Study of Beelzebub's Tales

Περίληψη

Ο Βεελζεβούλ κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους με το σκάφος Καρνάκ προς τον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ, προτρέπει τον Αχούν, να πει κάτι στο Χασίν, σχετικά με τα παράδοξα τρίμυαλα όντα, του πλανήτη Γη. Ο Αχούν απευθυνόμενος στον Χασίν λέει ότι δεν θα παρουσιάσει με λεπτομέρειες κάποια από τις παραξενιές του ψυχισμού τους, όπως κάνει ο Β., αλλά θα περιοριστεί να θυμίσει στον Β. ένα γεγονός που η αιτία του δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πέμπτης τους παραμονής στην επιφάνεια εκείνου του πλανήτη, και το οποίο, όταν ξαναπήγαν εκεί για έκτη και τελευταία φορά, είχε γίνει η κυριότερη αιτία για να εκφυλιστεί η ικανότητα της φυσιολογικής «οντικής σκέψης». Αναφέρεται στον παράγοντα, στην εμφάνιση του οποίου, παρευρέθηκε κι ο Βεελζεβούλ, όταν έμεναν στη Βαβυλώνα, και ο οποίος αργότερα έγινε ιδιαίτερα ολέθριος για τα σημερινά όντα εκεί κάτω. τον παράγοντα που τον λένε εκεί κάτω «Τέχνη». Για να ξεκαθαρίσει ο Χασίν μέσα του το ζήτημα της περίφημης γήινης τέχνης του διηγείται δύο περιστατικά που συνέβηκαν στην πόλη της Βαβυλώνας κατά την Πέμπτη του παραμονή στον πλανήτη Γη. Σύμφωνα με την διήγηση το πρώτο περιστατικό, το οποίο θα δώσει στον Χασίν να καταλάβει πως και γιατί παρευρέθηκε στα γεγονότα που έγιναν η αιτία για να εμφανιστεί στα σύγχρονα όντα του πλανήτη Γη εκείνο το πραγματικά ολέθριο καπρίτσιο που ονομάζουν «τέχνη», είναι το εξής: Ενώ βρίσκονταν στην πόλη της Βαβυλώνας κατά την πέμπτη τους παραμονή στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, σχηματίστηκε μέσα του η πρόθεση να φύγει από τη Βαβυλώνα και να συνεχίσει τις παρατηρήσεις του εν μέσω των όντων μιας ήδη τότε ισχυρής κοινότητας, που είχε το όνομα «Ελλάς». Έτσι αποφάσισε χωρίς καθυστέρηση να μελετήσει τη γλώσσα τους· και από τότε αναζητούσε και προτιμούσε τις γειτονιές όπου σύχναζαν όντα, τα οποία ενδεχομένως θα του ήταν χρήσιμα για το σκοπό του. Εκεί βρήκε μια λέσχη που σχηματίστηκε πρόσφατα από ξένους σοφούς, «Οπαδούς του Λεγομινισμού». Αφού έγινε «τακτικό μέλος» της λέσχης, άρχισε να πηγαίνει συχνά εκεί και να συζητάει με όσα μέλη της ήξεραν καλά την ελληνική γλώσσα, της οποίας η γνώση του ήταν απαραίτητη. Το δεύτερο περιστατικό προέκυψε από τις εξής περιστάσεις: Καθώς σύχναζε στην λέσχη αντιλήφθηκε σύντομα ότι εκτός από τους σοφούς της «νέας φουρνιάς» που ήταν μέλη της λέσχης βρισκόταν εκεί λίγοι γήινοι σοφοί, οι οποίοι ειλικρινά προσπαθούσαν να τελειοποιήσουν το Νου τους, οι οποίοι έστεκαν πάντοτε παράμερα και δεν ανακατεύονταν ποτέ στις υποθέσεις που γρήγορα αιχμαλώτιζαν τη μεγάλη μάζα των Βαβυλωνίων σοφών της εποχής. Αυτοί οι λίγοι σοφοί ενώθηκαν για να οργανώσουν τη νέα εκείνη λέσχη των «Οπαδών του Λεγομινισμού». Η πρωτοβουλία της συνένωσης τους οφειλόταν σε δύο σοφούς που ήταν «μυημένοι πρώτου βαθμού», τον «Μαυριτανό» Κανίλ-ελ-Νορκέλ και τον «Έλληνα» Πυθαγόρα, οι οποίοι μετά από διεξοδικές συζητήσεις, αποφάσισαν να ιδρύσουν μία νέα λέσχη που την ονόμασαν «Λέσχη των Οπαδών του Λεγομινισμού» με σκοπό να βρουν νέες μεθόδους για την μετάδοση των Λεγομινισμών στις επόμενες γενιές, επειδή η μέθοδος μετάδοσης των Λεγομινισμών μέσω των μυημένων όντων που υπήρχε μέχρι τότε δεν ήταν ασφαλής, εξαιτίας των πολέμων και των λαϊκών εξεγέρσεων, που είχαν σαν συνέπεια των θάνατο πολλών μυημένων όντων όλων των βαθμίδων. Όπως αναφέρει στον Χασίν, τα κύρια θέματα στις «γενικές συνελεύσεις» της νέας λέσχης τους, στις οποίες παρευρέθηκε και ο ίδιος ο Β., ο οποίος είχε γίνει ήδη μέλος της λέσχης, ήταν δύο: το πρώτο, «ποια μέτρα θα έπρεπε να λάβουν εκείνα από τα μέλη που θα επέστρεφαν στον τόπο τους, για να συγκεντρώσουν όλους τους Λεγομινισμούς που υπήρχαν στις πατρίδες τους και να τους διαθέσουν στους σοφούς της λέσχης» και το δεύτερο, «τι να κάνουν για να εξασφαλίσουν τη μετάδοση των Λεγομινισμών στις μελλοντικές γενιές με κάποιο άλλο μέσον πέρα από τη μεσολάβηση των μυημένων». Την τρίτη μέρα μετά την εγγραφή του Βεελζεβούλ, ακούστηκε για πρώτη φορά, μπροστά στα μέλη εκείνης της λέσχης, η λέξη που φτάνοντας κατά τύχη στ’ αυτιά των σημερινών όντων εκεί κάτω, έμελλε ν’ αποτελέσει έναν από τους κύριους παράγοντες που συνετέλεσαν ώστε να ατροφήσουν οριστικά όσα δεδομένα φυσιολογικής οντικής σκέψης είχαν απομείνει ανέπαφα μέσα τους, η λέξη δηλαδή «τέχνη», η οποία χρησιμοποιήθηκε εκείνη την ημέρα με μία τελείως διαφορετική σημασία και που ο ορισμός της αναφερόταν σε μία τελείως διαφορετική ιδέα. Ο πρώτος που ξεστόμισε αυτήν την λέξη ήταν ένας πασίγνωστος την εποχή εκείνη Χαλδαίος σοφός, που ονομαζόταν Αχσαρπαντσιάρ, ο οποίος μίλησε εκείνη την ημέρα στην Λέσχη και ο οποίος πρότεινε, για την πραγματοποίηση της μετάδοσης γνώσεων στην επόμενη γενιά, να χρησιμοποιήσουν ανθρώπινα “Αφαλκάλνα”, τα διάφορα δηλαδή ανθρώπινα χειροτεχνήματα και τις ανθρώπινες “Σολτζινόχες”, δηλαδή τα διάφορα έθιμα και τις τελετές που καθιερώθηκαν από αιώνες στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων και μεταδίδονται αυτόματα από γενιά σε γενιά, πρότεινε δηλαδή να καταγραφούν οι γνώσεις αυτές μέσα στα “Αφαλκάλνα” και στις “Σολτζινόχες”, έτσι ώστε να γίνονται αντιληπτές από τον καθαρό νου των απογόνων τους μέσω του παγκόσμιου νόμου που ονομάζεται “Νόμος του Επτά”. Πρότεινε επίσης και την τεχνική, τον τρόπο δηλαδή της εφαρμογής αυτού του νόμου. Ο λόγος του Αχσαρπαντσιάρ, έκανε μεγάλη αίσθηση στα μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού και αποφάσισαν ομόφωνα να υιοθετήσουν την πρόταση του. Σύντομα τα μέλη της λέσχης, για να διευκολυνθούν, χωρίστηκαν σε πολλές ομάδες και αφιέρωσαν κάθε έβδομο μέρος της διάρκειας του χρόνου που ονόμαζαν «εβδομάδα», αυτό δηλαδή που το έλεγαν «μια μέρα», στην παρουσίαση και στην ερμηνεία των έργων που συνδέονταν με έναν από τους ειδικούς κλάδους των επιστημών τους. Έτσι, στην πρώτη ομάδα αφιέρωσαν τη Δευτέρα, και την ονόμασαν «ημέρα των κοινωνικών και θρησκευτικών τελετών». Στη δεύτερη ομάδα αφιέρωσαν την Τρίτη, που την ονόμασαν «ημέρα της αρχιτεκτονικής».Η Τετάρτη ήταν η μέρα της ζωγραφικής και ήταν αφιερωμένη στην μελέτη των συνδυασμών των χρωμάτων. Η Πέμπτη, «μέρα των θρησκευτικών και λαϊκών χορών». Η Παρασκευή, «μέρα της γλυπτικής». Το Σάββατο, «μέρα των μυστηρίων», ή, «μέρα του θεάτρου», όπου με συστηματικές παρεκκλίσεις από τις αρχές του Νόμου του Επτά, κατέγραφαν, μέσα στα συναισθήματα και τις οντικές εκδηλώσεις που ανάπλαθαν, διάφορες χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και γνώσεις που είχαν αποκτήσει, μέσω της λεγόμενης «ροής των συνειρμικών κινήσεων» όσων συμμετείχαν στα μυστήρια. Η Κυριακή, «μέρα της μουσικής και του τραγουδιού», στην οποία διαμέσου των πρωτόγνωρων παρορμήσεων, που προξενούσαν στα όντα οι μελωδίες των οργάνων και των φωνών, κατέγραφαν ό,τι ήθελαν να μεταδώσουν. Ο Β. συνεχίζοντας την διήγησή του αναφέρει στον Χασίν τα μεγάλα επιτεύγματα εκείνων των σοφών όντων που συμμετείχαν σ’ αυτές τις ομάδες και πως με έκπληξή του, αργότερα κατά τη διάρκεια της έκτης και τελευταίας προσωπικής παραμονής του εκεί κάτω, διαπίστωσε ότι δεν έφτασε στους απογόνους τους τίποτε απολύτως από τα διάφορα αποσπάσματα της γνώσης που οι σοφοί Οπαδοί του Λεγομινισμού κατέγραψαν με τις «νομοτελειακές αποκλίσεις» από τον ιερό νόμο του Επταπαραπαρσινόχ, ή νόμο του Επτά. Μόνο κάποιες άλλες λέξεις που χρησιμοποιούσαν τα σοφά όντα στην Βαβυλώνα, όπως η λέξη «τέχνη» και η λέξη «θέατρο» μεταδόθηκαν αυτόματα από γενιά σε γενιά, σε κάποια όντα που είχαν την προδιάθεση να εμφανιστούν μέσα τους ευνοϊκά δεδομένα για την απόκτηση του είναι «Χασναμουσιανών Ατόμων». Στην ερώτηση του Χασίν πως είναι δυνατόν τα σχέδια και οι προσπάθειες των Βαβυλωνίων σοφών να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα, και έτσι τίποτε απολύτως να μην έφτασε μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκείνου του πλανήτη από τα αποσπάσματα της γνώσης που είχαν τότε αποκτήσει πάνω στην Γη ο Βεελζεβούλ του λέει ότι οι πληροφορίες αυτές μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά για μερικούς μόνο αιώνες και ότι λίγο μετά την περίοδο του «βαβυλωνιακού μεγαλείου», και πάλι λόγω της κυριότερης ιδιαιτερότητα τους, δηλαδή της «περιοδικής-διαδικασίας-της-αμοιβαίας-καταστροφής», τα εκεί κάτω συνηθισμένα όντα κατέληξαν σιγά-σιγά να ξεχάσουν όλο σχεδόν τον Λεγομινισμό που περιέχει τα κλειδιά των νομοτελειακών ανακριβειών του Νόμου του Επτά, όπως αυτοί μπήκαν σε όλους τους κλάδους των ανθρώπινων «Αφαλκάλνα» και σε όλες τις ανθρώπινες «Σολτζινόχες»· και με τον καιρό χάθηκε, η σημασία η ίδια του συμπαντικού νόμου του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ, τον οποίο ονόμαζαν τότε στην Βαβυλώνα «Νόμο του Επτά». Όλα τα συνειδητά έργα των όντων της βαβυλωνιακής περιόδου σιγά-σιγά καταστράφηκαν, είτε επειδή φθάρηκαν με τον χρόνο από μόνα τους, είτε λόγω της διαδικασίας της αμοιβαίας καταστροφής, κάθε φορά που η ψύχωση τους έφτανε στο στάδιο που λέγεται στάδιο «καταστροφής-κάθε-υπαρκτού-που-πέφτει-στο-πεδίο-της-οπτικής-αντίληψης». Αυτοί είναι οι δύο κύριοι λόγοι, για τους οποίους όλα σχεδόν τα συνειδητά πραγματοποιημένα αποτελέσματα των σοφών της βαβυλωνιακής εποχής εξαλείφθηκαν από την επιφάνεια εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη, με τέτοια μάλιστα ταχύτητα, που, μέσα σε τρεις από τους αιώνες τους, δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτε. Δύο από τους κλάδους των επιστημών με τους οποίους συνδέονται τα συνειδητά φτιαγμένα χειροτεχνήματα των ανθρώπων κατά τη βαβυλωνιακή περίοδο βρέθηκαν σε ευνοϊκές συνθήκες, και ορισμένα από τα στοιχεία τους πέρασαν από γενιά σε γενιά, είτε με τρόπο συνειδητό, από μέρους των όντων που αναλάμβαναν να τα μεταδώσουν, ή αυτόματα. Ο ένας από αυτούς τους δύο κλάδους έπαψε να υπάρχει πρόσφατα, ενώ ο άλλος έφτασε, και μάλιστα σχεδόν χωρίς καμία τροποποίηση, μέχρι ορισμένα σημερινά όντα. Είναι ο κλάδος που στοιχεία του μεταδόθηκαν με τους λεγόμενους «ιερούς χορούς». Χάρη σ’ αυτό τον κλάδο και μόνο, που παρέμεινε ανέπαφος από τον καιρό των Βαβυλωνίων σοφών, ένας πολύ περιορισμένος αριθμός τρίμυαλων όντων εκεί κάτω μπορεί να μάθει διάφορες ωφέλιμες για το Είναι του πληροφορίες, αφού πρώτα τις αποκωδικοποιήσει με ορισμένες συνειδητές προσπάθειες. Ο άλλος κλάδος, εκείνος που έπαψε πρόσφατα να υπάρχει, ήταν ο κλάδος της επιστήμης των Βαβυλωνίων σοφών ο αφιερωμένος στο «συνδυασμό διαφόρων τονικοτήτων των χρωμάτων», τον οποίο τα σημερινά όντα ονομάζουν «ζωγραφική». Η μετάδοση αυτού του επιστημονικού τους κλάδου από γενιά σε γενιά, πραγματοποιούταν σε κάθε σχεδόν τόπο, και παρόλο που σταμάτησε σχεδόν παντού με το πέρασμα των αιώνων συνεχίστηκε για αρκετά ακόμη χρόνια με κανονικότατο ρυθμό, τόσο συνειδητά όσο και αυτόματα, στα όντα μιας κοινότητας που ονομάζεται «Περσία». Η μετάδοση αυτή σταμάτησε και σ’ εκείνα τα μέρη, λίγο πριν την οριστική αναχώρηση του Βεελζεβούλ, από τον πλανήτη Γη, όταν άρχισαν να γίνονται αισθητά στην Περσία τα αποτελέσματα της σημερινής «ευρωπαϊκής κουλτούρας»· τότε, κάτω από την επίδραση των Ευρωπαίων συναδέλφων» τους, τα όντα Πέρσες που ασκούσαν το επάγγελμα το οποίο αντιστοιχούσε σ’ αυτή την επιστήμη, άρχισαν κι αυτά με τη σειρά τους τις σοφιστείες. Στην ήπειρο της Ευρώπης, έτυχε πού και πού μερικά όντα με ανήσυχο πνεύμα να παρατηρήσουν, στα έργα των διάφορων κλάδων της τέχνης που έφτασαν ως αυτά από τα αρχαία χρόνια, νομοτελειακές ανακρίβειες· μόλις όμως ανακάλυπταν το κλειδί για την κατανόηση των ανακριβειών αυτών, η ύπαρξή τους έπαιρνε τέλος. Ακόμα ένα ον της ηπείρου της Ευρώπης, αφού έκανε τις ίδιες παρατηρήσεις, το ενδιαφέρον του μεγάλωνε συνεχώς, και με το μόχθο και την επιμονή του κατόρθωσε να αποκρυπτογραφήσει τελείως τα έργα όλων σχεδόν των κλάδων της τέχνης. Το σοφό εκείνο τρίμυαλο ονομαζόταν Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο Βεελζεβούλ, ο Χασίν και ο Αχούν διέκοψαν τη συνομιλία τους καθώς το σκάφος Καρνάκ πλησίαζε στον προορισμό του, δηλαδή στον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ και άρχισαν βιαστικά να ετοιμάζονται.

30.35.Β

ΣΤΟ σημείο αυτό της ιστορίας του, ο Βεελζεβούλ σιώπησε. Έπειτα, γυρίζοντας ξαφνικά προς το γερο-υπηρέτη του τον Αχούν, που, καθισμένος εκεί, τον άκουγε το ίδιο προσεκτικά όσο και ο εγγονός του ο Χασίν, είπε:

30.35.Β

— Τι σε κάνει, φίλε μου, να με ακούς με τόσο ενδιαφέρον σαν τον Χασίν; Μήπως δεν ήσουνα παντού, στον πλανήτη Γη, μαζί μου; Μήπως δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια και δεν ένιωσες κι εσύ ο ίδιος όλα όσα διηγούμαι αυτή τη στιγμή;

30.35.Β

Αντί να ακούς τις ιστορίες μου με το στόμα ανοιχτό, πες κι εσύ κάτι στο καλό μας το παιδί. Τι τα θέλεις, πρέπει να του διηγηθούμε όσο γίνεται περισσότερα για εκείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα, αφού του ξύπνησαν τόσο πολύ το ενδιαφέρον.

30.35.Β

Σίγουρα θα τράβηξαν κάποτε την προσοχή σου με κάποια παραξενιά τους· μίλησε μας λοιπόν γι’ αυτήν.

30.35.Β

Ακούγοντας ο Αχούν αυτά τα λόγια, συλλογίστηκε λίγο και απάντησε:

30.35.Β

— Μετά από τις δικές σας, τις τόσο ψυχολογικά εκλεπτυσμένες ιστορίες, τι θα μπορούσα εγώ να προσθέσω για κείνους τους «ακατανόητους»;

30.35.Β

Και έπειτα, με ασυνήθιστη σοβαρότητα και διατηρώντας το ύφος του Βεελζεβούλ, μέχρι και τις ιδιαίτερες εκφράσεις του, συνέχισε:

30.35.Β

— Μα και βέβαια… Πώς να το πω; Εκείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα με έκαναν πολλές φορές να χάσω την ισορροπία της ουσίας Μου, και οι «αστείες παλαβομάρες» τους ενεργούσαν σχεδόν πάντα σαν σοκ στα διάφορα πνευματοποιημένα μέρη μου και προκαλούσαν εκεί την οντική παρόρμηση της έκπληξης.

30.35.Β

Και είπε τότε απευθυνόμενος στον Χασίν:

30.35.Β

— Εντάξει, μικρές μας Χασίν!

30.36.Β

Όμως εγώ δε θα σου παρουσιάσω με λεπτομέρειες, όπως ο Σεβασμιότατος, κάποια παραξενιά του ψυχισμού εκείνων των «τρίμυαλων όντων» του Σύμπαντός μας. Όχι… Θα περιοριστώ να θυμίσω στο Σεβασμιότατο κάποιο γεγονός που η αιτία του δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πέμπτης μας παραμονής στην επιφάνεια εκείνου του πλανήτη, και το οποίο, όταν ξαναπήγαμε εκεί για έκτη και τελευταία φορά, είχε γίνει η κυριότερη αιτία για να εκφυλιστεί στον καθένα από τους ευνοουμένους σου, από τη στιγμή του ερχομού του στον κόσμο ως το σχηματισμό του σε υπεύθυνο ον, η ικανότητα της φυσιολογικής «οντικής σκέψης» και να μεταβληθεί σχεδόν σε «Καλτουσάρα».

30.36.Β

Μετά, γυρίζοντας προς τον ίδιο το Βεελζεβούλ, με δειλό βλέμμα και διστακτικό τόνο, συνέχισε:

30.36.Β

— Μη με κατακρίνετε, Σεβασμιότατε, αν παίρνω το θάρρος να εκφράσω μπροστά στην παρουσία σας τη γνώμη που αναδύθηκε μέσα μου, και η οποία βασίζεται ίσως σε δεδομένα που, αλίμονο, είναι πολύ μπαγιάτικα για να επιτρέψουν οντικά συμπεράσματα.

30.36.Β

Αποκαλύπτοντας στον καλό μας Χασίν τους διάφορους λόγους για τους οποίους ο ψυχισμός των σημερινών τρίμυαλων όντων του πλανήτη Γη που τον ενδιαφέρει, μετασχηματίστηκε, όπως ευαρεστηθήκατε πριν λίγο να το εκφράσετε, σε απλό «μύλο που αλέθει κουραφέξαλα», δεν μνημονεύσατε ποτέ έναν παράγοντα που συνετέλεσε σ’ αυτό, τους τελευταίους αιώνες τους, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον.

30.36.Β

Αναφέρομαι στον παράγοντα, στην εμφάνιση του οποίου, όπως πολύ καλά θυμάμαι, παρευρεθήκατε κι εσείς ο ίδιος, όταν μέναμε στη Βαβυλώνα, και ο οποίος αργότερα έγινε ιδιαίτερα ολέθριος για τα σημερινά όντα εκεί κάτω· εννοώ τον παράγοντα που τον λένε εκεί «Τέχνη».

30.36.Β

Αν συγκατατεθείτε, με τη σοφία που διαθέτετε, να πραγματευθείτε διεξοδικά αυτό το θέμα, ο καλός μας ο Χασίν θα εύρισκε ίσως εκεί το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, υλικό, που θα του επέτρεπε να αποσαφηνίσει καλύτερα όλες τις παράδοξες ανωμαλίες του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων που εμφανίστηκαν κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν στον πλανήτη Γη που τον ενδιαφέρει.»

30.36-7.Β

Λέγοντας αυτά, ο Αχούν σκούπισε με την άκρη της ουράς του τις σταγόνες του ιδρώτα που γυάλιζαν στο κούτελο του και σώπασε· ύστερα πήρε τη συνηθισμένη του προσεκτική στάση.

30.37.Β

Ο Βεελζεβούλ τον κοίταξε με βλέμμα τρυφερό και του είπε:

30.37.Β

— σ’ ευχαριστώ, καλέ μου φίλε, που μου το θύμισες. Είναι αλήθεια πως δεν ανάφερα τον ολέθριο αυτόν παράγοντα που μόνα τους δημιούργησαν, και ο οποίος έγινε αιτία για να ατροφήσουν οριστικά κι εκείνα ακόμα τα δεδομένα της οντικής τους σκέψης που κατά τύχη παρέμειναν ανέπαφα μέσα τους.

30.37.Β

Πάντως, καλέ μου γέροντα, παρόλο που είναι αλήθεια ότι δε μίλησα ποτέ γι’ αυτόν, αυτό δε σημαίνει πως δεν τον σκέφτηκα. Το ταξίδι μας θέλει πολύν καιρό για να τελειώσει, και κατά πάσα πιθανότητα, την κατάλληλη στιγμή, καθώς θα συνέχιζα τις αφηγήσεις μου στον αγαπημένο μας Χασίν, θα θυμόμουνα αυτό που μου υπενθύμισες.

30.37.Β

Εν πάση περιπτώσει, ίσως θα έπρεπε μ’ αυτή την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη σημερινή γήινη «τέχνη», διότι, όπως είπες, κατά την πέμπτη προσωπική παραμονή μας εκεί κάτω, ήμουνα όντως μάρτυρας των γεγονότων από τα οποία προέκυψε το σύγχρονο αυτό κακό, γεγονότα που οφείλονταν για άλλη μια φορά στα σοφά όντα τα οποία κατάγονταν από ολόκληρη σχεδόν την επιφάνεια εκείνου του άμοιρου πλανήτη, που είχαν μαζευτεί στην πόλη της Βαβυλώνας».

30.37.Β

Έπειτα ο Βεελζεβούλ, μιλώντας πια στο Χασίν, συνέχισε:

30.37.Β

— Η συγκεκριμένη αντίληψη που επικρατεί σήμερα εκεί κάτω, γι’ αυτό που αποκαλούν «τέχνη», αποτελεί για τους δύστυχους ευνοουμένους σου ένα από τα πολλά δεδομένα που η αυτόματη δράση τους, ανεπαίσθητα αλλά σταθερά, τους μετατρέπει σιγά-σιγά — αυτούς, όντα που έχουν ωστόσο στην παρουσία τους όλες τις δυνατότητες να γίνουν μόρια ενός τμήματος της θεότητας — απλούστατα σε κάτι που λέγεται «ζωντανό κρέας».

30.37.Β

Για να ξεκαθαρίσεις μέσα σου το ζήτημα της περίφημης σημερινής γήινης «τέχνης» από κάθε πλευρά, και για να καταλάβεις καλά την προέλευση της, θα πρέπει πρώτα-πρώτα να σου Μιλήσω για δύο περιστατικά που συνέβηκαν στην πόλη της Βαβυλώνας κατά την πέμπτη μας παραμονή στην επιφάνεια του πλανήτη σου.

30.37-8.Β

Το πρώτο από αυτά τα περιστατικά θα σου δώσει να καταλάβεις Με ακρίβεια πώς και γιατί παρευρέθηκα στα γεγονότα που έγιναν η βασική αιτία για να εμφανιστεί στα σύγχρονα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη εκείνο το πραγματικά ολέθριο καπρίτσιο που ονομάζουν «τέχνη». Το δεύτερο θα σου παρουσιάσει τις συνθήκες που προηγήθηκαν και προξένησαν τούτα τα γεγονότα.

30.38.Β

Σχετικά με το πρώτο θα πρέπει να πω ότι κατά την τότε παραμονή μας στην πόλη της Βαβυλώνας, μετά τα γεγονότα που μνημόνεψα όταν μιλούσα για κείνα τα σοφά γήινα τρίμυαλα όντα που συγκεντρώθηκαν εκεί απ’ όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη — δηλαδή, μετά τη διάσπαση τους σε πολλές ανεξάρτητες ομάδες και την ενασχόληση τους με το λεγόμενο «πολιτικό ζήτημα» — σχηματίστηκε μέσα μου η πρόθεση να φύγω από τη Βαβυλώνα και να συνεχίσω τις παρατηρήσεις μου εν μέσω των όντων μιας ήδη τότε ισχυρής κοινότητας, που είχε το όνομα «Ελλάς». Επίσης αποφάσισα χωρίς καθυστέρηση να μελετήσω τη γλώσσα τους· και από τότε αναζητούσα και προτιμούσα τις γειτονιές όπου σύχναζαν όντα τα οποία ενδεχομένως θα μου ήταν χρήσιμα για το σκοπό μου.

