Study of Beelzebub's Tales

2.45.Α

Ο Βεελζεβούλ συνάντησε για πρώτη φορά τον εγγονό του τον Χασίν, όταν γύρισε από την εξορία· εκτιμώντας την καλή του καρδιά και επειδή ένιωσε κάτι που λέγεται «οικογενειακή έλξη», τον αγάπησε από την πρώτη στιγμή.

2.45.Α

Και καθώς έφτασε πια ο καιρός που έπρεπε να αναπτυχθεί ο νους του μικρού Χασίν, ο Βεελζεβούλ, που είχε τότε πολύ χρόνο ελεύθερο, ανέλαβε ο ίδιος την εκπαίδευση του εγγονού του, κι έτσι τον έπαιρνε παντού μαζί του.

2.45.Α

∅

2.45.Α

Ο Χασίν, με τη σειρά του, αγαπούσε τον παππού του τόσο, που δεν έκανε βήμα χωρίς αυτόν και αμέσως αφομοίωνε όλα όσα του έλεγε και του μάθαινε.

2.45-6.Α

Όταν αρχίζει αυτή η διήγηση, ο Βεελζεβούλ με τον Χασίν και τον πιστό γέρο του υπηρέτη τον Αχούν, που τον συνόδευε παντού, ήταν καθισμένοι στο υψηλότερο «Κασνίκ», δηλαδή στην πάνω γέφυρα του σκάφους Καρνάκ, κάτω από ένα «Καλνοκρανόνις», που έμοιαζε κάπως μ’ αυτό που θα ονομάζαμε μεγάλη «γυάλινη καμπάνα», και συνομιλούσαν παρατηρώντας το ατέλειωτο διάστημα.

3.50.Α

— Α, τι καλά, τι καλά, τι καλά!

3.50.Α

Ο Βεελζεβούλ έβλεπε στοργικά τις χαρούμενες εκδηλώσεις του αγαπημένου του εγγονού, αλλά ο γερο-Αχούν δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και, κουνώντας το κεφάλι αποδοκιμαστικά, μάλωσε το αγόρι ότι δεν ήταν παρά ένας «εκκολαπτόμενος εγωιστής».

3.50.Α

Ακούγοντας τι του είπε ο Αχούν, ο Χασίν σταμάτησε μπροστά του και, κοιτώντας τον πονηρά, είπε:

3.50.Α

— Μη μου θυμώνεις, γερο-Αχούν. Ο λόγος που είμαι χαρούμενος δεν είναι ο εγωισμός μου, αλλά η ευτυχής σύμπτωση που τυχαίνει να με ευχαριστεί. Άκουσες, δεν είναι έτσι; Ο καλός μου ο παππούς όχι μόνο αποφάσισε να κάνει μια στάση, αλλά υποσχέθηκε και στον πλοίαρχο να μιλήσουνε…

3.50.Α

Και το ξέρεις πως οι συζητήσεις του παππού μου είναι γεμάτες ιστορίες από μέρη που έχει πάει, και ξέρεις πόσο όμορφα τις λέει και πόσες πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες κρυσταλλώνονται στις παρουσίες μας από τις διηγήσεις του.

3.50.Α

Πού βλέπεις τον εγωισμό; Μήπως μόνος του δεν αποφάσισε, ελεύθερα και με τη θέλησή του, να κάνει τη στάση; Που είναι προφανές ότι δεν του ζημιώνει πολύ τα σχέδια, αφού εκτίμησε με την σοφή του λογική όλες τις παραμέτρους αυτού του απρόβλεπτου γεγονότος.

3.50.Α

Μου φαίνεται πως δε χρειάζεται ο παππούς μου να βιαστεί· στο Καρνάκ υπάρχει καθετί που είναι απαραίτητο για την ησυχία και τη βολή του και υπάρχουν επίσης εδώ πολλοί που τον αγαπούν και που τους αγαπά κι αυτός.

3.50.Α

Δε θυμάσαι, που πριν λίγο μας έλεγε ότι «δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε σε δυνάμεις που είναι μεγαλύτερες απ’ τις δικές μας»; Και πρόσθεσε πως όχι μόνο δεν πρέπει να τους εναντιωνόμαστε, αλλά οφείλουμε να υποτασσόμαστε και να δεχόμαστε όλα τους τα αποτελέσματα με σεβασμό, και ταυτόχρονα να δοξάζουμε και να υμνούμε στα θαυμαστά έργα του την προνοητικότητα του ΚΥΡΙΟΥ μας ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ μας.

3.50-1.Α

Δε χαίρομαι για την κακοτυχία μας, αλλά για το απρόβλεπτο γεγονός που ήρθε Άνωθεν, εξαιτίας του οποίου θα μπορέσουμε ν’ ακούσουμε για άλλη μία φορά τις ιστορίες του αγαπημένου μου παππού.

Φταίω μήπως εγώ που τυχαία οι περιστάσεις μου αρέσουν και με κάνουν πανευτυχή;

3.51.Α

Όχι, καλέ μου Αχούν, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να με αποπαίρνεις, αλλά θα έπρεπε να εκφράσεις μαζί μου την ευγνωμοσύνη σου προς την Πηγή όλων των ευεργετικών αποτελεσμάτων που προκύπτουν.

3.51.Α

Ο Βεελζεβούλ άκουγε με προσοχή, όλη αυτή την ώρα, χαμογελώντας με την φλυαρία του χαϊδεμένου του, και όταν αυτός τελείωσε, είπε:

— Έχεις δίκιο, καλέ μου Χασίν, και μια κι έχεις δίκιο θα σου πω ό,τι θέλεις πριν γυρίσει ο πλοίαρχος.

3.51.Α

Μόλις το άκουσε αυτό, το παιδί έτρεξε αμέσως και κάθισε μπροστά στα πόδια του Βεελζεβούλ και, αφού σκέφτηκε λιγάκι, είπε:

7.67.Α

— Τι έχεις, καλό μου παιδί; Τι σε απασχολεί τόσο πολύ;

7.67.Α

Τότε ο Χασίν, κοιτάζοντας τον παππού του με βλέμμα γεμάτο μελαγχολία και θλίψη, απάντησε σκεφτικός:

7.67.Α

— Δεν ξέρω τι έχω, παππού, αλλά η συζήτηση σου με τον πλοίαρχο οδήγησε τη σκέψη μου σε πολύ θλιβερούς συλλογισμούς.

Στο νου μου έρχονται πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα σκεφτεί μέχρι τώρα.

7.67.Α

Η συνομιλία σας ξεκαθάρισε λίγο-λίγο στη συνειδητότητά μου ότι στο Σύμπαν της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ μας τα πράγματα δεν ήταν πάντα όπως τα βλέπω και όπως τα καταλαβαίνω σήμερα.

7.67.Α

Άλλοτε, για παράδειγμα, ποτέ δε θα μπορούσαν να μου έρθουν συνειρμικά τέτοιες σκέψεις, ότι δηλαδή αυτό το σκάφος, με το οποίο τώρα πετάμε, δεν ήταν πάντα το ίδιο όπως είναι αυτή τη στιγμή.

7.67.Α

Μόλις τώρα κατάλαβα ξεκάθαρα ότι όλα όσα έχουμε σήμερα και όλα αυτά που απολαμβάνουμε, όλες οι σύγχρονες ευκολίες και όλα όσα είναι απαραίτητα για την άνεση και για το καλό μας, δεν υπήρχαν από πάντα και δεν έγιναν τόσο απλά.

7.67.Α

Φαίνεται πως ορισμένα όντα, στο παρελθόν, εργάστηκαν και υπέφεραν πολύ γι’ αυτό, και υπέστησαν πολλά που ίσως δεν υπήρχε ανάγκη να υποστούν.

Εργάστηκαν και υπέφεραν μόνο και μόνο για να μπορούμε σήμερα εμείς να έχουμε όλα τα καλά και να τα χρησιμοποιούμε για την άνεσή μας.

7.68.Α

Κι όλα αυτά τα έκαναν, συνειδητά ή ασυνείδητα, μόνο για μας, για όντα δηλαδή που τους ήταν τελείως άγνωστα και εντελώς αδιάφορα.

7.68.Α

Και τώρα εμείς, όχι μόνο δεν τους ευγνωμονούμε, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε το παραμικρό γι’ αυτούς, και τα δεχόμαστε όλα σαν φυσικά, χωρίς να αναρωτιόμαστε και χωρίς να μας προβληματίζει καθόλου το ζήτημα.

7.68.Α

Εγώ, για παράδειγμα, υπάρχω ήδη τόσον καιρό στο Σύμπαν, κι όμως ποτέ μου δε μου πέρασε η ιδέα πως ίσως κάποτε, όλα αυτά που βλέπω δεν υπήρχαν, και ότι δεν γεννήθηκαν μαζί μ’ εμένα όπως η μύτη μου.

7.68.Α

Τώρα λοιπόν, πολυαγαπημένε μου παππού, που, εξαιτίας της συζήτησής σου με τον κυβερνήτη, απέκτησα σιγά-σιγά την επίγνωση όλων αυτών με όλη μου την παρουσία, αισθάνομαι την ανάγκη να καταλάβω για ποιο λόγο, εγώ προσωπικά, έχω όλες τις ανέσεις που απολαμβάνω σήμερα και τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται.

