Study of Beelzebub's Tales

21.212.Α

Τους είπε ανάμεσα σ’ άλλα κι αυτά τα λόγια:

21.212.Α

«Ένα από τα καλύτερα μέσα για να εξουδετερωθούν οι προδιαθέσεις των συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που κρυσταλλώνονται στις φύσεις σας, είναι η “θεληματική ταλαιπωρία”· και η μεγαλύτερη «θεληματική ταλαιπωρία» που μπορούμε να προκαλέσουμε στις παρουσίες μας είναι να αναγκαστούμε να “αντέξουμε” τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων προς εμάς».

21.212.Α

Αυτή η εξήγηση του Άγιου Βούδα διαδόθηκε στα συνηθισμένα όντα από τους στενότερους μυημένους Του, μαζί με τις άλλες εντολές Του, κι όταν κι αυτοί υπόκυψαν στην ιερή διαδικασία του «Ρασκουάρνο», συνέχισε να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.

21.212-3.Α

Όπως ήδη σου είπα, παιδί μου, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδος μέσα στον ψυχισμό εκείνων των τρίκεντρων όντων θεμελιώθηκε μια ιδιαιτερότητα που τη λένε «οργανοψυχική ανάγκη για σοφιστείες». Και κάτω από την επίδραση αυτής της ιδιαιτερότητας, τα όντα της δεύτερης και της τρίτης γενιάς που διαδέχθηκαν τους συγχρόνους του Άγιου Βούδα άρχισαν κι αυτά με τη σειρά τους, προς δυστυχία όλων των σύγχρονων και μελλοντικών τρίμυαλων όντων της Γης, να προσπαθούν όλο και περισσότερο να επεξεργάζονται με «σοφιστείες» εκείνη τη συμβουλή του Άγιου Βούδα, ώσπου τελικά σχημάτισαν γι’ αυτήν μια πολύ συγκεκριμένη άποψη, η οποία μεταδόθηκε με τη σειρά της από γενιά σε γενιά. Νόμιζαν λοιπόν ότι αυτή την «αντοχή» απέναντι στους άλλους πρέπει κανείς απαραίτητα να την αποκτήσει μέσα σε απόλυτη μοναξιά.

21.213.Α

Εδώ, η παραξενιά της ψυχής των ευνοουμένων σου εκδηλώθηκε με τον ίδιο τρόπο που εκδηλώνεται και σήμερα, με το ότι δεν σκέφτηκαν και δεν κατάλαβαν το προφανές — προφανές δηλαδή για έναν υγιή Νου — ότι ο Θείος Διδάσκαλος, ο Άγιος Βούδας, όταν τους συνιστούσε να αποκτήσουν αυτό το είδος της «αντοχής», προφανώς εννοούσε ότι θα την αποκτούσαν μέσα στην κανονική τους ζωή, έτσι ώστε η συχνή επανάληψη αυτής της Άγιας οντικής πραγματοποίησης μπρος στις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων θα τους προκαλούσε εκείνο που ονομάζεται «Τρεντρουντιανός», ή, όπως θα το περιέγραφαν οι ίδιοι, το «φυσικοχημικό αποτέλεσμα» το οποίο προξενεί μέσα στην παρουσία κάθε τρίκεντρου όντος τα αναγκαία δεδομένα για την εμφάνιση της μιας από τις τρεις άγιες δυνάμεις του ιερού οντικού Τριαμαζικάμνω· αυτή η «άγια δύναμη», μέσα στα όντα, γίνεται πάντοτε καταφατική σε σχέση με το σύνολο των αρνητικών ιδιοτήτων που ήδη βρίσκονται εκεί.

21.213.Α

Λοιπόν, παιδί μου, από τότε που διαδόθηκε εκεί κάτω αυτή η συγκεκριμένη άποψη, ορισμένοι από τους ευνοουμένους σου, στην παρουσία των οποίων είχε ενταθεί η προδιάθεση να κρυσταλλώνονται οι συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ, απομακρύνθηκαν με τη θέλησή τους από τις καθιερωμένες πια συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης.

Κι όμως, όπως είχε συμπεράνει ο Θείος Διδάσκαλος Βούδας, αυτές οι συνθήκες ήταν οι μόνες μέσα τις οποίες αυτή η «αντοχή», στις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων προς αυτούς, θα μπορούσε να κρυσταλλώσει στην παρουσία τους τις θεληματικές πραγματοποιήσεις, όπως τα «Πάρτκντολγκ-καθήκοντα» που απαιτούνται γενικά απ’ όλα τα τρίκεντρα όντα και χωρίς τα οποία καμιά «τελειοποίηση του εαυτού» δεν είναι δυνατή.

21.213.Α

Έτσι, για ν’ αντέξουν στις περίφημες «δοκιμασίες» τους, πολλά τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου αποσύρθηκαν από την κοινωνία των ομοίων τους, είτε χωριστά, είτε σε ομάδες ατόμων που σκέφτονταν όπως κι αυτά.

21.213-4.Α

Ίδρυσαν ακόμη γι’ αυτό το σκοπό, ειδικά κοινόβια, οργανωμένα πάνω στη βάση μιας κοινής ύπαρξης, όπου το καθετί φτιάχτηκε για να μπορέσουν να αποκτήσουν αυτή την «αντοχή» μέσα στη μοναξιά.