναό στον οποίο ήταν αρχιερέας, ο φίλος μου Αμπντίλ άρχισε, αντί να κάνει το συνηθισμένο κήρυγμα, να μιλάει ξαφνικά για τις «θυσίες».

19.177.Α

Είχα πάει τυχαία εκείνη την ημέρα στο ναό και βρέθηκα ανάμεσα στους ακροατές.

Παρόλο που το θέμα του λόγου του ήταν αρκετά ασυνήθιστο για παρόμοια περίσταση σε έναν τέτοιο τόπο, εντούτοις κανένας δεν παραξενεύτηκε, διότι ο αρχιερέας Αμπντίλ μιλούσε εκείνη τη μέρα με περισσότερη θέρμη και ευφράδεια από κάθε άλλη φορά.

Μίλησε με τόσο σπαρακτική ειλικρίνεια, ζωντάνεψε τα λόγια του με τόσα πειστικά και παραστατικά παραδείγματα, που πάρα πολλοί ακροατές του δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους λυγμούς τους.

19.177.Α

Ο λόγος του προκάλεσε τόσο έντονη αίσθηση, που παρά τη διάρκεια του — διότι αντί για μισή ώρα ή μία ώρα, παρατάθηκε αυτή τη φορά, αντίθετα από κάθε συνήθεια, μέχρι την επόμενη ημέρα — κανένας δεν σηκώθηκε να φύγει· κι όταν τελείωσε, όλοι έμειναν καρφωμένοι στις θέσεις τους για πολλή ώρα, σα μαγεμένοι.

19.177.Α

Τις επόμενες μέρες, ορισμένα αποσπάσματα από το λόγο του άρχισαν να διαδίδονται ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν τον άκουσαν.

19.177.Α

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι επικρατούσε τότε η συνήθεια οι αρχιερείς να ζουν μόνο από τις προσφορές των ενοριτών τους. Ο αρχιερέας Αμπντίλ έπαιρνε λοιπόν κι αυτός από το «ποίμνιο» του κάθε είδους προϊόντα για τη συνηθισμένη του ύπαρξη, και μεταξύ άλλων ψητά ή βραστά «πτώματα» από όντα διαφόρων εξωτερικών μορφών, όπως κότες, χήνες, πρόβατα, κ.λπ. Έπειτα όμως από τον περίφημο λόγο του, κανένας δεν του πήγαινε πια τα συνηθισμένα δώρα, δεν του έφερναν και δεν του έστελναν τίποτε άλλο εκτός από φρούτα, λουλούδια, χειροτεχνήματα και άλλα τέτοια πράγματα.

19.177-8.Α

Από την άλλη κιόλας μέρα, ο γήινος φίλος μου έγινε ο «ιερέας της μόδας». Ο ναός όπου λειτουργούσε πλημμύριζε από όντα της πόλης Κουρκαλάι, ενώ τον εκλιπαρούσαν κιόλας να πάει να κηρύξει και σε άλλους ναούς.

Μίλησε αναρίθμητες φορές ενάντια στην προσφορά θυσιών, και ο αριθμός των θαυμαστών του αυξανόταν καθημερινά, τόσο που έγινε διάσημος όχι μόνο ανάμεσα στα όντα της πρωτεύουσας, αλλά κι ανάμεσα στα όντα όλης της χώρας.

19.178.Α

Δεν ξέρω πώς θα τελείωναν όλα αυτά, αν σύσσωμο το ιερατείο, δηλαδή τα όντα-άνθρωποι που ασκούσαν το ίδιο επάγγελμα με το φίλο μου, θορυβημένο και ανήσυχο από τη δημοτικότητα του, κάποια στιγμή δεν ξεσηκωνόταν ενάντια σε όλα όσα κήρυττε.

Οι συνάδελφοι του προφανώς φοβόντουσαν ότι αν σταματούσε το έθιμο των θυσιών θα έχαναν τα ωραία τους εισοδήματα και θα έβλεπαν την εξουσία τους να εξασθενεί λίγο-λίγο μέχρι να εξαφανιστεί.

19.178.Α

Ο αριθμός των εχθρών του αρχιερέα Αμπντίλ αυξανόταν καθημερινά, και άρχισαν να διαδίδουν κάθε λογής συκοφαντίες, για το άτομο του, καθώς και υπονοούμενα, που σκόπευαν να τον φέρουν σε δύσκολη θέση ή να καταστρέψουν το κύρος του και τη δημοτικότητα του.

19.178.Α

Στους ναούς τους οι συνάδελφοι του άρχισαν να κάνουν κηρύγματα που αποδείκνυαν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που είχε κηρύξει ο αρχιερέας Αμπντίλ.

19.178.Α

Τα πράγματα προχώρησαν τόσο πολύ, που το ιερατείο έφθασε στο σημείο να δωροδοκήσει διάφορα όντα με «Χασναμουσιανές» ιδιότητες για να τα κάνει να επινοήσουν και να προβούν σε κάθε είδους ασχήμιες απέναντι στον καημένο τον Αμπντίλ. Και πράγματι, εκείνα τα γήινα μηδενικά έφτασαν ως το σημείο να προσπαθήσουν επανειλημένα να καταστρέψουν την ύπαρξη του, βάζοντας δηλητήριο στα διάφορα φαγώσιμα δώρα που του πρόσφερναν.

