Study of Beelzebub's Tales

40.20.Γ

Το μπροστινό μέρος ονομαζόταν «Λουσοτσεπάνα», το κεντρικό μέρος «Ντζεντβόχ», και το τελευταίο, το πίσω μέρος, «Ριάνκ-ποχορτάρτζ».

40.20.Γ

Το μπροστινό μέρος, το «Λουσοτσεπάνα», περιλάμβανε ένα είδος κωνικού σωλήνα, του οποίου το πλατύτερο άκρο είχε ερμητικά προσαρμοσθεί στο πλαίσιο του μοναδικού παράθυρου του δωματίου όπου γίνονταν τα πειράματα, ενώ το άλλο άκρο παρουσίαζε μια μικρή σχισμή μ’ ένα «συγκεντρωτικό δίσκο», από τον οποίο εκείνα που τα λένε ακτίνες του «φωτός της ημέρας», μπαίνοντας από το παράθυρο, μετασχηματίζονταν, όπως θα έλεγαν οι ευνοούμενοί σου, σε «συγκεντρωμένη ακτίνα λευκού φωτός».

40.20.Γ

Αυτή η «συγκεντρωμένη ακτίνα λευκού φωτός» περνούσε τότε από έναν κρύσταλλο με ειδικό σχήμα που τη διαθλούσε σε επτά «ξεχωριστές έγχρωμες ακτίνες», οι οποίες έπεφταν πάνω σε μια μικρή πλάκα από ελεφαντόδοντο, την «Πιριντζιέλ».

40.20.Γ

Η πλάκα «Πιριντζιέλ» ήταν κατασκευασμένη και τοποθετημένη έτσι που οι έγχρωμες ακτίνες συγκεντρώνονταν και πάλι, με άλλο τρόπο αυτή τη φορά, και, διαπερνώντας ένα δεύτερο κρύσταλλο, επίσης ειδικού σχήματος, έπεφταν πάνω σε μια άλλη πλάκα πιο μεγάλη, και πάλι από ελεφαντόδοντο, που την έλεγαν «Πολορισμπουρντά».

40.21.Γ

Μπροστά στην «Πολορισμπουρντά» βρισκόταν μια μικρή ειδικά κατασκευασμένη συσκευή, μέσω της οποίας, με μια κατάλληλη μετατόπιση, μπορούσε να απομονωθεί μία από τις έγχρωμες ακτίνες που έπεφταν πάνω στην «Πολορισμπουρντά» και να προβληθεί πιο πέρα, στο τρίτο τμήμα του Αλλά-ατταπάνν, στο «Ριάνκ-Ποχορτάρτζ».

40.21.Γ

Εδώ καλό θα ήταν να σου πω ότι οι γνώσεις σχετικά με τις ιδιότητες του πρώτου κρυστάλλου αυτού του μέρους της συσκευής Αλλά-ατταπάνν έχουν φτάσει μέχρι τους συγχρόνους ευνοουμένους σου· κι ένα τέτοιο κρύσταλλο το ονομάζουν «πρίσμα».

40.21.Γ

Μέσω του πρίσματος, και οι σύγχρονοι σοφοί της Γης παίρνουν επτά έγχρωμες ακτίνες από την ακτίνα λευκού φωτός, και ονειρεύονται ακόμα ότι θα μπορέσουν μ’ αυτόν τον τρόπο να γνωρίσουν ορισμένα άλλα κοσμικά φαινόμενα.

40.22.Γ

Αυτό το μέρος αποτελείτο από ένα κοινό «τρίποδο», που στην κορυφή του ήταν προσαρμοσμένες, μ’ έναν ορισμένο τρόπο, η μία πάνω στην άλλη, δύο σφαίρες, πάλι από ελεφαντόδοντο· η επάνω σφαίρα ήταν λίγο μεγαλύτερη από την κάτω.

40.22.Γ

Η μικρή σφαίρα, η χαμηλότερη, είχε, ακριβώς μπροστά στο μέρος του Λουσοτσεπάνα που το διαπερνούσαν οι «θετικές έγχρωμες ακτίνες», ένα βαθούλωμα με ιδιαίτερο σχήμα, όπου τοποθετούσαν, για τα πειράματα, είτε το ολοκληρωμένο Πολορμεντερχτικό προϊόν που ονομαζόταν «όπιο», είτε ένα από τα ενεργά στοιχεία του, που είχε απομονωθεί για τις ανάγκες του πειράματος.

