ΠερίληψηΜη Διαθέσιμη |
|
Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | |
---|---|
48.316.Γ |
Ύστερα από έξι χρόνια εργασίας, που πέρασαν χωρίς τον παραμικρό οίκτο για τον εαυτό μου και σε μια κατάσταση σχεδόν ακατάπαυστης διανοητικής έντασης, τελείωσα επιτέλους χτες το γράψιμο, με μορφή νομίζω προσιτή σε όλους, της πρώτης από τις τρεις σειρές βιβλίων που σκόπευα να δημοσιεύσω και μέσα στις οποίες είχα αποφασίσει να παρουσιάσω ένα σύνολο ιδεών, η ανάπτυξη των οποίων θα έπρεπε να μου επιτρέψει να ολοκληρώσω στη θεωρία, πριν θέσω σε πρακτική εφαρμογή με τρόπο που είχα ήδη προβλέψει και προετοιμάσει, τους τρεις σκοπούς που έθεσα στον εαυτό μου: με την πρώτη σειρά, να καταστρέψω στους ανθρώπους καθετί που μέσα στις ψεύτικες παραστάσεις τους νομίζουν ότι υπάρχει πραγματικά, να σαρώσω, με άλλα λόγια, αλύπητα «όλες τις μπούρδες που συσσωρεύτηκαν στην ανθρώπινη σκέψη ανά τους αιώνες»· με τη δεύτερη, να προετοιμάσω «καινούργια δομικά υλικά»· και με την τρίτη, «να οικοδομήσω έναν κόσμο νέο». |
48.316.Γ |
Τώρα που τελείωσα την πρώτη σειρά των βιβλίων μου, θα πρέπει να ακολουθήσω μια συνήθεια καθιερωμένη πια πάνω στη Γη εδώ και πολλά χρόνια, τη συνήθεια δηλαδή να κλείνει πάντα ένα «μεγάλο έργο» μ αυτό που μερικοί ονομάζουν «επίλογο», άλλοι «κατακλείδα», άλλοι πάλι «υστερόγραφο» κ.λπ… και θα τελειώσω κι εγώ με κάτι παρόμοιο. |
48.316-7.Γ |
Ξαναδιάβασα λοιπόν σήμερα το πρωί πολύ προσεκτικά τον «πρόλογο» που έγραψα πριν έξι χρόνια, με τίτλο «Η Αφύπνιση της Σκέψης», για να μπορέσω να αντλήσω από εκεί ιδέες οι οποίες θα μου επιτρέψουν να πραγματοποιήσω κάποιας μορφής «λογική σύντηξη» της αρχής του βιβλίου με τον επίλογο που σκοπεύω να γράψω. Διαβάζοντας το πρώτο κεφάλαιο, που έγραψα μόλις πριν έξι χρόνια, είχα την αίσθηση ότι γράφτηκε εδώ και πολύ, μα πάρα πολύν καιρό — αίσθηση η οποία ίσως εμφανίζεται σήμερα στη συνολική μου παρουσία επειδή, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, έπρεπε να σκέφτομαι έντονα και, θα μπορούσε ακόμη να πει κανείς, να «βιώνω» τόσο υλικό, που αν ήθελα να το καταγράψω, θα χρειάζονταν οκτώ μεγάλοι τόμοι. Άλλωστε δεν είναι άσχετο ότι στον κλάδο της αληθινής επιστήμης που πραγματεύεται τους «νόμους των συνειρμών της ανθρώπινης σκέψης» και μας ήρθε από τα πανάρχαια χρόνια, κλάδο που τον γνωρίζουν μόνο ελάχιστοι από τους συγχρόνους μας, έχει αποδειχτεί ότι «η αίσθηση της ροής του χρόνου είναι ευθέως ανάλογη προς την ποιότητα και την ποσότητα των σκέψεων που ρέουν». Διάβαζα λοιπόν το πρώτο κεφάλαιο, που από κάθε άποψη το είχα βαθιά συλλογιστεί και που το είχα «βιώσει» κάτω από την αποκλειστική σχεδόν δράση μιας θεληματικής αυτοταπείνωσης, και το οποίο είχα γράψει σε μια εποχή που η λειτουργία της συνολικής μου παρουσίας — λειτουργία που προκαλεί στον άνθρωπο αυτό το οποίο ονομάζεται «δύναμη να εκδηλώνεσαι με τη δική σου πρωτοβουλία» — ήταν τελείως δυσαρμονισμένη, τότε δηλαδή που ήμουν ακόμα πολύ άρρωστος ύστερα από ένα πρόσφατο ατύχημα, στο τέρμα μιας τρελής κούρσας όταν το αυτοκίνητο μου συντρίφτηκε με όλη του την φόρα πάνω σε ένα δέντρο, σιωπηλό μάρτυρα του άταχτου περάσματος των αιώνων, στον ιστορικό δρόμο ανάμεσα στην πρωτεύουσα του κόσμου, το Παρίσι, και στην πόλη Φοντενμπλό — μιας «κούρσας» η οποία θα έπρεπε, σύμφωνα με κάθε υγιή ανθρώπινη κατανόηση, να τερματίσει τη ζωή μου — διαβάζοντας, λοιπόν, ξεπρόβαλε μέσα μου μια ακλόνητη απόφαση. |
48.317-8.Γ |
Τώρα που ξαναθυμάμαι την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν κατά την περίοδο που έγραφα το πρώτο κεφάλαιο, δεν μπορώ να μην προσθέσω — λόγω κάποιας μικρής αδυναμίας η οποία με κάνει πάντα να αισθάνομαι μια ενδόμυχη ικανοποίηση κάθε φορά που βλέπω να αποτυπώνεται στο πρόσωπο των αξιότιμων «σημερινών εκπροσώπων της ακριβούς επιστήμης» εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο που ανήκει μόνο σ αυτούς — ότι, μετά το ατύχημα, το σώμα μου είχε χτυπηθεί και «τσακιστεί» σε βαθμό που για μήνες ολόκληρους παρουσίαζε μια εικόνα που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί: «ένα κομμάτι ζωντανό κρέας πάνω σε καθαρό κρεβάτι», ωστόσο το πνεύμα μου (ή αυτό που ονομάζεται συνήθως έτσι), το οποίο υπέβαλλα από καιρό στη σωστή πειθαρχία, παρά τη φυσική κατάσταση του σώματος μου, δεν ήταν καθόλου αποκαρδιωμένο, όπως θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις τρέχουσες ιδέες. Αντίθετα, η δύναμη του ήταν ακόμα μεγαλύτερη από την έντονη αναστάτωση που του είχαν προκαλέσει, ακριβώς πριν το δυστύχημα, οι επανειλημμένες απογοητεύσεις που μου προξένησαν οι άνθρωποι, κυρίως εκείνοι οι οποίοι αφιερώνονται, όπως λένε, στην επιστήμη, καθώς και η απογοήτευση στα ιδανικά που σχηματίστηκαν σιγά-σιγά στη συνολική μου παρουσία, κυρίως λόγω μιας εντολής η οποία μου εντυπώθηκε από τη νηπιακή μου ηλικία, και υπενθυμίζει ότι «ο υψηλότερος σκοπός και η σημασία η ίδια της ανθρώπινης ζωής είναι να πασχίζεις για το καλό του πλησίον σου», κάτι που είναι δυνατό μόνο με τη συνειδητή αυταπάρνηση. |
48.318.Γ |
Έτσι, αφού ξαναδιάβασα με προσοχή το εισαγωγικό κεφάλαιο της πρώτης σειράς, που γράφτηκε κάτω από τις συνθήκες που περιέγραψα, κι αφού ξαναθυμήθηκα συνειρμικά τα κείμενα των πολυάριθμων κεφαλαίων που ακολουθούν, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να προκαλέσουν στη συνείδηση του αναγνώστη ασυνήθιστες εντυπώσεις, «προξενώντας πάντοτε ουσιαστικά αποτελέσματα», αποφάσισα — «εγώ», ή καλύτερα εκείνο το «κάτι» που κυριαρχεί στη συνολική μου παρουσία και αντιπροσωπεύει σήμερα το σύνολο των αποτελεσμάτων που προέρχονται από δεδομένα τα οποία κρυσταλλώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής μου, δεδομένα που γενικά προκαλούν, στον άνθρωπο που έβαλε σκοπό του να αποκτήσει κατά την υπεύθυνη ύπαρξη του μια «αμερόληπτη ενεργητική σκέψη», την ικανότητα της εμβάθυνσης και της κατανόησης του ψυχισμού, των πιο ετερόκλητων ανθρώπινων ψυχισμών — αποφάσισα, λοιπόν, επηρεασμένος από την παρόρμηση που λέγεται «αγάπη του πλησίον», η οποία την ίδια στιγμή αναδύθηκε μέσα μου, να περιοριστώ, κλείνοντας αυτή τη σειρά, στην αναδημοσίευση του κειμένου της πρώτης από τις δημόσιες διαλέξεις μου που διαβάστηκαν όταν υπήρχε ακόμη το ίδρυμα που είχα ιδρύσει με το όνομα «Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου». |
48.318-9.Γ |
Με τούτη την ευκαιρία θα πρέπει να πω, ότι το Ινστιτούτο αυτό δεν υπάρχει πια, και, για να καθησυχάσω κυρίως ορισμένα πρόσωπα σε διάφορες γωνιές του κόσμου, μου φαίνεται ταυτόχρονα επίκαιρο και αναγκαίο να δηλώσω ανεπιφύλακτα ότι το διάλυσα μια για πάντα. |
48.319.Γ |
Αναγκάστηκα πάντως με ανείπωτη παρόρμηση θλίψης και απογοήτευσης να πάρω την απόφαση για τη διάλυση αυτού του Ινστιτούτου, καθώς και του καθετί που οργανώθηκε και προετοιμάστηκε με τόση φροντίδα για τα εγκαίνια σε πολλές χώρες, την επόμενη χρονιά, των δεκαοκτώ τμημάτων του — εγκατέλειψα, με λίγα λόγια, καθετί που είχα δημιουργήσει ως τότε με μόχθο σχεδόν υπεράνθρωπο. Χρειάστηκε ωστόσο να το αποφασίσω, επειδή τρεις μήνες σχεδόν μετά το δυστύχημα που λέγαμε, καθώς η λειτουργία της συνηθισμένης σκέψης μου είχε σχεδόν αποκατασταθεί, αν και το σώμα μου ήταν ακόμα τελείως αδύναμο, κατάλαβα ότι το να επιχειρήσω να προστατεύσω την ύπαρξη του Ινστιτούτου, τη στιγμή που δεν υπήρχε ούτε ένας αληθινός άνθρωπος στο πλευρό μου και οι άλλοι αδυνατούσαν να εξασφαλίσουν χωρίς τη βοήθεια μου τα τεράστια υλικά μέσα που απαιτούσε, θα κατέληγε μοιραία σε μια καταστροφή, της οποίας οι συνέπειες θα ήταν για μένα, γέρον άνθρωπο, και για όσους εξαρτιόντουσαν μόνο από μένα, να «φυτοζωούμε» μισοπεινασμένοι. |
48.319-20.Γ |
Η διάλεξη που σκοπεύω να παραθέσω, σαν επίλογο της πρώτης μου σειράς, διαβάστηκε επανειλημμένα, όσο υπήρχε το Ινστιτούτο, από «μαθητές μου της πρώτης βαθμίδας», όπως ονομάζονταν τότε. Ορισμένοι από αυτούς, για μεγάλη μου ειλικρινά θλίψη, εκδήλωσαν αργότερα μια λυπηρή προδιάθεση της ουσίας τους για ταχύρρυθμο μετασχηματισμό του ψυχισμού τους σε «Χασναμουσιανό», προδιάθεση που σύντομα έγινε ολοφάνερη και την αντιλήφθηκαν όλα τα κάπως φυσιολογικά άτομα του περιβάλλοντός τους τη στιγμή της αναπόφευκτης κρίσης — η οποία προκλήθηκε από το δυστύχημα μου — βλάπτοντας όλα όσα είχα πραγματοποιήσει προηγουμένως, και όλοι τους είδαν «να τρέμουν για το τομάρι τους», πανικοβλημένοι που θα έχαναν την προσωπική τους καλοπέραση, την οποία άλλωστε χρωστούσαν σε μένα, κι αμέσως, εγκαταλείποντας το κοινό μας έργο, να το σκάνε κρυφά, με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια, για τις φωλιές τους όπου άνοιξαν, επωφελούμενοι από τα ψίχουλα που έπεσαν από το «τσιμπούσι των ιδεών» μου, αυτά που θα χαρακτήριζα «στέκια λαθρεμπορίου», και, με κρυφό συναίσθημα ελπίδας, ίσως ακόμα και χαράς, στη σκέψη ότι απελευθερώθηκαν για πάντα από τον άγρυπνο έλεγχο μου, άρχισαν εκεί να φτιάχνουν, μαζί με κάθε είδους ταλαίπωρους αφελείς, «πελατεία για τρελοκομεία». |
48.320.Γ |
Προτίμησα αυτή τη διάλεξη επειδή, από τη στιγμή που επιχείρησα να διαδώσω τις ιδέες που επιθυμούσα να εισδύσουν στη ζωή των ανθρώπων, συντάχτηκε ειδικά, εδώ στην Ευρώπη, για να χρησιμεύσει σαν εισαγωγή μιας ολοκληρωμένης σειράς διαλέξεων, των οποίων το σύνολο μόνο θα μπορούσε να φωτίσει, με μορφή προσιτή σε όλους, την αναγκαιότητα αλλά και την επιτακτική υποχρέωση να εφαρμοστούν στην πράξη οι αναλλοίωτες αλήθειες τις οποίες ξεκαθάρισα και καθιέρωσα στη διάρκεια μισού αιώνα ενεργητικής εργασίας μέρα-νύχτα, και ταυτόχρονα να αποδείξει ότι είναι πράγματι δυνατό να χρησιμοποιηθούν αυτές οι αλήθειες για το καλό όλων. Από το άλλο μέρος, ενώ βρισκόμουνα ανάμεσα στο ακροατήριο της τελευταίας ανάγνωσης τούτης της διάλεξης, της έκανα μια προσθήκη που αντιστοιχεί απόλυτα με τις μύχιες σκέψεις που ο ίδιος ο κ. Βεελζεβούλ έβαλε μέσα σ αυτό το οποίο θα ονομάσω «το φινάλε του», και η προσθήκη μου, φωτίζοντας άλλη μια φορά την υπέρτατη αντικειμενική αλήθεια, θα επιτρέψει κατά τη γνώμη μου στον αναγνώστη να την προσλάβει και να την αφομοιώσει όπως αρμόζει σ ένα ον που υποτίθεται ότι είναι «κατ εικόνα του Θεού». |
Πρώτη διάλεξη |
|
48.320.Γ |
Διαβάστηκε για τελευταία φορά στο Neighbourhood Playhouse, στη Νέα Υόρκη, τον Ιανουάριο του 1924 |
48.320-1.Γ |
Όπως εξάγεται από τις αναζητήσεις πολλών σοφών από παλιότερες εποχές και τις έρευνες που έγιναν στη σημερινή εποχή με τις εντελώς ασυνήθιστες μεθόδους του «Ινστιτούτου για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου», του κ. Γκουρτζίεφ, η όλη ατομικότητα κάθε ανθρώπου — σύμφωνα με τους ανώτερους νόμους καθώς και με τις συνθήκες της διαδικασίας της ανθρώπινης ζωής που καθιερώθηκαν πολύ νωρίς και σιγά-σιγά παγιώθηκαν πάνω στη Γη — όποια κι αν είναι η κληρονομικότητα της οποίας ένας άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα και όποιες κι αν είναι οι τυχαίες συνθήκες της εμφάνισης και της ανάπτυξης του, θα πρέπει, για να ανταποκρίνεται από την αρχή της υπεύθυνης ηλικίας στη σημασία και τον προορισμό της ύπαρξής του σαν άνθρωπος που είναι και όχι σαν ένα απλό ζώο, να αποτελείται οπωσδήποτε από τέσσερις διακεκριμένες και πολύ συγκεκριμένες προσωπικότητες. |
48.321.Γ |
Η πρώτη από τις τέσσερις αυτές ανεξάρτητες προσωπικότητες δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο της αυτόματης εκείνης λειτουργίας, που χαρακτηρίζει και τους ανθρώπους και τα ζώα, τα δεδομένα της οποίας συγκροτούνται μέσα τους κατά ένα μέρος από το συνολικό άθροισμα των αποτελεσμάτων των εντυπώσεων που έγιναν αντιληπτές από τότε που γεννήθηκαν, και προήλθαν τόσο από την πραγματικότητα του περιβάλλοντος όσο και από το καθετί που εμφυτεύτηκε σκόπιμα μέσα τους, ενώ κατά ένα άλλο μέρος από τα αποτελέσματα της διαδικασίας, έμφυτης επίσης σε κάθε ζώο, που λέγεται «ονειροπόληση». Το σύνολο της αυτόματης αυτής λειτουργίας είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι ονομάζουν από άγνοια «συνειδητότητα», ή, στην καλύτερη περίπτωση, «σκέψη». |
48.321.Γ |
Η δεύτερη από τις τέσσερις προσωπικότητες λειτουργεί, στις περισσότερες περιπτώσεις, τελείως ανεξάρτητα από την πρώτη, και αποτελείται από το σύνολο των αποτελεσμάτων όσων δεδομένων εναποθέτονται και παγιώνονται στην παρουσία ενός ανθρώπου, όπως και κάθε ζώου, μέσα από έξι όργανα που είναι «αποδέκτες δονήσεων με διαφορετικές ιδιότητες», όργανα τα οποία λειτουργούν σύμφωνα με τις νέες προσλήψεις και η ευαισθησία τους εξαρτάται από την κληρονομικότητα και τις συνθήκες υπό τις οποίες πραγματώθηκε ο προπαρασκευαστικός σχηματισμός για υπεύθυνη ύπαρξη. |
48.321.Γ |
Το τρίτο ανεξάρτητο μέρος ενός ολοκληρωμένου όντος αντιπροσωπεύει, ταυτόχρονα, τη βασική λειτουργία του οργανισμού του και το παιγνίδι των ανακλαστικών εκδηλώσεων που αλληλοεπενεργούν στα πλαίσια αυτής της λειτουργίας, εκδηλώσεις που η ποιότητά τους εξαρτάται και πάλι από την κληρονομικότητα και τις διάφορες συνθήκες του προπαρασκευαστικού σχηματισμού εκείνου του όντος. |
48.322.Γ |
Όσο για την τέταρτη προσωπικότητα του ανθρώπου, που θα έπρεπε κι αυτή να αποτελεί ένα από τα διακεκριμένα μέρη του ολοκληρωμένου ατόμου, δεν είναι τίποτε άλλο από την εκδήλωση του συνόλου των αποτελεσμάτων της ήδη αυτοματοποιημένης λειτουργίας των τριών προσωπικοτήτων που προαναφέρθηκαν, οι οποίες σχηματίστηκαν χωριστά και εκπαιδεύτηκαν ανεξάρτητα, με άλλα λόγια είναι εκείνο που ονομάζεται «Εγώ» στα όντα. |
48.322.Γ |