30.38.Β

Περπατώντας λοιπόν κάποια μέρα σε ένα δρόμο κοντά στο σπίτι μας, είδα, πάνω σ’ ένα μεγάλο κτίριο μπροστά από το οποίο περνούσα συχνά, μια «Ουκαζεμότρα», ή όπως τη λένε τώρα στη Γη, μια «επιγραφή», που έγραφε ότι εκείνο το κτίριο στέγαζε μια λέσχη που σχηματίστηκε πρόσφατα από ξένους σοφούς, «Οπαδούς του Λεγομινισμού»· πάνω στην πόρτα κρεμόταν μια αγγελία που έλεγε ότι η εγγραφές στη λέσχη συνεχίζονταν και ότι οι διαλέξεις και οι σοφές συζητήσεις γίνονταν αποκλειστικά και μόνο στην τοπική και στην ελληνική γλώσσα.

30.38.Β

Αυτό μου προξένησε έντονο ενδιαφέρον, και σκέφτηκα αμέσως να χρησιμοποιήσω εκείνη τη λέσχη, που μόλις είχε ανοίξει, για να τελειοποιηθώ στη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

30.38.Β

Απευθύνθηκα τότε στα όντα που μπαινόβγαιναν από εκείνη την πόρτα, και ζήτησα να μάθω για τη λειτουργία της λέσχης.

Είχα την τύχη να συναντήσω ανάμεσά τους ένα σοφό ον που κατά τύχη γνώριζα και, όταν με τις εξηγήσεις του ενημερώθηκα πάνω-κάτω, αποφάσισα αμέσως να γίνω μέλος της λέσχης.

30.38-9.Β

Χωρίς να αργοπορήσω, μπήκα στο κτίριο μαζί του, και, παριστάνοντας τον ξένο σοφό, ζήτησα να γραφτώ ως Οπαδός του Λεγομινισμού, πράγμα που το κατάφερα πανεύκολα χάρη σ’ εκείνον το γνωστό μου, που κι αυτός νόμιζε ότι ήμουν ένας από τους συναδέλφους του.

30.39.Β

Λοιπόν, παιδί μου, αφού έγινα έτσι «τακτικό μέλος» της λέσχης, σύμφωνα με την καθιερωμένη έκφραση, άρχισα να πηγαίνω συχνά εκεί και να συζητάω με όσα μέλη της ήξεραν καλά την ελληνική γλώσσα, της οποίας η γνώση μου ήταν απαραίτητη.

30.39.Β

Όσο για το δεύτερο περιστατικό, αυτό προέκυψε από ορισμένες περιστάσεις, που θα σου τις εκθέσω τώρα.

30.39.Β

Θα πρέπει να σου θυμίσω εδώ, ότι ανάμεσα στα σοφά γήινα όντα της Βαβυλώνας βρίσκονταν και μερικά που τα είχανε φέρει δια της βίας απ’ όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, μετά τις διαταγές του Πέρση μονάρχη για τον οποίο σου μίλησα· άλλα πάλι είχανε πάει εκεί με τη δική τους θέληση, δελεασμένα από το περίφημο εκείνο ζήτημα περί «ψυχής». Ανάμεσα στα πρώτα, λοιπόν, βρίσκονταν μερικά που δεν έμοιαζαν καθόλου με τους περισσότερους σοφούς της «νέας φουρνιάς», αλλά προσπαθούσαν, με μια ειλικρίνεια που πήγαζε απ’ όλα τα ξέχωρα μέρη τους τα πνευματοποιημένα, να αποκτήσουν Υψηλές Γνώσεις, με μοναδικό σκοπό την τελειοποίηση τους.

30.39.Β

Αυτοί οι λίγοι γήινοι σοφοί είχαν επιτύχει, ήδη πριν έρθουνε στη Βαβυλώνα, με τις πραγματικές και ειλικρινείς τους προσπάθειες και χάρη στον ορθό τρόπο ύπαρξης και στις οντικές δραστηριότητες τους, να θεωρούνται «μυημένοι πρώτου βαθμού» από τα γήινα τρίμυαλα όντα που είχαν ήδη αξιωθεί να γίνουν «μυημένοι-με-κάθε-δικαίωμα-σύμφωνα-με-τους-επανακαθιερωμένους-από-τον-Αγιότατο-Ασιάτα Σεϊμάς-κανόνες».

30.39.Β

Λοιπόν, παιδί μου, όταν άρχισα να συχνάζω σ’ εκείνη τη λέσχη, από τις συζητήσεις που είχα με τα μέλη της και από διάφορα άλλα δεδομένα, αντιλήφθηκα σύντομα ότι εκείνοι οι λίγοι γήινοι σοφοί, οι οποίοι ειλικρινά προσπαθούσαν να τελειοποιήσουν το Νου τους, έστεκαν πάντοτε παράμερα και δεν ανακατεύονταν ποτέ στις υποθέσεις που γρήγορα αιχμαλώτιζαν τη μεγάλη μάζα των Βαβυλωνίων σοφών της εποχής.

30.39-40.Β

Αυτοί οι λίγοι σοφοί έμεναν από την αρχή μεταξύ τους, ενώ οι άλλοι, ύστερα από κοινή συμφωνία, έφτιαξαν ένα χώρο για τις συνελεύσεις τους στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, και ίδρυσαν, για να αλληλοϋποστηρίζονται υλικά και ηθικά, την κεντρική λέσχη όλων των σοφών της Γης· αλλά και αργότερα, όταν όλα εκείνα τα σοφά όντα χωρίστηκαν σε τρία ξεχωριστά τμήματα, με χωριστή λέσχη για τον καθένα σε διαφορετικό μέρος της πόλης, οι μυημένοι σοφοί δεν συμμετείχαν σε κανένα από τα τρία αυτά τμήματα.

30.40.Β

Ζούσαν στα περίχωρα της Βαβυλώνας, χωρίς να συναναστρέφονται, όπως θα λέγαμε, κανέναν από τους σοφούς του συρμού. Και ενώθηκαν για να οργανώσουν τη νέα εκείνη λέσχη των «Οπαδών του Λεγομινισμού», λίγες ημέρες πριν την εγγραφή μου.

30.40.Β

Όλοι τούτοι οι σοφοί, όλοι χωρίς εξαίρεση, είχαν οδηγηθεί με τη βία στην πόλη της Βαβυλώνας· οι περισσότεροι ανήκαν σ’ εκείνους που τους έφερε ο Πέρσης μονάρχης από την Αίγυπτο.

30.40.Β

Όπως έμαθα αργότερα, η πρωτοβουλία της συνένωσης τους οφειλόταν σε δύο σοφούς που ήταν «μυημένοι πρώτου βαθμού».

30.40.Β

Ο ένας από εκείνους τους δύο γήινους μυημένους ανήκε σε μια φυλή όντων που ονομάζονταν «Μαυριτανοί» και λεγόταν Κανίλ-ελ-Νορκέλ.

Ο άλλος μυημένος λεγόταν Πυθαγόρας· είδε το φως της ημέρας εν μέσω των Ελλήνων, των μετέπειτα «Γραικών».

30.40.Β

Αυτοί οι δύο σοφοί, όπως κατάλαβα μετά, συναντήθηκαν τυχαία στην πόλη της Βαβυλώνας, και κατά τη διάρκεια μιας «ανταλλαγής Ουισσαπαγκαουμνιανών απόψεων», δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας από τις συνομιλίες τους, που το θέμα της ήταν «πώς να καθιερωθούν στα όντα των σημερινών εποχών μορφές οντικής ύπαρξης που να μπορούν να χρησιμέψουν για το καλό των όντων του μέλλοντος», διαπίστωσαν ξεκάθαρα ότι από χρόνο σε χρόνο, καθώς η μία γενιά των ανθρώπων διαδεχόταν την άλλη πάνω στη Γη, συνέβαινε ένα από τα πιο λυπηρά φαινόμενα, δηλαδή ότι οι διαδικασίες της αμοιβαίας καταστροφής, που ονομάζονται «πόλεμοι» και «λαϊκές εξεγέρσεις», κατέληγαν πάντα στην καταστροφή, για διάφορους λόγους, πολυάριθμων μυημένων όντων όλων των βαθμίδων, και, μαζί τους καταστρέφονταν οριστικά πολλοί Λεγομινισμοί, οι οποίοι αποτελούσαν, τότε όπως και σήμερα, το μοναδικό μέσο μετάδοσης διαφόρων πληροφοριών από γενιά σε γενιά για τα πραγματικά γεγονότα των αρχαίων χρόνων.

30.40-1.Β

Μόλις οι δύο εκείνοι ειλικρινείς και έντιμοι γήινοι σοφοί διαπίστωσαν το γεγονός αυτό, που το έκριναν ως «λυπηρό φαινόμενο», το συζήτησαν διεξοδικά και αποφάσισαν να επωφεληθούν από την ασυνήθιστη παρουσία τόσων πολλών σοφών σε μια πόλη, και να τους συναθροίσουν με σκοπό να βρουν όλοι μαζί κάποιον τρόπο για να θεραπεύσουν το θλιβερό γεγονός που οφειλόταν στις αφύσικες συνθήκες της ζωής των ανθρώπων στη Γη.

30.41.Β

Γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό ίδρυσαν εκείνη τη λέσχη, στην οποία έδωσαν το όνομα «Λέσχη των Οπαδών του Λεγομινισμού».

30.41.Β

Στην πρόσκληση τους ανταποκρίθηκαν γρήγορα τόσοι πολλοί υποψήφιοι, που, δυο μόλις μέρες μετά την εγγραφή μου, έπαυσαν να δέχονται άλλα μέλη.

30.41.Β

Την ημέρα που συμπληρώθηκε ο κατάλογος τους, ο αριθμός των μελών της λέσχης είχε φτάσει τους εκατόν τριάντα εννέα, και τόσα παρέμειναν μέχρις ότου ο Πέρσης μονάρχης αποφάσισε να τερματίσει εκείνο το καπρίτσιό του με τους γήινους σοφούς.

30.41.Β

Όταν γράφτηκα στη λέσχη έμαθα ότι όλα τα μέλη που ήταν παρόντα την ημέρα των εγκαινίων οργάνωσαν κάτι που το λένε «γενική συνέλευση», και τότε αποφάσισαν ομόφωνα να κάνουν κάθε μέρα μια νέα γενική συνέλευση, όπου θα γίνονταν αναφορές και συζητήσεις αποκλειστικά και μόνο πάνω στα εξής δύο θέματα: το πρώτο, «ποια μέτρα έπρεπε να λάβουν εκείνα από τα μέλη που θα επέστρεφαν στον τόπο τους, για να συγκεντρώσουν όλους τους Λεγομινισμούς που υπήρχαν στις πατρίδες τους και να τους διαθέσουν στους σοφούς της λέσχης»· και, το δεύτερο, «τι να κάνουν για να εξασφαλίσουν τη μετάδοση των Λεγομινισμών στις μελλοντικές γενιές με κάποιο άλλο μέσον πέρα από τη μεσολάβηση των μυημένων».

30.41.Β

Τότε που με δέχτηκαν, τα δύο θέματα είχαν ήδη γίνει αντικείμενο πολλών αναφορών και συζητήσεων στις γενικές τους συνελεύσεις· μάλιστα εκείνη ακριβώς την ημέρα αναζητούσαν κυρίως έναν τρόπο, για να προκαλέσουν τη συμμετοχή στο βασικό έργο της λέσχης, των μυημένων όντων που ανήκαν στα «ρεύματα» που τότε ονομάζονταν «Οναντζικικό», «Σαμανιστικό», «Βουδιστικό», και άλλα.

30.41-2.Β

Την τρίτη μέρα μετά την εγγραφή μου ακούστηκε για πρώτη φορά, μπροστά στα μέλη εκείνης της λέσχης, η λέξη που, φτάνοντας κατά τύχη στ’ αυτιά των σημερινών όντων εκεί κάτω, έμελλε να αποτελέσει έναν από τους κύριους παράγοντες που συνετέλεσαν ώστε να ατροφήσουν οριστικά όσα δεδομένα φυσιολογικής οντικής λογικής σκέψης είχαν απομείνει ανέπαφα μέσα τους — η λέξη δηλαδή «τέχνη», η οποία χρησιμοποιήθηκε εκείνη την ημέρα με μία τελείως διαφορετική σημασία και που ο ορισμός της αναφερόταν σε μία τελείως διαφορετική ιδέα.

30.42.Β

∅

30.42.Β

Εκείνη την ημέρα — που για πρώτη φορά ξεστομίστηκε η λέξη «τέχνη» και που η πραγματική της έννοια και σημασία ορίστηκαν με ακρίβεια — μίλησε, εκτός από τους άλλους ρήτορες, και ένας Χαλδαίος σοφός, πασίγνωστος την εποχή εκείνη, και ήδη αρκετά ηλικιωμένος, που ονομαζόταν Αχσαρπαντσιάρ.

30.42.Β

Καθώς η αναφορά αυτού του ηλικιωμένου πια Χαλδαίου σοφού, του μεγάλου Αχσαρπαντσιάρ, ήταν η απαρχή όλων των γεγονότων που θα σχετίζονταν αργότερα με την περίφημη σημερινή τέχνη τους, θα προσπαθήσω να θυμηθώ τη διάλεξη του και να σου την επαναλάβω κατά λέξη αν είναι δυνατό.

30.42.Β

Άρχισε κάπως έτσι:

30.42.Β

«Οι περασμένοι αιώνες, και κυρίως οι δύο τελευταίοι, μας έδειξαν ότι κατά τις αναπόφευκτες μαζικές ψυχώσεις που έχουν πάντοτε σαν αποτέλεσμα την έκρηξη πολέμων μεταξύ κρατών, και εξεγέρσεων μέσα στους κόλπους των κρατών των ίδιων, πολλά από τα αθώα θύματα της λαϊκής κτηνωδίας είναι όντως άτομα τα οποία, με την ευσέβεια τους και τις συνειδητές στερήσεις που επέβαλαν στον εαυτό τους, αξιώθηκαν να γίνουν μυημένα· με τη μεσολάβηση αυτών, μεταδίδονται με ακρίβεια στα συνειδητά όντα των επόμενων γενεών διάφοροι Λεγομινισμοί που περιέχουν πληροφορίες για κάθε είδους αυθεντικά γεγονότα που συνέβηκαν στο παρελθόν.

30.42.Β

«Το γεγονός ότι τα αθώα θύματα της λαϊκής κτηνωδίας προέρχονται από τις τάξεις των ευσεβών προσώπων, συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, επειδή, καθώς είναι ήδη απελευθερωμένα εσωτερικά, δεν ταυτίζονται ολοκληρωτικά, όπως οι άλλοι, με τα συνηθισμένα ενδιαφέροντα· γι’ αυτό και δεν μπορούν να συμμερίζονται ούτε τους χαριεντισμούς, ούτε το θαυμασμό, ούτε τις τρυφερότητες, ούτε καμιά άλλη εκδήλωση του περιβάλλοντος τους, όσο ειλικρινής κι αν είναι.

30.42-3.Β

«Και καθώς αυτά τα άτομα, σε συνήθεις περιόδους, ζουν κανονικά, και πάντα επιδεικνύουν προς όσους τους περιβάλλουν καλοπροαίρετες εσωτερικές και εξωτερικές εκδηλώσεις, αποκτούν την εκτίμηση και το σεβασμό όλων· αντίθετα, όταν οι μάζες των ανθρώπων πέσουν σ’ εκείνη την ψύχωση, και χωριστούν ως συνήθως σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, οι άνθρωποι τότε, με το νου σκοτισμένο από τον πόλεμο, αρχίζουν να υποπτεύονται με νοσηρότητα εκείνους ακριβώς που, σε φυσιολογικούς καιρούς, ήταν πάντα ήσυχοι και σοβαροί.

«Και τότε, αν συμβεί και σταθεί λίγο περισσότερο η προσοχή των όντων που κατακυριεύτηκαν από την ψύχωση πάνω σ’ εκείνα τα εξαιρετικά άτομα, δεν έχουν πια την παραμικρή αμφιβολία ότι οι σοβαροί τούτοι άνθρωποι με τη φιλήσυχη πάντα εμφάνιση, δεν ήταν, στους φυσιολογικούς καιρούς, τίποτε λιγότερο από “κατάσκοποι” των σημερινών αντιπάλων τους.

30.43.Β

«Κάτω από την επίδραση του νοσηρού τους νου, οι άνθρωποι που αγρίεψαν αποφασίζουν αμετάκλητα ότι η σοβαρότητα και η ηρεμία εκείνων των ατόμων δεν ήταν παρά “κρυψίνοια” και “υποκρισία”.

30.43.Β

«Και σε όποιο εχθρικό στρατόπεδο κι αν ανήκουν, το αποτέλεσμα των ψυχοπαθητικών τους συμπερασμάτων είναι ότι, χωρίς καμιά τύψη συνειδήσεως, θανατώνουν τα σοβαρά και φιλήσυχα άτομα.

30.43.Β

«Αυτός είναι τις περισσότερες φορές, κατά τη γνώμη μου, ο λόγος για τον οποίο πολλοί Λεγομινισμοί που αναφέρονται σε γεγονότα τα οποία συνέβηκαν πραγματικά στη Γη, εξαφανίστηκαν τελείως από το πρόσωπο της καθώς περνούσαν από γενιά σε γενιά.

30.43.Β

«Λοιπόν, σεβασμιότατοι συνάδελφοι, αν θέλετε να ξέρετε την προσωπική μου γνώμη, θα σας πω ειλικρινά, με όλο μου το είναι, ότι παρόλα όσα σας εξέθεσα, ο τρόπος της μετάδοσης της αληθινής γνώσης στις απόμακρες γενιές με τη μεσολάβηση των αρμόδιων μυημένων, και μέσω των Λεγομινισμών, δεν υπάρχει λόγος ν’ αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστο.

30.43.Β

«Ο τρόπος αυτός της μετάδοσης μπορεί να εξακολουθήσει όπως και πριν, όπως ακριβώς καθιερώθηκε στη Γη από αμνημόνευτα χρόνια, βασισμένος στη “δύναμη του είναι” των μυημένων και με τον τρόπο που ανανεώθηκε από το μεγάλο προφήτη Ασιάτα Σεϊμάς.

30.43-4.Β

«Εμείς οι άλλοι, οι άνθρωποι των καιρών μας, αν θέλουμε σήμερα να είμαστε κάπως χρήσιμοι στους ανθρώπους των μελλοντικών αιώνων, θα πρέπει να αρκεστούμε να προσθέσουμε σε αυτόν τον τρόπο μετάδοσης κάποιο νέο μέσο, που υπαγορεύεται από την πρακτική της σημερινής μας ζωής στη Γη, καθώς και από την πείρα των προηγούμενων γενεών που αποκτήθηκε στο πέρασμα των αιώνων, όπως αυτή προκύπτει από πληροφορίες που έφτασαν ως εμάς.

30.44.Β

«Εγώ λοιπόν σας προτείνω, για την πραγματοποίηση της μετάδοσης γνώσεων στην επόμενη γενιά, να χρησιμοποιήσουμε αφενός μεν ανθρώπινα “Αφαλκάλνα”, τα διάφορα δηλαδή ανθρώπινα χειροτεχνήματα, ιδιαίτερα αυτά που σήμερα είναι καθημερινής χρήσης, και αφετέρου τις ανθρώπινες “Σολτζινόχες”, δηλαδή τα διάφορα έθιμα και τις τελετές που καθιερώθηκαν από αιώνες στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή των ανθρώπων και μεταδίδονται αυτόματα από γενιά σε γενιά.

30.44.Β

«Ορισμένα ανθρώπινα “Αφαλκάλνα”, ιδίως αυτά που είναι φτιαγμένα από πολύ ανθεκτικά υλικά, μπορούν να διατηρούνται ανέπαφα και να φτάνουν έτσι στους ανθρώπους μακρινών γενεών· ή πάλι τα αντίγραφα τους μπορούν να μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, σύμφωνα με τη ριζωμένη στην ουσία των ανθρώπων ιδιότητα να θεωρούν δικά τους τα έργα που προέρχονται από πανάρχαιες εποχές και στα οποία δεν έκαναν παρά ελάχιστες ασήμαντες τροποποιήσεις.

30.44.Β

«Όσο για τις ανθρώπινες “Σολτζινόχες”, όπως τα διάφορα “μυστήρια”, οι “θρησκευτικές τελετουργίες”, τα “οικογενειακά και κοινωνικά έθιμα”, οι “θρησκευτικοί και λαϊκοί χοροί” και λοιπά, παρόλο που αλλάζουν συχνά την εξωτερική τους μορφή με το πέρασμα των αιώνων, οι παρορμήσεις που προξενούν στους ανθρώπους και οι εκδηλώσεις που πηγάζουν από αυτές παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες.

«Κατά συνέπεια, αν στους εσωτερικούς παράγοντες που προξενούν τις παρορμήσεις αυτές, καθώς και στα χειροτεχνήματα που ανέφερα, εισαγάγουμε χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και την αληθινή γνώση που ήδη αποκτήσαμε, μπορούμε κάλλιστα να προεξοφλήσουμε ότι όλο τούτο το υλικό θα φτάσει στους πιο μακρινούς απογόνους μας, ότι κάποιος θα το αποκρυπτογραφήσει, και ότι οι υπόλοιποι θα έχουν έτσι τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουν για το καλό τους.

30.44-5.Β

«Το ερώτημα στο οποίο πρέπει τώρα να απαντήσουμε είναι τούτο: πώς άραγε θα πραγματοποιήσουμε αυτή τη μετάδοση μέσα από τα διάφορα ανθρώπινα “Αφαλκάλνα” και τις “Σολτζινόχες” που επισήμανα;

30.45.Β

«Προσωπικά εγώ σας προτείνω να γίνει με βάση τον παγκόσμιο νόμο που ονομάζεται “Νόμος του Επτά”.

30.45.Β

«Ο “Νόμος του Επτά” υπάρχει στη Γη και θα υπάρχει παντού και πάντα.

30.45.Β

«Για παράδειγμα, χάρη σ’ αυτό το νόμο, η λευκή ακτίνα φωτός αποτελείται από επτά χωριστά χρώματα· κάθε συγκεκριμένος ήχος αποτελείται από επτά διαφορετικούς τόνους· κάθε ανθρώπινη κατάσταση περιλαμβάνει επτά ανεξάρτητες αισθήσεις· εξάλλου, κάθε συγκεκριμένη μορφή δεν μπορεί παρά να αριθμεί επτά διαφορετικές διαστάσεις· και κάθε βάρος μπορεί να συντηρείται πάνω στη Γη μόνο όταν υπόκειται σε επτά «αμοιβαίες πιέσεις»· και ούτω καθεξής…

30.45.Β

«Προτείνω λοιπόν, οι σημερινές γνώσεις, όσες αποκτήσαμε προσωπικά, καθώς και όσες έφτασαν σε μας από παλαιότερες εποχές, και εφόσον αναγνωρίσουμε ομόφωνα ότι θα είναι χρήσιμες στους μακρινούς απογόνους μας, να καταγραφούν μέσα στα “Αφαλκάλνα” και στις “Σολτζινόχες”, έτσι ώστε να γίνονται αντιληπτές από τον καθαρό Νου τους μέσω αυτού του μεγάλου Παγκόσμιου Νόμου.

30.45.Β

«Ο Νόμος του Επτά, όπως είπα, θα υπάρχει στη Γη όσο θα υπάρχει κι ο κόσμος, και οι άνθρωποι όλων των εποχών θα τον βλέπουν και θα τον καταλαβαίνουν όσο θα υπάρχει στη Γη η ανθρώπινη σκέψη· μπορούμε έτσι άφοβα να πούμε ότι και οι γνώσεις που θα καταγραφούν με αυτόν τον τρόπο μέσα στα διάφορα έργα θα υπάρχουν για πάντα στη Γη.

30.45.Β

«Όσο για την τεχνική την ίδια, τον τρόπο δηλαδή της εφαρμογής αυτού του νόμου, αυτή θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να είναι η εξής:

30.45.Β

«Σε όλα τα έργα που θα δημιουργήσουμε εξεπίτηδες, σύμφωνα με τις αρχές αυτού του Νόμου, για να τα μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές, θα επιτρέψουμε σκόπιμα ορισμένες ανακρίβειες, πάλι σύμφωνες με τους νόμους, μέσα στις οποίες θα καταγράψουμε με τρόπο ευκολονόητο το περιεχόμενο της μιας ή της άλλης αληθινής γνώσης που κατέχουν σήμερα οι άνθρωποι.

30.45-6.Β

«Ταυτόχρονα, για την αποκρυπτογράφηση, ή, όπως θα λέγαμε, για το “κλειδί” των ανακριβειών του μεγάλου Νόμου, θα ενσωματώσουμε στα έργα μας κάτι σαν Λεγομινισμό, το οποίο θα μεταδοθεί από γενιά σε γενιά με τη μεσολάβηση ενός ιδιαίτερου είδους μυημένων, που θα τους ονομάσουμε “μυημένους στην τέχνη”.

30.46.Β

«Θα τους ονομάσουμε έτσι, επειδή η όλη διαδικασία της μετάδοσης της γνώσης στις απώτερες γενιές, με το Νόμο του Επτά, δε θα είναι φυσιολογική, αλλά τεχνητή.

30.46.Β

«Λοιπόν, άξιοι και αμερόληπτοι συνάδελφοι μου. …

30.46.Β

«Θα πρέπει να καταλαβαίνετε τώρα ότι ακόμα κι αν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν φτάσουν ως τους απογόνους μας, μέσω αληθινών μυημένων, οι χρήσιμες πληροφορίες οι σχετικές με τις γνώσεις που απέκτησαν οι άνθρωποι για τα γήινα γεγονότα του παρελθόντος, θα μπορούν πάντα να ξαναβρίσκουν οι άνθρωποι του μέλλοντος, χάρη στον τρόπο μετάδοσης που προτείνω, και να καταλαβαίνουν, αν όχι όλα όσα ξέρουμε σήμερα στη Γη, τουλάχιστον εκείνα τα μέρη του συνόλου των γνώσεων που θα τους έρχονται τυχαία μέσα από έργα που φτιάχτηκαν με τα χέρια ανθρώπων του καιρού μας και μέσα από διάφορες σημερινές τελετές, στις οποίες θα καταγράψουμε εκείνα που θέλουμε, σύμφωνα με το μεγάλο Νόμο του Επτά και χάρη στο σύστημα των “τεχνητών” μας ενδείξεων».

30.46.Β

Μ’ αυτά τα λόγια, ο μεγάλος Αχσαρπαντσιάρ τελείωσε την αγόρευσή του.

30.46.Β

Ο λόγος του έκανε μεγάλη αίσθηση στα μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού· ακολούθησαν ζωηρές συζητήσεις και αμέσως αποφάσισαν στο τέλος, ομόφωνα, να υιοθετήσουν την πρόταση του μεγάλου Αχσαρπαντσιάρ.

30.46.Β

Μετά από μια σύντομη διακοπή για φαγητό εξακολούθησαν τη συζήτηση, και η δεύτερη γενική συνέλευση εκείνης της ημέρας συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας.

30.46-7.Β

Τότε πήραν ομόφωνα την απόφαση να αρχίσουν από την επόμενη κιόλας ημέρα να κατασκευάζουν «μικρο-απεικάσματα», ή, όπως τα όντα λένε σήμερα εκεί κάτω, «μακέτες», διάφορων έργων, όπου προσπαθούσαν να προσδιορίσουν τις πρακτικές διαδικασίες για την ειδική καταγραφή γνώσεων, σύμφωνα με τις αρχές που υποδείχτηκαν από τον μεγάλο Αχσαρπαντσιάρ, και μετά να τις φέρουν στη λέσχη για να τις παρουσιάσουν και να τις εξηγήσουν στα άλλα μέλη.

