Study of Beelzebub's Tales

Περίληψη

Συνεχίζοντας την διήγησή του για τις χώρες που επισκέφτηκε ο Βεελζεβούλ κατά την έκτη παραμονή του στον πλανήτη Γη, λέει στον Χασίν ότι μετά τη Γερμανία, πήγε στην Ιταλία και μετά εγκαταστάθηκε στην Γαλλία, στην κοινότητα που έγινε τελικά για τα όντα της Ρωσίας η «ζωογόνος πηγή εκείνου του «βίτσιου» που παγιώθηκε τους τελευταίους αιώνες στην αφύσικη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των γήινων τρίμυαλων όντων, το οποίο λέγεται «ενδοτικότητα».

Σύμφωνα με την διήγηση ενώ είχε επισκεφτεί στο παρελθόν αρκετές φορές την κοινότητα της Γαλλίας, δεν είχε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις ιδιαιτερότητες του ψυχισμού εκείνων των όντων, ούτε στη γνώμη που είχαν γι’ αυτά σε όλες σχεδόν τις άλλες κοινότητες εκεί κάτω, που τους θεωρούσαν «ακόλαστους» και διεφθαρμένους. Όταν εγκαταστάθηκε σε μία από τις επαρχιακές τους πόλεις περίμενε ενστικτωδώς να δεχθεί εντυπώσεις που θα προκαλούνταν από τις «ακόλαστες» και «διεφθαρμένες» εκδηλώσεις των όντων του τόπου· δεν άργησε όμως να διαπιστώσει, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι δεν επρόκειτο να δεχθεί τίποτα τέτοιο. Αντίθετα, ήταν τα πιο «πατριαρχικά» και «ενάρετα» από όλα τα τρίμυαλα όντα που βρίσκονταν στην ήπειρο της Ευρώπης. Άρχισε τότε να κάνει ειδικές παρατηρήσεις και να συλλέγει πληροφορίες, για να διευκρινίσει τους λόγους τους λόγους που τα παρεξήγησαν τα όντα των άλλων κοινοτήτων. Για να ανακαλύψει τις αιτίες της παρεξήγησης, στηρίχτηκε στις παρατηρήσεις και στην αμερόληπτη κρίση του, καθώς και στα ακόλουθα γεγονότα. Εφτασε στην πρωτεύουσά τους που ονομάζεται Παρίσι, την οποία τα όντα όλων των ηπείρων την θεωρούσαν κέντρο του «κατά φαντασίαν πολιτισμού» τους, όπως ακριβώς ήταν τα παλιά χρόνια για τα όντα των αρχαίων χρόνων οι πόλεις Σάμλιος, Κουρκαλάι, Βαβυλώνα, και άλλες, και την επόμενη μέρα αναζήτησε ένα Πέρση, τον οποίον του τον είχε συστήσει ένας φίλος του και μαζί επισκέφτηκαν διάφορα καφέ και κλάμπ στην συνοικία της Μονμάρτρης. Παρατήρησε πως όλοι όσοι δούλευαν σ’ εκείνα τα μαγαζιά ανήκαν σε κάποια από τις σημερινές κοινότητες της ευρωπαϊκής ηπείρου, ή άλλων ηπείρων και κανείς από αυτούς δεν ήταν Γάλλος. Από επίσκεψη σε επίσκεψη σε πολλά ύποπτα μέρη έφτασαν τελικά στους δρόμους της Μονμάρτης, εκεί όπου αφθονούσαν τα κάθε λογής «νυχτερινά σπίτια» της απωλείας, τα οποία επίσης δεν προοριζόταν για τους Γάλλους αλλά αποκλειστικά για τους ξένους.

Ο Β. αναστέναξε βαθιά και έπειτα χωρίς διάθεση λέει στον Χασίν ότι καθώς του διηγείται την βραδιά που πέρασε σ’ ένα εστιατόριο της Μονμάρτης η «Σαρπιτιμνιανή οντική αίσθηση», που δοκίμασε τότε, ανασταίνεται ακούσια μέσα του. Εκμυστηρεύεται στον Χασίν ότι για δεύτερη φορά στην ζωή του πραγματοποιήθηκε στο είναι του η διαδικασία της «Σαρπιτιμνιανής οντικής αίσθησης» που είχε άλλοτε δημιουργήσει στη συνολική του παρουσία ένα συναίσθημα εξέγερσης απέναντι στα θλιβερά αντικειμενικά αποτελέσματα που συμβαίνουν διαρκώς και ίσως εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, ή και σε ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν, μόνο και μόνο από την «απρονοησία» των Υψηλότατων και Αγιότατων Κοσμικών Ατόμων μας.

Εκφράζοντας φωναχτά τους συλλογισμούς τους αναρωτιέται πώς μπόρεσαν να μην προβλέψουν, στους υπολογισμούς τους για την αρμονική κίνηση των κοσμικών συγκεντρώσεων, ότι ο κομήτης Κοντούρ και ο άτυχος πλανήτης Γη θα συγκρούονταν; Ότι εμφυτεύοντας το όργανο Κουνταμπάφερ παρ’ όλο που καταστράφηκε στην πορεία, ο θεμελιώδης κοσμικός νόμος Επταπαραπαρσινόχ, με τα “Μντνελ-ιν” του, δεν θα έπαυε να παραμένει ο ίδιος, όσον αφορά την εξελικτική διαδικασία, για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, καθώς και για καθετί που υπάρχει στο Σύμπαν.

Και κυρίως σ’ αυτή τη δεύτερη απρονοησία τους, οφείλεται η φρικτή κατάσταση όπου βρίσκονται τα εδώ τρίμυαλα όντα, με την έννοια ότι, είναι σχεδόν αδύνατο, εξαιτίας των διαφόρων συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, να προωθήσουν μέχρι τον απαιτούμενο βαθμό την τελειοποίηση των ιερών μερών που επενδύονται μέσα τους.

Οτι τη διάρκεια αυτών αιώνων, ένας μεγάλος αριθμός ιερών Ατόμων στάλθηκε Άνωθεν, με την ειδική αποστολή να βοηθήσουν για να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ· ωστόσο τίποτα δεν άλλαξε. Εκείνα που υπήρχαν εδώ και εκατό περίπου αιώνες έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά που είχε μπροστά του.

Καθώς έφερνε στον νου όλες αυτές τις εικόνες για τα πολιτισμικά κέντρα τους που καταστράφηκαν όλους αυτούς αιώνες που επισκέφτηκε τον πλανήτη Γη αναρωτήθηκε: Μήπως και τα σημερινά όντα δεν συγκεντρώνονται και δεν περνούν τον καιρό τους με τρόπο ανάξιο για τρίμυαλα όντα, ακριβώς όπως έκαναν τα όντα όλων των προηγούμενων περιόδων σε τούτο τον άμοιρο πλανήτη; Τι πρόκειται να συμβεί με το σημερινό πολιτισμικό κέντρο τους, την πόλη του Παρισιού, οι αιώνες που έρχονται θα το δείξουν.

Συνεχίζοντας την αφήγησή του για εκείνη την βραδιά που πέρασε στην Μονμάρτη αναφέρεται σ έναν Αμερικάνο που γνώρισε εκείνο το βράδυ και ότι με τις συζητήσεις τους ξεκαθάρισε κάποια θέματα σχετικά με το πώς εκμεταλλεύονται οι Αμερικάνοι μπίζνεσμαν τις αδυναμίες των συμπατριωτών τους για την «Παριζιάνικη μόδα».

Καθώς επέστρεφαν στο ξενοδοχείο, συλλογιζόταν όλα όσα είδε και άκουσε εκείνο το βράδυ στην Μονμάρτη και κατάλαβε πολύ καλά γιατί και πως είχε δημιουργηθεί στα όντα που ανήκαν σε άλλες κοινότητες μία γνώμη για τα όντα της κοινότητας της Γαλλίας, τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα. Εξηγεί στον Χασίν ότι καθώς η ικανότητα της οντικής διάκρισης ατρόφησε σε όλα τα σημερινά όντα τα θεωρούν όλα αυτά γαλλικά και όταν αργότερα επιστρέψουν στις κοινότητές τους διηγούνται στους συμπατριώτες τους όλα όσα είδαν και άκουσαν σ’ εκείνη την συνοικία, λες και όλα ήταν γαλλικής προέλευσης και αυτοί που τα έκαναν ήταν Γάλλοι. Αλλά η εντύπωση που δημιουργήθηκε για τα όντα της κοινότητας της Γαλλίας στην παράξενη συνειδητότητα των όντων από άλλες κοινότητες, έχει μία αιτία ακόμη βαθύτερη η οποία βασίζεται σε μία από τις ιδιομορφίες του συνόλου του ψυχισμού τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα οφείλεται, για άλλη μία φορά, στο ολέθριο έθιμο που επινόησαν και που λέγεται «εκπαίδευση».

Ο Β. εκφράζει στον Χασίν την συμπόνια του για τους Γάλλους αλλά και τον θαυμασμό του επειδή μπόρεσαν να διατηρήσουν οι περισσότεροι από αυτούς ανέπαφα στην παρουσία τους, τα δεδομένα που απαιτούνται για τις δύο οντικές παρορμήσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η αντικειμενική ηθική, οι οποίες λέγονται «πατριαρχικότητα», «αγάπη της οικογένειας», και «οργανική ντροπή». Ωστόσο καθώς εδώ και πολλά χρόνια συρρέουν προς αυτό το «πολιτισμικό κέντρο», απ’ όλα τα μέρη της Γης, όντα που αφιερώθηκαν οριστικά στον «απατηλό Θεό», τον «απατηλό Θεό» που πράγματι κατέληξε να γίνει ένα ιδανικό το οποίο θα μπορούσαμε θαυμάσια να προσδιορίσουμε με τη φράση: «να φτάσει κανείς να απελευθερωθεί από κάθε ανάγκη για οντική προσπάθεια κι από κάθε ανησυχία της ουσίας, για «οποιοδήποτε θέμα» συνειδητά ή ασυνείδητα, ασκούν βλαβερή επίδραση πάνω στα όντα εκείνης της κοινότητας. Σαν μια τέτοια βλαβερή επίδραση αναφέρει την μόδα, που υπήρχε και τον καιρό του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού και ονομαζόταν «Αντιάτ» αλλά και κατά τη βαβυλωνιακή περίοδο που λεγόταν «Αηδία» και ότι η μόδα παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζαν τα έθιμα, με την διαφορά ότι αυτές οι σημερινές συνήθειες, η «μόδα» είναι απλώς πρόσκαιρες και δεν χρησιμεύουν παρά μόνο για την ικανοποίηση προσωπικών και ασήμαντων σκοπών καθαρά εγωϊστικών των σημερινών όντων αλλά και των μελλοντικών που εκδηλώνουν τις Χασναμουσιανές τους ιδιότητες με την δημιουργία της νέας μόδας και που διαδίδουν στην συνέχεια σε όλο τον πλανήτη.

37.220.Β

ΛΙΓΟ αργότερα, ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε:

37.220.Β

— Μετά τη Γερμανία, η ύπαρξη μου στην ευρωπαϊκή ήπειρο συνεχίστηκε για ένα χρονικό διάστημα στην κοινότητα των όντων που ονομάζεται «Ιταλία», και μετά την Ιταλία στην κοινότητα που έγινε τελικά για τα όντα της Ρωσίας η «ζωογόνος πηγή» εκείνου του «βίτσιου» που παγιώθηκε τους τελευταίους αιώνες στην αφύσικη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των γήινων τρίμυαλων όντων, το οποίο λέγεται «ενδοτικότητα» — με άλλα λόγια, εγκαταστάθηκα μεταξύ των όντων της κοινότητας της «Γαλλίας».

37.220.Β

Και τώρα, παιδί μου, θέλω να σου γνωρίσω τις ιδιάζουσες όψεις του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων της Γαλλίας, για να μπορέσεις να αντιληφθείς μέχρι ποιο σημείο έχει εξασθενίσει στους ευνοουμένους σου η φυσιολογική ιδιότητα της κρυστάλλωσης των οντικών δεδομένων που θα τους επέτρεπαν να σκέφτονται αμερόληπτα, με τον δικό τους τρόπο, και πώς συγκροτούνται μέσα τους υποκειμενικές γνώμες για το καθετί, γνώμες που συχνά είναι τελείως αντίθετες απ’ αυτές που θα είχαν, αν είχαν αντιληφθεί τα ίδια πράγματα μόνοι τους, μέσα από τις δικές τους προσωπικές εντυπώσεις.