7.68.Α

Όλα αυτά, καλέ μου παππού, δημιουργούν μέσα μου τη «διαδικασία των τύψεων».

7.68.Α

Έπειτα ο Χασίν, σκύβοντας το κεφάλι, έμεινε σιωπηλός.

Ο Βεελζεβούλ, κοιτάζοντας τον στοργικά, του απάντησε:

7.68.Α

— Σε συμβουλεύω, αγαπημένε μου Χασίν, να μη θέτεις ακόμη τέτοια ερωτήματα στον εαυτό σου. Κάνε υπομονή. Μόνον όταν φτάσει ο καιρός κατάλληλος για να αποκτήσεις επίγνωση τέτοιων ουσιαστικών ερωτημάτων και στοχαστείς ενεργητικά, θα καταλάβεις τι είναι αυτό που πρέπει να ανταποδώσεις.

7.68.Α

Στην ηλικία σου δεν είσαι ακόμα υποχρεωμένος να ξεπληρώσεις την ύπαρξή σου.

7.68.Α

Δεν είναι ακόμα καιρός να ξεπληρώσεις την ύπαρξη σου, αλλά να προετοιμαστείς για το μέλλον, για τις υποχρεώσεις που αρμόζουν σ’ ένα τρίμυαλο ον.

7.68-9.Α

Στο μεταξύ, άσε τον εαυτό σου όπως είναι.

Ένα πράγμα μόνο μην ξεχνάς: στην ηλικία σου είναι απαραίτητο, κάθε πρωί, με την ανατολή του ήλιου, καθώς κοιτάς την αντανάκλαση του μεγαλείου του, να επιδιώκεις μια επαφή ανάμεσα στη συνειδητότητά σου και τα διάφορα ασυνείδητα μέρη ολόκληρης της παρουσίας σου. Προσπάθησε να παρατείνεις τη διάρκεια αυτής της κατάστασης, και να πείσεις τα ασυνείδητα μέρη σου — σαν να ήτανε συνειδητά — ότι αν συνεχίσουν να παρεμποδίζουν τη συνολική ισορροπία των λειτουργιών σου στη διαδικασία της συνηθισμένης σου ύπαρξης, τότε, κατά την περίοδο της υπεύθυνης ηλικίας σου, όχι μόνο δε θα μπορέσουν να απολαύσουν τα αγαθά που προορίζονται γι’ αυτά, αλλά και ολόκληρη η παρουσία σου, της οποίας αποτελούν μέρος, δε θα είναι σε θέση να υπηρετήσει σωστά τον ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, και δε θα αξιωθεί να ξεπληρώσει την εμφάνιση και την ύπαρξή της.

7.69.Α

Στο επαναλαμβάνω, αγαπητό μου παιδί, στο μεταξύ προσπάθησε να μη σκέφτεσαι ερωτήματα που είναι πρόωρα για την ηλικία σου.

7.69.Α

Κάθε πράγμα στον καιρό του!

8.70.Α

Ο Χασίν κάθησε αμέσως στα πόδια του Βεελζεβούλ και είπε όλο γαλιφιά:

8.70.Α

— Πες μου ό,τι θέλεις καλέ μου παππού. Όποια ιστορία και να μου πεις θα την ακούσω με χαρά, αφού θα μου τη διηγηθείς εσύ.

8.70.Α

— Τι; Ποιους γλίτσηδες; Ρώτησε ο Βεελζεβούλ, που δεν κατάλαβε την ερώτηση του παιδιού.

8.70.Α

— Μα δε θυμάσαι, παππού, όταν μου μιλούσες για τα τρίκεντρα όντα που αναπαράγονται στους διάφορους πλανήτες του ηλιακού συστήματος όπου έμεινες τόσον καιρό, μου είπες, εκτός των άλλων, ότι σ’ ένα πλανήτη — που δε θυμάμαι το όνομα του — υπάρχουν κάτι τρίκεντρα όντα που γενικά μοιάζουν κάπως με μας, μόνο που έχουν πιο γλιστερό δέρμα από το δικό μας.

8.70.Α

— Χα χα χα!… γέλασε ο Βεελζεβούλ, σίγουρα θα εννοείς τα όντα που κατοικούν στον πλανήτη «Γη» και αυτοαποκαλούνται «άνθρωποι».

8.70.Α

— Ναι, παππού, ναι, έχεις δίκιο. Πες μου ό,τι ξέρεις γι’ αυτά τα «όντα-ανθρώπους», θα ήθελα να τα γνωρίσω καλύτερα. Αφού σκέφτηκε, ο Βεελζεβούλ είπε:

13.94.Α

— Αγαπημένε μου παππού, πες μου κάτι ακόμα για τα τρίκεντρα όντα που κατοικούν στον ενδιαφέροντα πλανήτη που λέγεται «Γη».

13.94.Α

Ο Βεελζεβούλ κοίταξε πάλι τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, κούνησε με περίεργο τρόπο το κεφάλι του, και συνέχισε.

17.120.Α

Όλα τα τρίμυαλα όντα εκείνου του πλανήτη, όταν φτάνουν στην υπεύθυνη ηλικία, όλα χωρίς εξαίρεση, είναι κατηγορηματικά πεπεισμένα, κάτω από την επιρροή πολλών «αμπελοφιλοσοφιών» που υπάρχουν εκεί κάτω με το όνομα «επιστήμες», ότι αυτά τα φαινόμενα φτάνουν έτοιμα μέχρι τον πλανήτη τους, απ-ευ-θεί-ας από τον ήλιο τους. Κι όπως θα ’λεγε σε τέτοιες περιπτώσεις και ο Ναστραντίν Χότζας: «άρες μάρες κουκουνάρες».

17.121.Α

Στην πραγματικότητα, η επιφάνεια εκείνης της «πηγής θερμότητας», όπως και οι επιφάνειες όλων των συνηθισμένων Ήλιων του Μεγάλου μας Σύμπαντος, είναι ίσως καλύτερα σκεπασμένη με πάγους απ’ ότι η επιφάνεια την οποία ονομάζουν «Βόρειο Πόλο».

17.121.Α

Αυτή η «διάπυρη» εστία θα προτιμούσε σίγουρα να δανειστεί και η ίδια λίγη «θερμότητα» από κάποια άλλη πηγή κοσμικής ουσίας παρά να στέλνει ένα μέρος από τη δική της σ’ έναν οποιονδήποτε πλανήτη, και ιδιαίτερα σ’ αυτόν που, έχοντας σπάσει την μια πλευρά του, κατάντησε το σακάτικο τέρας το οποίο σήμερα αποτελεί για κείνο το καημένο σύστημα Ορς «οδυνηρή καταισχύνη».

17.121-2.Α

Ξέρεις όμως, παιδί μου, ρώτησε ο Βεελζεβούλ το Χασίν, πώς και γιατί παράγονται γενικά στις ατμόσφαιρες ορισμένων πλανητών, κατά τη διάρκεια Τρωγωαυτοεγωκρατικών διαδικασιών, τα φαινόμενα «Κστατσαβάχτ», «Κλντατσαχτί», «Ταϊνολαίρ», «Πεϊσακίρ» και άλλα, τα οποία οι ευνοούμενοί σου ονομάζουν «φως της ημέρας», «σκοτάδι», «κρύο», «ζέστη», κ.λπ.;

Αν δεν το έχεις καταλάβει καλά, θα σου το ξεκαθαρίσω λιγάκι.

20.183.Α

— Ναι, παππού, ναι!… Θα την ακούσω με πολύ ενδιαφέρον και θα σε ευγνωμονώ.

20.183.Α

Τότε ο Βεελζεβούλ άρχισε:

— Εδώ και πάρα πολύ καιρό — πριν από την περίοδο στην οποία αναφέρεται η αφήγηση μου, και πολύ πριν τη δεύτερη μεγάλη καταστροφή που υπέστη ο δυστυχισμένος εκείνος πλανήτης, την εποχή που η ήπειρος της Ατλαντίδος ήταν ακόμη στις μεγάλες της δόξες — ένα συνηθισμένο τρίκεντρο ον αυτής της ηπείρου «ανακάλυψε», όπως μου έδειξαν αργότερα οι έρευνές μου, ότι το κοπανισμένο κέρατο ενός όντος ορισμένης εξωτερικής μορφής, που ονομαζόταν «πιρμαράλ», ήταν πολύ δραστικό φάρμακο για κάθε είδους «ασθένεια». Στη συνέχεια, διάφοροι «ιδιότροποι» διάδωσαν παντού επάνω στον πλανήτη σου αυτή την «ανακάλυψη». Ταυτόχρονα κρυσταλλωνόταν σιγά-σιγά, στο νου των συνηθισμένων όντων, ένας παράγοντας πρωτοβουλίας εντελώς απατηλός, ο οποίος αργότερα συνετέλεσε στη συγκρότηση — μέσα στη συνολική παρουσία όλων των ευνοουμένων σου και κυρίως των σημερινών — του «νου» που διαθέτουν σήμερα όταν είναι «ξυπνητοί», και καθορίζει σε μεγάλο ποσοστό τις συχνές αλλαγές των πεποιθήσεών τους.

