Χότζας

Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος	Χότζας
	1 Η αφύπνιση της σκέψης
1.37.Α	Κάθε πρωί, πήγαινε μέχρι το σκοινί που ελευθέρωνε τον ατμό και έκανε τη σειρήνα να σφυρίζει, και πριν το τραβήξει, κουνώντας με σοβαρότητα από δω κι από κει τα χέρια του σαν Χότζας από τον μιναρέ, φώναζε δυνατά:
	31 Η έκτη και τελευταία παραμονή του Βεελζεβούλ στην επιφάνεια της Γης
31.110.Β	Αυτή η καινούργια επινόηση τους, η «Εσπεράντο», δεν μπορεί να φανεί χρήσιμη ούτε στις κότες του αξιοσέβαστου Χότζα μας, όταν του διηγούνται τα ξεκαρδιστικά ανέκδοτα τους.
	34 Ο Βεελζεβούλ στη Ρωσία
34.165.Β	Πριν φτάσω στο Ισπαχάν, έμαθα ότι ο σεβάσμιος Χότζας είχε φύγει για την πόλη Ταλαγιαλτνικούμ για να επισκεφτεί το γαμπρό της μεγαλύτερης κόρης του νονού του.
34.165.Β	Χωρίς να πει λέξη, ο σοφός Χότζας, σηκώθηκε με κόπο, και, πιάνοντας με από το χέρι, με οδήγησε στην άκρη της ταράτσας· εκεί, κλείνοντας πονηρά το αριστερό του μάτι, έστρεψε την προσοχή μου στη μεγάλη «έφιππη πομπή» που περνούσε ολοταχώς και που την αποτελούσαν κυρίως, όπως έμαθα αργότερα, κάτι όντα που ονομάζονται «Κοζάκοι», τα οποία ανήκουν στη μεγάλη κοινότητα της Ρωσίας.
34.166.Β	Όταν η έφιππη πομπή εξαφανίστηκε, ο Χότζας είπε πρώτα το αγαπημένο του ρητό: «Είναι καλό αν σου βγήκε σε καλό. Μην το κάνεις αν δε συμφέρει!» και, πετώντας το συνηθισμένο του επιφώνημα, κάτι σαν το «Ζρρτ!!», ξαναγύρισε στη θέση του και με κάλεσε να κάνω το ίδιο· έπειτα σκαλίζοντας τα αναμμένα ξυλοκάρβουνα του «Καλιάν» του άφησε ένα βαθύ στεναγμό και απήγγειλε το παρακάτω ελαφρώς χλευαστικό λογύδριο, το οποίο όπως πάντα, δεν ήταν εύκολα κατανοητό:
34.166.Β	«Τώρα δα πέρασε, συνοδευόμενος από πολλές “γαλοπούλες ράτσας”, ένας ντόπιος “κόρακας”, “σπουδαίος” βέβαια, κι από υψηλά κλιμάκια, αλλά ήδη μαδημένος και αρκετά σταφιδιασμένος.
	42 Ο Βεελζεβούλ στην Αμερική
42.143.Γ	«Σύμφωνα με τις εξηγήσεις που μου έδωσε μια μέρα ο θείος μου ο μουλάς — τον οποίο όλοι γύρω του τον φώναζαν πίσω από την πλάτη του “μουλά της παλιάς σχολής” — εδώ και δύο ή τρεις αιώνες, οι άνδρες, για λόγους που εξαρτιόνταν προφανώς από ορισμένους ανώτερους παγκόσμιους νόμους, επιχείρησαν παντού σχεδόν πάνω στη Γη, και κυρίως στα μέρη μας, στην Ασία, πολέμους πιο βίαιους απ’ ό,τι συνήθως, ενώ ταυτόχρονα το θρησκευτικό αίσθημα αδυνάτιζε σαφώς στους περισσότερους, σε σημείο να εξαφανιστεί τελείως από ορισμένους ανάμεσά τους.
42.145.Γ	«Τώρα που αγγίξαμε αυτό το θέμα, επιτρέψτε μου, αγαπητέ γιατρέ, να κάνω μια μικρή παρέκβαση και να παραθέσω τους σοφούς και ενδιαφέροντες συλλογισμούς του θείου μου, του μουλά, σχετικά με τις αιτίες αυτής της μάστιγας του σύγχρονου πολιτισμού.
42.145.Γ	«Μια μέρα που συζητούσαμε οι δυο μας, μέσα στο Ραμαζάνι, περιμένοντας το κάλεσμα του μουλά της γειτονιάς μας που θα ανάγγελνε την ώρα του γεύματος, αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτήν την ανθρώπινη “μάστιγα”, και τότε ο θείος μου μου είπε ανάμεσα σε άλλα:
	43 Ο Βεελζεβούλ εκθέτει τις απόψεις του για την περιοδική διαδικασία αμοιβαίας καταστροφής των ανθρώπων
43.249-50.Γ	Όσο για τα κτίρια του τρίτου είδους, εκείνα που ονομάζονταν «Ανοροπαριονοκίμα», χτίζονταν, όπως σου το είπα, για τα όντα που ανήκαν στο λεγόμενο τότε «μεσαίο φύλο» και ο Ναστραντίν Χότζας τα είχε κάποτε ονομάσει «quid pro quo» ή «ούτε το ένα ούτε το άλλο».
43.250.Γ	Από τα όντα του «μεσαίου φύλου», άλλα ήταν αρσενικού και άλλα θηλυκού φύλου.
43.250.Γ	Ήταν όντα που, για διάφορους λόγους, δεν είχαν πια τη δυνατότητα ούτε να τελειοποιηθούν ούτε να υπηρετήσουν τη φύση, ή, όπως λέει σ’ ένα από τα αποφθέγματά του ο καλός μας Ναστραντίν Χότζας, δεν ήταν «ούτε ρομφαία για άγγελο, ούτε πηρούνα για διάβολο».
43.250.Γ	Μέσα σ’ εκείνα τα κτίρια απομόνωναν για ορισμένο χρόνο τα αρσενικά όντα, που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, είχαν στερηθεί κάθε δυνατότητας συνειδητού διαλογισμού, και τα όντα θηλυκού φύλου που δεν είχαν ποτέ τους εμμηνόρροια, ή στα οποία ή εμμηνόρροια γινόταν ακανόνιστα, ή ακόμα τις γυναίκες που για ορισμένες περιόδους μεταβάλλονταν, υπό την επιρροή των γεννητικών τους πόθων, «Χανεομένες», όπως τις έλεγαν εκεί, ή σύμφωνα με την έκφραση του αγαπητού μας Χότζα, «σε πραγματικές φοράδες στην αρχή της άνοιξης».
43.250.Γ	Τα όντα της ηπείρου Ατλαντίδος ήταν τότε εξοικειωμένα με ορισμένα συμπτώματα, συγκεκριμένα και πολύ παράδοξα, σύμφωνα με τα οποία αναγνώριζαν τέτοια όντα, για να τα απομονώνουν μέσα στα Ανοροπαριονοκίμα.

Σχετικοί Όροι