Study of Beelzebub's Tales

1.6.Α

Βέβαια, άρχισα να γράφω στα ρωσικά, αλλά όπως θα ’λεγε και ο σοφότερος των σοφών, ο Ναστραντίν Χότζας, με τη γλώσσα αυτή δεν μπορείς να πας μακριά.

1.10.Α

Η ελληνική γλώσσα, της οποίας το πνεύμα και η ουσία μου μεταδόθηκαν με την κληρονομικότητα, και η γλώσσα που οι σύγχρονοι Έλληνες μιλούν σήμερα, μοιάζουν μεταξύ τους, σύμφωνα με την έκφραση του Ναστραντίν Χότζα, όσο «μια πρόκα μοιάζει με μνημόσυνο».

1.10-1.Α

Από την άποψη αυτή, είναι εξαιρετικά περίεργο το γεγονός, που πραγματικά αξίζει να μελετηθεί από έναν φιλομαθή σαν κι εσένα, ίσως μάλιστα περισσότερο απ’ ό,τι φαντάζεσαι, ότι από τα παιδικά μου χρόνια, από τότε δηλαδή που γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να καταστρέφω τις φωλιές των πουλιών και να πειράζω τις αδελφούλες των φίλων μου, δημιουργήθηκε από μόνη της στο «πλανητικό μου σώμα», όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι θεοσοφιστές, και κυρίως, δεν ξέρω γιατί, στη δεξιά πλευρά του, μια ενστικτώδης αίσθηση η οποία, ως την περίοδο εκείνη της ζωής μου που έκανα το «χοροδιδάσκαλο», μετατράπηκε βαθμιαία σ’ ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και, μετά, όταν χάρη στο επάγγελμά μου ήρθα σ’ επαφή με πολλούς ανθρώπους διαφόρων «τύπων», η συνειδητότητά μου πείστηκε με την σειρά της ότι αυτές οι γλώσσες, ή καλύτερα το συντακτικό τους, κατασκευάστηκαν από ανθρώπους οι οποίοι, ως προς τη γνώση τους αυτών των γλωσσών, μοιάζουν με τα δίποδα εκείνα ζώα που ο αξιοσέβαστος Ναστραντίν Χότζας χαρακτηρίζει με τις λέξεις: «Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καυγαδίζουν με τα γουρούνια αν τα πορτοκάλια είναι καλά ή όχι».

1.35.Α

Αυτό που λέει συχνά ο Ναστραντίν Χότζας, ο διάσημος και ασύγκριτος διδάσκαλός μας, έχει το νόημά του:

1.35-6.Α

Για να λέμε την αλήθεια, αυτό δεν είναι εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο τούτη τη στιγμή, αλλά το ότι στο τέλος αυτής της ανάγνωσης διαπίστωσα επίσης ότι στο σύνολο αυτού του κεφαλαίου ολόκληρη η παρουσία μου, στην οποία το «Εγώ» που ανέφερα προηγουμένως δεν παίζει παρά ένα μικρό ρόλο, εκδηλώθηκε τελείως αντίθετα προς μία από τις εντολές του Παγκόσμιου Διδασκάλου, τον οποίο σέβομαι ιδιαίτερα, του Ναστραντίν Χότζα:

«Ποτέ μη χώνεις το μπαστούνι σου σε μια σφηκοφωλιά».

1.37.Α

Κάθε πρωί, πήγαινε μέχρι το σκοινί που ελευθέρωνε τον ατμό και έκανε τη σειρήνα να σφυρίζει, και πριν το τραβήξει, κουνώντας με σοβαρότητα από δω κι από κει τα χέρια του σαν Χότζας από τον μιναρέ, φώναζε δυνατά:

3.48.Α

— Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σας συμβουλέψω, αγαπητέ μου κυβερνήτη… Α, ναι… Το βρήκα… Στο ηλιακό σύστημα που έζησα πολύν καιρό, υπάρχει ένας πλανήτης που τον λένε Γη. Σ’ εκείνον τον πλανήτη «Γη» εμφανίστηκαν και εξακολουθούν ακόμα να εμφανίζονται πολύ αλλόκοτα τρίκεντρα όντα. Και ανάμεσα στα όντα μιας ηπείρου του πλανήτη, που ονομάζεται «Ασία», υπήρξε ένα πολύ σοφό τρίκεντρο όν, που εκεί το έλεγαν «Ναστραντίν Χότζα».

10.79-80.Α

Αφού προκάλεσε το φύτρωμα αυτού του οργάνου μέσα στην παρουσία τους και βεβαιώθηκε για την καλή του λειτουργία, η Ανώτατη Επιτροπή, που απαρτιζόταν από ιερά Άτομα και προεδρευόταν από τον Μεγάλο Αρχάγγελο Σακάκι, ξαναγύρισε στο Κέντρο, εφυσηχασμένη και με καθαρή τη συνείδηση, ενώ, εκεί κάτω, στον πλανήτη Γη που τόσο σ’ ενδιαφέρει, η δράση εκείνης της ιδιοφυούς και καταπληκτικής εφεύρεσης άρχισε να απλώνεται από την πρώτη μέρα, όπως θα’ λέγε και ο σοφός Ναστραντίν Χότζας, «υπό τους ήχους των σαλπίγγων της Ιεριχούς».

11.84.Α

Στην καλύτερη περίπτωση, θα είχες φάει τέτοιο ξύλο που, όπως λέει και ο δικός μας ο Ναστραντίν Χότζας, «δε θα συνερχόσουν παρά μόνον όταν θα έφερναν τις βίτσες της νέας σοδειάς».

12.87.Α

Πρέπει να παρατηρήσω ότι τα βιβλία που σκαρώνανε έτσι οι συγγραφείς τους, κατέληξαν να προσδώσουν σήμερα στο νου όλων των τρίμυαλων όντων την ελαφρότητα του αιθέρα.

12.90.Α

Και να, παιδί μου, πώς εκδηλώθηκε τότε στην πράξη η παραξενιά του ψυχισμού των σημερινών τρίμυαλων όντων εκείνου του παράδοξου πλανήτη: το γεγονός του δημόσιου «αναθεματισμού» που έκαναν σ’ αυτόν και στο «Ευαγγέλιό» του, ήταν για το συγγραφέα μας, όπως λέει και ο σεβάσμιος Ναστραντίν Χότζας, «σκέτη ευλογία».

13.93.Α

Αλλά κατά τη διάρκεια της τελευταίας παραμονής μου ανάμεσά τους, όταν θέλησα να επισκεφθώ αυτόν τον συγγραφέα για τον οποίο είχα κι εγώ ακούσει τόσο καλά λόγια, με σκοπό να διευκρινίσω ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, βρέθηκα, στην πραγματικότητα, μπροστά σ’ ένα ον που, σύμφωνα με την κατανόησή μου, έμοιαζε με όλους τους σημερινούς συγγραφείς εκεί κάτω, είχε δηλαδή εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη, και, όπως λέει και ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, «δεν έβλεπε πέρα από τη μύτη του». Όσο για τη γνώση του αληθινού ψυχισμού των όντων του πλανήτη του μέσα στις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής τους, σ’ αυτό το θέμα ήτανε τελείως αδαής.