20.197.Α

Κι αν κάποιος ανάμεσά τους κατέχει κάποια εξουσία, θα διατάξει να πετάξουν οποιονδήποτε θα τολμούσε να φερθεί διαφορετικά ή να κατακρίνει τις ενέργειές του, μέσα σ’ ένα από εκείνα τα κτίρια όπου γενικά πολλαπλασιάζονται αυτά που ονομάζονται «ψείρες» και «ποντίκια».

20.198.Α

Έτσι, λοιπόν, όταν περπατώντας στους δρόμους της πόλης Γκομπ, βλέπαμε πολίτες να προσκυνούν στο παραμικρό γκάρισμά ενός γαϊδάρου, προσκυνούσαμε κι εμείς για να μη ξεχωρίζουμε· και τώρα καταλαβαίνω πως η γελοία αυτή συνήθεια διασκέδαζε τότε πολύ τον καλό μας Αχούν.

20.198.Α

Πρόσεξες, αγαπημένε μου Χασίν, με τι φαρμακερή χαρά και πόση ικανοποίηση ο φίλος μας μου θύμισε, μετά από τόσους αιώνες, την κωμική θέση που βρισκόμουνα τότε;»

21.202.Α

«Πες μου, πες μου, πολυαγαπημένε μου παππού!» φώναξε χαρούμενος ο Χασίν. Έπειτα, με μεγάλο σεβασμό, σήκωσε τα χέρια του προς τα πάνω και, με ειλικρινή φωνή, είπε:

21.202.Α

«Μακάρι ν’ αξιωθεί ο πολυαγαπημένος μου παππούς να τελειοποιηθεί νοητικά μέχρι τη βαθμίδα του ιερού Ανκλάντ!».

21.202.Α

Ο Βεελζεβούλ αρκέστηκε να χαμογελάσει και συνέχισε την αφήγησή του:

21.206.Α

— Καλέ μου παππού, ορίστε που για άλλη μια φορά χρησιμοποίησες την έκφραση «Χασναμούς». Μέχρι τώρα έχω καταλάβει, από τον τόνο της φωνής σου κι από τη συνήχηση της ίδιας της λέξης, ότι μ’ αυτήν την έκφραση χαρακτηρίζεις τρίμυαλα όντα που τα κατατάσσεις ξέχωρα, επειδή φαίνεται ότι τους αξίζει «αντικειμενική περιφρόνηση».

Έχεις την καλοσύνη, όπως πάντα, να μου εξηγήσεις σε παρακαλώ, ποια είναι η αληθινή σημασία και ποια η βαρύτητα αυτής της λέξης;»

21.206.Α

Σ’ αυτήν τη ερώτηση ο Βεελζεβούλ, απάντησε με το χαμόγελο που τον χαρακτήριζε:

21.206-7.Α

— Θα σου εξηγήσω όλα όσα αφορούν τον «τύπο» των τρίμυαλων όντων για τα οποία χρησιμοποιώ αυτήν την έκφραση, όταν έρθει η ώρα· στο μεταξύ μάθε ότι αυτή η λέξη χαρακτηρίζει κάθε συνολική παρουσία, ήδη προσδιορισμένη, ενός τρίμυαλου όντος — είτε αυτή αποτελείται μόνο από το πλανητικό σώμα είτε της έχουν ήδη προστεθεί τα ανώτερα οντικά σώματα — στην οποία, για κάποιο λόγο, δεν έχει κρυσταλλωθεί κανένα δεδομένο για τη θεία παρόρμηση της «Αντικειμενικής Ηθικής Συνείδησης».

21.207.Α

Και, περιορίζοντας έτσι τις εξηγήσεις του για τη λέξη «Χασναμούς», ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

21.207.Α

— Έτσι, παιδί μου, κατά τη διάρκεια των συστηματικών ερευνών τις οποίες αφιέρωσα σ’ αυτή τη θρησκευτική διδασκαλία, ανακάλυψα επίσης ότι εκείνο το Ιερό Άτομο, όταν είχε πια οριστικά επενδυθεί με την παρουσία ενός τρίμυαλου όντος από εκεί, αφού σκέφτηκε σοβαρά με ποιον τρόπο θα εκπλήρωνε το έργο που του είχε ανατεθεί Άνωθεν, αποφάσισε να το ολοκληρώσει φωτίζοντας το νου τους.

23.247.Α

— Το κείμενο του Αιθερογράμματος που μόλις έλαβα λέει ακόμη ότι για να ξεκαθαρίσουν τέλος πάντως ποιος κατάγεται από ποιον — ο άνθρωπος από τον πίθηκο, ή ο πίθηκος από τον άνθρωπο — εκείνοι οι μυστήριοι, οι ευνοούμενοί σου, αποφάσισαν να επιδοθούν σε «επιστημονικά πειράματα», και μάλιστα αρκετοί από αυτούς πήγαν για το λόγο αυτό στην ήπειρο της Αφρικής, όπου αφθονούν οι πίθηκοι, για να μαζέψουν όσους χρειάζονται για τις «επιστημονικές έρευνές» τους.

24.287-8.Α

— Καλέ μου παππού, πώς γίνεται, δεν καταλαβαίνω, η παραγωγή των απαιτούμενων δονήσεων, με σκοπό την πραγματοποίηση αυτής της μέγιστης κοσμικής διαδικασίας, να εξαρτάται από μια καθορισμένη περιοχή της επιφάνειας του πλανήτη.

24.288.Α

Στην ερώτηση αυτή του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

24.288.Α

— Καθώς σκοπεύω να ασχοληθούμε διεξοδικά με το ειδικό πρόβλημα της τρομακτικής διαδικασίας της αμοιβαίας καταστροφής τους, αυτό που ονομάζουν «πόλεμο», σε μια από τις μελλοντικές μας συνομιλίες σχετικά με τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, θα αφήσουμε για τώρα αναπάντητη την ερώτηση σου μέχρι τη συγκεκριμένη συζήτηση, γιατί νομίζω ότι τότε θα καταλάβεις καλύτερα.»

24.300.Α

— Και ποιες εκδηλώσεις τους θεωρούσαν καλές, και ποιες κακές;

24.300.Α

Ο Βεελζεβούλ κοίταξε τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο βλέμμα και, κουνώντας το κεφάλι του, είπε:

24.300.Α

Για να μπορούν να διαχωρίζουν τις οντικές εκδηλώσεις σ’ αυτές που, στον πλανήτη σου, θεωρούνται καλές ή κακές, υπήρχαν ανέκαθεν, από τα αρχαιότατα χρόνια ως τις μέρες μας, δύο ανεξάρτητες αντιλήψεις που δεν είχαν τίποτα το κοινό μεταξύ τους, και οι οποίες μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.

24.300.Α

Η πρώτη από αυτές τις αντιλήψεις υπάρχει και μεταβιβάζεται εκεί κάτω μόνο ανάμεσα σε όντα όπως εκείνα που κάποτε ήταν μέλη της εταιρίας Αχαλντάν στην ήπειρο της Ατλαντίδος, και όπως εκείνα που, αρκετούς αιώνες αργότερα, μετά τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή απέκτησαν στη συνολική τους παρουσία, αν και με διαφορετικό τρόπο, σχεδόν τα ίδια δεδομένα, και ονομάζονταν «μύστες».

24.300.Α

Η πρώτη αντίληψη υπάρχει εκεί κάτω, με την ακόλουθη διατύπωση:

24.300.Α

«Κάθε ανθρώπινη πράξη είναι καλή, με την αντικειμενική σημασία της λέξης, όταν την εκτελεί κανείς σύμφωνα με τη συνείδηση του· και κάθε πράξη είναι κακή, αν αργότερα πρόκειται να νιώσει γι’ αυτήν “τύψεις”.

25.307.Α

— Με τη λέξη «Λεγομινισμός», απάντησε ο Βεελζεβούλ, χαρακτηρίζουν ένα από τα μέσα που μεταχειρίζονται εκεί τα τρίμυαλα όντα που αξιώθηκαν να είναι και να ονομάζονται μύστες, για να μεταδίδουν από γενιά σε γενιά πληροφορίες σχετικές με οποιοδήποτε γεγονός των αρχαιότατων χρόνων.

30.35.Β

— Τι σε κάνει, φίλε μου, να με ακούς με τόσο ενδιαφέρον σαν τον Χασίν; Μήπως δεν ήσουνα παντού, στον πλανήτη Γη, μαζί μου; Μήπως δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ένιωσες κι εσύ ο ίδιος όλα όσα διηγούμαι αυτή τη στιγμή;

30.35.Β

— Εντάξει, μικρές μας Χασίν!

30.36.Β

Αναφέρομαι στον παράγοντα, στην εμφάνιση του οποίου, όπως πολύ καλά θυμάμαι, παρευρεθήκατε κι εσείς ο ίδιος, όταν μέναμε στη Βαβυλώνα, και ο οποίος αργότερα έγινε ιδιαίτερα ολέθριος για τα σημερινά όντα εκεί κάτω· εννοώ τον παράγοντα που τον λένε εκεί «Τέχνη».