Στη συνολική παρουσία του ανθρώπου, υπάρχει, για την πνευματοποίηση και την εκδήλωση του καθενός από τα τρία χωριστά σχηματισμένα μέρη του ολοκληρωμένου συνόλου του, κάτι που ονομάζεται ανεξάρτητη «κεντροβαρική εντόπιση», δηλαδή ένα μυαλό· η καθεμιά από αυτές τις εντοπίσεις, μαζί με ολόκληρο το σύστημα της, διαθέτει, για το σύνολο των εκδηλώσεων της, ιδιαιτερότητες και προδιαθέσεις που προσιδιάζουν μόνο σ αυτήν. Για να είναι, κατά συνέπεια, δυνατή μια καθολική τελειοποίηση του ανθρώπου, είναι εντελώς απαραίτητο να εφαρμόζεται στα τρία του μέρη η σωστή και κατάλληλη για το καθένα εκπαίδευση, και όχι η μεταχείριση με το όνομα «εκπαίδευση», που τους επιβάλλεται στις μέρες μας. |
48.322.Γ |
Τότε μόνο μπορεί το «Εγώ» το οποίο πρέπει να υπάρχει στον άνθρωπο να είναι το δικό του «Εγώ». |
48.322.Γ |
Σύμφωνα με πειραματικές έρευνες που έγιναν ήδη και συνεχίζονται εδώ και πολλά χρόνια πάνω σε σοβαρές βάσεις, καθώς και σύμφωνα με αμερόληπτους και υγιείς συλλογισμούς, προσιτούς ακόμη και σε έναν σύγχρονο άνθρωπο, η συνολική παρουσία του καθενός μας — και κυρίως εκείνου ο οποίος έχει, χωρίς να ξέρουμε γιατί, την αξίωση να μην είναι ένας κοινός άνθρωπος, αλλά ένας «διανοούμενος», με την αληθινή σημασία της λέξης — θα έπρεπε να αποτελείται από τέσσερις ξεχωριστές και τελείως συγκεκριμένες προσωπικότητες και η καθεμιά τους θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί με τρόπο ώστε οι εκδηλώσεις όλων των ξεχωριστών προσωπικοτήτων να εναρμονίζονται μεταξύ τους, κατά τη διάρκεια της υπεύθυνης ύπαρξης. |
48.322-3.Γ |
Για να αποσαφηνίσουμε πλήρως τις διαφορές στην προέλευση και στη φύση των προσωπικοτήτων, οι οποίες μπορούν να εκδηλώνονται στη συνολική οργάνωση του ανθρώπου, και να επισημάνουμε με ακρίβεια τη διαφορά ανάμεσα στο «Εγώ» που πρέπει να υπάρχει στη συνολική παρουσία ενός ανθρώπου-χωρίς-εισαγωγικά, δηλαδή ενός αληθινού ανθρώπου, και στο «ψευτο-εγώ», με το οποίο όλοι σήμερα το συγχέουν, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια εξαιρετική παρομοίωση. Παρόλο που η παρομοίωση αυτή «παραχρησιμοποιήθηκε», από τους λεγόμενους πνευματιστές, αποκρυφιστές, «θεοσοφιστές» και άλλους σύγχρονους ειδικούς του «ψαρέματος σε θολά νερά», με τις σαχλαμάρες τους για το «αστρικό σώμα», το «διανοητικό σώμα» κι άλλα τέτοια σώματα που υποθέτουν ότι υπάρχουν στον άνθρωπο, είναι αρκετά διαφωτιστική για το ζήτημα που εξετάζουμε αυτή τη στιγμή. |
48.323.Γ |
Ο άνθρωπος, αν θεωρηθεί σαν σύνολο, με όλες του τις διακεκριμένες εντοπίσεις που λειτουργούν ξεχωριστά, ή καλύτερα με όλες του τις «προσωπικότητες» που σχηματίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη, παρουσιάζει μια τέλεια σχεδόν ομοιότητα με ένα μεταφορικό μέσο προορισμένο να μεταφέρει έναν επιβάτη, το οποίο αποτελείται από μια άμαξα, ένα άλογο κι έναν αμαξά. |
48.323.Γ |
Θα πρέπει να σημειωθεί, πρώτα απ όλα, ότι τη διαφορά ανάμεσα σε έναν αληθινό άνθρωπο κι έναν ψευτο-άνθρωπο, ανάμεσα δηλαδή στον άνθρωπο ο οποίος έχει το δικό του «Εγώ» και σ εκείνον που δεν το έχει, μας την αποκαλύπτει, σε τούτη την παρομοίωση, ο επιβάτης που κάθεται μέσα στην άμαξα. Στην πρώτη περίπτωση, αυτή δηλαδή του αληθινού ανθρώπου, ο επιβάτης είναι ο αφέντης· στη δεύτερη, όμως, δεν είναι παρά ο πρώτος τυχαίος περαστικός, που, όπως και ο πελάτης μιας «αγοραίας άμαξας» αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. |
48.323.Γ |
Το φυσικό σώμα του ανθρώπου, με όλες τις αντανακλαστικές του εκδηλώσεις, αντιστοιχεί απλώς στο ίδιο το όχημα· το σύνολο της λειτουργίας και των εκδηλώσεων του συναισθήματος αντιστοιχεί στο άλογο που είναι ζεμένο στο όχημα και το τραβάει· όσο για τον αμαξά, που καθισμένος στη θέση του οδηγεί το άλογο, αυτός αντιπροσωπεύει εκείνο που συνήθως λέγεται συνειδητότητα ή σκέψη· τέλος, ο επιβάτης που κάθεται μέσα στο όχημα, και προστάζει τον αμαξά, είναι αυτό που ονομάζουμε «Εγώ». |
48.323-4.Γ |
Όλη η δυστυχία των σύγχρονων ανθρώπων προέρχεται κυρίως από το ότι, λόγω των αφύσικων εκπαιδευτικών μεθόδων που επιβάλλονται παντού στη νέα γενιά, η τέταρτη προσωπικότητα, η οποία θα έπρεπε να είναι παρούσα σε όλους τους ανθρώπους που έφτασαν στην υπεύθυνη ηλικία, τους λείπει εντελώς· και όλοι τους σχεδόν αποτελούνται μόνον από τα τρία πρώτα μέρη που αναφέρθηκαν, τα οποία άλλωστε σχηματίζονται μόνα τους, αυθαίρετα. Με άλλα λόγια, οι σύγχρονοι άνθρωποι της υπεύθυνης ηλικίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια «αγοραία άμαξα» και σε τι κατάσταση μάλιστα!… ένα όχημα διαλυμένο, που οι καλές του μέρες έχουν πια περάσει… μ ένα γερασμένο ψωράλογο… και, πάνω στο κάθισμα του, έναν κουρελή αμαξά, μισοκοιμισμένο, μισομεθυσμένο, που περνάει τις μέρες που του όρισε η Μητέρα Φύση για την τελειοποίηση του εαυτού του περιμένοντας στις διασταυρώσεις κάποιον ευκαιριακό επιβάτη, χαμένος μέσα σε φανταστικά ονειροπολήματα. Ο πρώτος περαστικός που τον καλεί, τον ναυλώνει με την ώρα, τον παρατάει όποτε θέλει, και όχι μόνο αυτόν αλλά και όλα τα μέρη της άμαξας τα οποία είναι στη διάθεση του. |
48.324.Γ |
Συνεχίζοντας να παρομοιάζουμε έναν τυπικό σύγχρονο άνθρωπο με τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και το σώμα του, με την αγοραία άμαξα, το άλογο και τον αμαξά, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι στο καθένα από τα μέρη που συγκροτούν τα δύο αυτά σύνολα θα πρέπει να δημιουργούνται συνήθειες, ανάγκες και γούστα πολύ συγκεκριμένα, που θα ανήκουν σ αυτό και μόνον. Πραγματικά, ανάλογα με την ποικιλία της προέλευσής τους, τις συνθήκες σχηματισμού τους και τις ιδιαίτερες δυνατότητές τους, θα πρέπει στο καθένα μέρος να συγκροτείται ο δικός του ψυχισμός, οι ιδέες του, οι υποκειμενικοί του κανόνες, οι προσωπικές του απόψεις, και άλλα τέτοια… |
48.324.Γ |
Το σύνολο των εκδηλώσεων της ανθρώπινης σκέψης, μαζί με όλα τα εγγενή χαρακτηριστικά της λειτουργίας της και όλες τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες της, αντιστοιχεί σχεδόν από κάθε άποψη με την ουσία και τις εκδηλώσεις ενός τυπικού αμαξά κάποιας αγοραίας άμαξας. |
48.324.Γ |
Όπως όλοι γενικά οι αμαξάδες, ανήκει στην κατηγορία των «μεταφορέων». Δεν είναι τελείως αγράμματος, αφού η νομοθεσία της χώρας του επιβάλλει την «υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση», πράγμα που τον ανάγκασε όσο ήταν παιδί να λιώσει κατά καιρούς το πίσω μέρος του παντελονιού του πάνω στα θρανία του «δημοτικού σχολείου της ενορίας». |
48.325.Γ |
Παρόλο που ο ίδιος είναι επαρχιώτης κι έμεινε τόσο αμόρφωτος όσο και οι φίλοι του που έμειναν πίσω στο χωριό, επειδή είναι αναγκασμένος από το επάγγελμα του να συναναστρέφεται ανθρώπους διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου από το δικό του, μάζεψε από δω κι από κει ένα συνονθύλευμα εκφράσεων οι οποίες καλύπτουν διάφορες έννοιες· και τώρα, κοιτάζει «αφ υψηλού», με πλήρη περιφρόνηση, όλους τους χωριάτες, απορρίπτοντάς τους με αγανάκτηση σαν «βλαχαδερά». |
48.325.Γ |
Είναι δηλαδή, με λίγα λόγια, ένας τύπος για τον οποίο ισχύει τέλεια η ρήση: «Κορακάκι, κορακάκι, τον καιρό σου χάνεις· το παγώνι δεν το φτάνεις». |
48.325.Γ |
Θεωρεί τον εαυτό του αρμόδιο ακόμη και για θέματα θρησκείας, πολιτικής και κοινωνιολογίας. Με τους ομοίους του, του αρέσει να διαφωνεί· σε όσους θεωρεί κατωτέρους του, κάνει κήρυγμα· ενώ τους ανωτέρους του τους κολακεύει με δουλοπρέπεια: «στέκεται σούζα μπροστά τους». |
48.325.Γ |
Μια από τις μεγάλες αδυναμίες του είναι να τρέχει πίσω από τις υπηρέτριες και τις μαγείρισσες της γειτονιάς, αυτό όμως που λατρεύει πάνω απ όλα, είναι, να σιγοπίνει κανα-δυο ποτηράκια, ύστερα από ένα γερό τσιμπούσι· κι αργότερα, χορτάτος μέχρι σκασμού, μισοκοιμισμένος, να ονειρεύεται… |
48.325.Γ |
Για να ικανοποιεί τις αδυναμίες του, κλέβει κανονικότατα ένα μέρος από τα χρήματα που του εμπιστεύεται το αφεντικό του για το τάισμα του αλόγου. |
48.325.Γ |
Όπως όλοι οι «τεμπέληδες», ο μεταφορέας μας δουλεύει μόνο υπό την απειλή του βούρδουλα, κι αν κάποτε κάνει κάτι χωρίς στρίμωγμα, το κάνει μόνο και μόνο επειδή περιμένει κάποιο φιλοδώρημα. |
48.325.Γ |
Η αναμονή φιλοδωρήματος τον οδήγησε σιγά-σιγά στο να μαντεύει, υστερόβουλα, ορισμένες αδυναμίες των ανθρώπων με τους οποίους σχετίζεται, κι αυτόματα έμαθε να κάνει πονηριές, να κολακεύει, να «πηγαίνει με τα νερά τους», δηλαδή, με λίγα λόγια, να λέει ψέματα. |
48.325.Γ |
Μόλις του δοθεί η ευκαιρία κι έχει καιρό, τρυπώνει σε ένα καπηλειό ή σε ένα καφενείο, όπου μένει με τις ώρες ονειροπολώντας μπροστά σ ένα ποτήρι κρασί, και κουβεντιάζει με κάποιον του φυράματος του, κι ακόμα διαβάζει τις εφημερίδες. |
48.325-6.Γ |
Προσπαθεί να είναι επιβλητικός, έχει γενειάδα, και, αν είναι αδύνατος, παραφουσκώνει τα ρούχα του για να φαίνεται σπουδαίος. |
48.326.Γ |
Για το συναισθηματικό πάλι κέντρο, το σύνολο των εκδηλώσεων του και ολόκληρο το σύστημα της λειτουργίας του αντιστοιχεί απόλυτα με το άλογο της «αγοραίας άμαξας». |
48.326.Γ |
Η παρομοίωση του αλόγου και της οργάνωσης του ανθρώπινου συναισθήματος θα μας επιτρέψει να αποκαλύψουμε τον σφαλερό και μονόπλευρο χαρακτήρα της εκπαίδευσης που επιβάλλεται σήμερα στη νέα γενιά. |
48.326.Γ |
Το άλογο, λόγω της αμέλειας που του έδειχνε το περιβάλλον του από τότε που ήταν πολύ μικρό, και λόγω της μόνιμης μοναξιάς του, είναι κατά κάποιον τρόπο κλεισμένο στον εαυτό του: η «εσωτερική του ζωή», με άλλα λόγια, θεωρείται απωθημένη και δε διαθέτει πια, για τις εξωτερικές της εκδηλώσεις, παρά μόνο τη δύναμη της αδράνειας. |
48.326.Γ |
Εξαιτίας των αφύσικων συνθηκών του περιβάλλοντος, δεν πήρε ποτέ του ειδική εκπαίδευση· μεγάλωσε και σχηματίστηκε κάτω από την επίδραση αδιάκοπων ξυλοδαρμών και ξεφωνητών. |
48.326.Γ |
Κρατήθηκε πάντοτε δεμένο· και όσο για την τροφή του, αντί για σανό και βρώμη του δίνανε μόνο άχυρο, πράγμα τελείως άχρηστο για τις πραγματικές του ανάγκες. |
48.326.Γ |
Μη έχοντας δει, σε καμιά από τις εκδηλώσεις του περιβάλλοντος του, το παραμικρό σημάδι τρυφερότητας ή φιλίας, το άλογο είναι έτοιμο να εγκαταλειφθεί, με όλο του το είναι, σε οποιονδήποτε του κάνει το παραμικρό χάδι. |
48.326.Γ |
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όλες οι τάσεις του αλόγου, αποστερημένες από κάθε ενδιαφέρον και φιλοδοξία, πρέπει να συγκεντρώνονται αναπόφευκτα στο φαΐ, στο πιοτό, και σε μια αυτόματη έλξη προς το άλλο φύλο· έτσι περιφέρεται συνέχεια εκεί όπου μπορεί να τις ικανοποιήσει, κι αν αντιληφθεί κατά τύχη ένα μέρος όπου κάποια από τις ανάγκες του μπορεί να ικανοποιηθεί έστω και προσωρινά, παραμονεύει την ευκαιρία να τρέξει προς τα εκεί. |
48.326-7.Γ |
Θα πρέπει ακόμα να προστεθεί ότι ο αμαξάς, έχοντας κάποια ομιχλώδη κατανόηση των καθηκόντων του, είναι ακόμα ικανός να σκεφτεί κάπως λογικά, και, για χάρη του αύριο, να προσπαθήσει να κάνει κάτι για το αφεντικό του, από φόβο μη χάσει τη δουλειά του ή ελπίζοντας ότι θα πάρει κάποια ανταμοιβή, χωρίς να είναι αναγκασμένος να το κάνει. Το άλογο, όμως, επειδή του έλλειψε κάθε ειδική εκπαίδευση, προσαρμοσμένη στη φύση του, δε δέχτηκε, τον καιρό που έπρεπε, κανένα δεδομένο το οποίο να του επιτρέπει τώρα να εκδηλώνει τις επιδιώξεις που απαιτεί η υπεύθυνη ύπαρξη· δεν μπορεί λοιπόν να καταλάβει, κι ούτε και περιμένουμε να καταλάβει, γιατί πρέπει να κάνει κάτι. Έτσι διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις του με μια απόλυτη αδιαφορία και εργάζεται μόνο από φόβο μη φάει κι άλλες καμτσικιές. |
48.327.Γ |
Όσο για το όχημα, το οποίο στο παράδειγμά μας αντιστοιχεί στο σώμα, που εξετάζεται χωριστά από τα άλλα ανεξάρτητα μέρη της συνολικής παρουσίας του ανθρώπου, η κατάσταση του είναι ακόμα χειρότερη. |
48.327.Γ |
Το όχημα αυτό, όπως όλα τα οχήματα, είναι φτιαγμένο από διάφορα υλικά. Η κατασκευή του είναι από τις πιο περίπλοκες. Προοριζόταν — όπως είναι προφανές σε κάθε άνθρωπο με υγιή κρίση — για τη μεταφορά κάθε είδους φορτίων, και όχι για τη χρήση που του γίνεται σήμερα, δηλαδή τη μεταφορά μόνο περαστικών πελατών. |
48.327.Γ |
Η κύρια αιτία των αναρίθμητων παρεξηγήσεων, των οποίων είναι θύμα, προέρχεται από το γεγονός ότι είχε προβλεφτεί να κυκλοφορεί σε χωματόδρομους, κι επομένως οι αρχιμάστορες είχαν διαμορφώσει κατάλληλα ορισμένες εσωτερικές λεπτομέρειες της κατασκευής του. |
48.327.Γ |
Ο τρόπος της λίπανσης του, για παράδειγμα — που είναι μια από τις κύριες ανάγκες ενός οχήματος φτιαγμένου από πολλαπλά υλικά — σχεδιάστηκε έτσι που να μπορεί το λιπαντικό να εξαπλώνεται σε όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα, με τα τραντάγματα απλώς από τις λακούβες, που είναι αναπόφευκτες σε τέτοιους δρόμους. Το όχημά μας όμως, που σχεδιάστηκε για κατσικόδρομους, κάνει πιάτσα τώρα συχνότερα στην πόλη, και κινείται συνήθως σε ασφαλτοστρωμένες λεωφόρους, λείες σαν το μπιλιάρδο. |
48.327.Γ |
Η λίπανση όλων των εξαρτημάτων του δε γίνεται πια ομοιόμορφα, γιατί δεν υπάρχουν τραντάγματα· έτσι ορισμένα μέρη του τελικά σκουριάζουν και παύουν να εκπληρώνουν τον προορισμό τους. |
48.327-8.Γ |
Ένα όχημα, κατά γενικό κανόνα, κινείται σωστά όταν τα κινητά του μέρη λιπαίνονται καλά. Αλλιώς, ζεσταίνονται και, καθώς διαστέλλονται, χαλούν τα γειτονικά κομμάτια. Αν, εξάλλου, υπάρχει κάπου υπερβολική λίπανση, επηρεάζεται η σωστή κίνηση του οχήματος. Και στη μια και στην άλλη περίσταση, το άλογο δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να το τραβήξει. |
48.328.Γ |
Ο σύγχρονος αμαξάς μας τα αγνοεί όλα αυτά. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την αναγκαιότητα μιας ομοιόμορφης λίπανσης του οχήματος του, και, ακόμα και αν το λαδώνει, το κάνει χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι κάνει, ακούει από δω και από κει, ακολουθώντας τυφλά τις οδηγίες του πρώτου τυχόντα. |
48.328.Γ |
Όταν αυτό το όχημα, που τώρα κάπως παροσαρμόστηκε στους ομαλούς δρόμους, χρειαστεί να περάσει, για κάποιο λόγο, από ένα χωματόδρομο, όλο και κάτι του συμβαίνει: πότε του τινάζεται κάποιο παξιμάδι· πότε στραβώνει μια περόνη — πάντα λασκάρει κάτι. Μετά από τέτοιες απόπειρες, σπάνια το ταξίδι τελειώνει χωρίς επισκευές, λίγο-πολύ σημαντικές. |
