ΠερίληψηΟ Βεελζεβούλ λέει στον Χασίν ότι επισκέφτηκε για πέμπτη φορά τον πλανήτη Γη μετά την τρίτη καταστροφή των κέντρων του πολιτισμού τους, τα οποία σκεπάστηκαν με άμμο εξαιτίας «ισχυρών ανέμων» που σάρωσαν την επιφάνεια του πλανήτη τους, την εποχή που ονομάστηκε αργότερα ως αυτή των «Μεγάλων μεταναστεύσεων των λαών». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, καθώς παρατηρούσε τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη με το Τεσκουάνο του από τον πλανήτη Άρη, με σκοπό να γνωρίσει τις ακριβείς αιτίες της κυριότερης παραξενιάς τους, που είναι η περιοδική ανάγκη να καταστρέφουν την ύπαρξη των ομοίων τους, κατάλαβε ξαφνικά ότι η μέση διάρκεια ύπαρξης των όντων του πλανήτη Γη μειωνόταν κάθε αιώνα, και μάλιστα χρόνο με τον χρόνο μ’ έναν απόλυτα καθορισμένο και κανονικό ρυθμό. Ετσι πέταξε για πέμπτη φορά στον πλανήτη Γη αποφασισμένος να ξεδιαλύνει επιτόπου τις αιτίες αυτού του φαινομένου. Το σκάφος «Ευκαιρία» προσγειώθηκε αυτήν την φορά στην τοποθεσία που ονομάζεται «Περσικός κόλπος», γιατί εκεί χυνόταν ο μεγάλος ποταμός, στις όχθες του οποίου υψωνόταν η Βαβυλώνα, την οποία θεωρούσαν τότε ως «Κέντρο Πολιτισμού», όχι μόνο τα όντα που κατοικούσαν στην ήπειρο της Ασίας αλλά και τα όντα άλλων ηπείρων. Διηγείται στον Χασίν με λεπτομέρειες όλα όσα έγιναν την εποχή εκείνη στην Βαβυλώνα, γιατί θεωρεί ότι όλες αυτές οι πληροφορίες μπορεί να του χρησιμεύσουν σαν εξαιρετικό υλικό για να ξεκαθαρίσει καλύτερα και να μεταστοιχειώσει στο Νου του όλες τις αιτίες, το σύνολο των οποίων καθόρισε τελικά την εμφάνιση του παράξενου για τρίμυαλα όντα ψυχισμού που έχουν σήμερα. Όταν για πρώτη φορά έφτασε στην Βαβυλώνα όλοι καταγίνονταν με την προετοιμασία αυτού που έμελλε αργότερα ν’ αποτελέσει την κυριότερη αιτία της επιτάχυνσης του ρυθμού εκφυλισμού της «ψυχικής τους οργάνωσης» και ιδιαίτερα να γίνει η αιτία ν’ ατροφήσει μέσα τους η ενστικτώδης λειτουργία των τριών κύριων παραγόντων που θα έπρεπε να υπάρχουν στην παρουσία κάθε τρίμυαλου όντος, εκείνων δηλαδή των παραγόντων που διεγείρουν μέσα τους τις οντικές παρορμήσεις, οι οποίες ονομάζονται «Πίστη», «Ελπίδα» και «Αγάπη». Ο Β. εξιστορεί όλα τα Βαβυλωνιακά γεγονότα που είχαν σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσουν στους σοφούς που είχαν μαζευτεί στην Βαβυλώνα, αλλά και στα συνηθισμένα όντα αυτής της πόλης το ενδιαφέρον ν’ ασχοληθούν με το ζήτημα, που έγινε το φλέγον θέμα της ημέρας», το οποίο ήταν το εξής: Επιθυμούσαν να μάθουν αν είχαν «ψυχή»! Είχαν αναπτυχθεί πολλές θεωρίες για το ζήτημα αυτό και παρά τον αριθμό τους και την ποικιλία τους, όλες εκείνες οι θεωρίες στηριζόταν πάνω στην μία ή την άλλη από τις εξής δύο διαμετρικά αντίθετες αρχές: Την μία από αυτές την ονόμαζαν «αθεϊστική» και την άλλη «ιδεαλιστική» ή «δυαδική». Με λίγα λόγια, στην πόλη της Βαβυλώνας, βρισκόταν σε εξέλιξη το χτίσιμο του λεγόμενου «Πύργου της Βαβέλ». Αναφέρει στον Χασίν ότι όταν έφτασε στην Βαβυλώνα άρχισε να συναναστρέφεται διάφορα σοφά όντα από εκεί κάτω για να κάνει τις κατάλληλες παρατηρήσεις πάνω τους και να διαφωτίσει το ζήτημα που τον ενδιέφερε, δηλαδή το ζήτημα της μείωσης της μέσης διάρκειας της ύπαρξής τους και ανάμεσα στα σοφά όντα που συναναστρεφόταν γι’ αυτόν τον σκοπό, ήταν και ο Χαμολιναδίρ. Ο Χαμολιναδίρ ήταν Ασσυριακής καταγωγής, είχε γεννηθεί στην Βαβυλώνα αλλά είχε σπουδάσει στην Αίγυπτο, σε μία σχολή ανώτερη απ’ όλες όσες υπήρχαν τότε στην Γη και η οποία ήταν γνωστή με το όνομα «Σχολή για την Υλοποίηση της Σκέψης». Επτά μήνες μετά από τον ερχομό του στην πόλη Βαβυλώνα, πήγε με τον φίλο του Χαμολιναδίρ σ’ ένα, όπως λένε, «επιστημονικό συνέδριο». Ο Χαμολιναδίρ διάλεξε να μιλήσει για το θέμα «η Αστάθεια της Ανθρώπινης Νόησης» και μετά από κλήρωση του έτυχε να μιλήσει πέμπτος. Μετά την ομιλία αυτή, η οποία έκανε μεγάλη εντύπωση σ’ όλους τους ακροατές και κατά την οποία απέδειξε με λογικότατο και πειστικότατο τρόπο την αστάθεια και την μεταβλητότητα της ανθρώπινης νόησης, έφυγε για πάντα από την Βαβυλώνα και την ίδια ημέρα εγκαταστάθηκε στην πόλη Νινευή. Από τότε δεν ξανασχολήθηκε ποτέ πια με επιστήμες και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του καλλιεργώντας «Τσουνγκάρι», αυτό που σήμερα λέγεται «καλαμπόκι». Ορισμένες από τις εκφράσεις που είπε σ’ αυτήν του την ομιλία, έφτασαν ακόμη και μέχρι τα σημερινά όντα του πλανήτη Γη αν και τελείως παραποιημένες. Μία από αυτές είναι και η φράση «Πύργος της Βαβέλ». Όπως εξηγεί στον Χασίν, από τις δύο διδασκαλίες περί «ψυχής» που αναπτύχθηκαν την εποχή της Βαβυλώνας και οι οποίες άρχισαν να διαδίδονται παντού από τους σοφούς που επέστρεψαν στις πατρίδες τους, προήλθαν μεγάλα κακά, όχι μόνο για τους απογόνους τους αλλά και για το καθετί που υπάρχει και τελικά εξαιτίας τους καταστράφηκαν και τα τελευταία υπολείμματα, ως και τα ίχνη ακόμα, όλων των Άγιων Εργασιών του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς. Αλλά για να είναι δίκαιος λέει στον Χασίν ότι η κυριότερη πρωτοβουλία για την καταστροφή αυτή, δεν προερχόταν από τους γίηνους σοφούς που είχαν μαζευτεί στην πόλη της Βαβυλώνας, αλλά από τις επινοήσεις ενός «σοφού» όντος, γνωστότατου εκεί κάτω που έζησε πολλούς αιώνες πριν από τα Βαβυλωνιακά γεγονότα, του «Λεντροχαμσανίν», ο οποίος κατάντησε να γίνει ένα από τα 313 «Χασναμουσιανά Ατομα», που υπάρχουν ακόμη και σήμερα σ’ έναν μικρό πλανήτη που ονομάζεται «Εξιλέωση». Υπόσχεται στον Χασίν ότι θα του μιλήσει εκτενέστερα γι’ αυτόν, μόνο αφού του μεταδώσει όλες τις πληροφορίες σχετικά με τον Αγιότατο Ασιάτα Σεϊμάς και τις δραστηριότητές του. |
|
| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | |
|---|---|
24.276.Α |
Ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε την αφήγησή του: |
24.276.Α |
Μετά την τέταρτη παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, κύλησαν πολλά χρόνια. |
24.276.Α |
Όλο αυτό το διάστημα, με τη βοήθεια του Τεσκουάνο μου, καταγινόμουνα φυσικά κάθε τόσο με την προσεκτική παρατήρηση της οντικής ύπαρξης των ευνοουμένων σου. |
24.276.Α |
Ο αριθμός τους είχε αυξηθεί αισθητά: κατοικούσαν πια σχεδόν σε όλα τα μεγάλα και μικρά τμήματα της στεριάς του πλανήτη σου· κι όσο για την κυριότερη ιδιορρυθμία τους, εξακολουθούσε βέβαια να εκδηλώνεται, δηλαδή συνέχιζαν να επιδίδονται από καιρό σε καιρό στη διαδικασία της αμοιβαίας καταστροφής των υπάρξεών τους. |
24.276.Α |
Μεγάλες αλλαγές συντελέστηκαν τα χρόνια που κύλησαν ανάμεσα στην τέταρτη και στην πέμπτη μου επίσκεψη στην επιφάνεια του πλανήτη σου — ιδιαίτερα στις περιοχές όπου η ύπαρξη των ευνοουμένων σου ήταν πυκνότερη. Όλα τα «κέντρα πολιτισμού» τους στην ήπειρο Ασχάρκ, για παράδειγμα, όσα επισκέφθηκα εγώ ο ίδιος στις προηγούμενες καθόδους μου στη Γη, δηλαδή οι χώρες Τικλιαμουίς και Μαραλπλεϊσίς, κατά την πέμπτη μου επίσκεψη είχαν πια εξαφανιστεί. |
24.276.Α |
Η αιτία της καταστροφής των «κέντρων πολιτισμού» τους και των αλλαγών που γενικά συντελέστηκαν στην επιφάνεια εκείνου του άτυχου πλανήτη ήταν μια νέα συμφορά, η τρίτη που τους βρήκε. |
24.276.Α |
Η τρίτη συμφορά, που είχε αποκλειστικά τοπικό χαρακτήρα, προξενήθηκε σαν συνέπεια ιδιαίτερα «γρήγορων μετατοπίσεων ατμοσφαιρικών μερών», ή, όπως θα έλεγαν οι ευνοούμενοί σου, «ισχυρών ανέμων», που κράτησαν πολλά χρόνια. |
24.277.Α |
Η αιτία αυτών των «αφύσικων μετατοπίσεων», ή «ισχυρών ανέμων», ήταν, κι αυτή τη φορά, τα δύο κομμάτια που αποσπάστηκαν από τον πλανήτη σου, κατά την πρώτη μεγάλη καταστροφή, για να γίνουν αργότερα μικροί ανεξάρτητοι πλανήτες εκείνου του ηλιακού συστήματος, και που σήμερα ονομάζονται Σελήνη και Ανούλιος. |
24.277.Α |
Στην πραγματικότητα, την τρίτη αυτή καταστροφή την προξένησε μόνο το μεγαλύτερο από τα κομμάτια που αποσπάστηκαν από τη Γη, δηλαδή η Σελήνη· ενώ το μικρότερο, ο Ανούλιος, δεν έπαιξε κανένα ρόλο. |
24.277.Α |
Οι γρήγορες μετατοπίσεις μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης έγιναν με τον ακόλουθο τρόπο: |
24.277.Α |
Όταν ο μικρός πλανήτης Σελήνη, που εμφανίστηκε κατά τύχη — και ο οποίος, έχοντας την τάση να ξαναπέφτει συνέχεια προς τη βάση του, ακολουθούσε πια μια απόλυτα καθορισμένη τροχιά, σύμφωνα με το «νόμο της εκ νέου σύλλησης» — σχημάτισε οριστικά την ατμόσφαιρά του, αυτή τη συγκεκριμένη παρουσία που μόλις τότε εμφανιζόταν στην επιφάνεια της Σελήνης, κι επειδή δεν είχε ακόμα ισορροπήσει στα πλαίσια της συνολικής αρμονικής κίνησης των συστημάτων, η λεγόμενη «Οσμουαλνιανή τριβή», που δεν ήταν αρμονική ως προς το σύνολο, προκάλεσε στην ατμόσφαιρα της Γης τις «γρήγορες μετατοπίσεις» ή τους «ισχυρούς ανέμους» που είπαμε. |