13.94.Α

Καλά θα ήταν να θυμηθούμε εδώ ένα από τα αποφθέγματα του καλού μας Ναστραντίν Χότζα:

17.120.Α

Όλα τα τρίμυαλα όντα εκείνου του πλανήτη, όταν φτάνουν στην υπεύθυνη ηλικία, όλα χωρίς εξαίρεση, είναι κατηγορηματικά πεπεισμένα, κάτω από την επιρροή πολλών «αμπελοφιλοσοφιών» που υπάρχουν εκεί κάτω με το όνομα «επιστήμες», ότι αυτά τα φαινόμενα φτάνουν έτοιμα μέχρι τον πλανήτη τους, απ-ευ-θεί-ας από τον ήλιο τους. Κι όπως θα ’λεγε σε τέτοιες περιπτώσεις και ο Ναστραντίν Χότζας: «άρες μάρες κουκουνάρες».

17.121.Α

— Εσύ, παιδί μου, έχεις κανονική παρουσία τρίμυαλου όντος και μία «Οσκιάνο» — ή, όπως λένε εκεί κάτω στη Γη, μία «παιδεία» — σκόπιμα εμφυτευμένη στην ουσία σου και θεμελιωμένη σε μία ηθική που στηρίζεται μόνο στις εντολές και στις υποδείξεις του ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝ-ΟΝΤΟΣ και των Αγιότατων Ατόμων που βρίσκονται κοντά του… Παρόλα αυτά, αν κατά τύχη βρισκόσουν ανάμεσά τους, δε θα μπορούσες να συγκρατήσεις το «οντικό Παρχιτρογκούλ» σου, δηλαδή τη διαδικασία η οποία στη Γη ονομάζεται «ασυγκράτητο εσωτερικό ξεκαρδιστικό γέλιο» — και το ξεκαρδιστικό σου γέλιο θα ήταν ασταμάτητο μπροστά στην έκπληξή τους αν ξαφνικά αντιλαμβανόντουσαν και κατανοούσαν ότι από τον ήλιο, όχι μόνο δεν έρχεται στον πλανήτη τους καθόλου «φως», «θερμότητα» κ.λπ., αλλά ότι ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος τους, που υποθέτουν πως είναι «πηγή φωτός και θερμότητας», είναι ξεπαγιασμένος ο ίδιος, σχεδόν όσο και ο ψωριάρης σκύλος του σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα.

17.126.Α

Ούτε ένας απ’ όλους εκείνους τους «σοφούς της συμφοράς» δεν κατανόησε ποτέ ότι οι διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κοσμικές διαδικασίες είναι ίδιες ακριβώς μ’ εκείνες που ο σεβάσμιος Ναστραντίν Χότζας χαρακτήριζε κάποτε με τα ακόλουθα λόγια:

«Μοιάζουν μεταξύ τους όσο μοιάζει η γενειάδα του διάσημου Άγγλου Σαίξπηρ με το όχι λιγότερο φημισμένο γαλλικό “Αρμανιάκ”».

18.135.Α

Ναι… πρέπει ακόμα να σημειωθεί, μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Κρόνου χρησιμοποιούν τη λέξη «Γκορναχούρ» σαν φιλοφρόνηση· τη βάζουν πριν από το όνομα εκείνου προς τον οποίο απευθύνονται.

Αυτό άλλωστε κάνουν και οι ευνοούμενοί σου στη Γη. Κι αυτοί επίσης προτάσσουν του ονόματος εκείνου προς τον οποίο απευθύνονται τη λέξη «Κύριος», ή μερικές φορές ακόμα και μια ολόκληρη φράση χωρίς σημασία, που εκφράζει μια έννοια την οποία ο σεβάσμιός μας Ναστραντίν Χότζας χαρακτηρίζει με το ακόλουθο γνωμικό:

18.145.Α

Ξαφνικά ένα ατύχημα που συνέβηκε στον Γκορναχούρ Χαρχάρχ τροποποίησε τις αισθήσεις μου, και επανέφερε ολόκληρη την παρουσία μου στα «συνηθισμένα της οντικά συναισθήματα».

Ορίστε τι έγινε:

Ο Γκορναχούρ Χαρχάρχ μαζί με την ασήκωτη εξάρτηση που φορούσε, πετάχτηκε ξαφνικά ψηλά πάνω από το κάθισμά του, κι εκεί άρχισε να «χτυπιέται σαν σκυλάκι που έπεσε στο πηγάδι» — όπως θα ’λεγε ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας.

18.146.Α

Ας επιστρέψουμε καλύτερα στην ιστορία μας που αναφέρεται στο Πανταχού Παρόν Οκιντανόχ και στο φίλο της ουσίας μου Γκορναχούρ Χαρχάρχ, τον οποίο, πρέπει τώρα να προσθέσω, πράγματι τα τρίκεντρα όντα τον θεωρούσαν κάποτε «μεγάλο σοφό», αλλά ο οποίος πια δεν θεωρείται τόσο «μεγάλος», παρόλο που ακόμα ζει, διότι εξαιτίας του ίδιου του τού αποτελέσματος, δηλαδή του γιου του, έγινε αυτό που ο Ναστραντίν Χότζας θα αποκαλούσε «παρελθόν», ή, όπως θα πρόσθετε επιγραμματικά: «Χώθηκε όμορφα-όμορφα μέχρι το λαιμό μέσα σε μια παλιά αμερικάνικη γαλότσα».

18.154-5.Α

Μήπως αγνοείς τι σημαίνει «Ιερή Αλιαμιζουρνακαλού της Ουσίας»; Αυτό θα σου το εξηγήσω αργότερα με κάθε λεπτομέρεια. Στο μεταξύ, θα επικαλεστώ για άλλη μια φορά τον καλό μας Ναστραντίν Χότζα, ο οποίος ορίζει αυτή τη διαδικασία ως εξής: «Να δώσεις το λόγο της τιμής σου ότι δε θα χώνεις τη μύτη σου στις κρατικές υποθέσεις».

21.210-1.Α

Αλλά, προς λύπην κάθε Ατόμου με καθαρό Νου, όποια κι αν είναι η βαθμίδα του, και για κακή τύχη των τρίμυαλων όντων όλων των επόμενων γενεών, οι πρώτοι απόγονοι των συγχρόνων αυτού του αληθινού Άνωθεν Απεσταλμένου, του Άγιου Βούδα, έπεσαν θύματα μιας ιδιαιτερότητας του ψυχισμού τους που προερχόταν από τις αφύσικα καθιερωμένες συνθήκες της συνηθισμένης τους ύπαρξης· άρχισαν λοιπόν κι αυτοί τις «σοφιστείες» τους αναφορικά με όλες τις συμβουλές και τις υποδείξεις Του, και τη φορά αυτή με τέτοιο ζήλο, ώστε, μέχρι τα όντα της τρίτης και της τέταρτης γενιάς, δεν έφτασε τίποτα παραπάνω από εκείνο που ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας ορίζει με τα λόγια:

22.232.Α

— Ωραία, ωραία, καλέ μου Αχούν, απάντησε ο Βεελζεβούλ. Και πρόσθεσε:

— Ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου, και δόξα να ’χει ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας: αυτό που μόλις είπες θα συμβάλει το δίχως άλλο στο να εξαφανίσει από την παρουσία μου την ανησυχία που μου γεννήθηκε όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά την αφύσικη ανύψωση των θιβετιανών βουνών — ανησυχία μήπως δούμε να χάνεται για πάντα από το Σύμπαν η πολύτιμη ανάμνηση του Σοφού των Σοφών, του άπειρα σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα.

