Study of Beelzebub's Tales

48.319-20.Γ

Η διάλεξη που σκοπεύω να παραθέσω, σαν επίλογο της πρώτης μου σειράς, διαβάστηκε επανειλημμένα, όσο υπήρχε το Ινστιτούτο, από «μαθητές μου της πρώτης βαθμίδας», όπως ονομάζονταν τότε. Ορισμένοι από αυτούς, για μεγάλη μου ειλικρινά θλίψη, εκδήλωσαν αργότερα μια λυπηρή προδιάθεση της ουσίας τους για ταχύρρυθμο μετασχηματισμό του ψυχισμού τους σε «Χασναμουσιανό», προδιάθεση που σύντομα έγινε ολοφάνερη και την αντιλήφθηκαν όλα τα κάπως φυσιολογικά άτομα του περιβάλλοντός τους τη στιγμή της αναπόφευκτης κρίσης — η οποία προκλήθηκε από το δυστύχημα μου — βλάπτοντας όλα όσα είχα πραγματοποιήσει προηγουμένως, και όλοι τους είδαν «να τρέμουν για το τομάρι τους», πανικοβλημένοι που θα έχαναν την προσωπική τους καλοπέραση, την οποία άλλωστε χρωστούσαν σε μένα, κι αμέσως, εγκαταλείποντας το κοινό μας έργο, να το σκάνε κρυφά, με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια, για τις φωλιές τους όπου άνοιξαν, επωφελούμενοι από τα ψίχουλα που έπεσαν από το «τσιμπούσι των ιδεών» μου, αυτά που θα χαρακτήριζα «στέκια λαθρεμπορίου», και, με κρυφό συναίσθημα ελπίδας, ίσως ακόμα και χαράς, στη σκέψη ότι απελευθερώθηκαν για πάντα από τον άγρυπνο έλεγχο μου, άρχισαν εκεί να φτιάχνουν, μαζί με κάθε είδους ταλαίπωρους αφελείς, «πελατεία για τρελοκομεία».