24.277.Α |
Κι αυτοί οι ασυνήθιστα ισχυροί άνεμοι άρχισαν, όπως λένε, να «κονιορτοποιούν» με τη σφοδρότητα των ρευμάτων τους τις υπερυψωμένες περιοχές της «στεριάς» και να γεμίζουν έτσι τα «βαθουλώματα» της. |
24.277.Α |
Σ’ αυτά τα βαθουλώματα βρίσκονταν μεταξύ άλλων και οι δύο περιοχές της ηπείρου Ασχάρκ, πάνω στις οποίες είχε κυρίως συγκεντρωθεί η διαδικασία ύπαρξης της πρώτης και της δεύτερης ομάδας των όντων της σημερινής Ασίας, δηλαδή τα κυριότερα τμήματα των χωρών Τικλιαμουίς και Μαραλπλεϊσίς. |
24.277-8.Α |
Ορισμένα τμήματα της χώρας της Περλανίας σκεπάστηκαν τότε από άμμο, το ίδιο και η περιοχή που βρισκόταν στο κέντρο της ηπείρου Γκραμποντζέ, όπου είχε διαμορφωθεί, όπως ήδη σου είπα, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδος, αυτό που αποκαλούσαν κύριο «Κέντρο Πολιτισμού» όλων των τρίμυαλων όντων εκεί κάτω· περιοχή η οποία, ενώ ήταν εκείνα τα χρόνια η ακμαιότερη στην επιφάνεια του πλανήτη σου, δεν είναι σήμερα παρά μία έρημος που ονομάζεται «Σαχάρα». |
24.278.Α |
Μάθε επίσης ότι εκτός από αυτές τις περιοχές, η άμμος σκέπασε ακόμη, τότε που οι αφύσικοι εκείνοι άνεμοι μαίνονταν, και άλλες πολλές μικρές εκτάσεις ξηράς της επιφάνειας εκείνου του άτυχου πλανήτη. |
24.278.Α |
Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι οι σημερινοί ευνοούμενοί σου έμαθαν, άγνωστο πώς, ότι τα τρίμυαλα όντα αυτής της περιόδου είχαν αλλάξει τόπο μόνιμης ύπαρξης· κόλλησαν έτσι σε τούτες τις αλλαγές μια «ετικέτα» — αυτή των «Μεγάλων μεταναστεύσεων των λαών» — και τις ταξινόμησαν στις υποτιθέμενες «επιστήμες» τους. |
24.278.Α |
Σήμερα, ορισμένοι «σοφοί» εκεί κάτω, φυσάνε και ξεφυσάνε προσπαθώντας να ερευνήσουν το γιατί και το πώς έγιναν αυτές οι αλλαγές, για να πληροφορήσουν και τους άλλους. |
24.278.Α |
Υπάρχουν έτσι πολλές θεωρίες πάνω σ’ αυτό το θέμα, οι οποίες, χωρίς να έχουν κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους, και παρόλο που — μιλώντας αντικειμενικά — αποδεικνύονται η μία πιο απίθανη από την άλλη, όλες τους αναγνωρίζονται από την «επίσημη επιστήμη» που επικρατεί εκεί κάτω. |
24.278.Α |
Στην πραγματικότητα, η αληθινή αιτία των μεταναστεύσεων εκείνων των τρίμυαλων όντων ήταν ότι μόλις ξεκίνησαν οι σφοδροί άνεμοι, τα όντα που κατοικούσαν στην ήπειρο Ασχάρκ, επειδή φοβήθηκαν μήπως τους θάψει η άμμος, μετακινήθηκαν προς άλλους τόπους σχετικά ασφαλέστερους. Αυτές οι μετακινήσεις των τρίμυαλων όντων εκεί κάτω, ακολούθησαν την εξής σειρά: |
24.278.Α |
Ένα μεγάλο μέλος των τρίμυαλων όντων που κατοικούσαν στην Τικλιαμουίς μετανάστευσε προς τα νότια της ηπείρου Ασχάρκ, σε μια χώρα που αργότερα ονομάστηκε «Περσία». Τα άλλα κατευθύνθηκαν προς το Βορρά και οι τόποι στους οποίους εγκαταστάθηκαν ονομάστηκαν αργότερα «Κιργκίζτσερι». |
24.278.Α |
Όσο για τα όντα που κατοικούσαν στη χώρα Μαραλπλεϊσίς, ορισμένα μετακινήθηκαν προς την κατεύθυνση της Άπω Ανατολής, ενώ τα περισσότερα κατευθύνθηκαν προς τη Δύση. |
24.278-9.Α |
Όσα προχώρησαν προς την Ανατολή, αφού διάβηκαν ψηλά βουνά, εγκαταστάθηκαν στις ακτές μιας μεγάλης «Σαλιακουριαπινής έκτασης», σ’ έναν τόπο που αργότερα ονομάστηκε «Κίνα». |
24.279.Α |
Τα άλλα όντα της Μαραλπλεϊσίς που αναζήτησαν τη σωτηρία τους πηγαίνοντας προς τη Δύση, αφού περιπλανήθηκαν από τόπο σε τόπο, πέρασαν τελικά σε μια γειτονική ήπειρο, που αργότερα ονομάστηκε «Ευρώπη». Όσο για τα τρίμυαλα όντα που υπήρχαν ακόμα, εκείνα τα χρόνια, στο κέντρο της ηπείρου Γκραμποντζέ, διασκορπίστηκαν σε όλη της την επιφάνεια. |
24.279.Α |
Λοιπόν, παιδί μου, η πέμπτη προσωπική μου κάθοδος στον πλανήτη σου έγινε ακριβώς την περίοδο μετά την νέα κατανομή των ευνοουμένων σου στις διάφορες αυτές ομάδες. |
24.279.Α |
Αιτία για την προσωπική μου κάθοδο ήταν, αυτή τη φορά, ορισμένα γεγονότα που σκοπεύω να σου διηγηθώ. |
24.279.Α |
Αλλά, πριν απ’ όλα, θέλω να σου πω ότι η κυριότερη παραξενιά του ψυχισμού των ευνοουμένων σου, που είναι η «περιοδική ανάγκη να καταστρέφουν την ύπαρξη των ομοίων τους», μ’ ενδιέφερε όλο και περισσότερο καθώς περνούσαν οι αιώνες τους, ενώ παράλληλα ξυπνούσε μέσα μου η επιτακτική επιθυμία να γνωρίσω τις ακριβείς αιτίες αυτής της ιδιομορφίας που είναι πρωτάκουστη για τρίμυαλα όντα. |
24.279.Α |
Έτσι παιδί μου, θέλοντας να έχω όσο το δυνατόν περισσότερο υλικό για να ξεκαθαρίσω αυτό το ερώτημα που μ’ ενδιέφερε τόσο έντονα, μεταξύ της τέταρτης και της πέμπτης παραμονής μου στον πλανήτη Γη, οργάνωσα ως εξής τις παρατηρήσεις μου πάνω σ’ εκείνα τα ιδιότυπα τρίμυαλα όντα, παρατηρήσεις που έκανα με το Τεσκουάνο μου από τον πλανήτη Άρη: |
24.279.Α |
Σκόπιμα ξεχώρισα από τους ευνοουμένους σου έναν αριθμό από μεμονωμένα όντα και συνεχίσαμε για πολλά από τα χρόνια τους — πότε εγώ προσωπικά και πότε αυτός στον οποίο είχα τότε αναθέσει αυτή τη φροντίδα — να τα παρατηρούμε προσεκτικά, προσπαθώντας, όσο ήταν δυνατό, να μην αφήνουμε τίποτα να μας ξεφύγει, και να εξετάζουμε απ’ όλες τις πλευρές τις ιδιαιτερότητες των εκδηλώσεών τους μέσα στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης. |
24.279-80.Α |
Και θα σου ομολογήσω, παιδί μου, ότι όταν ήμουν τελείως ελεύθερος, παρατηρούσα πότε-πότε με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για ολόκληρα «Σινονούμ» — ή, σύμφωνα με τον όρο που οι ευνοούμενοί σου χρησιμοποιούν για παρόμοια χρονικά διαστήματα, για ολόκληρες «ώρες» — τις πράξεις των τρίκεντρων εκείνων όντων που είχαμε ξεχωρίσει, και προσπαθούσα να εξηγήσω λογικά αυτά που ονομάζουν «ψυχικά συναισθήματά» τους. |
24.280.Α |
Που λες, μια μέρα, όταν από τον πλανήτη Άρη είχα πάλι αφοσιωθεί σε τέτοιες παρατηρήσεις με το Τεσκουάνο μου, κατάλαβα ξαφνικά ότι η μέση διάρκεια της ύπαρξής τους μειωνόταν κάθε αιώνα, και μάλιστα χρόνο με το χρόνο, μ’ έναν απόλυτα καθορισμένο και κανονικό ρυθμό — κι αυτό ήταν η αφετηρία της μεταγενέστερης μελέτης, σοβαρότατης αυτή τη φορά, που έκανα για τον ψυχισμό των τρίμυαλων όντων που σ’ ενδιαφέρουν. |
24.280.Α |
Φυσικά, όταν διαπίστωσα για πρώτη φορά αυτό το γεγονός, έλαβα αμέσως υπόψη μου όχι μόνο τη βασική ιδιομορφία του ψυχισμού τους, που είναι η περιοδική αλληλοκαταστροφή, αλλά ακόμα και τις αναρίθμητες «αρρώστιες» που λυμαίνονται αποκλειστικά εκείνο τον πλανήτη και που οι περισσότερες εμφανίζονταν και συνεχίζουν εξάλλου να εμφανίζονται, σαν συνέπεια των αφύσικων εξωτερικών συνθηκών της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, συνθηκών που τις δημιουργούν μόνα τους και οι οποίες εν μέρει ευθύνονται για την ανικανότητά τους ν’ ακολουθήσουν μια φυσιολογική ύπαρξη ως το ιερό Ρασκουάρνο. |
24.280.Α |
Μόλις επισήμανα αυτό το γεγονός για πρώτη φορά και θυμήθηκα τις προηγούμενες εντυπώσεις μου για το ίδιο ζήτημα, και καθώς η ουσία μου αιφνιδιαζόταν, τα διάφορα ανεξάρτητα πνευματοποιημένα και διακεκριμένα μέρη της παρουσίας μου κυριεύτηκαν από την πεποίθηση ότι, στην αρχή, τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου ζούσαν πράγματι μέχρι δώδεκα αιώνες, σύμφωνα με τον τρόπο που υπολογίζουν το χρόνο, ορισμένα δε μέχρι και δεκαπέντε αιώνες. |
24.280.Α |
Για να σχηματίσεις μια κάπως σαφέστερη ιδέα για το ρυθμό με τον οποίο ελαττωνόταν εκείνα τα χρόνια η μέση διάρκεια της ύπαρξής τους, φτάνει να μάθεις ότι τη στιγμή που εγκατέλειψα για πάντα εκείνο το ηλιακό σύστημα, το μέγιστο όριο αυτής της διάρκειας ήταν από εβδομήντα ως ογδόντα δικά τους χρόνια. |
24.280-1.Α |
Τούτα τα τελευταία χρόνια, αν τύχει κάποιο απ’ αυτά τα όντα να υπάρχει ως το όριο που ανάφερα, όλα τ’ άλλα όντα εκείνου του παράξενου πλανήτη νομίζουν ότι έφτασε σε εξαιρετικά μεγάλη ηλικία. |
24.281.Α |
Αν όμως συμβεί κάποιο από αυτά να υπάρξει κατά τύχη λίγο περισσότερο από έναν αιώνα, τότε αυτό το ον το παρουσιάζουν στα μουσεία τους, και σίγουρα το γνωρίζουν όλα τα άλλα όντα εκεί κάτω, γιατί οι λεγόμενες «εφημερίδες» τους, δημοσιεύουν όλες μαζί, και με κάθε ευκαιρία, τη φωτογραφία του, καθώς και περιγραφές του τρόπου ύπαρξής του, και φτάνουν μέχρι την απαρίθμηση καθεμιάς από τις «πράξεις και χειρονομίες» του. |
24.281.Α |