23.240.Α

Ως προς την αντικειμενική πραγματικότητα των δύο θεωριών εκείνων των γήινων «μεγάλων σοφών», θυμήθηκα ένα σοφό απόφθεγμα του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα:

23.240.Α

Οι ευνοούμενοί σου, που αναστατώνονται συνέχεια μ’ αυτό το ζήτημα, την καταγωγή δηλαδή των πιθήκων, θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου, να λάβουν μια απόλυτα σωστή απάντηση αν γνώριζαν πώς να εφαρμόσουν, στην περίπτωση αυτή, άλλο ένα από τα σοφά αποφθέγματα του καλού μας Ναστραντίν Χότζα, που το έλεγε σε κάθε ευκαιρία:

«Πίσω από κάθε παρεξήγηση, δεν έχεις παρά να ψάξεις για τη γυναίκα».

23.243.Α

Όσο για τα τρίμυαλα όντα «παθητικού φύλου», ή, όπως τα ονομάζουν εκεί πέρα, τις «γυναίκες» τους, αυτές οι παρά φύσιν μέθοδοι δεν τις ικανοποιούσαν αρκετά και οι καημένες οι «ορφανές γυναίκες» του καιρού εκείνου, που ήταν ήδη πολύ πονηρότερες και επινοητικότερες από τους άνδρες, άρχισαν να αναζητούν όντα άλλων μορφών για να τα μάθουν να γίνουν «παρτεναίρ» τους.

Και από κάτι τέτοια «ζευγαρώματα», εμφανίστηκε μέσα στο Σύμπαν μας ένα είδος όντων που, όπως θα έλεγε και ο καλός μας ο Ναστραντίν Χότζας, δεν ήταν «ούτε κρέας ούτε ψάρι».

23.247-8.Α

Όσο για τα όντα εκεί κάτω που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν αυτό το «επιστημονικό πείραμα», και για την ωφέλεια που μπορεί να προκύψει από αυτό για τα άλλα τρίμυαλα όντα, τα όμοιά τους, μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα αν θυμηθούμε τούτο το σοφότατο απόφθεγμα του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα: «Μακάριος ο πατέρας που ο γιος του ασχολείται με φόνους και ληστείες: γιατί έτσι δεν θα του μένει καιρός να εμβαθύνει στο κεφάλαιο των γαργαλητών».

23.253.Α

Χάρη στην πρακτική πείρα που αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων, και που μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά, ήξεραν καλά ποιοι τύποι του παθητικού φύλου αντιστοιχούσαν σε ποιους τύπους του ενεργητικού φύλου. Έτσι, σχεδόν πάντα, τα ζευγάρια που επιλέγονταν σύμφωνα με τις οδηγίες τους ήταν ταιριαστά, αντίθετα μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου τα ζευγάρια σχηματίζονται σχεδόν πάντοτε, μεταξύ τύπων που είναι τελείως αταίριαστοι, έτσι που σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής τους η μισή σχεδόν «εσωτερική ζωή» τους αντικατοπτρίζει εκείνο που ο Ναστραντίν Χότζας εκφράζει με τα λόγια:

23.253.Α

Όπως και να ’χει το πράγμα, παιδί μου, αν οι «αστρολόγοι» συνέχιζαν να υπάρχουν εκεί κάτω, θα είχαν με τον καιρό αποκτήσει μια τέτοια πείρα ώστε η ύπαρξη των όντων του άμοιρου εκείνου πλανήτη να είχε αρχίσει σήμερα να μοιάζει, έστω και ελάχιστα, τουλάχιστο στον τομέα των οικογενειακών σχέσεων, με την ύπαρξη των αντίστοιχών τους όντων στους άλλους πλανήτες του Μεγάλου μας Σύμπαντος.

Όσο ευεργετικό όμως κι αν ήταν το έθιμο αυτό για τη διαδικασία της ύπαρξης, οι ευνοούμενοί σου όχι μόνο δεν μπήκαν στον κόπο να επωφεληθούν, αλλά το πέταξαν, όπως άλλωστε κάνουν με οποιοδήποτε καλό τους επίτευγμα, στα «λαίμαργα γουρούνια» του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα μας.

23.254.Α

Και τώρα, παιδί μου, μια και μιλάμε για τους σύγχρονους αστούς «υπερ-φαντασιόπληκτους», δεν θα ήταν κακό να διαφωτίσω το νου σου για τη πραγματική τους σπουδαιότητα, που τόσο πολύ εκτιμάται από τους ευνοοουμένους σου.

23.268.Α

Θα πρέπει, με τούτη την ευκαιρία, να σου θυμίσω ένα από τα βαθυστόχαστα αποφθέγματα του Ναστραντίν Χότζα, πολύ χαρακτηριστικά για την περίπτωση αυτή, σε τι δηλαδή σημείο περιορίζεται η οπτική αντίληψη των σημερινών ευνοουμένων σου.

Το σοφό αυτό απόφθεγμα, που σπάνια αναφέρεται, έχει ως εξής:

24.282.Α

Κι αυτός ο εκφυλισμός των οντικών παραγόντων, καθώς χειροτέρευε κληρονομικά από γενιά σε γενιά, έγινε αιτία ώστε οι σημερινοί ευνοούμενοί σου να έχουν, αντί για τον πραγματικό οντικό ψυχισμό, που θα ’πρεπε να υπάρχει στην παρουσία κάθε τρίμυαλου όντος, έναν ψυχισμό που βέβαια αν και «πραγματικός», χαρακτηρίζεται εντούτοις τέλεια από το ακόλουθο σοφό ρητό του αγαπημένου μας Ναστραντίν Χότζα:

«Τα έχει όλα εκτός από ουσία, και ούτε καν το σπέρμα της ουσίας».

24.283.Α

Μ’ αυτή την ευκαιρία, μάθε, ότι ο ανεκτίμητός μας Ναστραντίν Χότζας ορίζει την αξία των σοφών εκεί κάτω, με τα παρακάτω λόγια:

«Όλοι καμώνονται ότι πιστεύουν πως οι σοφοί μας γνωρίζουν πως το μισό του εκατό κάνει πενήντα».

25.308.Α

Οι άλλες πληροφορίες, που περνούν από γενιά σε γενιά στις μάζες των συνηθισμένων όντων εκείνου του πλανήτη, σύντομα εξαφανίζονται τελείως από τη μνήμη τους και δεν αφήνουν πίσω τους, όπως λέει και ο αγαπημένος μας Ναστραντίν Χότζας, παρά «φτερά και πούπουλα και ιστορίες για παραμύθια της Χαλιμάς».

25.309.Α

Τον τρόπο με τον οποίο τα σοφά όντα του πλανήτη Γη μαγειρεύουν τους παραλογισμούς τους από τα αποσπάσματα των πληροφοριών που έφτασαν ως αυτά, τον ορίζει τέλεια ο αγαπημένος μας Ναστραντίν Χότζας σ’ ένα σοφό του απόφθεγμα: «Ο ψύλλος ήρθε στον κόσμο για ένα σκοπό: για να φέρνει με το φτάρισμά του τον κατακλυσμό, που η περιγραφή του αποτελεί την αγαπημένη ενασχόληση των σοφών μας».