48.328.Γ |
Εν πάση περιπτώσει, η χρήση του οχήματος για το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε είναι σήμερα όλο και πιο επικίνδυνη. Αν αρχίσουμε να το επισκευάζουμε, θα πρέπει πρώτα να λύσουμε τα πάντα, να εξετάσουμε τα κομμάτια ένα προς ένα, και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, να τα περάσουμε με πετρέλαιο για να τα καθαρίσουμε καλά, πριν τα ξανασυναρμολογήσουμε. Πολύ συχνά, άλλωστε, πρέπει οπωσδήποτε να αντικαταστήσουμε αμέσως ένα σημαντικό εξάρτημα· το πράγμα δεν είναι σοβαρό αν πρόκειται για κάποιο φτηνό ανταλλακτικό, πολλές όμως φορές η επισκευή στοιχίζει ακριβότερα από την αγορά ενός καινούργιου οχήματος. |
48.328.Γ |
Είναι λοιπόν σαφές, ότι όλα όσα είπαμε για τα διακεκριμένα μέρη που στο σύνολό τους συγκροτούν μία αγοραία άμαξα, ισχύουν απόλυτα και για τη συνολική οργάνωση της παρουσίας του ανθρώπου. |
48.328.Γ |
Επειδή οι σύγχρονοί μας δεν έχουν καμία γνώση και ικανότητα να προετοιμάζουν κατάλληλα τους εφήβους για μια υπεύθυνη ύπαρξη, εκπαιδεύοντας σωστά τα διάφορα μέρη που συνθέτουν τη συνολική τους παρουσία, κάθε άνθρωπος εμφανίζεται σήμερα σαν κάτι αληθινά παράλογο και υπερβολικά κωμικό, κάτι δηλαδή που παρουσιάζει, για να χρησιμοποιήσουμε πάλι το ίδιο παράδειγμα, την εξής εικόνα: |
48.328-9.Γ |
Ένα όχημα τελευταίου τύπου, που μόλις βγήκε από το εργοστάσιο, βερνικωμένο από αυθεντικούς Γερμανούς αμαξοποιούς από την πόλη Βάρμεν, αλλά ζεμένο μ ένα άλογο της ράτσας που λέγεται στη χώρα της Υπερκακαυσίας «Ντγκλοζί-ντζι». («Ντζι» σημαίνει άλογο· Ντγκλοζ ήταν το όνομα ενός Αρμένη που ειδικευόταν στην τέχνη να αγοράζει τα ψωράλογα και να τα γδέρνει). |
48.329.Γ |
Στη θέση του, πάνω στο στυλάτο όχημα, κάθεται ένας υπναλέος αμαξάς, κακοξυρισμένος, γρουσούζης, ντυμένος με μια λιγδωμένη ρεντινγκότα που περιμάζεψε από το σκουπιδοτενεκέ όπου την είχε πετάξει σαν κουρέλι η Μαριώ η υπηρέτρια. Στο κεφάλι του φιγουράρει ένα ολοκαίνουργιο ψηλό καπέλο, ίδιο κι απαράλλαχτο με του Ροκφέλλερ, ενώ στη μπουτουνιέρα του μοστράρει ένα πελώριο χρυσάνθεμο. |
48.329.Γ |
Ο σύγχρονος άνθρωπος παρουσιάζει αναπόφευκτα αυτό το «μπουφόνικο» θέαμα, επειδή από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του, τα τρία μέρη που σχηματίζονται μέσα του — και τα οποία, παρόλο που είναι διαφορετικής προέλευσης και διαθέτουν ξεχωριστής ποιότητας ιδιότητες, θα έπρεπε στο μεταξύ, για να εξυπηρετήσουν έναν και μοναδικό σκοπό, μόλις αυτός εισέλθει στην υπεύθυνη ύπαρξη, να συγκροτήσουν με την ίδια τους την ολότητα ένα «ενιαίο σύνολο» — αρχίζουν να «ζουν» απομονωμένα, όπως λένε, και να περιορίζονται σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις, χωρίς ποτέ να συνηθίσουν να προσφέρονται αμοιβαία για την απαραίτητη αυτόματη αλληλοϋποστήριξη, και δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους, ούτε κατά προσέγγιση· έτσι όταν αργότερα θα του χρειαστούν συντονισμένες εκδηλώσεις, αυτές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. |
48.329.Γ |
Βέβαια, χάρη στο «σύστημα εκπαίδευσης της νέας γενιάς», που ήδη ρίζωσε βαθιά στη ζωή του ανθρώπου — και που η μοναδική του αρχή είναι να μάθει τους μαθητές να αποστηθίζουν, μέχρι την τέλεια αποβλάκωση, μια πληθώρα λέξεων και εκφράσεων χωρίς κανένα νόημα, και να τους κάνει να αναγνωρίζουν, μόνο από τη διαφορά του ακούσματός τους, την πραγματικότητα που νομίζουν ότι εκφράζουν οι λέξεις — ο αμαξάς είναι ακόμα ικανός να εξηγεί κουτσά-στραβά, σε όσους είναι του ίδιου φυράματος με αυτόν, τις επιθυμίες που νιώθει, και καμιά φορά να καταλαβαίνει έστω και ελάχιστα τους ομοίους του. |
48.329-30.Γ |
Φλυαρώντας, ενώ περιμένει πελάτη, με τους άλλους αμαξάδες και «φλερτάροντας» συνέχεια στα κατώφλια, με τις υπηρέτριες της γειτονιάς, ο αμαξάς μας αφομοίωσε πάντως διάφορους τρόπους «καλής συμπεριφοράς». |
48.330.Γ |
Προσαρμόστηκε επίσης στις εξωτερικές συνθήκες της ζωής των αμαξάδων γενικά· για παράδειγμα, αυτοματοποιήθηκε στο να ξεχωρίζει τον ένα δρόμο από τον άλλο, και να βρίσκει τρόπο να φτάνει στον προορισμό του όταν ένας δρόμος κλείσει για επισκευές. |
48.330.Γ |
Το άλογο όμως!… Παρόλο που η ολέθρια σύγχρονη επινόηση η οποία ονομάζεται «εκπαίδευση» δεν έφτασε μέχρις αυτό — πράγμα που το προφύλαξε από το μαράζωμα των κληρονομικών του ιδιοτήτων — ο σχηματισμός του πραγματώνεται μέσα στις αφύσικες συνθήκες της διαδικασίας της συνηθισμένης ύπαρξης· έτσι μεγαλώνει ξεχασμένο απ όλους, σαν ένα ορφανό, και μάλιστα κακομεταχειρισμένο, δεν αποκτά τίποτε που να αντιστοιχεί με τον συγκεκριμένο ψυχισμό του αμαξά του, ούτε και με τις γνώσεις του, κι έτσι παραμένει εντελώς ανίδεο για τις μορφές των αμοιβαίων σχέσεων τις οποίες συνήθισε πια ο αμαξάς, και δεν εδραιώνεται καμιά επαφή που να τους επιτρέπει να καταλαβαίνονται μεταξύ τους. |
48.330.Γ |
Μπορεί ωστόσο να καταφέρει το άλογο, παρά την κλειστή του ζωή, να ανακαλύψει κάποια μορφή σχέσης με τον αμαξά του, και μάλιστα να εξοικειωθεί με κάποια «γλώσσα»· δυστυχώς όμως ο αμαξάς την αγνοεί και ούτε καν υποψιάζεται ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. |
48.330.Γ |
Εκτός από το γεγονός ότι δεν συγκροτείται, κάτω από τις αφύσικες αυτές συνθήκες, κανένα δεδομένο ανάμεσα στο άλογο και τον αμαξά, που να τους επιτρέπει έστω και ελάχιστα να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο αυτόματα, υπάρχουν πολλοί άλλοι εξωτερικοί λόγοι, ανεξάρτητοι από τους δυο τους, που τους αποκλείουν κάθε δυνατότητα να προσεγγίσουν μαζί το μοναδικό σκοπό για τον οποίο προρίζονται. |
48.330-1.Γ |
Πραγματικά, όπως τα διάφορα ανεξάρτητα τμήματα μιας «αγοραίας άμαξας» συνδέονται μεταξύ τους, το όχημα και το άλογο με τις στάγγες, και το άλογο και ο αμαξάς με τα χαλινάρια, έτσι ακριβώς και όλα τα διακεκριμένα μέρη της συνολικής οργάνωσης του ανθρώπου συνδέονται μεταξύ τους, το σώμα και η οργάνωση του συναισθήματος με το αίμα, και η οργάνωση του συναισθήματος και η σκέψη με αυτό που λέγεται «Χανμπλεντζόιν», με την ουσία δηλαδή που συγκροτείται στη συνολική παρουσία του ανθρώπου από όλες τις οντικές προσπάθειες τις οποίες κάνει σκόπιμα. |
48.331.Γ |
Το ελεεινό σύστημα της σημερινής εκπαίδευσης είχε σαν συνέπεια να μην έχει ο αμαξάς την παραμικρή επιρροή στο άλογο του· ίσα-ίσα που μπορεί με τα χαλινάρια να διεγείρει στη συνειδητότητα του ζώου αυτές τις τρεις ιδέες: δεξιά, αριστερά και στάση. |
48.331.Γ |
Και μάλιστα δεν είναι πάντα έτσι, γιατί τα χαλινάρια φτιάχνονται, συνήθως, από υλικά που αντιδρούν σε όλα τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα: σε μια δυνατή βροχή, για παράδειγμα, φουσκώνουν και τεντώνονται· όταν κάνει ζέστη, γίνεται το αντίθετο· έτσι η δράση τους στην αυτοματοποιημένη ευαισθησία πρόσληψης του αλόγου είναι ευμετάβλητη. |
48.331.Γ |
Το ίδιο πράγμα διενεργείται στη συνολική οργάνωση του συνηθισμένου ανθρώπου, κάθε φορά που μεταβάλλεται μέσα του, σαν αποτέλεσμα μιας οποιασδήποτε εντύπωσης, αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «πυκνότητα και ρυθμό του Χανμπλεντζόιν»: η σκέψη του χάνει τότε κάθε δυνατότητα δράσης στην οργάνωση του συναισθήματος. |
48.331.Γ |
Έτσι λοιπόν, για να συνοψίσουμε όλα όσα ειπώθηκαν, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, θέλοντας και μη, ότι κάθε άνθρωπος οφείλει να πασχίσει να αποκτήσει το δικό του «Εγώ»· διαφορετικά, δε θα είναι παρά μια «αγοραία άμαξα», στην οποία θα μπορεί να επιβιβαστεί ο οποιοσδήποτε περαστικός και να κάνει ό,τι του καπνίσει. |
48.331.Γ |
Δεν θα ήταν άλλωστε περιττό να επισημάνουμε εδώ, ότι το «Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου» έχει σκοπό, ανάμεσα σε άλλα θεμελιώδη χρέη, από το ένα μέρος να εκπαιδεύει στους μαθητές του, πρώτα ξεχωριστά και έπειτα σε αλληλοσυνδυασμό, ανάλογα με τις ανάγκες της μελλοντικής υποκειμενικής ζωής τους, την καθεμιά από τις τρεις ανεξάρτητες προσωπικότητες για τις οποίες μιλήσαμε· από το άλλο μέρος, να προξενήσει και να αναπτύξει μέσα τους αυτό που θα έπρεπε να έχει ο καθένας που φέρει το όνομα του ανθρώπου-χωρίς-εισαγωγικά: το δικό τους «Εγώ». |
48.332.Γ |
Για έναν ακριβέστερο, έναν επιστημονικό, όπως θα λέγαμε, ορισμό της διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα σε έναν αληθινό άνθρωπο, έναν άνθρωπο δηλαδή όπως θα έπρεπε να είναι, και έναν «άνθρωπο-σε-εισαγωγικά», όπως δηλαδή κατάντησαν οι περισσότεροι από μας, αξίζει να επαναλάβουμε εδώ, αυτά που έλεγε ο Γκουρτζίεφ σε μια ομιλία του. |
48.332.Γ |
Είπε τα εξής: |
48.332.Γ |
«Για να ορίσουμε τον άνθρωπο, θεωρώντας τον από τη δική μας σκοπιά, οι σύγχρονες επιστήμες — ανατομία, φυσιολογία και ψυχολογία — δε θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν, αφού καθένα από τα χαρακτηριστικά που περιγράφουν βρίσκεται, σε κάποιο βαθμό, σε όλους χωρίς εξαίρεση τους ανθρώπους. Έτσι δεν θα μας επέτρεπαν να διακρίνουμε με ακρίβεια τη διαφορά που θέλουμε να καθορίσουμε από άνθρωπο σε άνθρωπο. «Το μέτρο της διαφοράς αυτής μπορεί να δοθεί μόνο από την ακόλουθη διατύπωση: «Άνθρωπος είναι έναν ον που μπορεί να “πράττει”, και “πράττω” σημαίνει: ενεργώ συνειδητά και με δική μου πρωτοβουλία. |
48.332.Γ |
«Και πραγματικά, κάθε άνθρωπος με λίγο-πολύ υγιή κρίση, και ικανότητα να είναι έστω και λίγο αμερόληπτος, πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρχει πληρέστερος και συνοπτικότερος ορισμός. |
48.332.Γ |
«Αν δεχτούμε, έστω και προσωρινά, τον ορισμό αυτό, προκύπτει αμέσως ένα ερώτημα: ένας άνθρωπος που είναι προϊόν της σημερινής εκπαίδευσης και του σύγχρονου πολιτισμού μπορεί να, κάνει οτιδήποτε συνειδητά και με τη δική του θέληση; |
48.332.Γ |
«Η απάντηση είναι ευθύς εξαρχής, όχι. |
48.332.Γ |
«Και γιατί όχι; |
48.332.Γ |
«Για τον μοναδικό λόγο ότι, όπως το “Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου” αποδεικνύει και βεβαιώνει κατηγορηματικά, βασισμένο σε πειραματικά δεδομένα, τα πάντα, από την αρχή ως το τέλος, συμβαίνουν από μόνα τους στο σύγχρονο άνθρωπο. Δεν υπάρχει τίποτε που ένας σύγχρονος άνθρωπος πράττει με τη θέληση του. |
48.332-3.Γ |
«Στην προσωπική του ζωή, οικογενειακή και κοινωνική, στην πολιτική, στις επιστήμες, στην τέχνη, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία, με λίγα λόγια σε καθετί που αποτελεί τη διαδικασία της καθημερινής ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, καθετί, από την αρχή ως το τέλος, συμβαίνει μόνο του, και δεν υπάρχει ούτε ένα από τα “θύματα του σύγχρονου πολιτισμού” που να μπορεί να “πράξει” οτιδήποτε. |
48.333.Γ |
«Και η κατηγορηματική επιβεβαίωση, που αποδείχτηκε πειραματικά από το “Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου”, της γνώσης ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί να “πράξει”, αλλά ότι τα πάντα του συμβαίνουν από μόνα τους, συμπίπτει με αυτά που λέει για τον άνθρωπο η σύγχρονη “ακριβής θετική επιστήμη”. |
48.333.Γ |
«Η σύγχρονη “ακριβής θετική επιστήμη” λέει ότι ο άνθρωπος είναι ένας οργανισμός πολύ πολύπλοκος, που αναπτύχθηκε εξελικτικά, και αρχίζοντας από τους απλούστερους οργανισμούς, τώρα, απόκτησε την ικανότητα να αντιδρά με έναν πολυσύνθετο τρόπο στις εξωτερικές εντυπώσεις. «Αυτή η ικανότητα αντίδρασης του ανθρώπου είναι σε τέτοιο σημείο πολυσύνθετη και οι αντανακλαστικές κινήσεις μπορεί να είναι τόσο απομακρυσμένες από τις αιτίες που τις προκάλεσαν και τις ρυθμίζουν, ώστε, σε κάποιον αφελή παρατηρητή, οι ανθρώπινες πράξεις, ή τουλάχιστον ένα μέρος από αυτές, μοιάζουν εντελώς αυθόρμητες». |
48.333.Γ |
Σύμφωνα όμως με τις ιδέες του Γκουρτζίεφ, ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι πραγματικά ανίκανος ακόμα και για την παραμικρή ανεξάρτητη και αυθόρμητη πράξη ή λέξη· ολόκληρος ο άνθρωπος δεν είναι παρά αποτέλεσμα εξωτερικών επιρροών. Είναι μια μηχανή μετασχηματισμού, ένα είδος σταθμού εκπομπής δυνάμεων. |
48.333.Γ |
Έτσι, κατά την άποψη του συνόλου των ιδεών του Γκουρτζίεφ και σε απόλυτη συμφωνία με τη σύγχρονη «ακριβή θετική επιστήμη», ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα μόνο ως προς τη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα των αντιδράσεων του στις εξωτερικές εντυπώσεις και ως προς την πολυπλοκότερη κατασκευή του προσληπτικού του συστήματος. |
48.333.Γ |
Όσο γι αυτό που αποδίδουμε στον άνθρωπο και το λέμε «θέληση», ο Γκουρτζίεφ αρνείται τελείως τη δυνατότητα ύπαρξής του στη συνολική παρουσία του συνηθισμένου ανθρώπου. |
48.333-4.Γ |
Η θέληση είναι ένας συγκεκριμένος συνδυασμός, που αποκτιέται από τα αποτελέσματα ορισμένων ιδιοτήτων, τις οποίες επεξεργάζονται μέσα τους άνθρωποι που μπορούν να «πράξουν». |
48.334.Γ |
Αυτό που οι συνηθισμένοι άνθρωποι ονομάζουν στην παρουσία τους «θέληση», είναι απλώς η συνισταμένη των επιθυμιών. |
48.334.Γ |
Η αληθινή θέληση χαρακτηρίζει μια πολύ υψηλή βαθμίδα του είναι, σε σύγκριση με το είναι των συνηθισμένων ανθρώπων. Και μόνο όσοι διαθέτουν ένα τέτοιο είναι μπορούν να «πράξουν». |
48.334.Γ |
Όλοι οι άλλοι δεν είναι παρά αυτόματα, μηχανές ή μηχανικά παιγνίδια, που παίρνουν εμπρός από εξωτερικές δυνάμεις, και ενεργούν όσο δεν ξετυλίχθηκε ακόμα, λόγω εξωτερικών συνθηκών, το «ελατήριο» το οποίο τοποθετήθηκε μέσα τους· το ελατήριο όμως αυτό δεν μπορούν ούτε να το επιμηκύνουν, ούτε να το κοντύνουν, ούτε και να το τροποποιήσουν με δική τους πρωτοβουλία. |
48.334.Γ |
Έτσι, ενώ αναγνωρίζουμε μεγαλύτερες δυνατότητες στον άνθρωπο, του αρνιόμαστε κάθε αξία ως ανεξάρτητη μονάδα, όσο θα παραμένει αυτό που είναι σήμερα. |
48.334.Γ |