Που λες, παιδί μου, καθώς δεν είχα τίποτα το ιδιαίτερο να κάνω στον πλανήτη Άρη κατά την περίοδο που διαπίστωσα ξαφνικά αυτό το γεγονός, και καθώς το να δοκιμάσω να ξεκαθαρίσω τη νέα τους ιδιομορφία με τη βοήθεια του Τεσκουάνο μου ήταν κάτι τελείως αδύνατο, αποφάσισα να πετάξω προσωπικά εκεί κάτω, αποφασισμένος να ξεδιαλύνω επιτόπου τις αιτίες αυτού του φαινομένου. |
24.281.Α |
Μερικές αρειανές μέρες μετά την απόφαση μου, επιβιβάστηκα και πάλι στο σκάφος Ευκαιρία. |
24.281.Α |
Κατά τη διάρκεια της πέμπτης μου καθόδου στον πλανήτη σου, το «κέντρο ανταλλαγής των αποτελεσμάτων τελειοποίησης της οντικής ιδιοφυΐας», ή, όπως οι ίδιοι το ονομάζουν, «κέντρο Πολιτισμού» τους, ήταν η πόλη της Βαβυλώνας, όπου και είχα αποφασίσει να πάω. |
24.281.Α |
Το σκάφος μας Ευκαιρία κατέβηκε αυτή τη φορά στην τοποθεσία που ονομάζεται «Περσικός κόλπος», γιατί είχαμε υπολογίσει, κοιτώντας με το Τεσκουάνο πριν από την πτήση, ότι το ευνοϊκότερο μέρος, τόσο για το πρόγραμμα του ταξιδιού μας, να φτάσουμε στην πόλη της Βαβυλώνας, όσο και για αγκυροβόλιο του σκάφους μας, ήταν ακριβώς αυτή η Σαλιακουριαπινή έκταση της επιφάνειας του πλανήτη σου που υπάρχει και σήμερα εκεί κάτω με τ’ όνομα «Περσικός κόλπος». |
24.281.Α |
Αυτή η υδάτινη έκταση ήταν πράγματι κατάλληλη για το ταξίδι που θα επιχειρούσα, γιατί εκεί χυνόταν ο μεγάλος ποταμός, που το ρεύμα του σκοπεύαμε ν’ ανεβούμε και που στις όχθες του υψωνόταν η Βαβυλώνα. |
24.281-2.Α |
Εκείνο τον καιρό, η «ασύγκριτα μεγαλόπρεπη Βαβυλώνα» βρισκόταν στην ακμή της από κάθε άποψη. Τη θεωρούσαν «Κέντρο Πολιτισμού», όχι μόνο τα όντα που κατοικούσαν στην ήπειρο Ασχάρκ, αλλά και τα όντα όλων των άλλων μεγάλων ή μικρών τμημάτων ξηράς που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης επάνω σ’ εκείνο τον πλανήτη. |
24.282.Α |
Όταν για πρώτη φορά έφτασα σ’ αυτό το «Κέντρο Πολιτισμού» τους, όλοι καταγίνονταν, εκείνη ακριβώς την περίοδο, με την προετοιμασία… αυτού που έμελλλε αργότερα να αποτελέσει την κυριότερη αιτία της επιτάχυνσης του ρυθμού εκφυλισμού της «ψυχικής τους οργάνωσης», και ιδιαίτερα να γίνει αιτία να ατροφήσει μέσα τους η ενστικτώδης λειτουργία των τριών κύριων παραγόντων που θα ’πρεπε να υπάρχουν στην παρουσία κάθε τρίμυαλου όντος, εκείνων δηλαδή των παραγόντων που διεγείρουν μέσα τους τις οντικές παρορμήσεις οι οποίες ονομάζονται «Πίστη», «Ελπίδα» και «Αγάπη». |
24.282.Α |
Κι αυτός ο εκφυλισμός των οντικών παραγόντων, καθώς χειροτέρευε κληρονομικά από γενιά σε γενιά, έγινε αιτία ώστε οι σημερινοί ευνοούμενοί σου να έχουν, αντί για τον πραγματικό οντικό ψυχισμό, που θα ’πρεπε να υπάρχει στην παρουσία κάθε τρίμυαλου όντος, έναν ψυχισμό που βέβαια αν και «πραγματικός», χαρακτηρίζεται εντούτοις τέλεια από το ακόλουθο σοφό ρητό του αγαπημένου μας Ναστραντίν Χότζα: «Τα έχει όλα εκτός από ουσία, και ούτε καν το σπέρμα της ουσίας». |
24.282.Α |
Πρέπει οπωσδήποτε να σου διηγηθώ με λεπτομέρειες όσα έγιναν τότε στη Βαβυλώνα, γιατί όλες αυτές οι πληροφορίες μπορεί να σου χρησιμέψουν σαν εξαιρετικό υλικό για να ξεκαθαρίσεις καλύτερα και να μεταστοιχειώσεις στο Νου σου όλα τα αίτια, το σύνολο των οποίων καθόρισε τελικά την εμφάνιση του παράξενου για τρίμυαλα όντα ψυχισμού που έχουν σήμερα οι ευνοούμενοί σου. |
24.282.Α |
Πρέπει στην αρχή να σου πω ότι οι πληροφορίες οι σχετικές με τα γεγονότα που θα σου διηγηθώ μου δόθηκαν από τρίμυαλα όντα που χαρακτηρίζονται από άλλα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω ως «σοφοί». |
24.282-3.Α |
Πριν συνεχίσω, είναι σημαντικό να καθορίσω εδώ ποια είναι τα όντα του πλανήτη σου που ονομάζονται «σοφοί» από τα άλλα όντα. |
24.283.Α |
Πράγματι, πολύ πριν από την πέμπτη μου παραμονή εκεί κάτω, πριν από την περίοδο που, όπως σου είπα, η Βαβυλώνα ήταν σε πλήρη άνθηση, εκείνοι που θεωρούνταν από τους άλλους «σοφοί» δεν έμοιαζαν σε τίποτα με όλα εκείνα τα όντα που, μέσα σ’ ολόκληρο το Σύμπαν, αξίζουν πράγματι να θεωρούνται σοφά, δηλαδή αυτά που αποκτούν καταρχήν, χάρη στη συνειδητή τους εργασία και στις θεληματικές τους ταλαιπωρίες, την ικανότητα να ατενίζουν την κάθε λεπτομέρεια οποιουδήποτε πράγματος σε συσχετισμό με την προέλευση του Κόσμου και την ύπαρξη του Κόσμου, πράγμα που τους επιτρέπει να τελειοποιούν το ανώτερο σώμα τους μέχρι το βαθμό που απαιτεί ο ιερός Μετρητής του αντικειμενικού Νου, με σκοπό να αποκτήσουν αργότερα την ικανότητα να νιώθουν τις κοσμικές αλήθειες που είναι προσιτές στο ανώτερο οντικό σώμα ανάλογα με το επίπεδο τελειοποίησής του. Αλλά από την εποχή του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού, και ιδιαίτερα στις μέρες μας, «σοφοί» γίνονται, σχεδόν πάντοτε, αυτοί που «αναμασούν» όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες κάθε είδους και χωρίς περιεχόμενο, σαν τις γριούλες που τους αρέσει να επαναλαμβάνουν αυτά που κατά τη γνώμη τους λέγονταν τον παλιό καλό καιρό. |
24.283.Α |
Μ’ αυτή την ευκαιρία, μάθε, ότι ο ανεκτίμητός μας Ναστραντίν Χότζας ορίζει την αξία των σοφών εκεί κάτω, με τα παρακάτω λόγια: «Όλοι καμώνονται ότι πιστεύουν πως οι σοφοί μας γνωρίζουν πως το μισό του εκατό κάνει πενήντα». |
24.283.Α |
Εκεί κάτω, στον πλανήτη σου, όσο περισσότερο ένας από τους ευνοούμενους σου αποθηκεύει πληροφορίες, τις οποίες ουδέποτε έχει επαληθεύσει, και επιπλέον ουδέποτε έχει νιώσει ο ίδιος, τόσο «σοφότερος» θεωρείται από τους άλλους. |
24.283.Α |
Λοιπόν, παιδί μου, όταν φτάσαμε στην πόλη της Βαβυλώνας, ήταν στην κυριολεξία πλημμυρισμένη από σοφά όντα που είχαν έρθει σχεδόν απ’ όλο τον πλανήτη σου. |
24.283-4.Α |
Αυτά τα όντα είχαν μαζευτεί στην πόλη της Βαβυλώνας για έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα λόγο, για τον οποίο θα σου μιλήσω λεπτομερέστερα. |
24.284.Α |
Στην πραγματικότητα, όλοι σχεδόν οι σοφοί της Γης είχαν οδηγηθεί εκεί με τη βία, σύμφωνα με τις διαταγές ενός Πέρση μονάρχη από τους πιο ιδιόρρυθμους, κάτω από την κυριαρχία του οποίου βρισκόταν τότε η πόλη της Βαβυλώνας. |
24.284.Α |
Για να καταλάβεις καλά κάτω από ποιο θεμελιώδες πρίσμα το σύνολο των αποτελεσμάτων των συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης, που αφύσικα καθιερώθηκαν εκεί κάτω, είχε προκαλέσει αυτή την πρωτοτυπία του Πέρση μονάρχη, είναι απαραίτητο πρώτα να σου εξηγήσω δύο γεγονότα που η απαρχή τους πρέπει να αναζητηθεί πολύ παλιότερα. |
24.284.Α |
Το πρώτο από αυτά τα γεγονότα είναι ότι σχεδόν αμέσως μετά την καταστροφή της ηπείρου Ατλαντίδος, άρχισε να κρυσταλλώνεται σιγά-σιγά μέσα στην παρουσία του καθενός από τους ευνοουμένους σου, για να σταθεροποιηθεί εκεί οριστικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, μια ειδική ιδιότητα, υπό την επίδραση της οποίας η αίσθηση που ονομάζεται «ευτυχία του είναι» — που τη δοκιμάζει πότε-πότε κάθε τρίμυαλο ον ως επακόλουθο μιας ικανοποίησης του συναισθήματος της εσωτερικής του αξίας — εμφανίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παρουσία τους όταν αποκτήσουν αρκετή ποσότητα από ένα μέταλλο, πολύ γνωστό εκεί κάτω, που το ονομάζουν «χρυσάφι». |
24.284.Α |
Το χειρότερο είναι ότι εξαιτίας αυτής της ξεχωριστής ιδιότητας της συνολικής τους παρουσίας, η αίσθηση που συνδέεται με το γεγονός ότι έχουν αυτό το μέταλλο, ενισχύεται ακόμα περισσότερο στον κάτοχό του από τα όντα του περιβάλλοντός του, δηλαδή από εκείνα τα όντα που δεν γνωρίζουν παρά μόνο από φήμες αν πράγματι αυτό το χρυσάφι υπάρχει, και όχι από προσωπική τους διαπίστωση. Έχει επίσης καθιερωθεί εκεί κάτω η συνήθεια να μην λαμβάνονται υπόψη οι οντικές εκδηλώσεις που οδήγησαν αυτό το ον στην απόκτηση μεγάλης ποσότητας από αυτό το μέταλλο, πράγμα που είναι αρκετό για να ενεργοποιήσει, στην παρουσία των όντων του περιβάλλοντός του, τη λειτουργία της κρυσταλλωμένης συνέπειας των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που ονομάζεται «φθόνος». |
24.284-5.Α |
Το δεύτερο τώρα γεγονός είναι ότι, έπειτα από μια περίοδο όπου η κυριότερη ιδιορρυθμία των ευνοουμένων σου λειτουργεί στην παρουσία τους με ολοένα αυξανόμενη ένταση, κι όπου η διαδικασία αλληλοκαταστροφής της ύπαρξής τους συμβαίνει ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κοινότητές τους, όταν, στη συνέχεια, αυτή η ολέθρια ιδιότητα, η έμφυτη μόνο σ’ αυτούς, καταλαγιάσει στη συνολική τους παρουσία και η παραπάνω διαδικασία σταματήσει, τότε ο μονάρχης της κοινότητας στην οποία έχει επιζήσει ο μεγαλύτερος αριθμός υπηκόων, παίρνοντας τον τίτλο του κατακτητή, οικειοποιείται όλα όσα ανήκαν στα όντα της νικημένης κοινότητας. |