27.331.Α

Αυτό το γεγονός μου έγινε ξεκάθαρο κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου προσωπικής παραμονής στην επιφάνεια του πλανήτη σου, όταν ενδιαφέρθηκα τόσο πολύ για τον Λεγομινισμό που αφορά τις σκέψεις του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς, και που έχει τον τίτλο «Η Φρίκη της Κατάστασης». Πραγματικά κατά τη διάρκεια των συστηματικών ερευνών και αναζητήσεών μου για τις Αγιότατες Δραστηριότητες του και για τα αποτελέσματά τους, θέλησα να μάθω πώς και γιατί η κρυστάλλωση των παραγόντων εκείνων που προέρχονται από τα σωματίδια των εκπορεύσεων της θλίψης του ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ και χρησιμεύουν στην πραγματοποίηση της θείας οντικής παρόρμησης της αντικειμενικής ηθικής συνείδησης ολοκληρώνεται στην παρουσία τους μόνο μέσα στο «υποσυνείδητό» τους, αποφεύγοντας έτσι τον τελειωτικό εκφυλισμό, ενώ αντίθετα δεν τον αποφεύγουν τα δεδομένα που τοποθετήθηκαν μέσα τους με σκοπό να γεννούν στις παρουσίες τους τις άγιες οντικές παρορμήσεις της Πίστης, της Αγάπης και της Ελπίδας. Επίσης βεβαιώθηκα ότι, για τους παράξενους ανώμαλους εκεί κάτω, θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει μία από τις σοφές κουβέντες του ανεκτίμητου, αναντικατάστατου και σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα, που λέει:

28.354.Α

Αμέσως διάταξε, μερικοί από αυτούς να εκτελεστούν, άλλοι να κλειστούν στην ψειρού κι άλλοι να σταλούν σε μέρη όπου, όπως θα ’λεγε ο Ναστραντίν Χότζας, «η γαλλική σαμπάνια δεν είχε φτάσει ακόμα».

Μόνο εκείνοι που ήταν σίγουρο ότι αναμίχθηκαν σε όλα αυτά από καθαρή ανοησία, πήραν την άδεια να επιστρέψουν στις πατρίδες τους· εκείνοι πάλι που δεν ασχολήθηκαν με τα «πολιτικά» ζητήματα, όχι μόνο είχαν το δικαίωμα να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, αλλά με διαταγή του Πέρση βασιλιά, η αναχώρηση τους συνοδεύτηκε με όλες τις «τιμές».

29.7.Β

Οι Έλληνες ήταν η αιτία της βαθμιαίας φθοράς του νου των τρίμυαλων όντων, που εκφυλίστηκε τόσο πολύ, ώστε να καταντήσει τελικά να είναι, στους σημερινούς ευνοουμένους σου, όπως θα ’λεγε ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, «ένας αληθινός μύλος που αλέθει κουραφέξαλα».

29.15.Β

Ας πάρουμε για παράδειγμα πέντε μόνο από αυτές τις ιδιαίτερα κακοήθεις επινοήσεις των όντων Γερμανών, που υπάρχουν με τα ονόματα «σατκεΐνη», «ανιλίνη», «κοκαΐνη», «ατροπίνη», και «αλιζαρίνη», όλες τους χημικές ουσίες, για τις οποίες ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας λέει ότι σήμερα «τις βάζουν και στα λάχανα».

29.18.Β

Όλα σχεδόν τα όντα που εμφανίζονται σήμερα να είναι αυθεντικοί εκπρόσωποι του σύγχρονου πολιτισμού χρησιμοποιούν εκεί κάτω την «κοκαΐνη»· βάζουν λοιπόν στα σωθικά τους το «αγαθό» αυτό της σημερινής «κουλτούρας», με τη μεγαλύτερη προσοχή, ευδαιμονία και απόλαυση — πάντοτε, εννοείται, όπως λέει ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, «προς δόξαν του Μεγάλου Κατσικοπόδαρου».

29.19.Β

Οι ζαχαροπλάστες και οι άλλοι επαγγελματίες που ετοιμάζουν για τους ευνοούμενους σου αυτά τα νόστιμα είδη για την πρώτη τους τροφή, χρησιμοποιούν, ασφαλώς χωρίς να το θέλουν, την «αλιζαρίνη», γερμανικό δημιούργημα με αλάνθαστη δράση, μόνο και μόνο για να δώσουν στα προϊόντα τους «ελκυστική» και «ευχάριστη» όψη, που να ανταποκρίνεται στο σκοπό που έγινε το ιδανικό όλου του σύγχρονου πολιτισμού, και ο οποίος εκφράζεται από το σεβαστό μας Ναστραντίν Χότζα ως εξής: «Όταν-εμένα-μου-φαίνονται-όλα-όμορφα-κι ωραία-τι-και-αν-μετά-από-μένα-δεν-ξαναφυτρώσει-το-χορτάρι!»

29.20.Β

Από τότε που τα όντα της σύγχρονης αυτής κοινότητας άρχισαν να επινοούν αυτά τα πρακτικά αντικείμενα, η συνηθισμένη ύπαρξη των τρίμυαλων όντων του πλανήτη σου έγινε, όπως λέει και ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, «όχι-ζωή-αλλά-σκέτο-γλύκισμα».

29.21.Β

Τώρα, όμως, χάρη σε όλα τα σύνεργα που επινόησαν τα σημερινά όντα της Αγγλίας, τα καταφέρνουν μια χαρά, και μάλιστα, όπως θα ’λεγε και ο σεβάσμιος Ναστραντίν Χότζας, «ξαπλωμένοι πάνω σε σκέτα ροδοπέταλα».

30.67.Β

Για να συντομεύουμε, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό τους είναι κάτι που ο καλός μας δάσκαλος Ναστραντίν Χότζας ορίζει με την έκφραση: «φίρδην-μίγδην».

31.110.Β

Αυτή η καινούργια επινόηση τους, η «Εσπεράντο», δεν μπορεί να φανεί χρήσιμη ούτε στις κότες του αξιοσέβαστου Χότζα μας, όταν του διηγούνται τα ξεκαρδιστικά ανέκδοτα τους.

31.114.Β

Και σήμερα, όταν διαταράσσεται η λειτουργία του πλανητικού σώματος κάποιου ευνοουμένου σου και εκείνο το ον δεν μπορεί πια να εκπληρώνει τις οντικές υποχρεώσεις του, καταφεύγει, και πάλι, σε κάποιον από τους σημερινούς «γιατρούς»· ο γιατρός βέβαια δεν αρνείται να πάει· με ποιον τρόπο, όμως, προσπαθεί να βοηθήσει, και με ποιον τρόπο εκδηλώνει την εσωτερική του ουσία στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ανέλαβε; Ενταύθα κείται — όπως θα ’λεγε κι ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας — η σκασμένη καμήλα του εμπόρου Βερμασάν Ζερουνάν Αλαράμ.

31.128.Β

Για να καταλάβεις καλύτερα την αξία των σημερινών γιατρών του πλανήτη σου, θα πρέπει ακόμη να σου πω ένα απόφθεγμα, που αναφέρεται σε λόγου τους, του σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα:

34.164.Β

Κατά τη γνώμη μου, παιδί μου, θα καταλάβεις καλύτερα τον ιδιαίτερα εμφανή δυαδισμό της ατομικότητας των όντων εκείνης της μεγάλης κοινότητας, όταν σου μεταφέρω λέξη προς λέξη την άποψη που μου μετέδωσε γι’ αυτά τα όντα ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας.

34.165.Β

Πριν φτάσω στο Ισπαχάν, έμαθα ότι ο σεβάσμιος Χότζας είχε φύγει για την πόλη Ταλαγιαλτνικούμ για να επισκεφτεί το γαμπρό της μεγαλύτερης κόρης του νονού του.

34.165.Β

Μόλις βρέθηκα στην ταράτσα, αφού αντάλλαξα με τον αγαπητό και σοφότατο Ναστραντίν Χότζα τους συνηθισμένους χαιρετισμούς, έδειξα με το δάχτυλο μου εκείνα που συνέβαιναν στο δρόμο και τον ρώτησα τι εσήμαιναν.

