Study of Beelzebub's Tales

Περίληψη

Στην ερώτηση του Χασίν πως γίνεται τα όντα του πλανήτη Γη να νομίζουν ότι το «εφήμερο είναι πραγματικό», ο Βεελζεβούλ απαντά ότι τούτη η ιδιαιτερότητα του ψυχισμού τους εμφανίστηκε τις τελευταίες περιόδους και αυτό επειδή το ουσιαστικό μέρος, που συγκροτείται μέσα τους, άφησε λίγο-λίγο τα άλλα μέρη της συνολικής τους παρουσίας να αντιλαμβάνονται όλες τις νέες εντυπώσεις χωρίς να εκπληρώνουν κανένα «οντικό Πάρτκντολγκ-καθήκον», δηλαδή να τις αντιλαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο όπως το κάνουν οι ξεχωριστές και ανεξάρτητες εντοπίσεις τους, που ονομάζονται οντικά κέντρα. Ή για να μιλήσουμε όπως εκείνα, πιστεύουν όλα όσα τους λένε, αντί να πιστεύουν μόνο σε ό,τι μπόρεσαν μόνα τους να γνωρίσουν μετά από συνετούς συλλογισμούς.

Όπως εξηγεί ο Βελζεβούλ στον Χασίν, αυτό τι ιδιότυπο χαρακτηριστικό του ψυχισμού τους — που συνίσταται στο να δίνουν βάση μόνο σε ό,τι λέει ο κύριος Παπαδόπουλος ή ο κύριος Παπαδάκης, χωρίς να κάνουν κάποια προσπάθεια να μάθουν κάτι περισσότερο — έχει ριζώσει μέσα τους από πολύ παλιά και τώρα ούτε καν ψάχνουν να γνωρίσουν κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο με προσωπικούς ενεργητικούς συλλογισμούς. Όπως επισημαίνει αυτό δεν είναι αποτέλεσμα του οργάνου Κουνταμπάφερ αλλά των αφύσικων συνθηκών που τα ίδια δημιούργησαν λίγο-λίγο και που τελικά σχημάτισαν στη συνολική τους παρουσία, αυτό που σήμερα είναι ο εσωτερικός «Κακοποιός Θεός» τους, αυτό που ονομάζεται «Αυτο-Καθησυχαστής».

13.92.Α

— Σε παρακαλώ, πολυαγαπημένε μου παππού, εξήγησε μου λιγάκι, πώς γίνεται εκείνα τα όντα του πλανήτη Γη να νομίζουν ότι το «εφήμερο» είναι πραγματικό;

13.92.Α

Στην ερώτηση του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

13.92.Α

— Τούτη η ιδιαιτερότητα του ψυχισμού τους, παιδί μου, δεν εμφανίστηκε παρά τις τελευταίες περιόδους. Κι αυτό επειδή το ουσιαστικό μέρος, που συγκροτείται μέσα τους όπως και μέσα σε όλα τα τρίμυαλα όντα, άφησε λίγο-λίγο τα άλλα μέρη της συνολικής τους παρουσίας να αντιλαμβάνονται όλες τις νέες εντυπώσεις χωρίς να εκπληρώνουν κανένα «οντικό Πάρτκντολγκ-καθήκον», δηλαδή να τις αντιλαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο όπως το κάνουν οι ξεχωριστές και ανεξάρτητες εντοπίσεις τους, που ονομάζονται «οντικά κέντρα». Ή, για να μιλήσουμε όπως εκείνα, πιστεύουν όλα όσα τους λένε, αντί να πιστεύουν μόνο σε ό,τι μπόρεσαν μόνα τους να γνωρίσουν μετά από συνετούς συλλογισμούς, δηλαδή σε κάτι για το οποίο μπόρεσαν να πειστούν από τα αποτελέσματα μιας «αντιπαραθετικής σύγκρισης» όλων των δεδομένων που έχουν ήδη εναποτεθεί μέσα τους, και στα οποία βασίζεται ο σχηματισμός διάφορων εννοιών σε καθεμιά από τις διαφορετικής φύσης εντοπίσεις τους.

13.92-3.Α

Γενικά, μια νέα ιδέα δεν κρυσταλλώνεται στην παρουσία εκείνων των παράξενων όντων παρά μόνο αν κάποιος κύριος Παπαδόπουλος εκφράσει μια γνώμη για κάποιον ή για κάτι. Κι αν τύχει κάποιος κύριος Παπαδάκης να μιλήσει με τη σειρά του για το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο, τότε πια είναι απόλυτα σίγουροι ότι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι και ότι δε θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.

Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας του ψυχισμού τους, όλα τα όντα εκεί κάτω που άκουσαν να μιλούν με τον τρόπο που ξέρεις για το συγγραφέα εκείνον, έχουν πειστεί αυτή τη στιγμή πως είναι πράγματι ένας μεγάλος, μα πολύ μεγάλος ψυχολόγος, κι ένας ασύγκριτος γνώστης του ψυχισμού των όντων του πλανήτη του.