24.285.Α |
Ένας τέτοιος νικηφόρος μονάρχης δίνει συνήθως στους υπηκόους του τη διαταγή να πάρουν από τους κατακτημένους όλα τα εδάφη, όλα τα νεαρά όντα θηλυκού φύλου, και όλα τα «πλούτη» που συσσωρεύονται εκεί στο πέρασμα των αιώνων. |
24.285.Α |
Όμως, παιδί μου, όταν οι υπήκοοι του ιδιόρρυθμου Πέρση μονάρχη νικούσαν τα όντα μιας άλλης κοινότητας, αυτός τους απαγόρευε όχι μόνον να παίρνουν αλλά ούτε και να αγγίζουν οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, και τους διάταζε να του παραδίνουν, ως «αιχμαλώτους», μόνον τα σοφά όντα της νικημένης κοινότητας. |
24.285.Α |
Για να σχηματίσεις σαφή εικόνα και να καταλάβεις καλύτερα για ποιον ακριβώς λόγο εμφανίστηκε στην ατομικότητα εκείνου του Πέρση μονάρχη η παράδοξη αυτή μανία, που χαρακτήριζε μόνο αυτόν, πρέπει να ξέρεις ότι κάποιο σοφό τρίμυαλο όν, ονόματι Χαρναχούμ — του οποίου η ουσία αργότερα κρυσταλλώθηκε σ’ αυτό που ονομάζεται «Αιώνιο Χασναμουσιανό Άτομο» — φαντάστηκε κατά την περίοδο του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού, στην πόλη που ονομαζόταν «Τσικλαράλ», ότι ήταν τάχατες πολύ εύκολο να μετατραπεί οποιοδήποτε από τα μέταλλα που αφθονούν στην επιφάνεια του πλανήτη, σ’ εκείνο το σπάνιο μέταλλο, το «χρυσάφι»· έφτανε, λέει, γι’ αυτό να ξέρεις ένα πολύ μικρό μυστικό. |
24.285-6.Α |
Η ολέθρια ιδέα του μεταδόθηκε τότε ταχύτατα, και όταν κρυσταλλώθηκε μέσα στην παρουσία των όντων εκείνης της εποχής, πέρασε κληρονομικά από γενιά σε γενιά, για να μετασχηματιστεί αργότερα σε μια κακοήθη και εκκεντρική επιστήμη που είναι γνωστή με το όνομα «αλχημεία», όνομα δανεισμένο από έναν κλάδο της αληθινής επιστήμης που είχε υπάρξει πραγματικά σε πολύ παλιότερες εποχές, τότε που δεν είχαν ακόμα κρυσταλλωθεί ολοκληρωτικά μέσα στην παρουσία των προγόνων τους οι συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, και η οποία θα μπορούσε ν’ αποδειχτεί χρησιμότατη, ίσως ακόμα και απαραίτητη, στα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, και περισσότερο στα όντα της σημερινής εποχής. |
24.286.Α |
Λοιπόν, κατά την περίοδο στην οποία αναφέρεται η αφήγηση μου, εκείνος ο Πέρσης μονάρχης, επιδιώκοντας σκοπούς πιθανότατα Χασναμουσιανούς, χρειαζόταν μεγάλες ποσότητες από εκείνο το μέταλλο που ονομάζεται «χρυσάφι» και που σπανίζει στην επιφάνεια του πλανήτη Γη· αφού λοιπόν άκουσε για τη μέθοδο που επινόησε αυτός που σήμερα είναι το «Χασναμουσιανό Άτομο» Χαρναχούμ, αισθάνθηκε εντονότατη επιθυμία ν’ αποκτήσει χρυσάφι μ’ αυτόν τον τόσο απλό τρόπο. |
24.286.Α |
Αφού είχε πια οριστικά αποφασίσει να προμηθευτεί χρυσάφι με τη μέθοδο της «αλχημείας», ο Πέρσης μονάρχης συνειδητοποίησε για πρώτη φορά, με όλο του το είναι, ότι δεν είχε ακόμα μάθει εκείνο το «μικρό μυστικό», χωρίς το οποίο θα του ήταν εντελώς αδύνατο να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Άρχισε λοιπόν να σκέφτεται τι θα μπορούσε να κάνει για να ανακαλύψει εκείνο το «μικρό μυστικό». |
24.286.Α |
Οι συλλογισμοί του τον οδήγησαν στο ακόλουθο συμπέρασμα: «Αφού οι “σοφοί” γνωρίζουν ήδη τόσα άλλα “μυστήρια”, σίγουρα θα βρεθεί κι ένας που να γνωρίζει και τούτο δω το μυστήριο». |
24.286.Α |
Όταν έφτασε σ’ αυτό το συμπέρασμα — και βυθισμένος στην έντονη λειτουργία της «οντικής έκπληξης» για το πώς δεν του είχε περάσει νωρίτερα από το μυαλό αυτή η απλή ιδέα — κάλεσε ορισμένους από τους πιο έμπιστους υπηκόους του και τους διάταξε να αναζητήσουν εκείνο από τα σοφά όντα της πρωτεύουσάς του που γνώριζε αυτό το «αίνιγμα». |
24.286.Α |
Όταν του ανάγγειλαν, την επόμενη μέρα, ότι κανένα από τα σοφά όντα της πρωτεύουσας δεν γνώριζε το μυστικό, τους διάταξε να ρωτήσουν έναν-έναν όλους τους σοφούς που ζούσαν ανάμεσα στα όντα των υποδουλωμένων κοινοτήτων· και καθώς μετά από μερικές ημέρες πήρε την ίδια αρνητική απάντηση, ξανάρχισε να σκέφτεται, αυτή τη φορά πολύ σοβαρά. |
24.286-7.Α |
Πρωτ’ απ’ όλα, οι σοβαρές σκέψεις οδήγησαν το νου του να καταλάβει ότι, χωρίς καμιά αμφιβολία, θα βρισκόταν ανάμεσα στα σοφά όντα της κοινότητάς του κάποιο που σίγουρα γνώριζε αυτό το «μυστικό», αλλά επειδή η τήρηση του «επαγγελματικού απορρήτου» ήταν πολύ αναπτυγμένη στα όντα εκείνης της συντεχνίας, κανένας δεν ήθελε να το προδώσει. |
24.287.Α |
Ξεκινώντας με την σκέψη αυτή, συλλογίστηκε ότι δεν του χρειαζόταν να ζητήσει, αλλά να απαιτήσει μια απάντηση από τα σοφά όντα σχετικά μ’ αυτό το μυστήριο. |
24.287.Α |
Την ίδια μέρα έδωσε στους στενότερους βοηθούς του τις σχετικές οδηγίες, κι αυτοί άρχισαν τις «ανακρίσεις», σύμφωνα με τη μέθοδο που εφαρμόζεται, από πολύ καιρό ήδη από τα όντα που έχουν την εξουσία, όταν θέλουν να πάρουν απαντήσεις από τα συνηθισμένα όντα. |
24.287.Α |
Όταν ο ιδιόρρυθμος εκείνος Πέρσης μονάρχης πείστηκε τελικά, ότι τα σοφά όντα της κοινότητάς του πράγματι δεν γνώριζαν αυτό το μυστήριο, αναζήτησε αυτά που θα μπορούσαν να το γνωρίζουν στις ξένες κοινότητες. |
24.287.Α |
Καθώς όμως οι μονάρχες των άλλων κοινοτήτων αρνιόντουσαν να του παραδώσουν με τη θέλησή τους τα σοφά τους όντα για να «ανακριθούν» κι αυτά με τη σειρά τους, αποφάσισε με το έτσι θέλω να υποχρεώσει αυτούς τους απείθαρχους μονάρχες. Αναλαμβάνοντας τότε τη διοίκηση όλων των στρατευμάτων που είχε υποτάξει, οργάνωσε διάφορες, όπως τις λένε, «πολεμικές εκστρατείες». |
24.287.Α |
Ο Πέρσης μονάρχης είχε πράγματι πολλά στίφη, επειδή, εκείνα τα χρόνια, η «προνοητική προσαρμοστικότητα» της Μεγάλης Φύσης προκάλεσε στα όντα του τμήματος της επιφάνειας του πλανήτη, όπου βρισκόταν η κοινότητα στην οποία έτυχε να είναι μονάρχης, την αύξηση αυτού που ονομάζουν «γεννητικότητα»· ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο, πραγματοποιόταν αυτό που ήταν απαραίτητο για τη συνολική κοσμική Τρωγωαυτοεγωκρατική διαδικασία, δηλαδή από εκείνη την περιοχή του πλανήτη σου έπρεπε να εκπορευθούν περισσότερες από εκείνες τις δονήσεις που δημιουργούνται από την καταστροφή οντικών υπάρξεων.» |
24.287.Α |
Μετά από αυτή την τελευταία εξήγηση, ο Χασίν διέκοψε το Βεελζεβούλ λέγοντας: |
24.287-8.Α |
— Καλέ μου παππού, πώς γίνεται, δεν καταλαβαίνω, η παραγωγή των απαιτούμενων δονήσεων, με σκοπό την πραγματοποίηση αυτής της μέγιστης κοσμικής διαδικασίας, να εξαρτάται από μια καθορισμένη περιοχή της επιφάνειας του πλανήτη. |
24.288.Α |
Στην ερώτηση αυτή του εγγονού του, ο Βεελζεβούλ απάντησε: |
24.288.Α |
— Καθώς σκοπεύω να ασχοληθούμε διεξοδικά με το ειδικό πρόβλημα της τρομακτικής διαδικασίας της αμοιβαίας καταστροφής τους, αυτό που ονομάζουν «πόλεμο», σε μια από τις μελλοντικές μας συνομιλίες σχετικά με τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη, θα αφήσουμε για τώρα αναπάντητη την ερώτηση σου μέχρι τη συγκεκριμένη συζήτηση, γιατί νομίζω ότι τότε θα καταλάβεις καλύτερα.» |
24.288.Α |
Λέγοντας αυτά, ο Βεελζεβούλ ξανάρχισε να εξιστορεί τα βαβυλωνιακά γεγονότα. |
24.288.Α |
— Όταν ο ιδιόρρυθμος Πέρσης μονάρχης άρχισε με τις ορδές του να νικά τα όντα των άλλων κοινοτήτων και να αρπάζει με τη βία όσους «σοφούς» έβρισκε ανάμεσά τους, αυτοί οι τελευταίοι οδηγήθηκαν στη Βαβυλώνα, η οποία είχε οριστεί ως τόπος συγκέντρωσης και ύπαρξής τους, για να μπορέσει ο δυνάστης αυτός, που κυριαρχούσε τότε πάνω στη μισή Ασία, να τους «ανακρίνει» αργότερα με όλη του την άνεση, ελπίζοντας να μάθει από κάποιον από αυτούς το μυστικό της μετατροπής των ταπεινών μετάλλων στο μέταλλο που ονομάζεται «χρυσάφι». |
24.288.Α |
Οργάνωσε μάλιστα ειδικά γι’ αυτό το σκοπό μια, αυτό που λένε, «εκστρατεία», και μπήκε στη χώρα της Αιγύπτου. |
24.288.Α |
Και επιχείρησε αυτή την εκστρατεία, επειδή εκείνη την εποχή είχαν συγκεντρωθεί εκεί «σοφά» όντα απ’ όλες τις ηπείρους, καθώς η Αίγυπτος εθεωρείτο τότε, σύμφωνα με μια πολύ διαδεδομένη αντίληψη, το μέρος του πλανήτη όπου μπορούσε κανείς να βρει τις περισσότερες πληροφορίες που αφορούσαν τις διάφορες «επιστήμες». |
24.288.Α |
Αυτός ο Πέρσης κατακτητής αιχμαλώτισε όλα τα «σοφά» όντα που κατοικούσαν τότε στην Αίγυπτο, ξένους και ντόπιους· μεταξύ τους βρίσκονταν και πολλοί Αιγύπτιοι «αρχιερείς», απόγονοι των σοφών μελών της εταιρίας των Αχαλντανών που, έχοντας κατά τύχη επιζήσει, έγιναν οι πρώτοι κάτοικοι εκείνης της χώρας. |
24.288-9.Α |
Καθώς όμως σύντομα ένα καινούργιο πάθος εμφανίστηκε στην παρουσία εκείνου του ιδιόρρυθμου Πέρση μονάρχη, το πάθος δηλαδή να εξοντώνει έτσι στα καλά καθούμενα την ύπαρξη των ομοίων του, το οποίο αντικατέστησε το παλιό, ξέχασε τους «σοφούς» αυτούς, οι οποίοι συνέχισαν να ζουν ελεύθεροι στη Βαβυλώνα μέχρι «νεωτέρας διαταγής». |