34.165.Β

Χωρίς να πει λέξη, ο σοφός Χότζας, σηκώθηκε με κόπο, και, πιάνοντας με από το χέρι, με οδήγησε στην άκρη της ταράτσας· εκεί, κλείνοντας πονηρά το αριστερό του μάτι, έστρεψε την προσοχή μου στη μεγάλη «έφιππη πομπή» που περνούσε ολοταχώς και που την αποτελούσαν κυρίως, όπως έμαθα αργότερα, κάτι όντα που ονομάζονται «Κοζάκοι», τα οποία ανήκουν στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας.

34.166.Β

Όταν η έφιππη πομπή εξαφανίστηκε, ο Χότζας είπε πρώτα το αγαπημένο του ρητό: «Είναι καλό αν σου βγήκε σε καλό. Μην το κάνεις αν δε συμφέρει!» και, πετώντας το συνηθισμένο του επιφώνημα, κάτι σαν το «Ζρρτ!!», ξαναγύρισε στη θέση του και με κάλεσε να κάνω το ίδιο· έπειτα σκαλίζοντας τα αναμμένα ξυλοκάρβουνα του «Καλιάν» του άφησε ένα βαθύ στεναγμό και απήγγειλε το παρακάτω ελαφρώς χλευαστικό λογύδριο, το οποίο όπως πάντα, δεν ήταν εύκολα κατανοητό:

34.168.Β

Όταν τελείωσε ο Ναστραντίν Χότζας, σηκώθηκε αργά και βαριά, και λέγοντας πάλι την αγαπημένη του φράση: «Είναι καλό αν σου βγήκε σε καλό», προσθέτοντας αυτή τη φορά: «Μην κάθεσαι πολύ εκεί που δεν πρέπει», μ’ έπιασε από το μπράτσο και κατεβήκαμε μαζί από την ταράτσα.

34.169.Β

Έτσι, χάρη στον ορισμό που μου έδωσε ο σεβάσμιος Ναστραντίν Χότζας προσωπικά, κατάλαβα τόσο καθαρά για πρώτη φορά, γιατί όλα τα όντα εκείνης της μεγάλης κοινότητας εκεί κάτω έχουν, όταν φτάσουν στην υπεύθυνη ηλικία, μία τόσο ξεκάθαρα διπλή ατομικότητα.

34.181.Β

Από εκείνη τη στιγμή, έπρεπε, σε ό,τι αφορούσε τις εξωτερικές μου εκδηλώσεις, «να χορεύω στο ρυθμό της φλογέρας του», όπως θα έλεγε κι ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας.

34.195.Β

«και…

«αυτό αποδεικνύει ότι στην Αίγυπτο υπήρχε μία μοναρχική πολιτειακή οργάνωση και ότι το αξίωμα του “βασιλιά” μεταβιβαζόταν κληρονομικά από πατέρα σε γιο. Οι βασιλιάδες όμως της ίδιας γενιάς, κατά την επικρατούσα συνήθεια, είχαν το ίδιο όνομα, και όλοι οι βασιλιάδες με το ίδιο όνομα αποτελούν μια δυναστεία· συνεπώς, όσα ήταν τα ονόματα των βασιλιάδων, τόσες θα ήταν και οι δυναστείες»… Απόλυτα κατανοητό και ολοφάνερο, όπως το «μπάλωμα» της «βράκας» του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα.

36.218.Β

Λοιπόν, παιδί μου, αν καταφέρεις να εξηγήσεις αυτό το αίνιγμα, η συνολική σου παρουσία θα γνωρίσει πέρα για πέρα την πραγμάτωση ενός σοφού ρητού του αγαπημένου μας διδάσκαλου, του Ναστραντίν Χότζα, που λέει:

«Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συνδυάζεις το τερπνόν μετά του ωφελίμου».

37.227.Β

Για να ορίσει αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας έχει, και πάλι, ένα πολύ σοφό απόφθεγμα. Λέει:

38.250.Β

Με λίγα λόγια, το αποτέλεσμα αυτών των δύο παραγόντων, που τους συνήθισαν πια οι ευνοούμενοί σου — δηλαδή οι Χασναμουσιανές ιδιότητες των όντων της άρχουσας τάξης και η ψυχοπάθεια ορισμένων συνηθισμένων όντων — είναι ότι καταφέρνουν πάντοτε, από τη στιγμή της εμφάνισης μιας θρησκείας, όποιο κι αν είναι το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίζεται, να χωρίζονται στις περίφημες «αιρέσεις» τους, που με τη σειρά τους χωρίζονται σε άλλες αιρέσεις. Συνεπώς σε όλες τις εποχές συμβαίνει για τις θρησκείες ό,τι γίνεται και για τις αναρίθμητες γλώσσες εκείνου του σχετικά μικρού πλανήτη, αυτή τη «μυριόγλωσση Λερναία Ύδρα», όπως τη χαρακτήρισε ο σεβάσμιός μας Ναστραντίν Χότζας, ο οποίος θα αποκαλούσε τούτο το φαινόμενο «ένα καταρράκτη γαργαλιστικών γαργαλεμάτων».

38.253.Β

Αλλά αργότερα, άρχισαν κι αυτά να ταλαιπωρούν τη «θρησκευτική διδασκαλία», που βασιζόταν πάνω στην «περίλαμπρη Αγάπη», και να την μετατρέπουν σε κάτι άλλο επίσης «περίλαμπρο», αλλά τώρα πια, όπως λέει ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, σε ένα «περίλαμπρο Τερασαχαμπούρα από το παραμύθι Κεσμπααντζί».

38.261.Β

Μόλις όμως άρχισαν να μιμούνται καθετί ευρωπαϊκό, αυτά τα δύο οντικά συναισθήματα, τα οποία έμειναν ανέπαφα μέσα τους, άρχισαν να ατροφούν λίγο-λίγο, και, σήμερα, σε όλα σχεδόν τα όντα αυτής της κοινότητας, το αίσθημα της θρησκευτικότητας και το αίσθημα της πατριαρχικότητας προκαλούν μόνο την αντίδραση την οποία ο σοφός μας δάσκαλος Ναστραντίν Χότζας συνοψίζει με την απλή αναφώνηση:

38.264.Β

Δε λέει άδικα ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας ότι:

«Το παν είναι να έχεις μπόλικα χρήματα· γιατί τότε και η “Ναμούς” σου μπορεί να τρίζει».

39.307.Β

Πρέπει να σου πω, μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι οι ευνοούμενοί σου σχημάτισαν για την Οκιπαχαλεβιανή αντικατάσταση, μια παρόμοια φαινομενικά ιδέα· έχουν μάλιστα επινοήσει για να την ορίζουν ένα σοφότατο όνομα: τη λένε «μετεμψύχωση» ή «μετενσάρκωση». Δημιούργησαν άλλωστε γύρω από αυτό το θέμα, τον τελευταίο αιώνα, έναν κλάδο της περίφημης «επιστήμης» τους ο οποίος έγινε σιγά-σιγά, και παραμένει μέχρι σήμερα, ένας από τους πολλούς ολέθριους παράγοντες που κάνουν τον ήδη αρκετά αλλόκοτο και χωρίς αυτόν τον παράγοντα νου τους, όλο και περισσότερο «Σουρούμ-μπουρούμ», όπως θα τον ονόμαζε ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας.