Για να υπογραμμιστεί η ολική απουσία θέλησης στον συνηθισμένο άνθρωπο, θα σας παραθέσουμε ένα απόσπασμα παρμένο από μια άλλη ομιλία του Γκουρτζίεφ, όπου περιγράφονται γλαφυρά οι εκδηλώσεις της περιβόητης θέλησης που αποδίδεται στον άνθρωπο. |
48.334.Γ |
Μιλώντας σ έναν από τους παρόντες, είχε πει: |
48.334.Γ |
«Απολαμβάνετε μια μεγάλη περιουσία και πολυτελείς συνθήκες διαβίωσης. Επωφελείστε από το σεβασμό και την παγκόσμια εκτίμηση. Οι διευθυντές των σπουδαίων επιχειρήσεων που ελέγχετε είναι άνθρωποι ικανοί, και σας είναι τελείως αφοσιωμένοι. Η ζωή σας είναι, με δυο λόγια, στρωμένη ροδοπέταλα. |
48.334.Γ |
«Διαθέτετε το χρόνο σας όπως σας αρέσει, προστατεύετε τις τέχνες· ρυθμίζετε διεθνή θέματα πίνοντας τον καφέ σας, ενδιαφέρεστε ακόμα και για την ανάπτυξη των μυστικών πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου. Είστε ενημερωμένος σχετικά με τα πνευματικά πράγματα και αισθάνεστε άνετα απέναντι σε κάθε φιλοσοφικό ζήτημα. Είστε μορφωμένος και έμπειρος. Χάρη στις γνώσεις σας που καλύπτουν πολλούς τομείς, έχετε τη φήμη ενός ευφυούς ανθρώπου, ικανού να λύνει οποιοδήποτε πρόβλημα. Είστε πρότυπο καλλιεργημένου ανθρώπου. |
48.334-5.Γ |
«Όλοι αυτοί που σας γνωρίζουν, σας βλέπουν σαν άνθρωπο με ισχυρή θέληση, και οι περισσότεροι θεωρούν μάλιστα τις επιτυχίες σας αποτέλεσμα της εκδήλωσης αυτής ακριβώς της θέλησής σας. |
48.335.Γ |
«Είστε, με λίγα λόγια, άξιος από κάθε άποψη να σας παίρνουν σαν λαμπρό παράδειγμα, και δεν μένει παρά να σας ζηλεύουν. |
48.335.Γ |
«Το πρωί ξυπνήσατε λίγο κακοδιάθετος από ένα άσχημο όνειρο. |
48.335.Γ |
«Η ελαφριά κακοδιαθεσία σας θα έπρεπε να περάσει γρήγορα, αλλά άφησε τα ίχνη της. «Μια κάποια ατονία, μια διστακτικότητα στις κινήσεις σας… |
48.335.Γ |
«Κατευθύνεστε στον καθρέφτη για να χτενιστείτε και σας γλιστράει η βούρτσα από το χέρι· μόλις κάνετε να τη μαζέψετε, σας ξεφεύγει και πάλι. Τη μαζεύετε τότε με ελαφριά ανυπομονησία: γλιστράει μέσα από τα χέρια σας για τρίτη φορά. Προσπαθείτε να την πιάσετε στον αέρα, αλλά… μια αδέξια κίνηση την εκσφενδονίζει προς τον καθρέφτη. Ορμάτε… πολύ αργά… Κρακ! Θρύψαλα ο παλιός καθρέφτης για τον οποίο ήσασταν τόσο υπερήφανος. |
48.335.Γ |
«“Να πάρει ο διάβολος!” Και αισθάνεστε αμέσως την ανάγκη να ξεσπάσετε πάνω σε κάτι ή πάνω σε κάποιον. Μη βρίσκοντας την εφημερίδα δίπλα στο καφεδάκι σας, επειδή ο υπηρέτης την ξέχασε, το ποτήρι ξεχειλίζει και αποφασίζετε ότι ένας τέτοιος αλητήριος δεν θα πρεπε να παραμείνει περισσότερο στο σπίτι σας. |
48.335.Γ |
«Έφτασε η ώρα να βγείτε. Καθώς ο καιρός είναι θαυμάσιος και δεν πηγαίνετε μακριά, λέτε στο σοφέρ ότι θα πάτε με τα πόδια. Πίσω σας τσουλάει αθόρυβα το υπέροχο καινούργιο σας αυτοκίνητο. |
48.335.Γ |
«Ο λαμπερός ήλιος έχει ένα καταπραϋντικό αποτέλεσμα επάνω σας. Την προσοχή σας τραβάει το πλήθος που μαζεύτηκε στη γωνιά του δρόμου. |
48.335.Γ |
«Πλησιάζετε και, στη μέση του πλήθους, βλέπετε έναν άνθρωπο λιπόθυμο, ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Ένας αστυνομικός βάζει, με τη βοήθεια μερικών “αργόσχολων”, τον άνθρωπο σε ένα ταξί για να τον πάει στο νοσοκομείο. |
48.335-6.Γ |
«Διακρίνοντας μια ομοιότητα ανάμεσα στο πρόσωπο του ταξιτζή κι εκείνου του μεθύστακα που ρίξατε κάτω πέρισυ όταν επιστρέφατε, ελαφρά πιωμένος κι εσείς ο ίδιος, από ένα χαρούμενο πάρτυ γενεθλίων — προσέξτε πώς συνδέονται στους συνειρμούς σας το ατύχημα στη γωνιά του δρόμου και η τούρτα που φάγατε εκείνη ακριβώς τη μέρα. |
48.336.Γ |
«Αχ! τι υπέροχη τούρτα ήταν εκείνη! |
48.336.Γ |
«Ξεχνώντας την εφημερίδα, ο υπηρέτης σας χάλασε σήμερα τον πρωινό καφέ. Μικρό το κακό. |
48.336.Γ |
«Ορίστε, φτάσατε στο κομψό καφενείο όπου έρχεστε συχνά με τους φίλους σας. |
48.336.Γ |
«Αλλά γιατί θυμηθήκατε ξαφνικά τον υπηρέτη σας; Οι πρωινές σας σκοτούρες έχουν πια σχεδόν ξεχαστεί… Και τώρα, το κέικ πάει τόσο τέλεια με τον καφέ! |
48.336.Γ |
«Για κοίτα! Δύο νεαρές υπάρξεις στο διπλανό τραπέζι. Τι εκθαμβωτική ξανθιά! |
48.336.Γ |
«Σας ρίχνει μια ματιά, καθώς την ακούτε να ψιθυρίζει στην φίλη της: «Είναι απολύτως του γούστου μου!» |
48.336.Γ |
«Θα τολμούσατε να ισχυριστείτε ότι δεν νιώσατε ένα «ενδόμυχο σκίρτημα» ακούγοντας αυτές τις λέξεις, που ίσως ειπώθηκαν επίτηδες λίγο δυνατά; |
48.336.Γ |
«Αν σας ρωτούσα τώρα: άξιζε πραγματικά τον κόπο όλη εκείνη η πρωινή φασαρία για κάτι τόσο ασήμαντο; Ασφαλώς θα μου απαντούσατε ότι δεν άξιζε, θα ορκιζόσασταν μάλιστα ότι δεν θα ξανασυμβεί στο μέλλον. |
48.336.Γ |
«Είναι ανάγκη να σας πω πόσο άλλαξε η διάθεσή σας, ενώ συστηνόσασταν στην ξανθιά που έδειξε για σας το ίδιο ενδιαφέρον που νιώσατε κι εσείς γι αυτήν, και τι συνέβηκε στη διάθεσή σας όσο χρόνο ήσασταν μαζί της; |
48.336.Γ |
«Γυρίζετε στο σπίτι σας σιγοτραγουδώντας· ακόμα και το θέαμα του σπασμένου καθρέφτη σας προκαλεί μόνο ένα αδιόρατο χαμόγελο. |
48.336.Γ |
«Αλήθεια όμως… τι έγινε με τη σπουδαία υπόθεση για την οποία βγήκατε βιαστικός το πρωί;… Τη θυμηθήκατε καθόλου; Μπα! Δε βαριέσαι… και το τηλέφωνο γιατί είναι; |
48.336.Γ |
«Πηγαίνετε στο τηλέφωνο και η κοπέλα σας δίνει λάθος νούμερο. |
48.336.Γ |
«Ξανατηλεφωνείτε, και πάλι λάθος. Απ την άλλη άκρη του τηλεφώνου ένας τύπος σας λέει ότι τον ενοχλείτε, του λέτε ότι δε φταίτε εσείς, και από λόγο σε λόγο μαθαίνετε έκπληκτος ότι είστε ανάγωγος, ηλίθιος και ότι καλά θα κάνετε να μην του ξανατηλεφωνήσετε, γιατί θα… |
48.337.Γ |
«Το χαλί που μάγκωσε κάτω από το πόδι σας σας προκαλεί μια θύελλα αγανάκτησης, και θα έπρεπε να ακούσετε τον τόνο της φωνής σας όταν μαλώνετε το θυρωρό που σας φέρνει ένα γράμμα. |
48.337.Γ |
«Αυτό το γράμμα είναι από ένα πρόσωπο που εκτιμάτε, και του οποίου η γνώμη σας ενδιαφέρει πολύ. |
48.337.Γ |
«Το περιεχόμενο του είναι τόσο κολακευτικό, που διαβάζοντας το ο εκνευρισμός σας περνάει σιγά-σιγά, για να δώσει τη θέση του στο «ευχάριστο σάστισμα» ενός ανθρώπου που ακούει να του πλέκουν το εγκώμιο. «Και βυθισμένος στην πιο ευχάριστη διάθεση, τελειώνετε το διάβασμα. |
48.337.Γ |
«Θα μπορούσα έτσι να σκιαγραφήσω την εικόνα ολόκληρης της μέρας σας, της δικής σας μέρας, άνθρωπε ελεύθερε! |
48.337.Γ |
«Μήπως νομίζετε ότι υπερβάλλω; |
48.337.Γ |
«Όχι, πρόκειται για εξαιρετικής πιστότητας φωτογραφικό στιγμιότυπο, εκ του φυσικού». |
48.337.Γ |
Μιλώντας για την ανθρώπινη θέληση και τις διάφορες όψεις των δήθεν αυτόνομων εκδηλώσεων της, που δεν είναι παρά αντικείμενο σοφιστειών και αυτοθαυμασμού κάποιων σημερινών πνευμάτων που λέγονται «αναζητητές» — ενώ κατά τη γνώμη μας είναι απλώς αφελείς — καλό θα ήταν να σας θυμίσουμε εδώ, τι είχε πει ο Γκουρτζίεφ σε μια από τις διαλέξεις του. Όλες οι ιδέες που είχε τότε εκθέσει μπορούν πραγματικά να αποκαλύψουν τον πλασματικό χαρακτήρα της θέλησης, την οποία υποτίθεται ότι έχει κάθε άνθρωπος. |
48.337.Γ |
Είχε λοιπόν εκφραστεί έτσι: |
48.337.Γ |
«Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο σαν μια λευκή κόλλα χαρτί· σύντομα όμως όλοι ανταγωνίζονται ποιος θα το μουτζουρώσει και θα το γεμίσει πρώτος με κάθε είδους εγγραφές: εκπαίδευση, ηθικές διδαχές, επιστημονικές δήθεν πληροφορίες, διάφορες ιδέες για το καθήκον, την τιμή, τη συνείδηση, και άλλα τέτοια. |
48.337.Γ |
«Όλοι τους διακηρύττουν τον ατράνταχτο και αλάνθαστο χαρακτήρα των μεθόδων που χρησιμοποιούν για να μπολιάσουν αυτά τα κλαδιά στον κορμό της προσωπικότητας του ανθρώπου. |
48.337-8.Γ |
«Το χαρτί μουτζουρώνεται σιγά-σιγά, και όσο μουτζουρώνεται, όσο δηλαδή ο άνθρωπος παραγεμίζεται με εφήμερες πληροφορίες και με όλες εκείνες τις ιδέες περί καθήκοντος, τιμής, και άλλες, που του εντυπώνονται ή του υποβάλλονται, τόσο “εξυπνότερος” και αξιολογότερος θεωρείται από τα άτομα του περιβάλλοντος του. |
48.338.Γ |
«Και η μουτζουρωμένη σελίδα, βλέποντας ότι οι άλλοι παίρνουν τις μουτζούρες της για αρετές, καταλήγει να θεωρεί τον εαυτό της με τον ίδιο τρόπο. |
48.338.Γ |
«Ιδού λοιπόν το πρότυπο αυτού που χαρακτηρίζουμε “άνθρωπο”, και συχνά του κολλάμε λέξεις, όπως “ταλέντο” και “ιδιοφυΐα”. |
48.338.Γ |
«Κι αν το “ταλέντο” μας δεν βρει μόλις ξυπνήσει τις παντόφλες του στα πόδια του κρεβατιού, είναι κακοδιάθετο όλη την ημέρα. |
48.338.Γ |
«Ο κοινός άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, ούτε στη ζωή του, ούτε στις εκδηλώσεις του, ούτε καν στις διαθέσεις του. |
48.338.Γ |
«Δεν μπορεί να είναι αυτό που θα ήθελε να είναι, ούτε αυτό που πιστεύει ότι είναι. |
48.338.Γ |
«Ο άνθρωπος — πόσο σπουδαία ακούγεται! Το ίδιο το όνομα του ανθρώπου σημαίνει “κορώνα της δημιουργίας”. «Ταιριάζει όμως στην πραγματικότητα αυτός ο τίτλος στους σύγχρονους ανθρώπους; |
48.338.Γ |
«Κι όμως, είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος θα πρεπε να είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, αφού έχει μέσα του όλες τις δυνατότητες να αποκτήσει δεδομένα ίδια κι απαράλλαχτα μ εκείνα του ΠΟΙΗΤΗ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ». |
48.338.Γ |
Για να έχει κανείς το δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος, τέτοιος πρέπει να είναι. |
48.338-9.Γ |
Και για να είμαστε τέτοιοι, μας χρειάζεται πάνω απ όλα, με ακούραστη επιμονή και μια παρόρμηση άσβεστης επιθυμίας όλων των διακεκριμένων και ανεξάρτητων μερών που συγκροτούν τη συνολική μας παρουσία — μιας επιθυμίας, δηλαδή, που να προέρχεται ταυτόχρονα από τη σκέψη, το συναίσθημα και το οργανικό ένστικτο — να εργαστούμε για να αποκτήσουμε πλήρη γνώση του εαυτού μας, ενώ θα παλεύουμε αδιάκοπα ενάντια στις αντικειμενικές μας αδυναμίες, κι έπειτα στηριγμένοι στα αποτελέσματα που έτσι πετύχαμε από τη συνείδητότητά μας και μόνο, και τα οποία αποκάλυψαν τα αληθινά ελαττώματα της δική μας υποκειμενικότητας, καθώς και τα μέσα που θα μας επιτρέψουν να τα πολεμήσουμε, θα καταφέρουμε να τα ξεριζώσουμε με μια ανελέητη στάση απέναντι στον εαυτό μας. |
48.339.Γ |
Για να είμαστε ειλικρινείς και τελείως αμερόληπτοι, ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως τον ξέρουμε, δεν είναι ούτε λίγο ούτε πολύ παρά ένας απλός μηχανισμός ρολογιού — ιδιαίτερα πολύπλοκης, βέβαια, κατασκευής. |
48.339.Γ |
Θα πρέπει, λοιπόν, ο άνθρωπος να προσπαθήσει να διεισδύσει σε κάθε όψη της μηχανικότητάς του για να την κατανοήσει σε βάθος, αλλιώς δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει σε όλο της το μεγαλείο, με όλες τις συνέπειες και τα αποτελέσματα που αυτή συνεπάγεται, τη σημασία που η μηχανικότητα μπορεί να έχει, τόσο για το δικό του μέλλον, όσο και για τη δικαίωση της σημασίας και του σκοπού του ερχομού του στον κόσμο και της ύπαρξής του. |
48.339.Γ |
Για εκείνον που επιθυμεί να μελετήσει την ανθρώπινη γενικά μηχανικότητα και να διερευνήσει τη φύση της, το καλύτερο αντικείμενο για μελέτη είναι αναμφίβολα ο εαυτός του και η δική του μηχανικότητα· μια αποτελεσματική όμως μελέτη και μια συνετή κατανόηση, με όλο μας το είναι, και όχι «ψυχοπαθητικά», δηλαδή με ένα μόνο μέρος της συνολικής παρουσίας μας, δεν μπορούν παρά να είναι αποτέλεσμα μιας σωστά καθοδηγημένης παρατήρησης του εαυτού. |
48.339.Γ |
Σχετικά με το θέμα της δυνατότητας να καθοδηγηθεί σωστά η παρατήρηση του εαυτού, χωρίς να κινδυνέψουμε από καμιά από τις βλαβερές συνέπειες που συχνά προκαλούν οι τέτοιου είδους απόπειρες, όταν γίνονται χωρίς την απαιτούμενη γνώση, είναι απαραίτητο να πούμε, για να αποφύγουμε κάθε ενθουσιώδη υπερβολή, ότι σύμφωνα με την πείρα μας, η οποία βασίζεται σε πλήθος ακριβείς πληροφορίες, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Και γι αυτό το λόγο, παίρνουμε σα βάση μιας σωστά καθοδηγημένης παρατήρησης του εαυτού τη μελέτη της μηχανικότητας του σύγχρονου ανθρώπου. |
48.339-40.Γ |
Πριν ακόμα επιχειρήσει τη μελέτη της μηχανικότητάς του και όλων των αρχών που απαιτούνται για μια σωστή παρατήρηση του εαυτού, ο άνθρωπος θα πρέπει να αποφασίσει μια για πάντα ότι θα είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, χωρίς καμιά επιφύλαξη, ότι δεν θα κλείσει τα μάτια μπροστά σε τίποτα, δεν θα παρακάμψει κανένα αποτέλεσμα όπου κι αν τον οδηγήσει, δεν θα φοβηθεί ποτέ να βγάλει συμπεράσματα και δεν θα προσκολληθεί προκαταβολικά σε κανένα όριο· από το άλλο μέρος, για να μπορέσουν να κατανοηθούν και να αφομοιωθούν όπως πρέπει οι εξηγήσεις για τις αρχές της μηχανικότητας από όλους όσους θα ακολουθήσουν τη νέα αυτή διδασκαλία, είναι απαραίτητο να καθιερωθεί ένα είδος κατάλληλης «γλώσσας», αφού η σημερινή μορφή της δεν εξυπηρετεί καθόλου τέτοιου είδους διευκρινίσεις. |
48.340.Γ |
Σε ό,τι αφορά τον πρώτο όρο, θα πρέπει από την αρχή να προειδοποιήσουμε τον άνθρωπο που δεν είναι συνηθισμένος να σκέφτεται και να ενεργεί σύμφωνα με τις γραμμές οι οποίες αντιστοιχούν στις αρχές της παρατήρησης του εαυτού, ότι θα του χρειαστεί μεγάλο θάρρος για να δεχθεί ειλικρινά τα εξαγόμενα συμπεράσματα και για να μη δειλιάσει, αλλά να υποταχθεί και να επιμείνει με το αδιάλειπτο πείσμα που απαιτεί αυτή η μελέτη. |
48.340.Γ |
Τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει είναι από αυτά που φέρνουν «άνω κάτω» όλες τις πεποιθήσεις και τα ήδη βαθιά ριζωμένα πιστεύω, καθώς και ολόκληρη τη συνηθισμένη τάξη του τρόπου με τον οποίο βλέπει τα πράγματα· σε μια τέτοια περίπτωση, ο άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να νιώσει αποστερημένος, ίσως για πάντα, από όλες τις ευχάριστες αυταπάτες του, από όλες τις «αξίες που τραβά η καρδιά του», οι οποίες μέχρι τότε του είχαν εξασφαλίσει μια ήσυχη και ειρηνική ζωή. |
48.340.Γ |
Με τη σωστή παρατήρηση του εαυτού, ένας άνθρωπος μπορεί, από τις πρώτες κιόλας μέρες, να καταλάβει καθαρά και να αναγνωρίσει, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, την απόλυτη αδυναμία του και την πλήρη έλειψη μέσων μπροστά σε καθετί που τον περιβάλλει. |