37.220.Β

Κατά τη γνώμη μου θα ήταν χρήσιμο να πάρουμε για παράδειγμα τα ίδια τα όντα της Γαλλίας, γιατί έτσι θα αποσαφηνίσουμε αυτά που σου έλεγα πριν λίγο.

37.220-1.Β

Είναι γεγονός ότι σήμερα, στα όντα όλων των ομάδων της ηπείρου της Ευρώπης, όπου επικεντρώνεται ο λεγόμενος «πολιτισμός» τους, καθώς και στα όντα των άλλων ηπείρων, κρυσταλλώνονται οπωσδήποτε, από την αρχή του σχηματισμού τους σε υπεύθυνα όντα, ορισμένα δεδομένα βάσει των οποίων σχηματίζεται μία εικόνα για την ατομικότητα των Γάλλων, δεδομένα που τα κάνει να σχηματίζουν την ακλόνητη πεποίθηση ότι, απ’ όλους τους ομοίους τους πάνω στον πλανήτη Γη, οι Γάλλοι είναι, σύμφωνα με την έκφρασή τους, οι πιο «ακόλαστοι» και οι πιο «διεφθαρμένοι».

37.221.Β

Πριν διαλέξω την κοινότητα της Γαλλίας σαν τόπο μόνιμης ύπαρξης, είχε κιόλας συγκροτηθεί στην παρουσία μου κάποια ανάλογη εικόνα, διότι έχοντας πάει λίγο-πολύ παντού, σε όντα διαφορετικών ομάδων που κατοικούσαν στην επιφάνεια του πλανήτη σου, τα άκουγα συχνά στις συζητήσεις τους να εκφράζουν μια τέτοια γνώμη για τα όντα της Γαλλίας.

37.221.Β

Όπως σου είπα, είχα επισκεφτεί αρκετές φορές την κοινότητα της Γαλλίας, αλλά στα ταξίδια μου δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις ιδιαιτερότητες του ψυχισμού εκείνων των όντων, ούτε στη γνώμη που είχαν γι’ αυτά σε όλες σχεδόν τις άλλες κοινότητες εκεί κάτω.

37.221.Β

Τούτη τη φορά εγκαταστάθηκα σε μία από τις επαρχιακές τους πόλεις· η παρουσία μου βέβαια περίμενε ενστικτωδώς να δεχθεί εντυπώσεις που θα προκαλούνταν από τις «ακόλαστες» και «διεφθαρμένες» εκδηλώσεις των όντων του τόπου· δεν άργησα όμως να διαπιστώσω, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι δεν επρόκειτο να δεχθώ τίποτα τέτοιο.

37.221.Β

Αργότερα, όταν άρχισα να τα συναναστρέφομαι και να συνδέομαι φιλικά με κάποια από αυτά και με τις οικογένειές τους, τότε, όχι μόνο διαλύθηκαν σιγά-σιγά μέσα μου όλα τα δεδομένα της «μηχανικής γνώμης» μου, αλλά με τη σειρά τους κρυσταλλώθηκαν στην παρουσία μου «οντικά δεδομένα» που προκαλούσαν την επιτακτική ανάγκη να μάθω για ποιους ακριβώς λόγους μπόρεσε να κρυσταλλωθεί, στη συνολική παρουσία των όντων των άλλων κοινοτήτων, μια γνώμη τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα.

37.221.Β

Αυτό το ζήτημα με απασχολούσε κάθε μέρα, κυρίως διότι, καθώς εζούσα μαζί τους, έβλεπα καθαρά ότι, αντί να είναι «ακόλαστα» και «ανήθικα», τα όντα εκείνης της κοινότητας ήταν, αντίθετα, τα πιο «πατριαρχικά» και «ενάρετα» από όλα τα τρίμυαλα όντα που βρίσκονταν στην ήπειρο της Ευρώπης.

37.221.Β

Άρχισα τότε να κάνω ειδικές παρατηρήσεις, και να συλλέγω τις απαιτούμενες πληροφορίες, για να διευκρινίσω τους λόγους που τα παρεξήγησαν οι σημερινοί ευνοούμενοί σου.

37.222.Β

Όσο έμενα σ’ εκείνη την επαρχιακή πόλη δεν μπόρεσα να διευκρινίσω τίποτα απολύτως, αλλά αργότερα, από την πρώτη μέρα που πήγα στην πρωτεύουσα των όντων της Γαλλίας, ξεκαθάρισαν σιγά-σιγά στο νου μου οι κύριες αιτίες αυτής της παρεξήγησης.

37.222.Β

Για να ανακαλύψω αυτές τις αιτίες, στηρίχτηκα στις παρατηρήσεις και στην αμερόληπτη κρίση μου, καθώς και στα ακόλουθα γεγονότα:

37.222.Β

Φτάνοντας στην πρωτεύουσά τους που ονομάζεται «Παρίσι» — η οποία, παρεμπιπτόντως, είχε γίνει πια, στις «Λογικνεστεριανές κρυσταλλώσεις» των γήινων τρίμυαλων όντων όλων των ηπείρων, το κέντρο του «κατά φαντασίαν πολιτισμού» τους, όπως ακριβώς ήταν τα παλιά χρόνια για τα όντα των αρχαίων χρόνων οι πόλεις Σάμλιος, Κουρκαλάι, Βαβυλώνα, και άλλες — πήγα κατευθείαν από το σιδηροδρομικό σταθμό σ’ ένα ξενοδοχείο που μου είχαν συστήσει φίλοι από το Βερολίνο.

37.222.Β

Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα ήταν ότι όλο το προσωπικό του ξενοδοχείου ήταν ξένοι, και οι περισσότεροι μιλούσαν αγγλικά, ενώ λίγο καιρό πριν, όπως έμαθα, όλοι οι υπάλληλοι του ίδιου ξενοδοχείου μιλούσαν μόνο ρώσικα.

37.222.Β

Την επομένη της άφιξης μου σ’ εκείνη τη σύγχρονη Σάμλιος, άρχισα να αναζητώ ένα ον που ανήκε στην κοινότητα της Περσίας, το οποίο μου το είχε συστήσει ένας καλός μου φίλος, Πέρσης κι αυτός, που έμενε στην πρωτεύουσα εκείνης της κοινότητας.

37.222.Β

Ο καινούργιος Πέρσης φίλος μου μου πρότεινε το ίδιο βράδυ να κάνουμε μια βόλτα στο «Μπουλβάρ ντε Καπουσίν», όπως το λένε, και να καθίσουμε για λίγο στο πασίγνωστο «Γκραν Καφέ» τους.

37.222.Β

Φτάνοντας στο «Γκραν Καφέ», καθήσαμε σ’ ένα από τα πολλά τραπέζια, που έπιαναν, όπως συνήθως στο Παρίσι, το μισό πεζοδρόμιο.

37.222.Β

Όπως ήδη σου είπα, το «καφέ», για τα όντα της ευρωπαϊκής ηπείρου, είναι ότι το «Τσαϊχανέ» για εκείνα της ασιατικής ηπείρου· η μόνη διαφορά είναι ότι, στα Τσαϊχανέ της ασιατικής ηπείρου, σερβίρουν ένα κοκκινωπό υγρό που βγαίνει από ένα φύλλο γνωστό σε όλους, ενώ στα «καφέ» της ηπείρου της Ευρώπης το υγρό που σερβίρουν είναι τελείως μαύρο, και κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση του, εκτός ίσως από τον ιδιοκτήτη του καφενείου.

37.223.Β

Αρχίσαμε κι εμείς να πίνουμε το μαύρο υγρό το οποίο μας σέρβιραν, που λέγεται «καφές». Παρατήρησα ότι κι εδώ όλοι οι υπάλληλοι εκείνου του Γκραν Καφέ, ή, όπως τους λένε, τα «γκαρσόν», ήταν όντα που ανήκαν σε άλλες κοινότητες της Ευρώπης, και, τα περισσότερα, στην κοινότητα που ονομάζεται «Ιταλία».

37.223.Β

Θα πρέπει να ξέρεις, ότι σ’ εκείνη γενικά τη συνοικία του Παρισιού, ή, καλύτερα, σ’ εκείνο το «ξένο Παρίσι», κάθε «δουλειά» είναι ειδικότητα όντων που ανήκουν σε κάποια από τις σημερινές κοινότητες της ευρωπαϊκής ηπείρου, ή άλλων ηπείρων.

37.223.Β

Έτσι, λοιπόν, καθίσαμε στο περίφημο Γκραν Καφέ τους, ή, καλύτερα, στο δρόμο μπροστά στο Γκραν Καφέ, και κοιτούσαμε τους περαστικούς που έκαναν τη βόλτα τους στο άλλο μισό πεζοδρόμιο.

37.223.Β

Ανάμεσά τους έβλεπε κανείς όντα απ’ όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, και από άλλες ηπείρους — κυρίως όμως από κοινότητες που ήταν, σαφώς, η σειρά τους να ακμάσουν· μέσα στο πλήθος, σίγουρα, υπερτερούσαν τα όντα της ηπείρου της Αμερικής.

37.223.Β

Τα όντα της αμερικάνικης ηπείρου είχαν ήδη οριστικά αντικαταστήσει στο Παρίσι τα όντα της μεγάλης κοινότητας της Ρωσίας, μετά το «θάνατο» αυτής της τελευταίας.

37.223.Β

Οι περισσότεροι από αυτούς που έκαναν βόλτες ήταν όντα της άρχουσας τάξης, συνηθισμένα να έρχονται συχνά «να πάρουν τον αέρα τους στην πρωτεύουσα του κόσμου», όπως λένε.

37.223.Β

Ανάμεσά τους βρίσκονταν πολλοί έμποροι, που είχαν έρθει για να βρούνε στο Παρίσι τα λεγόμενα «είδη της μόδας», ιδίως αρώματα και γυναικείες τουαλέτες.

37.223.Β

Ακόμα ξεχώριζε κανείς, στο ετερόκλητο πλήθος που πηγαινοερχόταν στο Μπουλβάρ ντε Καπουσίν, νεαρούς που είχαν πάει εκεί, ειδικά για να μελετήσουν τους «χορούς της μόδας» και να μάθουν πώς φτιάχνονται τα «τελευταία μοντέλα των καπέλων».

37.223.Β

Εκεί που κουβεντιάζοντας εξετάζαμε αυτό το ετερόκλητο πλήθος, του οποίου τα πρόσωπα εκφράζανε ικανοποίηση βλέποντας τελικά να πραγματοποιείται ένα πολυπόθητο όνειρο, ο καινούργιος φίλος μου, ο νεαρός Πέρσης, γύρισε ξαφνικά προς το μέρος μου και, δείχνοντας μου ένα ζευγάρι που περνούσε, φώναξε:

37.224.Β

«Να! Κοίτα! Να οι πραγματικοί Γάλλοι!»

37.224.Β

Κοίταξα, και είδα ότι πράγματι τούτο το ζευγάρι έμοιαζε υπερβολικά με τα όντα της Γαλλίας που είχα δει στις επαρχιακές πόλεις.

37.224.Β

Όταν τους χάσαμε από τα μάτια μας, συζητήσαμε τους λόγους που πιθανόν να οδήγησαν το ζευγάρι εκείνο των «πραγματικών» Γάλλων σ’ αυτή τη συνοικία της «πρωτεύουσας» τους.

37.224.Β

Μετά από διάφορες εικασίες, καταλήξαμε και οι δύο στο συμπέρασμα ότι εκείνοι οι Γάλλοι θα κατοικούσαν πιθανόν στα προάστεια του αληθινού Παρισιού, και επισκέφτηκαν τους γονείς τους που έμεναν στην άλλη πλευρά της πόλης, με σκοπό να γιορτάσουν κάποια οικογενειακή επέτειο.

37.224.Β

Προφανώς, σ’ εκείνη την οικογενειακή γιορτή, έτυχε να πιουν λίγο περισσότερο από το κανονικό, και, στο τέλος της γιορτής, ελαφρά μεθυσμένοι, μη θέλοντας να κάνουν κύκλο για να γυρίσουν σπίτι τους, αποφάσισαν να πάρουν τον πιο σύντομο δρόμο. Κι αυτός ο σύντομος δρόμος περνούσε ακριβώς μπροστά από το Γκραν Καφέ.