30.36.Β

Αν συγκατατεθείτε, με τη σοφία που διαθέτετε, να πραγματευθείτε διεξοδικά αυτό το θέμα, ο καλός μας ο Χασίν θα εύρισκε ίσως εκεί το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, υλικό, που θα του επέτρεπε να αποσαφηνίσει καλύτερα όλες τις παράδοξες ανωμαλίες του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που εμφανίστηκαν κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν στον πλανήτη Γη που τον ενδιαφέρει.»

30.37.Β

— Η συγκεκριμένη αντίληψη που επικρατεί σήμερα εκεί κάτω, γι’ αυτό που αποκαλούν «τέχνη», αποτελεί για τους δύστυχους ευνοουμένους σου ένα από τα πολλά δεδομένα που η αυτόματη δράση τους, ανεπαίσθητα αλλά σταθερά, τους μετατρέπει σιγά-σιγά — αυτούς, όντα που έχουν ωστόσο στην παρουσία τους όλες τις δυνατότητες να γίνουν μόρια ενός τμήματος της θεότητας — απλούστατα σε κάτι που λέγεται «ζωντανό κρέας».

30.88-9.Β

Λέγοντας αυτά ο Αχούν, ετοιμαζόταν να στρέψει το βλέμμα του στο πρόσωπο του Βεελζεβούλ με το συνηθισμένο ερωτηματικό του ύφος, όταν αντιλήφθηκε ότι στα χείλη του διαγραφόταν το γνωστό χαμόγελο, το πάντοτε θλιμμένο, αλλά καλοκάγαθο και καταδεκτικό· τότε, λοιπόν, χωρίς να περιμένει την άδεια που ζήτησε, απευθύνθηκε αυτή τη φορά στο Χασίν και, κάπως σαστισμένος, συνέχισε λέγοντας:

30.89.Β

— Ποιος ξέρει, μικρέ μας Χασίν, ίσως τύχει κι εσύ κάποια μέρα να πας στον πλανήτη Γη και να ζήσεις με κείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν…

30.92.Β

Η μοίρα σου να σε φυλάει!

30.92.Β

Κάθε αλήθεια τους κάνει έξω φρενών, και η εχθρότητα τους προς τους άλλους πηγάζει σχεδόν πάντα ακριβώς από εκεί.

Σε τέτοιους γήινους τύπους δεν πρέπει να λες κατά πρόσωπο παρά μόνον ό,τι μπορεί να «γαργαλίσει» τις σίγουρα κρυσταλλωμένες μέσα τους συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που ήδη σου απαρίθμησα, δηλαδή το «φθόνο», την «έπαρση», τη «φιλαυτία», την «κενοδοξία», το «ψέμα», και λοιπά.

30.93.Β

— Σε υπέρ-ευχαριστώ, ακριβέ μου Αχούν, για τη συμβουλή σου, καθώς και για όλες τις διευκρινίσεις που μου έδωσες για ορισμένες λεπτομέρειες της παραξενιάς του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων εκείνου του πλανήτη του Μεγάλου μας Σύμπαντος, του τόσο ταλαιπωρημένου από κάθε άποψη.

30.93.Β

Έπειτα, γυρνώντας προς το Βεελζεβούλ, του είπε:

30.93.Β

— Εξήγησε μου σε παρακαλώ, καλέ μου παππού. Είναι ποτέ δυνατόν τα σχέδια και οι προσπάθειες των Βαβυλώνιων σοφών να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα, κι έτσι τίποτε, μα απολύτως τίποτε, να μην έφτασε μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκείνου του παράξενου πλανήτη από τα αποσπάσματα της γνώσης που είχαν τότε αποκτήσει πάνω στη Γη;

30.93.Β

Στην ερώτηση του εγγονού του ο Βεελζεβούλ απάντησε:

30.93.Β

— Ναι, παιδί μου, προς μεγάλη θλίψη όλων όσων υπάρχουν στο Σύμπαν, σχεδόν τίποτε δεν επιβίωσε από τα αποτελέσματα της εργασίας τους, και τίποτε δεν έγινε πατρογονική κληρονομιά των σημερινών ευνοουμένων σου.

30.93-4.Β

Οι πληροφορίες που προσαρτήθηκαν με τον τρόπο που σου περιέγραψα, μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά μόνο για μερικούς αιώνες.

Λίγο μετά την περίοδο του «βαβυλωνιακού μεγαλείου», και πάλι λόγω της κυριότερης ιδιαιτερότητα τους, δηλαδή της «περιοδικής-διαδικασίας-της-αμοιβαίας-καταστροφής», τα εκεί κάτω συνηθισμένα όντα κατέληξαν σιγά-σιγά να ξεχάσουν όλο σχεδόν τον Λεγομινισμό που περιέχει τα κλειδιά των νομοτελειακών ανακριβειών του Νόμου του Επτά, όπως αυτοί μπήκαν σε όλους τους κλάδους των ανθρώπινων «Αφαλκάλνα» και σε όλες τις ανθρώπινες «Σολτζινόχες»· και δεν έφτανε αυτό, αλλά με τον καιρό χάθηκε γι’ αυτά, όπως ήδη σου είπα, η σημασία η ίδια του συμπαντικού νόμου του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ, τον οποίο ονόμαζαν τότε στην Βαβυλώνα «Νόμο του Επτά».

30.99.Β

Η φωσφορίζουσα αντανάκλαση των οπλών οφειλόταν στο ότι το μηχανοστάσιο εξέπεμπε προς εκείνο το μέρος του πλοίου τα ιερά μέρη του Πανταχού Παρόντος Οκιντανόχ, αφού τα είχε συμπυκνώσει στις απαιτούμενες αναλογίες.

31.100.Β

— Καλέ μου παππού… εσύ που είσαι πάντα τόσο καλός μαζί μου, πες μου κάτι ακόμα για τα τρίκεντρα όντα που κατοικούν στον πλανήτη που λέγεται “Γη”.»

31.100.Β

Και ο Βεελζεβούλ άρχισε να μιλάει για την έκτη και τελευταία του επίσκεψη στον πλανήτη Γη.

31.127.Β

Λοιπόν, καλέ μας Χασίν… έφυγα από το σαλόνι του δόκτορα και να ’μαι πάλι στο δρόμο, στην ίδια κατάσταση.

34.201-2.Β

Έπειτα από λίγο, ο Χασίν έκανε μια ακατανόητη γκριμάτσα και, με φωνή γεμάτη ανήσυχη τρυφερότητα, είπε στο Βεελζεβούλ, που ήταν ακόμα βυθισμένος στις σκέψεις του.

34.202.Β

— Παππού, αγαπημένε μου παππού, σε παρακαλώ, φανέρωσε μου μεγαλοφώνως όλες τις γνώσεις που έχεις στην ακέραιη παρουσία σου, που μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή, και τις οποίες απέκτησες κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ύπαρξης σου, επειδή αυτές θα μπορούσαν να μου χρησιμέψουν σαν βάση για να βρω μια λύση στο ερώτημα που μόλις γεννήθηκε στην ουσία μου, και το οποίο δεν μπορώ ούτε καν να προσεγγίσω, αφού δεν έχω το παραμικρό δεδομένο λογικής αντιπαράθεσης σε κανένα από τα πνευματοποιημένα μέρη της συνολικής μου παρουσίας.

34.202.Β

Το ερώτημα που μόλις τώρα γεννήθηκε στην ουσία μου, και στο οποίο ολόκληρη η παρουσία μου γυρεύει μια απάντηση, είναι το εξής: Αν, για λόγους που δεν εξαρτώνται από τα ίδια, εκείνα τα δύστυχα όντα που κατοικούν στον πλανήτη Γη δεν έχουν τη δυνατότητα, όταν φτάσουν σε υπεύθυνη ηλικία, να αποκτήσουν και να έχουν θείο Αντικειμενικό Νου, τότε για ποιο λόγο, εφόσον εμφανίστηκαν εδώ και τόσα χρόνια και το είδος τους διαιωνίζεται εδώ και τόσους και τόσους αιώνες, δεν είδαν να σχηματίζονται λίγο-λίγο απλώς και μόνο με το πέρασμα του χρόνου στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης και παρά τις αφύσικες συνθήκες της, τα έθιμα και οι «αυτόματες ενστικτώδεις συνήθειες» που είναι ταιριαστό να έχει κάθε ον, και χάρη στις οποίες η συνηθισμένη τους ύπαρξη, τόσο από «εγωιστικά προσωπική» άποψη όσο και από «συλλογική» άποψη, θα κυλούσε με λίγο-πολύ υποφερτό τρόπο, με την έννοια μιας αντικειμενικής πραγματικότητας;»

34.202.Β

Όταν τελείωσε, ο καημένος ο Χασίν, έριξε ένα ερωτηματικό βλέμμα στην Αιτία της Αιτίας του ερχομού του στον κόσμο.

