| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | Νταρτχελκλουστνιανή |
|---|---|
30 Η Τέχνη |
|
30.63-4.Β |
Πάνω στον «καθρέφτη της πραγματικότητας», ή «σκηνή», πρώτα ανέβαιναν πάντα δύο από τους συμμετέχοντες· συνήθως, ο ένας απ’ αυτούς έμενε στην αρχή όρθιος και ακίνητος για λίγη ώρα, σαν να έστηνε αυτί στην ίδια του την «Νταρτχελκλουστνιανή» κατάσταση, ή, όπως λένε ακόμα καμιά φορά, στη συνολική κατάσταση του δικού του «συνειρμικού ψυχικού συναισθήματος». |
30.64.Β |
Ενώ αφουγκραζόταν τον εαυτό του έτσι, ο Νους του αντιλαμβανόταν ότι το σύνολο των συνειρμικών του συναισθημάτων είχε πάρει, ας πούμε, τη μορφή μιας ασυγκράτητης επιθυμίας να δώσει ένα χαστούκι σε κάποιο ον, του οποίου η θέα και μόνο χρησίμευε πάντα σαν αφετηρία για συνειρμούς από ορισμένες σειρές εντυπώσεων, που είχαν ήδη παγιωθεί μέσα του, και που προκαλούσαν πάντοτε στο συνολικό ψυχισμό του δυσάρεστα συναισθήματα που πλήγωναν το δικό του αίσθημα της «συνειδητότητας του εαυτού». |
30.64.Β |
Ας υποθέσουμε ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα παράγονταν μέσα του κάθε φορά που έβλεπε έναν απ’ αυτούς που τότε τους έλεγαν «Τροντοχαχούνες», ένα είδος υπαλλήλων που τα σύγχρονα όντα ονομάζουν «χωροφύλακες». |
30.64.Β |
Όταν ξεκαθάριζε στο Νου του η «Νταρτχελκλουστνιανή» ψυχική του κατάσταση και τάση, αντιλαμβανόταν συνάμα απόλυτα, ότι, με τις συνθήκες της εξωτερικής δημόσιας ζωής, ποτέ δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως την τάση του· εξάλλου, έχοντας ήδη τελειοποιηθεί ως προς το Νου, και αναγνωρίζοντας, την εξάρτηση του από την αυτόματη λειτουργία των άλλων μερών της συνολικής του παρουσίας, καταλάβαινε σαφώς ότι από την ικανοποίηση αυτής της παρόρμησης εξαρτιόταν η εκπλήρωση ενός οντικού χρέους σημαντικότατου για το περιβάλλον του. Με τέτοιες σκέψεις, αποφάσιζε τότε να ικανοποιήσει την επιτακτική του τάση όσο καλύτερα μπορούσε και να προξενήσει τουλάχιστον σε τούτον τον «Τροντοχαχούνα» μια «ηθική βλάβη», που θα του προκαλούσε συνειρμούς ιδιαίτερα δυσάρεστης φύσης. |
30.64.Β |
Με αυτή λοιπόν την πρόθεση γυρνούσε προς τον άλλο σοφό, ο οποίος είχε βγει μαζί του στη σκηνή, και, αντιμετωπίζοντας τον σαν «Τροντοχαχούνα», του έλεγε: |
30.64-5.Β |
«Ρε-συ!… Δε-την-έμαθες-ακόμα-τη-δουλειά-σου; Δε-βλέπεις-ότι-εκεί-πέρα-…» Στο σημείο αυτό έδειχνε με το δάκτυλο του προς την κατεύθυνση μιας άλλης αίθουσας της λέσχης όπου στέκονταν οι υπόλοιποι από όσους θα έπαιρναν μέρος στην επίδειξη της ημέρας, και συνέχιζε: «…να-εκεί-πέρα-δύο-συμπολίτες-μας-ένας-«στρατιώτης»-κι-ένας-«τσαγκάρης»-δέρνονται-στη-μέση-του-δρόμου-και-διαταράσσουν-τη-δημόσια-τάξη; Κι εσύ-όλη-αυτή-την-ώρα-ένας-Θεός-ξέρει-τι-φαντάζεσαι-ότι-είσαι-και-κορδώνεσαι-λοξοκοιτάζοντας-τις-περαστικές-γυναίκες-των-σεβαστών-και-εντίμων-κατοίκων-της-πόλης! «Τώρα-θα-δεις-ανεπρόκοπε!-Θα-σε-αναφέρω-στον-αρχίατρο-το-αφεντικό-μου-και-οι-ανώτεροί-σου-θα-πληροφορηθούν-την-αδιαφορία-σου-και-την-ανεπάρκειά-σου-στην-άσκηση-των-καθηκόντων-σου!» |
30.65.Β |
Τη στιγμή ακριβώς που ο σοφός ομιλητής έλεγε τυχαία ότι το αφεντικό του είναι γιατρός, έπαιρνε το ρόλο ενός γιατρού, ενώ ο δεύτερος σοφός έπαιρνε το ρόλο του «χωροφύλακα»· αυτός καλούσε τότε αμέσως απ’ την άλλη αίθουσα δύο ακόμα από τους συμμετέχοντες σοφούς, οι οποίοι έπαιρναν αντιστοίχως τους ρόλους του «τσαγκάρη» και του στρατιώτη». |
30.65.Β |
Ο λόγος που οι δύο σοφοί έπρεπε να πάρουν τους ρόλους του «στρατιώτη» και του «τσαγκάρη», και να εκδηλώνονται ίδια κι απαράλλαχτα σαν τέτοιοι, ήταν αποκλειστικά και μόνο επειδή ο πρώτος σοφός, υπακούοντας στην Νταρτχελκλουστνιανή του κατάσταση, μόλις ανάλαβε το ρόλο του γιατρού, τους έδωσε αυτό το χαρακτηρισμό. |