24.289.Α |
Τα «σοφά» όντα που ήρθαν απ’ όλα σχεδόν τα μέρη του πλανήτη και συγκεντρώθηκαν έτσι μέσα στη Βαβυλώνα, συναντιόντουσαν συχνά, και συζητούσαν αδιάκοπα, όπως συνηθίζουν να κάνουν όλα τα «σοφά» όντα του πλανήτη Γη, για θέματα απείρως ανώτερα από την αντίληψή τους, και από τα οποία ποτέ τους δεν θα μπορούσαν να αποκομίσουν κάτι, έστω και ελάχιστα χρήσιμο, ούτε για τον εαυτό τους, ούτε για τα άλλα συνηθισμένα όντα. |
24.289.Α |
Από αυτές ακριβώς τις συναντήσεις και τις συνομιλίες δημιουργήθηκε ανάμεσά τους, όπως σχεδόν πάντοτε συμβαίνει εκεί στους «σοφούς» της Γης, αυτό που λένε «φλέγον θέμα της ημέρας», το οποίο αυτή την φορά τους άγγιξε, όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι, μέχρι τα «φυλλοκάρδια τους». |
24.289.Α |
Αυτό το θέμα, που συμπτωματικά έγινε το «φλέγον θέμα της ημέρας», κυρίεψε τόσο πολύ το είναι τους, ώστε «καταδέχτηκαν» ακόμη και να κατέβουν από το «βάθρο» τους για να το συζητήσουν όχι μόνο με τους άλλους «σοφούς», τους ομοίους τους, αλλά και με τον πρώτο τυχόντα, αδιάφορο πού θα τον συναντούσαν. |
24.289.Α |
Το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτό το πρόβλημα ξύπνησε σιγά-σιγά το ενδιαφέρον σε όλα τα τρίμυαλα όντα που ζούσαν στη Βαβυλώνα, και, όταν φτάσαμε σ’ αυτή την πόλη, είχε πια γίνει το «θέμα της ημέρας» για όλα τα όντα που ζούσαν εκεί. |
24.289.Α |
Αποτελούσε αντικείμενο συνομιλιών και φλογερών συζητήσεων, όχι μόνο ανάμεσα στους ίδιους τους σοφούς, αλλά και ανάμεσα σε όλα τα συνηθισμένα όντα. |
24.289.Α |
Νέοι και γέροι, άντρες και γυναίκες, μέχρι και οι χασάπηδες της Βαβυλώνας, όλοι μιλούσαν και συζητούσαν γι’ αυτό το θέμα — και όλοι τους, κυρίως οι σοφοί, ανυπομονούσαν να λύσουν αυτό το πρόβλημα. |
24.289.Α |
Πριν από τον ερχομό μας, πολλά από τα όντα στη Βαβυλώνα είχαν πια χάσει τελείως τα λογικά τους και πολλοί άλλοι υποψήφιοι έσπευδαν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη τους. |
24.289.Α |
Το «φλέγον θέμα της ημέρας» ήταν το εξής: αυτοί οι «σοφοί της συμφοράς», μαζί και τα συνηθισμένα όντα της πόλης της Βαβυλώνας, επιθυμούσαν να μάθουν αν είχαν «ψυχή». |
24.289-90.Α |
Κυκλοφορούσαν στη Βαβυλώνα αρκετές φανταστικές θεωρίες, κάθε λογής, για το ζήτημα αυτό, και βιαστικά «μαγειρεύονταν» καινούργιες. Εννοείται ότι καθεμιά από αυτές τις «θεωρίες του συρμού», όπως τις λένε εκεί κάτω, είχε και τους οπαδούς της. |
24.290.Α |
Παρά τον αριθμό τους και την ποικιλία τους, όλες εκείνες οι θεωρίες στηρίζονταν πάνω στη μία ή στην άλλη από τις εξής δύο διαμετρικά αντίθετες αρχές: Τη μία από αυτές τις αρχές την ονόμαζαν «αθεϊστική», και την άλλη «ιδεαλιστική» ή «δυαδική». |
24.290.Α |
Όλες οι «δυαδικές» θεωρίες αποδείκνυαν την ύπαρξη της «ψυχής» και εννοείται και την «αθανασία» της, καθώς και τα κάθε είδους «παθήματα» που της τύχαιναν μετά το θάνατο του όντος-ανθρώπου. |
24.290.Α |
Όλες οι «αθεϊστικές» θεωρίες αποδείκνυαν ακριβώς το αντίθετο. |
24.290.Α |
Με λίγα λόγια, παιδί μου, όταν φτάσαμε στην πόλη της Βαβυλώνας, βρισκόταν σε εξέλιξη το χτίσιμο του λεγόμενου «Πύργου της Βαβέλ». |
24.290.Α |
Μόλις είπε αυτά τα λόγια, ο Βεελζεβούλ συλλογίστηκε για λίγο και ξανάρχισε: |
24.290.Α |
— θέλω τώρα να σου εξηγήσω την έκφραση «Πύργος της Βαβέλ», που μόλις μεταχειρίστηκα, έκφραση που χρησιμοποιούν συχνά στον πλανήτη σου τα σημερινά τρίμυαλα όντα. |
24.290-1.Α |
Επιμένω να σταθώ σ’ αυτή την έκφραση και να σου την εξηγήσω, πρώτον επειδή έτυχε να είμαι μάρτυρας όλων των γεγονότων που τη δημιούργησαν, κι έπειτα, επειδή το χρονικό της εμφάνισης της και των μεταβολών που έχει υποστεί στην αντίληψη των ευνοουμένων σου μπορεί να σου δείξει ξεκάθαρα ότι οι συνθήκες της συνηθισμένης τους οντικής ύπαρξης, που δημιουργούνται πάντοτε ανώμαλα, δεν αφήνουν να φτάσει μέχρι τα όντα των μεταγενέστερων γενεών καμιά ακριβής πληροφορία για τα πραγματικά γεγονότα που συνέβηκαν σε όντα μακρινών εποχών. Κι αν κατά τύχη κάτι σαν αυτή την έκφραση φτάσει ως τ’ αυτιά τους, αμέσως χρησιμεύει σαν βάση, στον φαντασιόπληκτο νου των ευνοουμένων σου, για μια ολόκληρη θεωρία, πολλαπλασιάζοντας έτσι στην παρουσία τους τις φανταστικές «οντικές Εγωπλαστικούρες», ή όπως οι ίδιοι θα έλεγαν, τις «ψυχικές αναπαραστάσεις», με αποτέλεσμα την εμφάνιση μέσα στο Σύμπαν εκείνου του «μοναδικού ψυχισμού», περίεργου για τρίμυαλα όντα, που έχει καθένας από τους ευνοουμένους σου. |
24.291.Α |
Μόλις λοιπόν φτάσαμε στη Βαβυλώνα και άρχισα να συναναστρέφομαι διάφορα όντα από κει κάτω, για να κάνω τις κατάλληλες παρατηρήσεις επάνω τους και να διαφωτίσω το ζήτημα που μ’ ενδιέφερε, επειδή συναντούσα σχεδόν παντού τους σοφούς που ήταν συγκεντρωμένοι εκεί, σε λίγο έφτασα στο σημείο να συναναστρέφομαι μόνο αυτούς, περιορίζοντας όλες τις έρευνες μου σ’ αυτούς και στις ατομικότητές τους. |
24.291.Α |
Ανάμεσα στα σοφά όντα που συναναστρεφόμουν γι’ αυτό το σκοπό, βρισκόταν και ένα με τ’ όνομα Χαμολιναδίρ, που κι αυτόν τον είχαν κουβαλήσει με το έτσι θέλω από την Αίγυπτο. |
24.291.Α |
Κατά τη διάρκεια λοιπόν των συνομιλιών μας, αναπτύχθηκαν ανάμεσα σ’ αυτό το γήινο τρίμυαλο ον τον Χαμολιναδίρ και σε μένα, οι ίδιες σχεδόν σχέσεις που γενικά δημιουργούνται παντού ανάμεσα σε τρίμυαλα όντα που συναντιούνται συχνά. |
24.291.Α |
Ο Χαμολιναδίρ αυτός ήταν ένας από εκείνους τους σοφούς εκεί κάτω, που στη συνολική τους παρουσία δεν είχαν ακόμη ατροφήσει τελείως οι παράγοντες των παρορμήσεων που αρμόζουν σ’ ένα τρίμυαλο ον, και που τους μεταβιβάστηκαν κληρονομικά· κι ακόμη, ήταν ολοφάνερο ότι, κατά την προπαρασκευαστική του ηλικία, τα υπεύθυνα όντα του περιβάλλοντός του τον είχαν προπαρασκευάσει λίγο-πολύ φυσιολογικά για μια υπεύθυνη ύπαρξη. |
24.291.Α |
Πρέπει άλλωστε να σου πω ότι τότε υπήρχαν στην πόλη της Βαβυλώνας πολλοί άλλοι σοφοί σαν κι αυτόν. |
24.291.Α |
Ο σοφός Χαμολιναδίρ ήταν από τη λεγόμενη «Ασσυριακή» φυλή· είχε γεννηθεί στην ίδια την πόλη της Βαβυλώνας, κι εκεί είχε προετοιμαστεί για να γίνει υπεύθυνο ον· αλλά είχε μορφωθεί στην Αίγυπτο, σε μια σχολή ανώτερη απ’ όλες όσες υπήρχαν τότε στη Γη, και η οποία ήταν γνωστή με τ’ όνομα «Σχολή για την Υλοποίηση της Σκέψης». |
24.291-2.Α |
Όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά, ήταν σε ηλικία που το «Εγώ» του είχε φτάσει — σε ότι αφορά τη δυνατότητα να κατευθύνει ορθολογικά την «αυτόματη ψυχική λειτουργία» της συνολικής του παρουσίας — στην ανώτερη δυνατή σταθερότητα για τρίμυαλο ον του πλανήτη Γη εκείνης της περιόδου, έτσι ώστε να έχει, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «παθητικής κατάστασης του ξύπνου», ξεκάθαρα εκφρασμένες οντικές εκδηλώσεις, όπως «συνειδητότητα του εαυτού», «αμεροληψία», «ειλικρίνεια», «ευαισθησία», «εφευρετικότητα», και ούτω καθεξής. |
24.292.Α |
Λίγο μετά την άφιξή μας στη Βαβυλώνα, πήγαινα μαζί με τον Χαμολιναδίρ στις διάφορες «συγκεντρώσεις» των σοφών όντων για τα οποία σου μίλησα, και άκουγα κάθε είδους από τις λεγόμενες «ανακοινώσεις» σχετικά με το θέμα που ήταν τότε το «θέμα της ημέρας» και είχε προκαλέσει τον «ερεθισμό των πνευμάτων» όλων των Βαβυλωνίων. |
24.292.Α |
Ακόμη κι ο φίλος μου ο Χαμολιναδίρ ήταν πολύ ξαναμμένος μ’ αυτό το φλέγον ζήτημα. |
24.292.Α |
Βασανιζόταν και οργιζόταν, επειδή όλες οι θεωρίες πάνω στο θέμα αυτό, παλιές και νέες, ήταν όλες τους το ίδιο πειστικές και αληθοφανείς παρά τις τελείως αντιφατικές αποδείξεις τους. |
24.292.Α |
Κατά τη γνώμη του, οι θεωρίες που αποδείκνυαν ότι έχουμε ψυχή «είχαν παρουσιαστεί με λογικό και πειστικό τρόπο»· αλλά κι αυτές που αποδείκνυαν ακριβώς το αντίθετο «δεν ήταν λιγότερο λογικές ούτε λιγότερο πειστικές». |
24.292-3.Α |