34.202.Β

Στην ερώτηση του αγαπημένου του εγγονού, ο Βεελζεβούλ απάντησε:

34.202-3.Β

— Μα βέβαια καλό μου παιδί… Κατά τη μακραίωνη ύπαρξή τους, καθιερώθηκαν σιγά-σιγά σ’ αυτούς πολλές συνήθειες και, αυτό που λένε, «ήθη και έθιμα», καμιά φορά υπέροχα και χρησιμότητα στη συνηθισμένη τους ύπαρξη, όπως συμβαίνει σε όλους τους πλανήτες όπου εμφανίζονται όντα που το ένα μέρος της ύπαρξής τους περνάει επίσης σε συνηθισμένες διαδικασίες· το κακό όμως είναι ότι αυτά τα ευεργετικά αποκτήματα, τα οποία παγιώνονται στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης απλώς και μόνο με το πέρασμα του χρόνου και βελτιώνονται καθώς μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, στο τέλος εξαφανίζονται ή τροποποιούνται με τέτοιο τρόπο, που γίνονται από μόνα τους «βλαβερά», και τελικά αυξάνουν τον αριθμό των ολέθριων εκείνων παραγόντων που όλοι μαζί «διαλύουν», κάθε χρόνο και περισσότερο, όχι μόνο τον ψυχισμό τους, αλλά και την ίδια την ουσία τους.

36.217.Β

— Τούτη τη φορά, παιδί μου, επειδή θέλω να σου μεταδώσω ορισμένες απόψεις του αλλόκοτου ψυχισμού των τρίμυαλων όντων της ευρωπαϊκής αυτής ομάδας, θα σου τα πω αλλιώτικα, δηλαδή δεν θα σου εξηγήσω τις πληροφορίες μου με κάθε λεπτομέρεια, αλλά θα σου θέσω ένα «πρόβλημα». Προσπαθώντας να το λύσεις, θα κατανοήσεις σε βάθος το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ψυχισμού των όντων εκείνης της σύγχρονης ευρωπαϊκής ομάδας, κάτι που θα είναι για την ενεργητική σου σκέψη μια πρώτης τάξεως άσκηση.

36.217.Β

Το πρωτότυπο πρόβλημα που σκέφτηκα για σένα είναι να συλλογιστείς μόνος σου, με ενεργητικό διαλογισμό, τα λογικά δεδομένα που το σύνολό τους θα σου αποκαλύψει την ίδια την ουσία της αιτίας για την οποία εκείνα τα όντα, σε οποιαδήποτε περιοχή της «Φάτερλάντ» τους κι αν βρίσκονται, έχουν το αθώο έθιμο, μόλις συγκεντρωθούν κάπου πολλά μαζί για να γιορτάσουν κάποια «επέτειο» ή απλώς για να «γλεντήσουν», να τραγουδούν μια τελείως πρωτότυπη επωδό που συνέθεσαν μόνα τους, και τα λόγια της οποίας είναι τα ακόλουθα:

36.217.Β

Blödsinn, Blödsinn,
Du mein Vergnügen,
Stumpfsinn, Stumpfsinn,
Du meine Lust…

36.218.Β

Λοιπόν, παιδί μου, αν καταφέρεις να εξηγήσεις αυτό το αίνιγμα, η συνολική σου παρουσία θα γνωρίσει πέρα για πέρα την πραγμάτωση ενός σοφού ρητού του αγαπημένου μας διδάσκαλου, του Ναστραντίν Χότζα, που λέει:

«Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να συνδυάζεις το τερπνόν μετά του ωφελίμου».

36.218.Β

Για σένα θα είναι ωφέλιμο, γιατί θα είναι μια ιδανική άσκηση για την ενεργητική σου σκέψη — και τερπνό διότι έτσι θα ικανοποιήσεις την περιέργεια σου, κατανοώντας σε βάθος το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων τα οποία ανήκουν σ’ εκείνη τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ομάδα.

38.254.Β

— Εκεί κάτω ονομάζουν «Πατέρες της Εκκλησίας» τα όντα που έγιναν εξ επαγγέλματος αξιωματούχοι ενός «θρησκευτικού δόγματος».

38.254.Β

Μετά από τη λακωνική του απάντηση, ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

38.254.Β

— Μ’ αυτή την ευκαιρία, πρέπει να ξέρεις ότι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού διατηρήθηκε ανέπαφη μέσα σε μια μικρή ομάδα γήινων όντων, και, περνώντας από γενιά σε γενιά, έφτασε μέχρι τις μέρες μας με την πρωταρχική μορφή της.

38.254-5.Β

Αυτή η μικρή ομάδα γήινων όντων λέγεται «Αδελφότης των Εσσαίων». Τα όντα αυτής της αδελφότητας κατόρθωσαν, πρώτα απ’ όλα, να εισαγάγουν τη διδασκαλία του Θείου Διδασκάλου μέσα στην ίδια τους την οντική ύπαρξη, κι έπειτα τη μετέδωσαν στις επερχόμενες γενιές ως ένα εξαιρετικό μέσο για να απελευθερωθούν από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ.

39.288.Β

— Παππού, πολυαγαπημένε μου παππού! Εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, γιατί, όπως μου είπε ο θείος Τουιλάν, το ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΜΑΣ ΠΑΝ-ΟΝ εμφανίζεται τόσο συχνά στον πλανήτη που μόλις αφήσαμε;»

39.288.Β

Στην ερώτηση του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ, αφού συλλογίστηκε λίγο περισσότερο και με μεγαλύτερη συγκέντρωση απ’ ό,τι συνήθως, απάντησε αργά-αργά:

39.288.Β

— Ναι… Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, καλό μου παιδί, για ν’ απαντήσω στην ερώτηση σου με τρόπο που να ικανοποιεί κι εμένα· επειδή, εκτός των άλλων υποχρεώσεων που ανέλαβα για την Οσκιάνο σου, αποφάσισα να ενεργήσω με τρόπο που θα αποκτήσεις, σ’ αυτήν ακριβώς την ηλικία, κάθε δυνατή γνώση και κατανόηση γι’ αυτόν τον άγιο πλανήτη.

39.291.Β

Κι αφού για αρκετό διάστημα έμεινε σιωπηλός, ο Βεελζεβούλ, κουνώντας το κεφάλι, γύρισε προς τον εγγονό του και του είπε:

39.291.Β

— Σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ φρόνιμο από μέρους μου να απαντήσω τώρα στην ερώτηση σου — «γιατί η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ μας ευφραίνει τόσο συχνά τον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου με την εμφάνιση ΤΗΣ» — έτσι που να σου δώσω ταυτόχρονα και τις εξηγήσεις τις οποίες σου έχω κιόλας αρκετές φορές υποσχεθεί γύρω από το ζήτημα των θεμελιωδών κοσμικών νόμων, που σύμφωνα με τις αρχές τους υπάρχει και διατηρείται ο τωρινός μας κόσμος.

Εξάλλου, αν συνδυάσεις αυτά τα δύο ζητήματα, θα έχεις αρκετά δεδομένα, για να σχηματίσεις μια ιδέα και να καταλάβεις τέλεια τον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, αποκτώντας ταυτόχρονα καινούργιες αντιλήψεις για τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη που σ’ ενδιαφέρουν.

39.313.Β

Και τώρα, αγαπημένε μου Χασίν, για να σου δώσω νέες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία μετασχηματισμού των κοσμικών ουσιών διαμέσου όλων γενικά των όντων, θα πάρω σαν παράδειγμα την παρουσία των ευνοουμένων σου.

39.331.Β

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Χασίν απάντησε:

39.331-2.Β

— Όχι, αγαπημένε μου παππού, δεν έμαθα γι’ αυτό πολλές λεπτομέρειες. Ξέρω μόνο ότι αυτά τα Ντιανόσκ θεωρούνται σε μας, πάνω στον πλανήτη Καρατάς, πολύ μεγάλες γιορτές και ονομάζονται «Ντιανόσκ που βοηθούν το Θεό». Ξέρω επίσης ότι όλα τα όντα μας, τα «Ακταβάς» όπως και τα «Πασσαβάς», μόλις τελειώσει μία απ’ αυτές τις γιορτές, ετοιμάζονται αμέσως για την επόμενη, και ότι κατά τη «Λούνια» που προηγείται αυτού του ιερού μυστηρίου, οι νέοι όπως και οι γέροι, παύουν να απορροφούν την «πρώτη οντική τροφή» και ευχαριστούν νοερά κατά τη διάρκεια ιερών τελετών τον Κοινό μας Δημιουργό, επειδή τους χάρισε την ύπαρξη.

39.332.Β

Ξέρω ακόμη ότι οι δύο τελευταίες από αυτές τις μεγαλοπρεπείς τελετές ονομάζονται «δοξαστικά Ντιανόσκ του πρώτου γεννήτορα» κάθε οικογένειας.

