Study of Beelzebub's Tales

22.226.Α

Από τότε, οι αιρετικοί, που λέγονταν προηγουμένως «Δαμαστές του εαυτού», πήραν διαφορετικές ονομασίες: εκείνοι που έμειναν πιστοί στις υποχρεώσεις τους ονομάστηκαν «Ορθοδοξχαϊδουράκοι»· και εκείνοι που αρνήθηκαν να εκπληρώσουν ορισμένες από τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει στην πατρίδα τους ονομάστηκαν «Καθοσκιχαϊδουράκοι».

Όταν εμείς φτάσαμε στη «Σινκρατόρτζα», οι αιρετικοί που ονομάζονταν «Ορθοδοξχαϊδουράκοι» είχαν ένα «μοναστήρι», κοντά στον πρώτο τόπο της κοινής τους διαμονής, τέλεια οργανωμένο, όπου παραδίδονταν ήδη ασυγκράτητα στην ιδιαίτερη μορφή ταλαιπωρίας τους.

22.226-7.Α

Συνεχίζοντας, την άλλη μέρα την πορεία μας, ύστερα από μια ήσυχη νύχτα, περάσαμε πολύ κοντά από το «μοναστήρι», όπου ζούσαν οι αιρετικοί Βουδιστές «Ορθοδοξχαϊδουράκοι».

Και καθώς ήταν πια η ώρα να σταματήσουμε για να ταΐσουμε τους τετράποδους εργάτες μας, παρακαλέσαμε τους μοναχούς να μας αφήσουν να κάνουμε τη στάση μας στο μοναστήρι τους.

22.227.Α

Όσο παράξενο και ασυνήθιστο κι αν φαίνεται, εκείνα τα όντα που ονομάζονταν μοναχοί δεν απέρριψαν το δίκαιο αίτημά μας — δίκαιο, με την αντικειμενική σημασία της λέξης — και μας δέχτηκαν αμέσως, χωρίς την υπεροψία που διακρίνει τους μοναχούς όλων των εποχών και όλων των δογμάτων.

Έτσι μπήκαμε απροσδόκητα στα Άγια των Αγίων αυτού του δόγματος, και φτάσαμε ως εκείνες της σφαίρες για τις οποίες τα όντα του πλανήτη Γη μηχανεύονταν ανέκαθεν, από τότε κιόλας που πρωτοεμφανίστηκαν, διάφορους τρόπους για να τις διατηρούν μακριά από κάθε παρατήρηση.

Με άλλα λόγια, οι μοναχοί τους είναι μοναδικοί στο να περιπλέκουν και να κάνουν τα πάντα ένα «μυστήριο», όπως λένε, κι έπειτα να συγκαλύπτουν αυτό το «μυστήριο», έτσι που να μην μπορούν να το διαλευκάνουν ούτε καν τα όντα με καθαρό Νου.

22.227.Α

Το μοναστήρι της αίρεσης των «Ορθοδοξχαϊδουράκων» της Βουδιστικής θρησκείας κάλυπτε ένα μεγάλο χώρο κλεισμένο με γερά τείχη που τους προστάτευαν τόσο από τα «άγρια» όντα όσο κι από τους ομοίους τους.

Στο εσωτερικό αυτού του οχυρού ορθωνόταν ένα πελώριο και στέρεο κτίριο που αποτελούσε το κύριο μέρος του μοναστηριού. Το μισό εκείνου του πελώριου κτιρίου προοριζόταν για τη συνηθισμένη οντική τους ύπαρξη· στο άλλο μισό επιδίδονταν στους ειδικούς χειρισμούς που αποτελούσαν την ιδιαιτερότητα της καθαυτό πίστης των οπαδών εκείνης της αίρεσης, χειρισμούς που παρέμεναν για τους άλλους ένα μυστήριο.

22.227.Α

Στο μέσα μέρος των τειχών βρίσκονταν εντοιχισμένα, στη σειρά, μικρά καλοχτισμένα κελιά, το ένα δίπλα στο άλλο, που έμοιαζαν με «κυψέλες».

Αυτό ακριβώς το είδος κελιού ήταν που ξεχώριζε εκείνο το μοναστήρι απ’ όλα τα άλλα μοναστήρια του πλανήτη σου.

22.227-8.Α

Τα κυψελόμορφα αυτά κελιά ήταν χτισμένα απ’ όλες τις πλευρές. Μόνο στο κάτω μέρος τους είχαν ένα μικρό άνοιγμα από το οποίο μπορούσες ίσα-ίσα, με μεγάλο κόπο, να περάσεις τη γροθιά σου.

Μέσα σ’ αυτές τις στέρεες κυψελόμορφες κατασκευές εντοιχίζονταν για πάντα όσα όντα αυτής της αίρεσης κρίνονταν «άξια».

Μετά τον εντοιχισμό τους, έπρεπε να επιδίδονται σε ορισμένους χειρισμούς πάνω στις λεγόμενες «σκέψεις» και στα «συναισθήματά» τους, μέχρι την πλήρη καταστροφή της πλανητικής τους ύπαρξης.

Και όταν ακριβώς τα έμαθαν αυτά οι γυναίκες των αιρετικών που ονομάζονταν «Δαμαστές του εαυτού», αποφάσισαν να ξεσηκωθούν.

22.228.Α

Η θρησκευτική διδασκαλία εκείνης της αίρεσης καθόριζε με κάθε λεπτομέρεια σε ποιους χειρισμούς έπρεπε να επιδίδονται και το χρονικό διάστημα που έπρεπε να τους αφιερώσουν για να αξιωθούν να εντοιχιστούν κάποτε σε ένα από τα στέρεα «κελιά», όπου δέχονταν, μια φορά το εικοσιτετράωρο, ένα κομμάτι ψωμί κι ένα κανατάκι νερό.

22.228.Α

Όταν μπήκαμε στον περίβολο του τρομερού αυτού μοναστηριού, όλα τα τερατώδη «κελιά» ήταν πιασμένα. Η εξυπηρέτηση των εντοιχισμένων, δηλαδή η φροντίδα να τους περνούν κάθε είκοσι τέσσερις ώρες από το μικρό άνοιγμα ένα κομμάτι ψωμί και μια κανάτα νερό — καθήκον που εκπλήρωναν με μεγάλη ευλάβεια — επαφιόταν σε άλλους αιρετικούς, υποψήφιους κι αυτούς για εντοιχισμό, που ζούσαν στο μεγάλο κτίσμα, στο κέντρο του περιβόλου του μοναστηριού, περιμένοντας τη σειρά τους.

22.228.Α

Οι εντοιχισμένοι ευνοούμενοί σου παρέμεναν στους τερατώδεις τάφους τους, ώσπου η αποστερημένη ύπαρξή τους να φτάσει στο τέλος της από την πείνα και την ακινησία.

22.228.Α

Μόλις μάθαιναν οι σύντροφοι των εντοιχισμένων ότι ένας απ’ αυτούς είχε πάψει να υπάρχει, έβγαζαν έξω από τον αυτοσχέδιο εκείνο τάφο το πλανητικό σώμα του νεκρού, και στη θέση του όντος που καταστρεφόταν έτσι, εντοιχιζόταν αμέσως ένας άλλος φανατικός, θύμα εκείνης της ολέθριας θρησκευτικής διδασκαλίας.

Και οι τάξεις των δύστυχων «φανατικών μοναχών» αυξάνονταν συνεχώς, μια και έφταναν αδιάκοπα καινούργιοι υποψήφιοι από την Περλανία.