Για να μπορέσεις να μπεις στη θέση εκείνου του συμπαθητικού Ασσύριου, θέλω ακόμα να σου εξηγήσω ότι παντού στον πλανήτη σου — σήμερα, όπως και στα χρόνια της Βαβυλώνας — όλες οι θεωρίες σχετικά μ’ αυτό που ονομάζουν «υπερπέραν», ή κάθε άλλη «διευκρίνιση λεπτομερειών» σχετικά με κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, είναι σχεδόν πάντα επινόηση των εκεί κάτω τρίμυαλων όντων, στα οποία οι περισσότερες από τις συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ έχουν πια ολοκληρωτικά κρυσταλλωθεί, έτσι ώστε στην παρουσία τους, αρχίζει να λειτουργεί στην εντέλεια η οντική ιδιότητα που τα ίδια ονομάζουν «πονηριά». Αποκτούν σιγά-σιγά στην παρουσία τους, συνειδητά ή αυτόματα — και όταν λέω «συνειδητά», αυτό σημαίνει, βέβαια, με το είδος της λογικής που, από πολύ παλιά, μόνο αυτά έχουν — ορισμένες ικανότητες που τα βοηθούν να «εντοπίζουν» τα αδύνατα σημεία του ψυχισμού των ομοίων τους· αυτές οι ικανότητες δημιουργούν σταδιακά μέσα τους δεδομένα που τους επιτρέπουν να νιώθουν, και ίσως ακόμα και να καταλαβαίνουν, την παράδοξη λογική των όντων γύρω τους, κι έτσι σύμφωνα μ’ αυτά τα δεδομένα επινοούν και συνδυάζουν θεωρίες σχετικές με τούτο ή το άλλο ζήτημα. Σαν συνέπεια της σταδιακής ατροφίας, στα περισσότερα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, της οντικής λειτουργίας που ονομάζεται «ενστικτώδης διαίσθηση της κοσμικής αλήθειας» — ατροφίας που στις αφύσικες συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μοναχά τους δημιούργησαν — όταν τύχει να συγκεντρωθούν για να μελετήσουν μία από αυτές τις θεωρίες, παρασύρονται, θέλοντας και μη, και την ενστερνίζονται με όλη τους την παρουσία. |
24.293.Α |
Λοιπόν, παιδί μου, επτά δικούς τους μήνες ύστερα από τον ερχομό μας στην πόλη της Βαβυλώνας, πήγα μια μέρα με τον φίλο μου το Χαμολιναδίρ σ’ ένα, όπως λένε, «επιστημονικό συνέδριο». |
24.293.Α |
Αυτό το «επιστημονικό συνέδριο» είχε οργανωθεί από τα όντα που είχαν κάποτε μεταφερθεί δια της βίας στην πόλη. Επίσης, εκτός από τους σοφούς που ο Πέρσης μονάρχης είχε «αρπάξει» — και τους είχε όλους ξεχάσει από τότε που έπαψε να παθιάζεται με την επιστήμη της «αλχημείας» — συγκεντρώθηκαν και πολλοί σοφοί που ήρθαν με τη θέλησή τους από άλλες κοινότητες, μόνο και μόνο, όπως έλεγαν τότε, «από αγάπη προς την επιστήμη». |
24.293.Α |
Εκείνη την ημέρα, η σειρά των ομιλητών του επιστημονικού συνεδρίου καθορίστηκε με κλήρωση. |
24.293.Α |
Ο φίλος μου ο Χαμολιναδίρ έπρεπε να μιλήσει κι αυτός, και τράβηξε έναν κλήρο. Του έτυχε να μιλήσει πέμπτος. |
24.293.Α |
Πριν από αυτόν, άλλοι ρήτορες παρουσίασαν νέες «θεωρίες» δικής τους επινόησης και άλλοι έκαναν κριτική σε ορισμένες διδασκαλίες, καθιερωμένες ήδη και γνωστές σε όλους τους. |
24.293.Α |
Τελικά ήρθε και η σειρά εκείνου του συμπαθέστατου Ασσύριου. |
24.293.Α |
Ανέβηκε στο «βήμα», όπως λένε, κι αμέσως κάτι άτομα κρέμασαν πάνω από την έδρα μια επιγραφή με τον τίτλο του θέματος για το οποίο θα μιλούσε, γιατί έτσι συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. |
24.293.Α |
Η επιγραφή έλεγε ότι ο ομιλητής διάλεξε να μιλήσει για την «Αστάθεια της Ανθρώπινης Νόησης». |
24.293-4.Α |
Ο γήινος φίλος μου άρχισε να μας εξηγεί ποια ήταν, κατά τη γνώμη του, η δομή του «εγκέφαλου μυελού» του ανθρώπου και σε ποιες περιπτώσεις και με ποιον τρόπο γίνονται αντιληπτές οι διάφορες εντυπώσεις από τους άλλους μυελούς του· έπειτα ξεκαθάρισε ότι μόνο μετά την πραγματοποίηση ενός συγκεκριμένου «συντονισμού» ανάμεσα σε όλους αυτούς τους διάφορους μυελούς εντυπώνεται το σύνολο των αποτελεσμάτων μέσα στον «εγκέφαλο μυελό». |
24.294.Α |
Στην αρχή μιλούσε ήρεμα, αλλά όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο πιο πολύ άναβε από μέσα του, ώσπου ύψωσε πολύ τη φωνή του και, φωνάζοντας πια, άρχισε να κατακρίνει τον ανθρώπινο Νου. |
24.294.Α |
Ταυτόχρονα κατέκρινε, χωρίς καθόλου οίκτο, και το δικό του Νου. |
24.294.Α |
Συνεχίζοντας να φωνάζει, άρχισε να αποδεικνύει με λογικότατο και πειστικότατο τρόπο την αστάθεια και τη μεταβλητότητα του ανθρώπινου Νου, και εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια, πόσο εύκολο είναι να αποδείξεις οτιδήποτε σ’ αυτόν το Νου, και να τον πείσεις για ό,τι θέλεις. |
24.294.Α |
Αν και στις φωνές του γήινου φίλου μου, του Χαμολιναδίρ, ακούγονταν κιόλας οι πρώτοι λυγμοί, παρόλα αυτά, ακόμα και με λυγμούς, συνέχισε τη διάλεξή του: |
24.294.Α |
«Σε κάθε άνθρωπο», είπε, «και φυσικά και σε μένα, όπως και σε οποιονδήποτε άλλον, είναι ευκολότατο να αποδείξεις ό,τι θέλεις· αρκεί να γνωρίζεις ποια ερεθίσματα και ποιους συνειρμούς θα πρέπει να προκαλέσεις μέσα στους διάφορους μυελούς του, για να αποδείξεις τη μια ή την άλλη αλήθεια. «Μπορεί μάλιστα να αποδείξει κανείς ευκολότατα σ’ έναν άνθρωπο ότι ο Κόσμος ολόκληρος, μαζί εννοείται με όλους τους ανθρώπους, δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, πως ο Κόσμος δεν έχει περισσότερη οντότητα και γνησιότητα από τους κάλους των ποδιών μας, ή και μόνο από τον κάλο στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού. Ότι, εκτός από αυτόν τον κάλο, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, ότι όλα τα άλλα είναι φαντασιώσεις, και πάλι, μόνον όσων είναι “ψυχοπαθείς με περικεφαλαία”». |
24.294.Α |
Σ’ αυτό το σημείο της ομιλίας του, ένας υπηρέτης έφερε σ’ εκείνο το συμπαθητικό τρίμυαλο γήινο ον μια κούπα νερό· κι αφού το κατέβασε μονομιάς απ’ την πολλή του δίψα, ξανάρχισε να μιλάει λίγο πιο ήρεμα: |
24.294.Α |
∅ |
24.294.Α |
«Πάρτε εμένα, για παράδειγμα. Δεν είμαι ο οποιοσδήποτε σοφός· σε όλη τη Βαβυλώνα, και σε πολλές άλλες πόλεις, με θεωρούν άνθρωπο με πολλές γνώσεις και μεγάλη σοφία. |
24.294-5.Α |
«Ακολούθησα, μέχρι το τέλος, μια διδασκαλία που ανώτερή της δεν υπάρχει πουθενά σε όλη τη Γη, και ίσως ούτε να υπάρξει ποτέ πια. |
24.295.Α |
«Ε, και τι πρόσφερε στο Νου μου αυτή η ανώτατη ανάπτυξη ως προς το ζήτημα που, εδώ και κανα-δυο χρόνια, κοντεύει να τρελάνει όλους τους Βαβυλώνιους; |
24.295.Α |
«Παρά την ανώτατη ανάπτυξή του, ο Νους μου, κατά τη διάρκεια αυτής της ομαδικής παραφροσύνης που προκλήθηκε από το ζήτημα περί “ψυχής”, δεν μου πρόσφερε τίποτα παραπάνω από “πέντε Παρασκευές την εβδομάδα”. |
24.295.Α |
«Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εξέτασα, με τη μεγαλύτερη προσοχή και τη μεγαλύτερη σοβαρότητα, όλες τις παλιές και πρόσφατες θεωρίες περί “ψυχής”· δεν υπάρχει λοιπόν ούτε μία θεωρία που με το δημιουργό της να μη συμφωνώ κατά βάθος, μια και όλες τους είναι λογικότατα και αληθοφανέστατα διατυπωμένες, και τη λογική και την αληθοφάνειά τους δεν μπορεί παρά να επιδοκιμάζει ο Νους μου. |
24.295.Α |
«Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος έγραψα, αυτά τα χρόνια, μια σοβαρότατη μελέτη πάνω σε τούτο το “ζήτημα για το υπερπέραν”, και σίγουρα, πολλοί από τους παρόντες, έχουν εξοικειωθεί με τη λογική της σκέψης μου· κι επιπλέον, δεν υπάρχει, κατά πάσα πιθανότητα, ούτε ένας ανάμεσά σας που να μη ζηλεύει αυτή τη σκέψη. |
24.295.Α |
«Ταυτόχρονα όμως δηλώνω με εντιμότητα και ειλικρίνεια σε όλους τους παρόντες, ότι, στο “ζήτημα για το υπερπέραν”, εγώ ο ίδιος, παρόλες τις γνώσεις που συσσωρεύτηκαν μέσα μου, δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά “ηλίθιος στο τετράγωνο”. |
24.295.Α |
«Υψώνουμε αυτή τη στιγμή εδώ, μέσα στην πόλη της Βαβυλώνας, έναν διεθνή “πύργο της Βαβέλ”, ελπίζοντας ότι με αυτόν θα ανεβούμε στον ουρανό για να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τι συμβαίνει εκεί πάνω. |
24.295.Α |
«Αυτός ο πύργος χτίζεται από τούβλα που φαινομενικά έχουν την ίδια όψη, αλλά που είναι κατασκευασμένα από τελείως διαφορετικά υλικά. |
24.295.Α |
«Ανάμεσά τους υπάρχουν τούβλα από σίδερο, από ξύλο, από “ζύμη”, ακόμη κι από “πούπουλα”. |
24.295-6.Α |
«Χτίζουμε λοιπόν σήμερα μ’ αυτά τα τούβλα, στη μέση της Βαβυλώνας, έναν πελώριο πύργο, και κάθε άνθρωπος λίγο-πολύ συνειδητός θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι, αργά ή γρήγορα, αυτός ο πύργος σίγουρα θα καταρρεύσει και θα συνθλίψει όχι μόνο τους κατοίκους της Βαβυλώνας, αλλά και ό,τι άλλο περιέχει αυτή η πόλη. |
24.296.Α |
«Καθώς λοιπόν εγώ θέλω να ζήσω και δεν έχω καμιά όρεξη να με συνθλίψει αυτός ο πύργος, φεύγω αμέσως από δω. Εσείς οι άλλοι κάντε ότι θέλετε!» |
24.296.Α |
Τα τελευταία του λόγια τα είπε βαδίζοντας, κι εξαφανίστηκε. Από τότε δεν ξαναείδα ποτέ αυτόν το συμπαθητικό Ασσύριο. |
24.296.Α |
Όπως έμαθα αργότερα, έφυγε για πάντα από την πόλη της Βαβυλώνας, την ίδια μέρα, και εγκαταστάθηκε στη Νινευή, όπου έμεινε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Έμαθα επίσης ότι αυτός ο Χαμολιναδίρ δεν ασχολήθηκε ποτέ πια με «επιστήμες», και ότι πέρασε την υπόλοιπη ζωή του καλλιεργώντας «Τσούνγκαρι» — αυτό που σήμερα το λένε «καλαμπόκι». |
24.296.Α |
Λοιπόν, παιδί μου, η διάλεξη του Χαμολιναδίρ έκανε αμέσως τόσο μεγάλη εντύπωση στα όντα εκεί κάτω, ώστε σχεδόν για έναν ολόκληρο μήνα κυκλοφορούσανε σαν «βρεγμένες γάτες». |