30.47.Β

Δυο μέρες αργότερα, αρκετοί από αυτούς έφεραν κιόλας τα «μικρο-απεικάσματα» που είχαν κατασκευάσει με τα ίδια τους τα χέρια, και τα παρουσίασαν με πολλά σχόλια, ενώ άλλοι ασχολήθηκαν με την ανάπλαση κάθε είδους πράξεων τις οποίες συνήθιζαν σε ορισμένες περιστάσεις τα όντα εκείνου του πλανήτη, κατά τη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης, όπως κάνουν άλλωστε ακόμα και σήμερα.

30.47.Β

Ορισμένες από τις μακέτες που προτάθηκαν βασίζονταν σε διάφορους συνδυασμούς χρωμάτων, ή σε αρχιτεκτονήματα και κτίρια διαφόρων μορφών· οι επιδείξεις πάλι των οντικών εκδηλώσεων εφαρμόστηκαν στο παίξιμο κάθε είδους μουσικών οργάνων, στην ερμηνεία πολλών μελωδιών, ή ακόμα στην ακριβή αναπαραγωγή συναισθημάτων ξένων προς αυτούς, και ούτω καθεξής.

30.47.Β

Σύντομα τα μέλη της λέσχης, για να διευκολυνθούν, χωρίστηκαν σε πολλές ομάδες και αφιέρωσαν κάθε έβδομο μέρος της διάρκειας του χρόνου που ονόμαζαν «εβδομάδα», αυτό δηλαδή που το έλεγαν «μια μέρα», στην παρουσίαση και στην ερμηνεία των έργων που συνδέονταν με έναν από τους ειδικούς κλάδους των επιστημών τους.

30.47.Β

Είναι ενδιαφέρον να προσέξουμε εδώ ότι η συγκεκριμένη περίοδος της ροής του Χρόνου, δηλαδή η «εβδομάδα», χωριζόταν πάντα στον πλανήτη σου σε επτά ημέρες· και την υποδιαίρεση αυτή την έκαναν μάλιστα τα όντα της ηπείρου Ατλαντίδος, για να εκφράσουνε το Νόμο του Επτά, που τον γνώριζαν τότε στην εντέλεια.

30.47.Β

Οι μέρες της εβδομάδας ονομάζονταν στην ήπειρο Ατλαντίδα ως εξής:

1. Αντασίκρα.
2. Εβοσίκρα.
3. Γεβοργκσίκρα.
4. Μιντοσίκρα.
5. Μαϊκοσίκρα.
6. Λουκοσίκρα.
7. Σονιασίκρα.

30.48.Β

Τα ονόματα αυτά άλλαξαν πολλές φορές· σήμερα τις λένε:

1. Δευτέρα.
2. Τρίτη.
3. Τετάρτη.
4. Πέμπτη.
5. Παρασκευή.
6. Σάββατο.
7. Κυριακή.

30.48.Β

Αφιέρωσαν λοιπόν, όπως είπα, κάθε μέρα της εβδομάδας σε κάποιον ειδικό κλάδο γνώσης, που αντιστοιχούσε είτε σε χειροτεχνήματα που έφτιαχναν μόνοι τους, είτε σε ορισμένες μορφές οντικών εκδηλώσεων τις οποίες κατεύθυναν συνειδητά.

30.48.Β

Έτσι, στην πρώτη ομάδα αφιέρωσαν τη Δευτέρα, και την ονόμασαν «ημέρα των κοινωνικών και θρησκευτικών τελετών».

30.48.Β

Στη δεύτερη ομάδα αφιέρωσαν την Τρίτη, που την ονόμασαν «ημέρα της αρχιτεκτονικής».

30.48.Β

Η Τετάρτη έγινε «μέρα της ζωγραφικής».

30.48.Β

Η Πέμπτη, «μέρα των θρησκευτικών και λαϊκών χορών».

30.48.Β

Η Παρασκευή, «μέρα της γλυπτικής».

30.48.Β

Το Σάββατο, «μέρα των μυστηρίων», ή, όπως αλλιώς την έλεγαν, «μέρα του θεάτρου».

30.48.Β

Η Κυριακή, «μέρα της μουσικής και του τραγουδιού».

30.48.Β

Τη Δευτέρα, δηλαδή την ημέρα των κοινωνικών και θρησκευτικών τελετών, οι σοφοί της πρώτης ομάδας παρουσίαζαν διάφορες τελετουργίες, όπου, τα «μέρη της γνώσης» που ήταν να μεταδοθούν, σημειώνονταν με ανακρίβειες στο Νόμο του Επτά, ανακρίβειες που γίνονταν πρώτα απ’ όλα στις νομοτελειακές κινήσεις όσων συμμετείχαν.

30.48.Β

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ο υπεύθυνος για την τελετουργία αρχιερέας, ή, όπως λένε σήμερα, ο παπάς, έπρεπε να σηκώσει τα χέρια του προς τον ουρανό.

30.48.Β

Αυτή η στάση, για να είναι φυσιολογικά εναρμονισμένη με το Νόμο του Επτά, απαιτεί οπωσδήποτε μια ορισμένη θέση των ποδιών· εκείνοι όμως οι Βαβυλώνιοι σοφοί, ζητούσαν από τον επικεφαλής της τελετουργίας να μην έχει τα πόδια του όπως θα ’πρεπε σύμφωνα προς το Νόμο, αλλά αλλιώς.

30.49.Β

Και με όλα αυτά τα «αλλιώς», που έβαζαν μέσα στη στάση εκείνων που συμμετείχαν στη θρησκευτική τελετουργία, οι σοφοί τούτης της ομάδας κατέγραφαν, χρησιμοποιώντας ένα συμβατικό «αλφάβητο», τις ιδέες που σκόπευαν να μεταδώσουν, με τις τελετουργίες τους, στα όντα-ανθρώπους των μελλοντικών γενεών.

30.49.Β

Την Τρίτη, δηλαδή την ημέρα της αρχιτεκτονικής, τα σοφά όντα που ανήκουν στη δεύτερη ομάδα έφερναν διάφορα σχέδια και μακέτες για κτίρια ή μνημεία, τα οποία θα μπορούσαν να αντέξουν πολλά χρόνια.

30.49.Β

Δεν έκαναν λοιπόν τα σχέδια αυτών των κατασκευών σύμφωνα με την αρχή της σταθερότητας που συμμορφώνεται απόλυτα με το Νόμο του Επτά, ούτε όπως συνήθιζαν να τα κάνουν, μηχανικά, τα όντα εκεί πέρα, αλλά «αλλιώς».

30.49.Β

Για παράδειγμα, ενώ ο θόλος κάποιου οικοδομήματος θα έπρεπε να στηρίζεται, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, πάνω σε τέσσερις κολόνες ορισμένου πάχους και συγκεκριμένης αντοχής, εκείνοι τον στήριζαν σε τρεις μόνο κολόνες. Υπολόγιζαν την αμοιβαία ώθηση, ή, όπως τη λένε ακόμα, την «αμοιβαία αντίσταση», που συντηρεί τα βάρη στον πλανήτη σύμφωνα με το Νόμο του Επτά, παίρνοντας σαν βάση των υπολογισμών τους, εκτός από τις ίδιες τις κολόνες, διάφορους ασυνήθιστους συνδυασμούς που επίσης προέκυπταν από το Νόμο του Επτά και οι οποίοι ήταν ήδη γνωστοί στις μάζες των συνηθισμένων όντων· με άλλα λόγια, υπολόγιζαν τον απαιτούμενο βαθμό αντίστασης των κολόνων από τη δύναμη του βάρους του ίδιου του θόλου.

30.49-50.Β

Άλλο παράδειγμα: η πέτρα κλειδί του θόλου θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει σύμφωνα με όλα τα δεδομένα που καθιερώθηκαν εκεί πέρα, καθώς και τον αυτοματισμό μιας μακρόχρονης πρακτικής, αλλά και χάρη στους απόλυτα συνειδητούς υπολογισμούς ορισμένων μυαλωμένων όντων, μια συγκεκριμένη μάζα που να αντιστοιχεί σε μια ορισμένη δύναμη αντίστασης· την πέτρα όμως αυτή, εκείνα τη λάξευαν και την τοποθετούσαν με τρόπο που να μην ανταποκρίνεται καθόλου σε τούτα τα δεδομένα, και προσδιόριζαν, σύμφωνα με το Νόμο του Επτά, την απαιτούμενη μάζα και τη δύναμη αντίστασης για να υποστηριχτεί το βάρος των αλλεπάλληλων στρωμάτων πέτρας, παίρνοντας ως βάση των υπολογισμών τους το από κάτω στρώμα, που κι αυτό το έχτιζαν αντίθετα προς τις καθιερωμένες μεθόδους, βασίζοντας πάλι τους υπολογισμούς τους στα άλλα κατώτερα στρώματα, και ούτω καθεξής.

30.50.Β

Με αυτούς λοιπόν τους ασυνήθιστους αρχιτεκτονικούς συνδυασμούς που απέρρεαν από το Νόμο του Επτά, κατέγραφαν — πάντα μέσω ενός συμβατικού «αλφάβητου» — τα στοιχεία κάποιας χρήσιμης ιδέας.

30.50.Β

Τα σοφά μέλη αυτής της ομάδας της λέσχης των «Οπαδών του Λεγομινισμού» κατέγραφαν επίσης αυτά που ήθελαν στα «μικρο-απεικόσματά» τους, ή στις μακέτες μελλοντικών οικοδομημάτων, χρησιμοποιώντας ένα νόμο που ονομάζεται «Ντεϊβιμπριτζκάρ», και είναι ο νόμος της δράσης των δονήσεων που δημιουργούνται στην ατμόσφαιρα κλειστών χώρων.

30.50.Β

Ο νόμος αυτός, για τον οποίο δεν έφτασε το παραμικρό ως τα σημερινά τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου, ήταν τότε πασίγνωστος στα όντα εκεί κάτω· ήξεραν ήδη τέλεια ότι το μέγεθος και το σχήμα ενός χώρου, καθώς και ο όγκος του αέρα που περιέχει, ασκούν πάνω στο ον μια τελείως ιδιαίτερη επίδραση.

30.50.Β

Χρησιμοποιώντας αυτό το νόμο, κατέγραφαν τις διάφορες ιδέες τους με τον ακόλουθο τρόπο.

30.50.Β

Ας υποθέσουμε ότι, σύμφωνα με το χαρακτήρα και το σκοπό ενός οικοδομήματος, έπρεπε να προκληθούν από το εσωτερικό του οικοδομήματος, σύμφωνα με το Νόμο του Επτά και τη μηχανική συνήθεια που καθιερώθηκε από αιώνες, συγκεκριμένα συναισθήματα με μια ορισμένη νομοτελειακή διαδοχή.

30.50.Β

Χρησιμοποιώντας τότε το νόμο του «Ντεϊβιμπριτζκάρ», διαρρύθμιζαν στα οικοδομικά τους σχέδια τον εσωτερικό χώρο των κτιρίων με τρόπο ώστε τα συναισθήματα που προκαλούνται στα όντα που έμπαιναν εκεί να μη διαδέχονται το ένα το άλλο με νομοτελειακή ακολουθία, αλλά με τελείως διαφορετική σειρά.

30.50.Β

Και σ’ αυτές ακριβώς τις αποκλίσεις από τη νομοτελειακή διαδοχή των συναισθημάτων ενσωμάτωναν, μ’ έναν ορισμένο τρόπο, αυτά που θέλανε να μεταδώσουν.

30.50.Β

Η Τετάρτη, η μέρα της ζωγραφικής, ήταν αφιερωμένη στη μελέτη των συνδυασμών των χρωμάτων.

30.51.Β

Εκείνες τις ημέρες οι σοφοί της ομάδας έφερναν και παρουσίαζαν κάθε είδους απαραίτητα αντικείμενα οικιακής χρήσης φτιαγμένα από χρωματιστά υλικά μεγάλης αντοχής, όπως είναι τα «χαλιά», τα «υφάσματα», ή τα «Τσινκρουάρι», δηλαδή δέρματα διακοσμημένα με μοτίβα διαφόρων χρωμάτων και ειδικά επεξεργασμένα για να διατηρηθούν πολλούς αιώνες.

30.51.Β

Πάνω σ’ αυτά τα χειροτεχνήματα είχαν σχεδιάσει ή κεντήσει, με χρωματιστές κλωστές, διάφορα τοπία ή σκηνές από τη ζωή των όντων του πλανήτη τους.

30.51.Β

Πριν συνεχίσω να σου εξηγώ τον τρόπο με τον οποίο κατέγραφαν εκείνοι οι γήινοι σοφοί, στους συνδυασμούς διαφόρων χρωμάτων, διάφορα αποσπάσματα των γνώσεων τους, θα πρέπει πρώτα να σου εκθέσω ένα γεγονός που έχει άμεση σχέση μ’ αυτά που σου λέω, γεγονός από τα οδυνηρότερα για τους ευνοουμένους σου, το οποίο, για άλλη μια φορά, εμφανίστηκε στην παρουσία τους εξαιτίας της αφύσικης μορφής που προσέδωσαν στην καθημερινή τους ύπαρξη.

30.51.Β

Το γεγονός αυτό είναι η προοδευτική αλλοίωση που υπέστησαν τα «όργανα αντίληψης» τα οποία σχηματίζονται στην παρουσία κάθε όντος, και πάνω απ’ όλα του οργάνου που μας ενδιαφέρει άμεσα τη στιγμή αυτή, εκείνου δηλαδή που χρησιμεύει στην αντίληψη και το διαχωρισμό της λεγόμενης «συγχώνευσης των κεντροβαρικών δονήσεων», οι οποίες φτάνουν ως τον πλανήτη τους διασχίζοντας τα διαστήματα του Σύμπαντος.

30.51.Β

Αναφέρομαι σ’ αυτό που λέγεται «ολική συνισταμένη των δονήσεων από όλες τις πηγές της πραγματοποίησης», αυτό δηλαδή που ο μεγάλος σοφός Αχσαρπαντσιάρ ονόμαζε «λευκή ακτίνα», αλλά και στις διακεκριμένες συγχωνεύσεις αυτών των «κεντροβαρικών δονήσεων» τις οποίες διαχωρίζουν και αντιλαμβάνονται τα όντα ως «τονικότητες των χρωμάτων».

30.51-2.Β

Πρέπει να ξέρεις ότι όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα τρίμυαλα εκείνα όντα στον πλανήτη Γη, και κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της ύπαρξής τους, πριν τους εμφυτευτεί δηλαδή το όργανο Κουνταμπάφερ, και πάλι όταν ξεριζώθηκε από την παρουσία τους το όργανο αυτό, κι ακόμα αργότερα, μετά τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή καταστροφή εκεί κάτω, μέχρι σχεδόν την τρίτη Μου προσωπική κάθοδο στην επιφάνεια εκείνου του πλανήτη, το όργανο της όρασης τους σχηματιζόταν με την ίδια «ευαισθησία αντίληψης» όπως και στη συνολική παρουσία όλων γενικά των τρίμυαλων όντων του Μεγάλου μας Σύμπαντος.

30.52.Β

Το όργανο αυτό είχε παλαιότερα, στις διάφορες περιόδους για τις οποίες μίλησα, ένα βαθμό ευαισθησίας που του επέτρεπε να προσλαμβάνει τις συγχωνεύσεις των διακεκριμένων «κεντροβαρικών δονήσεων» της «λευκής ακτίνας», και να διακρίνει το ένα τρίτο όλων των «τονικοτήτων των χρωμάτων» που γενικά βρίσκονται μέσα στην παρουσία τόσο των πλανητών όσο και των υπόλοιπων μικρών και μεγάλων κοσμικών συγκεντρώσεων.

30.52.Β

Η Αντικειμενική Επιστήμη καθόρισε με ακρίβεια ότι ο αριθμός των συγχωνεύσεων των διακεκριμένων «κεντροβαρικών δονήσεων» της «ολικής συνισταμένης των δονήσεων», δηλαδή των «τονικοτήτων», ή, όπως λένε οι ευνοούμενοί σου, των «χρωμάτων», αριθμεί ακριβώς ένα «Κουλτανπάνα», κάτι δηλαδή που αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των τρίμυαλων γήινων όντων, 5.764.801 τονικότητες.

30.52.Β

Το ένα τρίτο μόνο του συνόλου αυτών των συγχωνεύσεων, ή τονικοτήτων — με την εξαίρεση μιας τονικότητας που είναι προσιτή μόνο στην αντίληψη της ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ μας — 1.921.600 τονικότητες δηλαδή, μπορούν να γίνουν αντιληπτές από όλα τα συνηθισμένα όντα σαν «διάφορα χρώματα», σε όποιον πλανήτη του Μεγάλου μας Σύμπαντος κι αν εμφανίζονται.

30.52.Β

Αν όμως τα τρίμυαλα όντα επιτύχουν την τελειοποίηση των ανώτερων μερών τους μέχρι την ολοκληρωτική τους πραγμάτωση, κάτι που δίνει στα οπτικά τους όργανα οξύτητα αντίστοιχη προς την «Ολουεστεσνοχνιανή όραση», τότε μπορούν να διακρίνουν τα δύο τρίτα του συνολικού αριθμού των τονικοτήτων που υπάρχουν μέσα στο Σύμπαν, έναν αριθμό δηλαδή ο οποίος ανέρχεται, σύμφωνα με τους γήινους υπολογισμούς, σε 3.843.200 τονικότητες διαφόρων χρωμάτων.

30.52.Β

Και μόνο τα τρίμυαλα όντα τα οποία επιτυγχάνουν την τελειοποίηση των ανώτερων οντικών τους μερών μέχρι την κατάσταση που ονομάζεται «Ισμέτς» γίνονται ικανά να αντιλαμβάνονται και να διακρίνουν το σύνολο των συγχωνεύσεων ή τονικοτήτων που ανάφερα, με εξαίρεση τη μοναδική εκείνη τονικότητα που είναι προσιτή, όπως σου είπα, στον ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ.

30.52-3.Β

Παρόλο που σκοπεύω να σου το εξηγήσω αργότερα με λεπτομέρειες, θεωρώ χρήσιμο να εξετάσω από τώρα το πώς και το γιατί, στην παρουσία των «Ινσαπαλνιανών κοσμικών συγκεντρώσεων», κάθε συγκεκριμένος σχηματισμός αποκτά την ιδιότητα, από τις εξελικτικές και ενελικτικές διαδικασίες, να προκαλεί διαφορετικά αποτελέσματα στο όργανο που μας ενδιαφέρει.

30.53.Β

Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να πω ότι η «ολική συνισταμένη των δονήσεων», όπως και όλοι οι ήδη συγκεκριμένοι κοσμικοί σχηματισμοί, συγκροτείται σύμφωνα με το τελειωμένο αποτέλεσμα του θεμελιώδους κοσμικού νόμου του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ — δηλαδή του κοσμικού νόμου που τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη Γη της Βαβυλωνιακής περιόδου ονόμαζαν «Νόμο του Επτά»· με άλλα λόγια, αυτή η συνισταμένη περιλαμβάνει επτά «σύνολα αποτελεσμάτων», ή, όπως λένε ακόμη καμιά φορά, επτά «τάξεις δονήσεων», που προκύπτουν από κοσμικές πηγές, η έλευση και η μετέπειτα δράση των οποίων εξαρτώνται από επτά άλλες πηγές, που κι αυτές αναδύονται και εξαρτώνται με τη σειρά τους από επτά άλλες, και ούτω καθεξής, ως την Αγιότατη Μοναδική Δόνηση με τις επτά ιδιότητες, που προκύπτει από την Υπέρτατη Άγια Αρχική Πηγή. Και από το σύνολο τους συντίθεται η «ολική συνισταμένη των δονήσεων» όλων των πηγών πραγματοποίησης όλων όσων υπάρχουν μέσα στο Σύμπαν, χάρη στους μετασχηματισμούς των οποίων πραγματοποιείται στη συνέχεια μέσα στην παρουσία των «Ινσαπαλνιανών κοσμικών συγκεντρώσεων» ο αριθμός των διάφορων «τονικοτήτων» που ανάφερα.

30.53.Β

Όσο για τις ιδιαιτερότητες της «Αγιότατης Μοναδικής Δόνησης με τις επτά ιδιότητες», θα τις καταλάβεις μόνο όταν θα κρίνω ότι πρέπει να σου εξηγήσω, πολύ διεξοδικά, όπως σου υποσχέθηκα πολλές φορές, όλους τους μεγάλους θεμελιώδεις νόμους της δημιουργίας και της ύπαρξης του Κόσμου.

30.53-4.Β

Μέχρι τότε, για το θέμα που μας απασχολεί, θα πρέπει να ξέρεις ότι όταν η ολική συνισταμένη των δονήσεων», ή, όπως θα έλεγαν τα γήινα τρίμυαλα όντα, όταν η «λευκή ακτίνα» εισχωρεί, μαζί με την παρουσία που προσιδιάζει σ’ αυτήν, στις σφαίρες της παρουσίας ενός Ινσαπαλνιανού πλανήτη όπου ο μετασχηματισμός της είναι δυνατός, υφίσταται τότε, όπως ακριβώς και κάθε ήδη καθορισμένη κοσμική εμφάνιση που επιδέχεται μία περαιτέρω πραγματοποίηση, την κοσμική διαδικασία που ονομάζεται Ντζαρτκλόμ· με άλλα λόγια, παρόλο που ως παρουσία παραμένει η ίδια, η ουσία της αποσυντίθεται, όπως θα λέγαμε, και προξενεί τις εξελικτικές και ενελικτικές διαδικασίες των διακεκριμένων «κεντροβαρικών δονήσεων» οι οποίες τη συγκροτούν· και οι διαδικασίες αυτές συμβαίνουν ως εξής: ορισμένες ομάδες «κεντροβαρικών δονήσεων» αποκολλιούνται από τις υπόλοιπες για να μετατραπούν σε τρίτες, και ούτω καθεξής.

30.54.Β

Κατά τη διάρκεια των μετασχηματισμών της, η «λευκή ακτίνα» ενεργεί μέσω των «κεντροβαρικών» της δονήσεων πάνω σε άλλες συνηθισμένες διαδικασίες πλανητικών γενέσεων και αποσυνθέσεων που πραγματώνονται εκεί κοντά, και όσες «κεντροβαρικές δονήσεις της υποτάσσονται στις συνθήκες του περιβάλλοντος συγχωνεύονται σύμφωνα με τη «συγγένεια της δόνησης τους, για να γίνουν αναπόσπαστο μέρος της συνολικής παρουσίας των σχηματισμών στους οποίους διενεργούνται οι διαδικασίες αυτές.

30.54.Β

Λοιπόν, παιδί μου, σε κάθε προσωπική μου κάθοδο στον πλανήτη Γη, παρατήρησα σε όλους τους ευνοούμενους σου — αρχικά χωρίς συνειδητή πρόθεση από μέρους του νου μου, και ύστερα εσκεμμένα — τον προοδευτικό εκφυλισμό, που τελικά μου έγινε ολοφάνερος, από τον οποίο υπέφερε το οντικό αυτό όργανο τους.

30.54.Β

Από αιώνα σε αιώνα, η «οξύτητα αντίληψης» του οργάνου — με το οποίο πραγματώνεται κυρίως στην παρουσία των τρίμυαλων όντων ο «αυτόματος κορεσμός του έξω», που χρησιμεύει σαν βάση για τη δυνατότητα μιας φυσιολογικής τελειοποίησης — εξασθένιζε σε τέτοιο βαθμό, ώστε κατά την πέμπτη μας παραμονή εκεί κάτω, δηλαδή την εποχή του «βαβυλωνιακού μεγαλείου», σύμφωνα με την έκφραση των σημερινών όντων, οι ευνοούμενοί σου μπορούσαν απλώς, και στην καλύτερη ακόμη περίπτωση, να αντιλαμβάνονται και να διακρίνουν τη συγχώνευση των «κεντροβαρικών» δονήσεων της λευκής ακτίνας, μόνο μέχρι την τρίτη βαθμίδα της λεγόμενης «επταμερούς συσσώρευσης της, δηλαδή μόνο 343 «τονικότητες χρώματος».

30.54.Β

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί εδώ ότι πολλά τρίμυαλα όντα της βαβυλωνιακής περιόδου παρατήρησαν την προοδευτική εξασθένιση της ευαισθησίας εκείνου του οργάνου. Ορισμένα μάλιστα ίδρυσαν στη Βαβυλώνα μια νέα εταιρία που έδωσε το έναυσμα για ένα ιδιόμορφο «ρεύμα» ανάμεσα στους τότε ζωγράφους.

30.54-5.Β

Το ιδιόμορφο εκείνο «ρεύμα» είχε ως αρχή του την «ανακάλυψη-και-τον-προσδιορισμό-της-αλήθειας-αποκλειστικά-και-μόνο-μέσω-των-τονικοτήτων-που-περιλαμβάνονται-ανάμεσα-στο-μαύρο-και-το-άσπρο».

30.55.Β

Χρησιμοποιούσαν δε, για να εκτελέσουν τα έργα τους, αποκλειστικά και μόνο τις τονικότητες που περιλαμβάνονται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.

30.55.Β

Όταν πληροφορήθηκα στη Βαβυλώνα την ύπαρξη αυτού του παράξενου «ρεύματος» της ζωγραφικής, οι οπαδοί του χρησιμοποιούσαν ήδη, για τα έργα τους, 1500 περίπου συγκεκριμένες παραλλαγές του χρώματος που ονομάζουν «γκρίζο».

30.55.Β

Το νέο «εικονογραφικό ρεύμα» έκανε «θραύση», όπως λένε, στο όντα που πάσχιζαν να μάθουν την αλήθεια — τουλάχιστο για κάποιο πράγμα· χρησίμεψε μάλιστα σαν σημείο εκκίνησης ενός άλλου «ρεύματος», ακόμη πιο παράξενου, το οποίο ξεφύτρωσε αυτή τη φορά σε κάποιους που ονομάζονταν τότε Βαβυλώνιοι «οσμολόγοι», οι οποίοι μελετούσαν και δημιουργούσαν «νέους-συνδυασμούς-από-συγκεντρώσεις-δονήσεων» που η ιδιαίτερη τους επίδραση στην όσφρηση των όντων προξενούσε συγκεκριμένα αποτελέσματα στο συνολικό ψυχισμό τους — δηλαδή σε κάποια όντα από κει κάτω που είχαν αναλάβει το καθήκον να βρούνε την αλήθεια μέσω των οσμών.

30.55.Β

Ορισμένοι ένθερμοι οπαδοί αυτού του τρόπου αναζήτησης ίδρυσαν με τη σειρά τους, κατά το πρότυπο των οπαδών του νέου ρεύματος της ζωγραφικής, μια ανάλογη εταιρία που είχε ως έμβλημα: «αναζητώ-την-αλήθεια-μέσα-στις-λεπτές-χροιές-των-οσμών-που-περιλαμβάνονται-ανάμεσα-στις-οσμές-που-αποδεσμεύονται-από-τη-στιγμή-που-η-δράση-της-ζέστης-προκαλεί-την-αποσύνθεση».

30.55.Β

Όπως έκαναν και οι ζωγράφοι με τα χρώματα, βρήκαν 700 περίπου ξεχωριστές χροιές ανάμεσα στις δύο ακραίες αυτές οσμές, που τις είχαν προκαθορίσει με τον τρόπο τους, και τις Χρησιμοποιούσαν για τις πειραματικές τους έρευνες.