19.178.Α

Στο μεταξύ, ο αριθμός των ειλικρινών θαυμαστών του αυξανόταν καθημερινά.

19.178-9.Α

Τελικά, το σώμα των αρχιερέων δεν μπόρεσε να κρατηθεί, και μια θλιβερή μέρα κάλεσε το φίλο μου να απολογηθεί σε οικουμενική σύνοδο, η οποία συνεδρίασε για τέσσερις μέρες. ·

Η σύνοδος έβγαλε μια απόφαση που διέτασσε τον γήινο φίλο μου να αποχωρήσει για πάντα από την τάξη των αρχιερέων· επιπλέον, οι συνάδελφοι του μεθόδευσαν εναντίον του ένα σχέδιο καταδίωξης του.

19.179.Α

Όλα αυτά τα μέτρα προκάλεσαν, φυσικά, μια έντονη επίδραση στον ψυχισμό των συνηθισμένων όντων· ακόμα κι εκείνα που βρίσκονταν γύρω του και τον εκτιμούσαν περισσότερο, άρχισαν να τον αποφεύγουν και να διαδίδουν εναντίον του τις χειρότερες κατηγορίες. Όσοι την προηγούμενη κιόλας μέρα του έστελναν λουλούδια και δώρα, όλοι εκείνοι που σχεδόν τον θεοποιούσαν, με τις συκοφαντίες εναντίον του έγιναν σύντομα δεδηλωμένοι εχθροί του, λες και όχι μόνο τους είχε προσβάλλει προσωπικά, αλλά είχε στραγγαλίσει και είχε σφάξει όλους τους συγγενείς και τους φίλους τους.

19.179.Α

Τέτοιος είναι ο ψυχισμός των όντων εκείνου του «πρωτότυπου» πλανήτη.

19.179.Α

Με λίγα λόγια, η ειλικρινής επιθυμία του υπέροχου φίλου μου να κάνει το καλό στο περιβάλλον του, του κόστισε βάσανα επί βασάνων. Όλα αυτά, τελικά, δεν θα είχανε μεγάλη σημασία, αν από υπερβολική ατιμία, οι πρώην συνάδελφοι του φίλου μου και τα υπόλοιπα «κατ’ εικόνα του Θεού» γήινα όντα που τον περιστοίχιζαν δεν έφταναν ως το σημείο να δώσουν ένα τέλος στα βάσανα του — δηλαδή να τον σκοτώσουν.

19.179.Α

Αυτό έγινε ως εξής:

Ο φίλος μου, επειδή είχε γεννηθεί σε μια απομακρυσμένη επαρχία, δεν είχε κανένα συγγενή στην πόλη Κουρκαλάι.

Όσο για τις εκατοντάδες υπηρέτες του και τα άλλα συνηθισμένα γήινα μηδενικά που τον περιτριγύριζαν, λόγω της σημαντικής θέσης που κατείχε, όλοι αυτοί σιγά-σιγά διασκορπίστηκαν, όσο ο φίλος μου ξέπεφτε στα μάτια τους.

19.179-80.Α

Και, τελικά, δεν του απόμεινε παρά ένα ον πολύ γερασμένο, το οποίο είχε μείνει πολύν καιρό κοντά του.

Για να λέμε την αλήθεια, κι αυτός ο γέροντας έμεινε μαζί του μόνο και μόνο λόγω της γεροντικής εξάντλησης στην οποία είχε φτάσει, όπως συμβαίνει στα περισσότερα όντα εκεί κάτω εξαιτίας της αφύσικης οντικής τους ύπαρξης — με άλλα λόγια, λόγω της απόλυτης αδυναμίας του να έχει την παραμικρή χρησιμότητα, μέσα στις συνθήκες της καθημερινής οντικής ύπαρξης.

Καθώς δεν ήξερε τι θα απογίνει, δεν εγκατέλειψε το φίλο μου, ακόμα κι όταν εκείνος είχε πια χάσει κάθε κύρος και άρχισαν να τον καταδιώκουν.

19.180.Α

Τούτος λοιπόν ο γέροντας, όταν μπήκε ένα θλιβερό πρωινό στο δωμάτιο του φίλου μου, βρήκε το πλανητικό του σώμα κομμένο κομματάκια.

Γνωρίζοντας την αγάπη μου για τον αρχιερέα Αμπντίλ, έτρεξε αμέσως σπίτι μου να με ενημερώσει.

19.180.Α

Σου έχω ήδη πει ότι εκείνο το γήινο ον το αγαπούσα σαν συγγενή μου. Έτσι όταν έμαθα το τρομερό γεγονός, λίγο έλλειψε να συμβεί μέσα στην παρουσία μου το «Σκινικουναρτζίνο», να διακοπούν δηλαδή οι δεσμοί που συνδέουν τα ξεχωριστά οντικά μου κέντρα.