48.340.Γ |
Θα βεβαιωθεί έτσι με όλο του το είναι ότι το κάθε πράγμα τον κατευθύνει, το καθετί τον κυβερνά. Αυτός ο ίδιος δεν κατευθύνει και δεν κυβερνά απολύτως τίποτε. |
48.340.Γ |
Έλκεται ή απωθείται, όχι μόνον από όλα τα έμψυχα, τα οποία εμπεριέχουν την ικανότητα να εξαπολύουν μέσα του διάφορες σειρές συνειρμών, αλλά και από πράγματα τελείως αδρανή ή άψυχα. |
48.340.Γ |
Αν απελευθερωθεί από κάθε φαντασίωση για τον εαυτό του και από κάθε τάση να αποκοιμιέται — δυο παρορμήσεις που έγιναν έμφυτες στο σύγχρονο άνθρωπο — θα αντιληφθεί ότι ολόκληρη η ζωή του δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια τυφλή αντίδραση σε τέτοιες έλξεις ή απωθήσεις. |
48.341.Γ |
Θα δει καθαρά πώς σχηματίστηκαν εκείνες ο δήθεν απόψεις του για τον κόσμο, οι γνώμες του, τα γούστα του, ο χαρακτήρας του, κ.λπ. πώς συγκροτήθηκε, με λίγα λόγια, η ατομικότητα του και κάτω από ποιες επιδράσεις μπορεί να αλλάξει. |
48.341.Γ |
Ο δεύτερος πάλι όρος, η καθιέρωση μιας σωστής γλώσσας, είναι απαραίτητος, επειδή η γλώσσα που χρησιμοποιούσαμε ως σήμερα, και η οποία απόκτησε «πολιτικά δικαιώματα», όπως θα λέγαμε, η γλώσσα δηλαδή που μιλάμε, που γράφουμε βιβλία και μεταδίδουμε τη γνώση και τις αντιλήψεις μας, έχασε πια, κατά τη γνώμη μας, κάθε αξία για μια ανταλλαγή απόψεων, έστω και ελάχιστα ακριβών. |
48.341.Γ |
Οι λέξεις από τις οποίες αποτελείται η σημερινή μας γλώσσα δεν μπορούν, εξαιτίας της αυθαίρετης σημασίας που τους δίνουν οι άνθρωποι, να μεταφέρουν παρά έννοιες αόριστες και σχετικές· έτσι, ο συνηθισμένος άνθρωπος τις δέχεται με έναν τρόπο πολύ «ελαστικό». |
48.341.Γ |
Η ανωμαλία αυτή μπήκε, κατά τη γνώμη μας, στη ζωή των ανθρώπων, για άλλη μια φορά, λόγω του αφύσικου συστήματος εκπαίδευσης που εφαρμόζεται στις νέες γενιές. |
48.341.Γ |
Και το σύστημα αυτό είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνο, επειδή, καθώς αναγκάζει, όπως είπαμε, τους νέους να αποστηθίζουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό λέξεων, μαθαίνοντάς τους να τις ξεχωρίζουν μόνο από τη συνήχησή τους, λες και δεν έχει καμιά αξία η σημασία που περιέχουν, το σύστημα αυτό έκανε σιγά-σιγά τους ανθρώπους να χάσουν κάθε ικανότητα να συλλογίζονται πάνω στη βαρύτητα ή τη σημασία των λέξεων που λένε ή που ακούνε. |
48.341-2.Γ |
Αφού ατρόφησε η ικανότητα αυτή στους ανθρώπους, ενώ είχαν ακόμη ανάγκη να μεταδίδουν τις σκέψεις τους με τρόπο λίγο-πολύ ακριβή, υποχρεώθηκαν, παρά τον ήδη απεριόριστο αριθμό λέξεων των σημερινών γλωσσών και διαλέκτων, είτε να δανείζονται λέξεις από άλλες γλώσσες, ή να επινοούν αδιάκοπα νέες λέξεις, και όλα αυτά για να καταλήξουν στο εξής αποτέλεσμα: όταν ένας σύγχρονος άνθρωπος θέλει να εκφράσει μια ιδέα, για την οποία διαθέτει πολλές προφανώς ισοδύναμες λέξεις, και για να το πετύχει διαλέξει μια λέξη που οι νοητικές του διεργασίες καθορίζουν σαν την πιο σωστή, νιώθει ταυτόχρονα μια ενστικτώδη αμφιβολία για την ορθότητα της εκλογής του, και της ξαναδίνει τότε ασυνείδητα την υποκειμενική σημασία που τούτη η λέξη είχε γι αυτόν. |
48.342.Γ |
Σαν επακόλουθο αυτής της αυτόματης πια συνήθειας, και της εξαφάνισης κάθε ικανότητας να συγκεντρώνεται και να διατηρεί μέσα του μια ενεργητική προσοχή, ο συνηθισμένος άνθρωπος, κάθε φορά που ξεστομίζει ή ακούει μια λέξη, υπογραμμίζει, χωρίς να το θέλει, μία μόνο όψη της έννοιας που αυτή η λέξη εκφράζει, περιορίζοντας έτσι πάντοτε τη συνολική της σημασία σε ένα μόνο χαρακτηριστικό. Με άλλα λόγια, η λέξη δε σημαίνει πια γι αυτόν, όλα τα υπονοούμενα της δεδομένης ιδέας, αλλά απλούστατα την πρώτη τυχαία σημασία που του περνάει από το μυαλό, στη δίνη του αυτόματου ξετυλίγματος των συνειρμών του. Και συνεπώς κάθε φορά που, στη διάρκεια μιας συζήτησης, ο άνθρωπος ακούει ή εκφράζει την ίδια λέξη, της δίνει μια διαφορετική έννοια, που είναι μερικές φορές τελείως αντίθετη με την έννοια της δεδομένης λέξης. |
48.342.Γ |
Για κάθε άνθρωπο που έχει κάπως συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός, και μπορεί έστω και ελάχιστα να παρατηρεί, η συζήτηση δύο ατόμων της σύγχρονης εποχής καταντάει, ιδίως όταν αναμιγνύονται νέα πρόσωπα, αληθινό «κωμικοτραγικό ηχητικό φεστιβάλ». |
48.342.Γ |
Ο καθένας τους εισάγει τη δική του υποκειμενική έννοια σε όλες τις εκφράσεις που σχηματίζουν τα αλλεπάλληλα κέντρα βάρους αυτής της «συμφωνίας με λέξεις χωρίς περιεχόμενο», και, στα αυτιά του αμερόληπτου και προειδοποιημένου μας παρατηρητή, τούτη προκαλεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάτι που, στα πανάρχαια Σινικουλουπιανά παραμύθια των Χιλίων και Μιας Νυχτών, λέγεται «απίστευτα παράλογη κακοφωνία». |
48.342.Γ |
Συνομιλώντας με αυτόν τον τρόπο, οι σύγχρονοί μας φαντάζονται ότι αλληλοκαταλαβαίνονται, και είναι μάλιστα σίγουροι πως οι σκέψεις τους μεταδίδονται στον άλλον. |
48.342-3.Γ |
Εμείς ωστόσο βεβαιώνουμε κατηγορηματικά, βασισμένοι σε πάρα πολλά αναμφισβήτητα δεδομένα, επικυρωμένα από ψυχικο-φυσικο-χημικά πειράματα, ότι οι σύγχρονοί μας, όσο θα παραμένουν τέτοιοι που είναι, δηλαδή «συνηθισμένοι άνθρωποι», δεν θα καταφέρουν ποτέ, όποιο κι αν είναι το θέμα για το οποίο μιλούν, και κυρίως αν πρόκειται για ένα αφηρημένο θέμα, να ακούσουν από τις ίδιες λέξεις τις ίδιες ιδέες, και ότι, κατά συνέπεια, δεν θα καταλαβαίνονται ποτέ μεταξύ τους. |
48.343.Γ |
Γι αυτό το λόγο, κάθε εσωτερική εμπειρία του σύγχρονου ανθρώπου, ακόμα και μια οδυνηρή εμπειρία που θα μπορούσε να τον αναγκάσει να σκεφτεί και να οδηγηθεί σε λογικά συμπεράσματα, που κάποτε θα ήταν ιδιαίτερα ευεργετικά για τα άτομα γύρω του, δεν εκδηλώνεται εξωτερικά, και απλώς μετασχηματίζεται γι αυτόν σε κάτι που ονομάζεται «παράγοντας υποδούλωσης». |
48.343.Γ |
Έτσι η απομόνωση της εσωτερικής ζωής του καθενός μας αυξάνει ακόμα περισσότερο, και η λεγόμενη «αμοιβαία διδασκαλία», η τόσο αναγκαία σε κάθε συλλογική ύπαρξη, εξαφανίζεται όλο και πιο πολύ. |
48.343.Γ |
Λόγω της απώλειας κάθε ικανότητας να συλλογίζεται, ο σύγχρονος συνηθισμένος άνθρωπος, όταν ακούει ή χρησιμοποιεί στις συζητήσεις του μια λέξη που του είναι ηχητικά γνωστή, δεν σταματά ποτέ για να τη σκεφτεί, και δεν αναρωτιέται καν ποια είναι η ακριβής σημασία της, γιατί το έχει αποφασίσει, μια για πάντα, ότι την ξέρει και ότι και οι άλλοι την ξέρουν. |
48.343.Γ |
Ερωτήματα, βέβαια, μπορεί να προκύψουν αν τύχει ν ακούσει για πρώτη φορά μια εντελώς νέα λέξη· στις περιπτώσεις όμως αυτές, του φτάνει να την αντικαταστήσει με μια άλλη που η συνήχηση της του είναι γνωστή, και φαντάζεται τότε ότι την κατάλαβε. |
48.343.Γ |
Για να αποσαφηνίσουμε αυτό που ειπώθηκε, θα μας δώσει ένα θαυμάσιο παράδειγμα μια λέξη που χρησιμοποιείται στις μέρες μας συχνά, η λέξη «κόσμος». |
48.343.Γ |
Αν μπορούσαν οι άνθρωποι να συλλάβουν καθετί το οποίο περνάει από τη σκέψη τους κάθε φορά που ακούνε ή που προφέρουν τη λέξη «κόσμος», οι περισσότεροί τους θα έπρεπε να παραδεχτούν — υπό τον όρο ότι θα ήθελαν να είναι ειλικρινείς — ότι δεν σημαίνει γι αυτούς καμιά συγκεκριμένη ιδέα. Πιάνοντας με το αυτί έναν συνηθισμένο ήχο, την έννοια του οποίου δήθεν γνωρίζουν, μοιάζουν να λένε στον εαυτό τους: «Α! ναι, ο κόσμος, ξέρω τι είναι» — και περνάνε γαλήνια στο επόμενο θέμα. |
48.343-4.Γ |
Αν κάποιος τους εφιστούσε την προσοχή επίτηδες πάνω σ αυτή τη λέξη και τους ανάγκαζε να πουν τι ακριβώς εννοούσαν στην προκειμένη περίπτωση, θα τα έχαναν για λίγο, ξαναβρίσκοντας όμως στα γρήγορα την ψυχραιμία τους, λέγοντας δηλαδή αμέσως ψέματα στον εαυτό τους, θα επαναλάμβαναν τον πρώτο ορισμό που θα τους ερχόταν και θα τον παρουσίαζαν μάλιστα σαν δικό τους, παρότι δεν τον είχαν σκεφτεί προηγουμένως. |
48.344.Γ |
Και αν εκείνος ο κάποιος εξασκούσε πάνω σε πολλούς ανθρώπους της εποχής του, ακόμα και σε όσους προέρχονταν από εκείνους που δήθεν έχουν «μια καλή μόρφωση», αρκετή εξουσία για να τους αναγκάσει να του πουν τι ακριβώς εννοούν με τη λέξη «κόσμος», θα τους έβλεπε να «βράζουν μεσ το ζουμί τους» με τόση αμηχανία, που θα θυμόντουσαν το ρετσινόλαδο με πολλή νοσταλγία. Κάποιος που ξεφύλλισε, για παράδειγμα, μερικά βιβλία αστρονομίας, θα απαντούσε πως ο «κόσμος» είναι οι μυριάδες ήλιοι οι τριγυρισμένοι από πλανήτες, που βρίσκονται σε κολοσσιαίες αποστάσεις μεταξύ τους και σχηματίζουν, όλοι μαζί, αυτό που ονομάζεται «γαλαξίας», πέρα από τον οποίο, σε αποστάσεις ασύλληπτες και έξω από τα όρια του διαστήματος που είναι δυνατό να ερευνήσουμε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι βρίσκονται και άλλοι αστερισμοί ακόμα και άλλοι κόσμοι. |
48.344.Γ |
Ένας άλλος, που ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη φυσική, θα μιλούσε για τον κόσμο σαν μια συστηματική εξέλιξη της ύλης, αρχίζοντας από το άτομο και φθάνοντας ως τις πιο μεγάλες συναθροίσεις, όπως οι πλανήτες και οι ήλιοι· ίσως αναφερόταν στη θεωρία της αντιστοιχίας του κόσμου των ατόμων και των ηλεκτρονίων με τον κόσμο των ήλιων και των πλανητών, και άλλα πολλά στο ίδιο μοτίβο. |
48.344.Γ |
Ένας που, για κάποιο λόγο, την «ψώνισε» με τη φιλοσοφία και διάβασε όλο το συνονθύλευμα σχετικά με αυτό το θέμα, θα έλεγε ότι ο κόσμος δεν είναι παρά προϊόν των υποκειμενικών μας παραστάσεων και φαντασιώσεων, και ότι η Γη μας, για παράδειγμα, με τα βουνά και τις θάλασσες της, με το φυτικό και ζωικό της βασίλειο, δεν είναι παρά ένας κόσμος φαινομένων, ένας κόσμος απατηλός. |
48.344-5.Γ |
Ένας άνθρωπος εξοικειωμένος με τις πιο πρόσφατες θεωρίες του πολυδιάστατου χώρου θα έλεγε ότι ο κόσμος θεωρείται συνήθως σαν μια άπειρη σφαίρα τριών διαστάσεων, αλλά ότι στην πραγματικότητα ένας τρισδιάστατος κόσμος δεν μπορεί να υπάρχει σαν τέτοιος και ότι δεν είναι παρά η φανταστική τομή ενός άλλου κόσμου τεσσάρων διαστάσεων, απ όπου προέρχεται καθετί το οποίο συμβαίνει γύρω μας, και όπου καθετί επιστρέφει. |
48.345.Γ |
Κάποιος άλλος, στον οποίο η αντίληψη του κόσμου στηρίζεται στα δόγματα της θρησκείας, θα διακήρυττε ότι ο κόσμος είναι το σύνολο των ορατών και αόρατων υπαρκτών πραγμάτων, που δημιουργήθηκαν από το Θεό και εξαρτώνται από τη θέληση του. Μέσα στον ορατό κόσμο, η ζωή μας είναι σύντομη, αλλά μέσα στον αόρατο κόσμο, όπου ο άνθρωπος ανταμείβεται ή τιμωρείται για όλα όσα έκανε στη διάρκεια της παραμονής του στον ορατό κόσμο, η ζωή είναι αιώνια. |
48.345.Γ |
Ένα πρόσωπο που έλκεται από τον «πνευματισμό» θα απαντούσε ότι παράλληλα με τον ορατό κόσμο, υπάρχει και ένας άλλος, ο κόσμος του υπερπέραν, και ότι έχει ήδη υπάρξει επικοινωνία με τα όντα που κατοικούν στο υπερπέραν. |
48.345.Γ |
Ένας φανατικός της θεοσοφίας θα έφτανε ακόμα μακρύτερα και θα διαβεβαίωνε ότι υπάρχουν επτά κόσμοι, που διεισδύουν ο ένας μέσα στον άλλον και αποτελούνται από μια ύλη όλο και πιο αιθέρια, και άλλα τέτοια. |
48.345.Γ |
Ούτε ένας, με λίγα λόγια, από τους συγχρόνους μας δεν θα ήταν ικανός να δώσει έναν ακριβή ορισμό, παραδεκτό από όλους, της πραγματικής σημασίας της λέξης «κόσμος». |
48.345.Γ |
Όλη η εσωτερική ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια «αυτοματοποιημένη επαφή» μεταξύ δύο ή τριών σειρών από συνειρμούς, που αποτελούνται από εντυπώσεις οι οποίες έχουν προγενέστερα προσληφθεί και παγιωθεί στην καθεμιά από τις τρεις διαφορετικής φύσεως εντοπίσεις, ή μυαλά του, κάτω από την δράση μιας οποιασδήποτε παρόρμησης που τυχαία ξεπηδάει μέσα του. Όταν αυτοί οι συνειρμοί ξαναεμφανίζονται, όταν δηλαδή γίνεται μια επανάληψη αντίστοιχων εντυπώσεων, διαπιστώνει κανείς ότι κάτω από την επίδραση κάποιου συμπτωματικού σοκ, εξωτερικού ή εσωτερικού, προκαλούν μέσα σε μια άλλη εντόπιση την επανάληψη εντυπώσεων της ίδιας φύσης. |
48.345-6.Γ |
Όλες οι ιδιαιτερότητες, σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο συνηθισμένος άνθρωπος βλέπει τον κόσμο και τα χαρακτηριστικά της ατομικότητας του, προκύπτουν και εξαρτώνται συγχρόνως και από τη σειρά με την οποία εμφανίζονται μέσα του οι παρορμήσεις, τη στιγμή που δέχεται νέες εντυπώσεις, και από τον αυτοματισμό με τον οποίο παίρνει εμπρός η διαδικασία επανάληψης αυτών των εντυπώσεων. |
48.346.Γ |
Αυτό μας εξηγεί, όπως και ο ίδιος ο συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί πάντα να παρατηρήσει, την ασυναρτησία των διαφόρων συνειρμών, που δεν έχουν μεταξύ τους τίποτε το κοινό, και εκτυλίσσονται ταυτόχρονα κατά την παθητική του κατάσταση. |
48.346.Γ |
Οι εντυπώσεις γίνονται αντιληπτές, στη συνολική παρουσία του ανθρώπου, χάρη σε τριών ειδών συσκευές-δέκτες των επτά «κεντροβαρικών πλανητικών δονήσεων» που βρίσκονται μέσα του, όπως και σε κάθε ζώο. |
48.346.Γ |
Η δομή των συσκευών αντίληψης είναι ίδια σε όλα τα μέρη του μηχανισμού. |
48.346.Γ |
Αποτελούνται από διατάξεις που θυμίζουν «κυλίνδρους» ή δίσκους από άγραφο κερί για φωνογράφους· όλες οι εντυπώσεις που συλλαμβάνονται εγγράφονται πάνω σ αυτούς τους κυλίνδρους μόλις γεννηθούμε, κι ακόμα νωρίτερα, από την περίοδο του σχηματισμού μας μέσα στους κόλπους της μητέρας. |
48.346.Γ |
Οι διάφορες επίσης συσκευές που συγκροτούν αυτόν το γενικό μηχανισμό διαθέτουν μια ορισμένη αυτόματη διάταξη, χάρη στην οποία, κάθε νέα εντύπωση που φτάνει, καταγράφεται από το ένα μέρος παράλληλα με παρόμοιες προηγούμενες εντυπώσεις, και από το άλλο μέρος κατά χρονολογική σειρά. |
48.346.Γ |
Έτσι, κάθε ζωντανή εντύπωση εγγράφεται σε πολλά μέρη και σε πολλούς κυλίνδρους, όπου θα διατηρηθεί σε όλη της την πληρότητα. |
48.346.Γ |
Οι καταγραμμένες εντυπώσεις έχουν την ιδιότητα να «ζωντανεύουν» από μόνες τους, κάθε φορά που έρχονται σε επαφή με ομοειδείς δονήσεις της ίδιας με αυτές φύσης και ποιότητας· και τότε μέσα τους συμβαίνει μια δράση παρόμοια με εκείνην που προκάλεσε την πρώτη εμφάνισή τους. |