37.224.Β

Αυτός ήταν προφανώς ο μόνος λόγος που οι συγκεκριμένοι πραγματικοί Γάλλοι βρέθηκαν σ’ εκείνη την συνοικία του Παρισιού.

37.224.Β

Ενώ μιλούσαμε, δεν σταματήσαμε να παρατηρούμε το πέρα-δώθε των περαστικών, που ήταν στολισμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας.

37.224.Β

Οι περισσότεροι ανάμεσά τους επιδείκνυαν στην πραγματικότητα τις τελευταίες δημιουργίες της μόδας, αλλά έβλεπε κανείς καθαρά ότι τα ρούχα τους μόλις είχαν αγοραστεί — εκείνη τη μέρα ή την προηγούμενη — και παρατηρώντας από κοντά τα πρόσωπά τους για να δει αν ταίριαζαν με τα ρούχα τους, μπορούσε αμέσως να πειστεί ακράδαντα ότι στα μέρη τους, κατά τη συνηθισμένη διαδικασία της ύπαρξής τους, δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να ντυθούν τόσο πλούσια και να αισθάνονται τόσο άνετα.

37.224-5.Β

Σε λίγο, ανάμεσα στους «ξένους περαστικούς πρίγκιπες» — όπως τους λένε ορισμένοι «ιθαγενείς» — προστέθηκαν οι κάθε είδους «επαγγελματίες των δύο φύλων», ξένοι και αυτοί, αλλά ήδη απόλυτα «εγκλιματισμένοι» σ’ εκείνη τη συνοικία του Παρισιού. Ο νεαρός Πέρσης μου πρότεινε τότε να κάνει τα χρέη Παριζιάνου ξεναγού και να με πάει στα «κακόφημα μέρη» της πόλης για να δω εκεί τη «γαλλική ακολασία». Δέχτηκα, και αφήσαμε το Γκραν Καφέ με κατεύθυνση έναν «οίκο ανοχής» εκεί κοντά.

37.225.Β

Έμαθα ότι ιδιοκτήτης εκείνου του «ευγενούς ιδρύματος» ήταν Ισπανοεβραίος.

37.225.Β

Στα σαλόνια του σπιτιού κάθονταν πολλές γυναίκες· υπήρχαν εκεί Πολωνέζες, Βιεννέζες, Εβραίες, Ιταλίδες, ακόμα και δύο νέγρες.

37.225.Β

Θα ’θελα πολύ να δω πώς θα ήταν μια αληθινή Γαλλίδα σ’ εκείνο το περιβάλλον· έμαθα όμως από τις ερωτήσεις μου ότι δεν υπήρχε ούτε μία «αληθινή Γαλλίδα» σε όλο το σπίτι.

37.225.Β

Αφού φύγαμε λοιπόν από εκείνον τον «οίκο ανοχής», ξαναβγήκαμε στη λεωφόρο· και περπατώντας, παρατηρούσαμε το ποικιλόμορφο πλήθος των διαβατών.

37.225.Β

Διασταυρωθήκαμε στο δρόμο μας με πολλά όντα θηλυκού φύλου, που πρόδιναν με φανερά σημάδια το σκοπό των «νυχτερινών τους αναζητήσεων» στις λεωφόρους.

37.225.Β

Όλες αυτές οι γυναίκες ανήκαν στις εθνικότητες που ήδη απαρίθμησα, και σε άλλες ακόμα· υπήρχαν εδώ Σουηδέζες, Αγγλίδες, Ρωσίδες, Ισπανίδες, Μολδαβές… αλλά ούτε μία, να πούμε, αληθινή Γαλλίδα.

37.225.Β

Σε λίγο, ύποπτα όντα αρσενικού φύλου μας πλησίασαν και μας πρότειναν να κάνουμε μαζί τους τον «Μεγάλο Δούκα».

37.225.Β

Δεν κατάλαβα τότε τι σήμαινε ο «Μεγάλος Δούκας», αλλά, κάνοντας διάφορες ερωτήσεις, έμαθα ότι αυτή η περίεργη έκφραση είχε πριν λίγο καιρό στο Παρίσι, τότε που άκμαζε η μακαρίτισσα τώρα πια «μοναρχική Ρωσία», μία πολύ συγκεκριμένη έννοια.

37.225.Β

Εκείνη την εποχή τα όντα της Ρωσίας που ανήκαν στην άρχουσα τάξη αγαπούσαν πολύ την «πρωτεύουσα του κόσμου» και την επισκέπτονταν συχνά. Λοιπόν, το καθένα σχεδόν από αυτά ήθελε να περνιέται από ματαιοδοξία για πρόσωπο με τίτλο: «Κόμης», «Βαρώνος», «Δούκας», αλλά τις περισσότερες φορές για «Μεγάλος Δούκας». Και καθώς δεν παρέλειπαν ποτέ να κάνουν τη βόλτα τους στα ύποπτα μέρη του «ξένου Παρισιού», αυτή η βόλτα γρήγορα ονομάστηκε από τους επαγγελματίες ξεναγούς, και λέγεται σήμερα, «ο γύρος του Μεγάλου Δούκα».

37.226.Β

Πήραμε έναν από τους ξεναγούς και πήγαμε να δούμε τα νυχτερινά περίεργα εκείνης της σύγχρονης «Κουρκαλάι».

37.226.Β

Σταματήσαμε σε διάφορα «άντρα»· καπνίσαμε στο καφέ των «παιδεραστών», έπειτα στο κλαμπ των «λεσβίων», και μετά σε πολλά άλλα «φουαγιέ της απώλειας», όπου έβλεπε κανείς όλων των ειδών τα αφύσικα πράγματα, όπως συμβαίνει από καιρό σε καιρό σε όλα τα κύρια «πολιτισμικά κέντρα» εκείνων των κακότυχων τρίμυαλων φαινομένων.

37.226.Β

Από επίσκεψη σε επίσκεψη σε πολλά ύποπτα μέρη, φτάσαμε τελικά στους δρόμους της περίφημης «Μονμάρτρης» — και για την ακρίβεια όχι στην ίδια τη Μονμάρτρη, αλλά στην ταπεινότερη πλευρά της συνοικίας που ονομάζεται έτσι, εκεί όπου αφθονούν κάθε λογής «νυχτερινά σπίτια» της απώλειας, τα οποία άλλωστε δεν προορίζονταν για τα όντα της κοινότητας της Γαλλίας, αλλά αποκλειστικά για τους «ξένους».

37.226.Β

Εκτός από εκείνα τα κακόφημα μαγαζιά, βρίσκει ακόμα κανείς εκεί κάτω πολλά νυχτερινά εστιατόρια, που απευθύνονται, κι αυτά επίσης, στους περαστικούς ξένους· και μένουν ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα.

37.226.Β

Όλη τούτη η περιοχή δεν ζωντανεύει παρά μόνο τη νύχτα· τη μέρα τα πάντα είναι σχεδόν «νεκρά», δεν βλέπεις εκεί κανέναν.

37.226.Β

Σχεδόν όλα τα εστιατόρια εκεί, διαθέτουν αυτό που λέγεται; «πίστα», όπου παρουσιάζονται διάφορες «απίστευτες σκηνές», που υποτίθεται ότι συνήθως τις κάνουν τα όντα που υπάρχουν σε άλλα μέρη της επιφάνειας εκείνου του πλανήτη.

37.226.Β

Παρουσιάζουν εκεί το «χορό της κοιλιάς» των όντων της Αφρικής, τους Καυκάσιους με το «χορό των μαχαιριών», τους «μιγάδες» με τα φίδια τους, με λίγα λόγια καθετί που, ανάλογα με την εποχή, θεωρείται η «ατραξιόν της μόδας».

37.226.Β

Μα όλα όσα παρουσιάζουν στα «θέατρα της Μονμάρτρης», όπως υποτίθεται γίνονται στα μέρη τους από τα όμοιά τους όντα στις άλλες ηπείρους του πλανήτη τους, δεν έχουν σε καμιά περίπτωση τίποτα το κοινό με όσα είδα στους τόπους εκείνους με τα ίδια μου τα μάτια, εγώ, που πήγα παντού και που πάντα ενδιαφερόμουν πολύ ζωηρά να παρακολουθώ και να μελετώ όλες τις ιδιαίτερες εκδηλώσεις των όντων σε κάθε χώρα.

37.226-7.Β

Στη Μονμάρτρη έχουν πρόσφατα ανοίξει πολλά «ειδικά ρώσικα εστιατόρια». Λοιπόν, οι «αρτίστες» ή οι «ηθοποιοί» που παρουσιάζονται σ’ αυτά τα ειδικά ρώσικα εστιατόρια, όπως και σε όλα σχεδόν τα άλλα εστιατόρια, είναι όντα από τη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας, και, στην πλειοψηφία τους, όντα της παλιάς «άρχουσας τάξης».

37.227.Β

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι πατεράδες και οι παππούδες των «καλιτεχνών» ή «ηθοποιών» των σημερινών «θεάτρων-εστιατορίων», ταπείνωναν και εξευτέλιζαν πρωτύτερα, στα ίδια μαγαζιά, με τα χρήματα που έβγαζαν από τον ιδρώτα των χωρικών τους, την ατομική αξιοπρέπεια όντων από άλλες κοινότητες· σήμερα, τα παιδιά και τα εγγόνια τους ταπεινώνονται με την σειρά τους, για την ικανοποίηση των «Χασναμουσιανών καπρίτσιων» όσων καινούργιων «όντων πνίγονται στα λεφτά» και προέρχονται από άλλες κοινότητες.

37.227.Β

Για να ορίσει αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας έχει, και πάλι, ένα πολύ σοφό απόφθεγμα. Λέει:

37.227.Β

«Αν στο μπαμπά αρέσει να του παίζουνε βιολιά και να χορεύει, ο γιος του θα καταντήσει σίγουρα να παίζει μπασαβιόλα».

37.227.Β

Καθόμουν σε κάποιο από εκείνα τα εστιατόρια με τον νεαρό Πέρση φίλο μου, όταν τον φώναξαν κάτι άλλοι γνωστοί του Πέρσες, κι έμεινα μόνος μου στο τραπέζι, με την σαμπάνια που είναι υποχρεωτικό να καταναλώνεις τη νύχτα στα εστιατόρια της Μονμάρτρης.»

37.227.Β

Σ’ αυτό το σημείο, ο Βεελζεβούλ αναστέναξε βαθιά· έπειτα, χωρίς διάθεση, συνέχισε την αφήγηση του:

37.227.Β

— Να που καθώς σου διηγούμαι τη βραδιά που πέρασα ανάμεσα στα εκεί κάτω σημερινά τρίμυαλα όντα, σ’ ένα εστιατόριο της Μονμάρτρης, η «Σαρπιτιμνιανή οντική αίσθηση» που δοκίμαζα τότε, ανασταίνεται ακούσια μέσα μου· και οι αναμνήσεις που έχω αυτή τη στιγμή, από όλη εκείνη την εμπειρία, συνδυάζονται με τόση ένταση και επιμονή μέσα στα τρία πνευματοποιημένα μέρη της συνολικής μου παρουσίας, που με αναγκάζουν να παραμερίσω το θέμα μας, για να μοιραστώ μαζί σου τους θλιμμένους και δυσάρεστους συλλογισμούς στους οποίους με οδήγησε η μοναξιά μου στο απαίσιο περιβάλλον της Μονμάρτρης, μετά την αναχώρηση του νεαρού Πέρση ξεναγού μου.

37.227-8.Β

Γεγονός είναι ότι για δεύτερη φορά όσο υπάρχω, πραγματοποιήθηκε τότε στο είναι μου η διαδικασία της «Σαρπιτιμνιανής οντικής αίσθησης», που είχε άλλοτε δημιουργήσει στη συνολική μου παρουσία ένα συναίσθημα εξέγερσης απέναντι στα θλιβερά αντικειμενικά αποτελέσματα που συμβαίνουν διαρκώς και ίσως εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, ή και σε ολόκληρο το Μεγάλο μας Σύμπαν, μόνο και μόνο από την «απρονοησία» των Υψηλότατων και Αγιότατων Κοσμικών Ατόμων μας.