39.308.Β

Βέβαια, αν αυτοί οι δυστυχισμένοι μπορούσαν απλώς και μόνο να πληροφορηθούν ότι, σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο δεύτερης τάξης που λέγεται «Τενικντόα», ή «νόμος της βαρύτητας», το οντικό αυτό μέρος, στις σπάνιες περιπτώσεις που εμφανίζεται μέσα τους, ανυψώνεται αμέσως μετά το πρώτο Ρασκουάρνο — ή, όπως λένε, μετά το «θάνατο» του όντος — πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη τους, τότε ίσως θα καταλάβαιναν ότι οι εξηγήσεις και οι άφθονες αποδείξεις εκείνου του κλάδου της «επιστήμης» τους, για όλων των ειδών τα φαινόμενα που υποτίθεται ότι προκαλούν αυτές οι «φανταστικές» ψυχές εκεί πέρα, δεν είναι παρά οι καρποί της ξεστρατισμένης φαντασίας τους, και ταυτόχρονα θα καταλάβαιναν ότι και όλες οι άλλες «αποδείξεις» εκείνης της επιστήμης δεν είναι τίποτε περισσότερο από «μπούρδες» αλλά Ναστραντίν Χότζα.

39.338.Β

Όπως σου είπα, τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου είχαν κι αυτά αρχικά, πριν δηλαδή την καταστροφή της Ατλαντίδος, κάποια σχετική επίγνωση του Άγιου Πλανήτη του Καθαρτηρίου, και από τότε ακόμα υπήρχαν πολλοί Λεγομινισμοί γι’ αυτό το θέμα. Μετά τον καταποντισμό της Ατλαντίδος, ορισμένα αποσπάσματα αυτών των Λεγομινισμών διατηρήθηκαν τυχαία από μερικά σοφά όντα της τότε εποχής, τα οποία έμειναν σώα και αβλαβή, για να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά.

Αργότερα, όμως, όταν στον ψυχισμό εκείνων των παράξενων τρίμυαλων όντων παρουσιάστηκε η ιδιότυπη αρρώστια που καθόρισα με τη λέξη «σοφιστεία», ο τρόπος με τον οποίο άρχισαν να μεταχειρίζονται τα αποσπάσματα των πληροφοριών που τους δόθηκαν για το θέμα του Άγιου Πλανήτη του Καθαρτηρίου ήταν τέτοιος που, μέσα στον ψυχισμό των όντων των επόμενων γενεών σχηματίστηκαν και παγιώθηκαν, πάνω σε εν μέρει αυθεντικές πληροφορίες, εικόνες και αντιλήψεις, που ο ασύγκριτος και σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας καθορίζει ιδανικότατα με την μοναδική του αναφώνηση: «Ουστ-ξου-Διάβολε!»

39.339-40.Β

Έτσι, αυτές οι δύο λέξεις πιθανότατα να οδήγησαν τους καημένους μύστες εκείνης της εποχής, μολυσμένους από τη γενική ψύχωση, να φανταστούν ότι η καλοφτιαγμένη απίθανη θεωρία των μελλοντικών «Βαβυλωνίων Χασναμούς» μιλούσε για τα ίδια πράγματα, μόνο με περισσότερη ακρίβεια, και τότε άρχισαν να προσθέτουν, μισο-συνειδητά, ορισμένες λεπτομέρειες αυτής της απίθανη θεωρίας στους Λεγομινισμούς για τον Άγιο Πλανήτη. Αργότερα τούτες οι πληροφορίες, περνώντας από γενιά σε γενιά, πλουτίστηκαν με κάθε είδους «φιοριτούρες» για τις οποίες ο αγαπημένος μας Ναστραντίν Χότζας έχει μια μόνο λέξη: «Χραλκανατοναχαχαμάρ».

40.39-40.Γ

Έτσι λοιπόν, παιδί μου, από το ένα μέρος η συνεχής υποβάθμιση, στη συνολική παρουσία των ευνοουμένων σου, της ποιότητας λειτουργίας των δεδομένων που κρυσταλλώθηκαν μέσα τους για μια υγιή οντική σκέψη, και από το άλλο μέρος ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός εκείνων που γίνονταν «υπεύθυνα όντα νέου τύπου» ανάμεσά τους, δηλαδή «σοφοί της νέας φουρνιάς», έκαναν να μη φτάσει τίποτε μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα που κατοικούν σ’ εκείνο το δύστυχο πλανήτη, από το σύνολο των λεπτομερών πληροφοριών, σχεδόν χωρίς προηγούμενο στο Σύμπαν, που ο νους των ομοίων τους κατανόησε κάποτε απόλυτα και που χρησιμοποιούνται σήμερα για το καλό των συνηθισμένων τρίμυαλων όντων σε όλους τους πλανήτες του Μεγαλόκοσμού μας, με εξαίρεση μόνο τον πλανήτη όπου αυτές πρωτοεμφανίστηκαν — τίποτε άλλο, λέω, εκτός ίσως από αυτό που ορίζει ο σεβαστός μας Ναστραντίν Χότζας με τα ακόλουθα λόγια:

40.43-4.Γ

Από τότε ο κλάδος αυτός υπάρχει με τον τίτλο «θεωρία του νόμου των δονήσεων», και, όπως θα έλεγε ο σοφός μας δάσκαλος Ναστραντίν Χότζας, τους «ευφραίνει την καρδίαν».

41.64.Γ

Βλέποντας τόσα πολλά βιμπρόμετρα, η έκπληξη μου έφτασε στο επίπεδο εκείνο της έντασης που ο Ναστραντίν Χότζας χαρακτηρίζει με τα λόγια: «Αν ξεπεράσεις τα όρια του κορεσμού, θα σκάσεις».

42.91.Γ

ΔΥΟ «Ντιανόσκ» αργότερα, όταν το σκάφος Καρνάκ ξανάρχισε την πτώση του και οι πιστοί οπαδοί του σεβαστού Ναστραντίν Χότζα κάθισαν στις συνηθισμένες θέσεις τους, ο Χασίν γύρισε πάλι προς τον Βεελζεβούλ και του είπε:

42.92.Γ

Κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, οι συνθήκες της οντικής ύπαρξης κατάντησαν για τους ευνοουμένους σου, κυρίως για όσους κατοικούν σ’ εκείνη την ήπειρο, εντελώς «Τραλαλαλαουλαλαλά», ή, όπως θα ’λεγε ο σεβάσμιος δάσκαλός μας ο Ναστραντίν Χότζας, «μοιάζουν με σαπουνόφουσκες που μπορούν ν’ αντέξουν μόνο σ’ ένα ήρεμο περιβάλλον».

42.94.Γ

Και τώρα, παιδί μου, για να σε ξεκουράσω από τις ενεργητικές σκέψεις, θα περιοριστώ για λίγο στον τρόπο σκέψης του αγαπημένου μας δασκάλου του Ναστραντίν Χότζα, και θα σου μιλήσω για ένα από τα πιο παράξενα έθιμα, που εδώ και μερικά χρόνια είναι πολύ συνηθισμένο μέσα στα νεοϋορκέζικα ρεστωράν.

42.111.Γ

Στην ήπειρο της Αμερικής, τα τρίμυαλα όντα έγιναν τέτοιες αυθεντίες στην τέχνη της διαφήμισης, ώστε θα μπορούσε κάλλιστα να τους ταιριάξει το απόφθεγμα του αγαπημένου μας Ναστραντίν Χότζα:

«Φίλος του Αρχι-κερασφόρου θα γίνει εκείνος που θα τελειοποιηθεί ως τη βαθμίδα του Νου και του είναι που θα του επιτρέπει να κάνει τη μύγα ελέφαντα».