48.346.Γ |
Η επανάληψη εντυπώσεων τις οποίες δεχτήκαμε στο παρελθόν παράγει κάτι που ονομάζεται «συνειρμός»· και όσα στοιχεία αυτής της επανάληψης εμπέσουν στο πεδίο προσοχής του ανθρώπου αποτελούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «μνήμη». |
48.346-7.Γ |
Η μνήμη ενός συνηθισμένου ανθρώπου, σε σύγκριση μ αυτήν ενός ανθρώπου αρμονικά αναπτυγμένου, είναι όσο γίνεται χειρότερα προσαρμοσμένη στη χρήση του αποθέματος των εντυπώσεων κατά τη διάρκεια της υπεύθυνης ζωής του. |
48.347.Γ |
Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν μπορεί, με τη βοήθεια της μνήμης του, να ανακαλέσει και να χρησιμοποιήσει παρά ένα ελάχιστο μέρος του συνόλου των αποθεμάτων των εντυπώσεών του, ενώ η μνήμη ενός αληθινού ανθρώπου λαμβάνει υπόψη της όλες ανεξαιρέτως τις εντυπώσεις, όποτε κι αν αυτές έγιναν αντιληπτές. |
48.347.Γ |
Έχουν γίνει πολλά πειράματα που αποδεικνύουν με αναμφισβήτητη ακρίβεια ότι κάθε άνθρωπος όταν βρεθεί σε ορισμένες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό ύπνωσης, μπορεί να θυμηθεί και το πιο ασήμαντο πράγμα που του συνέβηκε· μπορεί να ξαναθυμηθεί με κάθε λεπτομέρεια και το περιβάλλον και τα πρόσωπα και τις φωνές όλων των ατόμων που βρέθηκαν γύρω του, από τις πρώτες μέρες της ζωής του, όταν ακόμα ήταν, κατά τα λεγόμενα των ανθρώπων, ένα ασυνείδητο όν. |
48.347.Γ |
Όταν ένας άνθρωπος βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση, μπορούμε τεχνητά να βάλουμε μπρος ακόμη και τους κυλίνδρους που είναι κρυμμένοι στις πιο σκοτεινές γωνίες του μηχανισμού του. Άλλοτε πάλι, μπορεί να πάρουν εμπρός οι κύλινδροι αυτοί από μόνοι τους, κάτω από την επίδραση ενός σοκ, φανερού ή όχι, που προκαλείται από μια οποιαδήποτε συγκίνηση· εμφανίζονται τότε μπροστά του, ξαφνικά, σκηνές ξεχασμένες από παλιά, εικόνες, πρόσωπα, και άλλα διάφορα.» |
48.347.Γ |
Σ αυτό το σημείο διέκοψα τον ομιλητή που έδινε τη διάλεξη και θεώρησα επίκαιρο να παρέμβω προσθέτοντας κάτι: |
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ |
|
48.347.Γ |
Αυτός είναι ο μέσος συνηθισμένος άνθρωπος: ένας ασυνείδητος δούλος, ολοκληρωτικά παραδομένος στην υπηρεσία σκοπών συμπαντικής τάξης, που δεν έχουν καμιά σχέση με την ατομικότητα του. |
48.347.Γ |
Μπορεί να περάσει όλη του τη ζωή έτσι όπως είναι, κι έπειτα, σαν τέτοιος, να καταστραφεί για πάντα. |
48.347-8.Γ |
Ωστόσο η Μεγάλη Φύση του έδωσε τη δυνατότητα να μην είναι απλώς ένα τυφλό όργανο στην υπηρεσία των αντικειμενικών και συμπαντικής τάξης σκοπών. Μπορεί, ενώ την υπηρετεί και πραγματοποιεί όλα όσα του έχουν ανατεθεί, αφού αυτή είναι η μοίρα κάθε πλάσματος, να εργάζεται ταυτόχρονα, «εγωιστικά», για τη δική του ατομικότητα. |
48.348.Γ |
Και αυτή η δυνατότητα του δόθηκε, και πάλι, για να υπηρετήσει τον κοινό σκοπό· γιατί η ίδια η ισορροπία των αντικειμενικών νόμων απαιτεί τέτοιους ανθρώπους, σχετικά απελευθερωμένους. |
48.348.Γ |
Ωστόσο, παρόλο που η απελευθέρωση είναι δυνατή, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει πιθανότητες να τα καταφέρει. |
48.348.Γ |
Πάρα πολλοί λόγοι μπορούν να την αποτρέψουν, λόγοι που, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν εξαρτώνται ούτε από εμάς προσωπικά, ούτε από μεγάλους κοσμικούς νόμους, αλλά από κάποιες συμπτωματικές συνθήκες του ερχομού μας στον κόσμο και του σχηματισμού μας, δηλαδή από την κληρονομικότητα και τις συνθήκες υπό τις οποίες πραγματώθηκε η διαδικασία της «προπαρασκευαστικής μας ηλικίας». Οι μη ελεγχόμενες αυτές συνθήκες μπορεί να είναι αρκετές για να γίνει ανέφικτη η απελευθέρωση. |
48.348.Γ |
Για να απελευθερωθούμε από ολόκληρη την υποδούλωσή μας, η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε, μετά από μια απόφαση που προήλθε από δική μας πρωτοβουλία, και με επιμονή που θα στηρίζεται στις δικές μας προσπάθειες — δηλαδή όχι με τη θέληση κάποιου άλλου, αλλά με τη δική μας θέληση — να εξαλείψουμε από την παρουσία μας τις ήδη παγιωμένες συνέπειες ορισμένων ιδιοτήτων του περίφημου οργάνου Κουνταμπάφερ από τις οποίες μαστίζονταν οι πρόγονοί μας, καθώς και την προδιάθεση για τις ίδιες του τις συνέπειες, που πάντοτε μπορεί να επανεμφανιστούν. |
48.348.Γ |
Για να μπορέσετε να καταλάβετε, τουλάχιστον κατά προσέγγιση, τι αντιπροσωπεύουν το παράδοξο αυτό όργανο και οι ιδιότητες του, καθώς και οι εκδηλώσεις των συνεπειών τους για μας τους ίδιους, θα πρέπει να σταθούμε λίγο ακόμη σ αυτό το θέμα και να δώσουμε μερικές συμπληρωματικές λεπτομέρειες. |
48.348-9.Γ |
Η Μεγάλη Φύση, η τόσο προνοητική, για σημαντικούς λόγους — για τους οποίους θα δοθούν θεωρητικές διευκρινίσεις σε κατοπινές διαλέξεις — αναγκάστηκε να εισαγάγει στη συνολική παρουσία των μακρινών μας προγόνων ένα όργανο, του οποίου οι ιδιότητες θα τους αφαιρούσαν κάθε δυνατότητα να δουν και να νιώσουν οτιδήποτε συνέβαινε στην πραγματικότητα. |
48.349.Γ |
Βέβαια, η Μεγάλη Φύση αφαίρεσε αργότερα αυτό το όργανο από τη συνολική τους παρουσία· λόγω όμως του κοσμικού νόμου που λέγεται «αφομοίωση-αποτελεσμάτων-των-συχνά-επαναλαμ-βανομένων-πράξεων — σύμφωνα με τον οποίο η συχνή επανάληψη της ίδιας πράξης προκαλεί σε κάθε κοσμική συγκέντρωση, κάτω από ορισμένες συνθήκες, μια τάση να αναπαράγονται παρόμοια αποτελέσματα — η προδιάθεση που σχηματίστηκε στους προγόνους μας μεταδόθηκε κληρονομικά από γενιά σε γενιά, έτσι ώστε μόλις οι άμεσοι απόγονοί τους καθιέρωσαν στη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξής τους πολλές συνθήκες που αποδείχτηκαν ευνοϊκές για την εκδήλωση της, τη σύμφωνη με τους νόμους, οι συνέπειες των διαφόρων ιδιοτήτων αυτού του οργάνου εμφανίστηκαν μέσα τους, και, περνώντας κληρονομικά από γενιά σε γενιά, αφομοιώθηκαν σιγά-σιγά, για να δώσουν σε τελική ανάλυση τις ίδιες σχεδόν εκδηλώσεις που είχαν οι μακρινοί τους πρόγονοι. |
48.349.Γ |
Για να καταλάβετε καλύτερα πώς αυτές οι συνέπειες εκδηλώνονται μέσα μας, ας αναλογιστούμε ένα γεγονός που ο νους μας μπορεί να συλλάβει απόλυτα και που τίποτε δε θα μπορούσε να το αμφισβητήσει: |
48.349.Γ |
Όλοι ο άνθρωποι είναι θνητοί, και καθένας από εμάς μπορεί να πεθάνει σε οποιαδήποτε στιγμή. |
48.349.Γ |
Και τώρα ας θέσουμε την ερώτηση: Μπορεί άραγε ένας άνθρωπος πραγματικά να συλλάβει με τη φαντασία του και, όπως θα λέγαμε, να «βιώσει» στη συνείδηση του τη διαδικασία του δικού του θανάτου; |
48.349.Γ |
Όχι! τον δικό του θάνατο και τη βίωση αυτής της διαδικασίας, κανείς δεν μπορεί ποτέ να συλλάβει, όσο έντονα και αν το επιθυμεί. |
48.349.Γ |
Σήμερα, ένας συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να φανταστεί, στην ανάγκη, το θάνατο ενός άλλου ανθρώπου, αν και, ακόμα και τότε, μόνο κατά προσέγγιση. |
48.349.Γ |
Μπορεί για παράδειγμα να φανταστεί ότι κάποιον κύριο Παπαδόπουλο, βγαίνοντας από το θέατρο, μπορεί να τον χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και να σκοτωθεί. |
48.349-50.Γ |
Ή ότι μια πινακίδα, που την ξηλώνει ο αέρας, θα πέσει στο κεφάλι του κυρίου Παπαδάκη, ο οποίος περνάει από εκεί, και θα τον αφήσει στον τόπο. |
48.350.Γ |
Ή ακόμα ότι ο κύριος Παπασπύρου, που έφαγε χαλασμένες γαρίδες, δηλητηριάστηκε, και καθώς κανείς δεν τον βοήθησε, πέθανε την άλλη μέρα. |
48.350.Γ |
Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί εύκολα τέτοιου είδους πράγματα. Μπορεί όμως ένας συνηθισμένος άνθρωπος να παραδεχτεί ενδόμυχα την πιθανότητα που παραδέχεται για τους κυρίους Παπαδόπουλο, Παπαδάκη και Παπασπύρου; Μπορεί αληθινά να νιώσει το βάθος της απελπισίας του αν ανακάλυπτε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στον ίδιο; |
48.350.Γ |
Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε στον άνθρωπο που θα ήταν ικανός να φανταστεί και να βιώσει το αναπόφευκτο του θανάτου του! |
48.350.Γ |
Αν το αναλογιστούμε σοβαρά και κατορθώσουμε να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά τον δικό μας θάνατο, τι θα μπορούσε να είναι τρομαχτικότερο; |
48.350.Γ |
Στην καθημερινή μας ζωή, εκτός από το φοβερό γεγονός του αναπόφευκτου θανάτου μας, υπάρχουν μα την αλήθεια, ιδιαίτερα στις μέρες μας, και άλλα πολλά πράγματα που, και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να τα ζήσουμε, προκαλούν μέσα μας ένα συναίσθημα ανέκφραστου και αφόρητου άγχους. |
48.350.Γ |
Σκεφτείτε τους σημερινούς ανθρώπους που έχασαν για πάντα τη δυνατότητα κάθε πραγματικής αντικειμενικής ελπίδας για το μέλλον τους — μιλώ γι αυτούς που αφού δεν «έσπειραν» ποτέ οτιδήποτε κατά την υπεύθυνη ζωή τους, δεν έχουν τίποτε να «θερίσουν» στο μέλλον — και υποθέστε ότι συνειδητοποιούν μια μέρα το αναπόφευκτο του επικείμενου θανάτου τους. Και μόνο στη σκέψη της δοκιμασίας αυτής, θα πήγαιναν να κρεμαστούν. |
48.350-1.Γ |
Η ιδιαίτερη δράση που ασκούν στον ψυχισμό των συνηθισμένων ανθρώπων οι συνέπειες αυτού του οργάνου συνίσταται ακριβώς στο ότι εμποδίζουν σήμερα τους περισσότερους από αυτούς — τα τρίκεντρα όντα στα οποία ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ απόθεσε όλες τις ελπίδες του, σαν πιθανούς βοηθούς των ύψιστων σκοπών Του — να γνωρίσουν έστω κι έναν από τους πραγματικούς τρόμους. Έτσι μπορούν ήσυχα να συνεχίζουν την ύπαρξή τους, εκπληρώνοντας τελείως ασυνείδητα τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν, ή τουλάχιστον όσους αντιστοιχούν με τους άμεσους σκοπούς της Φύσης, αφού έχουν χάσει κάθε δυνατότητα να υπηρετούν υψηλότερους σκοπούς, εξαιτίας της αφύσικης και ανάξιας ζωής τους. |
48.351.Γ |
Λόγω των ίδιων συνεπειών, όχι μόνο δε γνωρίζει ο ψυχισμός τους τέτοιους τρόμους, αλλά και επινοούν, για να καθησυχάσουν τον εαυτό τους, κάθε είδους απίστευτες εξηγήσεις, λογικοφανείς μόνον κατά την άποψη της αφελούς λογικής τους, τόσο γι αυτά που πραγματικά αντιλαμβάνονται όσο και γι αυτά που δεν αντιλαμβάνονται καθόλου. |
48.351.Γ |
Υποθέστε, για παράδειγμα, ότι το πρόβλημα της ανικανότητάς μας να νιώσουμε πλήρως τους διάφορους αυθεντικούς τρόμους που μπορεί να μας αγγίξουν, και ιδιαίτερα τον τρόμο του ίδιου μας του θανάτου, γίνεται το «καυτό ζήτημα της ημέρας», όπως συμβαίνει κατά καιρούς για ορισμένα ζητήματα της καθημερινής ζωής. Είναι φανερό πως όλοι οι σύγχρονοί μας, από τους κοινούς θνητούς ως τους λεγόμενους «σοφούς», θα πρότειναν τότε μια λύση, για την οποία δεν θα αμφέβαλλαν ούτε προς στιγμή, και θα αγωνίζονταν «με αφρούς στο στόμα», όπως λένε, να αποδείξουν ότι αυτό που όντως προφυλάσσει τους ανθρώπους από τον κίνδυνο να νιώσουν τέτοιους τρόμους, είναι η «θέληση» που διαθέτουν. |
48.351.Γ |
Αν όμως παραδεχτούμε κάτι τέτοιο, τότε γιατί η υποτιθέμενη θέλησή μας δε μας προφυλάσσει από όλους τους μικρο-φόβους που μας ενοχλούν σε κάθε βήμα; |
48.351.Γ |
Για να «αντιληφθείτε» και να καταλάβετε με όλο σας το είναι αυτό που λέω τώρα, και όχι μόνο με την «παραστρατημένη σκέψη» σας που, για κακή τύχη των απογόνων μας, έγινε η κυρίαρχη ιδιότητα των σημερινών ανθρώπων, φανταστείτε απλώς τα εξής: |
48.351.Γ |
Σήμερα, μετά από αυτή τη διάλεξη, γυρίζετε στο σπίτι σας, γδύνεστε και ξαπλώνετε. Τη στιγμή όμως όμως που πέφτετε στο κρεβάτι σας, κάτι πετάγεται κάτω από το μαξιλάρι, τρέχει κατά μήκος του κορμιού σας και εξαφανίζεται. Ανατριχιάζετε, πετάτε απότομα τα σκεπάσματα, και κάθεστε στο κρεβάτι, λουσμένος στον κρύο ιδρώτα. Και ενώ το βροντοκόπημα της καρδιά σας ταράζει την ηρεμία που βασιλεύει στο δωμάτιό σας, διακρίνετε κρυμμένο μέσα στα σεντόνια σας ένα ποντικάκι… |
48.352.Γ |
Ομολογήστε το ειλικρινά: δε διατρέχει όλο σας το κορμί ένα ρίγος στη σκέψη ενός τέτοιου πράγματος; |
48.352.Γ |
Δεν είναι αλήθεια; |
48.352.Γ |
Και τώρα προσπαθήστε σας παρακαλώ, να κάνετε μια εξαίρεση, και να φανταστείτε με τη βοήθεια και μόνο της ενεργητικής σας σκέψης, απαλλαγμένοι τελείως από κάθε υποκειμενικό συναισθηματισμό που παγιώθηκε μέσα σας, ότι μια τέτοια μικροπεριπέτεια θα συμβεί σήμερα, θα εκπλαγείτε κι ο ίδιος όταν δείτε πώς θα αντιδράσετε. |
48.352.Γ |
Γιατί τόση τρομάρα; |
48.352.Γ |
Δεν είναι παρά ένα απλό συνηθισμένο ποντίκι, το πιο αβλαβές από όλα τα πλάσματα. |
48.352.Γ |
Και τώρα σας ρωτώ: πώς μπορούν να εξηγηθούν όλα όσα λέγαμε για τη θέληση, που υποτίθεται ότι υπάρχει σε κάθε άνθρωπο; |
48.352.Γ |
Πώς συμβιβάζεται το γεγονός ότι ένας άνθρωπος πανικοβάλλεται από ένα δειλό ποντικάκι, καθώς και από χιλιάδες άλλα τέτοια μικροπράγματα, ενώ κανένας δεν τρομάζει μπροστά στον αναπόφευκτο θάνατο του; |
48.352.Γ |
Όπως και να έχει το πράγμα, η ερμηνεία μιας τόσο χτυπητής αντίφασης με τη δράση της περίφημης ανθρώπινης «θέλησης», είναι αδύνατη. |
48.352.Γ |
Αν δείτε αυτή την αντίφαση ψύχραιμα, χωρίς κανενός είδους προκατάληψη, χωρίς καμιά δηλαδή από τις προκατασκευασμένες ιδέες που μας εντυπώθηκαν από κάποιες δήθεν «αυθεντίες» — που οι σοφιστείες τους έχουν πέραση στους ανθρώπους λόγω και μόνο της αφέλειάς τους και του «ενστίκτου της αγέλης», για να μην αναφέρουμε τα αποτελέσματα που ξεπροβάλλουν στη σκέψη τους από την αφύσικη εκπαίδευσή τους — θα καταλάβετε ξεκάθαρα ότι όλες αυτές τις φοβίες, χάρη στις οποίες ο άνθρωπος γλιτώνει από τη διάθεση να κρεμαστεί, τις επιτρέπει η ίδια η Φύση, στο μέτρο που είναι απαραίτητες για τη διαδικασία της συνηθισμένης μας ύπαρξης. |
48.352-3.Γ |
Και πραγματικά, χωρίς τις φοβίες μας, χωρίς όλα αυτά τα «τσιμπήματα των ψύλλων», αφού αντικειμενικά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε περισσότερο, παρόλο που τις νιώθουμε σαν «πρωτοφανείς τρόμους», δε θα μπορούσαμε να νιώσουμε καμία χαρά, λύπη, ελπίδα, απογοήτευση, ή άλλα συναισθήματα, δε θα είχαμε ούτε έγνοιες, ούτε εκνευρισμούς, ούτε φιλοδοξίες, ούτε, γενικά, καμία από τις παρορμήσεις που μας αναγκάζουν να δράσουμε, να προσπαθήσουμε να πετύχουμε κάτι, ή να αγωνιζόμαστε για κάποιο σκοπό. |