37.228.Β

Και τούτη τη φορά, η οντική σκέψη μου άρχισε να ξεδιπλώνεται με την ακόλουθη σειρά:

37.228.Β

«Πώς μπόρεσαν να μην προβλέψουν, στους υπολογισμούς τους για την αρμονική κίνηση των κοσμικών συγκεντρώσεων, ότι ο κομήτης Κοντούρ και ο άτυχος πλανήτης Γη θα συγκρούονταν;

37.228.Β

«Αν όσοι όφειλαν να το κάνουν το είχαν προβλέψει, καμιά από τις συμφορές που ακολούθησαν και προήλθαν οι μεν από τις δε, δεν θα είχαν συμβεί. Και δεν θα ήταν αναγκαίο να εμφυτεύσουν στην παρουσία των πρώτων τρίμυαλων όντων αυτού του δύστυχου πλανήτη το ολέθριο όργανο Κουνταμπάφερ, που ήταν η αφετηρία για τόσα φοβερά και αξιοθρήνητα αποτελέσματα.

37.228.Β

«Είναι αλήθεια ότι, στη συνέχεια, τούτο το ολέθριο όργανο, παύοντας να είναι απαραίτητο, καταστράφηκε· αλλά ούτε κι αυτή τη φορά προβλέψανε ότι καταστρέφοντας το δεν καταργούσαν, ομοίως, και τη δυνατότητα να κρυσταλλωθούν εύκολα οι συνέπειες των ιδιοτήτων του στην παρουσία των όντων των επόμενων γενεών, εξαιτίας του τρόπου ύπαρξης που τα χαρακτηρίζει.

37.228.Β

«Με άλλα λόγια, δεν πρόβλεψαν, για άλλη μια φορά, ότι, ακόμα κι αν καταστρεφόταν αυτό το όργανο, ο θεμελιώδης κοσμικός νόμος Επταπαραπαρσινόχ, με τα “Μντνελ-ιν” του, δεν θα έπαυε να παραμένει ο ίδιος, όσον αφορά την εξελικτική διαδικασία, για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, καθώς και για καθετί που υπάρχει στο Σύμπαν.

37.228-9.Β

«Και κυρίως σ’ αυτή τη δεύτερη απρονοησία τους, τη σχεδόν εγκληματική, οφείλεται η φρικτή κατάσταση όπου βρίσκονται τα εδώ τρίμυαλα όντα, με την έννοια ότι, αφενός η συνολική τους παρουσία περιλαμβάνει, όπως σε όλα τα τρίμυαλα όντα του Μεγάλου μας Σύμπαντος, όλες τις απαιτούμενες δυνατότητες για την επένδυση των “ανώτερων οντικών τους σωμάτων”, και αφετέρου τους είναι σχεδόν αδύνατο, εξαιτίας της κρυστάλλωσης που τελικά τους έγινε έμφυτη, των διαφόρων συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, να προωθήσουν μέχρι τον απαιτούμενο βαθμό την τελειοποίηση των ιερών μερών που επενδύονται μέσα τους. Καθώς όμως, σύμφωνα με τους θεμελιώδεις κοσμικούς νόμους, σχηματισμοί όπως τα “ανώτερα οντικά μέρη”, που επενδύονται στην παρουσία των τρίμυαλων όντων, δεν φθείρονται στους πλανήτες, ενώ αντίθετα το πλανητικό σώμα των όντων δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια και πρέπει αναπόφευκτα να υποστεί, όταν έρθει η ώρα του, τη διαδικασία του ιερού Ρασκουάρνο, τα κακόμοιρα τα ανώτερα οντικά σώματα των γήινων τρίμυαλων όντων κατάντησαν να μαραζώνουν αιώνια σε κάθε είδους εξωτερικές πλανητικές επενδύσεις».

37.229.Β

Λοιπόν, παιδί μου, καθισμένος ολομόναχος στο εστιατόριο της μονμάρτρης κοιτούσα γύρω μου και συνέχισα να συλλογίζομαι:

37.229.Β

«Πόσοι αιώνες πέρασαν από τότε που άρχισα να παρατηρώ την ύπαρξη των τρίμυαλων όντων αυτού του δύστυχου πλανήτη!

37.229.Β

«Στη διάρκεια αυτών των μακρών αιώνων, ένας μεγάλος αριθμός ιερών Ατόμων τους στάλθηκε Άνωθεν, με την ειδική αποστολή να τα βοηθήσουν να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ· ωστόσο τίποτα δεν άλλαξε εδώ, και η διαδικασία της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης έχει παραμείνει όπως ήταν άλλοτε.

37.229.Β

«Όλα τούτα τα χρόνια, καμιά αλλαγή δεν παρουσιάστηκε στα τρίμυαλα όντα αυτού του πλανήτη: εκείνα που υπήρχαν εδώ και εκατό περίπου αιώνες έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά που έχω εδώ μπροστά μου.

37.229.Β

«Μήπως τα όντα που κάθονται σε τούτο το εστιατόριο της Μονμάρτρης δεν είναι τα ίδια και δεν φέρονται με τρόπο τόσο ανάξιο όσο και τα όντα της πόλης Σάμλιος, στην ήπειρο της Ατλαντίδος, πόλη που θεωρούσαν όλα τα τρίμυαλα όντα του καιρού εκείνου “πηγή-και-τόπο-συγκέντρωσης-των-αποτελεσμάτων-που-αποκτήθηκαν-με-την-έννοια-της-τελειοποίησης-του-νου” — ή το κύριο “πολιτισμικό κέντρο” τους, όπως θα λέγαμε σήμερα — μια πόλη όπου πήγαινα κάποτε να καθίσω στα τότε εστιατόρια της, τα λεγόμενα “Σακρουπιάκις”, μαζί με τους καλοφαγάδες εκείνης της εποχής;

37.230.Β

«Μετά την καταστροφή της Ατλαντίδος, πολλοί αιώνες κύλησαν.

«Τα τρίμυαλα όντα πολλαπλασιάστηκαν σημαντικά· το κύριο “πολιτισμικό κέντρο” τους βρισκόταν τότε στην ήπειρο “Γκραμποντζέ”, που σήμερα λέγεται Αφρική.

«Και πάλι πέρασαν πολλοί αιώνες. Πολιτισμικό κέντρο τους έγινε στη συνέχεια η πόλη “Κουρκαλάι”, στην Ασιατική ήπειρο, στη χώρα που ονομαζόταν “Τικλιαμουίς”.

«Έτυχε επίσης κι εκείνα τα χρόνια να καθίσω μαζί τους στα “Κααλτανέ” τους, που ήταν ολόιδια με τα σημερινά εστιατόρια. Μήπως τότε δεν υπήρξα μάρτυρας σε παρόμοιες σκηνές;…

37.230.Β

«Να· εδώ μπροστά μου, αυτός ο παχύς κύριος με το υπερβολικό λίπος στον αυχένα, που κάθεται με δυο κοπέλες του δρόμου… Αν τον έντυνες με ένα “καφιριάνικο” κουστούμι, δεν θα ήταν το ακριβές αντίγραφο εκείνου του υποκείμενου που είδα άλλοτε σ’ ένα Κααλτανέ της πόλης Κουρκαλάι;

37.230.Β

«Ή εδώ, αριστερά μου, στο άλλο τραπέζι, ο νεαρός που αναπτύσσει με πεποίθηση και με τραχιά φωνή στους “συντρόφους της μποτίλιας” τα αίτια των ταραχών που ξέσπασαν σε κάποια κοινότητα… αν σκέπαζαν το κεφάλι του με ένα “Σαμπαρτάχ”, δε θα ’μοιαζε καταπληκτικά μ’ έναν από αυτούς που κάποτε τους λέγανε βέρους “Κλιάν-των-βουνών;”

37.230.Β

«Κι εκείνος ο άλλος, ο ψηλός, που παριστάνει τον μεγάλο άρχοντα, θρονιασμένος ολομόναχος στη γωνιά του, και που πότε-πότε κλείνει το μάτι σε μια κυρία καθισμένη κοντά στο σύζυγο της σ’ ένα γειτονικό τραπέζι… δεν είναι ένας αληθινός “Βερουνκιέτζ”;

37.230.Β

«Και οι σερβιτόροι που εξυπηρετούν τους πελάτες, σαν τα σκυλιά με την ταλαίπωρη ουρά τους ανάμεσα στα σκέλια, δεν μοιάζουν άραγε με σκλάβους “Ασκλαΐς;”

37.230.Β

«Μετά την Τικλιαμουίς, μερικοί αιώνες κύλησαν ακόμα. Ώσπου βρέθηκα στη μεγαλόπρεπη πόλη τους τη Βαβυλώνα.

«Κι εδώ μήπως δεν είχαμε τα ίδια; Μήπως και τα τρίμυαλα όντα στην πόλη της Βαβυλώνας δεν ήταν ολόιδια με τους Ασκλαΐς, τους Καφιριανούς, τους Βερουνκιέτζ, τους Κλιάν και τόσους άλλους;

37.230-1.Β

«Οι μόνες διαφορές ήταν στα ρούχα τους και στο όνομα των εθνικοτήτων τους. Τον καιρό της Βαβυλώνας λέγονταν Ασσυριανοί, Περσιανοί, Σικιτιανοί, Αραβιανοί και άλλα ονόματα που έληγαν όλα σε “ιανοί”.

37.231.Β

«Ναι… και μετά από τόσους αιώνες, να ’μαι ξανά σ’ αυτό το σημερινό πολιτισμικό κέντρο τους, στην πόλη του Παρισιού.

37.231.Β

«Και όλα είναι ίδια… κραυγές, θόρυβος, γέλια, βρισιές, όπως στη Βαβυλώνα, στην Κουρκαλάι, καθώς και στη Σάμλιος, το πρώτο πολιτισμικό κέντρο τους.

37.231.Β

«Μήπως και τα σημερινά όντα δεν συγκεντρώνονται και δεν περνούν τον καιρό τους με τρόπο ανάξιο για τρίμυαλα όντα, ακριβώς όπως έκαναν τα όντα όλων των προηγούμενων περιόδων σε τούτο τον άμοιρο πλανήτη;

37.231.Β

«Όσο καιρό παρατηρώ αυτά τα δυστυχισμένα, όχι μόνο εξαφανίστηκαν ολόκληροι λαοί και πολλά πολιτισμικά κέντρα, χωρίς να αφήσουν ίχνη, αλλά και οι ίδιες οι περιοχές όπου ζούσαν άλλαξαν ριζικά ή εξαφανίστηκαν κι αυτές από το πρόσωπο του κακόμοιρου πλανήτη τους, όπως συνέβη στην ήπειρο Ατλαντίδα.

37.231.Β

«Μετά τη Σάμλιος, θεμελίωσαν το νέο πολιτισμικό κέντρο τους στην ήπειρο “Γκραμποντζέ”. Μήπως κι εκεί οι κάτοικοι δεν χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο; Και παρόλο που η ίδια η ήπειρος δεν καταποντίστηκε, η κεντρική περιοχή της σκεπάστηκε πέρα για πέρα με άμμο, έτσι που σήμερα εκεί δεν υπάρχει παρά μία έρημος, που τώρα λέγεται “Σαχάρα”.

37.231.Β

«Αιώνες και αιώνες πέρασαν πάλι· το κέντρο τους συγκροτήθηκε στην Τικλιαμουίς. Τι άραγε απομένει εκεί, εκτός από μια έρημο που λέγεται στις μέρες μας “Κόκκινη Άμμος”;

37.231.Β

«Ίσως άλλοτε κάποιος πασίγνωστος λαός να γλίτωσε· σήμερα όμως, χίλιες γενιές μετά, θα φυτοζωεί κάπου σε απόλυτη μηδαμινότητα, όχι μακριά από εκεί όπου άλλοτε κατοικούσε.

37.231.Β

«Οι αιώνες διαδέχθηκαν άλλους αιώνες…

37.231.Β

«Είδα και το κέντρο τους, τη Βαβυλώνα· τι απόμεινε άραγε από εκείνη την πραγματικά μεγαλόπρεπη Βαβυλώνα; Μια χούφτα πέτρες στη θέση της πόλης· κι από τους περίφημους κατοίκους του παρελθόντος δεν μένουν πια παρά ελάχιστοι επιζώντες, που θεωρούνται από τους συγχρόνους τους εντελώς ασήμαντοι.