30.55-6.Β

Δεν ξέρω πού θα τους οδηγούσαν τα δυο εκείνα ιδιότυπα Ρεύματα, ούτε σε ποιο σημείο θα σταματούσαν, αν κάποιος νεοδιορισμένος διοικητής της Βαβυλώνας δεν άρχιζε, τότε που Μέναμε εκεί κάτω, τους διωγμούς των οπαδών του δεύτερου “Ρεύματος», επειδή η όσφρηση τους είχε γίνει τόσο λεπτεπίλεπτη Που άρχισαν να μυρίζονται και να αποκαλύπτουν, άθελα τους, πολλές από τις «βρωμοδουλειές» του, πράγμα που τον ώθησε να διαλύσει με κάθε μέσο οτιδήποτε αφορούσε όχι μόνο αυτό το ρεύμα, αλλά και το πρώτο.

30.56.Β

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο όργανο για το οποίο αρχίσαμε να μιλάμε, ένα όργανο προορισμένο να αντιλαμβάνεται την ορατότητα των κοσμικών εξωγενών εμφανίσεων. Η εξασθένηση της ευαισθησίας του στους ευνοουμένους σου συνέχισε να επιδεινώνεται και μετά τη βαβυλωνιακή περίοδο, σε σημείο που κατά την τελευταία μας παραμονή στην επιφάνεια εκείνου του πλανήτη, οι ευνοούμενοί σου είχαν πια τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται και να ξεχωρίζουν — αντί των 1.921.600 «τονικοτήτων χρωμάτων» που θα έπρεπε να διακρίνουν — μόνο το αποτέλεσμα της πρωτελευταίας «επταμερούς κρυστάλλωσης της λευκής ακτίνας», δηλαδή σαράντα εννιά τονικότητες μόνο· και το χειρότερο, τη δυνατότητα αυτή την είχαν μόνο μερικοί από τους ευνοουμένους σου, ενώ οι υπόλοιποι — ίσως οι περισσότεροι — την είχαν αποστερηθεί και αυτήν ακόμα.

30.56.Β

Το πιο ενδιαφέρον όμως σ’ αυτή την υπόθεση του προδευτικού εκφυλισμού αυτού του μέρους τους — του σημαντικότερου της συνολικής τους παρουσίας — είναι το λυπηρό και συνάμα κωμικό γεγονός, ότι όσα σημερινά τρίμυαλα όντα εκεί κάτω είναι ακόμα ικανά να ξεχωρίζουν εκείνο το αξιοθρήνητα μικρό μέρος του συνόλου των τονικοτήτων — για την ακρίβεια σαράντα εννιά — θεωρούν με ξιπασμένη περιφρόνηση τα άλλα όντα, που έχασαν κι αυτήν ακόμη την ικανότητα να διακρίνουν τον αξιολύπητο αυτό αριθμό, σαν όντα στα οποία το όργανο αυτό δεν αναπτύχθηκε φυσιολογικά, και τα χαρακτηρίζουν «αρρώστους που πάσχουν από Δαλτωνισμό».

30.56.Β

Οι επτά τελευταίες συγχωνεύσεις των «κεντροβαρικών δονήσεων της λευκής ακτίνας» ονομάζονταν τότε στη Βαβυλώνα, όπως ακριβώς και από τα σημερινά όντα εκεί κάτω, με τα εξής ονόματα:

1. Κόκκινο.
2. Πορτοκαλί.
3. Κίτρινο.
4. Πράσινο.
5. Γαλάζιο.
6. Λουλακί.
7. Ιώδες.

30.57.Β

Άκου τώρα με ποιον τρόπο οι σοφοί που ανήκαν στην ομάδα των ζωγράφων κατέγραφαν σε νομοτελειακές ανακρίβειες του μεγάλου κοσμικού νόμου που ονόμαζαν «Νόμο του Επτά», μέσα από τους συνδυασμούς τούτων των επτά διακεκριμένων χρωμάτων και άλλων ανεξάρτητων τονικοτήτων δεύτερης τάξης που προέκυπταν από αυτά, τις διάφορες χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και τα αποσπάσματα της γνώσης που είχαν αποκτήσει.

30.57.Β

Χάρη στη συγκεκριμένη ιδιότητα για την οποία σου είπα πριν λίγο — ήδη πασίγνωστη στους σοφούς ζωγράφους της Βαβυλώνας — κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μετασχηματισμού της «ολικής συνισταμένης των δονήσεων», ή «λευκής ακτίνας», καθένα από τα ξεχωριστά χρώματα που την αποτελούν — δηλαδή κάθε ομάδα κεντροβαρικών δονήσεων» — προέρχεται πάντα από κάποιο άλλο χρώμα και μετασχηματίζεται με τη σειρά τους σε κάποιο τρίτο· το πορτοκαλί, για παράδειγμα, προέρχεται από το κόκκινο, ενώ με τη σειρά του περνάει στο κίτρινο, και ούτω καθεξής.

30.57.Β

Οι Βαβυλώνιοι λοιπόν σοφοί, όταν ύφαιναν ή κεντούσαν με χρωματιστές κλωστές, ή όταν ζωγράφιζαν τα έργα τους, δεν τοποθετούσαν τις διάφορες τονικότητες — κατά μήκος, κατά πλάτος ή και στα σημεία διασταύρωσης των γραμμών των χρωμάτων — σε νομοτελειακή σειρά, δηλαδή στη σειρά με την οποία γίνεται στην πραγματικότητα η διαδικασία αυτή σύμφωνα με το Νόμο του Επτά, αλλά αλλιώς· και μέσα σ’ αυτό το «αλλιώς», έβαζαν, πάλι με τρόπο νομοτελειακό, τα στοιχεία των πληροφοριών τους και της γνώσης τους.

30.57.Β

Την Πέμπτη, την ημέρα που αφιέρωναν στη μελέτη των θρησκευτικών και λαϊκών χορών, οι σοφοί που ανήκαν στην αντίστοιχη ομάδα έρευνας παρουσίαζαν, με τις απαραίτητες εξηγήσεις, κάθε είδους θρησκευτικούς και λαϊκούς χορούς, είτε όσους υπήρχαν ήδη, τους οποίους απλώς τροποποιούσαν, ή άλλους πρωτότυπους, τους οποίους είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι.

30.57-8.Β

Για να έχεις μία σαφέστερη εικόνα και να καταλάβεις καλύτερα με ποιον τρόπο κατέγραφαν στους χορούς τους ό,τι ακριβώς ήθελαν, θα πρέπει να μάθεις πριν απ’ όλα πως, από τα πανάρχαια ήδη χρόνια, οι τότε σοφοί είχαν ανακαλύψει ότι, λόγω του Νόμου του Επτά, η κάθε στάση και η κάθε κίνηση ενός όντος αποτελείται από επτά εντάσεις «που εξισσοροπούνται αμοιβαία» και εμφανίζονται σε επτά ανεξάρτητα μέρη του συνόλου του· ότι το καθένα από τα επτά τούτα μέρη περιέχει με τη σειρά του επτά ξεχωριστές «γραμμές κινήσεων», και πως κάθε γραμμή διαθέτει επτά «σημεία δυναμικής συγκέντρωσης»· τέλος, πως οι διαδοχικές αυτές υποδιαιρέσεις επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια σειρά, αλλά σε μικρότερη πάντα κλίμακα, μέχρι τα μικροσκοπικότερα σωματίδια, δηλαδή τα «άτομα», ολόκληρου του σώματος.

30.58.Β

Καθώς λοιπόν χόρευαν τους χορούς τους, οι σοφοί εκείνοι έβαζαν μέσα στις κινήσεις τους, που παρέμεναν νομοτελειακά εναρμονισμένες, κάποιες θεληματικές ανακρίβειες, εξίσου νομοτελειακές, μέσα στις οποίες κατέγραφαν, με μια ορισμένη σειρά, τις πληροφορίες και τις γνώσεις που επιθυμούσαν να μεταδώσουν.

30.58.Β

Την Παρασκευή, που ήταν αφιερωμένη στη γλυπτική, τα σοφά όντα που ανήκαν στην ομάδα της ημέρας έφερναν και παρουσίαζαν αυτά που ονόμαζαν τότε «μικρο-απεικάσματα» και σήμερα λέγονται «μακέτες», φτιαγμένα από ένα υλικό που εκεί κάτω το λένε «άργιλο».

30.58.Β

Τα «μικρο-απεικάσματα», ή «μακέτες», που τα έφερναν για να τα εκθέσουν, απεικόνιζαν συνήθως όντα σαν κι αυτούς, είτε μοναχά τους, είτε σε ομάδες, ή ακόμη κι άλλα όντα με διαφορετική εξωτερική μορφή που βρίσκονται στον πλανήτη τους.

30.58.Β

Ανάμεσα στα γλυπτά τους βρίσκονταν και «όντα αλληγορικά», τα οποία απεικονίζονταν με το κεφάλι μιας μορφής όντων, με το κορμί μιας άλλης, τα άκρα μιας τρίτης, και ούτω καθεξής.

30.58.Β

Αυτά που ήταν απαραίτητο να μεταδοθούν, καταγράφονταν από τους σοφούς εκείνης της ομάδας σε νομοτελειακές ανακρίβειες που προέκυπταν «από αυτό το οποίο ονόμαζαν τότε «Νόμο των Αναλογιών».

30.58.Β

Είναι βέβαια γεγονός ότι, εκείνα τα χρόνια, όλα τα τρίμυαλα όντα της Γης, και ιδίως οι γλύπτες, ήξεραν ήδη ότι, σύμφωνα με το μεγάλο Νόμο του Επτά, οι διαστάσεις κάθε συγκεκριμένου μέρους της ολότητας ενός όντος είναι συνάρτηση των επτά διαστάσεων επτά άλλων δευτερευόντων μερών του συνόλου του, τα οποία, με τη σειρά τους, προκύπτουν από επτά τριτεύοντα μέρη, και ούτω καθεξής.

30.59.Β

Κατά συνέπεια, οι διαστάσεις κάθε μικρού ή μεγάλου μέρους ολόκληρου του πλανητικού τους σώματος αυξομοιώνονται με συγκεκριμένο τρόπο, κατ’ αναλογία των άλλων μερών του ίδιου σώματος.

30.59.Β

Για να καταλάβεις με σαφήνεια αυτό που σου λέω, το πρόσωπο ενός οποιουδήποτε τρίμυαλου όντος μπορεί να μας χρησιμεύσει θαυμάσια για παράδειγμα.

30.59.Β

Οι διαστάσεις του προσώπου όλων γενικά των τρίμυαλων όντων, και επομένως κάθε τρίμυαλου όντος του πλανήτη Γη, εξαρτώνται από τις διαστάσεις επτά θεμελιωδών μερών ολόκληρου του σώματος του, και οι διαστάσεις κάθε μέρους του προσώπου του, η καθεμιά τους ξεχωριστά, εξαρτώνται από τις επτά διαφορετικές διαστάσεις ολόκληρου του προσώπου. Η διάσταση, λόγου χάρη, της μύτης κάθε όντος προκύπτει από τις διαστάσεις των υπόλοιπων μερών του προσώπου του· σ’ αυτή λοιπόν τη μύτη προσδιορίζονται με τη σειρά τους επτά «επιφάνειες συγκεκριμένων διαστάσεων»· τούτες οι επιφάνειες έχουν κι αυτές επτά νομοτελειακές διαστάσεις, και ούτω καθεξής, μέχρι το «άτομο» του προσώπου, το οποίο είναι μία από τις επτά ανεξάρτητες διαστάσεις που συνθέτουν τις διαστάσεις ολόκληρου του πλανητικού σώματος.

30.59.Β

Στις αποκλίσεις λοιπόν από αυτές τις νομοτελειακές διαστάσεις, οι σοφοί γλύπτες, μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού, κατέγραφαν τότε όλες τις χρήσιμες πληροφορίες και τα αποσπάσματα της γνώσης που διέθεταν και που ήθελαν να μεταδώσουν στα όντα των μελλοντικών γενεών.

30.59.Β

Το Σάββατο, ημέρα των μυστηρίων ή ημέρα του θεάτρου, γίνονταν οι επιδείξεις των σοφών μελών της έκτης ομάδας. Τούτες ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες συναντήσεις και, όπως λένε, οι πιο «δημοφιλείς».

30.59-60.Β

Κι εγώ άρχισα να προτιμώ τα Σάββατα από τις άλλες ημέρες της εβδομάδας, και προσπαθούσα να μη χάσω ούτε ένα. Και τούτο επειδή οι επιδείξεις που γίνονταν εκείνες τις μέρες από τους σοφούς αυτής της ομάδας προκαλούσαν συχνά στα υπόλοιπα μέλη της λέσχης ένα τόσο αβίαστο και αυθόρμητο γέλιο που με έκανε να ξεχνώ για λίγο ανάμεσα σε ποια τρίμυαλα όντα βρισκόμουν, και να εγκαταλείπομαι κι εγώ ο ίδιος στην οντική παρόρμηση που το χαρακτηριστικό της είναι ότι εμφανίζεται μόνο ανάμεσα σε όντα με ίδια φύση.

30.60.Β

Οι σοφοί εκείνης της ομάδας μιμούνταν πρώτα-πρώτα, μπροστά στα άλλα μέλη της λέσχης, διάφορες μορφές συναισθημάτων και οντικών εκδηλώσεων· έπειτα διάλεγαν, όλοι μαζί, τις εκδηλώσεις που ταίριαζαν καλύτερα στις λεπτομέρειες διαφόρων μυστηρίων τα οποία υπήρχαν ήδη, καθώς και εκείνων που συνέθεταν μόνοι τους· μετά, με συστηματικές παρεκκλίσεις από τις αρχές του Νόμου του Επτά, κατέγραφαν, μέσα στα συναισθήματα και τις οντικές εκδηλώσεις που ανάπλαθαν, όλα όσα επιθυμούσαν να μεταδώσουν.

30.60.Β

Πρέπει μ’ αυτή την ευκαιρία να μάθεις, παιδί μου, ότι μολονότι, στις παλιότερες εποχές, τα μυστήρια, ορισμένα από τα οποία περιείχαν πολλές διδακτικές αλήθειες, γνωστές στους Αρχαίους, έφθαναν μερικές φορές, περνώντας αυτόματα από γενιά σε γενιά, ως τους μακρινούς τους απογόνους, ωστόσο εκείνα τα μυστήρια, στους κόλπους των οποίων τα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού είχαν βάλει σκόπιμα διάφορες γνώσεις, υπολογίζοντας ότι θα μεταδοθούν στους μακρινούς απογόνους τους, έχουν σχεδόν τελείως εξαφανιστεί εκεί κάτω τον τελευταίο καιρό.

30.60.Β

Αυτά τα μυστήρια, που ενσωματώθηκαν πριν τόσους και τόσους αιώνες στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης, άρχισαν να σβήνουν λίγο μετά τη βαβυλωνιακή περίοδο· στην αρχή αντικαταστάθηκαν από αυτά που λέγονται «Κεσμπααντζί», ή «μαριονέτες», όπως ονομάζονται σήμερα στην ήπειρο της Ευρώπης, πριν εκτοπιστούν για πάντα από τις «θεατρικές παραστάσεις» ή «θεάματα», που ακόμα και σήμερα αποτελούν μία από τις κυριότερες εκφράσεις της σύγχρονης τέχνης τους και που η δράση τους είναι ιδιαίτερα καταστροφική στη διαδικασία του βαθμιαίου «μαρασμού» του ψυχισμού τους.

30.60.Β

Οι «θεατρικές παραστάσεις» κατάφεραν να αντικαταστήσουν οριστικά τα μυστήρια, στο ξεκίνημα μόλις του σύγχρονου πολιτισμού, όταν ορισμένα όντα, στα οποία έφτασαν κάποια ψίχουλα πληροφοριών για τις δραστηριότητες των Βαβυλωνίων «σοφών των μυστηρίων», βάλθηκαν να κάνουν δήθεν το ίδιο πράγμα.

30.60-1.Β

Από τότε, τα υπόλοιπα όντα εκεί κάτω ονόμασαν αυτούς τους μιμητές των μυστηρίων «κωμωδούς», «ηθοποιούς», και σήμερα «καλιτέχνες» και «αρτίστες»· τώρα τελευταία μάλιστα αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός τους.

30.61.Β

Οι σοφοί λοιπόν, στην εποχή της Βαβυλώνας, που ανήκαν στην ομάδα των μυστηρίων, κατέγραφαν διάφορες χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και γνώσεις που είχαν αποκτήσει, μέσω της λεγόμενης «ροής των συνειρμικών κινήσεων» όσων συμμετείχαν στα μυστήρια.

30.61.Β

Παρόλο που τα τρίμυαλα όντα του πλανήτη σου, εκείνη την εποχή, γνώριζαν όσο καλύτερα γίνεται τους νόμους της «ροής των συνειρμικών κινήσεων», μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα δεν έφτασε καμία απολύτως πληροφορία που να αναφέρεται σ’ αυτούς τους νόμους.

30.61.Β

Δεδομένου ότι αυτή η «ροή των συνειρμικών κινήσεων» δεν πραγματοποείται, ούτε στο ελάχιστο, στην παρουσία των τρίμυαλων όντων που σου αρέσουν, όπως πραγματοποιείται στην παρουσία όλων γενικά των άλλων τρίμυαλων όντων, κάτι που συμβαίνει για τελείως ιδιαίτερους, δικούς τους λόγους, θα πρέπει πριν απ’ όλα να σου μιλήσω γι’ αυτό το θέμα λεπτομερώς.

30.61.Β

Σ’ εκείνα τα όντα, όπως και σ’ εμάς, αυτή η διαδικασία είναι η ίδια· σ’ εμάς όμως πραγματοποιείται μόνο όταν αναπαυόμαστε σκόπιμα, για ν’ αφήσουμε το σύνολο της λειτουργίας της συνολικής μας παρουσίας να μετασχηματίσει κατά βούληση, χωρίς να ενοχλείται από τη θέλησή μας, τις κάθε είδους οντικές ενέργειες που απαιτούνται για τη συνέχιση της ενεργητικής ύπαρξης σε όλους τους τομείς· σ’ εκείνα, αντίθετα, αυτές οι οντικές ενέργειες διαφορετικού είδους δεν μπορούν να εμφανιστούν — ούτε βέβαια και «με χίλια παρακάλια» — παρά μόνον όταν είναι εντελώς αδρανή, δηλαδή στη διάρκεια του λεγόμενου «ύπνου» τους.

30.61-2.Β

Ωστόσο, όπως και όλα τα άλλα τρίμυαλα όντα του Μεγάλου μας σύμπαντος, έχουν τρία ξέχωρα και ανεξάρτητα πνευματοποιημένα μέρη, και το κάθε μέρος τους διαθέτει, για το σύνολο της λειτουργίας του, ένα κεντρικό σημείο συγκέντρωσης, με άλλα λόγια μια δική του εντόπιση, στην οποία μόνα τους έδωσαν το όνομα «μυαλό». Έτσι, κάθε εντύπωση, είτε προέρχεται από έξω είτε από μέσα, γίνεται ανεξάρτητα αντιληπτή, ανάλογα με τη Φύση της, από το καθένα μυαλό τους, και στη συνέχεια οι εντυπώσεις αυτές συνδυάζονται — όπως συμβαίνει στην παρουσία όλων των όντων, ανεξάρτητα από το σύστημα των μυαλών τους — με τις προγενέστερες εντυπώσεις, για να σχηματίσουν ένα σύνολο δεδομένων, τα οποία, κάτω από την επίδραση τυχαίων σοκ, θα προκαλέσουν σε κάθε ξεχωριστό μυαλό ανεξάρτητους συνειρμούς.

30.62.Β

Από τότε λοιπόν, παιδί μου, που οι ευνοούμενοί σου έπαψαν τελείως να πραγματοποιούν συνειδητά τα οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα στη συνολική παρουσία τους — τα αποτελέσματα των οποίων είναι τα μόνα που μπορούν να προκαλέσουν, από διάφορα είδη συνειρμών, την εμφάνιση στα όντα της λεγόμενης υγιούς «συγκριτικής σκέψης», καθώς και τη δυνατότητα συνειδητών, ενεργών εκδηλώσεων — τα ξεχωριστά τους μυαλά, των οποίων οι αντίστοιχοι συνειρμοί κυλούν με τρόπο τελείως ανεξάρτητο, προξενούν σε μία και την αυτή συνολική παρουσία τρεις οντικές παρορμήσεις διαφορετικής προέλευσης, πράγμα που προκαλεί το σταδιακό σχηματισμό μέσα τους τριών προσωπικοτήτων, όπως θα λέγαμε, οι οποίες δεν έχουν τίποτε το κοινό μεταξύ τους, ούτε σε ανάγκες, ούτε σε ενδιαφέροντα.

30.62-3.Β

Οι περισσότερες από τις μισές ανωμαλίες που δημιουργούνται στο συνολικό ψυχισμό των ευνοουμένων σου, κυρίως τα τελευταία χρόνια, οφείλονται, πρώτον, στο ότι σ’ ολόκληρη την παρουσία τους πραγματοποιείται η διαδικασία αυτή των τριών διαφορετικών ειδών ανεξάρτητων συνειρμών, οι οποίοι προξενούν μέσα τους τις οντικές παρορμήσεις τριών εντοπίσεων τελείως διαφορετικών ως προς τη φύση τους και τις ιδιότητες τους· δεύτερον, στο ότι υπάρχει, μεταξύ των τριών αυτών εντοπίσεων, στα όντα αυτά, όπως άλλωστε σε κάθε είδος τρίμυαλων όντων, μια σύνδεση που προορίζεται από τη Μεγάλη Φύση για άλλες λειτουργίες της συνολικής τους παρουσίας· και τρίτον, στο ότι κάθε σοκ, που προκαλείται από μια οποιαδήποτε εντύπωση που νιώθουν ή αντιλαμβάνονται, βάζει σε κίνηση τρεις διαφορετικού είδους συνειρμούς εντυπώσεων στις τρεις αυτές εντοπίσεις τους, και προξενεί κατά συνέπεια, σε μια και μόνη παρουσία, τρεις οντικές παρορμήσεις τελείως διαφορετικού είδους. Έτσι, σχεδόν πάντα νιώθουν πολλά ταυτόχρονα συναισθήματα, και το καθένα από τα συναισθήματα αυτά προκαλεί για λογαριασμό του, σε ολόκληρο το είναι τους, την ανάγκη μιας αντίστοιχης εκδήλωσης, η οποία, σύμφωνα με τα συγκεκριμένα μέρη της συνολικής τους παρουσίας, πραγματοποιείται με μια αντίστοιχη κίνηση.

30.63.Β

Κι αυτά τα διαφορετικής προελεύσεως συνειρμικά συναισθήματα κυλούν στο σύνολο της παρουσίας τους και διαδέχονται το ένα το άλλο, για άλλη μια φορά, σύμφωνα με το Νόμο του Επτά.

30.63.Β

Εκείνα λοιπόν από τα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού που, στη Βαβυλώνα, ανήκαν σ’ αυτή την ομάδα, κατέγραφαν τις γνώσεις που ήθελαν να μεταδώσουν στις κινήσεις και στις στάσεις όσων συμμετείχαν στο μυστήριο με τον εξής τρόπο:

30.63.Β

Αν, για παράδειγμα, κάποιος που συμμετείχε στο μυστήριο, προξενώντας σ’ ένα από τα μυαλά του, σύμφωνα με τους νομοτελειακούς συνειρμούς, μια κάποια νέα εντύπωση που αντιστοιχούσε στο ρόλο του, έπρεπε να αντιδράσει με μια συγκεκριμένη κίνηση ή εκδήλωση, εκτελούσε αυτή την κίνηση ή επιδιδόταν σ’ αυτή την εκδήλωση όχι όπως θα έπρεπε να το κάνει σύμφωνα με το Νόμο του Επτά, αλλά «αλλιώς», και μέσα σ’ αυτό το «αλλιώς» οι σοφοί τούτης της ομάδας βάζανε με ορισμένο τρόπο, όσα ήθελαν να μεταβιβάσουν στις επερχόμενες γενιές.

30.63.Β

Και τώρα, παιδί μου, για να σχηματίσεις μια σαφή εικόνα των επιδείξων στις οποίες μου άρεσε να παρευρίσκομαι κάθε Σάββατο, για να ξεκουράζομαι από την έντονη δραστηριότητα που ανέπτυσσα τότε, θα σου διηγηθώ το πώς οι μυστηριακοί αυτοί σοφοί μιμούνταν μπροστά στα άλλα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού τα κάθε είδους οντικά συναισθήματα ή τις εκδηλώσεις που ξετυλίγονταν ανάλογα με τη ροή των συνειρμών, κι από τα οποία διάλεγαν στοιχεία για τα μελλοντικά μυστήρια.

30.63.Β

Για τις επιδείξεις τους αυτές είχαν κατασκευάσει, σε μία από τις μεγάλες αίθουσες της λέσχης, ένα υπερυψωμένο επίπεδο που το ονόμασαν «καθρέφτη της πραγματικότητας»· τα όντα των μεταγενεστέρων εποχών, στα οποία κατά τύχη μεταδόθηκαν κάποιες πληροφορίες γι’ αυτούς τους Βαβυλώνιους μυστηριακούς σοφούς και τα οποία βάλθηκαν να τους μιμούνται και να κάνουν δήθεν τα ίδια, ονόμασαν αυτό το είδος της κατασκευής, και το ονομάζουν ακόμα και σήμερα, «σκηνή».

30.63-4.Β

Πάνω στον «καθρέφτη της πραγματικότητας», ή «σκηνή», πρώτα ανέβαιναν πάντα δύο από τους συμμετέχοντες· συνήθως, ο ένας απ’ αυτούς έμενε στην αρχή όρθιος και ακίνητος για λίγη ώρα, σαν να έστηνε αυτί στην ίδια του την «Νταρτχελκλουστνιανή» κατάσταση, ή, όπως λένε ακόμα καμιά φορά, στη συνολική κατάσταση του δικού του «συνειρμικού ψυχικού συναισθήματος».

30.64.Β

Ενώ αφουγκραζόταν τον εαυτό του έτσι, ο Νους του αντιλαμβανόταν ότι το σύνολο των συνειρμικών του συναισθημάτων είχε πάρει, ας πούμε, τη μορφή μιας ασυγκράτητης επιθυμίας να δώσει ένα χαστούκι σε κάποιο ον, του οποίου η θέα και μόνο χρησίμευε πάντα σαν αφετηρία για συνειρμούς από ορισμένες σειρές εντυπώσεων, που είχαν ήδη παγιωθεί μέσα του, και που προκαλούσαν πάντοτε στο συνολικό ψυχισμό του δυσάρεστα συναισθήματα που πλήγωναν το δικό του αίσθημα της «συνειδητότητας του εαυτού».

30.64.Β

Ας υποθέσουμε ότι τα δυσάρεστα συναισθήματα παράγονταν μέσα του κάθε φορά που έβλεπε έναν απ’ αυτούς που τότε τους έλεγαν «Τροντοχαχούνες», ένα είδος υπαλλήλων που τα σύγχρονα όντα ονομάζουν «χωροφύλακες».

30.64.Β

Όταν ξεκαθάριζε στο Νου του η «Νταρτχελκλουστνιανή» ψυχική του κατάσταση και τάση, αντιλαμβανόταν συνάμα απόλυτα, ότι, με τις συνθήκες της εξωτερικής δημόσιας ζωής, ποτέ δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως την τάση του· εξάλλου, έχοντας ήδη τελειοποιηθεί ως προς το Νου, και αναγνωρίζοντας, την εξάρτηση του από την αυτόματη λειτουργία των άλλων μερών της συνολικής του παρουσίας, καταλάβαινε σαφώς ότι από την ικανοποίηση αυτής της παρόρμησης εξαρτιόταν η εκπλήρωση ενός οντικού χρέους σημαντικότατου για το περιβάλλον του.

Με τέτοιες σκέψεις, αποφάσιζε τότε να ικανοποιήσει την επιτακτική του τάση όσο καλύτερα μπορούσε και να προξενήσει τουλάχιστον σε τούτον τον «Τροντοχαχούνα» μια «ηθική βλάβη», που θα του προκαλούσε συνειρμούς ιδιαίτερα δυσάρεστης φύσης.