39.332.Β

Γι’ αυτό και κάθε χρόνο, σ’ αυτά τα Ντιανόσκ, σε θυμόμαστε και μιλάμε μόνο για σένα, αγαπημένε μας παππού· καθένας από εμάς, με όλο του το είναι, προσπαθεί τότε να εκδηλώσει την ειλικρινή επιθυμία, ώστε η μοίρα σου να σου δημιουργεί πάντοτε τέτοιες συνθήκες οντικής ύπαρξης που να βοηθούν τις προσπάθειες σου να οδηγήσεις γρήγορα και εύκολα το νου σου μέχρι την απαιτούμενη ιερή βαθμίδα, έτσι που να μπορέσεις σύντομα να απελευθερωθείς από τη σημερινή σου «συνηθισμένη οντική ύπαρξη», που είναι τόσο οδυνηρή για σένα.»

39.332.Β

Αφού είπε αυτά τα λόγια, με επίσημο τόνο, ο Χασίν σώπασε.

40.3.Γ

— Πολυαγαπημένε μου παππού! Βοήθησε με σε παρακαλώ να ξεκαθαρίσω μια αντίφαση που δεν εναρμονίζεται με τις λογικές μου αντιπαραθέσεις.

40.3.Γ

Όταν άρχισες να μου εξηγείς για τον Άγιο Πλανήτη του Καθαρτηρίου, μου ανάθεσες το καθήκον να εμβαθύνω σε όλα όσα έλεγες, χωρίς να μου ξεφύγει τίποτε, και να διατηρώ την «ενεργητική σκέψη» μου σε διαρκή ένταση, έτσι ώστε να κρυσταλλωθούν πλήρως μέσα μου τα απαραίτητα δεδομένα για μια σωστή αντίληψη όλων των λεπτομερειών που σχετίζονται με τους δύο πρωταρχικούς ιερούς κοσμικούς νόμους. Όσο άκουγα τις εξηγήσεις σου προσπάθησα πραγματικά να το κάνω, και οι δύο ιεροί κοσμικοί νόμοι μου έγιναν τόσο σαφείς, ώστε εύκολα θα μπορούσα τώρα να τους εξηγήσω σε κάποιον άλλο.

40.3.Γ

Εν πάση περιπτώσει, μπορώ τώρα να αντιληφθώ πολύ καλά τον ιερό νόμο του Τριαμαζικάμνω και τις ιδιαιτερότητες των τριών άγιων ανεξάρτητων δυνάμεων του· και τον συνειδητοποίησα κατά τρόπο που να ικανοποιεί πλήρως την ουσία μου. Για τον ιερό όμως νόμο του Επταπαραπαρσινόχ, ορισμένες λεπτομέρειες, που άλλωστε μου φαίνονται μικρότερης σημασίας, παραμένουν ακόμα κάπως ασαφείς στο νου μου, αλλά ελπίζω ότι συνεχίζοντας να τις συλλογίζομαι ενεργητικά, θα τις κατανοήσω.

40.3-4.Γ

Ωστόσο προσπαθώντας να αφομοιώσω πληρέστερα αυτούς τους ιερούς νόμους, ένιωσα καθαρά πόσο πολύπλοκοι είναι και πόσο δύσκολα θα έφτανα σε μια «ολική» κατανόησή τους. Αναρωτήθηκα τότε κάτι που πολύ με εξέπληξε και συνεχίζει να με μπερδεύει και να κεντρίζει το ενδιαφέρον μου: «Πώς γίνεται τα τρίμυαλα όντα που βλέπουν το φως της ημέρας και υπάρχουν στον πλανήτη Γη, να αντιλαμβάνονται αυτούς τους ιερούς κοσμικούς νόμους και να τους αναγνωρίζουν στα κοσμικά αποτελέσματα που τα περιβάλλουν, αφού, από τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή, καθένα από αυτά, σύμφωνα με την εντύπωση που σχημάτισα από τις αφηγήσεις σου, δεν διαθέτει στην υπεύθυνη ηλικία, λόγω της αφύσικης «Οσκιάνο» του, παρά μόνο έναν «αυτόματο νου»; Όμως με έναν μόνο νου είναι αδύνατο να γίνουν αντιληπτοί οι δύο ιεροί κοσμικοί νόμοι, όπως πείστηκα κι εγώ με όλη την ουσία μου όταν προσπάθησα να το κατορθώσω.»

40.4.Γ

Και ο Χασίν έριξε στον αγαπημένο του παππού ένα ερωτηματικό βλέμμα, γεμάτο έντονη περιέργεια.

40.24.Γ

— Το μαμούθ, απάντησε ο Βεελζεβούλ, ήταν ένα δίμυαλο ον· υπήρχε κάποτε στον πλανήτη σου, και, σε σχέση με τα άλλα όντα οποιουδήποτε μυαλικού συστήματος, η εξωτερική του εμφάνιση ήταν τεραστίων διαστάσεων.

42.91.Γ

— Αγαπημένε μου παππού, μπορώ να σου θυμίσω, όπως μου ζήτησες… τα τρίμυαλα όντα… του πλανήτη Γη… εκείνα τα… πώς τα λένε;… εκείνα τα οποία εμφανίζονται και υπάρχουν στη διαμετρικά αντίθετη πλευρά του πλανήτη από αυτήν όπου άνθισε ο σύγχρονος γήινος πολιτισμός… τα όντα που μου είπες ότι ειδικεύονται στην τέχνη του χορού «φοξ-τροτ»…

42.113.Γ

— Νομίζω, παιδί μου, ότι αν σου εξηγήσω με περισσότερες λεπτομέρειες τα αίτια της δυσαρμονίας των δύο αυτών βασικών λειτουργιών στην παρουσία των αμερικάνικων τρίμυαλων όντων, τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις καλύτερα και να δεις καθαρότερα την ιδιομορφία του ψυχισμού τους.

43.205.Γ

— Καλέ μου παππού. Από τις λεπτομερείς εξηγήσεις σου για τα διάφορα συμβάντα στη διαδικασία ύπαρξης των τρίμυαλων όντων της Γης, απόκτησα μια ξεκάθαρη εικόνα και κατανόησα αρκετά τον παράξενο ψυχισμό τους. Ωστόσο ένα ερώτημα γεννιέται ακόμα μέσα μου σχετικά με μία από τις ιδιαιτερότητές τους, που δεν μπορώ να την εξηγήσω και μου φαίνεται παράλογη, ακόμη κι αν λάβουμε υπόψη μας την ανεπανάληπτη ιδιομορφία αυτού του ψυχισμού. Οι σκέψεις μου επιστρέφουν αδιάκοπα στο ίδιο ενοχλητικό ερώτημα, και δε σταμάτησαν ούτε κατά την τέλεση του ιερού μυστηρίου Ντζαμντζαμπάλ.

43.206.Γ

Αφού μίλησε ο Χασίν, κοίταξε τον αγαπημένο του παππού με ένα βλέμμα όπου ήταν έντονα αποτυπωμένη η επιθυμία να μάθει.

43.206.Γ

Μετά την ερώτηση του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ τον κοίταζε σιωπηλά μ’ ένα «χαμόγελο γεμάτο τύψεις», και ύστερα αναστέναξε βαθιά και είπε:

43.206.Γ

— Αχ!… καλό μου παιδί…

43.206.Γ

Η ιδιαιτερότητά τους, καθώς και όλα τα αποτελέσματα που προέρχονται από αυτήν, είναι η κυριότερη αιτία των ανωμαλιών τους, και κυρίως όλης της «λογικής τους σύγχυσης».

43.206.Γ

Έπειτα από μια νέα παύση. Ξανάρχισε:

43.206.Γ

— Έστω! Θα σε βοηθήσω να καταλάβεις αυτό το θέμα, μια και σου υποσχέθηκα ήδη ότι θα σου το εξηγούσα λεπτομερέστατα.

43.206.Γ

Για να αναπτυχθεί όμως η ενεργητική σου σκέψη, δε θα σου εκθέσω την προσωπική μου άποψη γι’ αυτό το θέμα· θα αρκεστώ να σου μεταδώσω το απαραίτητο υλικό για μια λογική αντιπαράθεση, ώστε να υποβοηθηθεί μέσα σου η κρυστάλλωση δεδομένων τα οποία θα σου επιτρέψουν να διαμορφώσεις την προσωπική σου γνώμη γι’ αυτό το ζήτημα.

43.248.Γ

Για να μπορέσεις να αξιολογήσεις σωστά τους σημερινούς ευνοουμένους σου, είναι ευκαιρία να σου θυμήσω ότι μετά την εξάλειψη της δράσης του οργάνου Κουνταμπάφερ, τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου έμαθαν πολύ γρήγορα, από τις πρώτες γενιές, ότι μια ορισμένη κοσμική ουσία έπρεπε να μετασχηματίζεται περνώντας μέσα τους, και ότι το να διευκολύνουν αυτό το μετασχηματισμό ήταν μία από τις σπουδαιότερες οντικές υποχρεώσεις τους.

