| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | Βιμπροηχωνιτάνκο |
|---|---|
30 Η Τέχνη |
|
30.68.Β |
Πριν σου παρουσιάσω τον τρόπο με τον οποίο οι σοφοί αυτής της ομάδας κατέγραφαν διάφορα νοήματα στα «μουσικά» και «φωνητικά» τους έργα, θα πρέπει να σου εξηγήσω ορισμένες από τις ιδιορρυθμίες που υπάρχουν στο προσληπτικό όργανο τους της ακοής, στη συνολική παρουσία κάθε όντος. |
30.69.Β |
Ανάμεσα στις ιδιορρυθμίες αυτές είναι και η ιδιότητα που λέγεται «Βιμπροηχωνιτάνκο». |
30.69.Β |
Όπως ξέρεις, τα μέρη των μυαλών κάθε όντος που η Αντικειμενική Επιστήμη ονομάζει «Χλωντιστοματικούλ» — μερικά από τα οποία οι σοφοί γιατροί του πλανήτη σου ονομάζουν «εγκεφαλικά νευρικά γάγγλια» — προέρχονται από την κρυστάλλωση των «Νιριουνοσιανών δονήσεων», οι οποίες εμφανίζονται γενικά σε κάθε ον μόλις ολοκληρωθεί ο σχηματισμός του, σαν αποτέλεσμα της δοκιμασίας των διαφόρων ακουστικών προσλήψεων του· τα «Χλωντιστοματικούλ», στη συνέχεια, προκαλούν στην αντίστοιχη περιοχή κάθε μυαλού του, κάτω από τη δράση παρόμοιων ακρυστάλλωτων ακόμη δονήσεων, την ιδιαιτερότητα που άλλοι τη λένε «Βιμπροηχωνιτάνκο», και άλλοι μερικές φορές τη λένε «τύψεις». |
30.69.Β |
Με τη προνοητικότητα της Μεγάλης Φύσης, τα «Χλωντιστοματικούλ» χρησιμεύουν αποτελεσματικά, στην παρουσία των όντων, ως παράγοντες που ευνοούν το ξεκίνημα της διαδικασίας των συνειρμών στις στιγμές που απουσιάζουν οι εσωτερικές παρορμήσεις, και δεν φτάνει στα μυαλά τους κανένας ερεθισμός που προέρχεται από έξω. |
30.69.Β |
Όσο για τις ακρυστάλλωτες ακόμη «Νιριουνοσιανές δονήσεις» οι οποίες εισδύουν στη συνολική τους παρουσία, αυτές δημιουργούνται είτε από τις «φωνητικές χορδές» των διαφόρων πλασμάτων είτε από τα «όργανα παραγωγής ήχων» που επινόησαν. |
30.69.Β |
Όταν λοιπόν οι δονήσεις που προέρχονται από μια από αυτές τις πηγές εισχωρήσουν στην παρουσία ενός όντος και έρθουν σε επαφή με τα «Χλωντιστοματικούλ» κάποιου μυαλού τους, του προξενούν, ανάλογα με τη συνολική λειτουργία ολόκληρου του όντος, τη διαδικασία του «Βιμπροηχωνιτάνκο». |
30.69.Β |
Η δεύτερη ιδιαιτερότητα της λειτουργίας του οργάνου αντίληψης της ακοής είναι ότι οι δονήσεις που προέρχονται από τη διαδοχή των ήχων μιας οποιαδήποτε μελωδίας βάζουν γενικά σε κίνηση συνειρμούς σε όποιο από τα τρία μυαλά παρατείνεται με τη μεγαλύτερη ένταση, κατά τη δεδομένη στιγμή, «η αδράνεια αυτού που μόλις βιώθηκε», και στο οποίο, κατά συνέπεια, οι παρορμήσεις που γεννιούνται για εσωτερική βίωση διαδέχονται η Μία την άλλη με αυτοματοποιημένη ακολουθία. |
30.70.Β |
Οι σοφοί λοιπόν τραγουδιστές και μουσικοί συνθέτανε τις μελωδίες τους με τέτοιο τρόπο, ώστε, αντί να ακολουθούν τη συνηθισμένη αυτόματη σειρά, οι διαδοχικές σειρές των ηχητικών δονήσεων έβαζαν σε κίνηση μια ακολουθία συνειρμών — και συνεπώς μία ακολουθία παρορμήσεων για τις εσωτερικές τους εμπειρίες — με μια διαφορετική σειρά, με τρόπο δηλαδή που όταν εισχωρούσαν στην παρουσία των όντων, οι δονήσεις δεν προκαλούσαν το «Βιμπροηχωνιτάνκο» στα «Χλωντιστοματικούλ» του μυαλού στο οποίο επικρατούσαν κατά τη δεδομένη στιγμή οι συνειρμοί, όπως συνήθως γίνεται, αλλά πότε στο ένα και πότε στο άλλο, και μερικές φορές και στο τρίτο μυαλό. Και επιπλέον, προσδιόριζαν την ποιότητα, ή, όπως λένε εκεί κάτω, τον αριθμό των ηχητικών δονήσεων που θα έπρεπε να επηρεάσουν το ένα ή το άλλο μυαλό. |