30.64.Β

Με αυτή λοιπόν την πρόθεση γυρνούσε προς τον άλλο σοφό, ο οποίος είχε βγει μαζί του στη σκηνή, και, αντιμετωπίζοντας τον σαν «Τροντοχαχούνα», του έλεγε:

30.64-5.Β

«Ρε-συ!… Δε-την-έμαθες-ακόμα-τη-δουλειά-σου; Δε-βλέπεις-ότι-εκεί-πέρα-…» Στο σημείο αυτό έδειχνε με το δάκτυλο του προς την κατεύθυνση μιας άλλης αίθουσας της λέσχης όπου στέκονταν οι υπόλοιποι από όσους θα έπαιρναν μέρος στην επίδειξη της ημέρας, και συνέχιζε: «…να-εκεί-πέρα-δύο-συμπολίτες-μας-ένας-«στρατιώτης»-κι-ένας-«τσαγκάρης»-δέρνονται-στη-μέση-του-δρόμου-και-διαταράσσουν-τη-δημόσια-τάξη; Κι εσύ-όλη-αυτή-την-ώρα-ένας-Θεός-ξέρει-τι-φαντάζεσαι-ότι-είσαι-και-κορδώνεσαι-λοξοκοιτάζοντας-τις-περαστικές-γυναίκες-των-σεβαστών-και-εντίμων-κατοίκων-της-πόλης!

«Τώρα-θα-δεις-ανεπρόκοπε!-Θα-σε-αναφέρω-στον-αρχίατρο-το-αφεντικό-μου-και-οι-ανώτεροί-σου-θα-πληροφορηθούν-την-αδιαφορία-σου-και-την-ανεπάρκειά-σου-στην-άσκηση-των-καθηκόντων-σου!»

30.65.Β

Τη στιγμή ακριβώς που ο σοφός ομιλητής έλεγε τυχαία ότι το αφεντικό του είναι γιατρός, έπαιρνε το ρόλο ενός γιατρού, ενώ ο δεύτερος σοφός έπαιρνε το ρόλο του «χωροφύλακα»· αυτός καλούσε τότε αμέσως απ’ την άλλη αίθουσα δύο ακόμα από τους συμμετέχοντες σοφούς, οι οποίοι έπαιρναν αντιστοίχως τους ρόλους του «τσαγκάρη» και του στρατιώτη».

30.65.Β

Ο λόγος που οι δύο σοφοί έπρεπε να πάρουν τους ρόλους του «στρατιώτη» και του «τσαγκάρη», και να εκδηλώνονται ίδια κι απαράλλαχτα σαν τέτοιοι, ήταν αποκλειστικά και μόνο επειδή ο πρώτος σοφός, υπακούοντας στην Νταρτχελκλουστνιανή του κατάσταση, μόλις ανάλαβε το ρόλο του γιατρού, τους έδωσε αυτό το χαρακτηρισμό.

30.65.Β

Εκείνοι λοιπόν οι τρεις σοφοί, στους οποίους ο τέταρτος επέβαλε αναπάντεχα να αναλάβουν κάθε λογής νομοτελειακές αντιλήψεις και εκδηλώσεις, που ταίριαζαν όμως σε ανθρώπινους τύπους τελείως άσχετους προς το χαρακτήρα τους, να παίξουν δηλαδή, όπως λένε οι ευνοούμενοί σου, «δανεισμένους ρόλους» — το ρόλο του «στρατιώτη», του «τσαγκάρη» και του «αστυνομικού» — προσπαθούσαν να κατευθύνουν τα συναισθήματα τους και τις αντανακλαστικές εκδηλώσεις που αυτά συνεπάγονται, χάρη στην οντική ιδιότητα που ονομάζεται «Ιχριλτατζκάκρα», γνωστότατη στους σοφούς της εποχής, οι οποίοι είχαν ήδη τελειοποιήσει αρκετά την παρουσία τους για να είναι σε θέση να αναπλάθουν την ιδιότητα αυτή.

30.65-6.Β

Τα τρίκεντρα όντα δεν μπορούν να αποκτήσουν την ιδιότητα «Ιχριλτατζκάκρα» πριν αποκτήσουν στην παρουσία τους τη λεγόμενη «Εγωαϊτουρασιανή θέληση», η οποία με τη σειρά της δεν Μπορεί να αποκτηθεί παρά μόνο χάρη στα «οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα», δηλαδή μέσα από συνειδητές προσπάθειες και θεληματική ταλαιπωρία.

30.66.Β

Έτσι, λοιπόν, τα σοφά μέλη της ομάδας των μυστηριακών κατάφερναν να παίζουν «δανεισμένους ρόλους», και να βιώνουν μπροστά στα άλλα σοφά μέλη της λέσχης τους τις εμπειρίες και τις εσωτερικές αντανακλαστικές πράξεις οι οποίες παράγονταν και ξετυλίγονταν κάτω από τον έλεγχο του σωστά φωτισμένου Νου τους.

30.66.Β

Έπειτα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της λέσχης, επέλεγαν από τις οντικές παρορμήσεις που παρουσίαζαν, εκείνες που αντιστοιχούσαν καλύτερα στο σκοπό τους, και οι οποίες θα έπρεπε, σύμφωνα με το νόμο της ροής των συνειρμών διαφορετικής προέλευσης, να βιώνονται και να εκδηλώνονται μέσα σε συγκεκριμένες πράξεις — και μόνο τότε καταχωρούσαν τούτα τα επιλεγμένα στοιχεία στις λεπτομέρειες κάποιου μυστηρίου.

30.66.Β

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε εδώ ότι τα τρίμυαλα όντα που ανήκαν στην ομάδα των μυστηριακών σοφών της Βαβυλώνας, αναπαρήγαγαν με πραγματικά εκπληκτικό τρόπο, μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια, τις υποκειμενικές ιδιαιτερότητες των αντιλήψεων και εκδηλώσεων διαφόρων τύπων που τους ήταν άγνωστοι.

30.66.Β

Γιατί όχι μόνον διέθεταν, όπως σου εξήγησα ήδη, την οντική ιδιότητα «Ιχριλτατζκάκρα», αλλά, όπως όλοι οι γήινοι σοφοί της εποχής, γνώριζαν άριστα τον λεγόμενο «νόμο των τύπων», ήξεραν δηλαδή τέλεια ποιοι ήταν οι είκοσι επτά συγκεκριμένοι τύποι που σχηματίζονταν στον πλανήτη τους, κι ακόμη τι ακριβώς θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται ο καθένας τους σε κάθε περίσταση, πώς το αντιλαμβανόταν και πώς ήταν υποχρεωμένος να αντιδράσει.

30.66-7.Β

Όσο για την οντική ιδιότητα που ονομάζεται «Ιχριλτατζκάκρα», θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι η μόνη που δίνει στα όντα τη δυνατότητα να συγκρατηθούν στα όρια όλων των παρορμήσεων και των τάσεων οι οποίες προξενούν, την ίδια στιγμή, στη συνολική τους παρουσία τους συνειρμούς που προκύπτουν από το μυαλό εκείνο που συνειδητά διάλεξαν σαν αφετηρία για να αναπτυχθεί μια οποιαδήποτε από τις σειρές εντυπώσεων που έχουν ήδη νιώσει μέσα τους· και μόνο χάρη σ’ αυτή την ικανότητα μπορεί ένα ον να αντιλαμβάνεται όλες τις λεπτομέρειες του ψυχισμού ενός «τύπου» που μελέτησε καλά και να εκδηλώνεται στη συνέχεια κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν και να τον υποδύεται τέλεια, όπως θα λέγαμε.

30.67.Β

Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, η αιτία των περισσότερων ανωμαλιών που υποχρέωσαν τα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν να αποκτήσουν έναν τόσο παράδοξο ψυχισμό είναι η απουσία αυτής της ιδιότητας.

30.67.Β

Πρέπει να ξέρεις ότι στην παρουσία όλων γενικά των τρίμυαλων όντων — στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα εκεί κάτω σύγχρονα τρίμυαλα όντα — κάθε καινούργια εντύπωση τείνει να συγκεντρωθεί στα τρία ξεχωριστά μυαλά τους, με τη σειρά «της συγγένειας», όπως λέγεται, για να συμμετέχει εν συνεχεία — μαζί με τις εντυπώσεις που έχουν ήδη παγιωθεί από πριν — στους συνειρμούς τους οποίους προκαλεί στα τρία αυτά μυαλά κάθε νέα πρόσληψη, σύμφωνα με τις «κεντροβαρικές παρορμήσεις» που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στη συνολική τους παρουσία.

30.67.Β

Δεδομένου λοιπόν, παιδί μου, ότι στην παρουσία των σύγχρονων ευνοουμένων σου κυλούν ασταμάτητα τρία είδη ανεξάρτητων συνειρμών, οι οποίοι προξενούν συνέχεια οντικές παρορμήσεις διαφορετικής φύσης, κι επειδή επιπλέον έχουν πια σταματήσει τελείως να προσλαμβάνουν συνειδητά στην παρουσία τους όλα εκείνα τα κοσμικά αποτελέσματα που είναι τα μόνο που επιτρέπουν στα τρίμυαλα όντα να αποκτήσουν την οντική ιδιότητα «Ιχριλτατζκάκρα», είναι επόμενο ότι η συνολική παρουσία του καθενός από τους σημερινούς ευνοουμένους σου κατά τη διαδικασία της ύπαρξής τους αποτελείται κατά κάποιον τρόπο από τρεις τελείως ξεχωριστές προσωπικότητες που δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν τίποτε το κοινό μεταξύ τους, ούτε ως προς την αρχική τους φύση, ούτε ως προς τις εκδηλώσεις τους.

30.67.Β

Σ’ αυτό οφείλεται η ατέρμονη εκείνη ιδιαιτερότητα της συνολικής τους παρουσίας κατά την οποία, αν θελήσουν με το ένα μέρος της ουσίας τους να αποκτήσουν κάποιο πράγμα, το δεύτερο Μέρος επιθυμεί ταυτόχρονα κάτι τελείως διαφορετικό, ενώ το τρίτο τους σπρώχνει να κάνουν κάτι άλλο, αντίθετο με τα δύο πρώτα.

30.67.Β

Για να συντομεύουμε, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό τους είναι κάτι που ο καλός μας δάσκαλος Ναστραντίν Χότζας ορίζει με την έκφραση: «φίρδην-μίγδην».

30.68.Β

Για να ξαναγυρίσουμε στις επιδείξεις των μυστηριακών σοφών της Βαβυλώνας, πρέπει να προσθέσω ότι, στη διάρκεια μιας παράστασης, ο αριθμός όσων συμμετείχαν αυξανόταν συνέχεια με όλο και περισσότερες συμμετοχές, για να προσαρμόζεται στα διάφορα συνειρμικά επεισόδια τα οποία προκαλούσαν θεληματικά.

30.68.Β

Επιπλέον, όποιος συμμετείχε — αναλαμβάνοντας έτσι, ανάλογα με το ρόλο που του επιβαλόταν «από τη δράση του τυχαίου», σαφώς καθορισμένες αυτόματες αντιλήψεις και εκδηλώσεις που άρμοζαν στην προσωπικότητα ενός τύπου που του ήταν τελείως ξένος — έπρεπε να καταφέρει, ενώσο έπαιζε το ρόλο του, να βγει με κάποια αληθοφανή πρόφαση για να πάει να φορέσει την κατάλληλη ενδυμασία.

30.68.Β

Και άλλαζαν τις ενδυμασίες για να εκδηλώνονται καλύτερα και με εντυπωσιακότερο τρόπο στους ρόλους που θα έπρεπε να ερμηνεύσουν, έτσι ώστε τα άλλα παρόντα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού, που επισήμαιναν και επέλεγαν τα στοιχεία των μελλοντικών μυστηρίων, να μπορούν να τα αναγνωρίζουν καλύτερα και να επιλέγουν ευκολότερα κάτι που έβλεπαν.

30.68.Β

Την Κυριακή, την αφιερωμένη στη μουσική και στο τραγούδι, οι σοφοί που ανήκαν στην ομάδα της ημέρας εκτελούσαν, είτε με διάφορα «όργανα-παραγωγής-ήχων» είτε με τις φωνές τους, κάθε είδους «μελωδίες» — όπως λένε εκεί κάτω — και μετά εξηγούσαν σε όλους τους άλλους σοφούς τον τρόπο με τον οποίο κατέγραφαν στα έργα τους αυτά που ήθελαν να μεταδώσουν.

30.68.Β

Σκόπευαν μάλιστα να ενσωματώσουν τα έργα τους στα έθιμα διαφόρων κοινοτήτων, με την ελπίδα ότι οι «μελωδίες» που δημιουργούσαν, περνώντας από γενιά σε γενιά, θα έφταναν στους ανθρώπους του μέλλοντος, κι εκείνοι θα ξανάβρισκαν μέσα εκεί όλη τη γνώση που καταχωρήθηκε και είχε κάποτε αποκτηθεί στη Γη, και θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν για το καλό της συνηθισμένης τους ύπαρξης.

30.68.Β

Πριν σου παρουσιάσω τον τρόπο με τον οποίο οι σοφοί αυτής της ομάδας κατέγραφαν διάφορα νοήματα στα «μουσικά» και «φωνητικά» τους έργα, θα πρέπει να σου εξηγήσω ορισμένες από τις ιδιορρυθμίες που υπάρχουν στο προσληπτικό όργανο τους της ακοής, στη συνολική παρουσία κάθε όντος.

30.69.Β

Ανάμεσα στις ιδιορρυθμίες αυτές είναι και η ιδιότητα που λέγεται «Βιμπροηχωνιτάνκο».

30.69.Β

Όπως ξέρεις, τα μέρη των μυαλών κάθε όντος που η Αντικειμενική Επιστήμη ονομάζει «Χλωντιστοματικούλ» — μερικά από τα οποία οι σοφοί γιατροί του πλανήτη σου ονομάζουν «εγκεφαλικά νευρικά γάγγλια» — προέρχονται από την κρυστάλλωση των «Νιριουνοσιανών δονήσεων», οι οποίες εμφανίζονται γενικά σε κάθε ον μόλις ολοκληρωθεί ο σχηματισμός του, σαν αποτέλεσμα της δοκιμασίας των διαφόρων ακουστικών προσλήψεων του· τα «Χλωντιστοματικούλ», στη συνέχεια, προκαλούν στην αντίστοιχη περιοχή κάθε μυαλού του, κάτω από τη δράση παρόμοιων ακρυστάλλωτων ακόμη δονήσεων, την ιδιαιτερότητα που άλλοι τη λένε «Βιμπροηχωνιτάνκο», και άλλοι μερικές φορές τη λένε «τύψεις».

30.69.Β

Με τη προνοητικότητα της Μεγάλης Φύσης, τα «Χλωντιστοματικούλ» χρησιμεύουν αποτελεσματικά, στην παρουσία των όντων, ως παράγοντες που ευνοούν το ξεκίνημα της διαδικασίας των συνειρμών στις στιγμές που απουσιάζουν οι εσωτερικές παρορμήσεις, και δεν φτάνει στα μυαλά τους κανένας ερεθισμός που προέρχεται από έξω.

30.69.Β

Όσο για τις ακρυστάλλωτες ακόμη «Νιριουνοσιανές δονήσεις» οι οποίες εισδύουν στη συνολική τους παρουσία, αυτές δημιουργούνται είτε από τις «φωνητικές χορδές» των διαφόρων πλασμάτων είτε από τα «όργανα παραγωγής ήχων» που επινόησαν.

30.69.Β

Όταν λοιπόν οι δονήσεις που προέρχονται από μια από αυτές τις πηγές εισχωρήσουν στην παρουσία ενός όντος και έρθουν σε επαφή με τα «Χλωντιστοματικούλ» κάποιου μυαλού τους, του προξενούν, ανάλογα με τη συνολική λειτουργία ολόκληρου του όντος, τη διαδικασία του «Βιμπροηχωνιτάνκο».

30.69.Β

Η δεύτερη ιδιαιτερότητα της λειτουργίας του οργάνου αντίληψης της ακοής είναι ότι οι δονήσεις που προέρχονται από τη διαδοχή των ήχων μιας οποιαδήποτε μελωδίας βάζουν γενικά σε κίνηση συνειρμούς σε όποιο από τα τρία μυαλά παρατείνεται με τη μεγαλύτερη ένταση, κατά τη δεδομένη στιγμή, «η αδράνεια αυτού που μόλις βιώθηκε», και στο οποίο, κατά συνέπεια, οι παρορμήσεις που γεννιούνται για εσωτερική βίωση διαδέχονται η Μία την άλλη με αυτοματοποιημένη ακολουθία.

30.70.Β

Οι σοφοί λοιπόν τραγουδιστές και μουσικοί συνθέτανε τις μελωδίες τους με τέτοιο τρόπο, ώστε, αντί να ακολουθούν τη συνηθισμένη αυτόματη σειρά, οι διαδοχικές σειρές των ηχητικών δονήσεων έβαζαν σε κίνηση μια ακολουθία συνειρμών — και συνεπώς μία ακολουθία παρορμήσεων για τις εσωτερικές τους εμπειρίες — με μια διαφορετική σειρά, με τρόπο δηλαδή που όταν εισχωρούσαν στην παρουσία των όντων, οι δονήσεις δεν προκαλούσαν το «Βιμπροηχωνιτάνκο» στα «Χλωντιστοματικούλ» του μυαλού στο οποίο επικρατούσαν κατά τη δεδομένη στιγμή οι συνειρμοί, όπως συνήθως γίνεται, αλλά πότε στο ένα και πότε στο άλλο, και μερικές φορές και στο τρίτο μυαλό. Και επιπλέον, προσδιόριζαν την ποιότητα, ή, όπως λένε εκεί κάτω, τον αριθμό των ηχητικών δονήσεων που θα έπρεπε να επηρεάσουν το ένα ή το άλλο μυαλό.

30.70.Β

Ήξεραν επίσης σε ποιο μυαλό θα έπρεπε να επιδράσουν οι δονήσεις που προορίζονταν για τη συγκρότηση κάποιων δεδομένων, καθώς και ποιες νέες προσλήψεις μπορούσαν να παράγουν αυτά τα «καθοριστικά για νέα αποτελέσματα» δεδομένα.

30.70.Β

Χάρη στις ακολουθίες των ήχων που συνθέτανε, εμφανίζονταν μέσα στην παρουσία των όντων, και μάλιστα ταυτόχρονα, παρορμήσεις διαφορετικής φύσης που προξενούσαν εντελώς αντίθετες αισθήσεις, που κι αυτές με τη σειρά τους προξενούσαν πρωτόγνωρα συναισθήματα και αντανακλαστικές κινήσεις που τους ήταν άγνωστες.

30.70.Β

Και πραγματικά, παιδί μου, οι ακολουθίες των ήχων που συνθέτανε έτσι, είχαν μια δράση τελείως παράξενη σε κάθε ον, στην παρουσία του οποίου εισχωρούσαν.

30.70.Β

Ακόμα και σε μένα, ένα ον «φτιαγμένο από άλλη πάστα», όπως θα λέγαμε, εμφανίζονταν διαφορετικές οντικές παρορμήσεις, οι οποίες διαδέχονταν η μία την άλλη με ασυνήθιστη σειρά.

30.70-1.Β

Κι αυτό γιατί οι ήχοι των μελωδιών τους, που συνδυάζονταν σε μια συγκεκριμένη αλληλοδιαδοχή, καθώς εισχωρούσαν στη συνηθισμένη μου παρουσία υφίσταντο το «Ντζαρτκλόμ», δηλαδή «χωρίζονταν στα τρία», όπως λένε, και επηρέαζαν με όμοιο τρόπο τα τρία διαφορετικής προέλευσης «Χλωντιστοματικούλ» μου· έπειτα, οι συνειρμοί που έρρεαν ταυτόχρονα και με την ίδια ένταση στα τρία ανεξάρτητα μυαλά μου και αναδύονταν από σειρές όμοιων μεν εντυπώσεων αλλά διαφορετικής φύσης, προξενούσαν στην παρουσία μου τρεις παρορμήσεις τελείως διαφορετικής φύσης.

30.71.Β

Αν, για παράδειγμα, η εντόπιση της συνειδητότητας μου, ή το «νοητικό μου κέντρο» — για να μιλήσουμε όπως οι ευνοούμενοί σου — προκαλούσε στη συνολική μου παρουσία μια παρόρμηση χαράς, η δεύτερη εντόπιση, το «συναισθηματικό μου κέντρο» δηλαδή, γεννούσε μέσα μου την παρόρμηση που λέγεται «θλίψη»· και η τρίτη εντόπιση του σώματος μου, το «κινητικό μου κέντρο» δηλαδή, μια παρόρμηση θρησκευτικότητας.

30.71.Β

Σ’ αυτές λοιπόν τις πρωτόγνωρες παρορμήσεις, που προξενούσαν στα όντα οι μελωδίες των οργάνων και των φωνών, κατέγραφαν ό,τι ήθελαν να μεταδώσουν.

30.71.Β

Λοιπόν, παιδί μου, όλα αυτά που σου διηγήθηκα σχετικά με την περίφημη σημερινή γήινη «τέχνη», φαντάζομαι ότι είναι αρκετά για να καταλάβεις πώς και γιατί συνέβηκε, κατά την περίοδο της πέμπτης προσωπικής μου παραμονής στον πλανήτη σου, να είμαι μάρτυρας γεγονότων που αφορούσαν την προέλευση της λέξης «τέχνη», για ποιο λόγο αναφέρθηκε για πρώτη φορά κατά την περίοδο που οι σημερινοί ευνοούμενοί σου αποκαλούν «βαβυλωνιακό πολιτισμό», και ποια σημασία της δόθηκε.

30.71.Β

Θα σου μιλήσω τώρα για ορισμένα γεγονότα εκεί κάτω, η γνώση των οποίων θα σου επιτρέψει να δεις ξεκάθαρα και να καταλάβεις την ταχύτητα με την οποία η «λογική σκέψη» παρήκμασε σε όλα τα τρίμυαλα όντα που τόσο σου αρέσουν, ώστε, χωρίς την παραμικρότερη αντίσταση της ατομικότητας τους, αφέθηκαν να καταντήσουν «σκλάβοι» ορισμένων ανάμεσά τους, που είναι πραγματικές «μηδαμινότητες», όντα που, λόγω της οριστικής απώλειας της θείας παρόρμησης της «αντικειμενικής ηθικής συνείδησης» και για τους εγωιστικούς τους σκοπούς και μόνο δημιούργησαν από τον κούφιο όρο «τέχνη», που συμπτωματικά έφτασε ως αυτά, έναν «αλάθητο παράγοντα» για την οριστική ατροφία κάθε δεδομένου που παρέμενε άθικτο μέσα τους, με το οποίο θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα συνειδητό είναι.

30.71-2.Β

Κατά τη διάρκεια της έκτης και τελευταίας προσωπικής παραμονής μου εκεί κάτω, αφού άκουσα να μιλούν σχεδόν παντού για τη «μοντέρνα τέχνη» τους και είδα τα αποτελέσματα της, όταν πληροφορήθηκα πια σε βάθος «περί τίνος ακριβώς επρόκειτο», θυμήθηκα τους Βαβυλώνιους φίλους μου της αρχαιότητας, τις αγαθές τους προθέσεις για τους μακρινούς απογόνους τους, και θέλησα τότε να διερευνήσω σε βάθος, όποτε παρουσιαζόταν η ευκαιρία, ποια ακριβώς ήταν τα αποτελέσματα όλων εκείνων των γεγονότων που κατά τύχη παρακολούθησα, έτσι όπως σου τα διηγήθηκα.

30.72.Β

Θα σε κάνω τώρα κοινωνό των εντυπώσεων που τότε απέκρυπτα από τους ξένους, που παγιώθηκαν στη συνολική μου παρουσία κατά την τελευταία μου προσωπική παραμονή στην επιφάνεια του πλανήτη σου, εντυπώσεις που ήταν αποτέλεσμα των συνειδητών μου προσλήψεων για τη σημερινή τους «τέχνη». Το «Εγώ» μου, στο οποίο η οντική παρόρμηση του οίκτου λειτουργεί έντονα, αισθάνεται την ανάγκη να επιμείνει στο γεγονός ότι, από τα αποσπάσματα όλης της γνώσης που είχε αποκτηθεί από τα όντα του βαβυλωνιακού πολιτισμού — πλούσια αποσπάσματα ενός θετικού περιεχομένου για το καλό της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης — τίποτε δεν έφτασε στα όντα του σύγχρονου πολιτισμού, εκτός ίσως από κάποιες «κούφιες λέξεις» χωρίς καμιά σημασία.

30.72.Β

Και όχι μόνο δεν έφτασε ως αυτά τίποτε απολύτως από τα διάφορα αποσπάσματα της γνώσης που οι σοφοί Οπαδοί του Λεγομινισμού κατέγραψαν με τις «νομοτελειακές αποκλίσεις» από τον ιερό νόμο του Επταπαραπαρσινόχ, ή Νόμου του Επτά, αλλά ακόμη στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στους δύο αυτούς πολιτισμούς, η οντική ευφυΐα τους παρήκμασε σε τέτοιο σημείο που σήμερα δεν ξέρουν πια και ούτε καν υποπτεύονται την ύπαρξη στον πλανήτη τους, όπως και παντού αλλού, αυτού του συμπαντικού νόμου.

30.72-3.Β

Όσο για τη λέξη «τέχνη», γύρω από την οποία «συσσωρεύτηκε» από τον παράδοξο νου τους «ένας Θεός ξέρει τι», όπως λένε και τα ίδια, να τι μου έδειξαν οι έρευνες μου: απ’ όλες τις εκφράσεις που χρησιμοποίησαν τα σοφά όντα της εποχής του μεγαλείου της Βαβυλώνας, και μεταδόθηκαν αυτόματα από γενιά σε γενιά, η λέξη «τέχνη» μπήκε τυχαία στο λεξιλόγιο κάποιων από εκείνα τα τρίμυαλα όντα, στην παρουσία των οποίων, λόγω διάφορων συνθηκών του περιβάλλοντος, οι συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ πραγματώνονταν με τέτοια σειρά που δημιουργούσαν την προδιάθεση, με την «αμοιβαία δράση» τους, να εμφανιστούν μέσα τους ευνοϊκά δεδομένα για την απόκτηση του είναι «Χασναμουσιανών Ατόμων».

Τα τρίμυαλα λοιπόν όντα αυτού του είδους, στα οποία η λέξη αυτή έτυχε να αρέσει για διάφορους λόγους, έφτιαξαν από αυτήν, σιγά-σιγά, εκείνο το «κάτι», που ενώ εξακολουθεί να παραμένει «τελείως κούφιο», όπως λένε, καλύφτηκε, με τον καιρό, με ένα ονειρικό περίβλημα, το οποίο «τυφλώνει» οριστικά όσους από τους ευνοουμένους σου το προσέχουν λίγο περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως.

30.73.Β

Εκτός από τη λέξη «τέχνη», μεταδόθηκαν αυτόματα από γενιά σε γενιά και πολλές άλλες λέξεις που χρησιμοποιούσαν στην Βαβυλώνα, κατά τις συζητήσεις τους, τα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού, καθώς και ορισμένες «συγκεχυμένες ιδέες» που σχετίζονταν με κάποιες συγκεκριμένες αντιλήψεις του καιρού εκείνου.

30.73.Β

Στις τελευταίες παίρνει θέση, και λόγω ονόματος και λόγω κακών και γελοίων απομιμήσεων, το «θέατρο», όπως υπάρχει εκεί κάτω και σήμερα.