13.93.Α

Αλλά κατά τη διάρκεια της τελευταίας παραμονής μου ανάμεσά τους, όταν θέλησα να επισκεφθώ αυτόν τον συγγραφέα για τον οποίο είχα κι εγώ ακούσει τόσο καλά λόγια, με σκοπό να διευκρινίσω ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, βρέθηκα, στην πραγματικότητα, μπροστά σ’ ένα ον που, σύμφωνα με την κατανόησή μου, έμοιαζε με όλους τους σημερινούς συγγραφείς εκεί κάτω, είχε δηλαδή εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη, και, όπως λέει και ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, «δεν έβλεπε πέρα από τη μύτη του». Όσο για τη γνώση του αληθινού ψυχισμού των όντων του πλανήτη του μέσα στις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής τους, σ’ αυτό το θέμα ήτανε τελείως αδαής.

13.93.Α

Το επαναλαμβάνω, η ιστορία αυτού του συγγραφέα δείχνει με χαρακτηριστικό τρόπο, μέχρι ποιο σημείο τα τρίμυαλα όντα που σ’ αρέσουν — και προπαντός τα σημερινά — αποφεύγουν να πραγματοποιήσουν τα «οντικά τους Πάρτκντολγκ-καθήκοντα». Αποδεικνύει δε ότι μέσα τους δεν κρυσταλλώνονται ποτέ «υποκειμενικές οντικές πεποιθήσεις» οι οποίες είναι καρπός δικών τους λογικών συλλογισμών — όπως συμβαίνει με τα περισσότερα τρίμυαλα όντα — αλλά αποκλειστικά και μόνο «οντικές πεποιθήσεις» που εξαρτώνται από τη γνώμη κάποιου άλλου.

13.93.Α

Κι επειδή έχουν πάψει να εκπληρώνουν τα οντικά τους Πάρτκντολγκ-καθήκοντα — τα μόνα που μπορούν να δώσουν σ’ ένα ον τη γνώση μιας υπαρκτής πραγματικότητας — νόμισαν ότι διέκριναν σ’ εκείνον το συγγραφέα κάποιες ανύπαρκτες ιδιότητες.

13.93.Α

Αυτό το ιδιότυπο χαρακτηριστικό του ψυχισμού τους — που συνίσταται στο να δίνουν βάση μόνο σε ό,τι λέει ο κύριος Παπαδόπουλος ή ο κύριος Παπαδάκης, χωρίς να κάνουν κάποια προσπάθεια να μάθουν κάτι περισσότερο — έχει ριζώσει μέσα τους από πολύ παλιά και τώρα ούτε καν ψάχνουν να γνωρίσουν κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο με προσωπικούς ενεργητικούς συλλογισμούς.

13.93-4.Α

Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι αυτό δεν πρέπει να το αποδώσουμε στο όργανο Κουνταμπάφερ που είχε εμφυτευφθεί στους προγόνους τους, ούτε και στις συνέπειές του που κρυσταλλώθηκαν μέσα τους από το λάθος ορισμένων Ιερών Ατόμων, και στη συνέχεια μεταδόθηκαν κληρονομικά από γενιά σε γενιά.

13.94.Α

Όχι. Είναι ένοχα τα ίδια, καθώς δημιούργησαν μόνα τους, λίγο-λίγο, τις αφύσικες συνθήκες της εξωτερικής οντικής τους ύπαρξης, οι οποίες τελικά σχημάτισαν στη συνολική τους παρουσία αυτό που σήμερα είναι ο εσωτερικός «Κακοποιός Θεός» τους, αυτός που ονομάζεται «Αυτο-Καθησυχαστής».

13.94.Α

Θα το καταλάβεις άλλωστε πολύ καλά και μόνος σου όταν θα σου δώσω, όπως σου υποσχέθηκα, όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον πλανήτη που σ’ αρέσει.

13.94.Α

Πάντως, σε συμβουλεύω θερμά, να είσαι πολύ προσεκτικός στο μέλλον όταν πρόκειται να μιλήσεις για τα τρίμυαλα όντα εκείνου του πλανήτη, και να μην τα προσβάλλεις· γιατί αν κατά τύχη, αν ο Διάβολος σπάσει το ποδάρι του και μάθουν κάποια από τις προσβολές σου, θα σου παίξουν, όπως λένε, κάποιο «βρώμικο παιχνίδι».

13.94.Α

Καλά θα ήταν να θυμηθούμε εδώ ένα από τα αποφθέγματα του καλού μας Ναστραντίν Χότζα:

13.94.Α

«Έ! και τι δε βλέπουμε στον κόσμο! Ακόμα και ένας ψύλλος μπορεί καμιά φορά να καταπιεί έναν ελέφαντα!»

13.94.Α

Ο Βεελζεβούλ ήθελε να πει κάτι ακόμη, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπήκε ένας καμαρωτός του σκάφους και του παρέδωσε ένα «Αιθερόγραμμα» που ήταν γι’ αυτόν.

13.94.Α

Αφού ο Βεελζεβούλ άκουσε το περιεχόμενο του «Αιθερογράμματος» και ο καμαρωτός βγήκε, ο Χασίν γύρισε προς τον παππού του και του είπε:

13.94.Α

— Αγαπημένε μου παππού, πες μου κάτι ακόμα για τα τρίκεντρα όντα που κατοικούν στον ενδιαφέροντα πλανήτη που λέγεται «Γη».

13.94.Α

Ο Βεελζεβούλ κοίταξε πάλι τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, κούνησε με περίεργο τρόπο το κεφάλι του, και συνέχισε.