43.256.Γ

— Πού θα καταλήξουν όλα αυτά; Δεν υπάρχει στ’ αλήθεια καμία διέξοδος;

43.256.Γ

Μα είναι δυνατόν οι δυστυχισμένες ψυχές που σχηματίζονται σ’ εκείνο τον άμοιρο πλανήτη να παραμένουν αιώνια ατελειοποίητες; Μα είναι δυνατό να επενδύονται συνέχεια με διάφορες πλανητικές μορφές, και να μαραίνονται στους αιώνες των αιώνων, λόγω των καταραμένων συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, που φυτεύτηκε στο πλανητικό σώμα των πρώτων τρίκεντρων όντων της Γης, για λόγους οι οποίοι τους ήταν τελείως άγνωστοι;

43.256.Γ

Πού είναι λοιπόν αυτή η κολώνα πάνω στην οποία υποτίθεται πως στηρίζεται ολόκληρος ο Μεγαλόκοσμός μας, και η οποία ονομάζεται Δικαιοσύνη;…

43.256.Γ

Όχι!… δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο!… Κάποιο λάθος υπάρχει εδώ· γιατί από τον ερχομό μου στον κόσμο, ούτε μια φορά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη της αντικειμενικής Δικαιοσύνης.

43.256.Γ

Πρέπει εξάπαντος να δω καθαρά και να καταλάβω… Γιατί;… Γιατί;…

43.256.Γ

Όπως και να’ χει το πράγμα, ο σκοπός της ύπαρξής μου θα είναι από εδώ και πέρα να καταλάβω ξεκάθαρα γιατί οι ψυχές που εμφανίζονται στα γήινα τρίμυαλα όντα βρίσκονται μέσα σε τούτη την χωρίς προηγούμενο φρικτή κατάσταση…»

43.256.Γ

Έπειτα, ο καημένος ο Χασίν χαμήλωσε καταλυπημένος το κεφάλι του κι έμεινε σκεφτικός.

43.256.Γ

Ο Βεελζεβούλ τον κοίταξε με ένα παράξενο βλέμμα — παράξενο επειδή άφηνε να διαφανεί η αγάπη του για τον Χασίν, ενώ μπορούσε κανείς να αισθανθεί ταυτόχρονα πόσο ευχαριστημένος ήταν που ο εγγονός του δοκίμαζε μια τέτοια θλίψη.

43.256.Γ

Η σιωπή παρατάθηκε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τελικά ο Βεελζεβούλ έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό, σαν να έβγαινε από τα βάθη του είναι του, και, γυρίζοντας προς τον εγγονό του, του είπε τα εξής λόγια:

43.256.Γ

— Ναι, καλέ μου Χασίν.

43.257.Γ

«Αν είναι ακόμη δυνατόν να σωθούν τα όντα της Γης, μόνον ο Χρόνος θα μπορέσει να το κάνει».

43.257.Γ

Κι εμείς πάλι, δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε τα ίδια λόγια και για τούτη τη φοβερή ιδιαιτερότητα για την οποία μιλήσαμε, δηλαδή την περιοδική διαδικασία της αμοιβαίας καταστροφής τους.

43.257.Γ

Το μόνο που μπορούμε να πούμε τώρα είναι ότι αν αυτή η ιδιαιτερότητα των γήινων όντων πρέπει να εξαφανιστεί από εκείνο τον κακότυχο πλανήτη, αυτό θα γίνει μόνο με την βοήθεια του χρόνου, ίσως με την καθοδήγηση ενός όντος με ύψιστης βαθμίδας Νου, ή χάρη σε ορισμένα εξαιρετικά κοσμικά γεγονότα.

43.257.Γ

Με αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ συνέχισε να κοιτάζει το Χασίν με το ίδιο παράξενο βλέμμα.

46.295.Γ

Ύστερα από αρκετή ώρα, όταν το πλανητικό σώμα του Χασίν ηρέμησε λίγο, κοίταξε τον παππού του με ένα πολύ θλιμένο βλέμμα, και του είπε, χαμογελώντας στοργικά:

46.295.Γ

— Μην ανησυχείς για μένα, αγαπημένε μου παππού, θα μου περάσει σε λίγο.

Στη διάρκεια των τελευταίων «Ντιανόσκ» σκέφτηκα πολύ, και ενεργητικά, και χωρίς αμφιβολία ο νέος αυτός ρυθμός άλλαξε τη γενική συμπεριφορά της λειτουργίας ολόκληρης της παρουσίας μου.

46.295-6.Γ

Και τώρα, μέχρι να εναρμονιστεί ο νέος ρυθμός της σκέψης μου με τους ήδη καθιερωμένους ρυθμούς της συνολικής μου παρουσίας, είναι πιθανό να υπόκειμαι ακόμα σε ανωμαλίες τέτοιες όπως τα δάκρυα.

46.296.Γ

Πρέπει να ομολογήσω, καλέ μου παππού, ότι η κυριότερη αιτία αυτής της κατάστασης της συνολικής μου παρουσίας ήταν η οντική εικόνα, που ξεπήδησε συνειρμικά στη σκέψη μου, της όλης κατάστασης και του πεπρωμένου των δύστυχων ανώτερων οντικών σωμάτων, τα οποία, εξαιτίας μιας σειράς συμπτώσεων, εμφανίζονται στη συνολική παρουσία των τρίμυαλων γήινων όντων και παραμένουν εκεί μισοσχηματισμένα.

46.296.Γ

Ο ειρμός αυτός των ιδεών, μαζί με μια αυξανόμενη παρόρμηση λύπης, γεννήθηκε μέσα μου στο Τζαμιτσουνάτρα, κατά την ιερή διαδικασία αφομοίωσης της δεύτερης οντικής τροφής. Τα θυμήθηκα συνειρμικά, κάποια στιγμή που ξεχείλιζα από χαρά για όλα όσα γίνονταν εκεί.

46.296.Γ

Μόλις θυμήθηκα εκείνα τα δύστυχα τρίμυαλα όντα, για τα οποία μου έδωσες τόσες πληροφορίες τώρα τελευταία, μου ήρθε η σκέψη ότι οι συνέπειες των ιδιοτήτων εκείνου του καταραμένου «κάτι» — που εμφυτεύθηκε στη συνολική παρουσία των προγόνων τους για λόγους τελείως ανεξάρτητους από την ουσία τους, οι οποίοι οφείλονταν στην απρονοησία και μόνο ορισμένων Αγιότατων Ατόμων — τους αποστέρησαν για πάντα, όχι μόνον τα ανώτερα οντικά σώματα που θα επενδύονταν μέσα τους, αλλά και τη δυνατότητα να αισθανθούν κάποτε, σαν συνηθισμένα όντα, εκείνη την ευδαιμονία που εκδηλώνεται στην παρουσία κάθε σχετικά ανεξάρτητου ατόμου όταν συμμετέχει στην ιερή διαδικασία αφομοίωσης της δεύτερης οντικής τροφής, όπως εμείς κάναμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή».

46.296.Γ

Όταν ο Χασίν σταμάτησε να μιλάει, ο Βεελζεβούλ τον κοίταζε σταθερά και παρατεταμένα μέσα στα μάτια, καί, με χαμόγελο που φανέρωνε μια οντική παρόρμηση αγάπης, είπε:

46.296.Γ

— Βλέπω τώρα ότι κατά τα τελευταία «Ντιανόσκ» συλλογίστηκες πραγματικά πολύ ενεργητικά, ή, «δεν κοιμήθηκες εσωτερικά», όπως θα έλεγαν ορισμένοι από τους σημερινούς ευνοουμένους σου. Ας καθίσουμε στις συνηθισμένες μας θέσεις κι ας μιλήσουμε λίγο γι’ αυτό το θέμα που ήδη σου υποσχέθηκα να πραγματευτώ και το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα κατάσταση.»

46.297.Γ

Όταν κάθισαν και ήρθε και ο Αχούν με τη σειρά του, ο Βεελζεβούλ συνέχισε:

46.297.Γ

— Πριν απ’ όλα, θα αρχίσω εκφράζοντας την παρόρμηση χαράς που ανάβρυσε στην συνολική μου παρουσία για σένα. Είμαι προσωπικά πολύ-πολύ χαρούμενος για την κρίση που εκδηλώθηκε και συνεχίζεται μέσα σου.

Είμαι χαρούμενος, πριν απ’ όλα, γιατί οι ειλικρινείς λυγμοί που διαπίστωσα εκδηλώνονται κατά την περίοδο της ύπαρξης που, σύμφωνα με τους νόμους του μεγάλου Ηρωπάς, βρίσκεσαι πια στο κατώφλι του Είναι ενός υπεύθυνου όντος — δηλαδή στην ηλικία ακριβώς που κρυσταλλώνονται όλα τα αναγκαία δεδομένα για τις λειτουργίες οι οποίες συγκροτούν την ατομικότητα κάθε τρίμυαλου όντος κατά την υπεύθυνη ύπαρξη του, και τότε ακριβώς που αποκτούν έναν αρμονικό «ρυθμό» στους κόλπους της λειτουργίας των πάντων. Οι λυγμοί σου μου δίνουν τη βεβαιότητα ότι η κατά προσέγγιση συνείδηση, ακόμη και η απλή «αίσθηση», που μπορείς να έχεις της οντικής μου χαράς, της φαινομενικά παράλογης, θα σου είναι αργότερα πολύ επωφελείς, ή μάλλον απαραίτητες, όπως και για κάθε τρίμυαλο ον κατά την περίοδο της υπεύθυνης ύπαρξής του. Έτσι θα αρχίσω εξηγώντας σου αυτό ακριβώς το θέμα.

