| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | Τροντοχαχούνα |
|---|---|
30 Η Τέχνη |
|
30.63.Β |
Και τώρα, παιδί μου, για να σχηματίσεις μια σαφή εικόνα των επιδείξων στις οποίες μου άρεσε να παρευρίσκομαι κάθε Σάββατο, για να ξεκουράζομαι από την έντονη δραστηριότητα που ανέπτυσσα τότε, θα σου διηγηθώ το πώς οι μυστηριακοί αυτοί σοφοί μιμούνταν μπροστά στα άλλα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού τα κάθε είδους οντικά συναισθήματα ή τις εκδηλώσεις που ξετυλίγονταν ανάλογα με τη ροή των συνειρμών, κι από τα οποία διάλεγαν στοιχεία για τα μελλοντικά μυστήρια. |
30.63.Β |
Για τις επιδείξεις τους αυτές είχαν κατασκευάσει, σε μία από τις μεγάλες αίθουσες της λέσχης, ένα υπερυψωμένο επίπεδο που το ονόμασαν «καθρέφτη της πραγματικότητας»· τα όντα των μεταγενεστέρων εποχών, στα οποία κατά τύχη μεταδόθηκαν κάποιες πληροφορίες γι’ αυτούς τους Βαβυλώνιους μυστηριακούς σοφούς και τα οποία βάλθηκαν να τους μιμούνται και να κάνουν δήθεν τα ίδια, ονόμασαν αυτό το είδος της κατασκευής, και το ονομάζουν ακόμα και σήμερα, «σκηνή». |
30.63-4.Β |
Πάνω στον «καθρέφτη της πραγματικότητας», ή «σκηνή», πρώτα ανέβαιναν πάντα δύο από τους συμμετέχοντες· συνήθως, ο ένας απ’ αυτούς έμενε στην αρχή όρθιος και ακίνητος για λίγη ώρα, σαν να έστηνε αυτί στην ίδια του την «Νταρτχελκλουστνιανή» κατάσταση, ή, όπως λένε ακόμα καμιά φορά, στη συνολική κατάσταση του δικού του «συνειρμικού ψυχικού συναισθήματος». |
30.64.Β |
Ενώ αφουγκραζόταν τον εαυτό του έτσι, ο Νους του αντιλαμβανόταν ότι το σύνολο των συνειρμικών του συναισθημάτων είχε πάρει, ας πούμε, τη μορφή μιας ασυγκράτητης επιθυμίας να δώσει ένα χαστούκι σε κάποιο ον, του οποίου η θέα και μόνο χρησίμευε πάντα σαν αφετηρία για συνειρμούς από ορισμένες σειρές εντυπώσεων, που είχαν ήδη παγιωθεί μέσα του, και που προκαλούσαν πάντοτε στο συνολικό ψυχισμό του δυσάρεστα συναισθήματα που πλήγωναν το δικό του αίσθημα της «συνειδητότητας του εαυτού». |
30.64.Β |
Ας υποθέσουμε ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα παράγονταν μέσα του κάθε φορά που έβλεπε έναν απ’ αυτούς που τότε τους έλεγαν «Τροντοχαχούνες», ένα είδος υπαλλήλων που τα σύγχρονα όντα ονομάζουν «χωροφύλακες». |
30.64.Β |
Όταν ξεκαθάριζε στο Νου του η «Νταρτχελκλουστνιανή» ψυχική του κατάσταση και τάση, αντιλαμβανόταν συνάμα απόλυτα, ότι, με τις συνθήκες της εξωτερικής δημόσιας ζωής, ποτέ δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως την τάση του· εξάλλου, έχοντας ήδη τελειοποιηθεί ως προς το Νου, και αναγνωρίζοντας, την εξάρτηση του από την αυτόματη λειτουργία των άλλων μερών της συνολικής του παρουσίας, καταλάβαινε σαφώς ότι από την ικανοποίηση αυτής της παρόρμησης εξαρτιόταν η εκπλήρωση ενός οντικού χρέους σημαντικότατου για το περιβάλλον του. Με τέτοιες σκέψεις, αποφάσιζε τότε να ικανοποιήσει την επιτακτική του τάση όσο καλύτερα μπορούσε και να προξενήσει τουλάχιστον σε τούτον τον «Τροντοχαχούνα» μια «ηθική βλάβη», που θα του προκαλούσε συνειρμούς ιδιαίτερα δυσάρεστης φύσης. |
30.64.Β |
Με αυτή λοιπόν την πρόθεση γυρνούσε προς τον άλλο σοφό, ο οποίος είχε βγει μαζί του στη σκηνή, και, αντιμετωπίζοντας τον σαν «Τροντοχαχούνα», του έλεγε: |
30.64-5.Β |
«Ρε-συ!… Δε-την-έμαθες-ακόμα-τη-δουλειά-σου; Δε-βλέπεις-ότι-εκεί-πέρα-…» Στο σημείο αυτό έδειχνε με το δάκτυλο του προς την κατεύθυνση μιας άλλης αίθουσας της λέσχης όπου στέκονταν οι υπόλοιποι από όσους θα έπαιρναν μέρος στην επίδειξη της ημέρας, και συνέχιζε: «…να-εκεί-πέρα-δύο-συμπολίτες-μας-ένας-«στρατιώτης»-κι-ένας-«τσαγκάρης»-δέρνονται-στη-μέση-του-δρόμου-και-διαταράσσουν-τη-δημόσια-τάξη; Κι εσύ-όλη-αυτή-την-ώρα-ένας-Θεός-ξέρει-τι-φαντάζεσαι-ότι-είσαι-και-κορδώνεσαι-λοξοκοιτάζοντας-τις-περαστικές-γυναίκες-των-σεβαστών-και-εντίμων-κατοίκων-της-πόλης! «Τώρα-θα-δεις-ανεπρόκοπε!-Θα-σε-αναφέρω-στον-αρχίατρο-το-αφεντικό-μου-και-οι-ανώτεροί-σου-θα-πληροφορηθούν-την-αδιαφορία-σου-και-την-ανεπάρκειά-σου-στην-άσκηση-των-καθηκόντων-σου!» |
30.65.Β |
Τη στιγμή ακριβώς που ο σοφός ομιλητής έλεγε τυχαία ότι το αφεντικό του είναι γιατρός, έπαιρνε το ρόλο ενός γιατρού, ενώ ο δεύτερος σοφός έπαιρνε το ρόλο του «χωροφύλακα»· αυτός καλούσε τότε αμέσως απ’ την άλλη αίθουσα δύο ακόμα από τους συμμετέχοντες σοφούς, οι οποίοι έπαιρναν αντιστοίχως τους ρόλους του «τσαγκάρη» και του στρατιώτη». |