37.231-2.Β

«Και τι πρόκειται να συμβεί με το σημερινό πολιτισμικό κέντρο τους, την πόλη του Παρισιού, και με τους ισχυρούς σήμερα λαούς που περιστρέφονται γύρω του, όπως οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί, οι Αμερικάνοι, και άλλοι πολλοί;

«Οι αιώνες που έρχονται θα το δείξουν.

37.232.Β

«Στο μεταξύ, ένα μόνο είναι σίγουρο: τούτα τα ταλαίπωρα σπέρματα των ανώτερων οντικών σωμάτων που εμφανίστηκαν και εξακολουθούν να εμφανίζονται σε ορισμένα γήινα τρίμυαλα όντα είναι καταδικασμένα να ατονούν και να μαραζώνουν στην παρουσία αφύσικων σχηματισμών κάθε είδους — σχηματισμών που τελικά κατάντησε έμφυτο σ’ εκείνο τον κακόμοιρο πλανήτη Γη να κατεργάζεται, λόγω των ασύμφωνων προς τους νόμους συνεπειών τις οποίες προκάλεσε η απρονοησία ορισμένων από τα Μέγιστα και Αγιότατα κοσμικά μας Άτομα».

37.232.Β

Ήμουν ακόμα απορροφημένος από αυτές τις σκέψεις, τις τόσο θλιβερές για την ουσία μου, όταν επέστρεψε ο καινούργιος φίλος μου, ο νεαρός Πέρσης.

37.232.Β

Ύστερα από λίγο, αποφασίσαμε να φύγουμε από εκείνο το μέρος, γιατί είχε γίνει υπερβολικά θορυβώδες και πνιγηρό, και να πάμε σ’ ένα άλλο εστιατόριο της Μονμάρτρης.

37.232.Β

Μα καθώς σηκωνόμασταν να φύγουμε, τα όντα της μικρής ομάδας που κάθονταν στο διπλανό τραπέζι, και που μας άκουσαν να λέμε πού θέλαμε να πάμε, μας μίλησαν και μας προσκάλεσαν, πριν φύγουμε μαζί τους για το άλλο εστιατόριο, να κάτσουμε για λίγο στο τραπέζι τους. Μας παρακάλεσαν μόνο να περιμένουμε κάποιον φίλο τους.

37.232.Β

Οι νέες γνωριμίες μας ήταν όντα από την αμερικάνικη ήπειρο.

37.232.Β

Αν και το περιβάλλον γινόταν όλο και λιγότερο ευχάριστο, και η φασαρία από τις μεθυσμένες φωνές αυξανόταν, δεχθήκαμε καταρχήν να περιμένουμε το σύντροφό τους· όταν όμως ξέσπασε ένας καβγάς σε μια γωνιά του εστιατορίου, φύγαμε αμέσως χωρίς τους Αμερικάνους.

37.232.Β

Ο καβγάς για τον οποίο μίλησα ξέσπασε, γιατί κάποιο ον πέταξε στο κεφάλι ενός συνδαιτημόνα του ένα μπουκάλι σαμπάνιας, και τούτο απλώς και μόνο γιατί ο άλλος αρνιόταν να πιεί στην υγεία του πρωθυπουργού κάποιας κυβέρνησης, αλλά επέμενε, με κάθε τρόπο, να πιει στην υγεία του σουλτάνου του Τουργκούρτ.

37.232.Β

Ένας από τους Αμερικάνους, που κι αυτός δεν ήθελε να περιμένει περισσότερο, μας ακολούθησε στο άλλο εστιατόριο.

37.233.Β

Όταν γνωρίσαμε από κοντά εκείνο το τρίμυαλο ον, μας φάνηκε πολύ εύθυμο, παρατηρητικό και άνετο.

37.233.Β

Σε όλη τη διαδρομή, και μετά στο νέο εστιατόριο, μίλαγε ασταμάτητα κάνοντας μας να γελάμε.

Μας διασκέδαζαν ιδιαίτερα οι εύστοχες και οξυδερκείς παρατηρήσεις του για τα κωμικά φερσίματα των περαστικών και των πελατών του εστιατορίου.

37.233.Β

Ρωτώντας, έμαθα ότι αυτός ο Αμερικάνος ήταν ιδιοκτήτης μιας μεγάλης σχολής μοντέρνου χορού στο Παρίσι.

37.233.Β

Μετά απ’ όλα όσα μου είπε για το επάγγελμα του, κατάλαβα ότι οι μαθητές της σχολής του ήταν αποκλειστικά Αμερικάνοι, που έρχονταν κυρίως για να μάθουν τον καινούργιο χορό της μόδας, το «φοξ-τροτ».

37.233.Β

Κατάλαβα επίσης πως το «φοξ-τροτ» ήταν καθαρά αμερικάνικης προέλευσης, και ότι χαλούσε κόσμο, κυρίως στην Αμερική.

37.233.Β

Κάποτε, εκεί που διαλέγαμε μια νέα μάρκα σαμπάνιας, ο εύθυμος Αμερικάνος σταμάτησε για μια στιγμή τη φλυαρία του, οπότε τον ρώτησα:

37.233.Β

— Πείτε μου, σας παρακαλώ, αγαπητέ μου Κύριε! Γιατί, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν κάνατε τη σχολή σας στην Αμερική, αντί για εδώ, στο Παρίσι, τόσο μακριά από την πατρίδα σας και τον τόπο προέλευσης του ευεργετικού «φοξ-τροτ»;

37.233.Β

— Τι;… Πώς;… φώναξε με τόνο ειλικρίνειας και έκπληξης. Μα σας πληροφορώ ότι έχω μεγάλη οικογένεια! Αν έκανα τη σχολή μου στην πατρίδα, όχι μόνο θα πέθαιναν της πείνας όλοι οι δικοί μου, αλλά ούτε θα είχα καν τα μέσα να νοικιάσω κάποιο υγρό Νεοϋορκέζικο υπόγειο, για να μας προστατεύει, σε περίπτωση κακοκαιρίας, από τους παγωμένους αέρηδες που φυσούν εκεί πέρα.

37.233.Β

Ενώ, αντίθετα, εδώ στο Παρίσι — δόξα τω θεώ — υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μάθουν «φοξ-τροτ», και πληρώνουν όσο-όσο».

37.233.Β

— Δεν καταλαβαίνω, τον διέκοψα. Μου είπατε ότι οι μαθητές σας προέρχονται αποκλειστικά από τους περαστικούς συμπατριώτες σας, και, ταυτόχρονα λέτε, ότι εκεί πέρα κανείς δε θα παρακολουθούσε τη σχολή σας. Πώς γίνεται;

37.233-4.Β

— Ακριβώς, εδώ είναι η πονηριά! είπε εκείνος ο έντιμος Αμερικάνος. Βασίζεται στις μικρές και αναρίθμητες «ψυχολογικές βίδες», που το σύνολό τους συγκροτεί τη «χαζομάρα» των συμπατριωτών μου.

37.234.Β

Είναι γεγονός ότι η σχολή μου βρίσκεται στο Παρίσι, ή, όπως το λένε στα μέρη μας στην Αμερική οι «πνευματικοί άνθρωποι», στη «σύγχρονη Βαβυλώνα».

37.234.Β

Και αυτή η σύγχρονη Βαβυλώνα είναι τόσο δημοφιλής στους Αμερικάνους, που καθένας τους θεωρεί υποχρέωση του να επισκεφτεί αυτή την «πρωτεύουσα του κόσμου».

37.234.Β

Κάθε Αμερικάνος, πλούσιος ή όχι, πρέπει να έρθει οπωσδήποτε : εδώ.

37.234.Β

Μ’ αυτή την ευκαιρία, μάθετε ότι στον τόπο μας, στην Αμερική, το να πλουτίσεις δεν είναι κι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να ζεις στην Ευρώπη για να νομίζεις ότι στην Αμερική τα δολάρια βρίσκονται στο δρόμο. Στην πραγματικότητα, για όσους ζουν εκεί πέρα, αυτά τα δολάρια, το επαναλαμβάνω, δεν είναι δυστυχώς εύκολο να βγουν. Κάθε «σέντσι» κερδίζεται με μεγάλο κόπο, με τίμημα τη σκληρή προσωπική εργασία.

37.234.Β

Σε μας στην Αμερική, δεν πληρώνει κανένας, όπως σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, για τη «φήμη», το «όνομα», το «ταλέντο», και άλλες εφήμερες αξίες.

37.234.Β

Για παράδειγμα, εδώ στην Ευρώπη, αν ένας οποιοσδήποτε καλλιτέχνης ζωγραφίσει κάποτε κατά τύχη έναν ωραίο πίνακα και γίνει διάσημος, αργότερα, οτιδήποτε πίνακες φτιάξει, το κοινό θα τους αγοράσει αμέσως, απλώς και μόνο επειδή είναι έργα με την υπογραφή του «περίφημου» Τάδε καλλιτέχνη.

37.234.Β

Από αυτή την άποψη, στην Αμερική, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο.

Εκεί πέρα, όλα γίνονται τοις μετρητοίς, και κάθε εργασία λογαριάζεται με το μέτρο και το βάρος της. Το «όνομα», το «ταλέντο», το «πνεύμα»… τέτοια εμπορεύματα είναι πάμφθηνα στον τόπο μας· και γι’ αυτό τα δολάρια βγαίνουν με μεγάλη δυσκολία από τους Αμερικάνους.

37.234.Β

Αλλά για καλή μου τύχη, οι Αμερικάνοι έχουν κάποιες αδυναμίες, κι ανάμεσά τους και το πάθος «να πάνε να δουν την Ευρώπη».

37.234-5.Β

Για να ικανοποιήσουν το πάθος τους, φτάνουν μέχρι να στερηθούν ακόμα και τα απαραίτητα, μαζεύοντας λίγο-λίγο τα δολάρια που κερδίζουν με μεγάλο κόπο, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να πάνε στην Ευρώπη, και, εννοείται, στην «πρωτεύουσα του κόσμου»… το Παρίσι.

37.235.Β

Γι’ αυτό τούτη η πόλη «έχει πήξει στους Αμερικάνους», όπως λένε εδώ. Και καθώς οι Αμερικάνοι έχουν ακόμα μία υπερβολικά εξελιγμένη αδυναμία, τη «ματαιοδοξία», αισθάνονται κολακευμένοι να λένε ότι έμαθαν το φοξ-τροτ όχι σε κάποια Βοστώνη ή κάποια Φιλαδέλφεια, αλλά στο Παρίσι, όπου βγαίνουν όλοι οι «νεωτερισμοί» της Γης. Και καθώς το φοξ-τροτ είναι νεωτερισμός, το «Παρισινό φοξ-τροτ» είναι γι’ αυτούς η τελευταία λέξη του πολιτισμού.

37.235.Β

Έτσι λοιπόν, χάρη σ’ αυτά τα δύο «πάθη» των συμπατριωτών μου, εγώ που δεν είμαι παρά ένα φτωχός χοροδιδάσκαλος, έχω σήμερα εδώ μπόλικους Αμερικάνους που με πληρώνουν αδρά.

37.235.Β

Είναι αλήθεια ότι με πληρώνουν με φράγκα, και ποτέ με δολάρια· αλλά πρέπει και οι χρηματομεσίτες να κερδίσουν με τη σειρά τους κάτι… Έχουν κι αυτοί οικογένειες.»

37.235.Β

Μετά από τις εξηγήσεις του, τον ξαναρώτησα:

37.235.Β

— Πείτε μου, σας παρακαλώ, αγαπητέ μου κύριε, είναι δυνατό να έρχονται οι συμπατριώτες σας στο Παρίσι και να μένουν εδώ τόσο καιρό μόνο και μόνο για να μάθουν το «φοξ-τροτ» σας;

37.235.Β

— Γιατί μόνο το φοξ-τροτ; απάντησε. Όλο αυτό τον καιρό, επισκέπτονται επίσης την πόλη του Παρισιού και τα περίχωρα της· κάποτε μάλιστα πηγαίνουν αρκετά μακριά. Με λίγα λόγια, επωφελούνται για να «μελετήσουν» την Ευρώπη.

37.235.Β

«Επισκέπτονται» και «μελετούν» την Ευρώπη για να «τελειοποιήσουν την εκπαίδευση και τη μόρφωσή τους», όπως λένε στον τόπο μας — αλλά μεταξύ μας, αυτή είναι μία από τις φράσεις που επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι όσοι από τους συμπατριώτες μας θέλουν να περνιούνται για αληθινοί Άγγλοι.