24.296.Α |
Και όποτε συναντιόντουσαν δεν μιλούσαν πια για τίποτε άλλο παρά μόνο για τα διάφορα σημεία της διάλεξης του, τα οποία θυμόντουσαν και επαναλάμβαναν. |
24.296.Α |
Τα επαναλάμβαναν τόσο συχνά, που μερικές εκφράσεις του Χαμολιναδίρ διαδόθηκαν ανάμεσα στα κοινά όντα της Βαβυλώνας και έμειναν παροιμιώδεις. |
24.296.Α |
Ορισμένες από τις εκφράσεις του έφτασαν ακόμη και μέχρι τα σημερινά όντα του πλανήτη Γη· μια από αυτές είναι και η φράση «πύργος της Βαβέλ». |
24.296.Α |
Τα σύγχρονα όντα φαντάζονται τώρα με πολλή σιγουριά, ότι, μια φορά κι έναν καιρό, σ’ εκείνη την πόλη της Βαβυλώνας, χτίστηκε κάποιος πύργος για να μπορέσουν τα όντα να ανεβούν με τα πλανητικά τους σώματα μέχρι το Θεό. |
24.296.Α |
Τα σύγχρονα όντα του πλανήτη Γη λένε ακόμη — κάτι για το οποίο έχουν απόλυτα πεισθεί — ότι κατά τη διάρκεια του χτισίματος εκείνου του «πύργου της Βαβέλ» δημιουργήθηκε σύγχυση σε πολλές γλώσσες. |
24.296-7.Α |
Γενικά, πολλές τέτοιες μεμονωμένες φράσεις, που ειπώθηκαν ή που καθιερώθηκαν από μερικά από τα συνετότερα όντα περασμένων εποχών, έφτασαν μέχρι τα σημερινά όντα του πλανήτη Γη, φράσεις που αφορούσαν κάποιες συγκεκριμένες λεπτομέρειες μιας γενικότερης αντίληψης, τόσο κατά το διάστημα που η Βαβυλώνα ήταν «Κέντρο Πολιτισμού», όσο και σ’ άλλες εποχές. Και οι ευνοούμενοί σου, τους τελευταίους αιώνες, με υλικά μόνο αυτά τα «ψίχουλα», μαγειρεύουν με τον απόλυτα μπερδεμένο νου τους τέτοια «κουραφέξαλα», που θα τα ζήλευε, μα την πίστη μου, και ο Αρχιπανούργος μας ο Εωσφόρος. |
24.297.Α |
Ανάμεσα σε όλες εκείνες τις διδασκαλίες για το υπερπέραν, υπήρξαν δύο που απόκτησαν τους περισσότερους οπαδούς στη Βαβυλώνα· αυτές οι δυο διδασκαλίες δεν είχαν τίποτα το κοινό μεταξύ τους. |
24.297.Α |
Και οι δύο πέρασαν από γενιά σε γενιά, μπερδεύοντας την «υγιή οντική σκέψη» τους, που ήταν αρκετά μπερδεμένη ακόμα και χωρίς αυτές. |
24.297.Α |
Καθώς μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά, οι λεπτομέρειες των δύο διδασκαλιών τροποποιήθηκαν, αλλά οι θεμελιώδεις ιδέες που περιείχαν δεν άλλαξαν, κι έφτασαν αναλοίωτες ως τις μέρες μας. |
24.297.Α |
Η μία από αυτές τις δύο διδασκαλίες, που είχε πολλούς οπαδούς στη Βαβυλώνα, ήταν κάποια από εκείνες τις «δυαδικές διδασκαλίες», και η άλλη, μία από τις «αθεϊστικές»· η πρώτη, λοιπόν, αποδείκνυε ότι «έχουν ψυχή», ενώ η άλλη τόνιζε ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή «δεν έχουν καθόλου ψυχή». |
24.297.Α |
Η «δυαδική» ή «ιδεαλιστική» διδασκαλία διαβεβαίωνε ότι μέσα στο χονδροειδές σώμα του όντος-ανθρώπου υπάρχει ένα σώμα αιθέριο και αόρατο, το οποίο είναι η «ψυχή». |
24.297.Α |
Αυτό το «αιθέριο σώμα» του ανθρώπου είναι αθάνατο, δηλαδή δεν καταστρέφεται ποτέ. |
24.297.Α |
Έλεγε επίσης, ότι αυτό το «αιθέριο σώμα», δηλαδή η «ψυχή», πρέπει να πληρώνει το αντίστοιχο τίμημα για κάθε εκούσια και ακούσια ενέργεια του «υλικού σώματος», και ότι κάθε άνθρωπος, από τη γέννηση του κιόλας, αποτελείται από αυτά τα δύο σώματα, δηλαδή από το «υλικό σώμα» και από την «ψυχή». |
24.297.Α |
Έλεγε ακόμα ότι μόλις γεννηθεί ένας άνθρωπος, δύο αόρατα «πνεύματα» αμέσως κουρνιάζουν στους ώμους του. |
24.297.Α |
Στον δεξί του ώμο κάθεται το «πνεύμα του καλού», το οποίο ονομάζεται «άγγελος», και στον αριστερό του ώμο το άλλο πνεύμα, το «πνεύμα του κακού», που ονομάζεται «διάβολος». |
24.298.Α |
Από την πρώτη μέρα της ζωής του, αυτά τα πνεύματα, το πνεύμα του καλού και το πνεύμα του κακού, σημειώνουν στα «κατάστιχά» τους όλες τις εκδηλώσεις του ανθρώπου· αυτό που κάθεται πάνω στον δεξί ώμο σημειώνει εκείνες που ονομάζονται «καλές εκδηλώσεις», ή «καλές πράξεις», και το πνεύμα που κάθεται πάνω στον αριστερό ώμο, τις «κακές». |
24.298.Α |
Μέσα στα καθήκοντα των δύο αυτών πνευμάτων είναι να παρακινούν και να υποχρεώνουν τον άνθρωπο να εκδηλώνεται με πράξεις από αυτές που βρίσκονται στις αντίστοιχες δικαιοδοσίες τους. |
24.298.Α |
Το πνεύμα στα δεξιά, προσπαθεί συνέχεια να καταφέρει τον άνθρωπο να αποφύγει εκείνες τις πράξεις που βρίσκονται στη δικαιοδοσία του αντίθετου πνεύματος, και να κάνει όσο το δυνατό περισσότερες πράξεις από αυτές που ανήκουν στη δικιά του δικαιοδοσία. |
24.298.Α |
Και το πνεύμα στα αριστερά, κάνει τα ίδια, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. |
24.298.Α |
Έλεγε ακόμα, εκείνη η παράξενη διδασκαλία, ότι τα δύο αντίπαλα πνεύματα παλεύουν συνέχεια μεταξύ τους, και ότι το καθένα τους «βάζει τα δυνατά του», ώστε ο άνθρωπος να εκτελεί όλο και περισσότερες από τις πράξεις που ανήκουν στη δικαιοδοσία του. |
24.298.Α |
Όταν πεθάνει ο άνθρωπος, τα πνεύματα εγκαταλείπουν το υλικό του «σώμα» επάνω στη Γη, και ανυψώνουν την «ψυχή» του προς το «Θεό», ο οποίος υπάρχει κάπου ψηλά «μέσα στους ουρανούς». |
24.298.Α |
Εκεί ψηλά «μέσα στους ουρανούς», ο «Θεός» κάθεται, περιτριγυρισμένος από τους πιστούς του αγγέλους και αρχαγγέλους· και μπροστά του κρέμεται μια «ζυγαριά». |
24.298.Α |
Στις δύο πλευρές της ζυγαριάς στέκονται τα «πνεύματα υπηρεσίας». Στη δεξιά μεριά στέκονται τα πνεύματα που ονομάζονται «υπηρέτες του Παράδεισου» — αυτοί είναι οι «άγγελοι» — και στην αριστερή μεριά, οι «υπηρέτες της Κόλασης» — που είναι οι «διάβολοι». |
24.298-9.Α |
Τα πνεύματα που κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου κάθονται πάνω στους ώμους του, οδηγούν μετά το θάνατο την «ψυχή» του στο «Θεό»· ο «Θεός» παίρνει τότε στα χέρια του τα «κατάστιχα», στα οποία καταχωρήθηκαν σημειώσεις για όλες του τις πράξεις, και τα ακουμπάει πάνω στους δίσκους της ζυγαριάς. |
24.299.Α |
Πάνω στο δεξί δίσκο ακουμπάει το τετράδιο του αγγέλου και πάνω στον αριστερό δίσκο το τετράδιο του διαβόλου· και, ανάλογα με το ποιος δίσκος θα γείρει προς τα κάτω, ο «Θεός» διατάζει τα πνεύματα υπηρεσίας που στέκονται στην αντίστοιχη πλευρά να αναλάβουν αυτή την «ψυχή». |
24.299.Α |
Προς τη μεριά των πνευμάτων υπηρεσίας που στέκονται δεξιά, βρίσκεται ένας τόπος που λέγεται «Παράδεισος». |
24.299.Α |
Αυτό το μέρος έχει απερίγραπτη ομορφιά και μεγαλοπρέπεια. Ο «Παράδεισος» ξεχειλίζει από θεϊκά φρούτα, καθώς και από αναρίθμητα λουλούδια με διάφορα αρώματα. Ο αέρας αντηχεί συνέχεια από τους γοητευτικούς ήχους των τραγουδιών των Χερουβείμ και από τη μουσική των Σεραφείμ. Στη διδασκαλία αυτή γινότανε λόγος και για πολλά άλλα θαυμαστά, που τα εξωτερικά τους αποτελέσματα μπορούσαν, σύμφωνα με τις αφύσικες αντιλήψεις και προσλήψεις που έγιναν έμφυτες στα όντα εκείνου του αλλόκοτου πλανήτη, να τους δώσουν αυτό που λένε «μεγάλη ικανοποίηση», δηλαδή την ικανοποίηση αναγκών που είναι εγκληματικές για τρίμυαλα όντα, και που το σύνολό τους απόβαλε από την παρουσία τους, χωρίς εξαίρεση, όλα όσα ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ είχε εναποθέσει μέσα τους, και που είναι απαραίτητα σε κάθε τρίμυαλο όν. |
24.299.Α |
Κάτω από τον έλεγχο των πνευμάτων υπηρεσίας που στέκονται στα αριστερά της ζυγαριάς, δηλαδή των διαβόλων, βρίσκεται, σύμφωνα μ’ εκείνη τη βαβυλωνιακή διδασκαλία, αυτό που ονομάζουν «Κόλαση». |
24.299.Α |
Όσο για την Κόλαση, έλεγε ότι είναι ένας τόπος χωρίς ίχνος βλάστησης, όπου βασιλεύει συνέχεια αφάνταστη ζέστη κι όπου δεν μπορεί κανείς να βρει ούτε μια σταγόνα νερό. |
24.299.Α |
Στην Κόλαση ακούγονται ασταμάτητα οι ήχοι μιας φριχτής «κακοφωνίας» και λυσασμένες «βρισιές». |
24.299.Α |
Παντού βρίσκονται κάθε είδους όργανα βασανιστηρίων, από «σχάρα» και «τροχό» μέχρι και μηχανές που κομματιάζουν τα σώματα και τα πασπαλίζουν αυτόματα με αλάτι — και πολλά άλλα παρόμοια. |
24.299-300.Α |
Η βαβυλωνιακή ιδεαλιστική διδασκαλία εξηγούσε λεπτομερέστατα ότι, για να πάει η «ψυχή» του ανθρώπου στον «Παράδεισο», έπρεπε αυτός πάνω στη Γη να προσπαθεί ασταμάτητα και να δίνει όσο το δυνατό περισσότερο υλικό για το «κατάστιχο» του πνεύματος-αγγέλου που κάθεται στον δεξί του ώμο. Αλλιώς, θα μαζευόταν περισσότερο υλικό στις σημειώσεις του πνεύματος που κάθεται πάνω στον αριστερό του ώμο, και η «ψυχή» του ανθρώπου θα έπεφτε έτσι οπωσδήποτε σ’ εκείνη την τρομερή «Κόλαση». |
24.300.Α |
Εκείνη τη στιγμή, ο Χασίν, μην μπορώντας πια να κρατηθεί, διέκοψε ξαφνικά τον Βεελζεβούλ με τα παρακάτω λόγια: |
24.300.Α |
— Και ποιες εκδηλώσεις τους θεωρούσαν καλές, και ποιες κακές; |
24.300.Α |
Ο Βεελζεβούλ κοίταξε τον εγγονό του μ’ ένα παράξενο βλέμμα και, κουνώντας το κεφάλι του, είπε: |