42.116.Γ

Για να επιστρέψουμε στα επιτεύγματα των σημερινών όντων εκείνης της ηπείρου, στον τομέα της πραγματοποίησης της «εξωτερικής ομορφιάς» των φρούτων τους, πρέπει να σου πω, παιδί μου, ότι πουθενά στις άλλες ηπείρους του πλανήτη τους, ούτε και στους άλλους πλανήτες εκείνου του ηλιακού συστήματος, δεν είδα φρούτα με τόσο ωραία εμφάνιση όπως στην ήπειρο της Αμερικής· αντίθετα, για την εσωτερική τους ουσία, δεν μπορώ να μην επαναλάβω μαζί με τον αγαπημένο μας δάσκαλο το Ναστραντίν Χότζα: «Η μεγαλύτερη ευλογία για τον άνθρωπο είναι η δράση του ρετσινόλαδου».

42.136.Γ

Αν και δεν συγκράτησα στη μνήμη μου κανένα από τα παραδείγματα που βρίσκονταν μέσα σ’ εκείνο το έγγραφο, η «γεύση» που μου έμεινε θα μου επιτρέψει να σου μεταδώσω το γενικό τους νόημα, χρησιμοποιώντας κι αυτή τη φορά τα λόγια του σεβάσμιου Ναστραντίν Χότζα.

42.137.Γ

Πρέπει να σου πω ότι κι αυτός έγινε, από την αρχή της υπεύθυνης ύπαρξής του — ίσως συμπτωματικά, ή από τη θέληση της Μοίρας, ούτε που το ξέρω — οπαδός, και μάλιστα ορκισμένος οπαδός, του σοφού και αξιοσέβαστου Ναστραντίν Χότζα, κι ότι δεν άφησε ποτέ να περάσει η παραμικρότερη ευκαιρία χωρίς να ενεργήσει, κατά τη συνηθισμένη διαδικασία της οντικής του ύπαρξης, σύμφωνα με τα αμίμητα και χωρίς προηγούμενο αποφθέγματα του λατρευτού μας δασκάλου.

Έτσι, σύμφωνα με αυτά που λένε οι πληροφορίες που πήρα από κάτι Αιθερογράμματα, νάτος τώρα που ενεργεί αντίθετα προς μία από τις σοβαρότερες και πρακτικότερες συμβουλές — η οποία σίγουρα δεν είναι στη διάθεση του καθενός — συμβουλή που ο δάσκαλος των διδασκάλων διατυπώνει έτσι:

42.161-2.Γ

«Αν η διδασκαλία αυτής της θρησκείας δεν είχε αλλοιωθεί, ίσως θα ταίριαζε και στους σημερινούς ανθρώπους, τους οποίους ο Ναστραντίν Χότζας χαρακτηρίζει έτσι: “Ανοικοκλείνουν τα μάτια μόνο αν τους μπήξεις εκεί μέσα ένα παλούκι”.

42.169.Γ

«Ο τρόπος όμως με τον οποίο νηστεύουν, φέρνει αθέλητα στο νου κάποιο ρητό του αγαπημένου μας Ναστραντίν Χότζα, ο οποίος δεν χάνει την ευκαιρία να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις: “Τι κι αν τραγουδώ σαν γάιδαρος, αφού με φωνάζουν αηδόνι;”

42.178.Γ

Για το θέμα της καταστροφής ή της μεταβολής που τα σημερινά όντα προκαλούν στα ευεργετικά έθιμα τα οποία έφτασαν ως αυτά από τους σοφούς προγόνους τους, ο ασύγκριτος Ναστραντίν Χότζας έχει ένα απόφθεγμα από τα πιο σοφά και τα πιο κατάλληλα:

42.183.Γ

Αν δεν πατηθούν τούτα τα «κουμπιά», το καθένα από αυτά τα όντα δεν είναι τίποτε περισσότερο, όπως πάλι λέει ο σοφότατος Ναστραντίν Χότζας, από ένα «συνονθύλευμα από κομμάτια κρέας».

42.194.Γ

Αν και αυτή η νέα κοινότητα σχηματίστηκε από μια συρροή, που συνεχίζεται ως σήμερα, τρίμυαλων όντων που προέρχονταν από την ήπειρο της Ευρώπης, όπου, για να ανακαλύψεις τα όντα που διατήρησαν αυτή τη δυνατότητα, χρειάζεται, όπως λέει ο αγαπημένος μας δάσκαλος ο Ναστραντίν Χότζας, «ειδικό ψάξιμο με προβολέα υψηλής τάσεως», αυτό το ποσοστό, το επαναλαμβάνω, είναι πολύ υψηλότερο στην Αμερική απ’ ό,τι στις ευρωπαϊκές χώρες.

42.203-4.Γ

Κι έτσι, όλα τα όντα που σύχναζαν σε τέτοιες «σχολές» ή που διάβαζαν αυτά τα «εγχειρίδια», όντας τα ίδια, σε ότι αφορά το είναι τους και τη γνώση τους της πραγματικότητας, του τύπου που ο δάσκαλός μας Ναστραντίν Χότζας ορίζει ως «μηδαμινότητες που αποπνέουν μια ανυπόφορη ατμόσφαιρα δονήσεων», επιδίδονταν στις «σοφιστείες» τους σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες. Από τότε, επειδή η διαδικασία του διαβάσματός τους έγινε οργανική ανάγκη, κάτω από την επιρροή διαφόρων ανωμαλιών σχετικών με τις συνθήκες της συνηθισμένης ύπαρξης αυτής της νέας συνάθροισης, κι επειδή μπορούσαν να εκτιμήσουν το περιεχόμενο ενός έργου μόνο αν το διάβαζαν από την αρχή ως το τέλος, όλα τα όντα της ηπείρου τους, ζαλισμένα από την πληθώρα των «φανταχτερών» τίτλων, άρχισαν να διαβάζουν και να διαβάζουν, μέχρι το σημείο που φανερά πια η σκέψη τους, η ήδη αρκετά «διαλυμένη» και χωρίς αυτό, «διαλύεται» και «διαλύεται» όλο και περισσότερο.

43.208-9.Γ

Άλλωστε ο σοφός μας Ναστραντίν Χότζας δίνει γι’ αυτούς τους σπουδαίους κατόχους εξουσίας τον παρακάτω πολύ ενδιαφέροντα ορισμό:

43.213.Γ

Πράγματι, από την εταιρία αυτή θα μπορούσε να προκύψει κάτι πραγματικό, γιατί πάνω απ’ όλα δεν υπήρχε ανάμεσά τους ούτε ένας κάτοχος εξουσίας, ούτε ένα από εκείνα τα όντα που, σπρωγμένα από τα εγωιστικά και κενόδοξα κίνητρά τους, καταλήγουν πάντα, όποια και αν είναι τα επιτεύγματα της εταιρίας συνολικού πλανητικού χαρακτήρα της οποίας είναι μέλη, να την ξαποστέλνουν, «με μουσική υπόκρουση», προς το πασίγνωστο γουρούνι του Ναστραντίν Χότζα, που καταβροχθίζει οτιδήποτε του προσφέρουν χωρίς ίχνος «καλών τρόπων».

43.214.Γ

Τον πρώτο λόγο θα τον κατανοήσεις στο τέλος της ιστορίας μου, και ο δεύτερος είναι ότι αυτή η ιδιότητα έχει πια εισχωρήσει στη σάρκα και στο αίμα των τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη. Και αφού δεν μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτε οι ευνοούμενοί σου των περασμένων εποχών, οι οποίοι πετύχαιναν τουλάχιστον, όταν έφταναν στην υπεύθυνη ηλικία, αυτό που αναφορικά προς το Είναι, ονομάζεται «ανάμνηση του εαυτού», τίποτε δεν μπορεί πια να επινοηθεί ούτε να πραγματοποιηθεί από όντα μ’ ένα νου όπως αυτός που διαθέτουν τα μέλη εκείνης της εταιρίας, καθώς άλλωστε και οι περισσότεροι από τους συγχρόνους τους, η τελειοποίηση των οποίων δεν ξεπερνάει τη στάθμη που ο Ναστραντίν Χότζας προσδιόρισε με τα εξής λόγια:

«Για κοίτα, για κοίτα, μου έμαθε κιόλας να ξεχωρίζει τον μπαμπά από τη μαμά».