Στην πραγματικότητα έρχονται να δουν το Παρίσι και την Ευρώπη για να ικανοποιήσουν, για άλλη μια φορά, τη ματαιοδοξία τους.

37.235.Β

Δεν ταξιδεύουν για να αποκτήσουν περισσότερες γνώσεις και πληροφορίες, αλλά μόνο για να μπορούν να λένε αργότερα, στις κουβέντες τους σε φίλους και γνωστούς: «Πήγα στην Ευρώπη και εκεί είδα αυτό, κι εκείνο, και το άλλο».

37.235.Β

Ξέρετε μήπως πώς οι αγαπητοί συμπατριώτες μου επισκέπτονται και μελετούν την Ευρώπη; Όχι; Τότε ακούστε:

37.236.Β

Εδώ, στην Ευρώπη, κάθε μεγάλη πόλη διαθέτει ένα υποκατάστημα ενός γραφείου που ονομάζεται «Κουκ & Υιός», το οποίο ανταποκρίνεται θαυμάσια σ’ αυτό το είδος ανάγκης. Εννοείται ότι και στο Παρίσι υπάρχει ένα από αυτά τα υποκαταστήματα.

37.236.Β

Έτσι λοιπόν οι αγαπητοί μου συμπατριώτες μαζεύονται σε ομάδες μερικών δεκάδων σαν ένα κοπάδι πρόβατα, και όλη αυτή η «τουριστική» παρέα στριμώχνεται μέσα σ’ ένα πελώριο «όχημα Κουκ», όπως λέγεται, και πάει… όπου στο καλό θέλει.

37.236.Β

Σ’ εκείνα τα «οχήματα Κουκ», εκτός από το «σωφέρ», βρίσκεται κι ένας «τύπος Κουκ» τελείως νυσταλέος.

37.236.Β

Κατά τις μετακινήσεις του πασίγνωστου οχήματος Κουκ, ο νυσταλέος τύπος, με αδύναμη φωνή, παπαγαλίζει πότε-πότε ονόματα τοποθεσιών που έχει αποστηθίσει, σύμφωνα μ’ ένα δρομολόγιο που διαμόρφωσε το ίδιο το Κουκ, καθώς και ονομασίες διαφόρων αξιοθέατων, ιστορικών και μη, του Παρισιού και των περιχώρων του.

37.236.Β

Αυτοί οι νυσταλέοι τύποι μιλούν με πολύ αδύναμη φωνή και μοιάζουν σχεδόν σαν χτικιάρηδες, επειδή είναι πάντα κουρασμένοι, και δεν κοιμούνται ποτέ αρκετά, ίσως γιατί οι περισσότεροι, πέρα από την απασχόλησή τους στους «Κουκ & Υιός, εργάζονται μανιωδώς και τη νύχτα για να ζήσουν τις οικογένειές τους, μια και η ασήμαντη αμοιβή του Κουκ & Υιός δεν τους φτάνει, καθώς το να συντηρήσεις μια οικογένεια δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδίως στο Παρίσι.

37.236.Β

Αλλά κι αν εκείνοι οι νυσταλέοι τύποι έχουν αδύναμη φωνή… τι τους νοιάζει τους Αμερικάνους μας;

Μήπως νομίζετε ότι νοιάζονται για όσα μουρμουρίζουν οι «νυσταλέοι τύποι», και με τι είδους φωνή τα μουρμουρίζουν;

Αν πιστεύετε ότι οι αγαπητοί συμπατριώτες μου που κάθονται σ’ ένα όχημα Κουκ αντιλαμβάνονται οτιδήποτε, και ότι θυμούνται τα μέρη που είδαν, γελιέστε για τα καλά.

Τι τους νοιάζουν αυτά που είδαν, και τι σημασία έχουν όλα αυτά; Τους χρειάζεται μόνο το «γεγονός» ότι πήγαν στο τάδε μέρος, και ότι τα είδαν όλα σε γενικές γραμμές.

37.236-7.Β

Είναι απόλυτα ευχαριστημένοι, επειδή αργότερα θα μπορεί ο καθένας τους, σε μια συζήτηση, να λέει ελεύθερα και με ήσυχη τη συνείδηση πως πήγε κι αυτός εκεί, κι εκεί, κι εκεί. Και όλοι οι άλλοι Αμερικάνοι θα σκεφτούν ότι αυτός που μιλάει δεν είναι «ο πρώτος τυχών», αλλά ότι επισκέφτηκε την Ευρώπη, και δεν του ξέφυγε κανένα αξιοθέατο απ’ αυτά που κάθε «καλλιεργημένο» άτομο πρέπει να έχει δει.

37.237.Β

Μπας και πιστεύετε, αγαπητέ μου, ότι είμαι ο μόνος που ζω από την κουταμάρα των συμπατριωτών μου;

37.237.Β

Τι είμαι, στο κάτω-κάτω; Τίποτα σπουδαίο — ένας ασήμαντος «χοροδιδάσκαλος» είμαι.

37.237.Β

Αλλά μήπως προσέξατε στο πρώτο εστιατόριο τον χοντρό Μίστερ που καθόταν μαζί μου;

Εκείνος, μάλιστα· να ένας πραγματικός καρχαρίας, σαν αυτούς που είναι πολύ διαδεδομένοι σ’ εμάς στην Αμερική, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

37.237.Β

Εκείνος ο χοντρός Μίστερ είναι ένας αμερικανοποιημένος Αγγλοεβραίος. Είναι ένας από τους κυριότερους μετόχους μιας πολύ γνωστής αμερικάνικης εταιρίας.

37.237.Β

Η εταιρία αυτή έχει υποκαταστήματα σε πολλές αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πόλεις, και ο εν λόγω χοντρός Μίστερ εκτελεί χρέη διευθυντού στο υποκατάστημα του Παρισιού.

37.237.Β

Αυτή η εταιρία γεμίζει τις τσέπες της κερδοσκοπώντας με την κουταμάρα των συμπατριωτών της, δυστυχώς όμως αυτή τη φορά το κάνει με μεγάλη «ασυδοσία».

37.237.Β

Να πώς μαγειρεύουν τις υποθέσεις τους:

Το Παρισινό υποκατάστημα αυτής της φίρμας, που διαφημίζεται στην Αμερική, έγινε πασίγνωστο σε όλους σχεδόν τους συμπατριώτες μου. Πολλοί από αυτούς, σπρωγμένοι και πάλι από τη «ματαιοδοξία» τους, κι από άλλες αδυναμίες που, παρεμπιπτόντως, τους χαρακτηρίζουν, παραγγέλνουν τακτικά τις βραδινές «τουαλέτες» τους στο εδώ υποκατάστημα, και το υποκατάστημα τους στέλνει «γνήσια Παριζιάνικα μοντέλα» από την «πρωτεύουσα του κόσμου».

37.237.Β

Κι όλα αυτά γίνονται κανονικά, έντιμα, σύμφωνα με όλους τους κανόνες του μοντέρνου εμπορίου, με βάση τα «διπλά βιβλία» και την «υψηλή λογιστική στρατηγική».

37.237.Β

Όσο για την κρυφή πλευρά της εμπορικής δραστηριότητας τούτης της «σοβαρής εταιρίας», που ιδρύθηκε στον τόπο μας από διάφορους μεγαλοκαρχαρίες, εκεί καταλαβαίνεις πώς αυτοί οι καρχαρίες κινούν τα πάντα για να γεμίζουν τις απύθμενες τσέπες τους.

37.238.Β

Έτσι, όταν το υποκατάστημα του Παρισιού πάρει μια παραγγελία απευθείας από μια Αμερικανίδα πελάτισσα, αυτή η παραγγελία στέλνεται κατ-ευ-θεί-αν στο γερμανικό υποκατάστημα. Στη Γερμανία, όπου οι πρώτες ύλες και η εργασία στοιχίζουν πολύ φτηνότερα απ’ ό,τι στη Γαλλία, το εκεί υποκατάστημα εκτελεί πολύ ή-ρε-μα και πολύ ή-συ-χα αυτή την παραγγελία, σύμφωνα με όλες τις απαιτήσεις της «Παρισινής μόδας»· κατόπιν, κολλούν απαθέστατα στο εμπόρευμα «την Παριζιάνικη ετικέτα», και το στέλνουν με καράβι, μέσω Αμβούργου, κατ-ευ-θεί-αν στο υποκατάστημα της Νέας Υόρκης, απ’ όπου το παραδίδουν στην πελάτισσα τους· κι εκείνη χαίρεται και περηφανεύεται που μπορεί να φορέσει την επομένη όχι «ό,τι κι ό,τι», αλλά μια γνήσια «τουαλέτα» φτιαγμένη στο Παρίσι, με την «τελευταία λέξη της μόδας».

37.238.Β

Αλλά το πιο ενδιαφέρον στην ιστορία, είναι ότι κανείς δεν αδικείται από αυτή την εταιρία και την «κομπίνα των παραγγελιών» της· αντίθετα, τα πάντα έχουν υπολογιστεί όσο το δυνατόν καλύτερα, για την ευκολία και το κέρδος όλων. Ακόμα και οι Γάλλοι, αυτοί οι ξενοδόχοι της «πρωτεύουσας του κόσμου», κερδίζουν κάτι από αυτό το εμπόριο… αλλά για να λέμε την αλήθεια, μόνο όσα αντιστοιχούν στα γραμματόσημα που το υποκατάστημα του Παρισιού υποχρεώνεται να κολλάει στην αλληλογραφία του.

37.238.Β

Όπως βλέπετε, όλοι είναι ευχαριστημένοι, όλοι είναι ικανοποιημένοι, ακόμα και ωφελημένοι· και το σπουδαιότερο, έτσι δικαιολογείται ένα οικονομικό-πολιτικό αξίωμα, που άλλωστε αμφισβητείται, και σύμφωνα με το οποίο, χωρίς τις διεθνείς ανταλλαγές, τα Κράτη δε θα μπορούσαν να υπάρχουν…

37.238.Β

Και τι είμαι γω μπροστά τους;

Τίποτα περισσότερο από ένας φτωχός και ασήμαντος χοροδιδάσκαλος!»

37.238-9.Β

Εκείνος ο εύθυμος Αμερικανός ήθελε να πει κάτι ακόμα, αλλά, την ίδια στιγμή, μια τρομερή φασαρία ξέσπασε στη γειτονική αίθουσα, απ’ όπου ακούγονταν πανικόβλητες ανδρικές και γυναικείες φωνές. Σηκωθήκαμε να φύγουμε, και μόνο όταν βγήκαμε μάθαμε ότι ένα ον θηλυκού φύλου, μιας κοινότητας που λέγεται «Ισπανία», είχε ρίξει βιτριόλι στο πρόσωπο κάποιου άλλου όντος θηλυκού φύλου, από μια κοινότητα που ονομάζεται «Βέλγιο», επειδή το δεύτερο δώρισε μια ταμπακιέρα που είχε πάνω της χαραγμένο «Παντοτινή δούλη σας», σε ένα ον αρσενικού φύλου από την κοινότητα της «Γεωργίας», του οποίου την ύπαρξη στο Παρίσι συντηρούσε μέχρι τότε το πρώτο.

37.239.Β

Όταν βγήκαμε στο δρόμο ήταν ήδη πολύ αργά· είχε κιόλας ξημερώσει. Αποχαιρετήσαμε εκείνον τον διασκεδαστικό Αμερικάνο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.

37.239.Β

Στο δρόμο της επιστροφής, συλλογιζόμουν όλα όσα είδα και άκουσα στην περίφημη Μονμάρτρη, και κατάλαβα πάρα πολύ καλά γιατί και πώς είχε δημιουργηθεί στα όντα που ανήκαν σε άλλες κοινότητες μια γνώμη για τα όντα της κοινότητας της Γαλλίας, τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα.

37.239.Β

Χάρη σε όλα όσα είδα και άκουσα εκείνη τη νύχτα, μου έγινε σαφές ότι τα όντα των άλλων κοινοτήτων, μόλις φτάσουν στη Γαλλία, πηγαίνουν κατευθείαν σ’ αυτή την παριζιάνικη συνοικία, και σε άλλες παρόμοιες περιοχές, όπου τα πάντα, χωρίς εξαίρεση, έχουν οργανωθεί και έχουν τακτοποιηθεί ειδικά γι’ αυτούς, από άλλους ξένους σαν και τους ίδιους, που όμως εγκαταστάθηκαν από παλιά στη Γαλλία και έτσι μιλούν τη γλώσσα της χώρας πολύ καλύτερα από αυτά.