30.73.Β

Σου είπα, θα το θυμάσαι ασφαλώς, ότι στη Βαβυλώνα οι μυστηριακοί σοφοί χαρακτήριζαν με τη λέξη «θέατρο», και το χώρο αλλά και τις επιδείξεις τους.

30.73.Β

Αν σου πω τώρα μερικές συμπληρωματικές λεπτομέρειες για τα σημερινά θέατρα τους, θα μπορέσεις να καταλάβεις πώς, παρόλες τις καλές προθέσεις και τις προσπάθειες των σοφών όντων της βαβυλωνιακής περιόδου, σχεδόν τίποτε από την αληθινή γνώση που αποκτήθηκε στα χρόνια του «βαβυλωνιακού πολιτισμού» δεν έφτασε ως τα όντα του σημερινού «ευρωπαϊκού πολιτισμού», στον οποίο η «τέχνη» καλύφτηκε κυρίως με το «ονειρικό περίβλημα» για το οποίο σου μίλησα. Επιπλέον, θα Μπορέσεις να νιώσεις ορισμένες όψεις της νοσηρότητας της περίφημης σύγχρονης τέχνης τους.

30.73.Β

Λοιπόν, τα όντα της σημερινής εποχής, έχοντας συλλέξει ορισμένες πληροφορίες σχετικά με τη δραστηριότητα των σοφών Μελών της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού που ανήκουν στην ομάδα των μυστηριακών, βάλθηκαν να τους μιμούνται, και κατασκεύασαν μάλιστα για το σκοπό αυτό ειδικά οικοδομήματα που τα ονόμασαν επίσης «θέατρα».

30.74.Β

Τα τρίμυαλα λοιπόν όντα του σύγχρονου πολιτισμού μαζεύονται πολύ συχνά στα «θέατρα» τους, σε μεγάλες σχετικά ομάδες, για να παρακολουθήσουν, και δήθεν να μελετήσουν, τις διάφορες προμελετημένες εκδηλώσεις εκείνων που ονομάζουν εδώ και λίγο καιρό «καλλιτέχνες» — όπως ακριβώς και στη Βαβυλώνα, όπου τα άλλα σοφά μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού μελετούσαν τις αναπαραστάσεις των σοφών της ομάδας των μυστηριακών.

30.74.Β

Τα «θέατρα» τους κατέχουν ακόμα και σήμερα σημαντική θέση στη συνηθισμένη διαδικασία ύπαρξης των ευνοουμένων σου· χτίζουν μάλιστα για το σκοπό αυτό τα πιο επιβλητικά οικοδομήματα, τα οποία θεωρούνται, στις περισσότερες σύγχρονες πόλεις, ιδιαίτερα αξιοθέατα μνημεία.

30.74.Β

Νομίζω ότι δεν θα έβλαφτε να κάνω τώρα μερικά σχόλια για τις παρεξηγήσεις που αφορούν τη λέξη «αρτίστ[ας]».

30.74.Β

Κι αυτή η λέξη έφτασε ως τους σύγχρονους ευνοουμένους σου από τη βαβυλωνιακή εποχή, αλλά δεν μεταδόθηκε όπως οι άλλες λέξεις, σαν κούφια λέξη χωρίς περιεχόμενο, αλλά σαν ηχητικό υπόλειμμα μιας λέξης που χρησιμοποιούσαν τότε εκεί κάτω.

30.74.Β

Πράγματι, εκείνα τα χρόνια στα μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού οι άλλοι σοφοί της εποχής, όσοι τους έβλεπαν με καλό μάτι, τους έβγαλαν ένα όνομα που αργότερα το υιοθέτησαν και οι ίδιοι, και το οποίο οι σημερινοί ευνοούμενοί σου θα το έγραφαν: «ορφιστ[ής]».

30.74.Β

Αυτή η λέξη σχηματίστηκε από δύο ξεχωριστές ρίζες που εκφράζανε τότε δύο έννοιες, οι οποίες σήμερα αποδίδονται με τις λέξεις «σωστός» και «ουσιώδης»· όταν κάποιος ονομαζόταν έτσι, αυτό σήμαινε ότι «ένιωθε την ουσία σωστά».

30.74-5.Β

Μετά τη βαβυλωνιακή περίοδο, και η έκφραση αυτή πέρασε αυτόματα από γενιά σε γενιά, διατηρώντας την ίδια περίπου σημασία· εδώ όμως και δύο αιώνες περίπου, ορισμένα όντα του καιρού εκείνου, που μαστίζονταν από Χασναμουσιανά δεδομένα αρχίζοντας τις σοφιστείες τους πάνω στο θέμα της κούφιας λέξης «αρτ», δηλαδή «τέχνη», ίδρυσαν διάφορες «σχολές τεχνών», και ο καθένας εθεωρείτο ότι ανήκε σε κάποια από τις σχολές αυτές. Καθώς όμως δεν καταλάβαιναν πια την αληθινή σημασία της λέξης «αρτ», δηλαδή «τέχνη», και κυρίως επειδή κάποια από τις σχολές τους πήρε το όνομα του «Ορφέα» — μιας μυθικής προσωπικότητας που είχαν επινοήσει οι αρχαίοι Έλληνες — αποφάσισαν να επινοήσουν μια νέα λέξη που να ορίζει ακριβέστερα την «κλίση» τους.

30.75.Β

Τότε λοιπόν δημιούργησαν τη λέξη «αρτίστ[ας]» για να αντικαταστήσουν την έκφραση «ορφιστ[ής], λέξη που θα ’πρεπε να σημαίνει «αυτόν που ασχολείται με την τέχνη».

30.75.Β

Για να αντιληφθείς λοιπόν καλύτερα όλους τους παράγοντες που δημιούργησε εκεί κάτω αυτή η παρεξήγηση, θα πρέπει πρώτα να μάθεις ότι πριν από τη δεύτερη Τρανσαπαλνιανή καταστροφή, την εποχή δηλαδή που οι ευνοούμενοί σου προπαρασκευάζονταν ακόμη με φυσιολογικό τρόπο για να γίνουν υπεύθυνα όντα, είχαν και μπορούσαν να προφέρουν σ’ αυτό που λέγεται «ομιλία» τους, δηλαδή για να επικοινωνούνε, τριακόσιους σαράντα ένα κατάλληλους και σκόπιμα εκπεμπόμενους φθόγγους, ή γράμματα, όπως όλα τα τρίμυαλα όντα του Μεγάλου μας Σύμπαντος.

30.75.Β

Αργότερα, όμως, όταν άρχισαν να παρακμάζουν όλο και περισσότερο όλες οι έμφυτες ιδιότητες στην παρουσία τους — πάντοτε λόγω των ανώμαλων συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης που μόνα τους καθιέρωσαν — αυτή η «οντική ικανότητα» άρχισε να εκφυλίζεται με τη σειρά της μέσα τους με τέτοιο ρυθμό, που τα όντα της βαβυλωνιακής εποχής διέθεταν για τις προφορικές τους σχέσεις μόνον εβδομήντα επτά φθόγγους. Το κατρακύλισμα στη συνέχεια προχώρησε τόσο γρήγορα, που ύστερα από πέντε αιώνες μπορούσαν να προφέρουν μόλις και μετά βίας τριάντα έξι ξεχωριστά «γράμματα»· τα όντα μάλιστα ορισμένων κοινοτήτων δεν έφταναν ούτε καν ως αυτόν τον ελάχιστο αριθμό έναρθρων ήχων.

30.75-6.Β

Ωστόσο, παιδί μου, οι πληροφορίες για τη Βαβυλωνιακή εποχή δεν μεταδόθηκαν, από γενιά σε γενιά, μόνο με την «προφορική παράδοση», αλλά και με τη χάραξη σημείων σε πολύ ανθεκτικά υλικά, ή με «επιγραφές», όπως θα έλεγαν εκεί κάτω, συμβατικών σημείων ή «γραμμάτων», τα οποία εκφράζανε τους «έναρθρους οντικούς ήχους» εκείνου του καιρού. Όταν λοιπόν ορισμένα από τα εκεί κάτω όντα άρχισαν, στις αρχές του σημερινού πολιτισμού, να αποκρυπτογραφούν αυτές τις επιγραφές, «σκαλίζοντας από δω και από κει» παρατήρησαν ότι πολλά από εκείνα τα «γράμματα» δεν μπορούσαν πια να τα προφέρουν, και επινόησαν τότε τον λεγόμενο «γραπτό συμβιβασμό».

30.76.Β

Για κάθε σημείο ή γράμμα που δεν κατάφερναν να προφέρουν, παρόλο που καταλάβαιναν τη γεύση της προφοράς του, αποφάσισαν να γράφουν ένα «γράμμα» όμοιο με εκείνα που περιείχε τον καιρό εκείνο το αλφάβητο τους· και για να καταλαβαίνουν όλοι ότι δεν επρόκειτο για κείνο το γράμμα, αλλά για κάποιο άλλο, το συνόδευαν μ’ ένα γράμμα του αλφαβήτου των αρχαίων Ρωμαίων, το οποίο δε σήμαινε πια τίποτε, αλλά υπήρχε ακόμα και λεγόταν «Ηα», αυτό που οι σημερινοί Γάλλοι προφέρουν «ache».

30.76.Β

Από τότε, όλοι οι ευνοούμενοί σου έκαναν το ίδιο, πρόσθεταν δηλαδή σε καθένα από τα ύποπτα εκείνα γράμματα τη ρωμαϊκή αυτή «κληρονομιά».

30.76.Β

Την εποχή που επινοήθηκε ο «γραπτός συμβιβασμός», τα ύποπτα γράμματα ήταν είκοσι πέντε, αλλά, με τον καιρό, παράλληλα με την εξασθένιση της δυνατότητας προφοράς και την αύξηση των σοφιστειών τους, ο αριθμός των πλαστών γραμμάτων που επινόησαν για την άσκηση της «οντικής ικανότητας» τους άρχισε να μειώνεται· την εποχή μάλιστα που δημιουργήθηκε η λέξη «αρτίστ» δεν είχαν απομείνει παρά οκτώ από εκείνα τα γράμματα, και μπροστά από το περιβόητο τους «h» πρότασσαν γράμματα αρχαϊκής προέλευσης, τόσο ελληνικά όσο και λατινικά, πράγμα που έδινε τις εξής γραφές: «th»-«ph»-«gh»-«ch»-«sch»-«kh»-«dh» και «oh».

30.76.Β

Ο λόγος της παρεξήγησης για την οποία μιλήσαμε ήταν το συμβατικό σημείο «ph».

30.76.Β

Κι αυτό, επειδή το σημείο εκείνο βρισκόταν τόσο στη λέξη με την οποία προσδιορίζονταν οι μυστηριακοί σοφοί, όσο και στο όνομα κάποιας προσωπικότητας που είχαν επινοήσει οι αρχαίοι Έλληνες. Και καθώς με το όνομα αυτό συνδεόταν, όπως σου είπα ήδη, μια «σχολή τέχνης» εκείνης της εποχής, οι αντιπρόσωποι της γήινης τέχνης σκέφτηκαν τότε, με τον «σπιθαμιαίο» νου τους, ότι η πρώτη λέξη δεν μπορούσε να έχει άλλη σημασία από τη λέξη που χαρακτήριζε τους οπαδούς εκείνης της «μυθολογικής προσωπικότητας» του Ορφέα· καθώς λοιπόν πολλοί απ’ αυτούς δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους οπαδό του, σκέφτηκαν, στη θέση αυτής της λέξης, να βάλουν τη λέξη «αρτίστ».

30.76-7.Β

Όπως βλέπεις, το κάθε κληροδότημα των αρχαίων Ρωμαίων δεν ήταν και τελείως ολέθριο για τα όντα των επόμενων γενεών· στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το γραμματάκι, το «h», έγινε ίσως παράγοντας έμπνευσης, ικανός να προκαλέσει στην παρουσία ορισμένων όντων των μεταγενέστερων γενεών, που ωστόσο στερούνται πια κάθε πρωτοβουλίας και αυτόνομης θέλησης, αρκετή «οντική δύναμη» για να αντικαταστήσουν την πανάρχαια και πολύ συγκεκριμένη έκφραση «ορφίστ» με τη νέα λέξη «αρτίστ».

30.77.Β

Θα πρέπει να σου πω κάτι για τη σοβαρή ιδιομορφία που αποτελεί ο προοδευτικός εκφυλισμός στην παρουσία όλων των εκεί κάτω τρίμυαλων όντων, της «οντικής ικανότητας» να αναπαράγουν όλους τους φθόγγους που είναι αναγκαίοι στις αμοιβαίες τους σχέσεις.

30.77.Β

Το γεγονός είναι ότι ο εκφυλισμός αυτής της ικανότητας στη συνολική παρουσία των όντων δεν πραγματοποιείται με τον ίδιο ρυθμό σε κάθε γενιά ούτε και στο καθένα τους, και δεν επηρεάζει πάντα τις σωματικές και ψυχικές τους λειτουργίες με τον ίδιο τρόπο· η πορεία αυτής της κατάπτωσης ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές και τους τόπους, και προσβάλλει άλλοτε την ψυχική και άλλοτε την σωματική πλευρά της λειτουργίας του πλανητικού τους σώματος.

30.77.Β

Ένα πολύ διαφωτιστικό παράδειγμα αυτού που σου είπα, μπορούμε να πάρουμε από τη γεύση και τη δυνατότητα προφοράς δύο γραμμάτων με συγκεκριμένες συνηχήσεις που χρησιμοποιούνται εκεί κάτω από τα περισσότερα σημερινά όντα σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη σου, γράμματα που προέρχονται από τα πανάρχαια χρόνια και μεταδόθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες.

30.77.Β

Τα δύο αυτά γράμματα ονομάζονταν από τους αρχαίους Έλληνες «θήτα» και «δέλτα».

30.77.Β

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι, στους ευνοούμενους σου των αρχαίων χρόνων, τα δύο αυτά γράμματα προορίζονταν ειδικά για να συμμετέχουν στο σχηματισμό δύο ειδών ονομάτων, που ήταν τελείως διαφορετικά, και που η σημασία τους ήταν εντελώς αντίθετη.

30.77.Β

Η χρήση του γράμματος «θήτα» προοριζόταν για τις λέξεις που εκφράζανε μια ιδέα σχετική με την έννοια του «καλού»· και η χρήση του γράμματος «δέλτα», για τις λέξεις που θύμιζαν την έννοια του «κακού»· όπως, για παράδειγμα, «Θεός» και «Δαίμων».

30.78.Β

Η σημασία των δύο αυτών γραμμάτων, καθώς και η «γεύση» της συνήχησης τους, μεταδόθηκε σε όλα τα όντα του σημερινού πολιτισμού, και τα περισσότερα, δεν ξέρω γιατί, γράφουν παρόλα αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά γράμματα που έχουν τελείως αντίθετη σημασία, με ένα και το αυτό σημείο, δηλαδή το «th».

30.78.Β

Για παράδειγμα, τα όντα μιας μεγάλης σημερινής κοινότητας εκεί κάτω, που ονομάζεται Ρωσία, δεν καταφέρνουν με τίποτε να προφέρουν αυτά τα δύο γράμματα όσο κι αν θέλουν και όσο κι αν κοπιάσουν· αισθάνονται όμως πολύ καλά τη διαφορά τους, και κάθε φορά που χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν τα γράμματα αυτά σε λέξεις με συγκεκριμένη έννοια, αν και οι ήχοι που προφέρουν δεν τους αντιστοιχούν καθόλου, ξέρουν εντούτοις καλά τη διαφορά τους και δεν χρησιμοποιούν ποτέ το ένα αντί του άλλου.

30.78.Β

Όσο για τα όντα της σημερινής κοινότητας της Αγγλίας, παρόλο που προφέρουν αυτά τα γράμματα με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως οι αρχαίοι Έλληνες, δεν τα ξεχωρίζουν στο γράψιμο τους, και χωρίς να ενοχλούνται καθόλου, χρησιμοποιούν, σε λέξεις με εντελώς αντίθετη σημασία, ένα και το αυτό συμβατικό σημείο, το περιβόητο τους «th».

30.78.Β

Όταν τα όντα της σημερινής Αγγλίας προφέρουν ανάμεσα στις άλλες και την αγαπημένη τους έκφραση, που τη χρησιμοποιούν τόσο συχνά, το «thank you», μπορείς ν’ ακούσεις καθαρά το αρχαίο γράμμα «θήτα»· ενώ όταν προφέρουν την εξίσου συνηθισμένη έκφραση τους «there», ακούει κανείς καθαρά και ξάστερα το αρχαίο γράμμα «δέλτα». Κι όμως για τα δύο αυτά γράμματα, χωρίς την παραμικρή «τύψη συνειδήσεως», χρησιμοποιούν εκείνη την «παγκόσμια παραξενιά», το «th».

30.78.Β

Αρκετά όμως για τα φιλολογικά τους ζητήματα!

30.78.Β

Ας συνεχίσουμε καλύτερα να εξετάζουμε τους λόγους για τους οποίους οι σημερινοί ευνοούμενοί σου απέκτησαν τη συνήθεια να χτίζουν σχεδόν παντού θέατρα· ας δούμε τι ακριβώς κάνουν εκεί μέσα οι σύγχρονοι αρτίστες, ή καλλιτέχνες, ή θεατρίνοι τους, και πώς εκδηλώνονται.

30.78-9.Β

Κατά τη γνώμη μου, η συνήθεια τους να συναθροίζονται στο θέατρο — και μάλιστα σε μεγάλες ομάδες — οφείλεται στο ότι τα σύγχρονα θέατρα, μαζί με ό,τι συμβαίνει εκεί, κατά τύχη ανταποκρίνονται θαυμάσια στην αφύσικα δημιουργημένη συνολική παρουσία των περισσότερων από τα σημερινά τρίμυαλα όντα, τα οποία έχουν χάσει τελείως την ανάγκη που αρμόζει σε τρίμυαλα όντα, να εκδηλώνονται παντού και πάντα με τη δική τους πρωτοβουλία, και των οποίων η ύπαρξη δε διατηρείται παρά χάρη σε συμπτωματικές παρορμήσεις που προέρχονται απ’ έξω, ή με τον τρόπο που υπαγορεύουν οι κρυσταλλωμένες μέσα τους συνέπειες κάποιας ιδιότητας του οργάνου Κουνταμπάφερ.

30.79.Β

Από τότε που τα θέατρα τους έγιναν της μόδας, μαζεύονταν εκεί, όπως κάνουν ακόμη και σήμερα, όχι για να δουν και να μελετήσουν τις ερμηνείες των «σημερινών καλλιτεχνών» τους, αλλά αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσουν ένα από τα αποτελέσματα των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που κρυσταλλώθηκε πολύ γρήγορα στη συνολική παρουσία των περισσοτέρων τους που λεγόταν τότε «Ουρνέλ», και που οι σημερινοί ευνοούμενοί σου το λένε «φιλεπιδειξία».

30.79.Β

Αυτό λοιπόν το αποτέλεσμα του οργάνου Κουνταμπάφερ εμπνέει στην παρουσία των περισσότερων από τα σημερινά όντα την παράξενη ανάγκη να προκαλούν στους άλλους την έκφραση της οντικής παρόρμησης που ονομάζεται «έκπληξη», και να παρακολουθούν την αντανάκλαση της στα πρόσωπα εκείνων που τους περιστοιχίζουν.

30.79.Β

Λόγω της παράδοξης αυτής ανάγκης, δεν αισθάνονται ικανοποίηση παρά μόνο όταν δουν την έκπληξη που προκαλεί στους άλλους η εξωτερική τους εμφάνιση, η οποία ακολουθεί με ακρίβεια τις απαιτήσεις αυτού που ονομάζουν εκεί κάτω «μόδα», μιας ολέθριας συνήθειας που καθιερώθηκε από τον καιρό του Τικλιαμουισιανού πολιτισμού, και που στις μέρες μας έγινε ένας από τους οντικούς παράγοντες ο αυτοματισμός των οποίων δεν τους αφήνει πια ούτε το χρόνο, ούτε τη δυνατότητα να βλέπουν και να νιώθουν την πραγματικότητα.

30.79.Β

Σύμφωνα με την τόσο ολέθρια αυτή συνήθεια, αλλάζουν κατά περιόδους την εξωτερική μορφή αυτού που ονομάζεται «κάλυμμα της μηδαμινότητας τους».

30.79-80.Β

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί εδώ ότι στη συνολική διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των τρίμυαλων όντων που σου αρέσουν, οι τροποποιήσεις εκείνου του «καλύμματος» έγιναν κυρίως προνόμοιο κάποιων όντων και των δύο φύλλων, που «αξιώθηκαν» πια να θέσουν υποψηφιότητα για τον τίτλο «Χασναμουσιανό Άτομο».

30.80.Β

Από την άποψη αυτή, τα σημερινά θέατρα βολεύουν τέλεια τους ευνοουμένους σου, αφού εκεί έχουν την άνεση και την ευκαιρία να δείχνουν στους άλλους — όπως τους αρέσει να λένε — τις «καταπληκτικές κομμώσεις» τους, ή τον «τελευταίας μόδας κόμπο» της γραβάτας τους, ή ακόμη το «τονισμένο ντεκολτέ» του λεγόμενου «Κουπαϊταρνιανού» μέρους του σώματος τους και άλλα τινά…· συγχρόνως μπορούν να θαυμάζουν εκεί τις νέες «δημιουργίες της μόδας», που λανσάρονται σύμφωνα με τις τελευταίες επιταγές των περιβόητων εκείνων υποψηφίων «Χασναμουσιανών Ατόμων».

30.80.Β

Για να σχηματίσεις σαφή εικόνα για το πώς φέρονται στα θέατρα τους οι σύγχρονοι «καλλιτέχνες», ενώ οι θεατές «κάνουν τη φιγούρα τους», θα πρέπει πρώτα-πρώτα να μάθεις για μία «αρρώστια», εξαιρετικά παράδοξη, που υπάρχει εκεί και λέγεται «δραματουργίτις», για την οποία υπάρχει προδιάθεση στην παρουσία ορισμένων από αυτά αποκλειστικά και μόνο λόγω της απερισκεψίας των θηλυκών που ονομάζουν «μαμμές».

30.80.Β

Η εγκληματική απερισκεψία των «μαμμών» τους προέρχεται, τις περισσότερες φορές, από το ότι, πριν από τη δουλειά τους, περνώντας από κάποιον πελάτη τους, πίνουν, και μάλιστα λίγο περισσότερο απ’ όσο θα ’πρεπε, από το «κρασί» που τους προσφέρουν. Έτσι η μαμμή ασυνείδητα μουρμουρίζει, κατά τη διάρκεια της δουλειάς της, ορισμένες λέξεις που έχουν πια παγιωθεί στη διαδικασία της συνηθισμένης ύπαρξης των ευνοουμένων σου, κάτι σαν «ξόρκι», και το φουκαριάρικο μωράκι αφομοιώνει πριν από οτιδήποτε άλλο, από την πρώτη κιόλας στιγμή που «βλέπει το φως», τα λόγια από εκείνο το «κακόβουλο ξόρκι».

30.80.Β

Και το ξόρκι αυτό διατυπώνεται ως εξής: «Ε, μα τι χάλια είναι αυτά;»

30.80.Β

Με τούτη όμως, παιδί μου, την εγκληματική απερισκεψία της «μαμμής», εμφυτεύεται στην παρουσία του φτωχού νεογέννητου η προδιάθεση για την παράδοξη αρρώστια που σου είπα.

30.80-1.Β

Κι όταν κάποιο από τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω φτάσει στην ηλικία ενός υπεύθυνου όντος, έχοντας αποκτήσει την προδιάθεση για την ασθένεια της δραματουργίτιδας από την στιγμή κιόλας που ήρθε στον κόσμο, μόλις μπορεί κάπως να γράψει και αισθανθεί την επιθυμία να το κάνει, προσβάλλεται αμέσως από την παράδοξη αρρώστια, και αρχίζει να αραδιάζει τις σοφιστείες του στο χαρτί, ή, όπως λένε εκεί κάτω, να «συγγράφει» διάφορα «θεατρικά έργα».

30.81.Β

∅

30.81.Β

Εκτός των άλλων συμπτωμάτων της ιδιότυπης εκείνης αρρώστιας, εμφανίζονται στη συνολική παρουσία του όντος που την κόλλησε, και επτά επιπλέον συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες:

30.81.Β

Η πρώτη είναι ότι, μόλις εμφανιστεί η παράδοξη αυτή αρρώστια στην παρουσία του όντος, εμφανίζονται αδιάκοπα γύρω του ιδιαίτερες δονήσεις, που επιδρούν στο περιβάλλον του ακριβώς όπως η «οσμή γέρου τράγου».

30.81.Β

Η δεύτερη είναι ότι, μετά την τροποποίηση των εσωτερικών λειτουργιών του, η εξωτερική μορφή του πλανητικού σώματος εκείνου του όντος υφίσταται με τη σειρά της τις εξής αλλαγές: η μύτη σηκώνεται ψηλά, ενώ τα χέρια στηρίζονται στη μέση· η φωνή συνοδεύεται από κάποιο χαρακτηριστικό βήχα και λοιπά.

30.81.Β

Με την τρίτη, εκείνο το ον αισθάνεται πάντα οδυνηρά εντυπωσιασμένο αντιμετωπίζοντας κάποιους φυσικούς ή τεχνικούς σχηματισμούς, τελείως αβλαβείς, όπως ένα «ποντίκι», μια «σφιγμένη γροθιά», τη «γυναίκα του αρχισκηνοθέτη του θεάτρου», ένα «σπυρί στη μύτη του», την «αριστερή παντόφλα της γυναίκας του», και πολλά άλλα πράγματα.

30.81.Β

Η τέταρτη ιδιαιτερότητα το κάνει να χάνει οριστικά κάθε ικανότητα να καταλαβαίνει τον ψυχισμό των ομοίων του.

30.81.Β

Η πέμπτη το εξωθεί να επικρίνει, τόσο από μέσα του όσο και στα φανερά, τους πάντες και τα πάντα, εκτός φυσικά από τον εαυτό του.

30.81.Β

Η έκτη προκαλεί μέσα του, περισσότερο απ’ ό,τι σε όλα τα άλλα γήινα τρίμυαλα όντα, την ατροφία των αναγκαίων δεδομένων για να αντιλαμβάνεται οτιδήποτε αντικειμενικό.

30.81.Β

Και η έβδομη και τελευταία ιδιαιτερότητα είναι ότι εμφανίζονται στην παρουσία του «αιμορροΐδες», που θα πρέπει μ’ αυτή την ευκαιρία να πούμε ότι είναι το μόνο πράγμα που φέρει με σεμνότητα.

30.81-2.Β

Από εκεί και πέρα, αν το άρρωστο αυτό ον έχει θείο που είναι Μέλος κάποιας Βουλής, ή αν αυτό το ίδιο γνωριστεί με τη χήρα κάποιου «πρώην επιχειρηματία», ή ακόμα αν, για κάποιο λόγο, τύχει να περάσει το χρόνο της προπαρασκευής του για την υπεύθυνη ηλικία σε περιβάλλον και συνθήκες τέτοιες που του έδωσαν αυτόματα την ιδιότητα η οποία ονομάζεται «διολίσθηση-χωρίς-λάδωμα», τότε οι «σκηνοθέτες», ή όπως τους ονομάζουν ακόμη, οι «ιδιοκτήτες προβάτων», αποδέχονται το «κομμάτι» του, και διατάζουν τους «καλλιτέχνες» τους να το παρουσιάσουν όπως ακριβώς το διαμόρφωσε εκείνο το ον που προσβλήθηκε από την παράδοξη ασθένεια της «δραματουργίτιδας».

