| Κεφάλαιο.Σελίδα.Τόμος | Ωξοσέρια |
|---|---|
19 Ο Βεελζεβούλ μιλάει για τη δεύτερη κάθοδό του στον πλανήτη Γη |
|
19.162.Α |
Επειδή η χώρα της «Τικλιαμουίς» ήταν τότε το μεγαλύτερο κέντρο ύπαρξης των ευνοουμένων σου, αποφάσισα να πάω πρώτα εκεί. |
19.162.Α |
Σημείωσε, καθώς το έφερε ο λόγος, ότι εκείνος ο μεγάλος ποταμός, που είχε το όνομα «Ωξοσέρια», υπάρχει ακόμα και σήμερα, αλλά δεν εκβάλλει πια στην Κασπία θάλασσα· ένας μικρός σεισμός του πλανήτη τον έστρεψε προς βορρά, και τον ανάγκασε να χύνεται σ’ ένα από τα βαθύπεδα της ηπείρου Ασχάρκ, όπου προοδευτικά σχημάτισε τη μικρή θάλασσα που υπάρχει με το όνομα «Αράλη». Η παλιά κοίτη αυτού του μεγάλου ποταμού, που στις μέρες μας τον λένε «Αμού Νταριά», είναι ακόμα ορατή στον προσεκτικό παρατηρητή. |
19.163.Α |
Τον καιρό της δεύτερης προσωπικής μου καθόδου, η χώρα της Τικλιαμουίς εθεωρείτο η πιο πλούσια και η πιο εύφορη απ’ όλες τις στεριές τις κατάλληλες για τη συνηθισμένη οντική ύπαρξη σ’ εκείνο τον πλανήτη — και ήταν πράγματι. |
19.164.Α |
Από την Κολχίδιο θάλασσα — τη σημερινή Κασπία — επιβιβαστήκαμε σε «Σελτσανάχ», ένα είδος σχεδίας, και ανεβήκαμε τον ποταμό Ωξοσέρια, ή όπως ονομάζεται σήμερα, τον Αμού Νταριά. Μετά από ταξίδι δεκαπέντε ημερών φτάσαμε επιτέλους στην πρωτεύουσα των όντων της πρώτης ασιατικής ομάδας. |
19.180.Α |
Σου έχω ήδη πει ότι εκείνο το γήινο ον το αγαπούσα σαν συγγενή μου. Έτσι όταν έμαθα το τρομερό γεγονός, λίγο έλλειψε να συμβεί μέσα στην παρουσία μου το «Σκινικουναρτζίνο», να διακοπούν δηλαδή οι δεσμοί που συνδέουν τα ξεχωριστά οντικά μου κέντρα. |
19.180.Α |
Εκείνη την ημέρα φοβήθηκα μήπως κάποιο από εκείνα τα ασυνείδητα όντα προξενήσει κι άλλους εξευτελισμούς στα υπολείμματα του πλανητικού του σώματος, κι έτσι αποφάσισα να εμποδίσω κάτι τέτοιο. Προσέλαβα λοιπόν αμέσως, πληρώνοντας ένα σημαντικό ποσό, μερικά κατάλληλα όντα και τα έβαλα να μεταφέρουν, κρυφά απ’ όλο τον κόσμο, το πλανητικό του σώμα και να το φορτώσουν προσωρινά στο «Σελτσανάχ» μου, στη σχεδία μου που ήταν αραγμένη εκεί κοντά στον ποταμό Ωξοσέρια και την οποία είχα κρατήσει, γιατί σκόπευα κάποτε να επιστρέψω προς την Κολχίδιο θάλασσα για να ξαναβρώ το σκάφος Ευκαιρία. |
19.180.Α |
Το θλιβερό τέλος του φίλου μου δεν εμπόδισε τα κηρύγματα του για τις «θυσίες» να ασκήσουν επίδραση σε όλο και περισσότερα όντα. Ο αριθμός των φόνων για θυσίες μειώθηκε αισθητά· και ήταν φανερό ότι αν δεν εξέλιπε με τον χρόνο τελείως αυτό το έθιμο, τουλάχιστον θα μειωνότανε πάρα πολύ. Για μένα, πάντως, αυτό ήτανε ήδη αρκετό. |