37.239.Β

Καθώς λοιπόν η ικανότητα της οντικής διάκρισης ατρόφησε σε όλα γενικά τα σημερινά όντα, και δεν έχουν πια καμιά «ευρύτητα απόψεων», όπως λένε, τα νομίζουν και τα θεωρούν όλα αυτά γαλλικά· κι αργότερα, όταν επιστρέψουν στις κοινότητές τους, διηγούνται στους συμπατριώτες τους αυτά που είδαν, που άκουσαν και που ένιωσαν μέσα σ’ εκείνη την συνοικία του Παρισιού, λες και όλα ήταν καθαρά γαλλικής προέλευσης, και εκείνοι που τα έκαναν ήταν Γάλλοι.

37.239.Β

Έτσι λοιπόν σχηματίζεται σιγά-σιγά στα άλλα όντα μια εντύπωση που δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα.

37.239.Β

Άλλωστε, η εντύπωση που δημιουργήθηκε για τα όντα της κοινότητας της Γαλλίας στην παράξενη συνειδητότητα των όντων από άλλες κοινότητες, έχει μια αιτία ακόμα βαθύτερη, η οποία βασίζεται σε μια από τις ιδιομορφίες του συνόλου του ψυχισμού τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα οφείλεται, για άλλη μια φορά, στο ολέθριο έθιμο που επινόησαν και που λέγεται «εκπαίδευση».

37.239-40.Β

Είναι γεγονός ότι εκεί κάτω, από την πρώτη στιγμή που έρχονται στον κόσμο, ενώ η Φύση συνεχίζει να αναπτύσσει σ’ αυτά το αρχικό σπέρμα ενός μελλοντικού υπεύθυνου τρίμυαλου όντος, οι γονείς τους αρχίζουν να της ορθώνουν εμπόδια με την ολέθρια «εκπαίδευσή» τους.

37.240.Β

Κι ακόμα χειρότερα, λόγω εκείνης της κάκιστης συνήθειάς τους να «εκπαιδεύουν», φουσκώνουν και παραγεμίζουν με κάθε είδους εφήμερες και φανταστικές ιδέες τις «Σπετσιτουαλιτιβιανές» συγκεντρώσεις, ή, όπως θα έλεγαν, τα «μυαλά» των νεογέννητών τους. Οι εντοπίσεις αυτές, που προορίζονται γενικά για την πρόσληψη και τη συντήρηση όλων των εντυπώσεων και όλων των αποτελεσμάτων μιας συνειδητής οντικής επίγνωσης, είναι, στα νεογέννητα, τελείως αγνές, και σε μεγάλο βαθμό ευαίσθητες.

37.240.Β

Η μεγαλύτερη συμφορά για τους ευνοουμένους σου είναι ότι αυτή η καταστροφική διαδικασία συνεχίζεται στους περισσότερους από αυτούς μέχρι σχεδόν την ηλικία που θα έπρεπε να γίνουν υπεύθυνα όντα.

37.240.Β

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η ιδιομορφία του ψυχισμού τους, που συνίσταται αφενός μεν στο ότι όλες σχεδόν οι λειτουργίες τους, οι προορισμένες για ενεργητικές οντικές εκδηλώσεις, προσαρμόζονται λίγο-λίγο στο να ανταποκρίνονται αποκλειστικά και μόνο στο σύνολο εκείνων των ψεύτικων και φανταστικών ιδεών· και αφετέρου στο ότι η παρουσία του καθενός τους συνηθίζει σταδιακά να προσλαμβάνει όλες τις νέες εντυπώσεις, χωρίς καμιά συμμετοχή εκείνων των οντικών παραγόντων με τους οποίους η Φύση προικίζει τα όντα για να έχουν νέες προσλήψεις, και αντιλαμβάνεται τα πάντα μόνο διαμέσου αυτών των ψεύτικων και φανταστικών ιδεών που της εντυπώθηκαν.

37.240.Β

Τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω χάνουν τελικά ως και την ανάγκη να συλλαμβάνουν στο σύνολό τους αυτά που βλέπουν και ακούν για πρώτη φορά. Γι’ αυτά, όλα είναι απλώς παρορμήσεις που εξαπολύουν συνειρμούς βασισμένους σε αντίστοιχες πληροφορίες, που εμφυτεύτηκαν προηγουμένως στην παρουσία τους.

37.240.Β

Έτσι, όταν οι σημερινοί ευνοούμενοί σου γίνουν υπεύθυνα όντα, καθετί που βλέπουν και ακούν για πρώτη φορά προσλαμβάνεται αυτόματα, μόνο του, χωρίς καμιά προσπάθεια οποιασδήποτε μορφής, η οποία να προέρχεται από την ουσία των λειτουργιών τους, και χωρίς να προκαλεί μέσα τους την παραμικρή οντική ανάγκη να νιώσουν και να καταλάβουν την ολότητα του κάθε φαινομένου που συντελείται μέσα τους ή έξω από αυτούς.

37.241.Β

Με λίγα λόγια, ικανοποιούνται με αυτό που κάποτε τους εμφυτεύτηκε συνειδητά ή ασυνείδητα από κάποιον άλλον.

37.241.Β

Ελπίζω, αγαπημένο μου παιδί, μετά απ’ όλα αυτά που σου είπα, να κατάλαβες και μόνος σου γιατί, στα τρίμυαλα όντα που ανήκουν σε άλλες κοινότητες του πλανήτη σου, κρυσταλλώθηκαν, για τα όντα εκείνης της ξεχωριστής ομάδας η οποία υπάρχει εκεί και λέγεται «Γαλλία», τα δεδομένα μιας γνώμης τόσο διαφορετικής από την πραγματικότητα.

37.241.Β

Όπως και να ’χουν τα πράγματα, είναι αληθινά μεγάλη ατυχία, για τα συνηθισμένα όντα της Γαλλίας, το γεγονός ότι τα σημερινά τρίμυαλα όντα των άλλων ομάδων διάλεξαν για τις «πολιτιστικές τους εκδηλώσεις» την πρωτεύουσα αυτής της κοινότητας.

37.241.Β

Όσο για μένα, συμπονώ με όλη μου την ουσία τα συνηθισμένα όντα εκείνης της κοινότητας, επειδή μια συνοικία της πρωτεύουσας τους κατέληξε να γίνει το «κέντρο του σύγχρονου πολιτισμού» ολόκληρου του πλανήτη.

37.241.Β

Και είναι απλούστατα εκπληκτικό ότι παρά τις ήδη τελείως αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης ύπαρξης των όντων της κοινότητας της Γαλλίας, αφού για κακή τους τύχη η πρωτεύουσά τους έγινε και εξακολουθεί να θεωρείται το «κυριότερο κέντρο του σύγχρονου πολιτισμού» όλου εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη, τα περισσότερα από αυτά μπόρεσαν να διατηρήσουν ανέπαφα στην παρουσία τους, όσο γίνεται πιο ασυνείδητα, τα δεδομένα που απαιτούνται για τις δύο οντικές παρορμήσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η αντικειμενική ηθική, οι οποίες λέγονται «πατριαρχικότητα» — ή «αγάπη της οικογένειας» — και «οργανική ντροπή».

37.241-2.Β

Ωστόσο καθώς εδώ και πολλά χρόνια συρρέουν προς αυτό το «πολιτισμικό κέντρο», απ’ όλα τα μέρη της Γης, όντα που αφιερώθηκαν οριστικά στον «απατηλό Θεό», ο οποίος βασιλεύει πια σαν απόλυτος άρχοντας στην παρουσία του καθενός τους — τον «απατηλό Θεό» που πράγματι κατέληξε να γίνει ένα ιδανικό το οποίο θα μπορούσαμε θαυμάσια να προσδιορίσουμε με τη φράση: «να φτάσει κανείς να απελευθερωθεί από κάθε ανάγκη για οντική προσπάθεια κι από κάθε ανησυχία της ουσίας, για «οποιοδήποτε θέμα» — αυτά τα όντα, μόλις φτάσουν στη Γαλλία, δεν μπορούν να μην ασκήσουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάποια βλαβερή επίδραση πάνω στα όντα εκείνης της κοινότητας.

37.242.Β

Θα καταλάβεις πολύ καλά, παιδί μου, πόσο λυπηρό είναι για τα συνηθισμένα όντα της κοινότητας της Γαλλίας να βρίσκεται στην πατρίδα τους το κυριότερο σύγχρονο «πολιτισμικό κέντρο» του πλανήτη, όταν σε πληροφορήσω για ένα από τα αποτελέσματα που αυτό το γεγονός συνεπάγεται για τα ίδια. Εγώ προσωπικά το έμαθα από τις πληροφορίες που περιέχονταν μέσα σ’ ένα από τα τελευταία Αιθερογράμματα τα οποία μου έστειλαν σχετικά με τα τρίκεντρα όντα του πλανήτη σου.

37.242.Β

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθεις ότι τα όντα τα αφιερωμένα ολοκληρωτικά στον «εσωτερικό Θεό της απώλειάς» τους, όταν συγκεντρωθούν από διάφορα μέρη σ’ ένα από τα σημαντικά «πολιτισμικά κέντρα», συνηθίζουν, ανάμεσα σε άλλες δυσάρεστες πράξεις, να καταπιάνονται, σαν χασομέρηδες που είναι, απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια τους, με νέους τρόπους εκδήλωσης των Χασναμουσιανών τους ιδιοτήτων, ή, όπως λένε, με τη νέα «μόδα», που διαδίδουν στη συνέχεια σε όλο τον πλανήτη.

37.242.Β

Αυτή η Χασναμουσιανή συνήθεια, η «δημιουργία της νέας μόδας», υπήρχε και στους πανάρχαιους πολιτισμούς· τον καιρό του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού ονομαζόταν «Αντιάτ»· και κατά τη βαβυλωνιακή περίοδο λεγόταν «Αηδία».

37.242.Β

«Αντιάτ», «Αηδία», ή «μόδα», είναι γι’ αυτούς η επινόηση νέων τρόπων οντικών εκδηλώσεων της συνηθισμένης ύπαρξης, καθώς και διαφόρων μεθόδων να τροποποιούν και να κρύβουν την πραγματικότητα της παρουσίας τους.

37.242-3.Β

Η «Αντιάτ», η «Αηδία», ή «μόδα», παίζουν μέσα στη συνηθισμένη ύπαρξή τους τον ίδιο ρόλο που σ’ εμάς παίζουν τα έθιμά μας. Αυτά όμως τα τελευταία θεμελιώθηκαν για να ανακουφίσουν τις αναπόφευκτες εξωτερικές συνθήκες της καθημερινής ζωής, τις ανεξάρτητες από τα ίδια τα όντα, και εισχωρούν σιγά-σιγά σ’ ολόκληρη τη συνηθισμένη μας ύπαρξη σαν να ήταν επιτακτική ανάγκη της ουσίας. Αυτές όμως οι σημερινές συνήθειες, η «μόδα», είναι απλώς πρόσκαιρες, και δεν χρησιμεύουν παρά μόνο για την ικανοποίηση προσωπικών και ασήμαντων σκοπών, καθαρά εγωιστικών, τούτων των σημερινών και μελλοντικών Χασναμούσηδων, που κατάντησαν τόσο εκπληκτικά αφύσικοι· αυτά άλλωστε είναι λίγο-πολύ τα αποτελέσματα του αυτόματου νου, τα οποία στηρίζονται πάνω στις απόλυτα σχετικές αντιλήψεις που τους επιβάλλουν οι αφύσικα θεμελιωμένες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης.

37.243.Β

Έτσι, εδώ και μισό σχεδόν αιώνα, μέσα στην πόλη του Παρισιού, ορισμένοι υποψήφιοι Χασναμούσηδες, σκέφτηκαν ότι τα όντα του θηλυκού φύλου εκεί πέρα έπρεπε να έχουν κοντά μαλλιά, και έκαναν μεγάλο σαματά για να διαδώσουν την κακοήθη επινόησή τους, με μέσα και μεθόδους που ήταν ήδη σταθεροποιημένες μέσα τους.