48.353.Γ |
Όλες αυτές οι «παιδιάστικες δοκιμασίες», όπως θα μπορούσαμε να τις πούμε, τις οποίες υφίσταται αυτόματα ο συνηθισμένος άνθρωπος, από τη μια συγκροτούν και στηρίζουν τη ζωή του, και από την άλλη δεν του αφήνουν το χρόνο και τη δυνατότητα να δει και να νιώσει την πραγματικότητα. |
48.353.Γ |
Αν είχε δοθεί στο σύγχρονο συνηθισμένο άνθρωπο η δυνατότητα να νιώσει, ή έστω να προβλέψει νοερά, ότι ύστερα από μια συγκεκριμένη προθεσμία, αύριο για παράδειγμα, σε μια εβδομάδα ή σε ένα μήνα, ίσως σ ένα ή δύο χρόνια θα πρέπει να πεθάνει, να πεθάνει για τα καλά, διερωτάται κανείς, τι θα του απόμενε τότε από όλα όσα ως εκείνη τη μέρα γέμιζαν και αποτελούσαν τη ζωή του. |
48.353.Γ |
Τα πάντα θα έχαναν αμέσως, γι αυτόν, το λόγο της ύπαρξης και τη σημασία τους. Προς τι το παράσημο που του έδωσαν χθες για τη μακροχρόνια υπηρεσία και τον πλημμύρισε με χαρά; Προς τι το γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα που του έριξε επιτέλους η γυναίκα ή οποία ως τώρα ήταν το αντικείμενο των ασταμάτητων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών του; Προς τι η εφημερίδα με τον πρωινό καφέ, ο ταπεινός χαιρετισμός του γείτονα στη σκάλα, και το καθετί που του αρέσει: το θέατρο το βράδυ, και οι ώρες της σχόλης, και ο γλυκός ύπνος… προς τι όλα αυτά; |
48.353.Γ |
Όχι βέβαια, αυτά τα πράγματα δεν θα έχουν πια την ίδια βαρύτητα και σημασία αν ο άνθρωπος μάθει ότι ο θάνατος θα έρθει, έστω και σε πέντε ή δέκα χρόνια. |
48.353.Γ |
Με λίγα λόγια, ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να κοιτάξει το θάνατο του «κατά πρόσωπο», ούτε και πρέπει, θα του έφευγε ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια, και θα ξεπηδούσε με όλη του την οξύτητα το ερώτημα: «Προς τι η ζωή αυτή και γιατί να υποφέρει κανείς;» |
48.353-4.Γ |
Για να μην μπορεί ακριβώς να τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, η Μεγάλη Φύση, όντας πεπεισμένη ότι στους περισσότερους ανθρώπους δε θα σχηματιζόταν πια κανένας παράγοντας αξιέπαινων εκδηλώσεων που θα άρμοζαν σε τρίκεντρα όντα, ευνόησε, με τη σοφία και την προνοητικότητα της, την εμφάνιση στη συνολική τους παρουσία διαφόρων συνεπειών από ιδιότητες ανάξιές τους, ιδιότητες που τους επιτρέπουν, λόγω της έλλειψης των απαιτούμενων πραγματοποιήσεων, να μη προσλαμβάνουν και να μη νιώθουν την πραγματικότητα. |
48.354.Γ |
Και αν αναγκάστηκε η Μεγάλη Φύση να προσαρμοστεί σ αυτή την ανωμαλία, με την αντικειμενική σημασία της λέξης, είναι επειδή, λόγω των συνθηκών της συνηθισμένης ζωής οι οποίες καθιερώθηκαν από τους ίδιους τους ανθρώπους, η πτώση της ποιότητας των ακτινοβολιών που απαιτούνται για υψηλούς κοσμικούς σκοπούς απαιτούσε επιτακτικά, για τη διατήρηση της ισορροπίας, μια προσαρμογή στον αριθμό των γεννήσεων και στη διάρκεια της ύπαρξης. |
48.354.Γ |
Η ζωή, λοιπόν, δεν δόθηκε στους ανθρώπους γι αυτούς τους ίδιους, αλλά για την εξυπηρέτηση υψηλών κοσμικών σκοπών, και γι αυτό η Μεγάλη Φύση φροντίζει, ώστε η ζωή να κυλάει με λίγο πολύ ανεκτό τρόπο και να μην τελειώνει πριν την ώρα της. |
48.354.Γ |
Μήπως κι εμείς, δεν παχαίνουμε τα πρόβατα και τα γουρούνια μας, δεν τα περιποιούμαστε, δε φροντίζουμε να κάνουμε τη ζωή τους όσο το δυνατόν ανετότερη; |
48.354.Γ |
Μήπως τα κάνουμε όλα αυτά επειδή εκτιμούμε τη ζωή τους για χάρη της ζωής τους; |
48.354.Γ |
Όχι! Όλα αυτά γίνονται για να τα σφάξουμε μια μέρα και να πάρουμε το νόστιμο κρέας τους, που τόσο το έχουμε ανάγκη, όσο πιο παχύ γίνεται. |
48.354.Γ |
Έτσι ακριβώς και η Φύση παίρνει τα μέτρα της για να ζούμε χωρίς να μας κυριεύει ο τρόμος, και για να μη κρεμαστούμε, αλλά να ζούμε πολύ· ύστερα, μόλις μας χρειαστεί, μας σφάζει. |
48.354.Γ |
Κάτω από τις συνθήκες που καθιερώθηκαν στη συνηθισμένη ζωή των ανθρώπων, αυτό έγινε πια απαράβατος νόμος της Φύσης. |
48.354.Γ |
Η ζωή μας δόθηκε για έναν υψηλό σκοπό, και όλοι μαζί προοριζόμαστε να τον υπηρετήσουμε — κι αυτό αποτελεί το λόγο της ύπαρξής μας και τη σημασία την ίδια της ζωής μας. |
48.354.Γ |
Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι σκλάβοι αυτού του «Μεγαλείου», όλοι πρέπει να υποταχθούν χωρίς αντιρρήσεις και να εκπληρώσουν, χωρίς υπεκφυγές και συμβιβασμούς, αυτό που καθορίστηκε για τον καθένα μας σύμφωνα με το είναι του, δηλαδή σύμφωνα με ό,τι του μεταδόθηκε κληρονομικά και ό,τι απόκτησε συνειδητά μόνος του. |
48.355.Γ |
Και τώρα, ύστερα από όσα σας είπα, θα ήθελα, για να επανέλθω στο κύριο θέμα της διάλεξής μας, να σας θυμίσω δύο εκφράσεις που χρησιμοποιήσαμε επανειλημμένα για να ορίσουμε τον άνθρωπο, αυτές δηλαδή του «αληθινού ανθρώπου» και του «ανθρώπου-σε-εισαγωγικά», και να πω τελειώνοντας τα εξής: |
48.355.Γ |
Ο αληθινός άνθρωπος, αυτός που απόκτησε ήδη το δικό του «Εγώ», όπως και ο άνθρωπος-σε-εισαγωγικά, που δεν το έχει, είναι το ίδιο σκλάβοι εκείνου του «Μεγαλείου»· ωστόσο υπάρχει ανάμεσά τους μια διαφορά: ο πρώτος, παίρνοντας μια συνειδητή στάση απέναντι στη σκλαβιά του, αποκτά τη δυνατότητα, ενώ υπηρετεί την παγκόσμια πραγματοποίηση, να αφιερώνει ένα μέρος από τις εκδηλώσεις του, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Μεγάλης Φύσης, στην απόκτηση ενός «άφθαρτου είναι», ενώ ο άλλος, επειδή δε συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του, παραμένει σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του ένα πράγμα, το οποίο, όταν πια γίνει άχρηστο, καταστρέφεται για πάντα. |
48.355.Γ |
Για να γίνει πιο κατανοητό και πιο συγκεκριμένο αυτό που είπα, θα καταφύγω σε μια εικόνα: ας παρομοιάσουμε την ανθρώπινη ζωή, στο σύνολο της, με ένα μεγάλο ποτάμι που πηγάζει από πολλές πηγές, και κυλάει στην επιφάνεια του πλανήτη μας, και τη ζωή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά με μια από τις σταγόνες του νερού από τις οποίες αποτελείται αυτό το ποτάμι. |
48.355.Γ |
Το ποτάμι ρέει καταρχήν ενωμένο, κατά μήκος μιας σχετικά ομαλής κοιλάδας, και στο σημείο όπου η Φύση έχει υποστεί κάτι που ονομάζεται «μη νομοτελειακός κατακλυσμός», χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά ρεύματα, ή υφίσταται κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί «διαχωρισμός των υδάτων». |
48.355.Γ |
Όλο το νερό του πρώτου ρεύματος, λίγο αφού περάσει από εκείνο το μέρος, ρέει σε μια ακόμα πιο ομαλή κοιλάδα και, διασχίζοντας περιοχές απογυμνωμένες από κάθε «γραφικότητα», χύνεται τελικά στον απέραντο ωκεανό. |
48.355.Γ |
Το δεύτερο ρεύμα, αντίθετα, συνεχίζει τη ροή του μέσα από τα εμπόδια που σχηματίστηκαν από τον «μη νομοτελειακό κατακλυσμό» για τον οποίο μιλήσαμε, και τελικά, αφού καταποντιστεί μέσα σε σχισμές που είναι κι αυτές συνέπειες του ίδιου κατακλυσμού, εξαφανίζεται στα έγκατα της γης. |
48.355-6.Γ |
Μετά το «διαχωρισμό των υδάτων», τα δύο ρεύματα εξακολουθούν την πορεία τους ανεξάρτητα και δεν αναμιγνύονται πια ποτέ, αλλά κάπου-κάπου πλησιάζουν το ένα στο άλλο τόσο πολύ, που όλα τα αποτελέσματα της διαδικασίας της ροής τους παραλληλίζονται, και μερικές φορές μάλιστα, όταν γίνονται μεγάλες ατμοσφαιρικές διαταραχές, όπως άνεμοι, θύελες, κ.λπ. …, τυχαία πιτσιλίσματα ή μεμονωμένες σταγόνες συμβαίνει να περνούν από το ένα ρεύμα στο άλλο. |
48.356.Γ |
Ατομικά, η ζωή κάθε ανθρώπου, ως την υπεύθυνη ηλικία, αντιστοιχεί σε μια σταγόνα νερού του αρχικού ρεύματος του ποταμού, και το μέρος όπου γίνεται ο «διαχωρισμός των υδάτων» αντιστοιχεί με την εποχή που φθάνει στην ενηλικίωση του. |
48.356.Γ |
Πριν το διαχωρισμό, κάθε κίνηση των νερών, που πραγματώνεται, σύμφωνα με τους νόμους, αναμένοντας την πραγματοποίηση της προκαθορισμένης μοίρας ολόκληρου του ποταμού, αφορά, σε όλη της την έκταση καθώς και στις παραμικρότερες λεπτομέρειες της, την κάθε ξεχωριστή σταγόνα, αλλά μόνο για τόσο όσο η σταγόνα αυτή ανήκει σε ολόκληρη τη μάζα του ποταμού. |
48.356.Γ |
Για τη σταγόνα την ίδια, όλες οι μετακινήσεις της, οι κατευθύνσεις που παίρνει, και όλες οι καταστάσεις της, αποτέλεσμα των αλλαγών της θέσης της, των συμπτωματικών συνθηκών του περιβάλλοντος και του γρήγορου ή αργού ρυθμού που προχωράει, τα πάντα είναι τελείως τυχαία. |
48.356.Γ |
Οι σταγόνες δεν έχουν προσωπική, προκαθορισμένη μοίρα. Η προκαθορισμένη μοίρα υπάρχει μόνο για το σύνολο του ποταμού. |
48.356.Γ |
Στο αρχικό ρεύμα του ποταμού της ζωής, οι σταγόνες βρίσκονται πότε εδώ, πότε εκεί· ένα λεπτό αργότερα μπορεί να μην υπάρχουν καθόλου σα σταγόνες, αλλά να τιναχτούν έξω από το ποτάμι και να εξατμιστούν. |
48.356-7.Γ |
Έτσι, όταν η Μεγάλη Φύση αναγκάστηκε, λόγω της ανάξιας ζωής των ανθρώπων, να προκαλέσει τον ανάλογο εκφυλισμό στην παρουσία τους, καθιερώθηκε, για να είναι δυνατή η πραγματοποίηση όλων των υπαρκτών, ότι το σύνολο της ανθρώπινης ζωής στη Γη θα ήταν από τότε χωρισμένο σε δύο ρεύματα· και η Μεγάλη Φύση συνέλαβε ένα σχέδιο σύμφωνο προς τους νόμους, του οποίου όλες οι λεπτομέρειες πραγματοποίησης παγιώθηκαν σταδιακά, έτσι ώστε να μπορεί σε καθεμιά από τις σταγόνες νερού του αρχικού ρεύματος του ποταμού της ζωής να εμφανίζεται — ή να μην εμφανίζεται — κατά τους «υποκειμενικούς εσωτερικούς αγώνες ενάντια στη δική της αρνητική αρχή», αυτό το «κάτι», χάρη στο οποίο αποκτάει ορισμένες ιδιότητες, που της επιτρέπουν να περάσει, τη στιγμή του διαχωρισμού των νερών, στο ένα από τα δύο ρεύματα. |
48.357.Γ |
Αυτό το «κάτι», που, στην παρουσία της κάθε σταγόνας νερού, βοηθάει στην πραγματοποίηση ιδιοτήτων που αντιστοιχούν στο ένα ή στο άλλο ρεύμα, είναι, στη συνολική παρουσία κάθε ανθρώπου που έφτασε στην υπεύθυνη ηλικία, εκείνο το «Εγώ», για το οποίο έγινε λόγος στη σημερινή διάλεξη. |
48.357.Γ |
Ένας άνθρωπος που διαθέτει το δικό του «Εγώ» μπαίνει στο ένα από δύο ρεύματα της ζωής, και εκείνος που δεν το διαθέτει μπαίνει στο άλλο. |
48.357.Γ |
Η μετέπειτα μοίρα κάθε σταγόνας του ποταμού της ζωής καθορίζεται τη στιγμή του «διαχωρισμού των υδάτων», και εξαρτάται από το ρεύμα στο οποίο θα μπει. |
48.357.Γ |
Κι αυτό γιατί, όπως σας είπα, το πρώτο από τα δύο ρεύματα χύνεται τελικά στον ωκεανό, μέσα στη σφαίρα δηλαδή της Φύσης με την οποία ορισμένες μεγάλες κοσμικές συγκεντρώσεις διενεργούν συχνές «ανταλλαγές ουσιών» μέσω της διαδικασίας που λέγεται «Ποχνταλισντζαντσά» — της οποίας οι σύγχρονοί μας γνωρίζουν μόνο μια επιμέρους διαδικασία που τη λένε «κυκλώνα». Η σταγόνα του νερού αποκτά τότε τη δυνατότητα να εξελιχθεί σαν τέτοια ως την επόμενη ανώτερη συγκέντρωση. |
48.357.Γ |
Ενώ η άλλη διακλάδωση, που καταποντίζεται στο τέλος της διαδρομής της στις υπόγειες αβύσσους, όπου συμμετέχει στη διαδικασία που ονομάζεται «ενελικτική δημιουργία» και διενεργείται ασταμάτητα στο εσωτερικό του πλανήτη, μετασχηματίζεται σε υδρατμούς και διανέμεται σε αντίστοιχες σφαίρες, αναμένοντας νέες εμφανίσεις. |
48.357-8.Γ |
Μετά το χώρισμα των νερών, οι μεγάλες και μικρές διαδοχικές διαδικασίες, που, μέχρι τις λεπτομέρειες της εξωτερικής κίνησης, εξασφαλίζουν την εκπλήρωση των προκαθορισμένων για τα δύο ρεύματα πεπρωμένων, εξαρτώνται ακόμα κι αυτές από τους ίδιους κοσμικούς νόμους· τα αποτελέσματα ωστόσο που προκύπτουν «υποκειμενικοποιούνται», θα μπορούσαμε να πούμε, με ανάλογο τρόπο, σε καθένα από τα δύο ρεύματα, και λειτουργούν τότε ανεξάρτητα, χωρίς να παύουν να αλληλοβοηθιούνται και να αλληλοϋποστηρίζονται. Τα «υποκειμενικοποιημένα» αυτά δεύτερης τάξης αποτελέσματα, που προέρχονται από θεμελιώδεις κοσμικούς νόμους, λειτουργούν καμιά φορά πλάι-πλάι, μερικές φορές συγκρούονται ή διασταυρώνονται, αλλά ποτέ δεν συγχωνεύονται. Και η δράση τέτοιων αποτελεσμάτων δευτέρου βαθμού μπορεί, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες του περιβάλλοντος, να επεκταθεί στην κάθε σταγόνα χωριστά. |
48.358.Γ |
Η μεγαλύτερη συμφορά για τους σύγχρονους ανθρώπους είναι ότι λόγω διαφόρων συνθηκών της καθημερινής μας ζωής, και κυρίως λόγω της αφύσικης «εκπαίδευσής» μας, διαθέτουμε, στην υπεύθυνη ηλικία, παρουσίες που αντιστοιχούν μόνο στο ρεύμα του ποταμού της ζωής που προορίζεται να χαθεί στα έγκατα της γης, και μέσα σ αυτό το ρεύμα μπαίνουμε. Από τότε, μας παρασύρει όπου θέλει, όπως θέλει, κι εμείς, χωρίς να αναλογιστούμε τις συνέπειες, παραμένουμε απαθείς, και αφηνόμαστε να παρασυρθούμε έρμαια του ποταμού, μέχρι το τέλος. |
48.358.Γ |
Όσο παραμένουμε απαθείς, όχι μόνο θα είμαστε, αναγκαστικά, απλά όργανα στην υπηρεσία των «ενελικτικών δημιουργιών» της Φύσης, αλλά θα πρέπει να υποτασσόμαστε, όλη την υπόλοιπη ζωή μας, σαν σκλάβοι σε κάθε είδους τυχαία γεγονότα. |
48.358.Γ |
Επειδή οι περισσότεροι από σας πέρασαν ήδη το κατώφλι της υπεύθυνης ηλικίας και αναγνωρίζουν ειλικρινά ότι δεν απόκτησαν ακόμα το δικό τους «Εγώ», κι επειδή, ταυτόχρονα, σύμφωνα με το νόημα όλων όσων είπα, βλέπουν ότι δεν τους περιμένουν ιδιαίτερα ευχάριστες προοπτικές, γι αυτό κι εγώ, από το φόβο μήπως εσείς — όλοι εσείς που συνειδοποιήσατε κάτι τέτοιο — «λιποψυχήσετε» κάπως, και βουτηχτείτε στην «απαισιοδοξία» την τόσο διαδεδομένη στην αφύσικη σημερινή μας ζωής, θα σας πω με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς καμιά υστεροβουλία, βασισμένος σε πεποιθήσεις, οι οποίες θεμελιώθηκαν κατά τη διάρκεια μακρόχρονων μελετών, και ενισχύθηκαν από πολλά πειράματα που έγιναν με εξαιρετικό τρόπο — πειράματα στα αποτελέσματα των οποίων βασίστηκε το «Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου» — ότι ακόμα και για σας, δεν είναι πολύ αργά. |
48.358.Γ |
Πραγματικά, οι μελέτες και τα πειράματα που ανέφερα μου απέδειξαν ξεκάθαρα ότι η Μητέρα Φύση, με την απέραντη φροντίδα της, προνόησε να μπορούν τα όντα να αποκτήσουν τον πυρήνα της ουσίας τους, το δικό τους δηλαδή «Εγώ», ακόμα και μετά την είσοδο στην υπεύθυνη ηλικία. |