24.300.Α |
Για να μπορούν να διαχωρίζουν τις οντικές εκδηλώσεις σ’ αυτές που, στον πλανήτη σου, θεωρούνται καλές ή κακές, υπήρχαν ανέκαθεν, από τα αρχαιότατα χρόνια ως τις μέρες μας, δύο ανεξάρτητες αντιλήψεις που δεν είχαν τίποτα το κοινό μεταξύ τους, και οι οποίες μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά. |
24.300.Α |
Η πρώτη από αυτές τις αντιλήψεις υπάρχει και μεταβιβάζεται εκεί κάτω μόνο ανάμεσα σε όντα όπως εκείνα που κάποτε ήταν μέλη της εταιρίας Αχαλντάν στην ήπειρο της Ατλαντίδος, και όπως εκείνα που, αρκετούς αιώνες αργότερα, μετά τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή διαταραχή απέκτησαν στη συνολική τους παρουσία, αν και με διαφορετικό τρόπο, σχεδόν τα ίδια δεδομένα, και ονομάζονταν «μύστες». |
24.300.Α |
Η πρώτη αντίληψη υπάρχει εκεί κάτω, με την ακόλουθη διατύπωση: |
24.300.Α |
«Κάθε ανθρώπινη πράξη είναι καλή, με την αντικειμενική σημασία της λέξης, όταν την εκτελεί κανείς σύμφωνα με τη συνείδηση του· και κάθε πράξη είναι κακή, αν αργότερα πρόκειται να νιώσει γι’ αυτήν “τύψεις”. |
24.300.Α |
Η δεύτερη αντίληψη εμφανίστηκε λίγο μετά τη «σοφή επινόηση» του μεγάλου αυτοκράτορα Κονιουτσιόν και, περνώντας από γενιά σε γενιά μέσω των συνηθισμένων όντων εκεί κάτω, διαδόθηκε σιγά-σιγά σε όλο σχεδόν τον πλανήτη σου με το όνομα «ηθική». |
24.300-1.Α |
Αξίζει να προσέξεις μία από τις ιδιομορφίες που η «ηθική» αυτή απόκτησε εκεί κάτω, αμέσως μόλις εμφανίστηκε, και που τελικά συγχωνεύτηκε μαζί της. |
24.301.Α |
Το ποια ακριβώς είναι αυτή η ιδιομορφία της γήινης «ηθικής», εύκολα μπορείς να το φανταστείς και να το καταλάβεις αν σου πω ότι διαθέτει, μέσα κι έξω, εκείνη τη «μοναδική ιδιότητα» η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό ενός όντος που ονομάζεται «χαμαιλέων». |
24.301.Α |
Η παραξενιά και η πρωτοτυπία σ’ αυτή την ιδιομορφία της «ηθικής» — και κυρίως της σύγχρονης «ηθικής» — είναι ότι η λειτουργία της εξαρτάται αυτόματα και ολοκληρωτικά από τις διαθέσεις των «τοπικών αρχών»· διαθέσεις που κι αυτές με τη σειρά τους εξαρτώνται αυτόματα από την κατάσταση των τεσσάρων πηγών επιρροής που υπάρχουν εκεί κάτω, και που ονομάζονται «πεθερά», «χώνεψη», «τσιγαράκι», και «παραδάκι». |
24.301.Α |
Η δεύτερη βαβυλωνιακή διδασκαλία, η οποία είχε πολλούς οπαδούς και η οποία, περνώντας από γενιά σε γενιά, έχει κι αυτή φτάσει ως τους σημερινούς ευνοουμένους σου, ήταν μία από τις «αθεϊστικές» διδασκαλίες του καιρού της. |
24.301.Α |
Αυτή η διδασκαλία των γήινων Χασναμουσιανών υποψηφίων εκείνης της εποχής επαναλάμβανε «κατά κόρον» ότι δεν υπάρχει κανένας «Θεός» στον κόσμο, κι ακόμη περισσότερο καθόλου «ψυχή» στον άνθρωπο, και ότι επομένως όλες οι σκέψεις και οι συζητήσεις σχετικά με την «ψυχή», ήταν λίγο-πολύ παραληρήματα ονειροπαρμένων ασθενών. |
24.301.Α |
Στη συνέχεια υποστήριζε ότι στον κόσμο δεν υπάρχει παρά ένας κάποιος μηχανικός νόμος, στα πλαίσια του οποίου κάθε υπαρκτό πράγμα περνά από τη μια μορφή στην άλλη, δηλαδή ότι τα αποτελέσματα τα οποία ξεκινούν από ορισμένες προγενέστερες αιτίες μετασχηματίζονται σταδιακά για να γίνουν οι αιτίες μεταγενέστερων αποτελεσμάτων. |
24.301.Α |
Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν είναι παρά αποτέλεσμα κάποιας προγενέστερης αιτίας, και πρέπει, με τη σειρά του κι αυτός, να γίνει αιτία για μεταγενέστερα αποτελέσματα. |
24.301.Α |
Η διδασκαλία αυτή έλεγε επίσης, ότι κάθε «υπερφυσικό» φαινόμενο, ακόμα κι αν μπορούσε πραγματικά να το νιώσει η πλειοψηφία των ανθρώπων, ήταν απλώς και μόνο ένα από τα αποτελέσματα που προέρχονται από αυτόν το μηχανικό νόμο. |
24.302.Α |
Η πλήρης κατανόηση αυτού του νόμου από τον καθαρό Νου εξαρτάται από την προοδευτική, αμερόληπτη και εξαντλητική εξοικείωση του με τις διάφορες λεπτομέρειες του, οι οποίες μπορούν να αποκαλυφθούν στον καθαρό Νου ανάλογα με την ανάπτυξη του. |
24.302.Α |
Όσο για τον ανθρώπινο Νου, αυτός δεν είναι παρά το σύνολο των εντυπώσεων που δέχεται, οι οποίες του δίνουν λίγο-λίγο τα στοιχεία για συγκρίσεις, συλλογισμούς και συμπεράσματα. |
24.302.Α |
Το αποτέλεσμα αυτού του συνόλου των δεδομένων του δίνει πολλές πληροφορίες για τα διάφορα γεγονότα που επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα γύρω του, πληροφορίες που χρησιμεύουν με τη σειρά τους, μέσα στο σύνολο του ανθρώπινου οργανισμού, σαν υλικό για να μπορεί να σχηματίζει μέσα του καθορισμένες πεποιθήσεις. Όλα αυτά συγκροτούν τον ανθρώπινο Νου, δηλαδή τον δικό του υποκειμενικό ψυχισμό. |
24.302.Α |
Ό,τι κι αν έλεγαν αυτές οι δύο διδασκαλίες περί «ψυχής», και όποια ολέθρια μέσα κι αν είχαν χρησιμοποιήσει εκείνοι οι «σοφοί» που συγκεντρώθηκαν εκεί κάτω από όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, για να μετατρέψουν σταδιακά το Νου των μελλοντικών τους απογόνων σε «αληθινό μύλο που αλέθει κουραφέξαλα», μικρό θα ήταν το κακό· η αντικειμενική όμως φρίκη βρίσκεται στο γεγονός ότι απ’ όλα αυτά προήλθαν μεγάλα κακά, όχι μόνο για τους απογόνους τους, αλλά και για καθετί που υπάρχει. |
24.302-3.Α |
Γεγονός είναι πως, κατά τη διάρκεια εκείνης της μεγάλης «πνευματικής ανακατωσούρας» στην πόλη της Βαβυλώνας, αφού απέκτησαν στις παρουσίες τους, με τις συλλογικές «αμπελοφιλοσοφίες» τους, πολλά δεδομένα για Χασναμουσιανές εκδηλώσεις — πέρα από αυτά που ήδη είχαν — και αφού διασκορπίστηκαν για να επιστρέψουνε πια στους τόπους τους, άρχισαν να διαδίδουν παντού, ασφαλώς ασυνείδητα, σαν κολλητικά μικρόβια, όλες εκείνες τις ιδέες, που το σύνολό τους έμελλε τελικά να καταστρέψει τα τελευταία υπολείμματα, ως και τα ίχνη ακόμα, όλων των αποτελεσμάτων των Άγιων Εργασιών του Αγιότατου Ασιάτα Σεϊμάς. Των Άγιων Εργασιών που εκείνος «υπόμεινε συνειδητά» και που σκόπιμα είχε πραγματοποιήσει, για να δημιουργήσει γύρω τους ειδικές εξωτερικές συνθήκες συνηθισμένες οντικής ύπαρξης, που μόνο μέσα σ’ αυτές θα μπορούσαν να εξαφανίσουν σταδιακά από την παρουσία τους τις ολέθριες συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, έτσι ώστε στη θέση τους να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν τις ιδιότητες που αρμόζουν στην παρουσία κάθε τρίμυαλου όντος, παρουσία της οποίας το σύνολο αποτελεί ακριβή εικόνα του Σύμπαντος. |
24.303.Α |
Ένα άλλο αποτέλεσμα που είχαν οι διάφορες «αμπελοφιλοσοφίες» στις οποίες επιδόθηκαν τότε τα «σοφά» όντα της Γης στην πόλη της Βαβυλώνας, αναφορικά με το ζήτημα περί «ψυχής», ήταν ότι, λίγο μετά την πέμπτη μου παραμονή στην επιφάνεια του πλανήτη σου, το προσωρινό Κέντρο Πολιτισμού τους, η ασύγκριτη κι αληθινά μεγαλόπρεπη Βαβυλώνα, με τη σειρά της, «σαρώθηκε ολοκληρωτικά από το πρόσωπο της Γης», όπως λένε εκεί κάτω. |
24.303.Α |
Και καταστράφηκε όχι μόνον η πόλη της Βαβυλώνας, αλλά και καθετί που είχαν αποκτήσει και πραγματοποιήσει τα όντα που είχαν υπάρξει εκεί πολλούς αιώνες πριν. |
24.303.Α |
Για να ’μαστε δίκαιοι, πρέπει να σου πω ότι η κυριότερη πρωτοβουλία για την καταστροφή των Άγιων Εργασιών του Ασιάτα Σεϊμάς δεν προερχόταν από τους γήινους σοφούς που είχαν τότε μαζευτεί στην πόλη της Βαβυλώνας, αλλά από τις επινοήσεις ενός «σοφού» όντος, γνωστότατου εκεί κάτω, που έζησε στην ήπειρο της Ασίας πολλούς αιώνες πριν από τα βαβυλωνιακά αυτά γεγονότα, και το οποίο ονομαζόταν «Λεντροχαμσανίν»· αυτό το ον που το ανώτερο μέρος του — είχε επενδυθεί σε μια συγκεκριμένη ενότητα, και είχε τελειοποιηθεί μέχρι την απαιτούμενη βαθμίδα του αντικειμενικού Νου, κατάντησε τελικά να γίνει ένα από εκείνα τα τριακόσια δεκατρία «Αιώνια Χασναμουσιανά Άτομα» που υπάρχουν ακόμα και σήμερα σ’ έναν μικρό πλανήτη που ονομάζεται «Εξιλέωση». |
24.303.Α |
Θα σου μιλήσω και γι’ αυτόν τον Λεντροχαμσανίν, γιατί οι πληροφορίες που θα σου δώσω για το άτομο του θα σου είναι πολύ χρήσιμες για να καταλάβεις τον αλλόκοτο ψυχισμό των τρίμυαλων όντων που υπάρχουν σ’ εκείνο τον παράξενο και μακρινό πλανήτη. |
24.303-4.Α |
Θα σου μιλήσω όμως γι’ αυτόν τον Λεντροχαμσανίν, μόνο αφού σου μεταδώσω όλες τις πληροφορίες σχετικά με τον Αγιότατο Ασιάτα Σεϊμάς, επειδή οι πληροφορίες αυτές που αφορούν αυτό το τώρα ήδη Παναγιότατο Άτομο, τον Ασιάτα Σεϊμάς, και τις δραστηριότητες του στον πλανήτη σου, είναι σημαντικότατες και πολυτιμότατες για να καταλάβεις με βαθύτερο και ουσιοδέστερο τρόπο την ιδιομορφία του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που τόσο σ’ ενδιαφέρουν και που αναπαράγονται στον πλανήτη Γη. |