37.243.Β

Καθώς όμως, εκείνη την εποχή, τα συναισθήματα της ηθικής και της «πατριαρχικότητας» ήταν ακόμη πολύ ισχυρά στους κόλπους των όντων θηλυκού φύλου της κοινότητας της Γαλλίας, αυτά δεν ασπάστηκαν εκείνη την κακοήθη επινόηση, όπως το έκαναν τα όντα θηλυκού φύλου των κοινοτήτων που έχουν τα ονόματα «Αγγλία» και «Αμερική», τα οποία άρχισαν να κόβουν τα μαλλιά τους.

37.243.Β

Όταν στερήθηκαν έτσι με τη θέλησή τους από ένα μέρος του εαυτού τους, που κι αυτό είναι προσαρμοσμένο από τη Μεγάλη Φύση για μια συγκεκριμένη ανταλλαγή κοσμικών ουσιών, τα θηλυκά όντα εκείνων των δύο κοινοτήτων ανάγκασαν τη Φύση να αντιδράσει προκαλώντας τα αντίστοιχα αποτελέσματα, τα οποία αναπότρεπτα πήραν ορισμένες μορφές ανάλογες με αυτές που εμφανίστηκαν ήδη δύο φορές σ’ εκείνον τον πλανήτη: την πρώτη φορά στη χώρα «Γιουνεάνο», το σημερινό Καφιριστάν, όπου εμφανίστηκαν οι λεγόμενες «Αμαζόνες»· και τη δεύτερη φορά στην αρχαία Ελλάδα, όπου ιδρύθηκε η «θρησκεία της ποιήτριας Σαπφούς».

37.243-4.Β

Στο μεταξύ, μέσα στις δύο εκείνες σημερινές κοινότητες, την κοινότητα της Αγγλίας κι αυτή της Αμερικής, το κόψιμο των μαλλιών των θηλυκών όντων προξένησε πρώτα τις «σουφραζέτες» κι έπειτα αυτά που λέγονται «Επιστήμη του Χριστού» και «θεοσοφικοί σύλλογοι». Επιπλέον, όταν αυτή η Χασναμουσιανή μόδα των κομμένων μαλλιών μεταδόθηκε παντού, παρατηρήθηκε — όπως έμαθα από το Αιθερόγραμμα που μου έστειλαν — μια ανάλογη αύξηση αυτών που λέγονται «γυναικολογικές αρρώστειες», όπως οι διάφορες μορφές φλεγμονών των γεννητικών οργάνων, δηλαδή η «κολπίτις», η «φλεγμονή της μήτρας», η «σαλπιγγίτις», καθώς και όγκοι και καρκινώματα.

37.244.Β

Λοιπόν, παιδί μου, η μόδα να κουρεύουν τα μαλλιά τους τα όντα θηλυκού φύλου, που επινοήθηκε στο Παρίσι από όντα με Χασναμουσιανές ιδιότητες, δεν είχε αρχικά καθόλου επιτυχία στη Γαλλία· καθώς όμως η πρωτεύουσά τους έγινε τόπος συνάθροισης για όντα απ’ όλες τις χώρες προικισμένα με τις ίδιες ιδιότητες, όσοι επέμεναν να διαδώσουν αυτή την κακοήθη επινόηση πέτυχαν το σκοπό τους, και τα θηλυκά όντα της Γαλλίας βάλθηκαν με τη σειρά τους να κόβουν τα μαλλιά τους. Σήμερα, πάντως, κοιτάζουν όλες ποια θα ξεπεράσει την άλλη στο κούρεμα.

Σ’ εκείνο το Αιθερόγραμμα μου σημείωναν επίσης ότι στα παριζιάνικα κομμωτήρια οι γυναίκες έκαναν ουρές για να κλείσουν ένα ραντεβού, όπως ακριβώς έκαναν πρόσφατα και στην κοινότητα της Ρωσίας όταν ήθελαν να εγγραφούν για τη διανομή του «αμερικάνικου αλευριού». Κι αυτή η μεταδοτική τάση να κουρεύουν τα μαλλιά τους έγινε πια η αιτία για δίκες ανάμεσα στους κομμωτές και στους πατεράδες, τους συζύγους και τους αδελφούς αυτών των «κουρεμένων γιδιών», καθώς και για μπόλικα «διαζύγια», όπως τα λένε.

37.244.Β

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δικαστές — όπως μου γνωστοποιούσαν στο ίδιο Αιθερόγραμμα — δικαίωναν κάθε φορά τους κομμωτές, με το σκεπτικό ότι τα όντα θηλυκού φύλου τα οποία πήγαιναν στα κουρεία τους, ήταν ήδη πάνω από δεκαέξι χρονών κι έπρεπε έτσι να θεωρούνται, από τους υπάρχοντες νόμους, ως ενήλικα, πράγμα που τους έδινε το δικαίωμα να κάνουν ό,τι τους άρεσε.

37.244.Β

Αν βέβαια οι Γάλλοι δικαστές, και γενικά οι δικαστές όλου του πλανήτη, ήξεραν ότι υπάρχει μέσα στο Σύμπαν ένας συγκεκριμένος νόμος, που αφορά όλες ανεξαιρέτως τις ζωές που υπηρετούν τον Μέγιστο Τρωγωαυτοεγωκράτη για το μετασχηματισμό των κοσμικών ουσιών, τότε θα είχαν αναμφίβολα μία τελείως διαφορετική γνώμη για την κατανόηση αυτού που ονομάζουν «ενηλικίωση».

37.244-5.Β

Πραγματικά, σύμφωνα μ’ αυτόν το συγκεκριμένο κοσμικό νόμο, όλα τα άτομα που ανήκουν στα Κεστσαπμαρτνιανά όντα θηλυκού φύλου είναι, κατά το μετασχηματισμό των κοσμικών ουσιών, οι πηγές των ενεργών στοιχείων τα οποία, στους μετέπειτα κοσμικούς σχηματισμούς, θα χρησιμέψουν, με τη συγχώνευσή τους, στη διαδικασία του μεγάλου ιερού νόμου του Τριαμαζικάμνω, σαν δεύτερη άγια δύναμη· με άλλα λόγια, τα θηλυκά όντα θα αντιπροσωπεύουν πάντοτε την αρνητική ή παθητική αρχή.

37.245.Β

Σύμφωνα λοιπόν με τον κοσμικό νόμο για τον οποίο σου μιλάω, οι πηγές που προορίζονται να μετασχηματίσουν τα ενεργά στοιχεία, που χρησιμεύουν σαν παθητική αρχή, δεν είναι ποτέ ελεύθερες να έχουν τις όποιες ανεξάρτητες εκδηλώσεις. Οι μόνες που μπορούν να απολαμβάνουν αυτή την ανεξαρτησία είναι οι πηγές που προορίζονται για το μετασχηματισμό των ενεργών στοιχείων τα οποία πρέπει να χρησιμεύουν ως «Άγια Κατάφαση», ή ως «ενεργητική αρχή», στο ιερό Τριαμαζικάμνω.

37.245.Β

Γι’ αυτό και οι πηγές που χρησιμεύουν σαν παθητική αρχή δεν μπορούν να είναι υπεύθυνες για τις εκδηλώσεις τους· με άλλα λόγια, δεν μπορούν να είναι «ενήλικες».

37.245.Β

Πρέπει ακόμη να σου πω, για να χαρακτηρίσω πλήρως εκείνα τα όντα, τους Γάλλους, ότι τα όντα της «άρχουσας τάξης» της κοινότητάς τους επινόησαν κι αυτά, για να «καθησυχάζουν» τα πνεύματα των συνηθισμένων όντων, ένα «εξαιρετικό μέσο», ανάλογο με εκείνο που χρησιμοποιούσαν οι κάτοχοι εξουσίας στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας όταν ενθάρρυναν την κατανάλωση της περίφημης «βότκας», και μ’ εκείνα τα μέσα που χρησιμοποιούν σήμερα οι κάτοχοι εξουσίας στην κοινότητα της Αγγλίας που έχουν τα εξίσου περίφημα «σπορ» τους.

37.245.Β

Ωστόσο είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι παρόλο που όσοι κατέχουν την εξουσία στην κοινότητα της Γαλλίας χρησιμοποιούν για εγωιστικούς σκοπούς, και με ιδιαίτερη μάλιστα επιτυχία, τούτο το «εξαιρετικό μέσο» — αυτά τα λέω χωρίς να μέμφομαι τους κατόχους εξουσίας των κοινοτήτων της Αγγλίας και της Ρωσίας — αυτό δεν προξενεί καμιά σχεδόν ζημιά στα πλανητικά σώματα των συνηθισμένων όντων.

37.245-6.Β

Ακόμα καλύτερα, προκαλούν, χωρίς να το θέλουν, ένα κάποιο όφελος στα συνηθισμένα όντα της κοινότητάς τους, γιατί τα διασκεδάζουν και τα απελευθερώνουν πρόσκαιρα από την καταστροφική μονομανία της «μόδας» — που επινοήθηκε, όπως σου είπα, από τους σημερινούς και τους μελλοντικούς Χασναμούς οι οποίοι έφτασαν από διάφορες άλλες χώρες στην πρωτεύουσά τους — τη μόδα στην οποία τα συνηθισμένα όντα της Γαλλίας ίσως είναι σήμερα ακόμη περισσότερο υποδουλωμένα απ’ ό,τι τα άλλα.

37.246.Β

Σ’ αυτό το «εξαιρετικό μέσο» έδωσαν εκεί το όνομα «εμποροπανύγηρις»· σήμερα, οι «εμποροπανυγήρεις» οργανώνονται κάθε τόσο στις μεγάλες πλατείες όλων των πόλεων και όλων των χωριών — μ’ άλλα λόγια, στα ίδια τα μέρη όπου, εδώ και δύο περίπου αιώνες, τα τρίκεντρα όντα εκεί κάτω συνήθιζαν ακόμη να μαζεύονται για να συζητήσουν για «θρησκευτικά και ηθικά θέματα».

37.246.Β

Είναι δίκαιο, παιδί μου, να πούμε ότι οι «εμποροπανυγήρεις είναι αληθινά πολύ ευχάριστα μέρη.

37.246.Β

Ομολογώ ότι μ’ ευχαριστούσε κι εμένα να περνώ εκεί μια-δυο ώρες, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.

37.246.Β

Στις γαλλικές εμποροπανυγήρεις όλα είναι φτηνά και όλα είναι καλής ποιότητας.

37.246.Β

Για παράδειγμα, μ’ ένα μόνο νόμισμα των πενήντα λεπτών, ο καθένας μπορεί να στριφογυρίζει μέχρι να αποβλακωθεί τελείως πάνω στα διάφορα «γουρούνια», «χαμαιλέοντες», «φάλαινες, κ.λπ., καθώς και μέσα σε διάφορες αμερικάνικες και μη αμερικάνικες εφευρέσεις, ειδικά φτιαγμένες για να αποβλακώνουν.

37.246.Β

Κι αν κάποιο ον συνέλθει γρήγορα μετά από αυτά τα «αποβλακωτικά παιχνίδια, μπορεί τότε, με λίγα χρήματα παραπάνω, να γευτεί κάτι νόστιμο, που τις περισσότερες φορές το ετοιμάζουν επιτόπου.

37.246.Β

Είναι αλήθεια ότι, μετά από αυτές τις λιχουδιές, εκείνα τα όντα αισθάνονται συχνά «να ανακατεύεται» το στομάχι τους· αλλά τι σημασία έχει αυτό μπροστά στην ευχαρίστηση που βρίσκουν εκεί;

37.246.Β

Ακόμα και στην περίπτωση που ένα από τα όντα εκεί κάτω θελήσει να «δοκιμάσει την τύχη του», όπως λένε, μπορεί αμέσως μ’ ένα άλλο νόμισμα των πενήντα λεπτών να ικανοποιήσει την επιθυμία του και να δοκιμάσει την τύχη του με πολλούς τρόπους, είτε ποντάροντας είτε σε συναγωνισμό, γιατί οι πασίγνωστες γαλλικές «εμποροπανυγήρεις» προσφέρουν όλες τις «ατραξιόν» που υπάρχουν στη Γη, συμπεριλαμβανομένων και των τυχερών παιχνιδιών, από τη «ρουλέτα του Μόντε Κάρλο» ως το «Σνιπσναπσνόρουμ».