| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | Αληλλονοφαράμπ |
|---|---|
40 Ο Βεελζεβούλ διηγείται πώς οι άνθρωποι έμαθαν και εν συνεχεία ξέχασαν τον θεμελιώδη κοσμικό νόμο του Επταπαραπαρσινόχ |
|
40.17.Γ |
Μ’ αυτή την ευκαιρία, μάθε ότι το «υδρογόνο» είναι ακριβώς η μία από τις επτά κοσμικές ουσίες των οποίων το σύνολο πραγματοποιεί, για το δεδομένο «ηλιακό σύστημα, κάτι που ονομάζεται «εσωτερική Ανσαπαλνιανή οκτάβα» των κοσμικών ουσιών, οκτάβα ανεξάρτητη, που με τη σειρά της είναι ένα από τα επτά ανεξάρτητα μέρη της «θεμελιώδους κοσμικής Ανσαπαλνιανής οκτάβας». |
40.17.Γ |
Στο ηλιακό σύστημα στο οποίο ανήκει ο αγαπημένος μας Καρατάς, υπάρχει άλλη μία ανεξάρτητη «εσωτερική Ανσαπαλνιανή οκτάβα», και ονομάζουμε τις επτά ετερογενείς κοσμικές της ουσίες, που είναι προικισμένες με διάφορες ιδιότητες, ως εξής: 1. Πλανοκουράμπ, που είναι ακριβώς το υδρογόνο τους. |
40.17.Γ |
Στον πλανήτη σου, οι αληθινοί σοφοί έδωσαν, ανάλογα με τις εποχές, διάφορα ονόματα σ’ αυτές τις επτά «σχετικά ανεξάρτητες» κρυσταλλώσεις τις προικισμένες με διαφορετικές ιδιότητες, ή, κατά την διατύπωσή τους, σ’ αυτά τα «ενεργά στοιχεία» που συγκροτούν την «εσωτερική Ανσαπαλνιανή οκτάβα» του ηλιακού τους συστήματος· στις μέρες μας, οι «σοφοί χημικοί», που ήδη είναι «υπέρσοφοι της νέας φουρνιάς», τα ονομάζουν: 1. Υδρογόνο |
40.17-8.Γ |
Όσο για τις δύο τελευταίες ξεχωριστές κρυσταλλώσεις, δεν τους δίνουν κανένα όνομα, γιατί τα ονόματα που τους έδωσαν οι πρόγονοί τους δεν έφθασαν μέχρις αυτούς, και στις μέρες μας δεν υποψιάζονται καν την ύπαρξη εκείνων των δύο κοσμικών ουσιών στον πλανήτη τους, παρόλο που είναι βασικοί και απαραίτητοι παράγοντες για την ίδια τους την ύπαρξη. |
40.18.Γ |
Οι δύο τελευταίες κοσμικές ουσίες, που γίνονται πολύ εύκολα αντιληπτές και είναι προσιτές σε όλες τις σφαίρες του πλανήτη τους, ήταν ακόμη γνωστές, πριν δύο μόλις αιώνες, από κάτι όντα που τότε εκεί κάτω τα έλεγαν «αλχημιστές» — αλλά που οι σημερινοί «γελοίοι σοφοί» τα λένε απλώς «τσαρλατάνους αποκρυφιστές», θεωρώντας τα χυδαίους «εκμεταλευτές της ανθρώπινης αφέλειας». Εκείνοι λοιπόν οι αλχημιστές τις ονόμαζαν «Υδροουμιάκ», και «Πιοτρκαρνιάκ». |