30.82.Β

Οι σημερινοί καλλιτέχνες τους αρχίζουν πρώτα να ερμηνεύουν το έργο, χωρίς να υπάρχουν θεατές· μεταξύ τους. Κι αυτό, μέχρις ότου η «ερμηνεία» τους ανταποκριθεί ακριβώς στις οδηγίες που έδωσε ο άρρωστος, αλλά και στις εντολές του «σκηνοθέτη»· όταν τελικά κατορθώσουν, χωρίς τη συμμετοχή της συνειδητότητάς τους και των συναισθημάτων τους, να μετατραπούν σ’ αυτά που ονομάζονται «ζωντανά ανδρείκελα», τότε τους βοηθάνε όσοι από το συνάφι τους δεν έγιναν ακόμη «ανδρείκελα» σαν και αυτούς — πράγμα που τους δίνει τον τίτλο του «υποβολέα» — και υπό την καθοδήγηση τους ξαναρχίζουν τις ίδιες ασκήσεις, τη φορά όμως αυτή μπροστά σε άλλα κοινά όντα, που μαζεύονται στα περιβόητα σύγχρονα θέατρα.

30.82.Β

Και τώρα, παιδί μου, εύκολα θα καταλάβεις, ύστερα από όλα όσα σου διηγήθηκα, ότι τα σημερινά θέατρα, εκτός από τις πολλές δυσάρεστες συνέπειες τους, τις οποίες θα σου εκθέσω με λεπτομέρεια στη συνέχεια, δεν μπορούν πια να προσφέρουν τίποτε που να αντιστοιχεί στους υψηλούς στόχους που είχαν θέσει οι Βαβυλώνιοι σοφοί όταν δημιούργησαν για πρώτη φορά αυτή τη μορφή συνειδητής αναπαράστασης των προσλήψεων, προβλέποντας τις συνειρμικές αντιδράσεις που θα προκαλούσαν στα άλλα όμοια τους όντα.

30.82.Β

Θα πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε ότι από τα θέατρα τους και από τους σημερινούς καλλιτέχνες τους προέκυψε, τυχαία εννοείται, ένα μικρό αποτέλεσμα, «όχι και τόσο ευκαταφρόνητο», για τη διαδικασία της συνηθισμένης τους οντικής ύπαρξης.

30.82-3.Β

Για να καταλάβεις τι πράγμα είναι αυτό το μικρό «όχι και τόσο ευκαταφρόνητο» αποτέλεσμα, θα πρέπει να σου εξηγήσω άλλη μια ιδιαιτερότητα που είχε πια γίνει έμφυτη στη συνολική παρουσία των όντων που εμφανίστηκαν σύμφωνα με την αρχή Ιτοκλανότζ.

30.83.Β

Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο σχηματισμός της απαραίτητης ενέργειας στην παρουσία των όντων, όταν βρίσκονται στην «κατάσταση του ξύπνου τους», εξαρτάται από την ποιότητα των συνειρμών που πραγματώνονται στη συνολική τους παρουσία κατά τη διάρκεια της πλήρους παθητικότητας τους, ή, όπως λένε οι ευνοοούμενοί σου, «κατά τη διάρκεια του ύπνου»· και το αντίστροφο· η ενέργεια η απαραίτητη για την «παραγωγικότητα» του ύπνου δημιουργείται με τη σειρά της κατά τη διάρκεια της συνειρμικής διαδικασίας που πραγματώνεται μέσα τους κατά την «κατάσταση του ξύπνου», και εξαρτάται, τη φορά αυτή, από την ποιότητα ή την ένταση της δραστηριότητας τους.

30.83.Β

Και τα πράγματα είναι έτσι για τα γήινα τρίμυαλα όντα από την εποχή που, όπως ήδη σου είπα, η Μεγάλη Φύση αναγκάστηκε κάποτε να αντικαταστήσει τη «Φουλασνιταμνιανή» αρχή, που ήταν ως τότε έμφυτη στην παρουσία τους, με την αρχή Ιτοκλανότζ. Από κει και πέρα, καθιερώθηκε στη διαδικασία της ύπαρξής τους μία ιδιαιτερότητα που συνεχίζει να δρα ως σήμερα: εάν, όπως λένε, «κοιμηθούν καλά», κατά τον ίδιο τρόπο «θα ξυπνήσουν καλά»· αντίθετα αν έχουν «ξυπνήσει άσχημα», θα κοιμηθούν και πάλι άσχημα.

30.83.Β

Όμως, παιδί μου, καθώς άρχισαν τα τελευταία χρόνια να ζουν υπερβολικά αφύσικα, ο αυτόματος ρυθμός που καθιερώθηκε άλλοτε, που ευνοούσε κατά κάποιον τρόπο μέσα τους την παραγωγή των απαιτούμενων συνειρμών, βρέθηκε κι αυτός τροποποιημένος, έτσι που τώρα κοιμούνται άσχημα, και η κατάσταση του ξύπνου τους είναι ακόμη χειρότερη από πριν.

30.83.Β

Και τα σημερινά «θέατρα» με τους «αρτίστες» τους, βρέθηκαν τυχαία ότι εξυπηρετούν τη βελτίωση της ποιότητας του ύπνου τους, λόγω των εξής περιστάσεων:

30.83-4.Β

Όταν εξαφανίστηκε τελείως από την παρουσία των περισσοτέρων τους η ανάγκη να πραγματοποιούν μέσα τους τα «οντικά Πάρτκντολγκ-καθήκοντα», και στη διαδικασία του ξύπνου τους, οι συνειρμοί, που όλοι προέρχονται αναπόφευκτα από ένα σοκ, δεν παγιώνονται πια παρά μόνο με βάση κάποιες «ήδη αυτοματοποιημένες αλληλουχίες παλαιότερων αποτυπωμάτων» που απαρτίζονταν από «εντυπώσεις που ένιωσαν από πολύ παλιά» και επαναλαμβάνονταν αναρίθμητες φορές, τότε εξαφανίστηκε με τη σειρά της και η ενστικτώδης ανάγκη, η έμφυτη στα τρίμυαλα όντα, να δέχονται νέες παρορμήσεις, είτε από τα εσωτερικά οντικά τους μέρη τα χωριστά πνευματοποιημένα, είτε από προσλήψεις εξωτερικής προέλευσης, κατάλληλες να σχηματίζουν τους συνειδητούς οντικούς συνειρμούς από τους οποίους ακριβώς εξαρτάται η ένταση του μετασχηματισμού κάθε είδους «οντικής ενέργειας» στην παρουσία των όντων.

30.84.Β

Κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες, η διαδικασία η ίδια της ύπαρξής τους έγινε τέτοια, ώστε στην παρουσία των περισσοτέρων τους δεν εμφανίζονται σχεδόν καθόλου, κατά τη διάρκεια της καθημερινής ζωής τους, οι «αντιθετικοί οντικοί συνειρμοί», που εμφανίζονται συνήθως στα τρίμυαλα όντα χάρη στις κάθε είδους νέες προσλήψεις, και οι οποίοι είναι οι μόνοι που επιτρέπουν την κρυστάλλωση μέσα τους δεδομένων για την ατομικότητα τους την ίδια.

30.84.Β

Από τότε λοιπόν που οι ευνοοούμενοί σου περνούν με τέτοιο τρόπο την καθημερινή τους ζωή, πηγαίνοντας στα σύγχρονα θέατρα για να παρακολουθήσουν εκεί τους ανεκδιήγητους χειρισμούς των σημερινών καλλιτεχνών τους, δέχονται εκεί κάθε είδους διαδοχικά σοκ, που τους ξυπνούν το ίδιο παράλογες και ανόητες αναμνήσεις εικόνων από το παρελθόν, και οι οποίες, θέλοντας και μη, βάζουν σε κίνηση μέσα τους, κατά την κατάσταση του ξύπνου τους, οντικούς συνειρμούς λίγο-πολύ υποφερτούς· και έτσι, όταν επιστρέψουν στο σπίτι τους και πέσουν στο κρεβάτι, κοιμούνται πολύ καλύτερα απ’ ότι συνήθως.

30.84.Β

Παρόλο όμως που τα σύγχρονα θέατρα, μαζί με ό,τι συμβαίνει μέσα τους, αποδείχτηκαν ένα εξαιρετικό μέσο βελτίωσης του ύπνου των ευνοουμένων σου — εννοείται, μόνο για «σήμερα» — οι αντικειμενικά ολέθριες συνέπειες τους για όλα τα όντα, και ιδιαίτερα για τους νέους, είναι αναρίθμητες.

30.84.Β

Η πιο μεγάλη ζημιά που προκαλούν τα θέατρα τους είναι ότι δημιουργούν μέσα τους έναν συμπληρωματικό παράγοντα για την οριστική καταστροφή κάθε δυνατότητας να αισθανθούν μια ανάγκη που προσιδιάζει στα τρίμυαλα όντα, και ονομάζεται «ανάγκη-για-πραγματικές-προσλήψεις».

30.84.Β

Κι αυτό, πάνω απ’ όλα, για τους εξής λόγους:

30.84-5.Β

Όταν πηγαίνουν στα θέατρα τους και, καθισμένοι ήσυχα-ήσυχα, ατενίζουν όλα τα παράλογα, αλλά και πολύμορφα «καμώματα» και τις εκδηλώσεις των σημερινών καλλιτεχνών τους — παρόλο που βρίσκονται στη συνηθισμένη κατάσταση του ξύπνου — κάθε συνειρμός, τόσο «νοητικός» όσο και «συναισθηματικός», εξακολουθεί να πραγματοποιείται στην παρουσία τους όπως ακριβώς θα γινόταν και κατά τη διάρκεια της πλήρους παθητικότητας τους, ή του ύπνου.

30.85.Β

Επειδή δηλαδή δέχονται μ’ αυτό τον τρόπο πολλά σοκ που από τη φύση υποχρεωτικά ξυπνούν μέσα τους άλλα σοκ που προέρχονται από προσλήψεις που παγιώθηκαν από παλιά και αυτοματοποιήθηκαν σε αλληλουχίες εντυπώσεων, όταν λοιπόν προβάλλεται εκεί πάνω η λειτουργία των «πεπτικών-και-σεξουαλικών-οργάνων» τους, παρεμποδίζεται το ξετύλιγμα εκείνων των συνειδητών τους οντικών συνειρμών, που όσο αξιοθρήνητοι κι αν είναι, έχουν ήδη κουτσά-στραβά αυτοματοποιηθεί, δημιουργώντας μέσα τους έναν κάπως κανονικό ρυθμό για το μετασχηματισμό των αναγκαίων ουσιών για την παθητική τους ύπαρξη, κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να μετασχηματιστούν με τη σειρά τους οι αναγκαίες ουσίες για την ενεργητική τους ύπαρξη.

30.85.Β

Με άλλα λόγια, όση ώρα βρίσκονται στα θέατρα τους, δε βρίσκονται στην τελείως παθητική κατάσταση όπου πραγματοποιείται η κουτσά-στραβά αυτοματοποιημένη διαδικασία του μετασχηματισμού των αναγκαίων για τη συνηθισμένη κατάσταση του ξύπνου τους ουσιών· γι’ αυτό και τα σημερινά θέατρα κατάντησαν να είναι ένας ακόμα ολέθριος παράγοντας καταστροφής της «ανάγκης πραγματικών προσλήψεων» για την οποία σου μίλησα.

30.85.Β

Μία από τις προφανέστερα αγνοημένες πλευρές της βλαβερότητας της σύγχρονης τέχνης τους, αλλά και μία από τις πιο επιζήμιες για όλα τα εκεί κάτω τρίμυαλα όντα, ως προς τη δυνατότητα να αποκτήσουν αυτό που ονομάζεται συνειδητό «ατομικό είναι», είναι η ακτινοβολία των ίδιων των σημερινών «εκπροσώπων της τέχνης».

30.85-6.Β

Η ολέθρια αυτή ακτινοβολία γίνεται σιγά-σιγά εκεί κάτω αποκλειστικότητα ή ειδικό χαρακτηριστικό των εκπροσώπων όλων των κλάδων της τέχνης τους, οι διεξοδικές όμως «φυσικο-χημικές-έρευνες» στις οποίες επιδόθηκα μου έδειξαν θετικά ότι συμβαίνει να είναι ιδιαίτερα καταστρεπτική στους σημερινούς «αρτίστες», ή «ηθοποιούς», που εμφανίζονται στα σύγχρονα θέατρα τους.

30.86.Β

Η νοσηρή δράση που ασκεί σε όλους τους υπόλοιπους ευνοουμένους σου το σύνολο των ακτινοβολιών που εκπέμπονται από αυτούς τους «καλλιτέχνες» έγινε ολοφάνερη κατά τη διάρκεια του σημερινού πολιτισμού τους, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

30.86.Β

Είναι βέβαιο ότι και σε άλλες εποχές ορισμένα από τα συνηθισμένα όντα αφιερώνονταν σ’ αυτό το επάγγελμα· σ’ εκείνα όμως τα χρόνια, τα ευνοϊκά δεδομένα για την απόκτηση «Χασναμουσιανών ιδιοτήτων» δεν κρυσταλλώνονταν πάντοτε πλήρως στην παρουσία του καθενός τους, ενώ παράλληλα οι άλλοι ευνοούμενοί σου αισθάνονταν ενστικτωδώς την ολέθρια επίδραση που εκπορευόταν από αυτά, κι έτσι προφυλάγονταν, ενώ τους φέρονταν με τον κατάλληλο τρόπο και με μεγάλη σύνεση.

30.86.Β

Στους περασμένους επίσης αιώνες τα υπόλοιπα όντα θεωρούσαν ότι οι αρτίστες ή ηθοποιοί ανήκαν στις κατώτερες τάξεις και τους περιφρονούσαν. Ακόμα και σήμερα, σε πολλές κοινότητες, ιδιαίτερα στην ήπειρο της Ασίας, δεν δέχονται να τους σφίξουν το χέρι, όπως συνηθίζουν σχεδόν παντού όταν συναντιούνται με άλλα όμοια τους όντα.

30.86.Β

Σ’ εκείνες εκεί τις κοινότητες, θεωρείται ως σήμερα εξευτελισμός να καθίσει κανείς στο ίδιο τραπέζι με ηθοποιούς και να φάει μαζί τους.

30.86.Β

Αντίθετα, τα όντα της ηπείρου που είναι σήμερα ο κυριότερος τόπος κάθε «καλλιεργημένης ύπαρξης», όχι μόνο θεωρούν μέσα τους ότι οι σύγχρονοι αρτίστες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, αλλά κατάντησαν να τους θεωρούν ως πρότυπα για την εξωτερική τους εμφάνιση και τους μιμούνται σήμερα σε όλα.

30.86.Β

Ένα θαυμάσιο παράδειγμα θα επιβεβαιώσει όσα σου λέω: η συνήθεια που όλοι έχουν σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα, να ξυρίζουν τα γένια και τα μουστάκια τους.

30.86.Β

Και πραγματικά, στις παλιότερες εποχές, όλοι οι γήινοι επαγγελματίες αρτίστες έπρεπε να έχουν πάντα, στη διαδικασία της συνηθισμένης τους ύπαρξης, ξυρισμένα γένια και μουστάκια.

30.86-7.Β

Και έπρεπε να ξυρίζουν, λέει, τα «τεκμήρια» αυτά της αρρενωπότητας και της ενεργητικότητας τους, πρώτα απ’ όλα επειδή, παίζοντας πάντα το ρόλο άλλων όντων, έπρεπε να αλλάζουν συχνά όψη, όχι μόνο κάνοντας το κατάλληλο «μπογιάντισμα» στο πρόσωπο τους, αλλά και φορώντας περούκες, ψεύτικες γενειάδες και μουστάκια, πράγμα που δε θα ήταν δυνατόν αν είχαν τα δικά τους· κι από το άλλο μέρος, επειδή τα συνηθισμένα όντα όλων των αρχαίων κοινοτήτων εκεί κάτω θεωρούσαν τους αρτίστες βρομιάρηδες και κακόβουλους, κι από φόβο μήπως δεν τους αναγνωρίσουν αν τύχαινε να τους συναντήσουν σε συνηθισμένες συνθήκες ύπαρξης και τους ακουμπήσουν κατά λάθος, έβγαλαν ένα φιρμάνι που υποχρέωνε όσα όντα ασκούσαν το επάγγελμα του αρτίστα ή του ηθοποιού να ξυρίζουν τα γένια και τα μουστάκια τους.

30.87.Β

Ενώ τώρα σου εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους επιβλήθηκε αυτή η συνήθεια στους αρτίστες, θυμήθηκα κάποιο πολύ συνετό και οικονομικό «μέτρο δικαίου», που πάρθηκε από τα τρίμυαλα όντα της εποχής του «Τικλιαμουισιανού πολιτισμού», σχετικό με το ξύρισμα των τριχών, τη φορά όμως αυτή για τις τρίχες που φυτρώνουν πάνω στο κεφάλι.

30.87.Β

Είχε θεσπιστεί, την περίοδο εκείνη, ένας νόμος που εφαρμοζόταν με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα, και όριζε ότι όσοι μικροεγκληματίες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν από επτά ηλικιωμένα όντα της περιοχής τους για κάποια «ανηθικότητα» ή «παράπτωμα» που ενέπιπτε σε μία από τέσσερις προκαθορισμένες κατηγορίες — εγκληματίες σαν κι αυτούς που πλυμμηρίζουν σήμερα όλες σχεδόν τις «φυλακές» τους — ήταν υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν παντού, για ορισμένο χρόνο, με ξυρισμένη τη μία από τις τέσσερις πλευρές του κεφαλιού τους· επιπλέον ο καθένας τους ήταν αναγκασμένος, κατά τη διάρκεια της συναναστροφής ή της συνομιλίας του με άλλα άτομα, να έχει πάντα το κεφάλι ξέσκεπο.

30.87.Β

Είναι ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι υπήρχε επίσης ένας ανάλογος νόμος για το κούρεμα του κεφαλιού, ο οποίος εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις ανήθικων πράξεων γυναικών.

30.87.Β

Υπήρχε λοιπόν για τις γυναίκες ένα διάταγμα, που κι αυτό εφαρμοζόταν με αυστηρότητα, τη φορά όμως αυτή σύμφωνα με την κρίση επτά ηλικιωμένων γυναικών της περιοχής, αξιοσέβαστων λόγω της μέχρι τότε συμπεριφοράς τους. Οι ποινές που επιβάλλονταν στις γυναίκες αφορούσαν τέσσερις άσεμνες εκδηλώσεις που θεωρούντο πολύ ανήθικες εκεί κάτω.

30.88.Β

Αν λοιπόν οι γείτονες αντιλαμβάνονταν πως μια γυναίκα εμφάνιζε κάποια αμέλεια στα οικογενειακά της καθήκοντα και δεν τους έδινε την απαραίτηση προσοχή — πράγμα το οποίο έπρεπε να επιβεβαιωθεί από τις επτά σεβάσμιες ηλικιωμένες γυναίκες — ήταν τότε υποχρεωμένη, σύμφωνα με το νόμο, να εμφανίζεται παντού, για κάποιο χρονικό διάστημα, με βαμμένα χείλη.

30.88.Β

Αν παρατηρούσαν ότι μια γυναίκα παρουσίαζε απέναντι στα παιδιά της εξασθένηση των μητρικών της παρορμήσεων, την καταδίκαζαν, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, να εμφανίζεται παντού, για κάποιο χρονικό διάστημα, με το πρόσωπο φτιασιδωμένο και βαμμένο ζωηρά με μαύρο και κόκκινο, μόνο από την αριστερή όμως πλευρά.

Αν διαπιστωνόταν ότι μια γυναίκα είχε την τάση να αποφεύγει τις δυνατότητες σύλληψης ενός νέου όντος για τη διαιώνιση του είδους τους, την καταδίκαζαν να εμφανίζεται στους άλλους με το πρόσωπο φτιασιδωμένο και βαμμένο λευκό και κόκκινο, τη φορά όμως αυτή από τη δεξιά πλευρά μόνο.

30.88.Β

Όσο για τις γυναίκες που είχαν παραβεί τα «συζυγικά καθήκοντα» τους, εκείνες δηλαδή που είτε απάτησαν ή είχαν την πρόθεση να απατήσουν το νόμιμο σύζυγο τους, ή επιχείρησαν ακόμη να καταστρέψουν το νέο ον που είχαν συλλάβει, αυτές υποχρεώνονταν, σύμφωνα με την ίδια διαδικασία, να εμφανίζονται παντού, για κάποιο χρονικό διάστημα, με ολόκληρο το πρόσωπο φτιασιδωμένο και βαμμένο κόκκινο και άσπρο.»

30.88.Β

Εκείνη τη στιγμή, ο Αχούν διέκοψε την αφήγηση του Βεελζεβούλ λέγοντας:

30.88.Β

— Σεβασμιότατε, όλες οι εξηγήσεις σας για τη γήινη τέχνη, καθώς και για τα τρίμυαλα όντα που την εκπροσωπούν, όπως θα λέγαμε — και κυρίως για τους «ηθοποιούς» ή τους σύγχρονους «αρτίστες» — μου έδωσαν την ιδέα να χρησιμοποιήσω τις εντυπώσεις που προσλήφθηκαν και παγιώθηκαν στη συνολική μου παρουσία κατά την τελευταία παραμονή μου στην επιφάνεια του πλανήτη Γη, για να δώσω στο Χασίν μας μια καλή και πρακτική συμβουλή.

30.88-9.Β

Λέγοντας αυτά ο Αχούν, ετοιμαζόταν να στρέψει το βλέμμα του στο πρόσωπο του Βεελζεβούλ με το συνηθισμένο ερωτηματικό του ύφος, όταν αντιλήφθηκε ότι στα χείλη του διαγραφόταν το γνωστό χαμόγελο, το πάντοτε θλιμμένο, αλλά καλοκάγαθο και καταδεκτικό· τότε, λοιπόν, χωρίς να περιμένει την άδεια που ζήτησε, απευθύνθηκε αυτή τη φορά στο Χασίν και, κάπως σαστισμένος, συνέχισε λέγοντας:

30.89.Β

— Ποιος ξέρει, μικρέ μας Χασίν, ίσως τύχει κι εσύ κάποια μέρα να πας στον πλανήτη Γη και να ζήσεις με κείνα τα παράδοξα τρίμυαλα όντα που σου αρέσουν…

30.89.Β

Και συνεχίζοντας, πάντα με το ύφος και τον τόνο του Βεελζεβούλ, πρόσθεσε:

30.89.Β

Γι’ αυτό το λόγο, θέλω να σε ενημερώσω για τα αποτελέσματα των διάφορων εντυπώσεων που συνειδητοποίησα αθέλητα, και τα οποία αφορούν τους διάφορους παγιωμένους σήμερα τύπους των εκπροσώπων της τέχνης, καθώς και τις ιδιαιτερότητες των εκδηλώσεων τους.

30.89.Β

Θα πρέπει να ξέρεις ότι τα τρίμυαλα όντα του σύγχρονου πολιτισμού, επειδή φαίνεται δεν τους φτάνει που περιβάλλουν τη σύγχρονη τέχνη με ψεύτικο φωτοστέφανο, συμπεριφέρονται και ως ίσοι προς ίσους στους δήθεν «μύστες» της, προπάντων τις τελευταίες δεκαετίες, και τους μιμούνται σε όλες τις εξωτερικές τους εκδηλώσεις, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους ενθαρρύνουν και να τους επαινούν, με κάθε ευκαιρία, για πράγματα ανάξια λόγου.

Και μέσα στους σημερινούς εκπροσώπους της τέχνης, που είναι στην πράξη, όσον αφορά τη γνήσια ουσία τους, σχεδόν μηδαμινότητες, σχηματίζεται από μόνη της, χωρίς καμιά οντική συνειδητοποίηση, η λαθεμένη πεποίθηση ότι δε μοιάζουν καθόλου με όλους αυτούς που τους περιβάλλουν, αλλά ότι είναι «όντα ανωτέρας τάξεως», όπως αυτοτιτλοφορούνται, με αποτέλεσμα η κρυστάλλωση των συνεπειών των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ να πραγματοποιείται στην παρουσία τους εντονότερα απ’ ό,τι στην παρουσία των άλλων τρίμυαλων όντων εκεί κάτω.

30.89-90.Β

Και οι αφύσικες περιβαλλοντικές συνθήκες της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης εκείνων των δυστυχισμένων είναι εδραιωμένες τόσο καλά, που αναγκαστικά κρυσταλλώνονται στη συνολική τους Παρουσία, για να γίνουν αναπόσπαστο μέρος του ψυχισμού τους οι συνέπειες των ιδιοτήτων τους οργάνου Κουνταμπάφερ, τις οποίες οι ίδιοι ονομάζουν σήμερα «καυχησιολογία», «ψωροπερηφάνεια», «φιλαυτία», «κενοδοξία» «έπαρση», «ναρκισσισμό», «φθόνο», «μίσος», «επιθετικότητα» και λοιπά.

30.90.Β

Οι συνέπειες αυτές κρυσταλλώνονται με ιδιαίτερη ένταση και δύναμη σ’ εκείνους τους «εκπροσώπους της τέχνης» που κάνουν τους «θιασάρχες» στα σημερινά θέατρα. Και αυτό επειδή, καθώς πρέπει πάντα να ερμηνεύσουν το ρόλο κάποιου ομοίου τους με πολύ ανώτερο είναι από το δικό τους, και καθώς οι ίδιοι είναι, όπως σου είπα ήδη, κυριολεκτικά μηδαμινότητες, αποκτούν σιγά-σιγά, με τον ήδη αυτοματοποιημένο νου τους, μια τελείως ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό τους.

30.90.Β

Έτσι, λοιπόν, με την απόλυτα μηχανική «συνείδηση» τους, και τα συνεχώς «ανάμεικτα» συναισθήματα τους, αισθάνονται απείρως ανώτεροι απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

30.90.Β

Πρέπει να σου ομολογήσω εδώ, καλέ μου Χασίν, ότι αν και στις πρώτες μου επισκέψεις στην επιφάνεια του πλανήτη σου, καθώς και στην αρχή της τελευταίας μου παραμονής εκεί κάτω, γνωρίστηκα και έκανα παρέα με πολλά από εκείνα τα τρίμυαλα όντα που σ’ ενδιαφέρουν, δεν ένιωσα σχεδόν ποτέ στη συνολική μου παρουσία την ειλικρινή παρόρμηση της οντικής συμπόνιας για την άπειρα οδυνηρή μοίρα που επιφυλάσσεται σ’ εκείνα τα όντα, από περιστάσεις που, θα ’λεγε κανείς, δεν εξαρτώνται από αυτά.

30.90.Β

Προς το τέλος όμως της έκτης μας παραμονής, όταν σε ορισμένα από αυτά σχηματίστηκε το είδος εκείνο της εσωτερικής παρουσίας που σήμερα έχουν οι εκπρόσωποι όλων σχεδόν των κλάδων της τέχνης τους, και όταν αυτοί οι νεοσύστατοι «τύποι», που συμμετέχουν στη διαδικασία της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης σε ίση βάση με τα άλλα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, έτυχε να πέσουν στο πεδίο της οπτικής μου αντίληψης, με την ήδη υπερβολικά αφύσικη «εσωτερική οντική τους αυτοεκτίμηση», μου χρησίμεψαν τότε σαν σοκ που γέννησε μέσα μου την παρόρμηση του οίκτου όχι μόνο γι’ αυτούς τους ίδιους, αλλά και για όλους τους δύστυχους ευνοουμένους σου.

30.90.Β

Προσπάθησε τώρα να σκεφτείς, απ’ όλα γενικά τα τρίμυαλα όντα εκεί κάτω, όχι τους όποιους κι όποιους εκπροσώπους της σύγχρονης τέχνης τους, αλλά εκείνους που αξιώθηκαν να αποκτήσουν τον τίτλο του «καλλιτέχνη» ή του «ηθοποιού».