19.180.Α

Εκείνη την ημέρα φοβήθηκα μήπως κάποιο από εκείνα τα ασυνείδητα όντα προξενήσει κι άλλους εξευτελισμούς στα υπολείμματα του πλανητικού του σώματος, κι έτσι αποφάσισα να εμποδίσω κάτι τέτοιο.

Προσέλαβα λοιπόν αμέσως, πληρώνοντας ένα σημαντικό ποσό, μερικά κατάλληλα όντα και τα έβαλα να μεταφέρουν, κρυφά απ’ όλο τον κόσμο, το πλανητικό του σώμα και να το φορτώσουν προσωρινά στο «Σελτσανάχ» μου, στη σχεδία μου που ήταν αραγμένη εκεί κοντά στον ποταμό Ωξοσέρια και την οποία είχα κρατήσει, γιατί σκόπευα κάποτε να επιστρέψω προς την Κολχίδιο θάλασσα για να ξαναβρώ το σκάφος Ευκαιρία.

19.180.Α

Το θλιβερό τέλος του φίλου μου δεν εμπόδισε τα κηρύγματα του για τις «θυσίες» να ασκήσουν επίδραση σε όλο και περισσότερα όντα.

Ο αριθμός των φόνων για θυσίες μειώθηκε αισθητά· και ήταν φανερό ότι αν δεν εξέλιπε με τον χρόνο τελείως αυτό το έθιμο, τουλάχιστον θα μειωνότανε πάρα πολύ.

Για μένα, πάντως, αυτό ήτανε ήδη αρκετό.

19.180.Α

Και καθώς δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω εκεί πέρα, αποφάσισα να ξαναβγώ στην Κολχίδιο θάλασσα και να αποφασίσω τι θα έκανα με το πλανητικό σώμα του φίλου μου.

19.180.Α

Φτάνοντας στο σκάφος μας Ευκαιρία, βρήκα ένα Αιθερόγραμμα από τον Άρη το οποίο μου ανήγγειλε καινούργιες αφίξεις όντων από τον πλανήτη Καρατάς και εξεδήλωνε την επιθυμία για άμεση επιστροφή μου.

19.181.Α

Αυτό το Αιθερόγραμμα μου έδωσε την απροσδόκητη ιδέα να μην απαλλαγώ επιτόπου από το πλανητικό σώμα του φίλου μου, αλλά να το πάρω μαζί μου στον Άρη και να το θάψω εκεί.

19.181.Α

Αποφάσισα να ενεργήσω μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή φοβόμουν ότι οι εχθροί του, από το μίσος τους, θα αναζητούσαν το πλανητικό του σώμα και ότι, μαθαίνοντας τυχαία το μέρος όπου είχε παραδοθεί στην παρουσία του πλανήτη — ή όπως λένε οι ευνοούμενοί σου, το μέρος που ήταν θαμένο — δε θα παρέλειπαν να το αρπάξουν για να το υποβάλουν σε ανομολόγητες πράξεις.

19.181.Α

Επιβιβάστηκα στο σκάφος Ευκαιρία, και από την Κολχίδιο θάλασσα ανεβήκαμε γρήγορα στον πλανήτη Άρη, όπου οι δικοί μας, με τη βοήθεια μερικών καλόψυχων Αρειανών που έμαθαν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Γη, έσπευσαν να απονείμουν στο πλανητικό σώμα το οποίο είχα φέρει τις τιμές που του έπρεπαν.

Το έθαψαν με όλους τους εθιμοτυπικούς κανόνες που συνηθίζονται σ’ εκείνον τον πλανήτη, και έπειτα ύψωσαν εκεί ένα μνημείο που του άξιζε.

19.181.Α

Αυτός ήταν ο πρώτος και, αναμφίβολα, ο τελευταίος «τάφος» ενός όντος της Γης στον πλανήτη Άρη, που είναι τόσο κοντινός και, ταυτόχρονα, τελείως απρόσιτος σε όλα τα γήινα όντα.

19.181.Α

Αργότερα έμαθα ότι αυτή η ιστορία υπέπεσε στην αντίληψη του Μέγιστου Αρχι-Αρχάγγελου Σετρενοτζινάρκο, του Στυλοβάτη-Όλων-των-Τεταρτημορίων για το τμήμα του Σύμπαντος στο οποίο ανήκει το ηλιακό σύστημα Ορς, και ότι εξέφρασε την ικανοποίηση του, δίνοντας, σ’ αυτόν που ήταν υπεύθυνος, εντολές για το θέμα της ψυχής του γήινου φίλου μου.

19.181.Α

Στον Άρη με περίμεναν πράγματι πολλά όντα της φυλής μας, που μόλις είχαν φτάσει από τον πλανήτη Καρατάς.

Ανάμεσά τους, παιδί μου, βρισκόταν άλλωστε και η γιαγιά σου, η οποία, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Αρχι-τζιρλικνέρ του πλανήτη Καρατάς, προοριζόταν να γίνει το παθητικό μισό μου για τη συνέχιση του είδους μας.