43.216.Γ

Για τα ουσιαστικά αποτελέσματα που μπορούν να αποφέρουν όλες οι καλές προσπάθειες των σπουδαίων εκείνων όντων, ο αξιοσέβαστός μας Ναστραντίν Χότζας λέει ένα ακόμη σοφό απόφθεγμα:

43.217.Γ

Ισχύει με άλλα λόγια, για την περίπτωση αυτή, το σοφό απόφθεγμα που είπε κάποτε ο Ναστραντίν Χότζας:

«Είναι αληθινή κατάρα: αν τραβήξεις την ουρά μπερδεύεται η χαίτη, αν τραβήξεις τη χαίτη μπερδεύεται η ουρά».

43.230.Γ

Για να καταλάβεις καλύτερα τη διαφορά ανάμεσα στους θεοκράτες και τους πλουτοκράτες, αρκεί να σου πω για μια ακόμη φορά ένα από τα αποφθέγματα του σεβαστού δασκάλου μας Ναστραντίν Χότζα.

43.230.Γ

Σχετικά λοιπόν με τους «δημοκράτες», θα πρέπει να σημειωθεί ότι αν κάποιος ανάμεσά τους διαθέτει κατά τύχη κάποιο πόστο «κατόχου εξουσίας», τότε καμιά φορά η συμπεριφορά του προκαλεί ένα σπανιότατο κοσμικό φαινόμενο: βλέπει κανείς τους κάλους του να μετατρέπονται σε πεντικούρ.

43.230-1.Γ

Για να περιγράψει αυτούς του γήινους τύπους, ο ανεκτίμητός μας δάσκαλος, ο Ναστραντίν Χότζας, έχει ακόμη ένα πολύ ταιριαστό απόφθεγμα· κάθε φορά που το αναφέρει, αρχίζει υψώνοντας τα χέρια προς τον ουρανό, και, με τον μεγαλύτερο σεβασμό, λέει:

43.231.Γ

Θα πρέπει να σου ομολογήσω ειλικρινά ότι είναι πολύ δύσκολο να δώσει κανείς έναν καλό ορισμό γι’ αυτούς τους γήινους τύπους, όχι μόνο με τη συνηθισμένη γλώσσα, αλλά ακόμη και μ’ εκείνην του πάνσοφου Ναστραντίν Χότζα.

43.233.Γ

Για τις διαφορές των ονομάτων στα γήινα όντα, ακούω ακόμα το σοφό μας Ναστραντίν Χότζα να λέει ένα από τα αξιόλογα αποφθέγματα του.

43.247.Γ

Σχετικά με την έλλειψη τιμιότητας των ευνοουμένων σου για την εκπλήρωση των καθηκόντων τους απέναντι στη Φύση, θυμάμαι ένα πολύ σοφό απόφθεγμα του ασύγκριτου δασκάλου μας, του Ναστραντίν Χότζα, η κρυφή σημασία του οποίου ισχύει στην προκειμένη περίπτωση.

43.249-50.Γ

Όσο για τα κτίρια του τρίτου είδους, εκείνα που ονομάζονταν «Ανοροπαριονοκίμα», χτίζονταν, όπως σου το είπα, για τα όντα που ανήκαν στο λεγόμενο τότε «μεσαίο φύλο» και ο Ναστραντίν Χότζας τα είχε κάποτε ονομάσει «quid pro quo» ή «ούτε το ένα ούτε το άλλο».

43.250.Γ

Ήταν όντα που, για διάφορους λόγους, δεν είχαν πια τη δυνατότητα ούτε να τελειοποιηθούν ούτε να υπηρετήσουν τη φύση, ή, όπως λέει σ’ ένα από τα αποφθέγματά του ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, δεν ήταν «ούτε ρομφαία για άγγελο, ούτε πηρούνα για διάβολο».

43.252.Γ

Στα σημερινά γήινα όντα θηλυκού φύλου, η συγκεκριμένη ιδιότητα που αποκτήθηκε κατά τους τελευταίους αιώνες, και ονομάζεται «υστερία», δυναμώνει ακόμα περισσότερο στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση, τα όντα του περιβάλλοντός τους, και κυρίως οι σύζυγοί τους, καταντούν σαν τους ταλαίπωρους για τους οποίους ο μεγάλος μας Ναστραντίν Χότζας είπε:

43.253.Γ

Μιλώντας γι’ αυτή την ατυχία που βαραίνει στους ώμους της φύσης τους, ο αγαπημένος μας δάσκαλος, ο ασύγκριτος Ναστραντίν Χότζας, έχει ακόμα μερικά σοφότατα αποφθέγματα.

43.255.Γ

Κι αν σκοπεύουν να βγάλουν χρήματα από τις ίδιες πηγές από τις οποίες άντλησαν πλουσιοπάροχα στη διάρκεια εκείνης της μεγάλης διαδικασίας… όπως λέει κι ο καλός μας ο Ναστραντίν Χότζας:

«Δεν τρέχει τίποτε… Ακόμα κι ένας γάιδαρος μπορεί να καταλάβει ότι στον καιρό της ειρήνης το κρέας του μουζίκου δεν αξίζει τίποτα».

45.293.Γ

Κι αν θες να μάθεις πώς λύθηκε αυτό το πρόβλημα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσω ένα σοφό γνωμικό, που λέγεται σπανιότατα, του σεβαστού μας Ναστραντίν Χότζα:

45.293-4.Γ

Είναι αλήθεια ότι, για να απαντηθεί το ερώτημα του, ο παλιός μου φίλος υπολόγιζε σε Άτομα των οποίων τα δεδομένα και οι δυνατότητες ήταν τελείως διαφορετικές από των κρόνιων φίλων μου, που ήταν απλά συνηθισμένα τρίμυαλα όντα. Δεν είχε φαίνεται υποψιαστεί ότι, για τέτοια ζητήματα, τα συνηθισμένα τρίμυαλα όντα, που αποκτούν πληροφορίες για κάθε είδους πραγματικά κοσμικά γεγονότα αποκλειστικά και μόνο χάρη στα «οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντά» τους, είναι σίγουρα αρμοδιότερα, στις περισσότερες περιπτώσεις, από οποιοδήποτε Χερουβείμ και Άγγελο με το ολοκληρωμένο του είναι, που, αν και είναι τελειοποιημένος ως προς το Νου μέχρι τις ανώτατες βαθμίδες, είναι δυνατό να μοιάζει, σε θέματα τουλάχιστον πρακτικών αντιπαραθέσεων, με το άτομο που περιγράφεται από τον αιώνια σεβαστό μας Ναστραντίν Χότζα, με τα εξής λόγια:

46.301-2.Γ

Όλα επίσης τα νέα δεδομένα, που προσλαμβάνονται και παγιώνονται μέσα τους μ’ αυτό τον τρόπο, δεν τους προσφέρουν τίποτε αξιόλογο που να ευνοεί τη μελλοντική τους ύπαρξη. Η διάρκεια, άλλωστε, της ξεκρυστάλλωσης αυτού του είδους των εντυπώσεων εξαρτάται από την ποσότητα και την ποιότητα των παρορμήσεων οι οποίες προξενούνται στο όν.

∅