48.359.Γ |
Η προνοητικότητα της ακριβοδίκαιης Φύσης σημαίνει για μας, ότι, κάτω από ορισμένες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες, μας δόθηκε η δυνατότητα να περνάμε από το ένα ρεύμα στο άλλο. |
48.359.Γ |
Η έκφραση «πρώτη απελευθέρωση του ανθρώπου», που έφτασε ως εμάς από τα βάθη των αιώνων, δείχνει ακριβώς τη δυνατότητα που έχουμε να περνάμε από το ρεύμα που προρίζεται να χαθεί στα έγκατα της γης στο άλλο ρεύμα, εκείνο δηλαδή το οποίο χύνεται στις τεράστιες εκτάσεις του απέραντου ωκεανού. |
48.359.Γ |
Το πέρασμα όμως στο άλλο ρεύμα δεν είναι κάτι τόσο απλό: «θέλουμε να περάσουμε και περνάμε». Για να περάσετε, σας χρειάζεται πριν απ όλα να κρυσταλλώσετε συνειδητά μέσα στον εαυτό σας δεδομένα που να προξενούν στη συνολική σας παρουσία μια σταθερή και άσβεστη παρόρμηση επιθυμίας γι αυτό το πέρασμα· κι έπειτα είναι απαραίτητη μια μακρόχρονη προετοιμασία. |
48.359.Γ |
Πάνω απ όλα, αυτό το πέρασμα απαιτεί να απαρνηθείτε όλα όσα, μέσα στο ρεύμα του ποταμού της ζωής, σας φαίνονται «προσόντα» — αλλά που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά αυτόματες συνήθειες που αποκτήθηκαν από τη σκλαβιά. |
48.359.Γ |
Με άλλα λόγια, πρέπει να πεθάνετε ως προς καθετί που αποτελεί την καθημερινή ζωή. |
48.359.Γ |
Γι αυτόν ακριβώς το θάνατο μιλούν όλες οι θρησκείες. |
48.359.Γ |
Αυτή είναι η σημασία του αποφθέγματος που μας έφτασε από τα πανάρχαια χρόνια: «Δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς θάνατο». Δηλαδή: «Αν δεν πεθάνεις, δεν ανασταίνεσαι». |
48.359.Γ |
Φυσικά, εδώ δεν πρόκειται για θάνατο του σώματος, γιατί από αυτόν το θάνατο, δεν υπάρχει ουδείς λόγος ανάστασης. |
48.359.Γ |
Αν υπάρχει η ψυχή, κι αν είναι αθάνατη, μπορεί να κάνει και χωρίς την ανάσταση του σώματος. |
48.359.Γ |
Μια τέτοια ανάσταση δεν είναι καθόλου αναγκαία για να παρουσιαστούμε κατά τη Δευτέρα Παρουσία μπροστά στον Κύριό μας, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. |
48.359-60.Γ |
Όχι, όλοι οι προφήτες που στάλθηκαν Άνωθεν και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μιλούσαν για ένα θάνατο που μπορεί να συμβεί εδώ κάτω, σε τούτη τη ζωή, δηλαδή για το θάνατο του «τυράννου» που μας έχει σκλαβώσει όλους, και που μόνο η καταστροφή του μπορεί να εξασφαλίσει την πρώτη μεγάλη απελευθέρωση του ανθρώπου. |
48.360.Γ |
Για να συνοψίσω τις ιδέες που σας δόθηκαν, τόσο στη διάλεξη όσο και στο συμπλήρωμα που πρόσθεσα σήμερα, για το θέμα των δύο κατηγοριών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν τίποτε το κοινό από άποψη εσωτερικού περιεχομένου, και για το θέμα του θλιβερού γεγονότος ότι, λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών της συνηθισμένης τους ύπαρξης, και ιδιαίτερα του ολέθριου συστήματος εκπαίδευσής τους, οι διάφορες συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ εκδηλώνονται πολύ εντονότερα στη συνολική παρουσία των ανθρώπων των τελευταίων χρόνων, το θεωρώ απαραίτητο να σας πω και μάλιστα να υπογραμμίσω ότι όλες οι παρεξηγήσεις που εμφανίζονται στη συλλογική μας ζωή και κυρίως στις αμοιβαίες μας σχέσεις, όλες οι διαφωνίες, οι καυγάδες, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, οι βιαστικές αποφάσεις — αποφάσεις των οποίων η πραγματοποίηση έχει σαν μοιραία συνέπεια ατέλειωτες διαδικασίες «τύψεων της συνείδησης» — ακόμα και όλα τα μεγάλα γεγονότα, όπως οι πόλεμοι, εμφύλιοι και μη, και οι άλλες μάστιγες, όλα είναι απλώς αποτέλεσμα του χαρακτηριστικού εκείνου της προσοχής των συνηθισμένων ανθρώπων που δεν εργάστηκαν ποτέ πάνω στον εαυτό τους, κάτι που θα ονόμαζα «ανάποδη αντανάκλαση της πραγματικότητας». |
48.360.Γ |
Κάθε άνθρωπος που μπορεί να σκεφτεί έστω και λίγο σοβαρά, χωρίς να «ταυτίζεται» με τα πάθη του, θα συμφωνήσει μαζί μας για όλα όσα είπαμε, αν λάβει υπόψη ένα απλούστατο γεγονός, που επαναλαμβάνεται συχνά στη διαδικασία της εσωτερικής μας ζωής, ότι δηλαδή όλα τα δεινά που μας φαίνονται τόσο φοβερά όταν τα βιώνουμε, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα που συχνά είναι ασήμαντο, όταν πια αντικατασταθούν από άλλα, κι όταν, αφού τα θυμηθούμε κατά τύχη, τα υποβάλουμε σ έναν λογικό συλλογισμό που ταιριάζει με τη νέα μας διάθεση, τότε δεν αξίζουν ούτε «πεντάρα τρύπια». |
48.360.Γ |
Τον κοινό άνθρωπο, τα αποτελέσματα της σκέψης και του συναισθήματός του, τον οδηγούν συχνά να κάνει «την τρίχα, τριχιά». |
48.360-1.Γ |
Οι εκδηλώσεις της ολέθριας αυτής ιδιότητας, στη συνολική παρουσία των ανθρώπων, γίνονται ιδιαίτερα έντονες κατά τη διάρκεια γεγονότων όπως οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις, κ.λπ. … Εμφανίζεται λοιπόν τότε, με τον καταφανέστερο τρόπο, μια κατάσταση, που σίγουρα μπορούν και μόνοι τους να διαπιστώσουν, στην επίδραση της οποίας υποκύπτουν όλοι, με σπάνιες εξαιρέσεις, και την ονομάζουν «ύπνωση των μαζών». |
48.361.Γ |
Κάτι που χαρακτηρίζει την κατάσταση αυτή είναι ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι, με την ήδη αρκετά εξασθενημένη, και χωρίς αυτήν, σκέψη τους να ελαττώνεται ακόμα περισσότερο στη διάρκεια τέτοιων περιόδων, παρασύρονται από τις ολέθριες αμπελοφιλοσοφίες κάποιου παράφρονα, και καθώς κυριολεκτικά γίνονται θύματα των παραμυθιών του, εκδηλώνονται απόλυτα μηχανικά. |
48.361.Γ |
Όσον καιρό βρίσκονται κάτω από την επίδραση αυτής της κακοήθους ιδιότητας, η οποία έχει ήδη ριζώσει στους σημερινούς συνηθισμένους ανθρώπους, παύει τελείως να υπάρχει στη συνολική τους παρουσία το ιερό εκείνο «κάτι» που λέγεται «αντικειμενική ηθική συνείδηση», το οποίο έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν, χάρη στα δεδομένα που εναποτέθηκαν μέσα τους από τη Μεγάλη Φύση, όπως αρμόζει σε όντα κατ εικόνα Θεού, για να τα ξεχωρίζει από τα απλά ζώα. |
48.361.Γ |
Οι άνθρωποι με κάποια γνώση λυπούνται ειλικρινά για την ιδιότητα αυτή των συγχρόνων μας, επειδή από πολύ παλιά, σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα, καθώς και τα πειράματα πολλών αληθινά σοφών των περασμένων εποχών, η Μεγάλη Φύση δεν έχει πια ανάγκη από φαινόμενα όπως η ύπνωση των μαζών για να διατηρεί την ισορροπία της. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, καθώς οι περιοδικές εκδηλώσεις αυτής της ιδιότητας την αναγκάζουν πάντα να κάνει νέες προσαρμογές, όπως αύξηση της γεννητικότητας, τροποποιήσεις του λεγόμενου «ρυθμού του συνολικού ψυχισμού», και ούτω καθεξής. |
48.361-2.Γ |
Μετά από όσα σας είπα, μου φαίνεται αναγκαίο να επιμείνω στο γεγονός ότι τα ιστορικά δεδομένα που έφτασαν ως εμάς και τυχαία έπεσαν στα χέρια μου — μιλώ για δεδομένα που αναφέρονται σε ό,τι συνέβαινε πραγματικά στη ζωή των ανθρώπων του παρελθόντος, και όχι σε αυτά που επινοήθηκαν από τους σύγχρονους «σοφούς», κυρίως τους «Γερμανούς σοφούς», των οποίων οι «ιστορίες» παραγέμισαν τα μυαλά της νέας γενιάς σε όλη τη Γη — δείχνουν καθαρά ότι οι άνθρωποι των παλιότερων εποχών δεν χωρίζονταν σε δύο ρεύματα, αλλά όλοι ακολουθούσαν ένα και μοναδικό ρεύμα ζωής. |
48.362.Γ |
Η συνολική ζωή της ανθρωπότητας χωρίστηκε σε δύο ρεύματα, μόνο μετά τον λεγόμενο «Τικλιαμουισιανό» πολιτισμό, ο οποίος ήταν ο αμέσως προηγούμενος του Βαβυλωνιακού πολιτισμού. |
48.362.Γ |
Από εκείνη τη στιγμή οργανώθηκε σιγά-σιγά ο τρόπος της σημερινής ύπαρξης της ανθρωπότητας, η ζωή της οποίας, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάθε φρόνιμος άνθρωπος, μπορεί από δω και πέρα να κυλά κάπως υποφερτά, μόνο αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε αφέντες και σκλάβους. |
48.362.Γ |
Παρόλο που το να είναι αφέντες ή σκλάβοι είναι εξίσου ανάξιο του πώς θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι στις μεταξύ τους σχέσεις, σαν παιδιά του ΚΟΙΝΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ, θα πρέπει σύμφωνα με τις υπάρχουσες συνθήκες στις οποίες υποβάλλεται όλη η διαδικασία της συλλογικής ζωής των ανθρώπων, και η αρχή των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων, να συμβιβαστούμε με τούτο το γεγονός και να δεχτούμε ένα συμβιβασμό που, κατά την άποψη ενός αμερόληπτου νου, αντιστοιχεί στο προσωπικό μας καλό χωρίς να είναι καθόλου αντίθετος στις εντολές που δόθηκαν ειδικά για μας, τους ανθρώπους, από την «Πρωταρχική-Πηγή-όλων-όσων-υπάρχουν». |
48.362.Γ |
Ένας τέτοιος συμβιβασμός είναι δυνατός αν, κατά τη γνώμη μου, ορισμένοι άνθρωποι βάλουν συνειδητά κύριο σκοπό της ύπαρξής τους την απόκτηση στην παρουσία τους όλων των αναγκαίων δεδομένων για να γίνουν αφέντες ανάμεσα στους ομοίους τους. |
48.362.Γ |
Ξεκινώντας από αυτή την αρχή και ακολουθώντας το σοφό αρχαίο απόφθεγμα που διαβεβαιώνει ότι «για να γίνεις δίκαιος και καλός αλτρουιστής, θα πρέπει πρώτα να γίνεις καθαρόαιμος εγωιστής», ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει βασικό σκοπό του να γίνει αφέντης, με τη βοήθεια του κοινού νου που μας δόθηκε από τη Μεγάλη Φύση. |
48.362-3.Γ |
Όχι αφέντης με τη σημασία που απόκτησε αυτή η λέξη για τους σημερινούς ανθρώπους, κάποιος που, με άλλα λόγια, έχει πολλούς σκλάβους και πολλά χρήματα, τις περισσότερες φορές από κληρονομιά, αλλά ένας άνθρωπος ο οποίος, χάρη στις αντικειμενικά ενάρετες πράξεις του προς τον πλησίον του — χάρη, δηλαδή, σε πράξεις που εκδηλώνονται όπως μόνο ο καθαρός νους υπαγορεύει, χωρίς καμιά συμμετοχή παρορμήσεων που προξενούν μέσα του, όπως και στους υπόλοιπους ανθρώπους, οι συνέπειες των ιδιοτήτων του ολέθριου οργάνου Κουνταμπάφερ — αποκτά μέσα του εκείνο το «κάτι», που αναγκάζει όλους γύρω του να υποκλίνονται μπροστά του και να εκτελούν με σεβασμό τις εντολές του. |
48.363.Γ |
Θεωρώ, λοιπόν, ότι τώρα ολοκληρώθηκε η πρώτη σειρά των γραφτών μου, και μάλιστα με τρόπο που να ικανοποιεί ακόμα και μένα τον ίδιο. |
48.363.Γ |
Πάντως, όπως και να χει το πράγμα, δίνω στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι δεν θα διαθέσω ούτε άλλα πέντε λεπτά από το χρόνο μου γι αυτή την πρώτη σειρά. |
48.363.Γ |
Και τώρα, πριν αρχίσω το γράψιμο της δεύτερης σειράς, θέλοντας να της δώσω μια μορφή προσιτή, κατά τη γνώμη μου, σε όλους, σκοπεύω να ξεκουραστώ έναν ολόκληρο μήνα, και να μη γράψω τίποτε απολύτως, ενώ για να αναζοωγονήσω τον οργανισμό μου που είναι στο έπακρο κουρασμένος, θα πιω γουλιά-γουλιά τις δεκαπέντε μπουκάλες οι οποίες μου απόμειναν από το «θεσπέσιο νέκταρ» που ονομάζεται σήμερα στη Γη «Παλιό Καλβαντός». |
48.363.Γ |
Αυτό το παλιό Καλβαντός, μια και το φερε η κουβέντα, είναι ένα μέρος από τα είκοσι επτά μπουκάλια που έτυχε να ανακαλύψω, εδώ και πολλά χρόνια, θαμμένα κάτω από ένα στρώμα ασβέστη ανακατεμένο με άμμο και ψιλοκομμένο άχυρο, μια χειμωνιάτικη μέρα που έσκαβα ένα λάκο για να διατηρήσω εκεί καρότα, σε ένα από τα υπόγεια της σημερινής κύριας κατοικίας μου. |
48.363.Γ |
Κατά πάσα πιθανότητα, αυτά τα μπουκάλια του θεσπέσιου λικέρ είχαν θαφτεί από μοναχούς που ζούσαν στο ίδιο κτίριο, μακριά από τους πειρασμούς αυτού του κόσμου, για τη σωτηρία της ψυχής τους. |
48.363-4.Γ |
Μου φαίνεται τώρα ότι δεν τα έθαψαν εκεί άδικα, και ότι χάρη στην ιδιότητα που ονομάζεται «διορατική προαίσθηση» — τα δεδομένα της οποίας θα πρέπει να πιστέψουμε ότι συγκροτήθηκαν μέσα τους από την ευλαβική τους ζωή — πρόβλεψαν ότι το θείο αυτό υγρό θα έπεφτε σε χέρια άξια να καταλάβουν τη σημασία τέτοιων πραγμάτων, και ότι θα ωθούσαν τον κάτοχο αυτών των χεριών να δοξάζει απολύτως συνειδητά τη σύνεση των ιδανικών, βάσει των οποίων ιδρύθηκε η αδελφότητα εκείνων των μοναχών, για να επιτευχθεί η καλύτερη μετάδοσή τους στην επόμενη γενιά. |
48.364.Γ |
Θέλω, όσο θα διαρκέσει η ανάπαυσή μου, που μου αξίζει πέρα για πέρα, να πίνω το θαυμάσιο τούτο εκχύλισμα, το μόνο που μου προσφέρει τα τελευταία χρόνια τη δυνατότητα να ανέχομαι χωρίς να υποφέρω την παρουσία γύρω μου ζώων σαν κι εμένα, και να ακούω τα καινούργια τους ανέκδοτα και κάπου-κάπου τα παλιά, όταν δεν υπάρχουν νέα — με τον όρο βέβαια πως ο αφηγητής είναι καλός. |
48.364.Γ |
Δεν είναι ακόμα μεσημέρι, και καθώς ο λόγος που έδωσα στον εαυτό μου να μη γράψω τίποτε άλλο για την πρώτη σειρά αρχίζει από αύριο, μου μένει λίγος χρόνος, και, χωρίς να αθετήσω τον όρκο μου, μπορώ να προσθέσω, με ήσυχη τη συνείδηση, ότι εδώ και ένα ή δύο χρόνια είχα κατηγορηματικά αποφασίσει να επιτρέψω την κυκλοφορία μόνο της πρώτης σειράς των γραφτών μου. Όσο για τη δεύτερη και την τρίτη σειρά, σκόπευα να μην τις εκδόσω, αλλά να οργανώσω τη διάδοσή τους, έτσι που να πραγματοποιήσω το ένα από τα θεμελιώδη έργα που ανάθεσα στον εαυτό μου με υποβολέα την ουσία μου, και το οποίο είναι να πείσω με κάθε θυσία όλους τους συνανθρώπους μου για τον παραλογισμό όλων των ιδεών τους που αναφέρονται στην υποθετική ύπαρξη ενός «άλλου κόσμου», με τον περίφημο και τόσο θαυμαστό «Παράδεισό» του, και την τόσο τρομερή του «Κόλαση», αποδεικνύοντας θεωρητικά, και ύστερα επιδεικνύοντας πρακτικά — με τέτοια σαφήνεια που ακόμα κι ένα «τέλειο θύμα» της σύγχρονης εκπαίδευσης θα το καταλάβαινε γεμάτο φρίκη — ότι στην πραγματικότητα ο Παράδεισος και η Κόλαση υπάρχουν, όχι κάπου «σ έναν άλλο κόσμο», αλλά εδώ πέρα, δίπλα μας, πάνω στη Γη. |
48.364.Γ |
Μετά την έκδοση των βιβλίων της πρώτης σειράς, σκοπεύω, για να διαδώσω τις ιδέες που περιέχονται στα έργα της δεύτερης σειράς, να οργανώσω ταυτόχρονα, σε διάφορα σημαντικά κέντρα, δημόσιες διαλέξεις ανοιχτές για όλους. |
48.364-5.Γ |
Όσο για τα βιβλία της τρίτης σειράς, σκοπεύω να μην επιτρέψω την πρόσβαση σ αυτά παρά μόνο στους ακροατές των διαλέξεων της δεύτερης σειράς, που θα έχουν επιλεγεί σύμφωνα με ακριβείς μου οδηγίες από ειδικά προετοιμασμένα άτομα, και που θα είναι ικανοί να κατανοήσουν τις πραγματικές αντικειμενικές αλήθειες που θα φέρω σε φως. |