46.297.Γ

Οι λυγμοί σου μου επιβεβαιώνουν ότι, στην μελλοντική υπεύθυνη ύπαρξη σου, η συνολική σου παρουσία θα περιέχει τα πολύτιμα οντικά δεδομένα του συναισθήματος που είναι η βάση η ίδια της ουσίας κάθε φορέα του θείου Νου, δεδομένα τα οποία προσδιορίστηκαν από τον ΚΟΙΝΟ μας ΠΑΤΕΡΑ σε ένα επίγραμμα που τοποθετήθηκε πάνω από την κεντρική είσοδο του Άγιου Πλανήτη του Καθαρτηρίου, και λέει:

46.297.Γ

«ΕΔΩ-ΜΠΑΙΝΕΙ-ΜΟΝΟ-ΟΠΟΙΟΣ-ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ-ΙΚΑΝΟΣ-ΝΑ-ΒΑΖΕΙ-ΤΟΝ-ΕΑΥΤΟ-ΤΟΥ-ΣΤΗ-ΘΕΣΗ-ΤΩΝ-ΑΛΛΩΝ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ-ΤΩΝ-ΕΡΓΑΣΙΩΝ-ΜΟΥ».

46.297.Γ

Η ουσία σου υπάκουσε στη θεϊκή αυτή εντολή, όταν, την ίδια στιγμή που αισθανόσουν ευδαιμονία, έκλαιγες με όλη σου την παρουσία, αφού θυμήθηκες ξαφνικά και συνειρμικά ότι κάποιοι άλλοι την αποστερούνται.

46.297-8.Γ

Χαίρομαι για σένα, ακόμα περισσότερο, επειδή τα απαραίτητα σε κάθε ον δεδομένα αρχίζουν να εκδηλώνονται μέσα σου, ακριβώς τη στιγμή που κρυσταλλώνονται και συγκροτούνται εκεί όλοι οι παράγοντες που ο σχηματισμός τους δεν εξαρτάται καθόλου από το νου του όντος, αλλά μόνον από το περιβάλλον, τις γύρω του εξωτερικές συνθήκες και το μεγάλο κοσμικό Ιρανιρανουμάνζ.

46.298.Γ

Η πρώτη ήταν να μη σου παρουσιάσω ποτέ τίποτε σαν να ήταν η προσωπική μου γνώμη, έτσι ώστε τα απαραίτητα δεδομένα για τη δική σου πεποίθηση να μην κρυσταλλώνονται μέσα σου με προκατασκευαμένη μορφή, σύμφωνα με τη γνώμη κάποιου άλλου.

46.298-9.Γ

Και η δεύτερη ήταν να διαλέξω σκόπιμα τη σειρά με την οποία σου διηγήθηκα όλα τα γεγονότα του πλανήτη Γη που σχετίζονται με την εμφάνιση και τη βαθμιαία εξέλιξη, κατά τη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των ευνοουμένων σου, διαφόρων εσωτερικών και εξωτερικών ανωμαλιών, που το σύνολό τους καθορίζει τη σημερινή θλιβερή τους κατάσταση, τη σχεδόν αθεράπευτη, κι όλα αυτά με τρόπο ώστε, βασισμένος μόνο σε ορισμένα γεγονότα που θα σου μετέδιδα, να μπορέσεις να βγάλεις τα δικά σου υποκειμενικά συμπεράσματα, σχετικά με όλες τις αιτίες αυτών των γεγονότων.

46.299.Γ

Αποφάσισα να ενεργήσω έτσι, ώστε πολλές Εγωπλαστικούρες διαφορετικής ουσίας να κρυσταλλώνονται σε αντίστοιχες εντοπίσεις της παρουσίας σου, για τις ανάγκες των μελλοντικών σου λογικών αντιπαραθέσεων, και για να μπορέσει να πραγματώνεται μέσα σου, με ενεργητική σχέση, η επεξεργασία των ιερών ουσιών «Αμπρουστντονίς» και «Χελκντονίς» με εντονότερο τρόπο, ουσίες οι οποίες απαιτούνται για την επένδυση και την τελειοποίηση των δύο ανώτερων οντικών μερών σου.

46.299.Γ

Και τώρα, παιδί μου, για να καταλάβεις καλύτερα τι σου λέω τη στιγμή αυτή, είναι ανάγκη να σου επαναλάβω, με ακριβέστερη μορφή, τη διαφορά που έχω πολλές φορές επισημάνει ανάμεσα στη «μάθηση» και την «κατανόηση» την οποία μπορούν να έχουν τα τρίμυαλα όντα.

46.299.Γ

Για να μπορέσεις να ξεδιαλύνεις σαφέστερα τη διαφορά αυτή, θα πάρω πάλι σαν παράδειγμα τον συνηθισμένο νου των ευνοουμένων σου.

47.312.Γ

Κι όταν, ύστερα από λίγο, ο Βεελζεβούλ, ρίχνοντας μια ματιά γύρω του, πρόσεξε τη στάση του εγγονού του, γύρισε προς αυτόν και του είπε:

47.312.Γ

— Τι λες, παιδί μου; Μπορεί να συμβαίνει και στη δική σου παρουσία το ίδιο πράγμα όπως και σ’ εκείνη του γερο-Αχούν μας;

47.312.Γ

Στην ερώτηση του Βεελζεβούλ, ο Χασίν απάντησε ντροπαλά και με τόνο διστακτικό, κάτι που δεν το συνήθιζε και πολύ:

47.312.Γ

— Ναι…, κάτι τέτοιο, ιερό Πόντκουλαντ του Μεγαλόκοσμού μας. Με τη μόνη διαφορά πως η παρόρμηση της αγάπης φουντώνει τη στιγμή αυτή μέσα μου δυνατότερη, και προς τον Αχούν μας, και προς τα όντα του πλανήτη Γη.

47.313.Γ

Όταν γύρισαν στις θέσεις τους και ξανακάθισαν — όχι με την άνεση που είχαν άλλες φορές — ο Βεελζεβούλ στράφηκε προς το Χασίν και του είπε:

— Πριν απ’ όλα, παιδί μου, σου δίνω το λόγο μου — εκτός και αν μας εμποδίσει κάποιο γεγονός εξωτερικής προέλευσης, άσχετο από την ουσία μας — να σου εξηγήσω, όταν φτάσουμε στο σπίτι, όλα όσα υποσχέθηκα ότι θα πούμε για τους ευνοουμένους σου, αλλά τα οποία άφησα, για τον άλφα ή βήτα λόγο, σε εκκρεμότητα.

47.313.Γ

— Ιερό Πόντκουλαντ και βασική αιτία της έλευσής μου!

47.313.Γ

Ύστερα από την τελετή που έγινε πριν λίγο, κι από τη στιγμή που η ιερή σου ουσία περιβλήθηκε μια όψη που της προσιδιάζει, κι όταν έτσι όλη η σημασία της, την οποία μόνο ελάχιστα τρίμυαλα όντα μπορούν να προσλάβουν και να κατανοήσουν, έγινε ολοφάνερη και χειροπιαστή, σε μένα καθώς και σε κάθε άλλη κοσμική ενότητα έξω από σένα, η κάθε λέξη σου, η κάθε συμβουλή σου, απόκτησε για μένα τη δύναμη του νόμου.

47.313-4.Γ

Έτσι θα πρέπει να προσπαθήσω, με όλη μου την παρουσία, να συμμορφωθώ με την υπόδειξη που μου κάνεις, και να δοκιμάσω να διατυπώσω την ερώτηση μου όσο καλύτερα και συντομότερα γίνεται.

47.314.Γ

Ιερό Πόντκουλαντ, και αιτία της αιτίας της έλευσής μου!

47.314.Γ

Για να μπορέσουν να κρυσταλλωθούν οριστικά οι πεποιθήσεις που σχηματίστηκαν μέσα μου από τις εξηγήσεις σου σχετικά με τις ανωμαλίες που προκαλούνται στον πλανήτη Γη, θα ήθελα να μάθω την ειλικρινή προσωπική σου γνώμη σε τούτο το ερώτημα:

Τι θα απαντούσες αν ο ίδιος ο ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΩΝ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας σε καλούσε και σε ρωτούσε:

47.314.Γ

«Βεελζεβούλ!

47.314.Γ

«Εσύ που είσαι, από όλες τις πραγματοποιήσεις μου, ένα από τα γρηγορότερα αναμενόμενα αποτελέσματα, διατύπωσε συνοπτικά τα συμπεράσματα των μακροχρόνιων παρατηρήσεων σου και των αμερόληπτων μελετών σου πάνω στον ψυχισμό των τρίκεντρων όντων τα οποία εμφανίζονται στον πλανήτη Γη, και πες μου, υπάρχει ακόμα κανένας τρόπος για να σωθούν και να μπουν στο σωστό δρόμο;»

47.314.Γ

Λέγοντας αυτά, ο Χασίν σηκώθηκε, και, διατηρώντας μια στάση βαθύτατου σεβασμού, έριξε ένα βλέμμα γεμάτο προσμονή προς το Βεελζεβούλ.