30.90-1.Β

Παρόλο που, ως προς την αληθινή ουσία τους, είναι σαν τα λεγόμενα «μηδενικά» — κούφιοι δηλαδή πέρα ως πέρα, τυλιγμένοι με ορισμένη εξωτερική μορφή — με το να επαναλαμβάνουν παντού και πάντα τους αγαπημένους τους χαρακτηρισμούς, όπως «προικισμένος», «ταλέντο», «χαρισματικός» και πολλές άλλες εκφράσεις το ίδιο κενές σαν τους εαυτούς τους, καταλήγουν να πιστέψουν ότι είναι οι μόνοι που έχουν «θεία προέλευση», ότι είναι οι μόνοι «ημίθεοι».

30.91.Β

Άκουσε τώρα και προσπάθησε να μετουσιώσεις στα αντίστοιχα μέρη της συνηθισμένης σου παρουσίας για να τη χρησιμοποιήσεις αργότερα, την πρακτικότερη από όλες τις συμβουλές που θα σου δώσω:

30.91.Β

Αν τύχει, για κάποιο λόγο, να ζήσεις πλάι στους ευνοουμένους σου του πλανήτη Γη, κυρίως στο άμεσο μέλλον — λέω «άμεσο», γιατί η παρουσία των ευνοουμένων σου τρίμυαλων όντων, καθώς και όλες οι ήδη καθιερωμένες εξωτερικές συνθήκες της συνηθισμένης οντικής τους ύπαρξης, εκφυλίζονται ταχύτατα — και θελήσεις, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει σε κάθε συνειδητό τρίμυαλο ον, να αρχίσεις κάποια δουλειά που θα αποσκοπούσε στο καλό των όντων που περιβάλλοντος σου, και της οποίας η πραγματοποίηση θα εξαρτιόταν κατά ένα μέρος από τα ίδια, όποια κι αν είναι η σύγχρονη κοινότητα όπου θα βρεθείς, καθώς και οι «κύκλοι» που θα συναναστραφείς για την προώθηση της δουλειάς σου, αν τύχει να συναντήσεις κάποτε μερικούς από τους «καλλιτέχνες» εκείνους, μην παραλείψεις ποτέ να φερθείς πολύ προσεκτικά, και να πάρεις όσα μέτρα χρειάζονται για να έχεις καλές σχέσεις μαζί τους.

30.91.Β

Για να αντιληφθείς το λόγο για τον οποίο πρέπει να είσαι τόσο προσεκτικός μαζί τους, και για να μπορέσεις να φανταστείς καλύτερα τους γήινους εκείνους τύπους και να τους καταλάβεις από κάθε πλευρά, θα πρέπει να σου εξηγήσω οπωσδήποτε δύο γεγονότα που έγιναν πια ολοφάνερα εκεί κάτω.

30.91-2.Β

Το πρώτο είναι ότι, εξαιτίας των πάντα αφύσικα καθιερωμένων συνθηκών της συνηθισμένης οντικής ύπαρξης, καθώς και της ολέθριας «χιμαιρικά παραφουσκωμένης» ιδέας που έχουν για τη σύγχρονη τέχνη τους, οι «εκπρόσωποι της τέχνης», σύμφωνα με την προκατασκευασμένη ιδέα που έχουν γι’ αυτούς τα άλλα “Δίμυαλα όντα εκεί κάτω, περιβάλλονται με ένα φανταστικό φωτοστέφανο, και αποκτούν έτσι αυτόματα τέτοιο κύρος, που, σε κάθε περίπτωση, οι υπόλοιποι ευνοούμενοί σου ασπάζονται τη γνώμη τους και τη θεωρούν αναμφισβήτητη αλήθεια.

30.92.Β

Το δεύτερο γεγονός είναι ότι οι σύγχρονοι εκείνοι τύποι αποκτούν, κατά το σχηματισμό τους, μια τέτοια εσωτερική παρουσία που είναι ικανοί να γίνουν, χωρίς την παραμικρή συνειδητότητα από μέρους τους, εξίσου εύκολα σκλάβοι κάποιου, ή ακόμη και οι χειρότεροι εχθροί του, απλώς και μόνο χάρη στην αλλαγή των εξωτερικών συνθηκών.

30.92.Β

Γι’ αυτό το λόγο, σε συμβουλεύω να είσαι υπερβολικά προσεκτικός μαζί τους, και να μην τους κάνεις εχθρούς σου, για να μη δημιουργήσεις έτσι εμπόδια στην πραγματοποίηση των σχεδίων σου.

30.92.Β

Λοιπόν, καλέ μας Χασίν, το «ζουμί» της συμβουλής μου — στην περίπτωση που θα έπρεπε να ζήσεις πραγματικά με τα όντα του πλανήτη Γη, και να συναντήσεις εκείνους τους εκπροσώπους της σημερινής τέχνης — είναι, πάνω απ’ όλα, να μη τους λες ποτέ την αλήθεια κατά πρόσωπο.

30.92.Β

Η μοίρα σου να σε φυλάει!

30.92.Β

Κάθε αλήθεια τους κάνει έξω φρενών, και η εχθρότητα τους προς τους άλλους πηγάζει σχεδόν πάντα ακριβώς από εκεί.

Σε τέτοιους γήινους τύπους δεν πρέπει να λες κατά πρόσωπο παρά μόνον ό,τι μπορεί να «γαργαλίσει» τις σίγουρα κρυσταλλωμένες μέσα τους συνέπειες των ιδιοτήτων του οργάνου Κουνταμπάφερ που ήδη σου απαρίθμησα, δηλαδή το «φθόνο», την «έπαρση», τη «φιλαυτία», την «κενοδοξία», το «ψέμα», και λοιπά.

30.92.Β

Και όπως διαπίστωσα κατά την παραμονή μου εκεί κάτω, οι τρόποι του γαργαλίσματος που ενεργούν στα σίγουρα πάνω στον ψυχισμό εκείνων των δυστυχισμένων είναι οι εξής:

30.92.Β

Αν κάποιος από τους εκπροσώπους της τέχνης έχει πρόσωπο κροκοδείλου, πες του ότι είναι ίδια η εικόνα ενός παραδεισένιου πουλιού.

30.92.Β

Αν κάποιος άλλος είναι ανόητος σαν το φελό, πες του ότι έχει το μυαλό του Πυθαγόρα.

30.92.Β

Κι αν σε κάποια υπόθεση φέρεται «πέρα για πέρα ηλίθια», πες του ότι ούτε ο παμπόνηρος Εωσφόρος δε θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.

30.92-3.Β

Αν η εμφάνιση του δείχνει καθαρά ότι πάσχει από μερικές από τις αρρώστειες τους, που προκαλούν στα σίγουρα το σάπισμα τους από μέρα σε μέρα, δώσε στο πρόσωπο σου την έκφραση της πιο έντονης έκπληξης και ρώτησε τον:

30.93.Β

«Για πέστε μου σας παρακαλώ, αγαπητέ μου, ποιο είναι το μυστικό σας γι’ αυτή την παντοτινά νεανική όψη, το «ροδαλό χρώμα σας» — και λοιπά… Θα πρέπει να θυμάσαι ένα μόνο πράγμα… μη λες ποτέ την αλήθεια.

30.93.Β

Παρόλο που καλά θα ήταν να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον τρόπο προς όλα τα όντα εκείνου του πλανήτη, κάτι τέτοιο είναι απόλυτα αναγκαίο με τους εκπροσώπους όλων των κλάδων της σύγχρονης τέχνης».

30.93.Β

Μόλις τελείωσε ο Αχούν, με επίπλαστο ύφος προξενήτρας που παρευρίσκεται στους γάμους των πελατών της, ή Παριζιάνας μοδίστρας που κάθεται στη βεράντα ενός, όπως λένε, «πολύ σικ καφενείου», άρχισε να τακτοποιεί τις μπουκλίτσες της ουράς του.

30.93.Β

Τότε ο Χασίν, κοιτάζοντας τον με το συνηθισμένο του χαμόγελο, το γεμάτο ευγνωμοσύνη, είπε:

30.93.Β

— Σε υπέρ-ευχαριστώ, ακριβέ μου Αχούν, για τη συμβουλή σου, καθώς και για όλες τις διευκρινίσεις που μου έδωσες για ορισμένες λεπτομέρειες της παραξενιάς του ψυχισμού των τρίμυαλων όντων εκείνου του πλανήτη του Μεγάλου μας Σύμπαντος, του τόσο ταλαιπωρημένου από κάθε άποψη.

30.93.Β

Έπειτα, γυρνώντας προς το Βεελζεβούλ, του είπε:

30.93.Β

— Εξήγησε μου σε παρακαλώ, καλέ μου παππού. Είναι ποτέ δυνατόν τα σχέδια και οι προσπάθειες των Βαβυλώνιων σοφών να μην είχαν κανένα αποτέλεσμα, κι έτσι τίποτε, μα απολύτως τίποτε, να μην έφτασε μέχρι τα σημερινά τρίμυαλα όντα εκείνου του παράξενου πλανήτη από τα αποσπάσματα της γνώσης που είχαν τότε αποκτήσει πάνω στη Γη;

30.93.Β

Στην ερώτηση του εγγονού του ο Βεελζεβούλ απάντησε:

30.93.Β

— Ναι, παιδί μου, προς μεγάλη θλίψη όλων όσων υπάρχουν στο Σύμπαν, σχεδόν τίποτε δεν επιβίωσε από τα αποτελέσματα της εργασίας τους, και τίποτε δεν έγινε πατρογονική κληρονομιά των σημερινών ευνοουμένων σου.

30.93-4.Β

Οι πληροφορίες που προσαρτήθηκαν με τον τρόπο που σου περιέγραψα, μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά μόνο για μερικούς αιώνες.

Λίγο μετά την περίοδο του «βαβυλωνιακού μεγαλείου», και πάλι λόγω της κυριότερης ιδιαιτερότητα τους, δηλαδή της «περιοδικής-διαδικασίας-της-αμοιβαίας-καταστροφής», τα εκεί κάτω συνηθισμένα όντα κατέληξαν σιγά-σιγά να ξεχάσουν όλο σχεδόν τον Λεγομινισμό που περιέχει τα κλειδιά των νομοτελειακών ανακριβειών του Νόμου του Επτά, όπως αυτοί μπήκαν σε όλους τους κλάδους των ανθρώπινων «Αφαλκάλνα» και σε όλες τις ανθρώπινες «Σολτζινόχες»· και δεν έφτανε αυτό, αλλά με τον καιρό χάθηκε γι’ αυτά, όπως ήδη σου είπα, η σημασία η ίδια του συμπαντικού νόμου του Ιερού Επταπαραπαρσινόχ, τον οποίο ονόμαζαν τότε στην Βαβυλώνα «Νόμο του Επτά».

30.94.Β

Όλα τα συνειδητά έργα των όντων της βαβυλωνιακής περιόδου σιγά-σιγά καταστράφηκαν, είτε επειδή φθάρηκαν με τον χρόνο από μόνα τους, είτε λόγω της διαδικασίας της αμοιβαίας καταστροφής, κάθε φορά που η ψύχωση τους έφτανε στο στάδιο που λέγεται στάδιο «καταοτροφής-κάθε-υπαρκτού-που-πέφτει-στο-πεδίο-της-οπτικής-αντίληψης».

30.94.Β

Αυτοί είναι οι δύο κύριοι λόγοι, για τους οποίους όλα σχεδόν τα συνειδητά πραγματοποιημένα αποτελέσματα των σοφών της βαβυλωνιακής εποχής εξαλείφθηκαν από την επιφάνεια εκείνου του κακόμοιρου πλανήτη, με τέτοια μάλιστα ταχύτητα, που, μέσα σε τρεις από τους αιώνες τους, δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτε.

30.94.Β

Θα πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι τούτος ο δεύτερος λόγος προκάλεσε το σταδιακό μαράζωμα, και αργότερα την ολική σχεδόν εξαφάνιση, της συνήθειας να εφαρμόζουν το νέο τρόπο μετάδοσης — που καθιερώθηκε και εφαρμόστηκε τότε στη Βαβυλώνα — με τον οποίο μεταδίδονταν στις επόμενες γενιές διάφορες πληροφορίες και αποσπάσματα γνώσης, με τη μεσολάβηση των όντων που ονομάζονταν «μυημένοι στην τέχνη».

30.94.Β

Ξέρω πολύ καλά πώς και γιατί εξαφανίστηκε η πρακτική, μέσω της οποίας ορισμένα άτομα γίνονταν όντα «μυημένα στην τέχνη», επειδή, λίγο πριν εγκαταλείψω για πάντα εκείνο τον πλανήτη, χρειάστηκε να ξεκαθαρίσω αυτό το θέμα σε βάθος για κάποιον άλλο λόγο.

30.94.Β

Προετοίμασα μάλιστα ειδικά γι’ αυτό το σκοπό μια εξαιρετική «Τικλούνια», επιλεγμένη μέσα από τα όντα θηλυκού φύλου εκεί κάτω, και με την βοήθεια της κατάφερα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.

30.95.Β

Τις «Τικλούνιες» τις έλεγαν τότε εκεί κάτω «Πυθίες»· τα σημερινά όμως όντα τις λένε «μέντιουμ».

30.95.Β

Τότε λοιπόν διαπίστωσα ότι τα τελευταία χρόνια απομένουν τέσσερα μόνο όντα που είναι «μυημένα στην τέχνη», χάρη στα οποία εξακολουθούν να μεταδίδονται τα κλειδιά της κατανόησης της αρχαίας τέχνης μέσω μιας «γραμμής άμεσης κληρονομικότητας», και ότι αυτή η κληρονομική μετάδοση πραγματώνεται σήμερα υπό ιδιαίτερα πολύπλοκες και μυστηριώδεις συνθήκες.

30.95.Β

Το ένα από τα τέσσερα μυημένα όντα που υπάρχουν σήμερα κατάγεται από τα όντα που λέγονται Ερυθρόδερμοι και κατοικούν στην ήπειρο της Αμερικής· το άλλο, από τα όντα που κατοικούν στο «αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων»· το τρίτο, από τα όντα της ηπείρου της Ασίας που κατοικούν στην περιοχή των «πηγών του Πιαντζέ»· και το τέταρτο και τελευταίο, από τους λεγόμενους «Εσκιμώους».

30.95.Β

Άκουσε τώρα προσεκτικά για να καταλάβεις γιατί χρησιμοποίησα την έκφραση «σχεδόν», όταν είπα ότι, τρεις από τους αιώνες τους μετά τη βαβυλωνιακή περίοδο, έπαψε «σχεδόν» να υπάρχει κάθε συνειδητή ή αυτόματη αναπαραγωγή για τα «Αφαλκάλνα» και τις «Σολτζινόχες» των ανθρώπων.

30.95.Β

Στην πραγματικότητα, δύο από τους κλάδους των επιστημών με τους οποίους συνδέονται τα συνειδητά φτιαγμένα χειροτεχνήματα των ανθρώπων κατά τη βαβυλωνιακή περίοδο βρέθηκαν σε ευνοϊκές συνθήκες, και ορισμένα από τα στοιχεία τους πέρασαν από γενιά σε γενιά, είτε με τρόπο συνειδητό, από μέρους των όντων που αναλάμβαναν να τα μεταδώσουν, ή αυτόματα.

30.95.Β

Ο ένας από αυτούς τους δύο κλάδους έπαψε να υπάρχει πρόσφατα, ενώ ο άλλος έφτασε, και μάλιστα σχεδόν χωρίς καμία τροποποίηση, μέχρι ορισμένα σημερινά όντα.

30.95.Β

Είναι ο κλάδος που στοιχεία του μεταδόθηκαν με τους λεγόμενους «ιερούς χορούς».

30.95.Β

Χάρη σ’ αυτό τον κλάδο και μόνο, που παρέμεινε ανέπαφος από τον καιρό των Βαβυλωνίων σοφών, ένας πολύ περιορισμένος αριθμός τρίμυαλων όντων εκεί κάτω μπορεί να μάθει διάφορες ωφέλιμες για το Είναι του πληροφορίες, αφού πρώτα τις αποκωδικοποιήσει με ορισμένες συνειδητές προσπάθειες.

30.95-6.Β

Ο άλλος κλάδος, εκείνος που έπαψε πρόσφατα να υπάρχει, ήταν ο κλάδος της επιστήμης των Βαβυλωνίων σοφών ο αφιερωμένος στο «συνδυασμό διαφόρων τονικοτήτων των χρωμάτων», τον οποίο τα σημερινά όντα ονομάζουν «ζωγραφική».

30.96.Β

Η μετάδοση αυτού του επιστημονικού τους κλάδου από γενιά σε γενιά, πραγματοποιόταν σε κάθε σχεδόν τόπο, και παρόλο που σταμάτησε σχεδόν παντού με το πέρασμα των αιώνων συνεχίστηκε για αρκετά ακόμη χρόνια με κανονικότατο ρυθμό, τόσο συνειδητά όσο και αυτόματα, στα όντα μιας κοινότητας που ονομάζεται «Περσία».

30.96.Β

Η μετάδοση αυτή σταμάτησε και σ’ εκείνα τα μέρη, λίγο πριν την οριστική αναχώρηση μου από τον πλανήτη σου, όταν άρχισαν να γίνονται αισθητά στην Περσία τα αποτελέσματα της σημερινής «ευρωπαϊκής κουλτούρας»· τότε, κάτω από την επίδραση των Ευρωπαίων συναδέλφων» τους, τα όντα Πέρσες που ασκούσαν το επάγγελμα το οποίο αντιστοιχούσε σ’ αυτή την επιστήμη, άρχισαν κι αυτά με τη σειρά τους τις σοφιστείες.

30.96.Β

Παρόλα αυτά, αρκετά έργα της βαβυλωνιακής εποχής έφτασαν ως τα όντα του σύγχρονου πολιτισμού, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτά όμως τα όντα, χωρίς να υποπτεύονται τους «θησαυρούς σοφίας» που κρύβονταν σ’ εκείνα τα έργα — τα οποία δεν ήταν τα «πρωτότυπα», αλλά μόνο μισοσβησμένα αντίγραφα, δουλεμένα από πιο πρόσφατους προγόνους τους, όσους δεν είχαν ακόμα αποκτήσει ειδικότητα στο «ψεύτισμα» — χωρίς να παίρνουν κανένα από τα ενδεδειγμένα μέτρα τα οποία είχαν στη διάθεση τους, τα αποθήκευαν απλώς στα μέρη που ονομάζονται «μουσεία». Εκεί, σιγά-σιγά, τα έργα αυτά καταστράφηκαν για πάντα, ή τουλάχιστον χάλασαν κατά ένα μέρος από τις συχνές επαλείψεις που τους έκαναν για να τα αντιγράψουν χρησιμοποιώντας διάφορες όξινες και καυστικές ουσίες, όπως το «αλάβαστρο», την «ψαρόκολλα» και λοιπά, με μοναδικό σκοπό να επιδειχτούν στους γνωστούς τους ή να εξαπατήσουν τους καθηγητές τους, ή και για άλλους ακόμα πιο Χασναμουσιανούς σκοπούς.

30.96-7.Β

Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μερικές φορές ορισμένα όντα του σημερινού πολιτισμού μπόρεσαν να υποπτευθούν ότι «κάτι» κρυβόταν μέσα στα έργα που έτυχε να φτάσουν ως αυτά, είτε σαν πρώτυπα, ειδικά δημιουργημένα από τα μέλη της λέσχης των Οπαδών του Λεγομινισμού στη Βαβυλώνα, είτε σαν αντίγραφα τα οποία φτιάχτηκαν, καθώς μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά, από διάφορους ευσυνείδητους επαγγελματίες, δηλαδή τέτοιους που δεν το θεωρούσαν σωστό να κλέβουν τις ιδέες των άλλων και που δεν κατέφευγαν στο να αναπαράγουν τα έργα των άλλων για να τα παρουσιάσουν για δικά τους· έτσι, ψάχνοντας με μεγάλη σοβαρότητα γι’ αυτό το «κάτι», εκείνοι οι Ευρωπαίοι αναζητητές συνέβηκε αρκετές φορές να ανακαλύψουν εκεί μέσα κάποιο απόσπασμα εκείνου του «κάτι», που είχε μπει εκεί επίτηδες.

30.97.Β

Έτσι λοιπόν στις αρχές του σημερινού πολιτισμού, κάποιος μοναχός που ονομαζόταν Ιγνάτιος, πρώην αρχιτέκτονας, απόκτησε την ικανότητα της αποκρυπτογράφησης των κρυμμένων γνώσεων και των χρήσιμων πληροφοριών που είχαν ενσωματωθεί μέσα στα έργα όλων σχεδόν των κλάδων της λεγόμενης πια την εποχή εκείνη «αρχαίας τέχνης», και η οποία προερχόταν από τους βαβυλωνιακούς καιρούς.

30.97.Β

Ενώ όμως ο μοναχός Ιγνάτιος ετοιμαζόταν να ανακοινώσει την «ανακάλυψη» του, όπως λένε, στα άλλα όμοια του όντα, και στην προκειμένη περίπτωση σε δύο συντρόφους του μοναχούς — μαζί με τους οποίους τον είχε στείλει ο ηγούμενος του σαν ειδικό για να διευθύνει κάποιες «εργασίες θεμελίωσης» ενός ναού που έγινε μετά ξακουστός — εκείνοι οι άθλιοι τον σκότωσαν στον ύπνο του, για μια τιποτένια αιτία, που πηγάζει από τις συνέπειες μιας ιδιότητας του οργάνου Κουνταμπάφερ η οποία κρυσταλλώνεται μέσα τους και ονομάζεται «φθόνος», και πέταξαν το πλανητικό του σώμα στην υδάτινη έκταση που περιέβαλλε το μικρό νησί στο οποίο σκόπευαν να χτίσουν εκείνο το ναό.

30.97.Β

Ο μοναχός Ιγνάτιος ήρθε στον κόσμο και σχηματίστηκε ως υπεύθυνο ον στην ήπειρο της Ευρώπης· όταν όμως ενηλικιώθηκε, για να πλουτίσει τις γνώσεις του γύρω από το επάγγελμα που έγινε ο σκοπός της ύπαρξής του — την «αρχιτεκτονική» δηλαδή — πήγε στην ήπειρο της Αφρικής. Εκεί μπήκε σε μια αδελφότητα η οποία υπήρχε τότε σ’ εκείνη την ήπειρο με το όνομα «Αναζητητές της Αλήθειας». Αργότερα, όταν η αδελφότητα μεταφέρθηκε στην ήπειρο της Ευρώπης και μεγάλωσε, τα μέλη της ονομάστηκαν «Βενεδικτίνοι», και ο ίδιος ήταν ένας από τους «αδελφούς με πλήρη δικαιώματα» της αδελφότητας.

30.97-8.Β

Ο ναός για τον οποίο μίλησα υπάρχει ακόμα και σήμερα εκεί κάτω, και νομίζω πως ονομάζεται τώρα Αββαείο του «Μον Σαιν-Μισέλ».

30.98.Β

Στην ήπειρο της Ευρώπης, έτυχε πού και πού μερικά όντα με ανήσυχο πνεύμα να παρατηρήσουν, στα έργα των διάφορων κλάδων της τέχνης που έφτασαν ως αυτά από τα αρχαία χρόνια, νομοτελειακές ανακρίβειες· μόλις όμως ανακάλυπταν το κλειδί για την κατανόηση των ανακριβειών αυτών, η ύπαρξή τους έπαιρνε τέλος.

30.98.Β

Ακόμα ένα ον της ηπείρου της Ευρώπης, αφού έκανε τις ίδιες παρατηρήσεις, το ενδιαφέρον του εμεγάλωνε συνεχώς, και με το μόχθο και την επιμονή του κατόρθωσε να αποκρυπτογραφήσει τελείως τα έργα όλων σχεδόν των κλάδων της τέχνης.

30.98.Β

Το σοφό εκείνο τρίμυαλο ονομαζόταν Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

30.98.Β

Σαν κατακλείδα όλων όσων σου είπα για τη σύγχρονη τέχνη της Γης, μου φαίνεται ότι θα πρέπει να σε ενημερώσω για άλλη μια από τις πάμπολλες ειδικές ιδιαιτερότητες των όντων του σημερινού πολιτισμού τα οποία ασχολούνται με την περιβόητη τέχνη τους.

30.98.Β

Αυτή η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα είναι η εξής: κάθε φορά που ένα από εκείνα τα όντα θα παρατηρήσει σε διάφορα έργα που τους ήρθαν από τα αρχαία χρόνια κάποιο «νομοτελειακό παραλογισμό», αρχίζει να εργάζεται με έναν τελείως νέο τρόπο στον αντίστοιχο κλάδο της τέχνης για να μπορέσει ίσως να καταλάβει πρακτικά αυτόν το «νομοτελειακό παραλογισμό», και τότε τα περισσότερα από τα όντα του περιβάλλοντος του, που το επάγγελμα τους ανήκει στον ίδιο κλάδο, γίνονται αμέσως οπαδοί του και αρχίζουν, χωρίς εννοείται λόγο και αιτία, να κάνουν δήθεν τα ίδια πράγματα.

30.98.Β

Τούτο το «συγκεκριμένο» χαρακτηριστικό του ψυχισμού των όντων που εκπροσωπούν τη σύγχρονη τέχνη εξηγεί γιατί εμφανίζονται τόσο συχνά στους σύγχρονους ευνοουμένους σου, όλο και νέα «καλιτεχνικά ρεύματα» και, από το άλλο μέρος, γιατί ταχύτατα σβήνουν όσα κουτσά-στραβά καθιερώθηκαν από τις προηγούμενες γενιές.

30.98-9.Β

Παρόλο που το φαινόμενο αυτό είναι κοινό σε όλους τους κλάδους της σύγχρονης τέχνης, τα πιο επιρρεπή είναι τα όντα που ασχολούνται με τον κλάδο της τέχνης που ονομάζεται «ζωγραφική».

30.99.Β

Έτσι, στις μέρες μας, υπάρχουν ανάμεσα σ’ εκείνους τους επαγγελματίες πολλά «νέα ρεύματα ζωγραφικής», τα οποία δεν έχουν τίποτε το κοινό μεταξύ τους. Τα πιο γνωστά από τα ρεύματα αυτά ονομάζονται «κυβισμός», «φουτουρισμός», «στρουκτουραλισμός», «ρεαλισμός», «ιμπρεσιονισμός», «φωβισμός», «φορμαλισμός», «σουρεαλισμός» και πολλά άλλα ακόμη, των οποίων τα ονόματα τελειώνουν πάντα σε «ισμός».

30.99.Β

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο της αφήγησης του Βεελζεβούλ, οι οπλές όλων των επιβατών του Καρνάκ φάνηκε ότι ακτινοβολούσαν ξαφνικά με «ένα είδος φωσφορισμού».

30.99.Β

Αυτό σήμαινε ότι το σκάφος Καρνάκ πλησίαζε στον προορισμό του, δηλαδή στον πλανήτη Ρεβοζβραντέντρ. Αμέσως εκδηλώθηκε μια σύντομη δραστηριότητα στους επιβάτες που ετοιμάζονταν να κατέβουν από το σκάφος.

30.99.Β

Ο Βεελζεβούλ, ο Χασίν και ο Αχούν διέκοψαν τη συνομιλία τους και άρχισαν βιαστικά να ετοιμάζονται.

30.99.Β

Η φωσφορίζουσα αντανάκλαση των οπλών οφειλόταν στο ότι το μηχανοστάσιο εξέπεμπε προς εκείνο το μέρος του πλοίου τα ιερά μέρη του Πανταχού Παρόντος Οκιντανόχ, αφού τα είχε συμπυκνώσει στις απαιτούμενες αναλογίες.