40.22.Γ

Η υψηλότερη σφαίρα ήταν τρυπημένη οριζόντια πέρα για πέρα, στο ύψος του Λουσοτσεπάνα, ενώ, κάθετα σ’ αυτό τον ευρύχωρο κύλινδρο, υπήρχε ένα άνοιγμα μικρότερο και λιγότερο βαθύ, που έφτανε μόνο ως το κέντρο, και αντίκριζε κατευθείαν το Λουσοτσεπάνα.

40.22.Γ

Αυτό το δεύτερο άνοιγμα που δεν ξεπερνούσε το κέντρο, ήταν έτσι ρυθμισμένο ώστε να μπορούν να κατευθύνουν κατά βούληση τις έγχρωμες ακτίνες, είτε κατευθείαν από το Λουσοτσεπάνα, είτε ανακλώντας τες από την κοιλότητα της μικρής χαμηλότερης σφαίρας.

40.22.Γ

Μέσα στην κυλινδρική τρύπα της μεγάλης σφαίρας μπορούσε να κινηθεί με ευχέρεια ένα «μπαμπού» ειδικά προετοιμασμένο από πρωτύτερα.

40.22-3.Γ

Πολύ πριν αρχίσει το πείραμα, έπαιρναν μερικά από αυτά τα μπαμπού και τα άφηναν σε απόλυτο σκοτάδι ή σ’ ένα «φως χρώματος πορτοκαλί», όπως λένε στη Γη, που το παίρνουν καίγοντας το «Σιμκαλάς» που εξάγεται από ένα είδος «αργίλου», τα στρώματα του οποίου συνήθως βρίσκονται στον πλανήτη σου σε εδάφη κορεσμένα από «Σαλουνιλοβιανά» οξέα, που με τη σειρά τους τα δημιουργεί η «Μασμολίνη», ή, σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποιούν οι ευνοούμενοί σου, η «νάφθα».

40.23.Γ

Έπειτα τα μπαμπού τα μούσκευαν σ’ ένα υγρό που περιείχε:

1. Ασπράδι από αυγό πουλιού που το λένε «Αμερσαμαρσκανάρα».
2. Χυμό φυτού που ονομάζεται «Τσιλτουνάχ».
3. Κόπρανα τετραπόδου όντος που φέρει το όνομα «Κεσμαράλ».
4. Αμάλγαμα υδραργύρου προετοιμασμένο με ειδικό τρόπο.

40.23.Γ

Αφού εμποτίζονταν καλά-καλά, τα μπαμπού έμπαιναν ένα-ένα μέσα σε άλλα πιο παχιά μπαμπού, μη επεξεργασμένα, των οποίων τα άκρα σφραγίζονταν ερμητικά.

40.23.Γ

Όλη αυτή η διαδικασία, φυσικά, γινόταν πάντα μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, ή με το πορτοκαλί φως του «Σιμκαλάς».

40.23.Γ

Στη συνέχεια, όποτε τους χρειαζόταν για κάποιο πείραμα ένα από τα εμποτισμένα μπαμπού, έβαζαν τη μία άκρη του μη εμποτισμένου παχύτερου μπαμπού, με ορισμένο τρόπο, στην κυλινδρική οπή που διαπερνούσε τη μεγαλύτερη σφαίρα του «Ριάνκ-Ποχορτάρτζ», το άνοιγαν με τη βοήθεια ενός άγκιστρου στερεωμένου σε ένα ραβδάκι, και με αυτό μπορούσαν να χειριστούν το εμποτισμένο μπαμπού με την επιθυμητή ταχύτητα.

40.23.Γ

Η δράση του υγρού με το οποίο είχαν εμποτίσει τα μπαμπού ήταν τέτοια, ώστε το μέρος του εμποτισμένου μπαμπού στο οποίο έπεφτε μια έγχρωμη ακτίνα — που ερχόταν κατευθείαν από το Λουσοτσεπάνα ή με ανάκλαση από την κοιλότητα της χαμηλότερης μικρής σφαίρας — χρωματιζόταν ακαριαία και ανεξίτηλα με το χρώμα αυτής της ακτίνας.